░D░a░i░l░y░ ░R░o░u░t░i░n░e░-Open-

Seamus zette zich af op de kei en landde een stukje verderop weer. Enigszins geërgerd door de wind die door de vacht van zijn benen waaide en de boel in de war bracht, keerde hij weer terug naar de gevangenis. Terwijl hij die richting op liep tussen de drukke menigte door maakte Seamus intussen zijn pistool schoon, die nogal vlug stoffig werd in de holster. Goed waren de wapens die ze hadden niet, maar hij er beter goed voor zorgen. Liever geen kapot of niet werkend spul als je echt moest gaan optreden. Bij het enorme gebouw wat al van ver te zien was, was het plotseling een stuk rustiger geworden. Nee, de meesten kwamen niet voor hun lol naar de gevangenis en ook de omgeving was vaak een oase van stilte vergeleken met de rest van World Harbour. Niet dat er niemand was, want ook hier liepen wel degelijk zakenlieden rond, toeristen en anderszins rond, naast het normale personeel. Waarschijnlijk zelfs wezens die de kans hadden om erin te kunnen komen, achter de tralies en hier dus liepen om te tonen dat ze niet bang waren. Seamus hoopte die wezens te kunnen vinden en op heterdaad te kunnen betrappen. Hij wou erg graag alle schurken en bandieten in de gevangenis krijgen. Wat ze ook deden. Nee, je moest niet toegeven omdat het maar een jongen was en het enkel een geldbuideltje was. Zwakte tonen hielp niks tegen dat soort wezens. Voordat je het wist was die jongen een brute moordenaar die echt niet zou herinneren dat je hem een keer had laten gaan als je hem weer tegen komt. Nee, ze moesten straf krijgen, net zolang totdat ze datgene stopten waarvoor ze straf kregen. Seamus schopte een steentje vooruit en klopte op een van de kleinere ingangen van de gevangenis. Er ging een luik over en een wat norse elf keek Seamus aan. ''Goedemiddag Michel''begroette die de elf. Michel trok een oog op en Seamus meende net zijn mondhoek omhoog te kunnen zien gaan. ''Terug van je ronde?'' vroeg de wachter, al wist hij het antwoord zelf aan. Seamus ging naar binnen toe toen hij de zware deur had open gekregen en liep door een verzameling van rakkers en misdadigers. Terwijl hij zich vlug begaf naar de kleedkamer waar hij ook zijn lunch had. Daar trok hij zijn hemd uit, een van de enkele dingen waar hij een hekel aanhad bij zijn werk, gezien hij van nature geen kleren droeg en vouwde het om het in de kast te doen. Daarna pakte hij zijn pluchen zak met lunch en verdween de gevangenis nog sneller had dan hij erin was gegaan. Eten deed hij liever buiten. Daar ging hij op een grote kei zitten en pakte een kadetje vanuit de zak. Simpel met sla en gras. Hij sloeg zijn geitenpoten over elkaar heen en liet de hoeven tegen elkaar tikken terwijl hij rustig at en over de zee uitkeek. In de verte vaarden de schepen af en aan. Het was een prachtig tafereel en Seamus werd er rustiger van. Zelfs al hield hij niet zo van de open zee. Veel te open voor hem. Te weinig om naar toe te kunnen of om help te kunnen zoeken. De herinnering dat velen ook op zee omkwamen hielp ook niet echt mee. Ach, hier was hij vast wel veilig. Hoe groot was nou de kans dat de zee hem hier kon bereiken. Klein, erg klein...Toch had hij liever wouden of zelfs bergen als het moest. Wel, hij werkte hier en veel keuze dan hier te moeten zijn bijna dagelijks had hij ook niet. Inmiddels was hij al enigszins gewend, maar toch, zo naar de zee kijken... Het was nog steeds wel rustgevend, al leek hij de rust in het feit te vinden dat hij niet daar was. Net zoals ze weer iemand in de gevangenis konden gooien. Hij vond dan rust in het feit dat diegene al achter de tralies zat. Dat er nog veel meer rondliepen was dan even van een andere zaak. Seamus schudde zijn hoofd en at het laatste stuk brood op om vervolgens naar achteren te leunen en zijn hoofd te steunen met zijn handen, zodat die niet tegen de harde steen moest aanliggen. Boven op zijn hoofd en bij zijn voorhoofd was het wat verhard allemaal, helaas gold dat niet meer voor zijn achterhoofd. Toen hij enigszins goed lag knipperde hij met zijn ogen en sloot die uiteindelijk, een lange zucht ontsnapte van zijn lippen terwijl hij langzaam weg doezelde.

