Nothing ever lasts forever {Open}

Haar ogen gleden over het lichaam van de vos, zijn keel was opgereten waardoor hij waarschijnlijk al snel was gestorven. Dat wad goed, onnodig lijden was nergens goed voor.
Maar onnodig jagen ook niet.
De vos was mager en had niet eens genoeg vlees om hen te voeden, bovendien voelde dat voor Mindo toch enigszins aan als cannibalisme. En zijn vacht.. Door de wond was dat al gescheurd en bebloed. Ze hadden er niets aan.
Lange tijd keek Mindo met schrok maar ook angst naar het dier, wat nu als zij het wad geweest?  Maar die gedachte duwde ze van zich af. "waarom?" Vroeg ze Lyall stilletjes. Ze rukte haar ogen van de het lijkje af en keek Lyall onthutst aan.  ‘ik weet het niet.’ zei de dire wolf jankend.  Hoewel ze niet echt volledig verwant was aan een vos, voelde het toch enigszins als een soortgenoot. En dit alles had niet hoeven te gebeuren,  als Lyall eens zijn trots en koppigheid in zou slikken. Haar blik werd langzaam hard en koud.  "Hoe moeilijk is het om in huis te blijven, om even rust te nemen." Siste ze met achtergehouden woede, haar ogen gericht op de wond aan zijn poten. De scheurlijn was goed zichtbaar. Alles was voor niets. Ze wilde tegen hem schreeuwen,  zeggen dat ze hem nog meer kostbaar verband en medicijnen kostte. Maar ze deed het niet.  Immers hielde van hem en drukte de woede weg, al helemaal toen ze zag hoe hij een bijna onderdanige houding had aangenomen. Haar blik verzachtte weer en ze keek weg, haar staart sleepte moedeloos over de grond. Lyall gaf de vos een lik en Mindo wendde haar blik af. "Kom weer mee terug." Maar stem was koel. Maar het volgende zei ze een stuk zachter en met veel meer emotie. "Alsjeblieft..."

"Hoe moeilijk is het om in huis te blijven, om even rust te nemen." Siste Mindo op vervaarlijke toon. Lyall’s oren schoten in zijn nek en hij lag met zijn kop laag. Hij bleef stil. Hij kon toch niks zeggen. Dit was onnodig geweest. Het enige wat hij met deze actie had bereikt was nog langer gewond blijven. Niet dat hij zich daar wat van zou aantrekken. Dat wist hij nu ook al. Hij likte de kop van de vos nog eens, waarna hij op keek naar de nog levende vos. De net nog zo woedende ogen waren weer zacht geworden. Misschien vond Lyall dat nog wel erger. Ze moest hebben gerealiseerd dat het toch geen nut had om boos te zijn. "Kom weer mee terug." Zei Mindo. Terwijl ze zich omdraaide, haar staart moedeloos over de grond slepend. Het kwam in Lyall op om te zeggen dat dat misschien niet zo handig was. Hij vertrouwde zichzelf niet. Maar voor hij iets in die richting kon zeggen zei Mindo nog: "Alsjeblieft..." Hij liet zijn kop hangen en liep achter de vos aan. Hij keek nog eens om zich heen en zag een bobbel onder de sneeuw. Je gaat niet menen dat. Dacht Lyall ietwat moedeloos. En toen hij er naar toe liep en het met zijn poot omrolde vond hij waar hij oorspronkelijk naar op zoek was. Een perfecte slijpsteen. Bol aan een kant. Plat aan de andere. Hij pakte de steen op in zijn bek en liep weer achter Mindo aan. Hij likte zijn lippen af die nog onder het half opgedroogde bloed zaten. Tot zijn schrik merkte hij dat hij ergens in zijn gedachten het bloed lekker vond. Abrupt stopte hij met zichzelf schoonlikken en liep vol schaamte weer verder, met een nieuwe slijpsteen in zijn bek. Hij merkte minder van zijn gewonde been in zijn wolven vorm. Ergens voelde het ook fijner zo. Misschien moest hij maar voor even in zijn wolven vorm blijven?

Het had toch geen zin om boos te zijn, en een uitleg zat er niet aan te komen. Dus hield Mindo haar mond en wachtte woordeloos af wat Lyall zou doen. Godzijdank hoorde ze knerpend sneeuw, wat betekende dat hij was opgestaan.
Ze gaf de dode vos nog een laatste blik en prevelde zachtjes iets als rust in vrede, mag je met je voorouders jagen. Maar dat zou waarschijnlijk zelfs te zacht zijn voor Lyall's scherpe oren.
Samen liepen de twee in stilte naar huis, het enige geluid was dat van de knerpende sneeuw onder hun poten. Vooral Lyall's massieve poten lieten diepe groeven achter in het witte spul, terwijl zij een stuk soepeler Door kon lopen. Uiteindelijk stopte de direwolf om een steen te pakken. Mindo keek vragend toe en wachtte totdat hij de steen in zijn bek had genomen, maar ze vroeg niets.  Ze had geen zin om te praten, bovendien zou daar nu toch niets uit komen.
Na even kwamen ze weer thuis. Mindo schudde zich uit op het terras en duwde met haar snuit de deur open, die ze in haar haast op een kier had laten staan. Gevolg was dat het ijzig koud was binnen, maar haar vacht beschermde haar. Daarom voelde ze er niet veel voor naar haar menselijke vorm te veranderen.  Lyall leek daar zelf ook niet zo'n trek in te hebben, hij stapte achter haar aan naar binnen en klom vervolgens op de bank. Mindo sprong naast hem en begon voorzichtig zijn wond te likken om het op deze manier goed schoon te krijgen. Ze gaf Lyall de kans zijn poot terug te trekken, maar hoopte dat hij haar voor eens haar gang zou laten gaan. Ze had misschien niet echt helende krachten als een heks, maar de wonden die ze eerder had schoongelikt leken sneller te genezen. Echter waren dit bijna altijd haar eigen wonden geweest.


Godmode met toestemming

Terwijl ze naar het huis liepen waren Lyalls gedachtes dof. Dit zou moeten stoppen. Dacht hij. De winter zou nog erger en erger worden. Misschien zelfs zo erg dat hij in zijn dierlijke vorm zou moeten blijven. Dat zou nooit goed gaan. Maar hij wist zelf ook dat er niks tegen te doen viel. Het enige wat hij kon doen is hopen. En zo min mogelijk er op uitgaan. Want blijkbaar ging dat ook mis. Dacht hij bits. Het huis was weer in zicht en Mindo, die een stuk voor hem liep duwde de deur al open. Hij spuugde de steen voor de deur uit. Die zou hij later vast wel weer nodig hebben. Voor nu had hij geen zin om terug te shiften. Überhaupt leek het zo beter te gaan met zijn been of poot in wolvenvorm. Hij stapte na Mindo naar binnen en sprong voor zijn doen elegant op de bank waar hij bleef liggen. Het enige wat hij nog zou doen is het eten van de markt jatten voor Mindo, en daarna zou hij zich koest houden. Dat zwoer hij. Hij zou niemand wat laten overkomen door hem. Mindo sprong ook naast hem op de bank en begon zijn wonden schoon te likken. Lyall merkte de pijn nauwelijks. Met zijn kop op zijn poten staarde hij voor zich uit waarna hij een beetje in doezelde. ‘het spijt me.’ Prevelde hij voor zich uit. ‘een slijpsteen is het enige wat ik wilde voor mn mes.’ Ging hij zachtjes verder. ‘ik dacht dat ik gevolgd werd, de situatie leek precies op wat we eerder hadden meegemaakt. Ik.. ik wist niet dat het een vos was.’ Sloot hij af. Waarna hij zijn kop naar Mindo draaide. zijn spijt reflecteerde in zijn bloedrode ogen.

