The Hunt

---

”Thank you for taking care of them.”
”You’re welcome ma’am.”
”Are you sure you’re gonna be alright ma’am? ”
”Don’t you worry Reynold. I’ve got Zaza and Nana to protect me.”

---

Zich nog altijd in Coniuncta Harbour bevindend, genoot ze van de paniek die altijd wel in haven hing. Het ene moment was er gedoe op het dok en op het andere moment was er weer eens een gevecht gaan in de steegjes van de stad. De steegjes waren dan ook als een doolhof. Je moest weg weten, anders kon je zo verdwalen. Daarbij wou je zeker niet verdwalen in een gure buurt als deze. Elesis, die hier nog geen twee dagen was, liep echter al tussen de hoge gebouwen door. Ze negeerde het feit dat ze de weg hier niet kende. Ze was hier niet gekomen om op veilig gebied te zijn. Ze was hier voor avontuur en uitdaging. Die zou ze niet krijgen als ze zich bevond op de veilige plekken of als ze zich aan de regels hield. Om deze reden had ze de hellhouds erbij gepakt. Ze zorgden ervoor dat de weg vrij werd gemaakt voor haar. Mochten de wezens immers niet weg gaan, werden ze gebeten door de twee moordlustige wezens. Ze hadden honger. Elesis had het dan ook vertikt om voedsel voor hen mee te nemen. Zij zouden het zelf moeten vangen.
Na een paar willekeurige straatjes ingeslagen te zijn, kwam ze uit op een kleine binnenplaats. Er stond een knipperende lantaarnpaal in het midden van het plein. Het plein was omringd door guur uitziende huizen, daarbij was ook hier bloed op te merken op de tegels. Elesis liet de riemen vieren. De hellhouds begaven zich naar het bloed en begonnen ervan te likken. Het was iets wat het dichts bij hun voedsel in de buurt kwam. Echter deed Elesis het niet om de hellhounds in enige zin te voeden. Nee ze deed het om de honger juist aan te wakkeren. Een grijns sierde rond haar lippen. Het was tijd om paniek te bezaaien in deze rustige stuk van de haven. Ze liet de riemen los. Meteen begrepen Zaza en Nana dat ze mochten jagen. Hun snuiten hieven zich kort in de lucht om geuren op te sporen, waarna ze beiden dezelfde richting in begonnen te rennen. De prooi was gekozen.

{&'nd Reynold

Outfit

Hij stapte uit de duisternis van een achterliggend steegje. De schaduwen hadden de portaal die naar deze wereld leidde verborgen gehouden. Reynold was er blij om. Ze hoefden niet te weten wie hij was, nog niet, als ze het portaal al hadden herkent. Het zou hoe dan ook opvallen. Reynold stapte het steegje uit en trok met zijn linker hand de stropdas van zijn pak recht. In zijn rechterhand hield hij een plastic tasje vast met wat er in. Iets roods. Het lekte en liet donkere spetters achter op de grond. Waarschijnlijk door een mogelijk gaatje dat in het tasje was ontstaan. Rustig bekeek hij zijn nieuwe omgeving met zijn donkere bloedrode ogen. Zodra het licht van een lantaarnpaal op zijn ogen viel veranderde deze naar een heldere blauwe kleur. Reynold kon zijn oogkleur veranderen zodat hij er zo gezegd wat meer menselijk uit zag. Hij hoefde niet persee starende blikken naar zich toe gericht te hebben. Reynold bekeek zijn omgeving nauwkeurig. Als zijn informatie klopte dan moest de dame naar wie hij op zoek was hier ergens zijn. Het was voor hem van belang dat ze veilig was. En deze omgeving straalde nou niet bepaald veiligheid uit. Ze had hem dan wel gezegd dat het goed zou komen. Immers had ze Zaza en Nana bij haar. Maar Reynold had zijn twijfels gehad. De dame was dan ook geen onbelangrijk persoon. Ze was een prinses. Een demonen prinses wel te verstaan. En hun ras stond er om bekend om problemen naar zich toe te trekken. Voor Reynold stak het echter anders in elkaar. Zijn leven was aan de prinses toegewijd. Hij beschermde en diende haar. En dat zou zo blijven tot hem anders werd verteld. In dat opzicht, leek hij helemaal niet zo'n slecht persoon.
Het duurde even voordat hij mevrouw had gevonden, maar daar was ze dan. Met Zaza en Nana. Allen waren ze ongedeerd, tot zijn opluchting. Reynold merkte echter op hoe Elesis actief bezig was met Zaza en Nana. Iets wat hem inmiddels niet meer zou moeten verbazen. Telkens 'vergat' ze het voer voor de twee dieren. Reynold opende het zakje en haalde er een stuk vlees op terwijl hij in de schaduw bleef staan. Hij moest Elesis maar duidelijk maken dat ze het voer niet moest vergeten. Want als ze de twee hel honden niet zelf voedde, voedde ze zich op anderen. En daar konden vijanden van komen. Gevaarlijke vijanden. Reynold keek toe hoe Zaza en Nana de geur van het vlees op pikten. In de tussen tijd liet de prinses de lijn los. Dat zei genoeg, dat was hun start sein om in hun jacht instinct te schieten. De twee machtige wezens kwamen op hem af. Reynold had één geluk. Zaza en Nana mochten hem. Reynold nam ook het andere stuk vlees uit het zakje en liet het zakje vallen. Vervolgens gooide hij de twee stukken richting Zaza en Nana voordat ze bij hem waren. hij stapte daarna rustig uit de schaduw. Met een glimlachje keek hij naar Zaza en Nana waarna hij dan de zakdoek uit zijn borstzakje nam en zijn handen er aan schoon veegde. Immers was het vlees vers, en bloed ontbrak er dus niet. In de tussen tijd liep hij op Elesis af. ''You forgot Zaza and Nana their food ma'am'' Sprak Reynold rustig tegen haar. Hij kwam voor haar tot een halt en stopte zijn zakdoek terug in zijn borstzak. Daarbij merkte hij wat bloed op op zijn stropdas. ''Shame,'' Mompelde hij waarna hij Elesis dan terug in de ogen aan keek. ''My apologies ma'am, I had to check if you are alright'' Verklaarde Reynold nu zijn plotselinge komst. Kort keek hij om zich heen om de omgeving nog eens in zich op te nemen. En zich af te vragen waarom Elesis hier was. Reynold keek Elesis terug in de ogen aan. ''I wonder, why are you in this dirty place ma'am?'' Vroeg Reynold nu dan ook hardop aan haar.