Nothing ever lasts forever {Open}

Een takje kraakte onder haar poten, waardoor het konijn verderop snel de benen nam. Mindo dacht niet langer na en sprintte achter het beest aan, maar het was tevergeefs. Het konijn zigzagde door het bos heen en net toen Mindo hem wilde inhalen en vangen, schoot het beest veilig zijn hol in. Mindo's kaken klapten dicht, maar ze had niets meer dan een plukje vacht te pakken. Ietwat gefrustreerd spuugde ze het uit, waarna ze met haar scherpe klauwen nog het hol probeerde uit te graven, maar dat hielp al even min.
Geritsel klonk achter haar, gevolgd door een geluid dat bijna wat weg had van gelach. Mindo hief haar kop-die nu onder het zand zat- op en keek achter zich.
Daar stond een ander wezen, bijna een spiegelbeeld van haar. Het beest had dezelfde grote oren, de lange poten van een coyote en de spitse snuit van een vos. Hij maakte nog hardere piep geluidjes toen hij haar kop zag, en even was Mindo te verbaasd om te reageren. Toen besefte ze echter dat het dier haar gewoon domweg aan het uitlachen was, op de manier waarop mensen dat ook deden. Beledigd schudde ze het zand van haar kop en grauwde geërgerd, wat letterlijk vertaald zou kunnen worden in een go f*ck yourself.
Het dier trok zich echter weinig van haar aan. Hij stopte met lachen en stapte nieuwsgierig dichterbij. Mindo zette haar haren wat geïntimideerd overeind, maar liet haar dreigende houding wat varen toen ze het beest beter bekeek. Hij was wat groter dan haar, wat niet gek was gezien hij van het mannelijke geslacht was. Daarnaast was zijn vacht een bijna zandachtige kleur en waren zijn ogen al even groen als het mos onder hun poten. Hij ging voor haar zitten en keek haar nieuwsgierig aan, zijn grote oren naar voren gericht.
Mindo had geen idee wat ze met de situatie aan moest. Het konijn was ze al volledig vergeten, het enige waar ze aan kon denken was het wezen voor haar. Nog nooit eerder had ze een beest gevonden dat zo erg op haar leek, inmiddels was ze gaan denken dat ze de enige van haar soort was. Maar hier stond dan opeens, uit het niets, een dier dat zo ongelooflijk veel van haar weg had dat ze wel van dezelfde soort moesten zijn. Zou het een shifter zijn? Mindo vroeg het aan hem in hun taal, maar bij het woord 'mens' begon het beest onrustig met zijn oren te trekken en zenuwachtig om zich heen te kijken. Met een kort gekef stelde ze hem weer gerust.
Het beest schudde zijn vacht, als om de gedachte aan mensen van zich af te schudden. Vervolgens zakte hij door zijn voorpoten en keek haar scheef aan, een uitdagende kef laten horend. Mindo hield haar kopje een beestje schuin, niet precies wetend wat hij nu wilde. Haar soortgenoot sprong wat heen en weer, zijn staart wild heen en weer zwiepend. Mindo stapte naar hem toe, met de intentie om aan hem te snuffelen. Het dier zag dat echter anders, en ging ervanuit dat ze met hem wilde spelen. Hij sprong op en racete er vandoor. Mindo keek geschrokken op en kefte wat verontwaardigd, waarna ze achter hem aan rende en hem probeerde in te halen. Ze had geluk en was sneller dan hem, waardoor ze recht voor hem kon springen. Het dier zag dat echter niet aankomen en stopte niet op tijd met rennen, waardoor hij tegen haar opbotste en ze samen van een heuvel naar beneden rolden. Het wezen belandde bovenop haar en pinde haar speels tegen de grond. Mindo begon eindelijk de hint te begrijpen en duwde hem speels weg, waarna ze ervandoor rende. De twee bleven een lange tijd door gaan, spelend alsof ze nog pups waren. Ze sprongen om elkaar heen in een soort dans en Mindo had zich al in tijden niet meer zo zorgeloos gevoeld.
De sfeer veranderde echter plots toen haar nieuwe vriend stilstond en geschrokken opkeek. Mindo hield haar kop vragend schuin en kefte bezorgd, totdat ze plots door had wat er aan de hand was. De geur van mensen drong tot haar door, en net toen ze ervandoor wilde gaan klonk er een harde knal.