Met ritmische halen maakte Mindo de wond schoon. Ze wist dat het pijn zo doen,maar het branden betekende dat het genas, of dat het iniedergevak de bacteriën doodde. De smaak van bloed liet haar huiveren, maar ze ging Door en probeerde zo min mogelijk van Lyall's bloed binnen te krijgen. Haar bank was hier een beetje de dupe van. Deze zat inmiddels onder de bloed vlekken, en nu ook weer vieze poten en nog meer bloed. Het wad duidelijk dat Lyall zijn sporen her en der achter liet.
Lyall had zijn kop op zijn poten gelegd en keek dof voor zich uit terwijl Mindo bezig was. De stilte werd na een tijd verbroken, waardoor Mindo enigszins opschrok en haar oren richting Lyall hield. "Het spijt me." Prevelde hij zachtjes. Mindo keek niet op en ging ondoorbroken Door met het likken van zijn mond. ‘een slijpsteen is het enige wat ik wilde voor mn mes.’ vervolgde hij al even zacht. ‘ik dacht dat ik gevolgd werd, de situatie leek precies op wat we eerder hadden meegemaakt. Ik.. ik wist niet dat het een vos was.’ eindige hij zijn excuus. Mindo haalde haar ruwe tong nog enkele malen over zijn wond, waarna ze tevreden was. Pas toen antwoordde ze.  "Het geeft niet." mompelde ze al even zacht. "Je kan er niets aan doen..." Het leek bijna alsof ze zichzelf daarvan nog moest overtuigen,  alsof ze zich een excuus voorhield wat zijn acties verantwoordde.
Een lange tijd was ze stil, haar ogen gericht op het laatste beetje vuur in de haard. Toen de laatste vlam doofde sprak ze weer.
"Wat als die vos daar niet had gestaan, maar ik?"

‘het spijt me.’ Zei hij zachtjes. Half naar Mindo, half naar de ziel van het vosje dat nu ergens rondzwierf. Er viel een kleine stilte omdat Mindo opschrok van het plotselinge geluid en ze doorging met zijn wond schoonlikken. Lyall kon er niet uit opmaken of het haar niks kon schelen, of omdat ze te boos was om iets te zeggen. ‘een slijpsteen is het enige wat ik wilde voor mn mes… ik dacht dat ik gevolgd werd, de situatie leek precies op wat we eerder hadden meegemaakt. Ik.. ik wist niet dat het een vos was.’ Eindigde hij. Bijna huiverde hij weer bij het terug zien van zijn herinnering, toen plots de vrouw verdween en het een vos bleek te zijn. hij keek naar Mindo. nog steeds bleef Mindo door likken, totdat ze tevreden leek. "Het geeft niet." Antwoorde ze daarna. "Je kan er niets aan doen..." het klonk alsof ze het zelf ook maar half geloofde. Ergens raakte het Lyall, ergens wist hij ook weer dat ze gelijk had het niet te geloven. Het bleef een lange tijd stil. Waarschijnlijk wisten ze allebei niks te zeggen. Pas toen de laatste vlam was gedoofd sprak Mindo weer. "Wat als die vos daar niet had gestaan, maar ik?" Lyall had de vraag niet zien aankomen. Hij was met zijn gedachtes ergens anders. Als het Mindo was geweest… dacht hij. Hij wilde zeggen dat dit dan nooit gebeurd zou zijn geweest. Dat hij haar geur wel had herkend. Dat hij haar nooit wat zou hebben aangedaan. Maar hij wist wel beter. Hij was door het dolle heen geweest. Hij zou niet op geur hebben gelet. Hij zou… ‘dan.’ begon hij. Waarna hij nu wel huiverde. ‘dan zou jij nu dood in de bosjes liggen.’ Hij legde weer zijn kop op zijn poten en staarde naar het lichaam van de soort half vos, half coyote. Het was nu donker in de kamer. Maar hij had er geen last van door zijn wolven ogen. Hoe zou ze reageren?

begreep haar niet verkeerd, ze geloofde heilig in zijn onschuld. Natuurlijk zou lyall nooit een onschuldige vos de dood in jagen, al helemaal niet zonder reden. Maar Mindo had zich voorheen wijs gemaakt dat als zij het zou zijn, hij wel zou stoppen. Dat als hij op het punt stond om wat verschrikkelijks te doen, zij hem wel zou kunnen stoppen. Maar hoeveel was daarvan waar?  Lyall zijn intenties waren niet slecht, maar de jongen leek zichzelf niet in de hand te kunnen houden. En hoe sterk Mindo ook was, of zich voor deed, ergens schiep dat angst.
Een lange tijd keek ze voor zich uit in het vuur, totdat ook de laatste vlam gedoofd was. Pas toen durfde ze te zeggen wat haar zo erg teisterde.  "Wat als die vos daar niet had gestaan, maar ik?" Het moment dat de woorden haar lippen verlieten had ze al spijt. Immers zou het er niets op veranderen,  het zou Lyall waarschijnlijk enkel slechter laten voelen. Maar het was al te laat.
  ‘dan.’ begon hij. Vanuit haar ooghoek zag ze hem huiveren. ‘dan zou jij nu dood in de bosjes liggen.’  Hij legde zijn massieve kop op zijn poten en staarde naar haar. Mindo beantwoordde zijn blik nog niet. Het enige wat ze deed was rustig knikken, terwijl het keiharde besef tot haar doordrong. Ze zou willen zeggen dat ze zich wel kon verdedigen, maar toen ze in de spiegel aan de andere kant van de kamer hun reflectie zag, en zag hoeveel kleiner ze was dan lyall, wist ze dat dat een leugen zou zijn.
"Dan zal ik je maar nooit voor de grap bespieden of volgen." Ze hief haar kop op en keek hem met een scheve glimlach aan, maar het was duidelijk dat dat enkel galgen humor was, terwijl er van binnen een hele hoop meer aan de hand was.

De vlam was net uit gegaan. Toen Mindo iets vroeg waar Lyall zelf totaal niet op gerekend had. Een vraag die hem zich verschrikkelijk liet voelen door de waarheid. "Wat als die vos daar niet had gestaan, maar ik?" even wachtte Lyall met antwoorden. Hij wilde zichzelf voorliegen met dat hij haar nooit wat zou doen. Maar ze wisten allebei het echte antwoord wel. ‘dan.. dan zou jij nu dood in de bosjes liggen.’ Hij huiverde bij de gedachte eraan. Hij zou het zichzelf nooit kunnen vergeven als hij de oorzaak van haar dood zou zijn. überhaupt haar dood zou hij niet trekken. Mindo was het laatste beetje hoop in hem. Ze bleef hem steunen wat hij ook deed. Nou was die steun misschien wel weg door deze vraag. Ze zou hem in ieder geval niet meer vertrouwen. Hij legde zijn hoofd op zijn poten en keek vaag in Mindo’s richting. Hij kon het niet opbrengen haar aan te kijken. Het zou er deze winter niet beter op worden. Stres, honger, en pijn waren de dingen die nodig waren om hem in dat monster te veranderen. En alle 3 zouden nog om de hoek komen kijken in de winter. "Dan zal ik je maar nooit voor de grap bespieden of volgen." Het zou vast als een grap zijn bedoelt. Maar Lyall voelde er bar weinig voor nu te lachen of te doen om te lachen. Hij bleef stil liggen. Hij had genoeg nagedacht. Hij zou rechtstreeks zijn. ‘Mindo.’ Begon Lyall. ‘laten we eerlijk zijn. deze winter zal er niet beter op worden. Er zullen veel mensen en dieren sterven van de honger.’ hij haalde even adem. ‘ik zal nog een keer doordraaien. Dat kan niet anders. Ik ben me er volledig van bewust dat ik mezelf niet in de hand heb.’ Hij gaf Mindo geen tijd wat te zeggen. Hij zou zijn verhaal doen en ze zou maar luisteren. ‘ik wil dat je deze winter uit mn buurt blijft.’ Zei hij kortaf. Het zou het beste voor haar zijn. het beeld wat hij in zijn hoofd kreeg van een Mindo met doorgebeten kil liet hem al bijna over zijn nek gaan van angst dat het echt zou gebeuren. Hij moest het voorkomen. Dan maar op deze manier. Hij zou het alleen moeten overleven. Nu probeerde hij haar aan te kijken. Er waren vele emoties door elkaar te zien in zijn ogen. de normaal zo neutrale ogen waren nu verspreid. Er was woedde voor zichzelf te zien, angst, vastberadenheid, en verdriet. Dit was de enige manier om zeker te zijn dat Mindo niks overkwam. Besloot hij.

