You've come to play? [Crimson]

Onderwerp: You've come to play? [Crimson] di dec 01, 2015 4:31 pm

Het was gaan schemeren. De periode dat de haven nog levendiger leek te worden. Hier en daar waren knockpartijen aan de gang. Stoelen van de cafés werden naar buiten gesmeten. Meer branden werden gesticht. Scheepslui dat zich klemzuipten in de rum. De mooiste tijd van de dag, als je het aan Nate vroeg. Een geamuseerde grijns sierde dan ook zijn gezicht, terwijl hij zich langs de chaos bewoog. Heel af en toe bleef de jongeman even stilstaan, rustig de tijd nemend om toe te kijken en soms aan te moedigen. Goed gedrag moest immers aangespoord worden, toch? Voor hem was dit net een attractie. Een dierentuin, waar hij de boel vanaf een afstandje bekijken kon. Zelf eraan deelnemen? Ho maar. A, vond hij deze wezens de moeite niet waard. B, hij had momenteel betere dingen te doen. Een uitkijkpost aan de rand van de haven, vlak aan zee, had zijn schip gespot. Zijn handelsschip, dat voer onder de vlag van een oud christenenkruis. Het was enkele maanden van Separa geweest en nu kwam het terug om de buit te laten controleren. Aan boot bevonden zich niet slechts de bemanningsleden en een aantal goederen, maar ook slaven. Mannen, vrouwen, kinderen die uit hun huis waren gehaald. Klaar voor de handel. Echter was dat vanaf de buitenkant van het schip niet te spotten. Het was goed onderhouden. Het deklui liep in gelijke uniformen. Ze hadden de juiste vlag. Wat kon er nog mis gaan?

Tevreden keek Nate toe hoe het schip aandockte. Zijn handen hield hij braafjes in elkaar geslagen achter zijn rug. Vaak zag hij het scheepsvoertuig niet. Twee maal per jaar showde het zich en dat zorgde ervoor dat er een enthousiaste twinkeling in zijn ogen schuilde. Een houten tree werd aan wal geschoven. 'Good to see you all, gentlemen!' Knikte hij hen tevreden toe. Langzaam baande hij zich een weg naar boven, richting het dek. Hij begroette de "priester", die zich ook op het dek bevond, doormiddel van een kruis te slaan. 'Show me the cargo! Is it enough for good business?' Onderzoekend keek de jongeman richting de werknemers. Twijfeling was van hun gezichten af te lezen. Een zachte grom ontsnapte aan hem, waarna hij in een rap tempo via de luiken naar beneden klom. Daar waar hij het water zachtjes tegen het hout hoorde slaan. Daar waar een aantal paren ogen hem met verschrikking aankeken. Wezens. Ze zaten vastgebonden aan de steunbalken van het schip. Vies waren ze. Hun kleding gescheurd, besmeurd. Nate trok een wenkbrauw omhoog bij het aanzien ervan. 'Whát is this?' Beschuldigend wierp hij een blik op de kapitein, die hem met haast gevolgd was. 'They are dirty. They are skinny. No muscles at all! How do you even think that I can sell this?' Dreigend had hij de man aangekeken. 'Bring them back to where they belong. These skinny bitches won't bring up enough. This was a waste of time.' Ineens klonk er een stem van boven. 'Someone is approaching the ship!'

'You are lucky this time,' bromde Nate de kapitein nog toe, voordat hij zich weer naar boven begaf. Zoekend keek hij het dek rond. Geen nieuw gezicht te zien. Dus hij liep richting de rand, dat gericht was op de kade. Daar zag hij iemand aankomen lopen. Ondanks de negatieve gebeurtenis, nog geen minuut geleden, greens Nate breed. Met zijn ellebogen leunde hij op de rand, terwijl een handpalm zijn kin ondersteunde. 'Are you bored, Milady?' Geen moment hield hij zijn blik van haar af. 'Or are you just admiring my treasure?'

