Nothing ever lasts forever {Open}

Terwijl hij rustig op de grond zat naast Mindo begon hij weer in zijn geheugen te graven. Steeds werd alles weer een stukje duidelijker. Hij kon nu het hele verhaal duidelijk op een rijtje zetten. Hij dacht weer terug aan de stropers die hij aan de grond had vast gepinned. Ben ik niet wat te ver gegaan? Alleen maar om voor een wolf wraak te nemen? Dacht hij somber. Wat was er toch van hem geworden. Hoe verder te tijd verstreek kleefde er steeds meer bloed aan zijn handen. Hij wilde het stoppen, maar steeds als hij net dacht dat hij nooit meer iemand kwaad hoefde te doen ging hij door een gebeurtenis door het lint en vermoorde alles en iedereen op zijn pad. Hij zei het weer voor de zoveelste keer tegen zichzelf. Ik ben een monster. Hij keek naast zich aar het meisje dat in diepe slaap was. Hoe kan zij het nou niet doorhebben? Vroeg hij zich af. Steeds toonde het lot weer wat voor mislukt moordend wezen hij was, maar ze bleef van hem houden. Ze wisten allebei dat hij even gevaarlijk was voor haar als voor de rest. Of althans. Hij hoopte dat Mindo dat ook inzag. Eigenlijk zou ik moeten vertrekken en nooit meer terug komen. Dacht Lyall terwijl hij dof voor zich uit keek. Zo denkend verstreek de tijd totdat Mindo opeens wakkerschrok. Hij voelde haar 2 keer zo snel ademhalen en langzaam keek hij opzij naar haar. Met grote ogen keek ze om zich heen en zag dat hij naast haar zat. Lyall bleef stil terwijl hij langzaam de paniek uit haar ogen zag verdwijnen. Lyall keek weer dof voor zich uit met zijn oceaan blauwe ogen. "Ik heb iemand vermoord," klonk het zacht en met een trillende stem naast hem. Uit zijn ooghoek zag hij dat ze haar gezicht begroef in haar handen en begon te huilen. "Ik heb iemand vermoord Lyall, ik had beloofd dat nooit te doen" het had geen zin iets te zeggen als: het is niet erg. Of: het komt wel goed. De harde waarheid lag op tafel. Ze had iemand vermoord. Al vond hij het een naiif beeld dat ze zichzelf had beloofd niemand te vermoorden. Dat deed iedereen, en sommigen komen hem na. En anderen niet. Dacht hij bitter. Hij sloeg een arm om het snikkende meisje heen en probeerde haar zachtjes naar zich toe te trekken. Hij liet haar uithuilen terwijl hij naar buiten keek en de zon steeds lager zag komen te staan. Hij wilde zo graag haar troosten maar wist niet hoe. Ze moest zelf over het feit heenkomen dat ze iemand had vermoord. Hijzelf was over zijn eerste moord actie heengekomen toen een man in een steegje hem had zien zitten treuren. ‘’vanwaar het sippe gezicht?’’ had hij gevraagt. Naar eerlijkheid had Lyall gezegd dat hij iemand om had gebracht. Dat het zijn enigste vriend was had hij achterwegen gelaten. ‘’je treurt toch ook niet als er een dier word afgemaakt door een jager?’’ had de man gezegd. Natuurlijk had Lyall nee gezegd. Hij hield wel van vlees. ‘’mensen zijn net zo goed dieren. Alleen eet je ze over het algemeen niet op.’’ Vervolgde hij lachend. ‘’look kid, het leven is dan wel mischien niet eerlijk en rot. Maar zodra een mens dood is voelt het toch niks meer. Het heeft geen zin om erover te treuren. De dode doet dat in iedergeval niet.’’ Het had allemaal zo onbezorgd geklonken en Lyall had aandachtig zitten luisteren. Ook al was het niet de goede mentaliteit. De vreemde man had gelijk. ‘wie ben je?’ had de jonge Lyall gevraagt. Daarop had de man geandwoord. ‘’iemand die mischien meer van het leven en de dood af weet dan hij zou moeten.’’ Waarop de man zonder omkijken was weggelopen. Vanaf dat moment treurde Lyall niet meer om de dood van zijn voormalige vriend.
hij twijfelde of hij dit zou vertellen aan Mindo maar besloot dat zij er waarschijnlijk niet zo licht over dacht als hij. Ze had het alleen maar gedaan om mij te beschermen. pijnsde Lyall. Mischien had ze me maar gewoon dood moeten laten gaan. Besloot Lyall. Als ze niet achter hem aan gerend was had ze ook niet de vrouw hoeven aanvallen. Dus in the end is deze ellende mijn schuld. Vond hij. Al die tijd was hij stil gebleven met zijn arm om het meisje heen. Ze zou er vanzelf wel overheen komen. Besloot hij. Ze was een survivor. En om te overleven moest ze over dit obstakel heenkomen.

Met een schok opende ze haar ogen, haar ademhaling nog gejaagd Door de droom die zo levendig had geleken. Haastig keek ze om zich heen, maar kwam tot de conclusie dat er afgezien van Lyall niemand was. Nog steeds geschrokken sloot ze haar ogen even, en het besef dreunde in haar hoofd. Ze had een moord begaan, ze was nu een moordenaares.
Zonder hem aan te kijken vertelde ze dat ze iemand had vermoord, terwijl ze voelde hoe opnieuw warme tranen over haar wangen heen rolden. Ze verborg haar gezicht achter haar handen.  "Ik heb iemand vermoord Lyall, ik had beloofd dat nooit te doen" Klonk haar stem gesmoord.  De jongen zei niets, hij sloeg enkel zijn arm om haar heen en trok haar zachtjes dichterbij. Mindo liet het toe en weende zachtjes in zijn armen, haar schouders nog af en toe na schokkend totdat de tranen op waren en haar lichaam uitgeput was. Mindo vroeg zich af of haar moeder nu toe zou kijken, vanaf waar ze ook was. Ze kon zich die groene ogen voorstellen, die haar vol minachting aankeken, zoals ze wel vaker hadden gedaan. Ze wist nog zo goed hoe haar moeder haar eens had meegenomen naar een onthoofding,  midden in de stad. Ze wad toen 8, en volledig verbleekt Door het schouwspel. Als het niet aan haar moeder had gelegen, zou de jonge Mindo hebben geprobeerd om de misdadiger te bevrijden. Haar moeder had haar toen de les geleerd, dat dit gebeurde met moordenares.
Bij die herinnering kwam er een bittere trek rond haar lippen.
Mindo keek dof voor zich uit, in stilte afwachtend totdat de zon langzaam onder ging. Uiteindelijk was het huis gevuld van duisternis, en was er enkel nog het licht van het smalende hout dat hen verlichtte. "Ik hoop dat deze dag snel voorbij is," Mompelde ze, waarna ze met een zucht haar ogen sloot  "en dat er nooit meer een soortgelijke zal komen."

Langzaam sloeg Lyall zijn arm om het huilende meisje en trok haar tegen zich aan. Hij bleef stil want wat hij nu ook zou zeggen, het zou toch niks uitmaken. Hij kon ook niks troostends bedenken om te zeggen. Hij dacht terug aan toen een vreemde man hem uit de put had gehaald na zijn eerste moord. Hem had het weer gemotiveerd om verder te leven en de doden te laten rusten. Maar Lyall betwijfelde of het zou werken bij iemand als Mindo. Hij liet haar langzaam uitsnikken tot ze alleen nog schokschouderde. Langzaam keken ze samen toe hoe de zon onder ging en het huis langzaam donker werd. Het hout was ook al uit aan het gaan en gaf nog een laatste schijnsel op hun. "Ik hoop dat deze dag snel voorbij is." Daarna hoorde hij Mindo nog zuchten. "en dat er nooit meer een soortgelijke zal komen." Op die woorden knikte Lyall zachtjes met zijn hoofd. Het was een zware dag geweest. Zowel fisiek voor hem. Als mentaal voor het meisje naast hem. Lyall trok een bezorgd gezicht. Als hij nu niet kon bewegen, kon hij ook niet terug naar zijn Pack. Dat zou een probleem zijn want nu kon hij ze niet in bedwang houden. Straks gingen ze door de honger meer mensen aanvallen en ook afgeschoten worden. Nouja. Het had geen zin zich daar zorgen om te maken. Tenslotte kon hij toch niks aan het lot veranderen. Langzaam keerden de schuld gevoelens weer terug bij Lyall. Alles wat er vandaag was gebeurt was zijn fout geweest. Het was begonnen bij zijn wolven uit het oog verliezen waardoor de stropers er 1 hadden kunnen afknallen. Als alleen dat al niet was gebeurt. Dan was de rest ook niet gebeurt. Normaal was hij geen achteraf denker, maar dit kon hij niet van zich afzetten. Hij moest zich verontschuldigen, vond hij. Langzaam sprak hij met een schorre stem door het weinige praten. ‘het.. spijt me.’ Het zou er soepel uit moeten komen, maar zelfs hij had moeite het te verstaan van zichzelf. ‘het spijt me voor vandaag.’ Vervolgde Lyall terwijl hij dof naar buiten keek voor zover dat kon in de duisternis. ‘zonder mij zou dit.. alles nooit zijn gebeurt.’ Ging hij verder. ‘je had me gewoon moeten laten liggen. Dat zou beter voor iedereen zijn geweest.’

