Let me go! {open}

Yuriko vloog door de drukke haven, een schuin glimlachje sierde haar lippen. eindelijk weer eens iets goeds te eten Ze keek om, en achter zich zag ze het boze gezicht van de man van wie de mand was. ze zwenkte een straatje in, en vloog hard verder. haar sterke libellenvleugels droegen haar verder van zijn geschreeuw, en ze landde ver van zijn kraam tussen de mensen. half struikelden liep ze naar een bankje, en ze ging zuchtend zitten. voorzichtig haalde ze de geruite doek van het mandje en bekeek ze haar buit. een kreetje ontsnapte aan haar lippen. het waren Nectarines. waarom nou net Nectarines?! waarom was het nou net het fruit waar ze allergisch voor was?! ze wist haar woedde te bedwingen, en gooide ze niet weg. ze wist dat eten belangrijk was, voor iedereen op straat was het van levensbelang. ze legde het mandje onder de bank, iemand zou het daar wel vinden. ze keek om zich heen, hopend dat niemand haar had gezien. Yuriko draaide zich om, en ze liep weg. ze maakte een licht sprongetje, en vloog laag een steegje in. ze wist bat dit de achterbuurt was, niet veel aardige mensen hier. rustig wandelde ze het laatste stuk naar het parkje vlak achter de haven. vlak voor e het steegje uit liep hield ze halt en draaide ze zich om. plotseling greep iets haar bovenarm vast. verschrikt keek ze op, recht in het gezicht dat bij de hand hoorde die haar vasthield met een ijzeren greep.