Met een schok werd hij wakker. Verwoest schudde hij zijn hoofd, verbaasd over wat hem zou wakker had gemaakt en keek naar de zon, die inmiddels al een stuk verderop stond. Donders, hij moest allang weer terug zijn. Had hij al zo lang geslapen? Gelukkig dat hij gewekt was door iets. Wat eigenlijk. Nog steeds een beetje verstrooid probeerde Seamus de oorzaak te vinden. Niet wetend wat het eigenlijk was.

“Run while you still can.”

Met zijn handen in zijn zakken zweefde de jongeman omhoog. De kraag van zijn zwart met paarse futuristisch pak, wapperde in de wind. De jongeman was niemand minder dan Diabolic Esper, oftewel Add. Een demon die met behulp van zijn Dynamos en de Elshard kon zweven, tijdreizen, telerporteren, door dimensies reizen en kon aanvallen met energie aanvallen. Al met al was het behoorlijk wat. En hij maakte goed gebruik van zijn krachten. Niemand stond hem in de weg om de overige stukken van de Elshard te krijgen. Add had de Elshard nodig om zijn Dynamos draaiende te houden. De kracht van de Elshard, genaamd Elrios, hield hem nu letterlijk in de lucht. Acht kleinere Dynamos hadden zich geplaatst onder zijn voeten en droegen hem zo naar zijn bestemming. De acht kleinere Dynamos gebruikte hij voor vechten en dus om mee te vliegen. Echter bleef hij in de lucht zweven dankzij de twee grotere Dynamos die schuin achter hem zweefde. De twee Dynamos consumeerde de meeste Elrios, maar daar kreeg Add ook wat voor terug. Immers kon hij met de twee Dynamos tijdreizen, telerpoteren en door dimensies shiften. Daarbij hielden ze hem dus ook in de lucht, wat hij wel op prijs stelde. Immers hield hij er niet van om zijn voeten op de grond neer te zetten. Hij had het niet zo met fysiek contact en al helemaal niet met modder of iets dergelijks. Nee zijn hygiëne was een hoge prioriteit. Iets wat ironisch was, aangezien hij toch wel vieze dingen deed. Denk hierbij aan wezens martelen en vermoorden. Hij was de tel verloren in der loop de tijd. Zoveel wezens hadden al moeten bezwijken onder zijn kracht. De gevangenis had hem niet meer tegen kunnen houden en zo was hij in de ban gedaan van de Soulless. Add vond het op zich niet erg. Het gaf hem in enige zin wat vrijheid. Jammer genoeg kreeg hij nu wel irritante hunters achter hem aan die dachten dat ze hem aan konden. Natuurlijk was het geen van hen nog gelukt om hem te pakken te krijgen. En dat terwijl Add niet de moeite nam om incognito te blijven. Nee zijn verschijning was one of a kind. Daarbij, hij was op weg naar het gevaar zelf.