Na iets wat een eeuwigheid leek te duren was Mindo te moe om nog verder te huilen. Haar wangen waren nog not en haar ogen rood, in het algemeen zag ze er zwak en teer uit.  Maar ze voelde zich al beter, alsof ze alles eruit had weten te huilen. Ze leek niet meer echt de energie te hebben om zich nog zorgen te maken over wat ze had gedaan. Waarschijnlijk zou haar dat morgen weer raken, net zoals het dat in haar droom had gedaan.
Haar ogen waren gefixeerd op de smalende kolen, die enkel nogmaal een rode gloed opleverden. Buiten was de zon inmiddels achter de horizon verdwenen,  waardoor het huis nu volledig donker was. Ze kon de kaarsjes aan steken, of nog meer hout op het vuur gooien, maar Mindo deed het niet. Ze wilde niet meer overeind komen, bovendien leek de duisternis ergens verwelkomend en rustgevend. En hoewel haat meubilair plots een stuk angstaanjagender leek, voelde ze geen angst.  Ze was nooit bang geweest voor het donker.
Het was een lange tijd stil en Mindo keek enkel voor zich uit,  net op de rand van slaap en wakker zijn. Totdat Lyall plots de stilte met zijn schorre stem verbrak.  ‘het.. spijt me.’ het klonk alsof zijn stem niet mee wilde werken. Mindo veegde haar gezicht droog en keek hem schuin aan, met een enigszins vragende blik. ‘het spijt me voor vandaag.’ ging hij verder, zijn nu weer blauwe ogen gericht op de duisternis buiten, waar afgezien van vage schaduwen niets te zien was.  ‘zonder mij zou dit.. alles nooit zijn gebeurt.’ Ging hij verder. ‘je had me gewoon moeten laten liggen. Dat zou beter voor iedereen zijn geweest.’ met een kleine, bezorgde frons op haar gezicht keek ze hem aan. "Lyall, het was jouw schuld niet." Sprak ze serieus. "De jagers hebben dat dier vermoord, jouw wolf vermoord..." Ze haalde diep adem en keek vervolgde met een wat zachtere stem. "Ikzelf heb die vrouw vermoord..." even was ze stil. "Verontschuldig je niet voor dingen die niet jouw schuld zijn." Mompelde ze en sloot haar ogen, terwijl ze met haar hoofd lichtelijk op zijn schouder leunde. "Jouw dood zou nergens goed voor zijn, ik zou me er nooit overheen kunnen zetten..."

Terwijl Mindo rustig begon te ademen en bijna in slaap leek te vallen, zat Lyall nog te worstelen met zijn gedachten. Hij vond zichzelf de schuldige van alles wat was gebeurt. Hij moest zijn excuses aanbieden vond hij. Met schorre stem sprak Lyall: ‘het.. spijt me.’ Hij bleef dof uit het raam kijken maar zag uit zijn ooghoek dat Mindo haar gezicht schoon veegde en schuin naar hem keek. ‘het spijt me voor vandaag.’ Ging hij verder. ‘zonder mij zou dit.. alles nooit zijn gebeurt.’ Hij spande al zijn spieren aan zonder dat hij het door had, en hij balde zijn gewonde hand. ‘je had me gewoon moeten laten liggen. Dat zou beter voor iedereen zijn geweest.’ Zei hij ietwat kil terwijl hij wegkeek naar een donkere hoek in het huis. Hij voelde woedde oplaaien. Woedde voor zichzelf. Hij wist zelf niet waar de woedde vandaan kwam. Maar hij haatte zichzelf oprecht. Hij voelde dat Mindo naar hem keek maar wilde niet omkijken. "Lyall, het was jouw schuld niet." Hoorde hij achter zich. Hij kneep nog harder in zijn vuist en voelde hij zijn nagels langzaam door het dunne verbandje boorden. "De jagers hebben dat dier vermoord, jouw wolf vermoord… Ikzelf heb die vrouw vermoord..." ‘nee Mindo.’ Antwoorde hij fel. Terwijl hij nog steeds omgedraaid zat vervolgde hij op duistere toon. ‘ik ben diegene die mn wolven heeft achter gelaten. Ik ben diegene die de jagers hierheen heeft gejaagd. Ik heb ervoor gezorgd dat hun pad het van jouw kruiste. En ik ben de oorzaak dat je die vrouw moest vermoorden.’ Langzaam voelde hij een stroompje bloed uit zijn hand stromen. "Verontschuldig je niet voor dingen die niet jouw schuld zijn." Hij draaide zich weer om en keek nu strak naar Mindo. ‘al de doden van vandaag. Zijn stuk voor stuk mijn schuld.’ Het laatste kwam er meer als grom uit dan wat anders. Hij voelde hoe zijn lichaam de neiging had te shiften. Dat had hij altijd als emotie hem overmande. Maar wist het tegen te houden. Althans. Dat dacht hij. Toch hoorde hij opeens veel duidelijker het kraken van het houten huis en kwam tot de conclusie dat er grote wolvenoren op zijn hoofd stonden. Hij keek weer naar de grond en legde zijn oren achterover in zijn nek. "Jouw dood zou nergens goed voor zijn, ik zou me er nooit overheen kunnen zetten..." ze zag het nog steeds niet. Ze zag nog steeds niet dat hij een bedreiging was voor iedereen. Dacht hij bitter. Wat Mindo ook zou zeggen. Hij wist dat hij gelijk had. Het was allemaal een kettingreactie geweest op zijn acties. En langzaam kwam hij te weten wat de schade daarvan zou zijn. als het zo doorging zou hij binnen no-time Mindo ook het graf in werken. En hoe erg de rest ook was. Dat was het toppunt. Dat mocht niet gebeuren.

  ‘nee Mindo.’ Zijn sten klonk fel en zijn hele lichaam was strak gespannen. Hij had zijn rug naar haar toegekeerd en keek strak voor zicht uit, waardoor het meisje hem niet in de ogen aan kon kijken.  ‘ik ben diegene die mn wolven heeft achter gelaten. Ik ben diegene die de jagers hierheen heeft gejaagd. Ik heb ervoor gezorgd dat hun pad het van jouw kruiste. En ik ben de oorzaak dat je die vrouw moest vermoorden.’ vervolgde hij duister. Mindo ' blik gleed af naar zijn hand, en tot haar schrik zag ze dat hij zijn nagels diep in zijn eigen vel had geboord, waarschijnlijk uit frustratie of woede. Inmiddels zelfs zo erg dat een een klein stroompje bloed uit druppelde. "Verontschuldig je niet voor dingen die niet jouw schuld zijn." Vertelde ze zachtjes, waarna ze zwaar hoofd lichtelijk op zijn schouder liet leunen. Lyall draaide zich echter met een ruk naar haar om en zijn blauwe ogen keken haar strak aan, iets wat Mindo een enigszins schrik aan joeg. ‘al de doden van vandaag. Zijn stuk voor stuk mijn schuld.’ het laatste gromde hij bijna. Ze merkte Hoe Lyall bijna werd overmand Door emoties, en dat er weer twee wolven oren op zijn hoofd stonden. Aan de manier hoe hij ze in zijn nek legde wist Mindo dat hij zich niet op zijn gemak voelde. God wat ze er toch voor zou doen om hem eens oprecht te laten lachen, hem daadwerkelijk blij en vrolijk te zien. Maar ze leek nooit de juiste woorden te zeggen. Zo nu ook niet.
  "Jouw dood zou nergens goed voor zijn, ik zou me er nooit overheen kunnen zetten..." hij was stil, maar ze wist dat haar woorden hem niet van zijn mening af hadden gebracht. Hij dacht te weten van zichzelf dat hij gevaarlijk was, iets waar Mindo aan twijfelde. Misschien had ze naïef veel vertrouwen in hem, maar dat zag ze zelf niet in. Ze was  een tijd lang stil, hopeloos opzoek naar de juiste woorden om te zeggen maar haar lippen bleven op elkaar. Ze beet op haar lip, totdat de ijzeren smaak van bloed te proeven was. "Lyall, als je me om wat voor reden dan ook wat aan zou doen, zou ik daarmee kunnen leven." Ze keek hem aan. "Het maakt niet uit wat, maar beloof me alsjeblieft dat je me niet achterlaat." Ze hield haar stem sterk, maar de emotie in haar ogen was niet misbaar.