Het was nu pas dat het tot haar doordrong. Het was als een onuitgesproken iets geweest dat over haar heen hing, wat er continue was maar wat ze tot op heden niet had beseft. Alsof je je plots realiseert dat je je sokken 's avonds nog in bed aan hebt, terwijl je al heel lang voelde dat je ze droeg.
Zo ook besefte ze zich plots dat Lyall te veel voor haar betekende. Zonder hem zou ze het waarschijnlijk niet lang vol houden. Dat wist ze al langer, maar het was nu dat dit 'gevaar' tussen hen hing dat het met een schok tot haar doordrong.
Ze kon niet meer zonder hem.
Mindo maakte een flauw grapje,  galgen humor. Als om de sfeer wat lichter te maken. Maar echt helpen deed het niet, en toen Lyall ook niet lachte verdween de neppe grijns al snel van haar lippen. Hij bleef stil liggen. ‘Mindo.’ Begon Lyall. ‘laten we eerlijk zijn. deze winter zal er niet beter op worden. Er zullen veel mensen en dieren sterven van de honger.’ hij haalde even adem. ‘ik zal nog een keer doordraaien. Dat kan niet anders. Ik ben me er volledig van bewust dat ik mezelf niet in de hand heb.’ ze klemde haar kaken op elkaar, maar zelfs al had ze wat willen zeggen, Lyall gaf haar de kans niet. ‘ik wil dat je deze winter uit mn buurt blijft.’ ze hief haar kop om en keek hem aan, verbaasd maar ook geschrokken. In zijn rode ogen was een wirwar van emoties te zien, waaruit ze niet echt kon opmaken wat hij voelde.
Lange tijd keek ze hem aan, totdat ze er zeker van was dat hij serieus was. Toen pas wendde ze haar blik af en keek de andere kant uit  "Ik weet niet of ik dat kan." Verzuchtte ze en bewoog wat ongemakkelijk heen en weer op de bank. Haar oren ongelukkig in haar nek. "Wat nu als je te lang in je dieren vorm blijft? En jezelf verliest?" Ze staarde naar de haard, maar er waren geen vlammen meer om haar de aandacht te ontnemen. "Wat als dat mij overkomt? Of ons beiden?"

‘ik wil dat je deze winter uit mn buurt blijft.’ Hij had het gezegd. Hij was bang geweest het niet over zijn lippen te kunnen krijgen, maar die zorgen waren voor niks. Geschrokken keek Mindo op van zijn woorden. Ze keken elkaar recht aan. Lyalls ogen zeiden meer dan hij wilde. Woedde, schrik. Maar vooral verdriet. Lange tijd keken ze elkaar aan. Hij kon het niet opbrengen weg te kijken. Hij was hier serieus over. Toen keek Mindo weg. Al zuchtend zei ze "Ik weet niet of ik dat kan." Ze schoof wat heen en weer met haar oren ongelukkig in haar nek. "Wat nu als je te lang in je dieren vorm blijft? En jezelf verliest?" dat gebeurd toch wel. Dacht Lyall al even ongelukkig. Hij zou het proberen tegen te houden. Er alles op alles voor zetten. Maar zijn wilskracht had ook een limiet. En dat wist hij ook. "Wat als dat mij overkomt? Of ons beiden?" ging Mindo door. Nu was het zijn beurt om er galgen humor tegen aan te gooien. ‘dan zullen we beide op zoek moeten naar een nieuwe partner.’ Hij probeerde erbij te grijnzen, maar het was meer een vertrekking van zn lippen. De gedachten alleen al maakten hem zo ongeveer depressief. Geen Mindo. Ook de gedachten dat ze bij een andere jongen zou zijn maakte hem misselijk. Het zou wel goedkomen, maakte hij zichzelf wijs. Lyall bleef daarna stil. Er was niks meer te zeggen. Na een tijdje leek de wereld vaag te worden voor hem. Het zelfde soort vaag als hij eerder die dag had gehad. Bang dat het ook echt hetzelfde zou zijn sprong Lyall in een keer van de bank en shifte terug naar zn mensenvorm. Misschien uit angst, of misschien geluk. Shifte hij perfect terug. Langzaam liep hij naar de deur en sloot het zachtjes. Hij had opzich geen last van de kou, maar de wind was vervelend. Pas na deze actie voelde Lyall zijn been weer. En niet zon beetje ook. Hij greep naar zijn been en ondersteunde zich bij de tafel. Het had zo zijn prijs om te shiften merkte hij hier uit op. Hij voelde aan zijn been en concludeerde dat het in ieder geval beter voelde. Wat vaster in plaats van de losse lappen vlees van eerst. Hij bleef nog even staan bij de tafel terwijl hij zn spieren strekte.

Mindo kreeg het koud om het hart bij zijn woorden. Hem achterlaten?  De winter lang?
De afstand en afwezigheid zou pijnlijk zijn, maar daar kon ze mee leven. Waar ze niet mee kon leven, was dat ze totaan de lente niet zou weten hoe hij het maakte. Sterker nog, of hij wel leefde. Enkel de gedachte daaraan liet haar hoofd tollen en bijna wensen dat ze hem hier de hele winter kon houden door zijn been. Maar dat was onmogelijk. Lyall zou toch wel weg gaan uiteindelijk, zelfs al zou ze de deur op slot doen,  hij zou de deur slopen en zo buiten komen. In dat geval was hij als een wild beest; je kon hem niet in een kooi houden. Ze zou hem nooit kunnen vertellen wat te doen en hij haar ook niet.
Of toch wel? Ze knarste met haar vlijmscherpe tanden en vroeg aan Lyall wat er zou gebeuren als ze beiden zichzelf verloren. Lyall probeerde nu zelf een grapje te maken. ‘dan zullen we beiden op zoek moeten naar een nieuwe partner.’ hij deed een poging tot grijnzen. Maar Mindo keek strak voor zich uit. Dat vond ze niet grappig,  en dat was te merken aan de verbeten trek rond haar lippen. "Ik zal nooit een ander vinden." Sprak ze beslist,  maar of het waar was kon ze niet zeggen. Als mens, ja, dat zeker. Maar de vloek die het zijn van een shapeshifter over zich heen bracht was het feit dat je volledig dier kon worden. Als zij te lang in haar dierlijke vorm bleef, zou ze een dier worden. Dan zou haar instinct het over nemen... En wat ze dan zou doen, daar had ze even min controle over als dat Lyall op zijn momenten controle over zijn acties had.
Lyall stond ruw op en shifte,  ditmaal goed, naar zijn mensen vorm. Mindo schrok op en hield hem strak in de gaten toen hij naar de deur liep, bang dat hij het in z'n kop zou halen weg te gaan. Gelukkig sloot hij enkel de deur, maar een pijn in zijn been liet hem steun zoeken bij de tafel. Mindo sloot gepijnigd haar ogen, ze wilde hem helpen, maar wist dat hij toch geen hulp zou willen. Ze wilde mey hem praten, en shifte naar haar menselijke vorm. Zonder warme winter vacht drong de kou makkelijk door haar kleren. "Moet het echt?" Vroeg ze uiteindelijk, niet van plan om zo makkelijk akkoord te gaan. "We kunnen elkaar bij verstand houden, samen deze winter Door komen. Twee is sterker dan een, right?" Toen drong plots een hard besef tot zich door, en het duurde even  voordat ze dat onder woorden kon brengen. "Tenzij je niet langer bij mij wilt zijn... Dan.. Dan snap ik dat ook." Ze probeerde het zo emotieloos mogelijk te zeggen, maar slaagde daar niet in.