[ Crimson Avenger ]

♦.♦

Onderwerp: Re: You've come to play? [Crimson] di dec 01, 2015 9:19 pm

Elesis
The Crimson Avenger

”Ma’am are you sure you want to leave?”
”Yes Reynold. Why do you ask?”
”Because your parents are worried ma’am. You could be in dangerous out there.”
”Don’t you worry about my parents Reynold. They will be hellhound food the next time I see them. ”

De menigte week uiteen. Twee hellhounds woerden angst aan en paniek. Iets wat niet moeilijk te zaaien was in het al chaotische Coniuncta Harbour. Elesis hield van de angst die in de lucht hing. Van het opgedroogde bloed dat nog aan tegels vast kleefde. Soms stopte haar hellhounds. Snuffelend aan het bloed. Er kort aan likkend. Bestraffend trok ze hen terug aan de leren riem die ze in haar handen vast hield. De riemen zaten vast aan de ketting rond de halzen van de grote zwarte beesten met rode ogen. Ze kon de hellhounds niet straffen voor het feit dat ze honger hadden. Dat ze moordlustig waren en opzoek waren naar voedsel. Maar ze mochten geen actie ondernemen zonder haar toestemming. Dat wisten de twee hellhounds, genaamd Zaza en Nana, ook donders goed. Met een klak van haar tong spoorde ze de twee hellhounds weer aan om verder te lopen. Ze had de twee hellhounds in eerste instantie tevoorschijn gehaald om ze te laten jagen, maar nu was het wel net zo handig om het pad voor haar vrij te maken. Hoefde ze het zelf tenminste niet te doen. Niet dat ze niet voor zichzelf kon zorgen. Natuurlijk wel. De grote rood met zwarte claymore hing niet voor niets op haar rug. Ze kon zichzelf prima verdedigen, maar het was veel leuker om te kijken hoe de slachtoffers aan stukken werden gescheurd, dan dat ze zelf haar wapen moest trekken. Dat zou ook te veel nutteloze energie kosten. Deze wezens waren dat zeker niet waard.

Haar rode steile haren hingen losjes langs haar gezicht. Haar rood met gele ogen stond scherp. Alsof ze iemand kon doden door enkel diegene aan te kijken. Was het maar zo makkelijk. Dan was niemand veilig geweest. Ook al was het de vraag of iemand hier nog wel veilig was. Immers liep er niet zomaar iemand onder hen. Het was maar liefst de Crimson Avenger van de demonen. De wezens die een beetje onderwijs hadden gehad konden haar herkennen aan de rode en zwarte kleren die ze droeg. Ze zag er minder formeel uit dan normaal. Die formele kleding was dan ook zeker niet makkelijk om in te vechten en daarbij zeker te deftig naar haar smaak. Ze was hier om dingen te beleven. Om wezens angst aan te richten en wezens het leven te bezuren. Daarbij had ze ook wel zin in wat uitdaging. Ze wist dat ze dit niet zou krijgen in haar rijk. De opstandelingen waren allang of vermoord of verbannen. Misschien zou ze nog wat haters tegen komen op haar tocht door Separa. Met een lichte grijns liep ze verder.

Langzaam aan kwam ze door het centrum van de haven heen. De zee kwam in zicht. Boten kwamen tevoorschijn. Haar blik gleed over de boten heen. Ze vroeg zich spontaan af wat er allemaal te halen viel. Gedreven door de lichte nieuwsgierigheid en de vele verveling, begon ze op het dok te lopen. De scherpe klauwen van de hellhounds schraapten over de houten planken heen en lieten een knerpend geluid achter. Zich er niks van aan trekkend, liep ze verder. De meeste boten waren niet veel bijzonders. De meesten waren kapot ofwel werden opgeknapt. Ja de chaos in deze haven was zeker niet te onderschatten. Hoe leuk zou het zijn als ze deze chaos kon overschrijden naar alle plekken in Separa? Chaos en paniek zorgde voor de gunstigste uitkomsten. Voor wezens zoals zij dan, tenminste. Haar blik bleef haken op een schip. Zijn vlag was zwart met een kruis. Ze trok lichtjes een wenkbrauw op. Religieus opgevoed was ze zeker niet. Natuurlijk waren er die paar demonen van vroeger die je moest weten. Mythisch die je moest leren en er waren belangrijke relikwieën. Maar die hadden voor haar meer betekenis dan het geloof van de meeste wezens in dit gebied. Het was werkelijk waar zielig. Haar blik gleed over het dek heen. Ze merkte op hoe men naar haar keek. Tja ze viel wel op. Het duurde dan ook niet lang of een jongeman kwam tevoorschijn. Een tamelijk knappe jongeman. Ze grijns spontaan eens zodra hij eveneens grijnsde. Zijn ellebogen werden geplaatst op de rond en zijn hoofd leunde op zijn hand. 'Are you bored, Milady?' werd er gevraagd. Haar rode ogen bleven in de zijne haken. Ze kwam tot een halt. 'Or are you just admiring my treasure?' werd eraan toegevoegd. Elesis grijnsde wat breder. ”Well both I think,” antwoordde ze. Ze keek nog kort naar de andere schepen. ”Pathetic,” gaf ze enkel een woord vuil eraan. Ze richtte zich terug op de jongeman. ”So this ship is yours? Or are you just hijacking it for a nice trip?” vroeg Crimson met een lichte grijns. Op zo’n schip varen zou nog wat zijn. Alleen op zee zijn zou waarschijnlijk wat verveeld zijn, maar je kon er meer plaatsen mee bezoeken dan ter land, dacht ze zo.

