Domino [Open]

Het was een koude avond toen hij naar binnen stapte bij het café aan de haven. Daar zat het stamp vol. Maar niet met handelaren en reizigers zo als hij gewend was van thuis. Nee, in tegenstelling tot zulk gespuis zat dit café vol met rijke lui en hoge klasse arbeiders. Wezens die het om het zo maar even te zeggen wel ver genoeg hadden geschopt om een beetje een stabiel en prettig leven te kunnen leiden. Zo ongezien mogelijk drong hij zich door de drukte naar voren. Waarna een plaatsje aan de bar wist te bemachtigen. Al snel ving hij delen van een gesprek op van de wezens naast hem. Ze hadden zo te merken allemaal een witte zielkleur. En waren nog al in de hoogte van hun zelf. "Ha, volgens mij stellen die Soulless veel minder voor dan men zelf beweerd. Het zou me niet verbazen we er een binnen een half uur om kunnen leggen." Zei een van hen. Het was een jongen, misschien net een jaar of drie ouder dan hij zelf. Blond krullend haar en redelijk gespierd. Maar met een zo te merken afschuwelijk karakter. Haast narcistisch. Dax haalde even diep adem. Hij had de neiging zich in het gesprek te mengen. Ondanks dat zo iets alles behalve een goed plan zou zijn. Maar de mate waarin hij zich ergerde aan de blonde jongen maakte dit al verleidelijker. "Je em... zou niet alle Soulless moeten veroordelen. Sommige hebben vast een reden waarom ze zo geworden zijn. Niemand word zo geboren toch?"Probeerde een andere jongen zich op voorzichtige wijze in het gesprek te mengen. Deze knul was duidelijk een paar jaar jonger dan hij zelf. En was zo te zien aan de werkkleding die hij droeg schoorsteenveger. Slechts dat feitje alleen al maakte dat Dax zich min of meer onbewust over de jongen begon te ontfermen. Anders was hij wel weg gegaan zodat hij het gezwets van die blondie niet maar aan zou moeten horen. Maar iets zei hem dat dit gesprek de verkeerde kant op ging. De dominantie van de andere in het groepje was duidelijk te merken. Ook was er zo te zien aan hun doen al best wel wat alcohol gedronken. Het zag er kortom gewoon naar uit dat dat jochie het pispaaltje van de avond zou worden. De blonde jongen greep de knul bij zijn kraag vast. "Moet je eens goed naar me luisteren vriend!" Dax voelde een vage vlaag van gekoelde woede in hem naar boven komen. "Alle maar dan ook alle Soulless zijn zwakke zinloze wezens en als ze al iets in het verleden hebben meegemaakt dan is dat slechts hun kleine kinderachtige excuus. Ze verdienen die gedachten van jou niet eens. Ze verdienen het om heel langzaam en pijnlijk weg te rotten. Stelletje ranzige-" Het volgende moment was het al te laat. Dax had de neus van zijn schoen al met volle vaart in het kruis van de blonde jongen geramd. Enkele seconde stond hij er zelf ook verbaasd van te kijken. De schoorsteenveger werd losgelaten en de blonde jongen kromp onder een luid gevloek in een. En Dax, Dax stond daar nog altijd. Zijn been nog precies op de hoogte waar hij geëindigd was. Schoorsteenvegerknul, zo als de jongen waarschijnlijk voor eeuwig in Dax zijn geheugen zou heten, keek vol verbazing naar de plaats waar zo juist nog zijn onderdrukker gestaan had. Langzaam liet Dax zijn been zakken. Nog voor hij kon na denken over hoe nu verder werd hij door een van blondies maten bij zijn kraag gepakt. "Waar haal je het lef vandaan kleine?!" Riep de jongen naar hem. Dat hij nu niet zo bijzonder groot in lengte was, was eigenlijk toeval. Dat kleine was er op gericht dat hij bij een van de onderste lagen van de maatschappij behoorde. Zij die het kleinste beetje geld verdienden en door het hogere volk vaak onderschat en genegeerd werden. "Waar halen jullie het lef vandaan? Jullie ... jullie stelletje narcistische, egoïstische, waardelo-"Afmaken kon hij zijn zin helaas niet. Aangezien de jongen hem bij zijn hals optilde, met hem naar de dichtstbijzijnde muur liep en hem daar tegenaan drukte. Langzamerhand begon er zich een menigte om de jongen heen te vormen. Een menigte van aanhangers. Zo te zien was blondie er ook weer bij te komen staan. "Wil je soms zeggen dan je een aanhanger bent