‘dan zullen we beiden op zoek moeten naar een nieuwe partner.’ Zei hij grappend. Het idee stond hem echter totaal niet aan waardoor er een mislukt grijnsje op zijn gelaat verscheen. Mindo keek hem strak aan. Met een verbeten trekje rond haar mond. Meteen had Lyall weer spijt van zijn woorden. Oke niet grappig, i get it. dacht hij. "Ik zal nooit een ander vinden." Zei Mindo. Ironisch om te horen. Dacht Lyall ietwat verbeten. Ze wistten allebei dat het niet alleen Lyall was die in een wild beest veranderde als hij te lang in zijn wolven vorm bleef. Dat had elke shapeshifter. Hoe langer je het lichaam deelde met je dier. Des te meer je als dier ging nadenken en minder als mens. Tot er uiteindelijk niks anders dan een wild dier over was. En hij had nog nooit gehoord van een vos met een wolf als partner. Ruw stond Lyall op om met een kleine grom terug te shiften in zijn mensenvorm. Het was hem gelukt compleet te shiften. Geen vervelende oren, geen vervelende staart. Uit zijn ooghoek zag hij Mindo bang naar hem kijken terwijl hij naar de deur liep. Het enige wat hij wilde doen was hem sluiten. Blijkbaar had Mindo gedacht dat hij weg zou gaan of zoiets. Meteen nadat hij de deur had dichtgedaan greep hij meteen naar zijn pijnlijke been en zocht steun bij de tafel. Mindo shiftte ook terug. "Moet het echt?" vroeg Mindo opeens. Even wist Lyall het niet waar ze het over had. "We kunnen elkaar bij verstand houden, samen deze winter Door komen. Twee is sterker dan een, right?" Lyall zuchtte. Daar had hij ook al aan gedacht. ‘dan zijn we beiden ten dode opgeschreven Mindo. Je kan zeggen wat je wilt, maar er is niet genoeg eten voor 2. Gescheiden van elkaar hebben we meer eten.' Hij had thuis in iedergeval nog niet eens genoeg eten voor zichzelf. En hij wist ook wel dat Mindo dat ook niet had. Opeens leek Mindo heel onzeker te worden. "Tenzij je niet langer bij mij wilt zijn... Dan.. Dan snap ik dat ook." Het was bijna emotieloos hoe ze het zei, maar Lyall hoorde duidelijk dat ze alles behalve neutraal was. Even was hij stil maarja daarna begon hij spontaan te lachen. Hij kon het niet helpen. Na al dit serieuze gedoe en emoties zei Mindo op eens zoiets belachelijks. Na een paar tellen was hij uitgelachen en keek bijna meteen weer serieus. ‘Elena, hoe kom je daar nou bij? Je weet dat je voor mij meer waard bent dan je ooit zou kunnen opnoemen. Ik zou je nooit vrijwillig willen verlaten. Nooit. Het laatste zei hij met alle zekerheid die hij in zich had. Snapte ze dan niet dat hij niet zonder haar kon leven? Alsof hij vrijwillig afstand van haar wilde nemen. Maar liever afstand en dan hopen elkaar later weer te zien dan weten dat hij de reden van haar dood zou zijn. dat zou hij niet trekken. ‘zeg nooit meer zo iets.’ Eindigde Lyall kil. Waarna hij weer naar de bank liep. Om na nog een seconde te wachten neer te ploffen.

‘dan zijn we beiden ten dode opgeschreven Mindo. Je kan zeggen wat je wilt, maar er is niet genoeg eten voor 2. Gescheiden van elkaar hebben we meer eten.' Gaf Lyall als tegenargument. Minder hield haar kaken strak op elkaar geklemd. Ze wilde hem zeggen dat ze toch allang niet genoeg eten meer had voor zichzelf. De winter zou onwijs streng worden, dat kon ze aanvoelen zoals een dier dat kon. Ze zou het enkel met heel veel geluk Door kunnen komen. En als ze dat deed, dan was de kans er dat Lyall er niet meer zou zijn. De Lyall die zij kende althans niet meer.
Dan stierf ze liever met hem in de winter.
Maar wilde hij dat ook?
Duistere gedachtes bekropen haar en ze staarde strak voor zich uit. "Tenzij je niet langer bij mij wilt zijn... Dan.. Dan snap ik dat ook." sprak ze zo emotieloos als ze kon, maar dat lukte niet volledig.
Even was de jongen stil, ijzig stil. Mindo durfde hem niet aan te kijken. Maar toen barstte hij plots keihard in lachen uit. Mindo keek op,  eerst stomverbaasd, daarna nachtelijk geïrriteerd. Nam hij haar niet serieus? Na even stopte hij met lachen.
"Mindo, hoe kom je daar nou bij? Je weet dat je voor mij meer waard bent dan je ooit zou kunnen opnoemen. Ik zou je nooit vrijwillig willen verlaten. Nooit." zijn woorden brachten een kleine glimlach op haar gezicht en verdreef de irritatie uit haar ogen. Maar bracht ook zorgen met zich mee. Als hij de waarheid sprak, zou dat betekenen dat de situatie echt ernstig zou worden in de winter.  ‘zeg nooit meer zo iets.’ Eindigde Lyall kil. Mindo keek hem niet aan toen hij op de bank plofte. Lange tijd was ze stil. "Als ik de winter doorkom, en jij er niet meer bent, maak ik mezelf van kant." Sprak ze koeltjes terwijl ze voor zich uit keek. "Zorg er alsjeblieft voor dat ik je niet kwijt raak. Of dat je jezelf niet kwijt raak." Ging ze dan uiteindelijk akkoord, waarna ze hem bijna smekend aan keek

Misschien kwam het door de stres en spanning van eerder, maar Lyall barstte in lachen uit na de woorden van Mindo. Dacht ze dat nou echt? Dacht Lyall niet al te serieus in zichzelf. Hij zag het meisje nogal geïrriteerd kijken door zijn actie. 'Mindo, hoe kom je daar nou bij? Je weet dat je voor mij meer waard bent dan je ooit zou kunnen opnoemen. Ik zou je nooit vrijwillig willen verlaten. Nooit.' Het laatste zei hij met nadruk met toch een lichte glimlach op zn gezicht. Even was hij de pijn in zijn been vergeten. Ook Mindo leek niet meer zo geërgerd als eerst. Hij wilde toch nog wat duidelijk maken. Abrupt was zijn glimlach weg en had hij een koude uitdrukking op zijn gezicht. ‘zeg nooit meer zo iets.’ Zei hij kil. Het meisje keek hem niet aan terwijl hij op de bank plofte. Ook al was het kil in het huis. Lyall voelde er weinig van. Sterker nog. Hij had het warm. Maar ondanks de warmte schoof hij dichter naar Mindo toe, tot hij uitnodigend een arm uitstak, als teken dat hij haar graag wilde omarmen. Een poosje ging voorbij en Lyall genoot even van de stilte. Tot de volgende uitspraak van Mindo hem bijna kippenvel gaf. "Als ik de winter doorkom, en jij er niet meer bent, maak ik mezelf van kant." Normaal had hij dat maar half serieus genomen en er een sarcastische opmerking over gemaakt. Maar ze had het zo koeltjes en serieus gezegd dat hij bijna zeker wist dat ze het meende. Ze was het echt van plan te doen! ‘dat.’ Begon Lyall langzaam pratend. ‘is misschien niet zo verstandig plan.’ Natuurlijk kon hij haar als het zo ver was niet tegenhouden, maar de gedachten erbij dat Mindo zelfmoord zou plegen zou hem alles op alles zetten haar van gedachten te laten veranderen. "Zorg er alsjeblieft voor dat ik je niet kwijt raak. Of dat je jezelf niet kwijt raakt." Zei ze uiteindelijk met een smekende blik in haar ogen. het liefst had hij naar waarheid gezegd dat hij niks kon beloven. Maar die smekende ogen zorgden ervoor dat hij wel ik beloof het. Moest zeggen. ‘mij zal niks overkomen zolang ik me nog kan verheugen op de terug keer naar jou.’ Zei Lyall met een grijns op zijn gelaat. Waarna hij zijn arm nog een stukje tighter om Mindo heen deed. ‘let maar eerder op jezelf dame.’ Het cynisme droop van zijn stem af terwijl hij het zei. En zijn bekende wolvengrijnsje was weer te zien op zijn gezicht. Even daarna keek hij weer wazig naar het raam. ‘ze zeggen dat shapeshifters bij hun dood hun ziel overplaatsen naar hun ziel dier in de buurt.’ Sprak hij bijna fluisterend voor zich uit. Vroeger had Lyall gehouden van de verhalen over zogezegde mytische wezens. In zijn geboorte dorp was er bijna niks anders qua wezens te vinden dan mensen of elfen. Hij had zelfs nog nooit een andere shifter gezien of gekend. Alleen zijn opa. Uit de verhalen die door zijn oom Mario werden verteld wist hij dat zijn opa een groots shifter was geweest. Als hoofd van een sluip moordenaars factie. Had hij samen met zijn team vele daden verricht. Wat precies had zijn oom nooit verteld. Zijn vader had er ook nooit wat over willen vertellen. Hij was geen shifter geweest en had daarbij het gevoel gehad Lyalls opa weer teleurgesteld te hebben. Al met al had Lyall alleen maar over shifters gelezen, en daar stonden de ‘wijsheden.’ Van shifters in. Wat zou dat fijn zijn. om voor altijd een wolf te zijn. bedacht Lyall zich wat dromerig.