Al een tijdje had hij zijn doel in het vizier: de stadsgevangenis. Hij had er zelf een paar keer gezeten, maar hoe hield je een teleporterende gek nog tegen? Niet. Tenminste, hij was er zonder problemen uit gekomen. Waarschijnlijk waren er nog mensen naar hem op zoek, maar het kon hem weinig schelen. Voor nu wou hij gewoon wat plezier. De boel een beetje terroriseren. Nog meer Soulless creëren door de gevangenis op te blazen en gevangen te laten ontsnappen. Zou niet zo moeilijk moeten zijn, toch? Misschien deed hij er nog een schepje boven op en zou hij wezens laten lijden. Hen laten smeken om te stoppen met het terreur. Ook al had Add nog nooit van het woordje ‘genade’ gehoord. Naarmate hij de gevangenis naderde, begon hij snelheid af te nemen. Zijn blik gleed over de omgeving heen. Er waren hier minder wezens. Ze waren nog altijd aanwezig, maar leken wat schuw onder de grote impact die het gebouw op hen had. Add zijn blik bleef haken op een faun. Het lag daar maar. Het leek erop dat hij sliep. Add trok lichtjes een wenkbrauw op. Hij kreeg de neiging om hem te irriteren en te treiteren als een klein kind, maar bij die gedachtes besefte Add zich dat hij toch nog enigszins van waarde had. Hij vloog daarom enkel hoger op. Wie keek er immers naar de lucht voor indringers? Echter, bij die beweging, gaf het meer energie af dan hij door had. De faun schrok wakker. Verwoest schudd hij met zijn hoofd, waarna hij verstrooid naar de oorzaak leek te zoeken die hem wakker maakte. ”Ke ke ke~” reageerde Add. ”Up here little faun,” sprak Add de faun toe. Hij zwaaide eens naar hem en glimlachte alsof hij oprecht vriendelijk en aardig was. Echter verdween die glimlach al snel weer. Een smalende grijns sierde nu rond zijn lippen. ”I’m sorry for waking you. You can go to sleep again. I won’t be hurting you, I guess,” zei hij met die grijns. Zijn Dynamos begonnen op te lichten. Een duistere paarse energie kwam er vanaf. Zijn ogen laaide op. Hij stak zijn armen uit, recht naar de gevangenis. Natuurlijk zat er nog een behoorlijke afstand tussen, maar het moest te doen zijn. De acht Dynamos reageerde meteen op zijn bewegingen en schoten voor zijn handen. Ze vormde een cirkel. Hun punten stonden aar elkaar toe. Add bracht zijn armen wat uiteen. De Dynamos volgden zijn beweging en vormde zo een grotere cirkel. De energie die zich bevond in de Dynamos werd naar elkaar toe getrokken. Echter weerde ze de energie ook enigszins af en zo begon zich een bal te vormen in het midden van de cirkel. De bal werd enkel groter en groter. Add’s grijns werd eveneens breder. Add spreidde zijn armen langzaam verder uit elkaar. De bal werd enkel groter. Plots sloeg hij zijn handen tegen elkaar aan. De grote bal energie werd als een grotere duistere lazer afgevuurd richting de gevangenis. Een lazer die minstens een diameter had van 10 meter. Niemand in de buurt daarvan zou veilig zijn.

Waarom moest men hem altijd wakker maken als ze op onhandige plekken waren. Met een mengeling van boosheid en verbazing keek Seamus naar de zwevende man boven hem. Ergens kende hij hem, maar op dit moment wist hij niet waarvan. De man zwaaide naar hem en glimlachte daarbij als een onschuldige zeemeermin. Al vlug verdween die glimlach weer en Seamus voelde zijn nekharen omhoog gaan in zijn nek. Als agent had hij ervaring met dit soort dingen. . ”I’m sorry for waking you. You can go to sleep again. I won’t be hurting you, I guess,”Seamus sprong op en keek hem aan, iets wat behoorlijk pijn ging doen in zijn nek. "Ik ken types als jij, probeer me niet voor de gek te houden"sprak hij de bekende vreemdeling toe. Verdraaid, wat was er nou zo bekend aan die man. Een oude gevangene ofzo? Wel, hij was vast niet zo stom om iets uit te halen bij de gevangenis. Wel dus... geen idee wat hij deed, maar het was niet goed. Seamus rende naar voren, zodat hij wat dichterbij hem stond. "Stop die onzin nu"schreeuwde hij naar boven, maar het had geen nut. Die dingen deden wat hij ze opdroeg, leek het wel. Seamus was hier machteloos. Tenzij. Hey, hij was een faun toch? Hij kon... een enorme klap volgde en Seamus werd weggeblazen door de verplaatsing van lucht. Maar de meeste schade was aan de gevangenis. Een enorm gat zat in de muur, vanbinnen klonk er gegil en geroep. "Wat heb je gedaan?". Seamus rende naar het gebouw toe en sprong tegen de muur aan. Hij klom met vlugge passen naar het gat en ging op de dikke muur staan. Het smeulde nog, maar met zijn hoeven had hij er geen last van. Toch voelde hij de warmte door zijn lichaam gaan. Binnenin was het een rotzooi. Door de lange afstand waren er gelukkig nauwelijks doden. Helaas lagen wat verderop twee jongens. Beide gevangenen. Ze waren opgesloten doordat ze gezakrold hadden, maar dit verdiende ze niet. Intussen rende er overal bewakers en agenten rond, proberend de gevangenen niet naar het gat te laten gaan. Seamus sprong terug naar de andere kant en pakte zijn pistool. "Wat had je gedacht?"vroeg hij aan de dader. "Je kunt niet zomaar even langs komen en de boel opblazen"Hij floot op zijn vingers en met dat sein kwamen nu toch enkele mannen naar buiten rennen, hun wapens hadden ze al klaar. "Ik heb ondersteuning nodig, kijk uit, hij
heeft blijkbaar gevaarlijke krachten"

