[ Open] Element of surprise

Vanaf zijn hoge positie keek de man neer op de drukke menigte onder hem. Er was een ruzie ontstaan, nadat iemand een gouden juweel van iemand anders probeerde te stelen. Probeerde, en faalde. Overduidelijk amateuristisch. Wel ja, van vallen en opstaan leerde men. Echter betekende falen op dit gebied grote problemen, zoals nu ook weer bewezen werd. Hard werd de jonge dief onder handen genomen. Genadeloos in elkaar getrapt door drie verschillende omstanders, plus het "slachtoffer" dat eens heel dramatisch had gereageerd op de poging tot diefstal. Hoewel Arno de plicht voelde in te grijpen, hield de doel van zijn missie zich op zijn plaats. Hij was niet in deze hel gestapt om een ruzie te doen sussen. Die taak liet hij over aan iemand anders, mocht iemand zich daardoor geroepen voelen. De reden waarom hij zich hier bevond lag veel dieper dan dat. Het verborg zich in de donkere geheimen van Separa, en diens inwoners. Geheimen waar hij achter zou komen en daarmee de gevaren in dit land uitschakelen. Een doel dat hem met de paplepel was ingegoten. Een doel dat hem veel geliefden gekost had, maar waar hij niet vanaf zou wijken. Goed, dat was niet geheel de waarheid. Slechts één reden, één reden zou hem van dit werk kunnen houden. Edward. Zijn zoon. Dat licht in z’n leven dat hem op de been hield. Pas als die jongen er daadwerkelijk achter zou komen wat voor “beroep” hij had, zou hij er afstand van nemen. Nu hield Arno het nog geheim, ging hij pas op pad als zijn zoon op school zat.
Ineens opende zich de deur van het doelbewuste huis. Direct stond Arno’s zintuigen op scherp, volgde zijn blik elke beweging die zich bij de deur vertoonde. Twee mannen stapten naar buiten. Eén vrij stevig gebouwd en chique gekleed, de ander sloeberig en mager. Ze klopten elkaar op de schouder, waarbij de ene de andere een brief overhandigde. Een brief die Arno graag wou hebben. De man verplaatste zich iets vanachter de schoorsteen, zodat hij beter zicht zou hebben op de slungelige bode van die brief. Wat zou hij doen? Afpakken of blijven volgen tot hij zou zien waar het eindigen? Nee, dat was een risico dat hij niet lopen kon. Zodra de bode in beweging kwam, deed Arno dat ook. De één standaard via de grond, de ander als adelaar via de hoogte. De daken. Hij voelde zich er veilig, ondanks de hoogte. Er was overzicht en er waren vrij weinig wezens die hem daar door zouden hebben. Het leek de natuur te zijn. De natuur dat men nooit omhoog keek bij gevaar. Slechts op het laatste moment zou dat lichtje gaan branden, en dan was het al te laat. Dat was nou eenmaal de manier waarop Arno, en de broederschap, zich voortbewoog. Al eeuwen lang. En eeuwen lang leken ze daarin succes te hebben. Hij volgde de man. Springend van dak naar dak en als de afstand te groot was stortte hij zich op het venster van een raam, waarna hij terug de daken op klom. Een enige tijd hield hij dit vol, tot zijn doelwit verdween in een ander gebouw. Tijd om binnen te dringen. Echter moest hij daarvoor eerst naar beneden. Zonder na te denken over enige gevolgen, sprong de man naar beneden, een steeg tussen twee huizen in. Dat wat alles behalve ongezien gebeurde. Hij eindigde vlak voor iemand. Slechts een meter afstand bevond zich tussen hen in. Meteen week Arno wat achteruit. Argwanend, op zijn hoede. ’Well… Bonjour..’