De twee hellhounds begonnen wat meer te trekken. Kwijl droop uit hun bekken. Ja ze hadden honger, maar nu ze stil stonden leek het enkel groter te worden. Of was de oorzaak daarvan iets anders? Het viel Crimson dan ook hoe ze hun blik hadden gericht op de ruimte onder het dek. De opslagruimte. Langzaam aan ging haar blik terug naar de jongeman. ”What are you hiding there?” vroeg ze nu met een grijns. Er gebeurde genoeg gure dingen in deze haven. De hellhounds hadden duidelijk iets van voedsel gevonden. En voedsel betekende levende wezens. Crimson kon een som oplossen. Ze kon zich bedenken wat er gaande was, maar ze zweeg. Het was leuker de reactie af te wachten van de knappe jongeman.
Outfit

Onderwerp: Re: You've come to play? [Crimson] do dec 03, 2015 7:41 pm

Grijnzend had Nate naar de jongedame gekeken. Interesse twinkelde in zijn ogen. Het was haar uiterlijk, haar houding, haar... Honden dat zijn interesse trok. Haar verschijning was alles behalve saai en voor op een plek zoals deze vond hij dat bijzonder. Natuurlijk waren de gevechten, de zuippartijen en het geschreeuw amuserend. Maar niet voor enkele uren achter elkaar. Nate mocht zich dan bezig houden met zaken, maar lol mocht aan zijn leven absoluut niet ontbreken. Lol op zijn eigen manier dan. Slechts een handjevol wezens konden die lol aan. Anderen bezweken eronder. Daarom was hij constant opzoek naar nieuw volk. Nieuwe wezens die te vertrouwen waren en die open stonden voor nieuwe ervaringen. Vele teleurstellingen had hij ondergaan. Of wel ja, buitenstaanders zou het als een teleurstelling benoemen. De teleurstelling om telkens opnieuw op zoek te moeten. Nate daarin tegen bekeek het geheel op een andere manier. Het waren zij die dingen in het leven zouden missen. Het waren zij die een fout begingen door hun ruggen naar hem toe te keren. Hij had hen niet per se nodig. Met of zonder extra aanhang, doen wat hij wou deed hij toch wel.

”Well both I think." Grinnikend liet Nate zijn hand zakken, zodat zijn hoofd weer op eigen krachten gesteund zou moeten worden. Verveeld. Well, dat was goed, toch? Hij volgde haar blik richting de andere schepen en ander vaartuig dat zich ertussen bevond. Een lach verscheen op zijn lippen bij het zien van het onderuitgaan van een matroos. Pure leedvermaak. So this ship is yours? Or are you just hijacking it for a nice trip?” Meteen trok de jongeman een wenkbrauw omhoog, waarna zijn hand een touw van de masten vastgreep. Via dat touw trok hij zich omhoog, tot hij op de rand stond. 'Hijacking? Oef..' Daarbij bracht Nate zijn vrije hand naar z'n linker borstkas. Daar waar hij zijn hart voelde kloppen. 'That strikes deep in the heart, milady. Hijacking, I wouldn't even dare. We are honest sailmen, can't you see?' Dramatisch had het geklonken, maar de brede grijns die zijn lippen vormden spraken boekdelen. 'No, this full 100% ship is mine. Using it for transport. They do the hard work though.' Daarbij maakte hij eens een kleine knik richting het zeelui dat zich op dek bevond. 'But tell me, do you always walk around the bay when you're bored?' Via de rand liep hij rustig naar de plank dat het schip in contact bracht met het dock. Niet langer kon hij zijn mogelijke interesse onderdrukken. Ze was een mysterie waar hij achter wilde komen. Friend or foe?