“And when you look in my eyes I'll be the last thing you'll see.”

"Stop die onzin nu" beval de Faun hem nog, maar er naar luisteren zou Add zeker niet. Nee hij zou zijn actie niet stoppen. Hij zou zijn plezier zich niet laten afnemen. Niet voor een paar pathetic wezens. Zo was er ook al snel een grote lazer te zien. De faun werd weg geblazen. Gat werd geboord door de gevangenis. Je hoorde alarmen af gaan en wezens in paniek schieten. Met een tevreden grijns keek Add naar het tafereel. Kort dacht Add te gaan vertrekken, maar toen bleef zijn aandacht haken op de faun. "Wat heb je gedaan?" zei het wezen, waarna hij naar de plaats delict toe snelde. Add grijnsde wat breder. Hij besloot dan toch nog maar even te blijven. De faun moest zich gevleid voelen.
Add besloot het zichzelf gemakkelijk te maken. Hij zette vier Dynamos onder z’n kont, twee onder een voet en de overige onder zijn elleboog. Ze bleef hij relaxt in de lucht zitten. Met een geamuseerde grijns keek hij toe hoe de faun zich op het gebouw had gericht. Of wat er nog van over was. Ondertussen snelde agenten al naar het gat toe. Probeerden gevangen tegen te houden. Maar was het wel mogelijk om zo’n grote vloed aan ontsnapte gevangenen nog tegen te houden?
De faun richtte zich terug op hem. Daarbij trok hij al snel zijn pistool. Daar ging de gezelligheid. Of moest hij zeggen dat het nu eigenlijk pas echt begon? "Wat had je gedacht?" vroeg de faun hem. Add was zich ervan bewust dat het een retorische vraag was, maar zoals veel dingen kon het hem niks schelen. ”Blowing up a prison,” legde hij in steekwoorden uit. Hij begreep echter wel dat hij in actie moest komen. Als hij zo relaxt zou blijven zitten, dan zou er binnen nu en een paar minuten een kogel in hem zitten. En hoe machtig Add ook was; een kogel doodde hem toch. Add liet de Dynamos daarom terug naar zijn beiden voeten gaan en zweefde zo in de lucht. De Dynamos vulden zich met Elrios. Zo dat ze elk moment weg konden schieten, mocht er iets gebeuren wat Add niet aan stond.
"Je kunt niet zomaar even langs komen en de boel opblazen" was de faun nu van mening. ”Not?” reageerde Add alsof hij zoiets pas voor het eerst had gehoord en zich nu kapot schuldig voelde. Natuurlijk was daar niets van waar. Hij sloeg zijn armen over elkaar. ”Ke ke ke~” voegde hij er daarom nog aan toe. De faun bracht zijn vingers naar zijn lippen en floot. Add zijn grijns verdween langzaam aan. Begon hij geïrriteerd te raken? Zijn blik schoot naar enkele agenten die zich bij hen voegden. Ook zij hadden hun wapens al parraat.
"Ik heb ondersteuning nodig, kijk uit, hij heeft blijkbaar gevaarlijke krachten" waarschuwde de faun zijn collega’s. Add grinnikte eens spottend. ”Oh please~,” Hij liet zijn armen zakken. ”You’re not gonna catch me anyway. You didn’t last time, so,” ging Add verder. Hij keek de agenten met een grijns aan, maar wachtte niet op een reactie. Nee in een flits van een seconde vloog hij boven het kapotte gevangenis. ”Isn’t it just great to creat some chaos? You should be thankfull. I gave you some work to do,” Zijn blik ging naar de agenten die de gevangenen tegen probeerde te houden. Drie Dynamos gingen naar zijn linker hand. ”Or I can just drop another attack,” Echter had Add andere gedachtes. In een flits hing hij boven de faun en de agenten. De energie van de Elshard had zich gefocust in het midden van de Dynamos. Zonder genade liet Add de energie bal vallen. Natuurlijk was deze niet zo groot en krachtig als de eerdere lazer, maar het zou zeker wel wat pijn doen. Zodra Add de bal had laten vallen grinnikte hij opnieuw. ”Diabolic Esper, do you remember me now?”