Voor kort had Arno slechts oog gehad op één ding; het verkrijgen van die geheime informatie. Zij die zich rondom hem en het doel bevonden, waren slechts onbelangrijke pionnen geweest. Zolang geen enkele omstander hem zou spotten, waren er ook geen problemen. En zelfs al zou hij gespot worden, dan hing het er nog vanaf hoe daarop gereageerd zou worden. Iemand over daken zien struinen was nou niet bepaald normaal.  Tot nu toe hadden waren er geen problemen opgetreden. Hij mocht niet klagen. Helaas, door zijn eigen stommiteit, had hij te vroeg gejuicht. Zodra hij vanaf de daken naar beneden kwam zeilen, stond daar daadwerkelijk een persoon vlak voor zijn neus. Of welja, eerder andersom. Híj eindigde voor… Haar. De persoon was een haar. Een vrouw. Een jonge vrouw,  wel te verstaan. Waarom was hij daar zo verbaasd over? Ook vrouwen behoorden bij Black. Dat was geen verrassing. Echter vond hij het apart zo’n iemand in een steegje tegen te komen. Argwanend nam Arno haar in zich op. Opnieuw zette ze een stap achteruit. Hij kon het haar niet kwalijk nemen. Zo super “uitnodigend” was hij niet, daarvan was hij bewust. Maar dat was ook nooit zijn bedoeling geweest. Onopvallend moest het zijn. Een outfit om in de schaduwen mee te liften. ”Erh bonjour.” Sprak degene tegenover hem. Bonjour. Ze sprak enigszins Frans. Verrassing nummer twee. Voor zolang hij en zijn zoon zich hier in Separa bevonden, had hij nog geen enkele Fransman gehoord. En Arno kon niet ontkennen het onprettig te vinden dat iemand eindelijk eens Frans sprak. Zijn verlangen naar het thuisfront was altijd bijgebleven, en dat iemand eens Frans sprak gaf hem dat beetje thuis gevoel. Echter besloot Arno het te antwoorden in zijn moedertaal achter te laten. Zo’n hardnekkig persoon was hij niet. ’I’m sorry. I never meant to scare you.’ Ze mocht dan misschien Black zijn, excuses aanbieden kon geen kwaad. Alhoewel… Arno vernauwde zijn ogen. Waarom droeg iemand van Black in hemelsnaam zulk soort kleren? Tenslotte leek ze er nogal… Gehavend uit te zien. ’Are you alright, Mademoiselle?’  Dat hij zojuist bezig was geweest met het voltooien van een missie, had hij compleet aan de kant geschoven. ’You look… Is hurt  a good word?’

Eenmalig keek Arno over z'n schouder. Kijkend naar het vervallen gebouw waar zijn eerdere doelwit zich in had verschanst. Als die zich daar überhaupt nog bevond. In het begin had die kerel zijn aandacht voor 200% te pakken. En van die 200% leek er maar 5% over te zijn gebleven. De verklaring daarvoor was simpel. De jongedame die zich voor hem bevond. Iets, een klein minuscuul stemmetje in zijn hoofd, vertelde hem dat hier wat niet oké zat. Hoewel daar geen enorm grote bewijzen van waren, hield Arno zich staande. De wereld was tegenwoordig cru genoeg. Iedereen was ongetwijfeld daarvan op de hoogte. Al zou hij maar een klein beetje z'n mede-wezens helpen, een klein beetje het vertrouwen in elkaar doen opkrikken, dan was dat voor hem al voldaan.
Zijn blik volgde haar bewegingen. Een smalle glimlach verscheen op haar gezicht. Het deed zijn eigen houding verzachten. Minder statisch, meer ontspannen. Ze leek geen foute bedoelingen te hebben, dat wat in het begin toch onbewust in zijn gedachten had meegespeeld. Wel ja, bij wie nou niet? ”I just...” Ze staakte haar zin. Een kleine rode vlag kwam opspelen. Steeds meer begon Arno te geloven in zijn intuïtie. ”I-I’m just trying.. To find a way home.” Eindigde de jongedame. Rustig bracht hij een hand omhoog, daarbij de kap van zijn hoofd aftrekkend. Bruine haren vielen langs zijn gezicht. Eens had hij zich incognito moeten houden op dit gebied. Voor zij die niet te vertrouwen vielen. 'Well.. Where is your home?' Vanuit zijn ooghoeken hield hij deels de omgeving achter hen in de gaten. 'Don't tell me you're banned to Black.' Ergens leek ze hem daar totaal het type niet voor. De kleren alleen al die ze droeg. Maar hij kon zich natuurlijk vies vergissen. Oordelen op uiterlijk kon zo verkeerd uitpakken. Dat wat hij altijd in zijn achterhoofd moest houden. Ook nu. 'My name is Arno. I belong to the Grey territory.' Behoren toe. Zo voelde hij zich erachter. Als hij de keuze had gehad dan zou hij nooit voor Grey hebben gekozen. De uitslag van de test had dat bepaald. Een test die niet te manipuleren viel. Vanuit een  holstertje, dat zich onder z'n jas had bevonden, haalde hij een klein vuurwapen tevoorschijn. Het was klein, compact. Niet groter dan iemands handpalm. Klein, maar toch dodelijk genoeg. Hij draaide het wapen, met het handvat naar de jongedame toe gericht. 'Here. If it's only to bluf with it.' Wellicht was het een slecht idee iemand een wapen toe te reiken, en zeker nu dat de loop op zijn eigen lichaam gericht was. Maar toch deed hij het. Iedereen, en zeker dames, hadden het recht zich ergens mee te beschermen wanneer dat nodig mocht zijn.