Haar aparte honden, of wolven, of monsters, trokken Nate's aandacht. Altijd had hij dieren leuk gevonden. Ze leken je te snappen in tijden dat niemand dat leek te doen. Zelf had hij dan ook een puppy. Klein, fluffig en onschuldig. Een pup dat momenteel de naam Vreetkees droeg. Wat hopelijk tijdelijk zou zijn. Nog altijd had hij geen inspiratie gehad voor een betere naam. Echter waren die twee compleet anders dan het beeld dat hij van honden had gehad. In ieder geval was het voor Nate duidelijk genoeg: niet in de buurt komen zonder het dragen van een compleet harnas. ”What are you hiding there?” Direct daarna sprong de jongen de brede houtenplank op. 'Well, my cargo of course,' antwoordde hij, naar waarheid. Wat die lading dan precies in hield, dat hield hij achterwege. Het werd immers niet gevraagd. 'Why do you ask?' Langzaamaan waagde hij het erop naar beneden te lopen. 'Nice dogs you have. They look really friendly.' Een enig spoor van sarcasme was in zijn stem te vinden.

♦.♦

Onderwerp: Re: You've come to play? [Crimson] do dec 03, 2015 8:51 pm

Elesis
The Crimson Avenger

”Thank you for taking care of them.”
”You’re welcome ma’am.”
”Are you sure you’re gonna be alright ma’am? ”
”Don’t you worry Reynold. I’ve got Zaza and Nana to protect me.”

Crimson was niet snel iemand die een gesprek begon met iemand. Ze was zeker niet iemand die zich liet leiden door nieuwsgierigheid, maar de jongeman had haar aandacht te pakken. De manier waarop hij keek, hoe hij zich gedroeg en hoe hij grijnsde. Het waren tekens. Seinen. Dat hij hetzelfde erover dacht als zij. Ze wou niet naïef denken. Vrienden had ze nooit gehad. En ze ging er vanuit dat ze deze nooit zou krijgen. Toch sprak de jongeman haar erg aan. Hij zou sowieso voor genoeg vermaak zorgen om wat tijd mee te doden.
Elesis vroeg hem of hij het schip had gekaapt. Het was een misdaad die vast vaker werd gedaan in deze haven. Daar ging Elesis immers vanuit. Echter deed de reactie van de jongeman haar wat verbazen. Meteen trok de jongeman een wenkbrauw op, waarna hij met behulp van een touw op de rand stond. Elesis keek hem zwijgend aan. Een lichte grijns sierde nog altijd rond haar lippen. Ze was ergens benieuwd naar zijn reactie. Ze hoopte dat zijn reactie haar niet tegen viel. 'Hijacking? Oef..' begon de jongeman alsof de opmerking zwaar viel. Hij plaatste vervolgens een hand naar zijn linkerborst. Daar waar het hart hoorde te kloppen. 'That strikes deep in the heart, milady. Hijacking, I wouldn't even dare. We are honest sailmen, can't you see?' vervolgde hij. Drama was in zijn stem verwikkeld. Lichtjes grinnikte Elesis wat. De boodschap was duidelijk. Ook al vroeg ze zich nog altijd af in hoeverre ze de eerlijkheid van de bemanning moest zien. De grijns rond zijn lippen sprak dan ook boekdelen. Ook hij leek te merken dat haar vraag niet totaal verkeerd was gesteld. Ook hij leek zich bewust te zijn van al het slechte in de wereld. En hij leek er niet onder te bezwijken. Net zoals zij leek hij erover heen te paraderen. De grijns werd iets breder bij die gedachtes. Ja die gedachtes bevielen haar. 'No, this full 100% ship is mine. Using it for transport. They do the hard work though.' verduidelijkte de jongeman nu. Haar blik gleed over de bemanning heen. Zij zagen er een stuk minder zelfverzekerd uit. Ze keek er enkel met een grijns naar. Medelijden zou ze zeker niet voelen. Eerder leed vermaak. 'But tell me, do you always walk around the bay when you're bored?' Haar blik ging terug naar de jongeman. Hij liep langs de rand, richting de houten plank die zich grensde aan het dok. Licht uitdagend keek Elesis hem aan. Ze hief haar hoofd wat en streek nonchalant een pluk haar achter haar oor. ”Not really. I came here for the nice.. environment,” zei ze. Ze hief kort een hand op en maakte een wuivend gebaar alsof ze het klimaat van het gebied nog wat beter tot zich wou nemen. Als de jongeman zo was als haar vermoedde, dan zou hij begrijpen wat ze bedoelde.