Terwijl hij wat gestrest zijn grote wolvenoren achterover legde keek hij weer naar de grond. Er heerste een kleine stilte waarbij alleen het zware ademhalen van Lyall was te horen. Zijn been was weer begonnen met kloppen door het bewegen. Nu pas merkte hij hoe hard hij zijn nagels in zijn handpalm had laten boren. Langzaam liet hij zijn hand hangen en zag hoe zijn nagels rood waren geworden. "Jouw dood zou nergens goed voor zijn, ik zou me er nooit overheen kunnen zetten..." zei het meisje tegenover hem. Ze snapt het niet. Dacht hij in zichzelf. Ze snapt niet hoe gevaarlijk ik ben voor haar en iedereen om me heen. Mn vader had gelijk. Ik ben een misbaksel die alles om zich heen zou vernietigen. Dacht hij treurig. Hij had er de kracht niet meer voor om boos te zijn. hij voelde zich gebroken. Er heerste weer een stilte. Geen van beide wist wat te zeggen. "Lyall, als je me om wat voor reden dan ook wat aan zou doen, zou ik daarmee kunnen leven." Ze zal spijt krijgen van haar woorden. Wist Lyall. Hij wist het zeker. Ooit zou het mis gaan. "Het maakt niet uit wat, maar beloof me alsjeblieft dat je me niet achterlaat." Vervolgde ze. De vloer leek wat wazig te worden. Hij keek weer op naar Mindo. Ze had hem weten te breken. Hij wist niks meer te zeggen of te doen. Uiteindelijk sloot hij zijn armen om Mindo heen voordat hij er zelf ook maar erg in had. Pas toen hij zijn hoofd op Mindo’s schouder liet leunen merkte hij dat het zo wazig was vanwege tranen in zijn ogen. Ach, het heeft toch geen zin ze tegen te houden. Bedacht Lyall zich. En een eenzame traan rolde uit zijn oog naar beneden, terwijl hij het meisje stevig omarmde. Hij zou haar niet achterlaten. Wat hij ook van zichzelf dacht. Ze was zijn enige hou vast op het leven.

Ze had haar woorden zorgvuldig gekozen, en meende ieder van hen. Haar familie had ze niet meer, en vrienden had ze al even min, Het enige wat daadwerkelijk nog wat betekende in deze wereld voor haar, was de jongen naast haar. Ze gaf daadwerkelijk om hem, zoals ze om niemand anders meer deed. Na het 'verraad' van haar broer, althans. Deze beweerde nu een god te zijn, en dat stond Mindo alles behalve aan. "Het maakt niet uit wat, maar beloof me alsjeblieft dat je me niet achter laat." Sprak ze zachtjes, haar woorden niet echt meer dan een fluistering. Het was raar hoeveel ze in een korte tijd om iemand kon geven, misschien ergens wel angstaanjagend ook. Immers maakte dat haar ook zwak, maar die zwakte had ze ervoor over.
Een lange tijd kwam er geen reactie, waardoor ze haar hoofd toch weer omdraaide en naar Lyall keek. Tot haar verrasing waren zijn ogen waterig, waterig van de tranen. Er kwamen geen woorden uit zijn mond, het enige wat hij deed was zijn armen om haar heen slaan in een warme omhelzing. Mindo drukte haar hoofd tegen zijn borst en sloeg ook haar armen om hem heen. Ze slikte, zo haar eigen tranen tegen houdend. "Ik hou van je." Klonk haar stem gesmoord, het was niet zeker of dit door zijn kleren of door haar tranen kwam.

Zachtjes sprak Mindo: "Het maakt niet uit wat, maar beloof me alsjeblieft dat je me niet achter laat." Een tijdje bleef het stil tussen de 2. Geen van beiden wist wat te zeggen. Lyall al helemaal niet. Hij voelde zich kapot. Gebroken. Niet in staat zichzelf te zijn. plots leek alles om hem heen wazig te worden. Mindo keek hem opeens aan. Ze keek verbaast. Ja, dat zal wel even raar zijn, een Lyall die jankt. Dacht hij enigszins ironisch voor zover hij dat nog kon. Het volgende moment had hij zijn armen om het meisje heen geslagen. Hij voelde hoe het meisje haar hoofd tegen zijn borst drukte en uiteindelijk werd hij ook omhelst. Gek. Dacht Lyall. Ik ken haar pas zo kort. Toch is ze het meeste waard op de hele wereld. Hij hoorde het meisje slikken. "Ik hou van je." Hoorde hij gesmoord. ‘ik ook van jouw.’ Sprak Lyall. Al klonk het meer als een grom dan wat anders. Langzaam liet hij hun tegen de zijkant van de bank vallen. Zonder dat hij veel had gedaan was hij alweer kapot. Hij had in geen jaren zo zijn emoties getoond. Waarom nu wel? Vroeg hij zich aan hemzelf af. Kwam het door vermoeidheid, pijn in zijn wonden. Of kwam het toch door dit meisje wat zo veel voor hem betekende? Hij gokte toch het laatste. Het blijft gek. Besloot hij terwijl de tranen in zijn ogen weg ebden. Hij gaf het meisje een kus in haar nek waarna hij weer zijn zware hoofd op haar schouder liet rusten.

Er zaten tranen in zijn ogen. Dat was nog eens een bijzonder aanzicht,  de jongen die amper emotie toonde plots met waterige ogen. En dat Door haar.
Aan de ene kant was her iets als een opluchting, alsof het een teken voor haar was dat ze daadwerkelijk wat voor hem betekende, en het niet een of ander ziek spelletje leek te zijn. Want dat was nog steeds iets dat Door haar hoofd in spookte.  Ze kon slecht begrijpen hoe iemand ooit daadwerkelijk zoveel om haar kon geven,  van haar kon houden. En toch deed hij dat.
Aan de andere kant liet het haar zich vreselijk voelen. Wetend dat ze hem had gebroken.
"Ik ook van jou" en dat waren de enige drie woorden die ze hoefde te horen. Hij liet zich tegen de zijkant van de bank vallen en trok haar mee, iets wat ze toestond. Ze ontving een kus in haar nek en voelde vervolgens zijn zware hoofd op haar schouder leunen. Ze draaide haar hoofd naar hem om en gaf hem teder een kus op zijn lippen, waarna ze hem nog steviger tegen zich aandrukte en zijn hoofd op haar schouder liet rusten.
Haar ogen gleden naar het raam, die nu wit getint was. Het sneeuwde.
Ze beet op haar lip, wetend dat als de sneeuw in dergelijke hoeveelheden zou blijven vallen ze binnen de kortste keren ingesneeuwd zouden zijn.