van The Soulless? Aangezien je je blijkbaar aangesproken voelt."Vroeg de jongen hem. Praten ging nauwelijks. De ijzeren greep van de jongen ontnam hem bijna alle lucht. Voor zo ver het ging schudden Dax zijn hoofd. Te laten weten dat hij nee antwoorden op die vraag. Blondie wist een dolk tussen Dax zijn vingers te wringen. "Dood er maar een dan om je zelf te bewijzen."Zei hij bitter terwijl hij een knikje richtig de dolk gaf. Dax klampte zich vast aan de jongen die hem vast hield diens polsen en trok zich zelf op om adem te kunnen halen. Daarbij liet hij de dolk vallen. "Nooit. Men dood niet als ze zelf geen eerdere heftige aanvaring hebben gehad met het slachtoffer of zich niet in een bedreigende situatie bevind." Bracht hij met moeite uit. Een schok van ongeloof ging door het gehele café heen. Het volgende moment barstte de hel los. De menigte begon te schreeuwen. Hem uit te maken voor verrader. Verschillende voorwerpen werden gelukkig tevergeefs zijn kant op gegooid. Helaas bracht dit Blondie op een idee. De jongen greep een vrij groot glas beet en overhandigde deze aan zijn vriend die Dax daarvoor met een hand los liet. "Geef die verrader zijn verdiende loon!"Drong Blondie aan. Dax probeerde uit alle macht op uit de greep van de jongen te ontkomen. Maar zonder grond onder zijn voeten en nauwelijks lucht om adem van te kunnen halen was dat onmogelijk. De jongen haalde uit. Een klap volgde, het geluid van brekend glas en felle steken van pijn. De menigte begon te juichen terwijl hij het bloed langs zijn slaap voelde glijden. Hoe het precies gebeurde zou hij ook niet meer precies kunnen na vertellen. Maar op een of andere manier lukte het hem deels te shiften. Hij zetten zijn nagels vol in de handen van de jongen die hem verschrikt los liet. Eenmaal op de grond pakte hij de eerste de beste barkruk op en ramde deze in een rotvaart tegen Blondie en zijn vriend aan. De rest van de menigte, nog in schok door de gebeurtenis, lieten hem door toen hij in nu vol dierlijke vorm langs hen het café uit rende. De ijzige kou die hem vrijwel meteen te gemoed kwam deed hem goed. Het geluid en de drukte vaagde weg. Eindelijk zou hij weer enigszins helder kunnen denken. Buiten was het aarde donker. Maar aan de voedstappen te horen was hij nog niet van dit café avontuur verlost. Slechts een man of drie volgde hem. Zo snel als hij kon schoot Dax het dichtstbijzijnde steegje in. Jammer genoeg voor hem liep dit dood. Maar na een vluchtige blik lag er al een plan B. Dax shiften naar menselijke gedaante, sprong en wist de ijzeren ladder aan de zijkant van de muur van een van de gebouwen vast te grijpen. Haastig klom hij verder om hoog, het dak op. Aangezien zijn drie achtervolgers zijn trucje gezien hadden mocht hij voor als nog maken dat hij weg kwam. Zo nu en dan waagde hij het achterom te kijken. En leek er op dat hij nu nog maar een achtervolger had. De andere twee hadden het blijkbaar niet zien zitten de daken te betreden. Die zou hij ook wel spoedig kwijt raken. In z'n eentje had het namelijk weinig zin om een vreemde zo ver te achtervolgen. Net toen Dax dacht dat alles weer een beetje goed zou komen mis stapte hij zich. En niet zo'n beetje ook. Het donkere vierkante vlak waarvan hij had gedacht dat het een van de vele dakenplaten zou zijn was een open dakraam van een kamer waar het licht uit stond. Een ijskoude schok trok door zijn lichaam zodra hij in het niets stapte. Het volgende moment raakte hij de stoffige houten vloer. Wat nogal een klap aan geluid gaf in het merendeels houten gebouw. Voedstappen klonken. De deur werd open gedaan en de gaslampen in de kamer aangedraaid. Half richtte Dax zich op. Versuft staarde hij naar de gene voor hem. Bekend of onbekend het maakte hem allemaal niets meer uit. Wat moest hij zeggen? Wat moest de gene tegenover hem wel niet denken? Ja, wat moest je denken als er plots een jongen van grijs midden in je kamer lag met verwondingen aan zijn hoofd? "Excuses."Mompelde hij zachtjes. "Excuses voor deze compleet gestoorde wereld."Vervolgde hij dit maal ietsje harder en bitterder.  