Hij kwam dichterbij en nodigde haar uit voor een omhelsing. Dat liet Mindo zich geen twee keer zeggen. Ze bewoog naar hem toe en stond toe hoe hij zijn armen om haar heen sloeg, en even was er een tevreden glimlach op haar gelaat.
Dat was totdat ze zich realiseerde dat dit een van de laatste keren kon zijn. Het meisje slikte een brok in haar keel weg en haalde rustig adem. "Als ik de winter doorkom, en jij er niet meer bent, maak ik mezelf van kant." Sprak ze, en waarschijnlijk ook naar de waarheid. Zonder hem zou ze een duisternis in zakken waar ze nooit uit zou kunnen komen. Ofwel ze zou roekeloos worden en uiteindelijk zo de dood vinden, of ze zou er zelf een eind aanmaken.
Die gedachtes gaven haar de rillingen. ! ‘dat.’ Begon Lyall langzaam pratend. ‘is misschien niet zo verstandig plan.’ bij zijn woorden glimlachte ze vaagjes,  niet echt gemeend.  "Heb ik ooit gezegd dat ik verstandig was?"  Grapte ze flauwtjes, maar besloot toch terug te komen op haar eerdere punt. "Zorg er alsjeblieft voor dat ik je niet kwijt raak. Of dat je jezelf niet kwijt raakt."  Ze keek hem haast smekend aan.  ‘mij zal niks overkomen zolang ik me nog kan verheugen op de terug keer naar jou.’ sprak de jongen met een grijns op zijn gezicht. Mindo glimlachte opnieuw en voelde Hoe Lyall haar even wat strakker tegen zich aan drukte.‘let maar eerder op jezelf dame.’ vervolgde hij met een stem waar het cynisme bijna vanaf droop. Mindo gaf hem een zachte, plagend elleboog stoot. "Ik red me wel, ik kan altijd nog als zielige puppy rond gaan en wat eten bij elkaar bedelen, toch?" Ze liet haar handen hangen en gaf Lyall een puppy blik, waarna ze zachtjes lachte en weer tegen hem aan kroop.
  ‘ze zeggen dat shapeshifters bij hun dood hun ziel overplaatsen naar hun ziel dier in de buurt.’ Begon Lyall toen. Mindo luisterde aandachtig. "Hoe dat zo?" Vroeg ze nieuwsgierig.  Haar ouders vonden het maar niets dat ze in een vies dier kon veranderen en hadden haar ook nooit wat over shapeshifter verteld het liefst hadden ze gewoon voor gehouden dat ze gewoon een mens was. "Ik denk niet dat dat kan, afgezien van mijn vriend van gisteren is er geen enkel ander wezen als mij, waarschijnlijk." Sprak ze weer wat bedroefd

"Als ik de winter doorkom, en jij er niet meer bent, maak ik mezelf van kant." zei Mindo na een kleine stilte. Ze had het zo koeltjes gezegd dat Lyall dacht dat ze het nog meende ook. ‘dat… is misschien niet zo verstandig plan.’ Zei Lyall langzaam. Hij moest rillingen onderdrukken bij het beeld van een Mindo die zichzelf in een mes storte. Snel zette hij dat beeld van zich af. Hij zag dat het meisje een magere glimlach opzette. "Heb ik ooit gezegd dat ik verstandig was?" ‘nee, maar ook nooit dat je zo onverstandig was.’ Merkte Lyall daar droogjes tegen op. Nu keek ze weer serieuzer. Met een bijna smekend gezicht vroeg ze: "Zorg er alsjeblieft voor dat ik je niet kwijt raak. Of dat je jezelf niet kwijt raakt." Hij wilde zeggen dat hij niks kon beloven maar kon het niet over zijn hart krijgen. ‘mij zal niks overkomen zolang ik me nog kan verheugen op de terug keer naar jou.’ Zei hij uiteindelijk met een geforceerde grijns op zijn gezicht. Atleast zou hij het proberen. Voor haar. Bij die gedachte drukte hij het meisje nog wat dichter tegen zich aan. ‘let maar eerder op jezelf dame.’ Sprak hij zo cynisch als het maar kon. Als antwoord daarop gaf ze hem een zacht elleboogje in zijn maag. "Ik red me wel, ik kan altijd nog als zielige puppy rond gaan en wat eten bij elkaar bedelen, toch?" ze liet haar handen hangen als pootjes en keek hem met grote ogen aan. Eerlijk is eerlijk. Ze kon voor een zielige pup doorgaan. Lyall kroelde over Mindo’s hoofd met zijn hand alsof ze echt een hond was. Ze lachte zachtjes en kroop weer tegen hem aan. ‘ze zeggen dat shapeshifters bij hun dood hun ziel overplaatsen naar hun ziel dier in de buurt.’ Zei Lyall na een tijdje meer fluisterend dan wat anders. "Hoe dat zo?" vroeg Mindo. Lyall ietwat verbaast dat ze er serieus op in ging dacht snel weer terug wat in het boek had gestaan. ‘well, kennelijk in vroegere tijden in kleine community’s ging er wel eens een shifter dood, en een dag later verscheen het dier waar de man in kon shiften dan in het dorp. Om daarna te verdwijnen. Zo zijn ze op het idee gekomen.’ Zei hij nadenkend. "Ik denk niet dat dat kan, afgezien van mijn vriend van gisteren is er geen enkel ander wezen als mij, waarschijnlijk." Daar moest Lyall even over nadenken. ‘ikzelf denk dat je niet letterlijk een dier overneemt tho.’ Zei hij bedenkelijk. ‘mij lijkt het eerder dat je een soort geest verschijnsel van een dier zou worden voordat je verdwijnt naar de geestenwereld.’ Het was beide vergezocht. Maar hé. Alles was mogelijk in deze wereld. Voorheen had hij ook niet in de hemel of de hel geloofd. Maar hij was een engel en een demon tegen gekomen. Dus waarom dan geen geestenwereld? Ergens zou Lyall het fijn vinden dat hij na zijn leven rust zou hebben in het land van de doden. Maar als hij echt een dier zou worden, moest hij nog een heel leven leiden. Daar keek hij toch een beetje tegenop. ‘ik heb nog nooit een andere Direwolf gezien dan mezelf.’ Zei Lyall die er nu nog overna begon te denken. Misschien dat zijn opa er een was geweest. Maar hij wist het niet. Ach, het had ook geen zin je er druk om te maken. Bedacht hij zich schouderophalend.