‘ik ook van jouw.’ Zei Lyall terug op haar eerdere woorden. Een tijd lang had hij gedacht dat dit maar voor even zijn. het verlieft zijn gedeelte. Maar over die gedachte was hij wel heen. Soms dacht hij dat het beter zou zijn als hij zou verdwijnen om nooit meer terug te komen. Maar op zon moment als nu wilde hij niks liever dan bij Mindo blijven. Dan waren zijn zorgen weer even weg. Het meisje draaide haar hoofd en gaf hem een lichte kus op zijn lippen. Waarna ze zich nog steviger tegen hem aan drukte. Hij liet zijn hoofd weer op haar schouder rusten. Nee, nu wilde hij niks liever dan voor altijd zo blijven zitten. Rustig en warm in dit huis. Of nuja. Warm was het niet want het vuur was bijna uit en buiten was het donker. Hij keek een beetje op zij en zag dat het ook sneeuwde. Nee warm was het niet. Ze bleven een tijdje zo al huggend zitten. Totdat Lyall weer steken voelde in zijn been. Hij keek er naar en zag dat het weer was gaan bloeden. Niet goed genoeg gehecht dus. Dacht hij ietwat geërgerd. Langzaam liet hij Mindo los. Hij mompelde iets als ‘even een nieuw verband maken.’ En stond onder een geirriteerde kreun op. Half steunend op de bank liep hij naar zijn mantel die blij de deur lag. hij kon vast ook wel ergens verband halen maar zijn mantel was steviger en liet minder snel bloed door. Want veel meer bloed kon Lyall niet verliezen of hij zou in de problemen komen. Hij raapte de mantel op en liep weer naar de bank waar hij op neer plofte. Met veel kracht wist hij de mantel kapot te scheuren en na nog eens de hechtingen te hebben gechecked bond hij de mantel weer strak om zijn been. Dit zou het voor de komende dag moeten houden. Dacht Lyall ietwat trots dat het goed zat. Hij bleef even zitten en dacht eraan het vuur weer aan te maken. Net had hij het nog warm gehad samen met Mindo. Maar nu hij weer alleen zat begon het toch aardig koud te worden.

Een poos ging voorbij en Mindo genoot van Lyall's lichaamswarmte. In zijn armen voelde ze zich weliswaar veilig, alsof zijn sterke armen haar zouden kunnen beschermen voor al het slechte. Natuurlijk was dit niet het geval, Lyall wad sterk, maar hij kon haar niet van haar duistere gedachte ontdoen. Toch voelde het even zo.
Na een tijd bewoog Lyall zich en Mindo ontwaakte uit een soort half slaap waar ze in was beland. De jongen maakt zich los van haar greep en stond met wat moeite op, waarop Mindo hem vragend aan keek.  ‘even een nieuw verband maken.’ mompelde hij, of iets in die richting. Mindo keek enigszins slaperig toe hoe hij naar zijn mantel strompelde en die pakte, om vervolgens terug naar haar te lopen en daar weer op de bank te gaan zitten. Terwijl Lyall de mantel in stukken scheurde en zijn been verbond ging Mindo in de kleermakerszit zitten. Haar ogen bleven hangen op het smalende vuur en toen deze uit ging stond ze weer op en vulde de haard bij, zodat de vlammen langzaam weer aanwoekerden en de warmte weer terugkeerde in haar vingers.  Ze ging weer naast Lyall op de bank zitten.  "Doet het nog veel pijn?" Vroeg ze zachtjes aan hem, haar ogen gericht op zijn been.
Een gaap overviel haar en ze bemerkte Hoe zwaar haar oogleden aanvoelden. "Zullen we naar bed verplaatsen? Vandaag was nogal een slopende dag." Mompelde ze.

Het voelde fijn om tegen Mindo aan te zitten met beide armen om elkaar heengeslagen. Het liefst bleef hij voor altijd zo zitten. Hij voelde hoe Mindo’s ademhaling regelmatiger werd. Een kleine grijns verscheen op zn gelaat toen hij merkte dat ze langzaam in slaap aan het vallen was. Wat was dat toch weer romantisch, in elkaars armen in slaap vallen. Dacht hij ietwat cynisch. Zijn grijns was van korte duur want vrijwel meteen daarna voelde hij zijn been weer steken. Hij had er teveel mee bewogen en de korsten waren weer opengesprongen. Ik ben ook waardeloos in hechten. Dacht hij ietwat bitter. Langzaam liet hij Mindo los en ontsnapte uit haar armen. Hij zag haar wat verbaast naar hem opkijken. ‘even een nieuw verband maken.’ Mompelde hij in haar richting terwijl hij naar de voordeur strompelde waar zijn mantel lag. het stevige stof was lastig te scheuren maar met wat kracht en een grom had hij de voormalige mantel verscheurd tot een stevig verband. Hij liep weer terug naar Mindo en de bank en begon daar het verband stevig om zijn been te binden, nadat hij het oude verband eraf had gehaald en zijn been checkte. Dat zou een groot litteken worden. dacht hij geërgerd. Alsof hij nog niet genoeg grote littekens had op zijn lichaam. Dacht hij bitter. Gelukkig zou deze het grootste deel van de tijd verstopt zitten onder zijn broek. Hooguit in zijn wolven vorm zou je het duidelijk kunnen zien. Misschien zou dat ook vijanden afschrikken net zoals met mijn lelijke gezicht. Dacht hij met een wrang lachje rond zijn mond. Hij keek naar de zijkant en zag Mindo in kleermakerszit zitten en naar het vuur kijken. Toen het vuur eenmaal niet meer dan wat kooltjes was stond het tengere meisje op en vulde de haard weer met hout zodat het vuur weer aanwakkerde. Ze liep weer naar hem toe en ging naast hem op de bank zitten. Lyall legde nog een laatste hand aan het verband toen Mindo vroeg: "Doet het nog veel pijn?" het eerste wat in hem op kwam om te zeggen was: nee joh. De pijn is al lang weg. Zo erg is het niet. Maar nog net voordat hij dat zei besefte hij zich hoe dat zou klinken. Waarom was zijn eerste intentie zo stoer erover te praten? Bedacht hij zich. ‘niet meer dan een gemiddeld gehecht been.’ Zei hij uiteindelijk naar waarheid. Zou het door Mindo komen dat ik stoer wilde doen? Vroeg hij zich nog snel af voordat het meisje naast hem gaapte en vroeg: "Zullen we naar bed verplaatsen? Vandaag was nogal een slopende dag." Langzaam knikte Lyall. Met een zacht kreuntje stond hij op en met een houterig been liep hij naar het slaap vertrek. Hij maakte de deur open en bleef in de kamer bij de deur staan waarna hij gespeeld galant zei: ‘na u.’ waarna hij ook nog een lichte buiging maakte. Waarom hij dit soort humor goed vond wist hij niet. Maar eerder had Mindo er ook goed op gereageerd dus waarom nu niet. Bovendien mocht hij soms ook als wilde losgeslagen wolven shifter zich als een gentleman voor doen, toch?

Ze stookte het vuur nog wat op, maar niet te hoog. Dit zodat ze zometeen in bed konden gaan liggen zonder dat het huis om hen heen afbrandde, daar had ze namelijk niet zo heel veel zin in. Ze hadden wel genoeg problemen gehad vandaag, het was wel even goed. Een brandend huis moesten ze niet hebben.
Ze vroeg Lyall of het nog veel pijn deed. Waarop hij antwoordde; ‘niet meer dan een gemiddeld gehecht been.’ Schampertjes lachte het meisje om zijn woordkeuze. "Dus het doet behoorlijk pijn."Stelde ze vast, waarna ze even gaapte en bemerkte hoe moeilijk ze het had met wakker blijven. Haar ogen gleden af naar de slaap kamer. "Zullen we naar bed verplaatsen? Vandaag was nogal een slopende dag."Stelde ze voor, waarop Lyall langzaam knikte. Hij stond met een zacht gekreun op en Mindo keek bezorgd fronsend toe. Ze wilde hem helpen, maar wist dat dat meer kwaads dan goeds zou doen bij Lyall. Zijn koppigheid zou hem nog eens heel erg in de weg komen, wist ze.
Hij liep nogal houterig naar de deur en duwde deze voor haar open. ‘na u.’ Sprak hij galant. Mindo's ogen lichtte even ietwat vrolijk op, terwijl hij voor haar een lichte buiging maakte. Mindo stond op en liep naar hem toe, waarna ze ook voor hem een buiging maakte. "Why thank you, good sir." Sprak ze in bekakt, brits engels, waarna ze hem een kus op de wang gaf en naar binnen stapte. Daar legde ze zich neer op het bed en wachtte totdat Lyall hetzelfde deed.