|Mood: Close to collapse |Words: 1458 | Company: Please be somebody with a good soul | Note: Gelieve een redelijk lange post met goede inhoud die hier op volgt.

Voorzichtig wist hij zich los te maken van de grond. Hij had niet verwacht dat het zou lukken na zo'n behoorlijke klap. Maar blijkbaar vond hij het belangrijk genoeg de gene die binnen enkele seconde hier zou zijn enigszins aan te kunnen kijken. Blijkbaar was zijn wilskracht daar nog wel groot genoeg voor. De deur ging open. Echter bleef het nog heel even donker. Angst raasde door zijn lichaam. Leek wel bezit van hem te nemen. Wat als het iemand uit dat café zou zijn? Hij zou als een rat in de val zitten. En bij verhoor... nee hij moest er niet aan denken. Het licht werd aangedraaid. "Excuses voor deze compleet gestoorde wereld." Met moeite wist hij de woorden over zijn lippen te krijgen. Wat hem zo juist overkomen was leek wel het toppunt te zijn van hoe vreselijk belachelijk dat gehele zielkleur systeem wel niet was. Dax had verwacht dat het leven hem geen vervolg meer zou gunnen. Dat er gewoon zo'n ventje uit het café voor hem zou staan die hem nog verder af zou tuigen waarna hij aangehouden zou worden. En dan zou het over en uit zijn. Voor eeuwige opsluiting. Maar gek genoeg gebeurde dat niet. Ja, de gene voor hem was wel degelijk iemand uit het café. Dax had hem gezien. Echter kreeg Dax door wat de man zei het vermoeden dat deze totaal niet bij die irritante jochies uit het café hoorde. "Hou je excuses voor je, jongen,"Klonk het. Vaag zag hij de jongen grijnzen. Al snel werd het hem te veel en liet hij zijn hoofd weer op de houten planken rusten. "Het leven zou saai zijn zonder gestoorde mensen." Dax sloot zijn ogen en knikte. Wie de gene voor hem ook mocht zijn, hij had meer dan gelijk. De meeste mensen leken dat maar niet te snappen. Dat hoe vreemd gekken ook mochten zijn, je had ze wel nodig. En in plaats van ze tegen te werken en uit te bannen zou je veel beter samen kunnen werken. Boven hen klonken voedstappen. Een vermoeide zucht was alles wat hij nog uit kon brengen. Hield het dan nooit op? Kon de ellende van vandaag niet gewoon hier stoppen? Dacht je alles gehad te hebben kwamen ze je nog helemaal hier opzoeken ook. Het was om mismoedig van te worden. "Hey, pottenkijker. Kan je het goed zien vanaf daar, of kom je ook nog naar beneden?" Hoorde hij de jongen naar boven roepen. Intussen had hij zich op zijn zij weten te draaien en opgekruld. Langzaam aan ging het weer wat beter. De pijn kwam weer wat terug en zijn gedachten gang werd wat sneller, daarmee de gedachten zelf ook helderder. "Of nee, wacht eerst even. Haal je vriendjes op. Dan maken we het spannend. Jullie allen tegen ons twee. Jullie waren immers Soulless jagers, toch?" Dax begon te twijfelen. Waarom was deze jongen zo laks tegenover zijn eigen volk? Of... had hij maar gedaan alsof? De jongen richtte diens blik op hem. "Waren ze dat?"Werd er gevraagd. "Um... ja. Dat zijn ze wel als het goed is." Antwoordde hij ietwat zwakjes. Maar met een grijns op zijn gelaat. Ja, die jongen wist het mooi te spelen. Dit was goede spot. Heel even had Dax het idee werkelijk veilig te zijn bij deze jongen. Uiteraard zou die Soullesshunter het niet wagen naar benden te springen. En waarom? Het besef drong langzaam tot Dax door. De jongen die hem hielp was een Soulless! "Anyway, ga even