Radicaal had Arno haar de meest vertrouwelijke vraag gesteld: de vraag waar ze woonde. Een vraag waarop hij eigenlijk geen antwoord verwachtte. Ze waren immers vreemden. Vreemden op Black gebied, daar waar vriendelijkheid en blind vertrouwen ver te zoeken was. Hij had het niet gek gevonden als ze wantrouwend, argwanend, zou gaan reageren. Ze kon niet in zijn gedachten kijken. Ze kon niet scannen hoe zijn karakter zou zijn. Dat moest via zijn outfit gebeuren. Oordelen op uiterlijk. Dat waarop Arno kon zeggen dat dat niet geweldig was. Zeg nou zelf, zwart en zwaar gewapend gekleed zijn was niet bepaald positief. Afwachtend had Arno de jongedame aangekeken. Er kwam geen direct antwoord. Dat was te verwachten, dus herstelde Arno zijn vraag. De vraag of ze daadwerkelijk op dit gebied hoorde. Misschien ertoe naar verbannen was. En daar, tot zijn grote verbazing, kwam wél een antwoord op. ”N-no that’s not it!” Sprak ze vluchtig. Voor een moment hield Arno zich stil. Het verklaarde haar gedrag, waarom ze zo ongemakkelijk over kwam. Indringers waren hier niet bepaald welkom. Als inwoners van Black ondervonden wat voor Soul Color ze hadden, dan konden ze een hoop shit verwachten. Dat was voor Arno een extra reden zo vertrouwelijk op te stellen. In ieder geval vertrouwelijk genoeg om mee te helpen als de hel zou gaan uitbarsten.
Daarom reikte hij haar een klein vuurwapen uit. Al was het enkel en alleen om er iemand mee te bedreigen, dat ze zichzelf beschermen kon tegen het kwaad dat hier rondliep. Maar Arno wist, van z'n eigen ervaring, dat een schietwapen voor het eerst dragen spannend kon wezen. Ongemakkelijk spannend. Heftig misschien wel. ”I don’t think I can take that." Ze wou het niet. En hij kon het haar niet kwalijk nemen. Hij glimlachte zwakjes en knikte begrijpend. Rustig stopte hij het wapen terug waar het vandaan kwam. Handig waren ze, die pistolen. Toch gaf Arno het voorkeur aan messen, zwaarden. Ze waren meer persoonlijk. Een pistool vuurde men af vanaf een afstandje. Met een zwaard moest je iemand naderen. Overmeesteren. Zwaard vechten was een grotere uitdaging, en daar koos hij voor. De jongedame zette een paar stappen naar voren, wat direct zijn aandacht trok. ”My name is Kyteranne Nuntissa and I’m from the white territory.” White!  En hij dacht al gevaar te lopen. Als Grey zijnde was je nergens echt welkom. Maar ook niet tot op het bot gehaat. Black en White tegenover elkaar.. Well, dat kwam was te vergelijken met water en vuur. 'Nice to meet you. Despite the situation we are in.' Momenteel was het behoorlijk vredig. Wie kon zeggen wanneer dat ging omslaan? Wie kon zeggen dat dat überhaupt ging gebeuren? ”I got kidnapped by some people. I found a way to escape, but now I’m here." Wederom trok Arno een wenkbrauw omhoog. Gekidnapt? Wat zouden die gasten in hemelsnaam met haar moeten? Lang staarde hij haar aan, tot hij met zijn ogen knipperde. 'Did they hurt you? Are you wounded?' Het vaderlijke instinct kwam naar boven zetten, daar waar hij geen grip op had. Ze leek in ieder geval niet gewond. Misschien dat ze het al verzorgd had. Alles was mogelijk. ”If you can tell me the way back, I’ll walk back." Wou ze serieus alleen gaan? Dacht ze dat alles goed zou gaan? 'Are you really sure about that..?' Begon hij. 'It is a long road. Not just done within a couple hours.' Ze moest natuurlijk wel iets. Het thuisfront wachtte op haar. 'I can come with you. Show you the way. And if something may happen, you won't be completly alone.'