‘Niet meer dan een gemiddeld gehecht been.’ Zei hij naar waarheid. Om zijn antwoord schamper lachte Mindo. "Dus het doet behoorlijk pijn." Zei ze stellend. Hij zag haar gapen en merkte dat hij ook de neiging had te gapen maar onderdrukte het gevoel. Hij legde nog de laatste hand aan het verband toen hij het meisje hoorde vragen. "Zullen we naar bed verplaatsen? Vandaag was nogal een slopende dag." Hij knikte lichtjes. Hijzelf was ook best moe. En hoe meer rust hij zou nemen des te sneller zou zijn been herstellen en kon hij opkrassen hier. Niet dat hij het niet gezellig vond bij Mindo. Hij hield er gewoon niet van om lang op 1 plek te blijven. Bovendien maakte mank zijn hem kwetsbaar. En dat was iets want Lyall nog wel het ergste vond. Met een zachte kreun stond Lyall op en leunde lichtjes op de bank. Hij zag het meisje bezorgd kijken en hoopte met heel zijn hart dat ze niet haar hulp zou aanbieden. De goden moesten zijn verzoek hebben gehoord en ze liet hem verder met rust. Wat ongemakkelijk liep hij naar de slaapkamer deur en hield de deur open voor Mindo. ‘na u.’ sprak hij met een ironische ondertoon. Een lichte buiging van Mindo was het antwoord daar op. "Why thank you, good sir." Sprak ze met een brits accent. Een lichte grijns kwam op Lyalls gezicht. Ze speelde het spelletje goed mee. Ze gaf hem een kus op zijn wang waarna ze doorliep. Lyall sloot stil de deur en meteen was het donker in de kamer. Om toch nog wat te zien shiftte hij verbazingwekkend simpel zijn blauwe ogen naar de rode en kon weer zien. Hij trok zijn oude maar vertrouwde shirt uit en liet zich ook met een zucht op het bed vallen. ‘zullen we er morgen maar een rustigere dag van maken?’ vroeg Lyall nogal stellig aan Mindo. Hij had zich er maar bij neergelegd dat hij toch niet weg kon. Dus dan maar rustig aan doen. Vond hij. Hij zou zijn 2e stiletto mes eens goed bij slijpen. En mischien zijn laarzen fixen. Bij de zool zat een naar gat. Zo ging Lyall nog even door met dingen bedenken waar hij anders nooit de tijd voor had maar nu kon doen.

‘na u.’ Sprak Lyall galant terwijl hij een buiging maakte. Mindo kreeg een glimlach op haar gelaat en haar ogen lichtten ietwat vrolijk op. Ze liep naar de deur en antwoordde hem door ook een lichtelijke buiging te maken. "Why thank you, good sir." Sprak ze met een brits accent, wat nogal bekakt klonk. Vervolgens baande ze zich een weg naar binnen, waar ze pardoes op het bed sprong. In protest kraakte het bed, maar zakte niet door onder haar gewicht. Het was al oud, maar hield het verbazingwekkend genoeg toch vol. Wat mooi was, gezien Mindo geen nieuw bed kon betalen, en eentje stelen was nogal moeilijk.
Met haar gezicht in het kussen gedrukt bleef Mindo liggen, ze schopte haar schoenen uit maar was voor de rest te lui haar slaap kleding aan te trekken. En haar normale kleren uit doen was veels te koud voor de winter. Ze verbaasde zich er dan ook over dat Lyall zijn shirt uit trok. Er plofte wat naast haar en ook Lyall was klaar voor slaap. ‘zullen we er morgen maar een rustigere dag van maken?’ Mindo grinnikte met haar gezicht nog in het kussen, waarna ze haar hoofd naar Lyall omdraaide. "Lijkt me een goed plan." Mompelde ze, waarna ze tegen hem aan kroop en al gauw in slaap viel.

De volgende morgen was Mindo voor verandering al vroeg op. Voorzichtig stond ze op uit het bed zonder Lyall wakker te maken. Vervolgens bewoog ze zich naar de woonkamer, merkte tot haar genoegen op dat het vuur het huis niet had afgebrand en deed een hopeloze poging haar wilde haren bos onder controle te krijgen. Nadat dit was mislukt bewoog ze zich naar de keuken, waar ze zo stil mogelijk wat pannen tevoorschijn haalde samen met wat zout gedroogd vlees en twee eieren. Van het hertenvlees maakte ze een soort bacon reepjes en de rest nam ze mee naar het vuur. Het duurde even voordat dit was opgestookt, maar toen het dat was brak ze de eieren en bakte het herten bacon tot een echt ontbijt. Ze lette echter niet op en brandde zich aan het vuur, waardoor en een reeks van misschien iets te harde en vulgaire vloeken uit haar mond kwamen. Pas daarna besefte ze hoeveel lawaai ze had gemaakt en keek schuin naar de slaapkamer als om te checken of Lyall gewekt was.

Nadat hij zijn shirt had uitgetrokken plofde ook hij neer op het bed. Hij keek naar het meisje naast hem en vroeg: ‘zullen we er morgen maar een rustigere dag van maken?’ hij hoorde haar wat gesmoord door een kussen grinniken waarna ze zich omdraaide en hem aankeek. "Lijkt me een goed plan." Na haar andwoord kroop Mindo dichterbij en krulde zich op tegen Lyall. Hij sloeg een arm over haar heen en viel in slaap.

Lyall had een onrustige nacht. Steeds als hij net sliep werd hij weer wakker bij het minste geluid om hem heen. Ook zijn stekende been hielp niet mee. Maar steeds als hij het rustig slapende meisje naast hem zag viel hij weer in slaap om over een uur weer wakker te worden. Net had hij wat langer geslapen toen hij opeens ergens ver weg gevloek hoorde. Met moe uitziende ogen keek hij om zich heen. Mindo was weg. Ook rook hij eten. Dat verklaarde veel. Dacht Lyall terwijl hij weer zuchtend zijn hoofd liet rusten. Hij probeerde nog een 10 minuten te slapen maar het lukte niet. Met een zucht ging hij rechtop zitten en stond op. Om vervolgens met een brandende pijn en een smak op de grond te vallen. Een zachte bonk was te horen en daarna een vermoeiend klinkende ‘auwtsj.’ Zuchtend stond Lyall weer op. Op deze manier zou het lang duren voordat hij weer beter was. Met een zachte grom stond hij weer op en trok zijn rafelige shirt weer aan. Hij voelde aan zijn hoofd en voelde dat al zijn haren recht overeind stonden. Ook zaten die vervelende oren er nog. ‘whatever.’ Mompelde hij terwijl hij naar Mindo strompelde. ‘je lekker gebrand?’ vroeg hij ietwat geamuseerd. In tijden had hij zich niet zo moe gevoeld, maar hij probeerde zich er over heen te trekken. Hij probeerde de deur te openen maar voelde dat er een hele hoop sneeuw voor zat. Met een grom duwde hij harder en de deur ging op een kier open. Na nog een aantal keer drukken brande zijn been weer lekker maar was de deur wel open. Hij stapte naar buiten en zag dat alleen bij de deur veel sneeuw lag. voor de rest was het tot je scheenbenen. Hij zocht naar een boompje met een tak waar hij bij kon als hij sprong. Hij vond zon boompje. Ging eraan hangen. Merkte dat het stevig genoeg was. En begon zich een aantal minuten lang op te trekken. Ook al was hij gewond. Hij moest toch trainen. Anders zou hij uit vorm raken. Terwijl hij zo bezig was bedacht hij zich hoe waanzinnig hij eruit moest zien. Het enige wat hij aanhad was een half gescheurde broek. Een dik stevig verband, en een rafelig over gebruikt shirt. Nadat hij vond dat hij genoeg had getraind strompelde hij weer naar binnen. Deze keer voelde hij zijn been ook branden. Maar nu was het een tevreden brandende pijn. Hij was toch niet zo invalide als hij had gedacht. Man wat heb ik een honger. bedacht Lyall zich terwijl hij neerplofte op de bank.

Haar slaap was dromeloos en diep, in tegenstelling tot eerder. Het leek bijna alsof ze te moe was om nog te dromen, alsof haar hersenen de eerdere gebeurtenissen niet verder konden verwerken. Mindo had er geen problemen mee, het was een fijn iets; Na vandaag even rust te hebben in haar hoofd. Nu even spookte het beeld van de Door haar gedode vrouw niet Door haar hoofd.
Lyall sliep niet zo goed, maar dit had Mindo niet Door.  Ze sliep zo diep dat ze zijn gewoel niet eens Door had.