shoo. Jou in je eentje is gewoon niet leuk," Na deze woorden verdween de pottenkijker de koude nacht in. Dus, het tegendeel had zich hier gewoon even keihard bewezen. Hen die beweerde goed te zijn takelde hem toe. En de jongen waarvan beweerd werd dat hij slecht was hielp hem. Voor Dax was dit niets meer dan het zoveelste bewijs. Men kon iedereen niet zomaar indelen in hokjes. Daar waren wezens veels te specifiek voor. Een ding was zeker. Die jongen die hem geholpen had, die mocht hij wel. Zijn manier van doen sprak Dax aan. Bij de meeste Soulless zat het als volgt: zit ze niet in de weg, doe wat ze zeggen en daag niet uit dan doen ze je niets. Maar zodra je tegen gaat werken, tja... Uiteraard kon het zo zijn dat er een ooit eens een keer een slecht humeur heeft en iemand direct de nek om draait. Uitzonderingen bestaan inderdaad. Maar om nou te zeggen dat ze allemaal zo razend gevaarlijk waren was onzin. Intussen had de jongen de deur dicht gedaan en was bij hem komen zitten. "My god wat heb je op je hals gehaald jongen. Zoek je graag problemen op?"Vroeg hij. Dax, inmiddels in staat om zich zelf in zittende positie te krijgen, keek een beetje beschaamd weg. "I-ik weet het niet. Niet bepaald, het gebeurd gewoon van zelf?" Mompelde hij. Voor een reden die hem ook nog altijd onbekend overkwamen hem dit soort dingen altijd. Of hij dat nu bewust zo deed of niet. Zelfs al zou hij het uit alle macht proberen te voorkomen, dan nog..."Ongeluk zoekt mij graag op. Ik denk dat het vrij eenzaam is." Vervolgde hij en glimlachte een beetje. De jongen maakte ondertussen met behulp van een zakdoek Dax zijn hoofdwond schoon. Hij vloeden zich vrij schuldig dat hij slechts kon toekijken. Maar al te graag had hij de Soulless willen helpen. Of op z'n minst niet nog verder in zijn eigen problemen mee sleuren. Inmiddels was het hem namelijk ook wel duidelijk dat zijn andere twee achtervolgers niet zomaar waren verdwenen. "Mijn naam is Nate, by the way. Nogal onbelangrijk, maar goed. Is alles oké? Kan je staan?"Nate dus...Geen vervelende naam als je het hem vroeg. En duurde even voordat hij de woorden bij elkaar had om logisch en vloeiend te kunnen antwoorden. "Aangenaam Nate. Bedankt dat je me wilt helpen. Het gaat al wel weer wat beter dan daarnet. Ik zou wel een poging kunnen wagen. Mijn naam is Dax trouwens."Meteen even voorstellen kon geen kwaad toch? De jongen legde de zakdoek naast hem neer. Dax pakte het stukje stof dankbaar op. Die kon hij nog wel goed gebruiken. Mocht dit nog verder uit de hand lopen. Of voor een volgend ongeluk misschien. Voorzichtig kwam hij overeind. In het begin duizelde het hem nog behoorlijk en had hij moeite zijn evenwicht te behouden. Maar na een paar scheve stappen lukte dit uiteindelijk redelijk. "Dus, heb je toevallig een plan als er iemand boven komt? Of beneden? Of misschien beide?" Vroeg Nate hem. Dat was inderdaad wel even een dingetje. Het was allemaal mooi en wel dat ze het zo ver geschopt hadden maar...wat nu? "Om eerlijk te zijn niet nee. Ik had niet verwacht dat dit ooit nog goed af zou lopen. En na die val dacht ik zozio niet.. zo.. veel.. meer."Was dan ook spijtig genoeg het antwoord. Zou Nate misschien een plan hebben? Of zou het gewoon puur improviseren worden? "I can't wait though."Om eerlijk te zijn had Dax schoon genoeg van die snertventjes. Maar als Nate het daadwerkelijk