In een opwelling pakte Arno z'n zakhorloge vast, dat zich schuilhield in een borstzakje. Met een simpele beweging van z'n vinger klapte het dekseltje open. Een gebroken glas verscheen, waarachter een paar wijzertjes tikten. Even staarde de man naar de tijd, in zijn hoofd wat dingen uitrekenend. Vervolgens klapte hij het dekseltje weer dicht en borg het voorwerp op. Het glas mocht dan gebroken wezen, maar weg doen? Daar zou Arno zich niet aan wagen. Evenals het glas laten repareren. Hoe zielig het ook klonk, hij was er zwaar aan gehecht. De zakhorloge was namelijk ooit van zijn eigen vader geweest. Na diens dood had Arno zich erover gefermd. Geen moment had hij dat ding verloren. Het diende als een soort laatste herinnering. En dat was de angst. Wat als hij er wat aan liet veranderen, bleef de gedachte erachter dan hetzelfde?
Arno herinrichtte zijn blik weer terug op de jongedame, die de naam Kyteranne Nuntissa droeg. Lang en chique, als je het hem vroeg. Ze keek enigzinds geschokt. Verrast. Had hij dan zo'n rare vraag gesteld? Hoe dan ook, hij had er geen spijt van gehad. ”N-no I’m fine,” was het antwoord. Zijn lippen vormde een smalle glimlach, waarna hij eenmaal knikte. Het was goed om te horen dat ze niks mankeerde. Misschien was ze op het juiste moment ontsnapt aan de handen van de bruten hier. Over zijn schouder keek hij achterom, naar zij die nietsvermoedend voorbij kwamen lopen. Niet dat Grey en White alles waren, maar het gebied van Black deed Separa er niet veel goeds aan. Haast deed het hem denken aan Frankrijk. Aan de periode van de Revolutie. Heel Parijs lag op haar gat. In alle straten heerste chaos. Paniek. Na de dood van de keizer had het leger de opperhand genomen. Ze deden wat ze wouden. Het volk leidde eronder. Een onplezierige periode, die hij niemand gunde.
”I know,” sprak Tissa. Arno keek haar slechts kort aan. Ze wist het. Ze wist van de reis af. Van de opkomende gevaren en toch was ze dapper genoeg om te gaan. Echter nam dat zijn bezorgdheid niet af. Hij wou haar helpen. Haar te hulp schieten. Zijn missie voort zetten kon altijd nog. Al hielp hij maar één ziel. En daarom had Arno voorgesteld mee te gaan, dienend als een gids door haar vijandelijke gebieden. ”Oh no you don’t have to do that. You have things to do here and I don’t want to waste your time. You really don’t have to do that.” Een afwijzing. Hij zuchtte zachtjes, onhoorbaar. Hoe graag hij ook helpen wou, hij zou haar niet dwingen zijn aangeboden hulp aan te nemen. Ze koos ervoor alleen op pad te gaan. Wellicht kon dat ook wel goed voor haar wezen. Gevaar loerde niet overal om de hoek. Er ontstond een kans dat ze zonder problemen thuis aan zou komen. Dan had ze een overwinning begaan. Stond ze steviger in haar schoenen. Een ervaring die Arno haar alles behalve af wou nemen.   ”So no thank you. I’ll be finding my way home by myself.” De man legde zich erbij neer. 'Alright then,' begon hij. 'Keep walking North. That way.' Hij wees een richting op. 'If you're lost, keep an eye on the sun. It comes up at the East, and goes down in the West. And if the sun isn't clear enough, take a look at the trees. The side with the most moss on it, is North.' Langzaam begon Arno stapjes achteruit te zetten, richting de straat, terwijl hij de kap terug over zijn hoofd schoof. 'Be careful, and goodluck.'

~Flut post, sorry~