Na haar impressie van een zielige puppy met grote ogen en hangende pootjes koelde Lyall haar over het hoofd, alsof ze daadwerkelijk een hond was. Mind lachte zachtjes hierdoor en kroop weer tegen hem aan. 
‘ze zeggen dat shapeshifters bij hun dood hun ziel overplaatsen naar hun ziel dier in de buurt.’ Klonk Lyall's stem na een tijdje fluisterend. Hij leek het zonder echte reden te zeggen, toch ging Mindo  erop in.  "Hoe dat zo?" vroeg ze. Lyall leek even na te moeten denken. ‘well, kennelijk in vroegere tijden in kleine community’s ging er wel eens een shifter dood, en een dag later verscheen het dier waar de man in kon shiften dan in het dorp. Om daarna te verdwijnen. Zo zijn ze op het idee gekomen.’ Sprak hij bedenkelijk. Mindo luisterde aandachtig naar zijn woorden. Ze was altijd gek geweest op verhalen.
Na zijn verhaal trok Mindo een conclusie. "Ik denk niet dat dat kan, afgezien van mijn vriend van gisteren is er geen enkel ander wezen als mij, waarschijnlijk." Sprak ze wat bedroefs toen het beeld van zijn lijk weer voor haar netclied verscheen.  ‘ikzelf denk dat je niet letterlijk een dier overneemt tho.’ Mindo keek hem aan ‘mij lijkt het eerder dat je een soort geest verschijnsel van een dier zou worden voordat je verdwijnt naar de geestenwereld.’ nadenken keek ze voor zich uit,  niet precies wetend of ze in zoiets geloofde. Zijzelf geloofde namelijk niet in een God,  laat staan een hemel of hel. Voor haar was er niets na de dood. Een eindeloze, dromeloze slaap; zo stelde ze het zich voor. Maar de gedachte aan een geestenrijk was ook wel mooi.
"Geloof jij in een geestenwereld? Of überhaupt een leven na de dood?" Vroeg ze hem, nieuwsgierig naar zijn mening op een dergelijk vlak. Ze vond Lyall wel iemand die in niets geloofde na de dood, maar wie wist.
‘ik heb nog nooit een andere Direwolf gezien dan mezelf.’ sprak Lyall toen. Mindo leek diep na te denken. "Ik wel, geloof ik. Toen ik een jaar of 9 was nam mijn vader me mee uit klimmen in de bergen. Daar kwamen we in een grot een wezen tegen ruim tweemaal zo groot als een wolf, ik denk dat hij leek op jou." Ze vertelde er niet bij Hoe haar vader de misschien Direwolf in koele bloeden had gedood.

Nadat hij had verteld over wat hij lang geleden had gelezen zei Mindo ietwat droevig: "Ik denk niet dat dat kan, afgezien van mijn vriend van gisteren is er geen enkel ander wezen als mij, waarschijnlijk." Veel had hij nog niet over dit onderwerp nagedacht. Of er leven na de dood zou zijn. ‘ikzelf denk dat je niet letterlijk een dier overneemt tho.’ Begon hij. Mindo keek hem aan terwijl hij vervolgde. ‘mij lijkt het eerder dat je een soort geest verschijnsel van een dier zou worden voordat je verdwijnt naar de geestenwereld.’ Het is niet dat hij perse hier in geloofde. Maar het zou voor hem een logische redenatie zijn. hij zocht altijd overal logica achter. Het bracht je niet ver in een bizarre wereld als deze. Daar kwam hij wel vaker achter. Nog steeds na 18 jaren kwam hij achter nieuwe dingen. Zo had hij nooit geloofd in een hel of een hemel. Maar na zijn ontmoeting met een engel en een demon was dat wel veranderd. Misschien zou het zogezegde ‘afterlife.’ Wel bestaan uit waar je zelf in geloofde, als een soort na herinnering die zich opnieuw en opnieuw blijft afspelen. "Geloof jij in een geestenwereld? Of überhaupt een leven na de dood?" vroeg Mindo hem toen, alsof ze zijn gedachtes kon lezen over wat hij nou net dacht. Hij bleef even stil, zijn woorden zorgvuldig kiezend. ‘wil je weten wat ik uit emotie denk? Of uit ervaring?’ vroeg hij uiteindelijk met een licht glimlachje op zijn gezicht. ‘van mezelf geloof ik niet in een naleven. Hetzij de hemel of de hel, hetzij een geesten wereld.’ Begon hij maar. ‘daarintegen ben ik in mijn leven vage figuren tegengekomen. Waaronder een engel. Die liet me er toch wel van overtuigen dat er een soortgelijk iets als de hemel zou zijn, niet?’ sloot hij af. Hij wist niet goed wat hij liever had. Of als hij eenmaal gestorven was rust voor altijd. Of een compleet nieuw leven met nieuwe ervaringen. Terug komend op wat Mindo eerder zei over dat er geen soortgenoot van haar zou zijn sprak Lyall: ‘ik heb nog nooit een andere Direwolf gezien dan mezelf.’ Zoals zijn moeder wel eens eerder had gezegd. ‘’Elke Direwolf zou dood moeten zijn zo onderhand.’’ Ze zei er nog net niet achteraan. ‘’inclusief jou Lyall.’’ Mindo leek na te denken. Zou zij nog een andere Direwolf kennen? Vroeg hij zich af. "Ik wel, geloof ik. Toen ik een jaar of 9 was nam mijn vader me mee uit klimmen in de bergen. Daar kwamen we in een grot een wezen tegen ruim tweemaal zo groot als een wolf, ik denk dat hij leek op jou." Daar keek Lyall van op. Ergens kreeg hij een lichte hoop. Al was de kans miniem. Zoveel Schrikwolven waren er niet, en zijn opa was mysterieus verdwenen. Misschien. Heel misschien was zijn opa naar de bergen gegaan om rust te zoeken. Hij wist niet veel van zijn opa, en al helemaal niet over diens uiterlijk. ‘had de wolf veel littekens over zijn lichaam?’ vroeg Lyall met iets van hoop in zijn stem, ook al wilde hij zo neutraal mogelijk klinken. dat was het enige wat hij van zijn opa wist, de littekens. Je wist maar nooit, voor hetzelfde geld leefde zijn opa nog. Ver weg, van alles en iedereen.

‘wil je weten wat ik uit emotie denk? Of uit ervaring?’ Speak Lyall met een vage glimlach op zijn gelaat. Enigzinsa niet-begrijpend keek ze hem aan. "Beide...?"
‘van mezelf geloof ik niet in een naleven. Hetzij de hemel of de hel, hetzij een geesten wereld.’ Ah, op die manier bedoelde hij het. Mindo was het met hem eens, maar er kwam nog meer. ‘daarintegen ben ik in mijn leven vage figuren tegengekomen. Waaronder een engel. Die liet me er toch wel van overtuigen dat er een soortgelijk iets als de hemel zou zijn, niet?’  Eindigde de jongen. Mindo was stil, en leek duidelijk ergens mee te zitten. Uiteibdelijk kqam het er toch uit. "Ik geloof in niks." Zei ze misschien wat kort door de bocht. "Mijn broer beweerde  plots een god te zijn, ik geloof niets van die bullshit." Zei ze zo neutraal mogelijk, maar Lyall kende haar waarschijnlijk goed genoeg om te weten dat dat een gevoelig onderwerp had. Waarschijnlijk had ze hem nog nooit over haar broer verteld, maar dat was gewoon nog te pijnlijk.
Lyall veranderde het onderwerp weer terug. ‘ik heb nog nooit een andere Direwolf gezien dan mezelf.’ Mindo keek even bedenkelijk, terug denkend aan een gebeurtenis van jaren terug. "Ik wel, geloof ik. Toen ik een jaar of 9 was nam mijn vader me mee uit klimmen in de bergen. Daar kwamen we in een grot een wezen tegen ruim tweemaal zo groot als een wolf, ik denk dat hij leek op jou." Spral zs uiteindelijk. Het feit dat haar vader deze in diens slaap had gedood, liet ze erbuiten.
Lyall keek op van haar woorden. Er leek iets van hoop in zijn blauwe ogen oo te lichten, wat Mindo verbaasde. Hij hoopte toch niet...?
 ‘had de wolf veel littekens over zijn lichaam?’ vroeg Lyall zo neutraal mogelijk, maar hoop lekte Door.  Mindo beet op haar lip, maar ze had het geluk een goede leugenaar te zijn. Al was liegen tegen hem moeilijk, dus vertelde ze een halve waarheid. "Dat weet ik echt niet meer... Ik moet een jaar of 9 zijn geweest. Ik weet niet eens meer precies waar het was." Dat wist ze wel, eveneens als dat ze zich herrinerde Hoe vele littekens het gezicht van die wolf hadden getekend. Ze had zich nog afgevraagd waar die vandaan kwamen.
Ook wist ze nog goed waar het was, in welke grot. Maar misschien zou Lyall de stoffelijke resten van iemand die hij kende vinden als ze hem daarmee naar toe nam, en dat kon Mindo hem niet aandoen.