leuk vond om ze in de pan te hakken, dan wie was hij om hem tegen te houden? Het lag er een beetje aan met hoe vele ze zouden komen. Maar Dax had er wel vertrouwen in dat Nate ze aan zou kunnen. De jongen was niet voor niets tot Soulless benoemd. Het volgende moment klonken er voedstappen op het dak. Heel veel voedstappen. Enigszins geschrokken keek hij naar Nate. "Ik... ik denk dat hij je letterlijk heeft genomen."Stamelde hij een beetje geschrokken. Wat nu als dat gehele team uit het café op het dak stond? Dat waren er minstens twintig in zijn herinnering. Hoe zouden ze dat ooit aan kunnen? Toen gebeurde het. Het laatste wat er voor zijn part had mogen gebeuren. Een van de jongens sprong door het dakraam naar beneden. Meteen trok er een felle steek van pijn door Dax zijn hoofd heen. Hij greep naar zijn slapen en keek weg. Dit kon niet waar zijn. Dit mocht niet waar zijn. Misselijkmakend gewoon! Die jongen, die jongen die voor hem stond. Veertien onschuldige doden op zijn geweten. Een kort maar heftig beeld flitste door zijn gedachte heen. Kinderen, het waren kinderen geweest. Een gevoel van woede en onmacht kwam in hem naar boven. Inmiddels was de jongen op hem afgestapt. "Wat scheelt er aan verrader?" Klonk het spottend. Hoe dichter de jongen in de buurt kwam hoe heviger de beelden werden. "Blijf uit mijn buurt!" Probeerde Dax nog te waarschuwen. Maar eigenlijk was het al te laat. Dat gevoel va onrust kwam in hem naar boven. Dit klopte niet. Nee, dit kon niet! Dat gene voor hem, dat ding. Dat mechanische dat niet meer goed werkte. Het moest stoppen! Elke beweging, elke ademhaling en elke hartslag: het trok het bloed onder zijn nagels vandaan. Het mocht gewoon niet zo zijn! Controle Dax! Ja, nee? Nog een beeld drong zijn gedachten binnen. Enorm helder deze keer. Alsof hij er zelf naast stond. Bloed dat vloeide om het roestige ijzer van de stalen buis. Schedels opengebroken. Dit, dit was waanzin! "Where is my mind?!" Hij hoorde het zich zelf roepen maar had niet door dat hij het was. Toen hij zijn ogen opende zag hij de jongen recht voor hem. Lachende. Er was geen houden meer aan. Dit ding moest dood. Dat kon niet anders. Hij shiften. Maar niet half of drie kwart zo als meestal. Alleen zijn tanden, klauwen, staart en oren werden zichtbaar. In zijn inmiddels morsgroene ogen lag een onheilspellende blik. Dit was gemeend. Zonder enkele verdere waarschuwing sprong hij naar voren. Spotte daarbij een zwakke plek in het hout. Wist de jongen zonder enkele moeite op de vloer te beuken. Of beter gezegd, door de vloer. Ze kwamen uit in de ruimte onder dat een leegstaande slaapkamer. Voor Dax was het een enigszins 'zachte landing'. Veel tijd bestede hij niet aan nadenken waar hij was en wat er gebeurde. Dat ding moest dood en wel zo snel mogelijk ook. Het volgende moment had hij de jongen in een soort ijzeren houdgreep. De beste man kon geen kant op. Dax boorde zijn nagels in diens polsen. En hield daarmee de jongen zijn armen gespreid keuring netjes tegen de grond aan gedrukt. Dax boog naar voren. Naar de hals van de jongen. Hij kon het bloed al bijna ruiken. En dat niet alleen. Een geur die hem voldoening toe deed vulde zijn neus. Angst. Een klein grijnsje sierde zijn gelaat. Wachten kon hij niet langer. In een keer hapte hij toe. Zijn bek vulde zich met warm bloed. Zijn tanden zonken diep weg in de huid. De