Ze was als eerste wakker, maar had geen specifieke reden om wakker te worden. Stilletjes sloop ze weg en begon haalde ze wat eieren en spek te voorschijn, samen met wat sneeuw dat ze smolt voor water. Echter lette ze niet op en verbrandde haar hand goed, waardoor er zonder dat ze er erg in had een hele reeks scheldwoorden haar mond verliet. Pas daarna besefte ze Hoe hard ze had gesproken en tuurde naar de slaapkamer deur. Helaas had ze Lyall wakker gemaakt, dat was wel te horen aan een harde bonk gevolgd Door een pijnlijke 'auwch'. Bezorgd keek Mindo toe hoe hij naar haar toe kwam strompelen.  ‘je lekker gebrand?’ vroeg hij enigszins geamuseerd. Mindo pookte in het vuur en draaide de bacon om. "Lekker gevallen?" Met een schuin lachje keek ze hem plagerig aan. "Sorry voor het wakker maken." Voegde ze er nog aan toe. Hij zag eruit als een wrak, nu wad het haar duidelijk dat hij waarschijnlijk niet tot amper had geslapen.  En dan maakte zij hem wakker, oeps.
Plots liep Lyall naar de deur,waarna hij mank en al naar buiten ging en daar God mocht weten wat ging doen. Mindo stond fronsend op en wilde Lyall al vertellen dat ze gewoon binnen een toilet had,  toen ze hem zag op trekken aan een stok buiten.  Even te verbaasd om wat te doen bleef ze daar staan, terwijl de gek met zn gescheurde kleren en mislukte been zich aan het optrekken was. Kwaad knarste ze met haar tanden en ging terug naar het vuur, waar ze wachtte totdat hij weer binnen kwam. "Als je zo Door gaat heeft dat verband helemaal geen zin en valt je been er alsnog af. Het duurt zo alleen maar langer om te genezen, mankepoot." Bromde ze,  waarna ze een ei en extra veel bacon op een bord legde en aan hem gaf. "Hier, eetsmakkelijk. Ik heb alleen geen brood meer..."

Terwijl hij door de deur naar binnen bij de woonkamer liep zag hij Mindo bij het vuur staan koken. ‘je lekker gebrand?’ vroeg hij geamuseerd. Het meisje ging verder met haar bezigheden. ‘’lekker gevallen?’’ was haar reactie daar op. ‘daar heb je me.’ Zei hij naar eerlijkheid terwijl een smal lachje zich op zijn mond vormde. Ze grijnsden elkaar even aan waarna Mindo zich verontschuldigde dat ze hem had wakker gemaakt. ‘ik had toch al niet goed geslapen.’ Antwoorde hij, terwijl hij nog een keer een hand door zijn wilde haren haalde. Lyall liep door naar de deur, waarna hij met wat moeite de deur openkreeg omdat er sneeuw voor lag. vervolgens zocht hij een boom met een tak waar hij zich goed aan op kon trekken. Toen hij die eenmaal had gevonden, trok hij zich een aantal minuten op totdat hij zelfs in deze kou begon te zweten. Toen hij zich liet vallen bedacht hij zich hoe waanzinnig hij er wel niet uit moest hebben gezien. Met een gewond been toch trainen. En dan ook nog eens in de sneeuw met weinig kleren aan. Hij haalde zijn schouders bij die gedachtes op en liep weer naar binnen. Hij zag Mindo bij de deur vertrekken met een wat het leek, boos gezicht. Ergens verbaast liep Lyall weer naar binnen nadat hij zijn blote voeten van overig sneeuw had ontdaan. Hij wilde al naar de bank lopen toen hij het meisje hoorde brommen. "Als je zo Door gaat heeft dat verband helemaal geen zin en valt je been er alsnog af. Het duurt zo alleen maar langer om te genezen, mankepoot." Lyall keek het meisje koeltjes aan waarna hij gewaagd zei: ‘kom kom, nou niet overdrijven.’ Die woorden waren gevaarlijk bij vrouwen wist hij. Maar hijzelf vond het de waarheid. Het genezen zou misschien een dag of wat langer duren, maar hij zou in ieder geval in vorm blijven. Mindo gaf hem een bord op zijn schoot met daarop een ei en veel bacon. Bij het ruiken van de geuren gromde zijn maag als een wolf alsof het een eigen leven leed. ‘’Hier, eetsmakkelijk. Ik heb alleen geen brood meer..." zei het meisje. ‘geeft niet hoor. dit ziet er al lekker uit.’ Zei Lyall terwijl hij dankbaar knikte. ‘is er wel nog genoeg voor jou?’ vroeg hij toch maar. Tenslotte wilde hij wel dat Mindo ook genoeg at. Ze had al een onverwachte extra mond op te vullen nu. Dan vond hij het niet kunnen dat hij ook nog eens al het eten op zou eten. Hij hoopte binnen een week weer met gemak te kunnen lopen. Misschien eerder al. Hij had mazzel gehad dat er niks met zijn botten was gebeurd. Dat zou langer duren om te helen. Terwijl hij een stuk van zijn ei at keek hij het meisje vragend aan.

‘daar heb je me.’ Zei Lyall en wierp haar een grijnsje toe, die zij met een al even brede glimlach beantwoordde. Vervolgens bood ze haar excuses aan voor het wakker maken van de jongen, immers was dat alles behalve haar bedoeling geweest.  ‘ik had toch al niet goed geslapen.’  antwoordde hij waarna hij nog een hand Door zijn wilde haren haalde. Mindo lachte zachtjes om zijn woorden. "Dat is te zien ja. " Sprak ze doelend op zijn wilde haren en de wallen onder zijn ijzig blauwe ogen. Ze keek hem even aan maar focuste zich toen weer op het eten.
Lyall liep naar buiten en toen Mindo checkte wat hij aan het doen was, zag ze dat de gek bezig was met oefeningen... Op blote voeten en met gescheurde kleren. Mindo knarste geërgerd met haar tanden maar richtte zich weer op het eten totdat hij binnen kwam.  "Als je zo Door gaat heeft dat verband helemaal geen zin en valt je been er alsnog af. Het duurt zo alleen maar langer om te genezen, mankepoot." Bromde ze tegen hem, enigszins pissig. Lyall leek het allemaal niet zo serieus te nemen.  ‘kom kom, nou niet overdrijven.’ sprak hij luchtig. Mindo draaide haar hoofd met een ruk naar hem om. "Verdomme Lyall, je hebt geluk dat je überhaupt nog een been hebt, waarom moet je met dat geluk sollen?" Sprak ze koud, waarna ze een ei en extra veel bacon op een bord legde en aan hem gaf. Zijn maag antwoordde hierop Door te brommen als een wolf. Mindo grinnikte daar zachtjes om, blij dat haar voedsel werd gewaardeerd.  ‘’Hier, eetsmakkelijk. Ik heb alleen geen brood meer..." vervolgens pakte ze het overige ei voor zichzelf, samen met een plakje bacon voor de smaak.  . ‘geeft niet hoor. dit ziet er al lekker uit.’ Zei Lyall terwijl hij dankbaar knikte. ‘is er wel nog genoeg voor jou?’ op die vraag knikte ze enkel, hem niet aan kijkend. Ja,ze at wel genoeg, maar haar voorraad was niet genoeg voor twee mensen eigenlijk. Ze had een voorraad aangelegd voor de winter, maar op deze manier zou ze er veel te snel Door heen gaan. Dit zou ze Lyall echter niet vertellen, wetend dat hij erop zou staan minder te eten of wat te gaan vangen. En met zijn been wilde ze dat echt niet.