Nadat Lyall zijn verklaring had afgelegd wat hij dacht over het geloof en het naleven vertelde Mindo in korte, duidelijke taal wat ze er van vond. "Ik geloof in niks." Daar moest Lyall toch nog wat om grijnzen. Hij had een zware neiging om met nadruk te vragen of ze echt in niks geloofde. Zodat ze toch moest toegeven wel in iets te geloven alleen niet een hemel of hel. Het kon heel verwarrend werken, en daar had zijn oom vroeger veel gebruik van gemaakt. Zijn woorden inslikkend hoorde hij Mindo verder gaan. "Mijn broer beweerde plots een god te zijn, ik geloof niets van die bullshit.’’ Haar broer? Dacht Lyall. Daar had hij nog niks over gehoord, of niet meer dan een woord. Hij werd nieuwsgierig om te vragen wie haar broer was maar onderdrukte weer het gevoel. Voor alles is een plaats en tijd, echode het door Lyalls hoofd, maar niet nu! Ook had er ergens emotie in haar stem geklonken. Anders dan over een broer die je niks kon schelen. Het word interessanter en interessanter. Vond hij. Er zou een reden zijn waarom ze het nooit over hem had, die Lyall niet wist. Misschien lag het gevoelig, dus liet hij het zitten. ‘ik heb nog nooit een andere Direwolf gezien dan mezelf.’ Besloot Lyall maar peinzend te zeggen om van onderwerp terug te veranderen. Het meisje naast hem leek na te denken. "Ik wel, geloof ik. Toen ik een jaar of 9 was nam mijn vader me mee uit klimmen in de bergen. Daar kwamen we in een grot een wezen tegen ruim tweemaal zo groot als een wolf, ik denk dat hij leek op jou." Lyall keek van die woorden op. Een andere Direwolf? De kans was miniem maar. Voor hetzelfde geld was het zijn opa, die mysterieus was verdwenen. Dat zou het verklaren. Het enige wat hij qua uiterlijk van zijn opa afwist was dat het een man was vol met littekens. ‘had de wolf veel littekens over zijn lichaam?’ vroeg Lyall ook neutraal. Ook al was er toch wel duidelijk hoop in zijn stem te horen. De kleinste bewegingen ontgingen Lyall niet, zo ook niet dat Mindo op haar lip beet. "Dat weet ik echt niet meer... Ik moet een jaar of 9 zijn geweest. Ik weet niet eens meer precies waar het was." Een stemmetje in Lyalls hoofd vond het verdacht hoe Mindo had geantwoord. Maar Lyalls teleurstelling was te groot en overstemde het. ‘had gekund.’ Zei Lyall schouderophalend. Het bleef even stil. ‘wilden jullie een grot vinden om te overnachten?’ vroeg Lyall daarna. Hij kende vrijwel elke berg in de omgeving van het White, Grey, en Black gebied. Zoveel waren er niet. De enige berg met veel grotten was de Crystal mountain, maar als het daar was geweest had ze het zich wel moeten herinneren. ‘ik zou maar gauw zijn weggegaan.’ Vervolgde Lyall grinnikend. ‘als een wolf zover in de bergen komt on in een grot te slapen moet het wel op zijn hoede zijn, en kan de kleinste beweging hem al wakker maken. Of je moet hem afmaken, dan heb je de hele grot voor jezelf.’ Grinnikte Lyall zachtjes. Hij was niet zo van duistere humor over zijn eigen soort, maar het was wel de waarheid. En als je die grot nodig had om te overnachten. Tsja. Was dat even jammer voor hun. Dacht Lyall. Hij kon bijna al de teleurstelling van de vader van Mindo zien toen deze bezet bleek te zijn.

Lyall vroeg maar door naar haar ontmoeting met de ' misschien Direwolf' en Mindo kreeg spijt dat ze er überhaupt over was begonnen. Lyall had namelijk iets van hoop in zijn stem, en Mindo kon het niet over haar hart verkrijgen hem te vertellen hoe haar vader het beest had afgemaakt in diens slaap, het hoogste punt van lafheid. Waarschijnlijk lagen er daar nu nog steeds botten en resten vel van dat enorme dier, met een speer recht door zijn kop gestoken. Toendertijd was ze enorm geschrokken van haar vaders kracht. Want kracht had je zeker nodig, wilde je zoiets voor elkaar krijgen.
'Had gekund.' Sprak Lyall schouderophalend en Mindo ontspande zich haast onzichtbaar weer een beetje, er vanuitgaande dat hij naar een ander onderwerp was overgestapt. Dat was niet het geval.
Na een stilte begon hij weer. "Wilden jullie een grot vinden om te overnachten?" Vroeg hij. Mindo schudde haar hoofd, terugdenkend op dat moment. "Nee, we kwamen er per toeval langs. We waren van het pad afgeraakt en waren een beetje verdwaald." Dat was haar schuld geweest. Zij had zo nodig een zijpaadje moeten volgen. Oh, hoe boos haar vader toen toch was geweest toen ze uiteindelijk niet meer wisten waar ze waren. 'Ik zou maar gauw zijn weggegaan." Grinnikte Lyall. ‘als een wolf zover in de bergen komt on in een grot te slapen moet het wel op zijn hoede zijn, en kan de kleinste beweging hem al wakker maken. Of je moet hem afmaken, dan heb je de hele grot voor jezelf.’ Vervolgde hij al op dezelfde toon. Mindo kreeg een vage glimlach op haar lippen en lachte zachtjes. "Nee, toen we zo'n kollossaal beest zagen zijn we eigenlijk meteen door gelopen. In een confrontatie hadden we niet bepaald veel zin." Sprak ze zogenaamd geamuseerd. Waarheid was, dat haar vader zich met de wind in zijn rug naar binnen had gedaagd en daar van een kleine afstand een speer door de kop van het beest had geramd, met het excuus dat woeste wezens zoals dat niet het recht hadden in White territory rond te banjeren. Het arme dier stond nog krijsend op, maar vond toen snel zijn dood. Mindo dacht terug aan de littekens die zijn gezicht hadden getekend, zich afvragend of het een bekende van Lyall zou zijn geweest.
"Ik heb hem daarna iniedergeval nooit meer gezien."
Dat was iniedergeval geen leugen.