Ze greep echter al snel de riemen van de hellhounds weer met twee handen vast zodra ze onrustig begonnen te worden. Ze begonnen lichtjes te grommen en onrustig te bewegen richting het ruim. Alsof daar iets heel bijzonders was. Elesis kende de hellhounds. Er was maar één ding wat ze echt interesseerde. Ze richtte haar blik op de jongeman. ”What are you hiding there?” vroeg ze. De jongeman sprong op de houten plank. Kort bleven de hellhounds daardoor rustig. Immers zouden ze Crimson beschermen als er eventueel gevaar woedde, maar zodra ze merkten dat Elesis het liet begaan, richtte ze zich weer op het ruim. 'Well, my cargo of course,' antwoordde de jongeman. Elesis kreeg de neiging om met haar ogen te rollen, maar liet dat kinderachtige gebaar maar zitten. Ze moest niet verwachten dat ze meteen alle informatie kreeg die ze wou hebben. Wantrouwen tegenover een vreemde was gezond. Toch zou Elesis die informatie krijgen. Ze had namelijk al een idee wat die lading kon zijn. 'Why do you ask?' was de wedervraag. Een vraag die Elesis kon verwachten. Ze richtte haar blik op hem. De jongeman kwam een paar stappen dichterbij. 'Nice dogs you have. They look really friendly.' Een spoor van sarcasme was verstopt in zijn woorden. Elesis grinnikte wat. ”Thanks. They’re hellhounds. They smell fear,” legde ze in het kort uit. ”With that being said: I think you’re hiding something very delicious for them,” zei ze. Ze zette een stap in de jongeman zijn richting. De hellhounds volgde haar voor een paar stappen, maar hielden hun aandacht op het ruim. Ze keek de jongeman wat speels en uitdagend in de ogen aan. ”My name is Elesis, the Crimson Avenger and princes of the demons. Do you mind telling me what you’re hiding in that ‘cargo’?” vroeg ze met een lichte grijns. Ze gaf niet snel haar naam prijs. Enkel aan diegene die het waard waren. Daarbij zou ze ook wat prijs moeten geven om te krijgen wat ze wou. Als ze de jongeman goed in had geschat.
Outfit