Om hem heen renden de gevangenen, ontsnapt uit het grote gat in de muur. Wanhopig probeerde zijn collega's de opstand neer te slaan, het enige geluk dat ze hadden was dat de gevangenen geen wapens hadden, maar de bescherming tegen vormen van gevaarlijke magie was hier niet. Seamus sprong opzij en rende naar een agent toe die een worsteling hield met een trol en aan de verliezende hand was. Het wapen van de agent lag verderop, duidelijk kapot gemaakt. Seamus greep naar zijn eigen wapen en schoot in de arm van de trol. Het was genoeg voor de andere agent om te kunnen ontsnappen. Fijn, ze stonden ongeveer machteloos nu. Van alle kanten waren nu wezens gekomen, benieuwd naar al het tumult bij de gevangenis. Boven hun praatte de oorzaker, Seamus was hem zat en lette niet meer op hem. Totdat hij merkte dat hij nu boven de gevangenis zweefde. Nee, niet nog een keer. Iets wat faunen erg goed konden vaak was springen en Seamus gebruikte deze sterke eigenschap graag, waardoor zijn niveau nog wat beter was geworden dan het gemiddelde. De schurk liet nog zo'n ding vallen, op het moment dat Seamus zich afzette tegen de muur en door de lucht vloog naar de indringer. Hij vuurde zijn pistool af en werd door de kracht van het schot terug geduwd in de lucht. Onder hem had intussen de aanval van de vijand doel getroffen. Seamus landde half struikelend op de grond, door alles uit zijn evenwicht gebracht. ”Diabolic Esper, do you remember me now?” sprak de gek boven hem, zijn naam eindelijk bekend makend. Ja, Seamus had gehoord van zijn laatste ontsnapping, hij had echter zelf nooit veel met de schurk te maken gehad. Maar daar kwam nu blijkbaar verandering in.
Naast hem krabbelde een dwerg op, die zich bezig hield met de verzorging van de wapens hier. Hij had een mes in zijn knokkelige hand. ''Bedankt dat je wilt helpen''. De dwerg gromde wat en rende weg, wetend dat dit geen goede plaats was op dit moment. ''Diabolic Esper''sprak Seamus met luidde stem, terwijl hij via een stenen trap naar een wachtpost klom, zodat hij bijna op ooghoogte stond met de andere. ''Geloof niet dat dit het is, niemand zal ongestraft de gevangenen laten ontsnappen en de gevangenis schade toedienen''. Het was inmiddels wat rustiger geworden, nu helaas al een flink deel van de ontsnapten verder waren en een groot deel van de macht een klopjacht had gestart op ze. Toch waren er nog wel genoeg agenten aanwezig in de gevangenis, ervoor zorgend dat er niet meer ontsnapten. Nee, hij stond er niet alleen voor.