jongen schreeuwde het uit maar Dax leek het amper te horen. De geur van angst, smaak van het bloed, structuur van huid en spieren, elke schokkende beweging die het lichaam nog maakte vechtend voor het leven en het onophoudelijke geschreeuw: het gaf een kick. Een onbeschrijfelijke voldoening. Dax sloot zijn ogen en genoot van het feit mee te maken hoe het laatste leven uit dit mechanisme wegvloeide. Langzaam kwam hij weer een beetje tot rust. Liet de jongen los en kroop haastig van hem af. Wetende dat de ontlasting van de jongen er aan zat te komen. Dat gebeurde nu eenmaal bij pas gedoden dieren. Maar klaar was hij nog niet. Nee, normaal zou hij klaar zijn geweest. Maar nu had hij honger. Opnieuw, deze keer van af de zijkant, boog hij zich over de jongen heen en zetten zijn tanden in het vlees van de arm. Keurige reepjes werden losgetrokken en vervolgens tevreden naar binnengewerkt. Er was haast geen dier dat hem zo heerlijk gesmaakt had als deze. De verontwaardigde kreten van boven drongen niet eens tot hem door. Zo innig als hij zat te genieten van deze maaltijd. Gretig at hij het vlees om de niet eetbare delen heen weg. Eenmaal klaar was het een behoorlijke bende geworden in de kamer. Het was spijtig dat hij nu al vol zat vond hij zelf. Hij had de andere helft van de jongen best naar huis mee willen nemen maar begreep dat dat in deze situatie niet zo makkelijk zou gaan. Dax keek op en spiekte door het gat in de vloer wat daar gaande was. Hij klom op een van de kasten in de kamer en zodra een van de leden dicht genoeg in de buurt van het gat stond zag hij zijn kans schoon. Een krachtige sprong en raak. Een verontwaardigde kreet. Dax had zijn klauwen in diens hiel geankerd. Het wezen verloor zijn evenwicht en viel zo naar benden. De gene die naast het wezen had gestaan keek wel maar zodra hij zijn opgegeten collega zag liggen ging hij van z'n stokje. Weinig kans dat er veel meer de doden sprong naar beneden zouden wagen. Snel krabbelde Dax overeind. Zocht om zich heen. Wist een gordijnroede te bemachtigen en stak deze met een behoorlijke vaart in de jongen diens maagstreek. Daar bleef het niet bij. Hij liet het ding namelijk niet los. Nee, hij trok het terug en ramde het opnieuw in het lichaam van de jongen. En nog maals en nog maals. Net zo lang tot er geen geschreeuw meer uit kwam. Pas toen dit doel bereikt was bedaarde hij enigszins. Dax liet de roede langzaam zakken en keek naar de schaden die hij zojuist had aangericht. Langzaam maar zeker begon het tot hem door te dringen wat er werkelijk gebeurd was. Kwam hij tot rust en was de waan van zojuist over. Met alle gevolgen van dien. Het was niet bepaald een pretje door te krijgen en dan met name ook nog eens te zien wie je zojuist had opgegeten. Stop zetten die gedachten! Wegkijken en het geweten uitzetten. 'Maaltijd' binnenhouden en wachten tot het veilig was om compleet hysterisch te worden. Trillend klom hij via de boekenkasten weer naar boven. Heen zich zelf voorzichtig het gat door. Om vervolgens meteen het blad van een zwaard tegen zijn hals te krijgen. Even versteende hij, dacht dat de jongen daadwerkelijk zou uithalen. Was dit het dan echt? Ach als dat het was dan zij het zo. Na deze compleet gestoorde aanval zou het zoizo nog lastig worden ooit weer met zich zelf te kunnen leven.

|Mood: Hysterical |Words: 2381 | Company: Nate & some guests |