Terwijl hij weer naar binnen liep zag hij dat Mindo nog bezig was met het eten klaarmaken. Iets in haar houding liet hem merken dat ze pissig was. "Als je zo Door gaat heeft dat verband helemaal geen zin en valt je been er alsnog af. Het duurt zo alleen maar langer om te genezen, mankepoot." Bromde ze tegen hem. ‘kom kom, nou niet overdrijven.’ Zei Lyall luchtig terwijl hij het meisje koeltjes aankeek. Het waren gewaagde woorden, dat wist hij. Maar de reactie van Mindo overviel hem toch een beetje. met een ruk draaide Mindo zich naar hem om en bits sprak ze "Verdomme Lyall, je hebt geluk dat je überhaupt nog een been hebt, waarom moet je met dat geluk sollen?" hij staarde haar even aan. Ietwat verbaast door de felle reactie. Hij bleef maar stil. Op dit gebied zou hij het argument toch niet winnen. Ergens wist hij heus wel dat ze gelijk had. Al zou hij zelf te koppig zijn het toe te geven. Nog steeds geërgerd legde Mindo een ei en een redelijk grote berg bacon op een bord wat ze aan hem gaf. Bij de heerlijke geur van ei met spek gromde zijn maag alsof het een eigen leven leed. Hij zag aan het meisje dat het werd gewaardeerd. ‘’Hier, eetsmakelijk. Ik heb alleen geen brood meer..." ‘geeft niet hoor. dit ziet er al lekker uit.’ Zei hij terwijl hij dankbaar knikte. Het viel hem op dat ze veel minder voor zichzelf pakte. ‘is er wel nog genoeg voor jou?’ vroeg hij toch maar. Hij zag haar knikken maar ze keek weg van hem. Dat zei al genoeg vond hij. Natuurlijk had ze niet genoeg eten voor 2 mensen hier. Eten werd steeds schaarser naarmate de winter vorderde. Even overwoog Lyall ideen hoe hij aan extra eten voor Mindo kon komen. Vandaag zou hij zich koest houden. Maar morgen zou hij erop uit trekken om te kijken of hij iets kon vinden. Normaal gesproken zou hij zijn wolven pack laten opsplitsen om eten te zoeken. Maar daarvoor zouden ze eerst naar hem moeten komen. En als ze hem zo gewond zagen waren zijn dagen als leider over. Ook al was hij een geliefde alfa wolf. Het waren stuk voor stuk fanatieke wolven die lonkten voor de plaats als alfa wolf. Nee. Dit moest hij zelf oplossen. Bedacht hij zich. Stil at hij maar zijn ei met spek op. Hij genoot van het warme eten. Nadat hij alles had opgegeten stond hij op met het bord en liep naar de keuken om het bord weg te zetten. Daarna liep hij naar zijn schoenen en de doos met draden en andere stoffen om zijn schoenen eens op te lappen. Hij had ze veel te groot gekregen een aantal jaar terug, maar zijn pubertijd had hem flink laten groeien, en nu pasten zijn voeten er perfect in. Deze schoenen zou hij voor geen goud kwijt willen. Vlug begon hij zijn schoenen te fixen. ‘ik ben hier nog wel een tijdje mee bezig.' ’ei Lyall in de richting van Mindo. Doelend op dat ze hem gerust alleen mocht laten om haar dagelijkse bezigheden te doen. Vandaag zou hij zich passief voordoen. Maar morgen zou hij al zijn krachten nodig hebben om eten te vangen of stelen. Hij hoopte dat zijn wolvenvorm minder last zou hebben van de wond. Ook al was het in principe maar een lichaam. Wonden vanuit zijn mensenvorm konden heel anders lopen in zijn wolvenvorm. Zo was het litteken over zijn oog heel lang en lelijk in zijn mensenvorm. Maar in zijn wolvenvorm was het kort en viel het nauwelijks op. Geërgerd gromde Lyall steeds als hij zichzelf prikte met de naald.

Hij vroeg of er nog wel genoeg eten was voor haar nu, waarop ze enkel knikte maar hem niet aankeek. Natuurlijk was er niet genoeg eten voor twee mensen, ze was bang dat ze überhaupt niet genoeg eten voor zichzelf had deze winter. Maar, hield ze zich voor, ze zou het wel overleven. Immers had ze dat Tot nu toe altijd gedaan, in veel ergere omstandigheden, dus waarom nu niet.
Wat afwezig at ze haar ei op en genoot van het zoute stuk bacon dat er net wat meer smaak aan gaf. Varkens bacon was lekkerder,  maar het hert kon er mee Door.  
Ze keek op toen Lyall opstond en naar de keuken liep, waar hij al strompelend zijn bord neer legde en vervolgens naar een doos met naald en draad liep. Wat nieuwsgierig keek ze toe naar wat hij aan het doen was. ‘ik ben hier nog wel een tijdje mee bezig.' ’ ah, hij was z'n schoenen aan het maken. Mindo liet hen z'n gang gaan en stond zelf ook op, waarna ze een haar grootste ketel pakte, die vulde met sneeuw buiten, en vervolgens op het vuur zette, om het op te warmen en laten smelten. Toen dat eenmaal zo was pakte ze het op en vulde er een ton mee. "Ik was me even, als jij dat ook wil kan dat." Sprak ze waarna ze de ton meenam en naar de badkamer ging waar ze al het vuil van zich afwaste en haar haren met een soort shampoo schoon kreeg. Na eventjes was het water aanzienlijk viezer geworden en zij aanzienlijk schoner. Met schone kleren en natte haren ging ze terug naar de woonkamer, om te zien hoe hij het maakte. "Dat was verfrissend." Sprak ze opgelucht.

‘Ik ben hier nog wel een tijdje mee bezig.’ Zei Lyall terwijl hij zich focuste op het repareren van zijn schoenen. Terwijl hij bezig was zag hij dat Mindo een grote ketel pakte en die vulde met sneeuw. Verder lette Lyall niet echt op. "Ik was me even, als jij dat ook wil kan dat." Hoorde hij haar nog zeggen. Hij schudde lichtjes met zijn hoofd. Hij zag haar ook nog vaag naar de badkamer verdwijnen. Zonder dat hij er erg in had dacht hij weer terug aan een dag terug. Raar genoeg merkte hij van zichzelf niet dat hij spijt had van de moorden. Geen genoegen, maar ook geen spijt. Had dat iets te betekenen? Vroeg hij zich af. De moorden waren niet nodig geweest. Hij had ook meteen op de grote baas af kunnen gaan. Maar hij moest eerst de anderen pakken… hij keek weer naar zijn been. Dit was wel zijn verdiende loon geweest. Het was gevaarlijk hoe ver hij ging om wraak te nemen. Trouw was hij zeker. Dat bleek dan maar weer. Hij voelde de neiging op komen om naar buiten te gaan, zijn roedel te roepen en weg te gaan. Maar toen hij wilde opstaan voelde hij weer wat hem tegen hield. Zijn been. Nee dat mochten ze niet zien. Toon geen zwakte. Nooit. Daar was hij heilig van overtuigd. Nooit tonen dat je zwak was. Dat was nooit goed. Hij ging weer zitten en werkte verder aan zijn schoenen. Soms hoorde hij op de achtergrond wat gespetter van water. Zo, die zijn weer zo goed als nieuw. Dacht Lyall misschien ietwat sceptisch. Ze waren in ieder geval beter dan hoe ze waren. Hij pakte een stiletto mes uit zijn schoen en keek ernaar. Die kon ook een opknap beurt gebruiken. Dacht Lyall terwijl hij kritisch keek naar de inkepingetjes. Hij zag nergens een goede slijp steen dus besloot buiten op zoek te gaan naar een goede steen. Het maakte niet zoveel uit wat voor steen het was. Als hij maar groter was dan zijn vuist. Hij trok zijn schoenen aan en vertrok weer naar buiten. Toen hij de deur had dichtgetrokken zag hij adem wolkjes uit zijn mond komen, wat betekende dat het koud was. Toch voelde hij er niks van. Lichtjes haalde hij zijn schouders op terwijl hij door het bos struinde. Mischien was het niet handig dat hij bewoog met zijn been. Sterker nog. Dit ging tegen zijn eerdere gedachtes over passief zijn in. Maar toch wilde hij een goede steen vinden. Terwijl hij verwoed zocht naar een bobbel onder de sneeuw, voelde hij ergens ogen op zich gericht. Onzin. Dacht hij. Tenslotte was er niemand anders in dit bos. Of toch wel? Wees niet zo paranoia zei hij tegen zichzelf. Zo bleef het een tiental minuten doorgaan. Mindo zou nu wel klaar zijn met haar bad. Bedacht hij zich. Zou hij terug moeten gaan of toch maar zijn zoektocht afmaken. Hij koos voor het laatste. Zijn been begon te steken maar toch besloot hij door te gaan. Pijn deed het toch al. Dat kleine beetje meer maakte ook niet uit. Vond hij. Het gevoel dat hij gevolgd werd bleef bij hem hangen. Normaal ging hij niet tegen zijn gevoel in. Zijn instinkt had hem nog nooit in de steek gelaten. Terwijl hij dit overdacht keek hij plots achter zich. En daar zag hij 2 paar ogen door de bosjes naar hem kijken. Meteen zakte Lyall door zijn benen en pakte het mes in zijn linkerhand andersom vast. Zachtjes gromde hij. Een paar seconden gingen voorbij, waarna de ogen verdwenen. Nee, zo gaat dat niet gebeuren. Dacht Lyall geirriteerd. Eerst me stalken, en daarna vertrekken. Hij probeerde te rennen maar door zijn been viel hij bijna recht voorover op zijn gezicht. ‘verdomme.’ Gromde Lyall voor zich uit. Hij had ook niks aan zijn mensenvorm. Hij gooide zijn mes weg en stond op zijn handen en voeten te grommen. ‘wacht maar.’ Gromde Lyall terwijl hij met wat moeite shiftte naar zijn wolvenvorm. Meteen voelde hij diepe steken in zijn zij. Boos gromde hij terwijl hij de richting op liep waar hij de ogen had gezien. Nadat hij merkte dat de steken niet erger worden sprinte hij voor zich uit. Meteen had hij de geur van het wezen te pakken. Het rook naar prooi. Of het rook naar jager. De laatste keer had hij hetzelfde geroken. En toen had een mens hem te pakken gehad. Furieus sprintte Lyall verder. Hij zou niet nog een keer gepakt worden. Met een rode waas voor zijn ogen sprong hij op zijn prooi af. Maar hij maakte niet dezelfde fout als eerst. In plaats van roekeloos over het bosje heen te springen beukte hij er dwars door heen. Niemand kon hem stoppen. Daar was ze! Dacht hij terwijl hij tevreden keek naar de geschrokken vrouw in de bosjes. Met nog verbazing in haar ogen beet Lyall met al zijn kracht de vrouw open. Dat zal je leren voor Mij en Mindo zoveel pijn doen. Dacht hij terwijl hij het bloed langs zijn snuit voelde lopen. Maar wacht. Die vrouw was al dood… hij keek nog eens naar wat er nou bloedend op de grond lag. een magere vos keek hem met doffe ogen aan. Lyall bleef een paar ijzige seconden staan om te realiseren wat er was gebeurd. Had hij gehallucineerd? Nee. Aan teveel bloedverlies lag het ook niet. Hij werd echt paranoia. Dit was een vos. Het was al die tijd gewoon een vos geweest die hem volgde. de vos keek hem bijna smekend aan zoals het beest was gestorven. Hij kon het gewoon niet geloven. Het was niet Mindo die niet erover heen was wat ze had gedaan en wat er was gebeurd. Hij was het. Pijn ging er door zijn hart. Zachtjes jankte Lyall klanken uit zijn grote wolven lichaam. Uiteindelijk besloot hij maar achter de vos te gaan liggen. Hij rolde zich op voor zover hij het kon en legde zijn kop neer in de sneeuw, terwijl zijn neus net op de vos rustte. Wat moest hij doen? Hij keek naar zijn achterpoot en zag een gehavende wolvenpoot. Het zou genezen besloot hij. In tegenstelling tot deze hier. Bedacht hij terwijl hij weer naar het lijk keek. Hij richtte zijn blik op waar hij vandaan was gekomen. Hij zag bijna een recht pad lopen van waar hij vandaan was gekomen. In zijn waanzin had hij niet eens op zijn omgeving gelet. Dat verontrustte hem. Maar wat hem nog meer verontrustte. Wat moest hij nu tegen Mindo zeggen? Wat als ze hier achter zou komen. Wat zou ze nu überhaupt doen. Hij was nu al redelijk lang was. Als ze maar niet op zoek was naar hem. Stel dat ze hem zo zou zien. Ze zou meteen het verkeerde denken. Of eigenlijk het waargebeurde. Hij kon het niet ontkennen. Hij had een onschuldig wezen vermoord.