Diabolic Esper

Add hoorde een schot. Zijn blik schoot op zij. De faun was omhoog gesprongen. Add flitste naar achteren, de kogel zo ontwijkend. Hij was misschien sterk, maar onsterfelijk zou hij niet worden. Misschien ooit, als hij genoeg Elshard had.
Genadeloos trof de energiebal zijn slachtoffers. De faun belandde eveneens op de grond. Half struikelend wel te verstaan. Add stelde zich voor en bleef triomfantelijk in de lucht hangen. Wellicht was hij een beetje ijdel. Daarbij had hij geen behoefte om op de grond te staan. Bloed begon zich te verspreidde over het gesteente. Add keek kort naar de slachtoffers die hij had gemaakt, maar al snel werd zijn aandacht door iets anders getrokken. ''Diabolic Esper'' weergalmde het. Add draaide zich een kwart slag. De faun klom zich een weg naar de wachttoren. Op deze manier waren ze min of meer op ooghoogte. Add keek de faun met een brede, en ietwat gestoorde, grijns aan. ''Geloof niet dat dit het is, niemand zal ongestraft de gevangenen laten ontsnappen en de gevangenis schade toedienen'' vervolgde de faun. Add grinnikte lichtjes. Zijn blik ging naar de wezens beneden. Sommige gevangen werden weer vast gezet in de nog hele cellen en anderen waren op zoek naar de ontsnapte gevangenen. Add was zich er van bewust dat hij in de minderheid was. Hij kon er voor kiezen om ze te vermoorden. Om te voorkomen dat hij zou worden achtervolgd en zou worden gezegd. Maar dat deed hij niet. Het was toch veel leuker om wezens te zien zwoegen voor jou? Met een grijns richtte Add zijn blik op de faun. Achter hem kwamen kort de twee grotere Dynamos bij elkaar. Een korte flits was te zien, waarna de Dynamos uit elkaar schoven en een portal te zien werd. ”Well try to catch me if you can,” zei Add op een amusante toon, waarna de faun een knipoog gaf. Hij vloog vervolgens naar achteren het portal in. Met die handeling werd hij getelerporteerd naar de Trade Square.

[Add is het topic uit en nieuw topic? ^^]

''Rashka''dacht Seamus bijna hardop toen hij besefte wat voor een puinhoop het was. Het zou veel kosten om dit weer te kunnen herstellen. Diabolic leek ergens over na te denken, Seamus hield zijn hand op zijn pistool en was er klaar voor om te schieten als dat nodig moest zijn. Hij nam deze korte periode van stilte om pauze te nemen, want al dat heen en weer geren en gespring had hem inmiddels wel moe gemaakt. De faun veegde een paar druppels zweet van zijn voorhoofd weg. ''Ben je eruit?''vroeg hij bijna spottend. Bah, hij was het zat. Weer die stomme dingen die al zo veel ellende hadden veroorzaakt, nu vormde ze een portal. Hield het dan nooit op? ”Well try to catch me if you can,”. Wel dat was fijn... Seamus had een eerdere ervaring met een portal gehad, hij was voordat het ding was gesloten er zelf door heen gegaan. Helaas was de verdachte toen al weg. Een fijne ervaring was het niet en hij deed het liever niet nogmaals. Diabolic Esper vloog naar achteren en verdween door de portal. Seamus zette zich op dat moment af en sprong richting de al sluitende portal. Hij sloot zijn ogen en voelde van alles in zijn lichaam, totdat hij weer leegte voelde. Niet in staat om op tijd te handelen landde Seamus plat op de grond. ''Auw''. Hij stond op en keek om zich heen. Trade Square

-Okay en ik hoop dat het goed is dat Seamus hem achterna is gegaan door de portal?-
-Topic uit

» Following the nothing (open)
» Let me go! {open}
» Domino [Open]
» Once In A While (open)
» Gone (open)