Onderwerp: Re: You've come to play? [Crimson] zo dec 13, 2015 5:33 pm

Het was hem opgevallen hoe vervallen de boel in de haven eruit zag. Nou ja, vervallen? Eerder gesloopt. De heersende chaos bracht het gebied naar beneden. De straten waren ranzig. Hout was verkoolt en er hing een geur van lijken. Mensen begonnen zich naar het gebied te gedragen. Chaotisch en vies. Dat was niet enkel aan het gebied te zien, maar ook aan de schepen die aandockten. Dat was iets wat Nate zelf niet snapte. Het was overduidelijk dat niets hier pluis verliep. Alleen dat liet je enkel meer merken door de verzorging van het schip ervan. Ongetwijfeld dat die schepen neergehaald zouden worden. De zee had de vrijheid niet meer zoals vroeger. Er begonnen goede partijen de zeeën te beheersen. Wat dat betreft was Nate trots op zijn schip. Trots op het feit hoelang het al staande hield. Slechts een paar keer was hij mee geweest. Puur om te kijken hoe het op zee eraan toe ging. Echter was hij er toen achter gekomen niet zulke goede zeebenen te hebben. Vanaf dat moment had hij het overgelaten tot de professionals. Via de rand bewoog Nate zich richting de houten plank, met de intentie daar straks op te stappen. Tenslotte zou het gemakkelijker praten als hij dichter bij haar zou staan. Dat zou moeite en pijnlijke stembanden schelen. Echter ontging haar uitdagende blik hem niet. Ze daagde hem uit. Uitdaging betekende min of meer plezier. Dat beviel Nate wel. Misschien was zijn interesse terecht dit keer. Misschien zou ze er niet voor weglopen. Zo kwam ze tenminste over; als een sterk staand iemand die zich niet gemakkelijk gewonnen gaf. ”Not really. I came here for the nice.. environment,” sprak ze. Zijn blik volgde haar bewegingen. Zachtjes lachte Nate. 'Oh right, that explains it all. Yeah, it's lovely here.' Kort daarna belandde hij met beide voeten op de houten plank, dat lichtjes vibreerde door de plotselinge gewicht dat van boven kwam zetten. Ooit kwam er een dag dat het doormidden zou breken. Het was zijn bedoeling geweest direct naar beneden te lopen. Echter hield haar handeling hem tegen. Ze moest de riemen terug met twee handen aanpakken. Zacht gegrom weerklonk. Toch leken ze op een specifieke plek te zijn gericht. Nate hoopte hevig dat ze in staat was om die twee onder controle te houden. Dat moest toch haast wel. Welke idioot ging anders met dieren op pad die ze niet onder de duim hadden? Met die gedachte liep hij stukje bij beetje de plank af.
De vraag om de lading maakte de situatie serieuzer. Nate had altijd dat dramatische, theatrale flair gehad. Zolang het dat toestond natuurlijk. Maar van een spontane ontmoeting, ging het ineens indirect over zaken. Wie was zij dat het haar wat aanging? Had ze werkelijke interesse, met een mogelijke deal of zou er geheel wat anders achter steken? Hoe dan ook, hij was er wat voorzichtig mee. Nu de zaken eindelijk goed gingen en geld in het laatje stroomde, was hij niet van plan dat zomaar af te geven. Daarom gaf hij de jongedame een vaag antwoord. Eentje waarbij de mysteries open bleven. Ze moest er genoegen mee nemen, tot ze hem bewees dat ze min of meer te vertrouwen bleek. Om de aandacht daar wat van af te nemen, plaatste Nate een opmerking over de honden. Zijn liefde voor die beesten was groot en die liefde delen met die twee beesten kon er ook wel bij. ”Thanks. They’re hellhounds. They smell fear." Helhonden. Great. Wellicht toch geen liefde delen. Nate glimlachte eens kort en knikte begrijpend. ”With that being said: I think you’re hiding something very delicious for them.” Met een neutrale uitdrukking op zijn gezicht had hij de jongedame aangekeken. Ze leek hem door te hebben. Zo snel al. En toch stond ze er nog. Rustig liep hij de plank helemaal af, tot hij met beide benen weer op de kade stond. Daarbij had hij geen moment zijn ogen van haar afgehouden. 'That depends on what they eat,' hield Nate zichzelf dom. Het plezier dat eens in zijn stem had schuilgehouden had zich nu wat meer verborgen. Hoe je het draaide, wende of keerde, hij bleef een handelaar. Iemand die zich 24/7 bezig hield met geld verdienen en dat weer investeren. Als er wat te verdienen wilt moest men serieus zijn. Pas na de deal kon er weer plezier gemaakt worden. ”My name is Elesis, the Crimson Avenger and princes of the demons. Do you mind telling me what you’re hiding in that ‘cargo’?” De manier waarop ze sprak. De manier hoe haar ogen zich showden. Nee, Nate kon zich er niet van weerhouden terug te keren naar de ware hij. Zijn licht blauwe ogen twinkelden. Een geamuseerde glimlach sierde zijn lippen. 'You must be kidding me. There is a princess among us!' Sprak hij enthousiast. 'I feel honored to have You here, princess Elesis.' Prinses of niet, hij weigerde te buigen. Ze was immers niet zijn prinses. 'My name is Nate, and yés. I do mind telling you what it is. You see, this cargo is not of good quality. It'll be send back tonight.' Vanaf het dek klonken geluiden van afkeuring. Vanuit zijn ooghoeken wierp Nate hen een scherpe blik toe. Een blik waarbij de wind ineens van richting veranderde en heftiger werd. Donkere wolken pakten zich samen in een rap tempo. 'Within a month they'll be back.' Intussen werd het stil op het dek. Men hielden hun aandacht gericht op de lucht boven hen. 'But then again, you already seem to know what kind of cargo I ship. Why are you so interested? Because of your Hellhounds?'