Ze was nog niet klaar met douchen of ze hoorde de deur klapperen. Met enige frustratie hoorde ze met haar scherpe gehoord hoe er buiten sneeuw knerpte onder het gewicht van schoen. Lyall's schoenen.
Waarom deed hij dat toch? Waarom was die jongen zo onwijs koppig? Om andere dingen kon ze het wel snappen, immers was zij al even erg vaak. Maar als hij zijn gezonde verstand gebruikte zou hij weten dat hij veel sneller en beter af was als hij nu rust nam, zodat hij snel gewoon weer Door het leven kon. Als hij zo Door zou blijven gaan, zou die wond nooit de tijd hebben te genezen.
Maar goed, hield Mindo zich vol, misschien is hij wel gewoon een frisse neus halen. Vervolgens waste ze zich helemaal schoon, totdat het water vies was en zij niet meer. Met schone kleren-een gemakkelijke spijker broek en een grote sweather- kwam ze terug in de kamer, zo goed als nieuw. "Dat was verfrissend." Sprak ze tegen Lyall. Maar Lyall was er niet.  Kwaad knarste ze met haar tanden en liep de deur uit, waar ze hard zijn naam riep. Maar er kwam geen antwoord, het enige teken van haar vriend waren de voetstappen die uiteindelijk in poot afdrukken veranderden. Ze keek die na en zag hoe hij zich als een wild beest Door de bosjes had gemaand.
Zonder verder nog na te denken veranderde ze naar haar dierlijke zelve en sprintte achter hem aan, zijn spoor van verwoesting volgend. Waar zij een lening, haast elegant dier kon zijn was Lyall soms een ongetemd beest; zijn sporen waren overduidelijk volgbaar.
Na een bezorgsingswekkend lange tijd zag ze dan waar hij Door de bosjes was gebarsten; enorm veel geknapte takjes en kapot gemaakt struikgewassen. En toen ze daarover heen keek zag ze een schouwspel.
Door de witte sneeuw leek het bloed nog roder, het was over en kleurde de grond. Voor haar lag Lyall in de sneeuw neus aan neus met een opengereten vos, die doods met een verschrikte blik voor zich uit keek. Er was niets levends aan.
Met behoede stappen kwam ze dichterbij. "Lyall..?" Kefte ze zachtjes, haar ogen gefixeerd op de vos. Waarom een vos? Wat had die hem misdaan?  Het voelde raar om een dier zo dichtbij zichzelf daar te zien liggen, vermoord. "Waarom?" Vroeg ze hem, waarna ze haar ogen losrukte van de vos en naar de wolf verplaatste. Even was er nog schok en bijna angst in haar ogen te zien, maar dat veranderde langzamerhand naar een harde blik. "Hoe moeilijk is het om in huis te blijven, om even rust te nemen." Siste ze, kijkend naar zijn slecht uitziende wond.

Terwijl hij met pijn in zijn hart naar het dode wezen keek jankte hij zachtjes voor zich uit. Dit had hij niet gewild. Waar was het waanbeeld van de vrouw vandaan gekomen? De doffe ogen van het vosje keken nog geschrokken in de richting waar hij vandaan was gekomen. Er was ook niks van het bosje over. Hij ging om het vosje liggen met zijn neus tegen die van hem. Waar hij een tijdje bleef liggen. Nadat er een aantal minuten voorbij waren gegaan hoorde hij al van ver weg een ander wezen aankomen. Dat zou Mindo zijn. dacht hij. Aan de ene kant vreesde hij het moment dat ze het tafereel zou zien. Aan de andere kant was dit zijn verdiende loon. "Lyall..?" hoorde hij iets keffend achter hem zeggen. Hij draaide zich niet om. "Waarom?" langzaam jankend zei Lyall. ‘ik weet het niet.’ Hij wist gewoon niet wat hem bezielt had. Nu pas draaide hij zich om. Hij zag 2 vossen ogen met een geschrokken of bange blik. Hij kon het er niet uit opmaken. Die blik was maar van korte duur, want daarna werden de ogen langzaam weer hard en koud. "Hoe moeilijk is het om in huis te blijven, om even rust te nemen." Sistte Mindo. Door de toon waarop ze het hem zei schoten de oren van Lyall meteen naar achter. Iets in haar houding liet zelfs hem bijna bang voelen. Hij probeerde zich kleiner te maken en keek weer naar de grond. Hij liet de neigingen om boos of sarcastisch te antwoorden meteen varen. Hij was de schuldige. En zo bleef er dus weinig over voor hem om te zeggen. Hij keek naar achter naar zijn poot. Een aantal minuten terug had het beter geleken. Nu zag je de scheurlijnen weer duidelijk over de poot lopen. Hij keek weer terug naar de dode vos. Een magere nog jonge vos. Hij gaf een lik over de kop van het beest waarna hij Mindo weer aan keek. Hij wist niet wat te doen.