Lyall was teleurgesteld, maar probeerde dat niet te laten merken en antwoorde neutraal terwijl hij zijn schouders ophaalde. ‘had gekund.’ Even was er een kleine stilte en daarna ging Lyall verder: 'Wilden jullie een grot vinden om te overnachten?' vroeg hij. Het meisje schudde haar hoofd en andwoorde. "Nee, we kwamen er per toeval langs. We waren van het pad afgeraakt en waren een beetje verdwaald." Ze leek weer ergens aan terug te denken terwijl hij verder ging. 'Ik zou maar gauw zijn weggegaan.' Zei hij grinnikend. hij wist als geen ander wat een direwolf vond van indringers in zijn domein. Vooral als het een lone wolf was zonder pack. ‘als een wolf zover in de bergen komt on in een grot te slapen moet het wel op zijn hoede zijn, en kan de kleinste beweging hem al wakker maken. Of je moet hem afmaken, dan heb je de hele grot voor jezelf.’ Dat laatste bedoelde hij natuurlijk als grapje. Voor een wolf moet je respect hebben. Was hij er eerder dan jij, mot jij opkrassen. Zo dacht Lyall erover. "Nee, toen we zo'n kolossaal beest zagen zijn we eigenlijk meteen door gelopen. In een confrontatie hadden we niet bepaald veel zin." Het meisje klonk geamuseerd terwijl ze het zei. Weer viel er een kleine stilte. "Ik heb hem daarna in iedergeval nooit meer gezien." Lyall liet zich wat onderuit zakken. ‘Misschien moet ik er in de lente maar eens op uitrekken om naar hem te zoeken.’ Zei hij met een lichte glimlach op zn gezicht. Het was fijn om over de lente te praten alsof ze gewoon moeiteloos door de winter heen zouden komen. En hé, misschien zou hij het ook nog echt doen. Hij was uiterst nieuwsgierig naar andere Direwolves. Normale wolven waren wel leuk. Maar altijd zo snel onderdanig en toch niet helemaal hetzelfde. Hij grinnikte. ‘ja das wel een mooi plannetje ja.’zei hij nog een keer stellend voor zichzelf.


hoop dat je er wat mee kan ^^'

Lyall liet zich wat onderuit zakken en Mindo was blij dat hij zich meer ontspande. Ze pakte de kans en legde haar hoofd op zijn borst, terwijl ze haar arm over zijn middel legde. Op deze manier kon ze zijn hartslag horen, en dat maakte haar kalm en tevreden. ‘Misschien moet ik er in de lente maar eens op uitrekken om naar hem te zoeken.’ Ze bleef rustig zitten en gaf niet echt een reactie, niet echt al te enthousiast. ‘ja das wel een mooi plannetje ja.’Grinnikte Lyall meer tegen zichzelf dan tegen haar. Mindo kreeg een vage glimlach op haar gelaat, terwijl ze haar ogen even kort sloot en het plots niet meer koud had door zijn lichaamswarmte. Ze wist dat ze eigenlijk de kachel weer op zou moeten stoken, maar was te lui om zich los te maken van Lyall's warme lichaam. Het was eigenlijk wel prima zo.
"Als dat je blij maakt." Ze grinnikte nu zachtjes tegen zichzelf. "Ik hoop dan alleen niet dat die Dire wolf zin heeft in een hapje Mindo."grapte ze. "Ik heb namelijk niet zo heel veel zin om te eindigen als een biefstukje, al betwijfel ik of ik lekker smaak."

Terwijl Lyall zich wat onderuit liet zakken maakte Mindo daar meteen gebruik van en legde haar hoofd op zijn borst, en haar arm om zijn middel sloeg. Lyall keek ietwat verbaast op door de spontane actie maar vond het allemaal prima en ontspande zich helemaal. Hij legde zijn hand zachtjes, half op het hoofd van het meisje en bijna onmerkbaar kroelde hij haar hoofd een beetje. ‘Misschien moet ik er in de lente maar eens op uit trekken om naar hem te zoeken.’ Zei Lyall uiteindelijk meer grappend dan wat anders. Maar hoe langer hij erover nadacht, hoe meer hij het idee kreeg dat hij het ook echt ging doen. ‘ja das wel een mooi plannetje ja.’ Grinnikte Lyall verder. Even weg van alle mensen en problemen. En hij kon samen met zijn roedel reizen. Het wekte ergens positieve energie op om zo plannen te maken voor na de winter. "Als dat je blij maakt." Zei Mindo. Vervolgens grinnikte ze tegen zichzelf. "Ik hoop dan alleen niet dat die Dire wolf zin heeft in een hapje Mindo." Daar had Lyall natuurlijk nog niet aan gedacht. Het kon ook zijn dat het een wildvreemde wolf was die geen behoefte had aan ander gezelschap. ‘hah.’ Begon Lyall te grinniken. ‘of anders een stukje Lyall erbij. Ach, er zijn ergere manieren om je dood te vinden. Dan maar in een strijd van grote wolf tegen grote wolf.’ Voor het eerst een eerlijk wolven gevecht. Dacht Lyall met een tevreden glimlach op zijn gezicht. Zon einde zou hij niet eens zo erg vinden. Maar wacht. Zin in hapje Mindo? Bedoeld ze daarmee dat ze mee wilt? Vroeg Lyall zich eerst wat geschrokken af. "Ik heb namelijk niet zo heel veel zin om te eindigen als een biefstukje, al betwijfel ik of ik lekker smaak." Ging het meisje verder. Ja dus. Dacht Lyall eerst wat negatief. Nu was het helemaal niet oke de andere wolf te ontmoeten. Stel dat de wolf besloot dat zij zwakker waren dan hem, dan viel hij aan en straks…. Werd Mindo echt een biefstukje, nee, eerder een snackje. Maar hoe langer hij erover nadacht. Hoe positiever zijn gedachtes erover werden. Ach waarom ook niet? Eigenlijk wel zo gezellig met haar erbij. Mindo was niet lastig om mee te reizen, en kon heus wel op haarzelf passen. Het zou er nog leuker op worden ook. Wat geweldig dat ze zelf ermee kwam. Eindigde hij zijn gedachtes erover terwijl hij nog een stevige knuffel aan het liggende meisje gaf. ‘tuurlijk wel, je bent om op te eten.’ Antwoorde Lyall daarop. Waarna hij een grom geluidje maakte, zijn mond opendeed, en zachtjes beet in het oor van Mindo. Een droog ‘hap.’ Geluidje was te horen terwijl hij dat deed.

‘hah.’Lyall begon zachtjes te grinniken. ‘of anders een stukje Lyall erbij. Ach, er zijn ergere manieren om je dood te vinden. Dan maar in een strijd van grote wolf tegen grote wolf.’ Nu lachte zij zachtjes, ja ja, Lyall zou die wolf vast wel aan kunnen. Bovendien waren soortgenoten meestal wel redelijk oké tegen elkaar, right? Of was dat soms enkel iets wat dan bij kleinere roofdieren zoals zij gebeurde?
Hoedanook, Mindo ging verder over het biefstuk-complex.
"Ik heb namelijk niet zo heel veel zin om te eindigen als een biefstukje, al betwijfel ik of ik lekker smaak." Sprak ze droogjes, maar naar de waarheid. Bovendien zocht ze iets, een excuus misschien, om Lyall van die bergen vandaan te houden. Het zou hem niet heel lang kosten om erachter te komen dat ze niet helemaal de waarheid vertelde, en daar had Mindo niet zozeer trek in. Bovendien hield ze hem liever in een gelukkige waan dat er nog iemand van zijn soort bestond, dan dat hij met de kennis moest leven dat haar vader misschien de laatste van zijn soortgenoten had gedood. Zij was er namelijk sinds gisteren achter hoe het voelde om zoiets van je afgenomen te krijgen, en dat was niet bepaald fijn. ‘tuurlijk wel, je bent om op te eten.’ Hij maakte een grommend geluidje dat Mindo's oren kietelde, vervolgens beet hij nog in haar oor met een droog hap geluidje. Mindo maakte nu zelf een erg dierlijk geluidje en maakte zich los van zijn greep, waarna ze hem speels aankeek. "Kijk maar uit, of maak een heerlijk Lyall biefstukje van jou."Ze klapte haar tanden in een soort hap op elkaar vlak voor zijn neus, alsof ze die daadwerkelijk probeerde op te eten.