♦.♦

Onderwerp: Re: You've come to play? [Crimson] wo dec 16, 2015 1:21 pm

Elesis
The Crimson Avenger

”Why did they deserve their death ma'am?”
”Reynold.. Do you know what kind of people there are in this world?”
”Please tell mema’am. ”
”There are two types of people in this world:
You are weak or you are mean.”

'That depends on what they eat,' reageerde de jongeman op haar woorden. Hij klonk serieuzer. Hij hield zich dom. Iets wat in een ironische manier slim was. Crimson zou er nog niet verder op in gaan. Het was dom om zomaar alles prijs te geven. Om te zeggen wat je doet, wie je bent en waar je vandaan komt. Het nam risico’s met zich mee. Risico’s die je beter kon vermijden dan con confronteren. Toch besloot Elesis een risico te nemen. De jongeman had haar interesse te pakken. Om die reden wou ze dit gesprek niet staken met een dreigement voor informatie of een aanval op het schip. Nee om die reden besloot ze het eens totaal anders aan te pakken en ging ze tegen haar eigen regels in. Ze gaf haar naam prijs. Zelfs haar status. Iets wat haar meteen veel vijanden kon bezorgen. De demonen waren immers niet bij iedereen geliefd. Toch leek het de jongeman zeker te helpen. Zijn ogen begonnen te twinkelen en een geamuseerde glimlach sierde rond zijn lippen. 'You must be kidding me. There is a princess among us!' sprak de jongeman enthousiast. Elesis grijnsde lichtjes. Ze ging liever niet zo in op haar status. Ze was hier immers niet om prinsesje te spelen. Ze kon echter niet ontkennen dat haar status haar misschien nog ging helpen in deze situatie. 'I feel honored to have You here, princess Elesis.' Elesis wuifde de woorden weg. ”Just call me Elesis,” reageerde ze. Sommigen moesten haar prinses noemen en andere Crimson, maar weinig mochten haar Elesis noemde. De jongeman moest zich gevleid voelen. ook al zou dat natuurlijk niet gaan. De jongeman had geen flauw benul met de zeldzaamheid die hij op het moment bezat. 'My name is Nate, and yés. I do mind telling you what it is. You see, this cargo is not of good quality. It'll be send back tonight.' Elesis trok lichtjes een wenkbrauw op. Ze wou op de woorden in gaan, maar toen viel haar blik op de zeelui die mopperende geluiden maken. Zij waren het er overduidelijk niet mee eens. Via haar ooghoeken keek ze naar Nate. De jongeman wierp enkel een blik op het schip. En met die ene blik leek het weer plots om te slaan. De windrichting veranderde en donkere wolken kwamen bijeen. Magie? Licht bedenkelijk keek Elesis Nate aan. Ze moest zichzelf eraan herinneren dat ook hij niet een doorsnee persoon was. Een lichte grijns begon rond haar lippen te sieren bij die gedachtes. De situatie leek steeds interessanter te worden. 'Within a month they'll be back.' Elesis haar aandacht bleef bij Nate hangen. ”That’s too bad,” verzuchtte ze. Ze had immers er weinig aan als ze pas over een maand terug waren. Haar bloeddorstige honden hadden immers nu honger. 'But then again, you already seem to know what kind of cargo I ship. Why are you so interested? Because of your Hellhounds?' ging Nate verder alsof de plotselinge omslag in het weer niet overduidelijk was.
Elesis besloot het spelletje mee te spelen. Ze had dan ook veel meer met dit donkere weer dat dan vieze lente weer. Ze zette die onbenullige gedachtes weg. ”Yes. They’re very hungry,” legde Elesis in het kort uit. Een lichte grijns sierde haar lippen. Een idee begon in haar lippen te vormen. ”Do you need to bring your cargo back? Because I can clean it up for you if you want to. Will be less of a problem and then their effort won’t be for nothing,” stelde Elesis voor en knikte bij haar laatste woorden richting de zeelui die inmiddels wijselijk stil waren geworden.

Outfit

Onderwerp: Re: You've come to play? [Crimson]

» Elesis Crimson Avenger