De eerst vrolijke twinkeling verdween uit de ogen van het dier, ze maakten plaats voor een holle leegte die kenmerkend was van de dood. Hij zakte door zijn poten, terwijl bloed uit een wond bij zijn nek droop en zijn zandkleurige vacht doordrenkte van een rode kleur. Zijn ademhaling stopte al snel en Mindo keek met grote ogen naar het dier.
Eindelijk was ze een wezen van haar soort tegen gekomen, eindelijk had ze weer zorgeloos kunnen ravotten alsof ze nog een jong wezen was. En dan werd alles weer van haar afgenomen door wie het dan ook was die dit had veroorzaakt. Met woede in haar ogen veranderde ze naar haar menselijke vorm. Beschermend ging ze over het dier staan, ook al was deze al gestorven. Ze trok haar mes en grauwde naar wie zich dan ook had verstopt in de bosjes. "Wie is daar?" Riep ze kwaad, haar ogen enigsinds vochtig.

-open voor alles en iedereen, je mag zelf beslissen of jouw karakter degene is die de vos/coyote heeft afgeschoten of niet ~

Lyall was al de hele ochtend op jacht. Niet naar dieren, maar naar mensen. Sinds er steeds meer vraag was naar vlees begonnen de jagers meer en meer te jagen. Met als resultaat dat de prooidieren op raakten en de jagende dieren niks overhadden. Zijn roedel stond op uitsterven. De gezondste konden nog wel wat vangen. Maar dat was niet genoeg voor een roedel van hun grootte. 8 grote wolven moestten goed onderhouden worden en dat werkte niet met nog geen eens 1 konijn per dag. Lyall was er niet altijd bij om de Pack te leiden naar plekken met veel prooi en door het karige eten werden zijn wolven wat sluwer en kwamen dichter bij bewoond gebied dan ooit. Niet alleen de wolven merkten het tekort maar de mensen begonnen ook op de wolven en vossen te jagen in het bos. Een jagers groep had de wolven pack ontdekt en had samen met 6 andere ‘dappere’ jagers zijn pack achterna gezeten. Lyall had ze al vanaf het begin geleerd bij mensen uit de buurt te blijven. Maar deze keer hadden ze niet geluisterd. Ze waren te dicht bij gekomen en een jager had geschoten. Een oudere wat afgezwakte wolf was door zijn poten gezakt onder het schot en gestorven. Meteen was de rest gaan huilen om help en Lyall had het opgevangen. Zo snel hij kon was hij naar hun toegekomen maar het was al te laat. Alleen een grote bloedvlek en wat ingewanden waren over. Hij had wraak gezworen. Niemand kwam aan zijn broeders of zusters. Hij had alles op alles gezet om de daders te vinden. Hij had de omliggende dorpen ondervraagt en zelf ook sporen gevonden. Het was een rondtrekkende jagers groep. Om zo meer geld te verdienen door hun vangsten te verkopen aan de hoogste bieder. Eenmaal in een wat groter dorp aangekomen was hij een winkel binnen gestapt en meteen viel hem de geur op van zijn vroegere broeder. Later had hij gewenst daar niet naar binnen te zijn gegaan. De pels van de wolf hing recht tegenover hem aan de muur, te koop. ‘waar zijn de verkopers van die pels heengegaan?’ had Lyall wild van woedde gevraagt. ‘’ik.. ik weet het niet precies meneer.’’ Andwoorde de arme verkoopster. ‘’alleen dat ze richting  Narthodahl Forest waren gegaan.’’ Dat was genoeg voor Lyall. 3 dagen was hij zonder te slapen doorgereisd. Hopend de jagers in te halen. En na 2 dagen wierp het zijn vruchten af. Hij vond verse sporen van mensen die onder andere zwaar bewapend waren en vachten met zich meenamen. Lyall was uitgeput. Maar toch haalde hij door zijn woedde de mensen in. Een half uur lang stalkte hij de groep mensen op 40 meter afstand. Soms hoorde hij gelach. ‘wacht maar tot ik jullie pak.’ Gromde Lyall dan. Na een half uur had de groep zich opgesplitst. ‘dan pak ik jullie 1 voor een.’ Gromde Lyall koud. Hij zou geen medelijden hebben. Zijn ogen waren zo rood als bloed en speurden de omgeving af, op zoek naar leven. Eenmaal een jager gevonden sloop hij geruisloos achter de persoon langs. Met zijn gezicht was hij 30 centimeter van de man verwijderd. ‘dit zal de laatste keer zijn.’ Sprak Lyall kil als de dood. ‘’huh wa-.’’ Zei de man gesmoord. Met een doek zorgde Lyall dat de man geen lawaai zou maken. Met veel geweld trok hij de man over zijn schouder heen. Een kraak was te horen en er stak een bot uit de man zijn been. Het gezicht van de man vertrok van pijn maar er kwam niks anders dan gegorgel uit de man zijn mond. De doek deed zijn werk goed. Vond Lyall. ‘Deze is voor hem.’ Zei Lyall terwijl hij de man aankeek. Door zijn wolven ogen zag hij dat de man van black was. Verdient. Vond hij. Met een grote haal naar achter stootte Lyall een pin dwars door de pol van de man heen diep in de grond. De man begon wild te spartelen maar Lyall hield hem tegen. Na een halve minuut op de man te hebben gezeten viel de man flauw van de pijn. Gerechtigheid. Vond Lyall. De man zou zelfs als hij wakker werd niet kunnen ontsnappen. Daar had hij de pin te diep voor in de grond gestopt. Een hongerig jaag dier zou hem wel van zijn leven beroven. Hij zou eerst de rest uitschakelen. Hij dacht weer terug aan de waarschuwing van 1 van de dorps bewoners. Die meende te hebben gezien dat de leider een soulles was. Jou pak ik als laatst. Dacht Lyall vol wraakzucht. Meteen sloop hij weer door de bosjes op zoek naar een nieuw slachtoffer. Nog 3 keer ondervond ongeveer hetzelfde scenario zich. De mannen vielen op 1 na allemaal flauw van de pijn in hun been en pols. De laatste verzette zich wild en gooide Lyall van zich af. Lyall was het zat. De man had een gebroken been en kon dus niet verder lopen. Hij kroop weg van zijn belager maar Lyall liet hem niet ontsnappen. Hij had het bloed van zijn broeder geroken. Dit moest de man zijn die hem had vermoord. Hij pakte een scherpe stok op van de grond om vervolgens langzaam op de man af te lopen. ‘’nee.. nee. Neee aaahh.’’ Schreeuwde de man. Waarna Lyall een stok dwars door de mans borstkast boorde. Waarna de man opslag dood was. Ergens had hij de man onnodig veel pijn willen doen. Maar ondanks dat de man hem en zijn gestorven broeder zoveel leed had bezorgd. Wilde hij niet hetzelfde doen. ‘riposa in pace.’ In zijn moedertaal. Dit was de enige nog redelijk waardige tegenstander geweest tot nu toe dus hij verdiende de woorden. Rust in vrede. wel. Vond Lyall. Lyall was op zoek naar zijn laatste slachtoffer. De leider van de jaagroep. Tot nu toe waren allen black geweest. Hij vroeg zich af of ze een gezin zouden hebben gehad. Eentje die nu zou wachten op hun man of vader die nooit zou terug komen. Dat woog zwaar bij Lyall. Even overwoog hij om te stoppen en het hier bij te laten. Maar weer terug denkend aan hoe hij zijn vriend had achtergelaten en hoe hij hem had zien hangen in de winkel wakkerde zijn woedde weer aan. Zijn rode ogen leken op te lichten terwijl hij verder ging met spoorzoeken. Lang duurde dat niet want hij hoorde een harde knal dichtbij. Daar is hij. Dacht Lyall gretig. Zo snel en geruisloos als hij kon rende hij in de richting van de knal. Hij zag een soort pad en volgde dat langzaam. Een extra lang jachtmes in zijn ene hand houdend. En in de andere een touw. Van een afstandje zag hij een figuur staan. En zoals gevreest was het een soulles. Hij had hem nog nooit gezien of ervan gehoord. Even had hij gehoopt dat het die Add was. Die moest hij nog terug pakken voor wat hij eerder flikte op het gemaskerd feest. Hij snoof de lucht eens op. Een dood dier. De soulles.. en. Hij snoof nog eens goed. Mindo? Dat was wel de laatste persoon die hij hier verwachtte. Het zou toch niet dat die bij de jagers hoorde. Nee dat kon niet. Ze wist wie er bij zijn roedel hoorde en zou het nooit toelaten. Tenzij… even twijfelde hij eraan of ze alleen maar zo aardig tegen hem deed. Trust gets you killed. Spookte er weer door zijn hoofd. Woest zette hij die gedachtes van zich af. Eerst die soulles dood. Vond hij. "Wie is daar?" hoorde hij Mindo zeggen. Met een ruk zette Lyall zijn mantel kap op. De soulles staarde alleen maar naar het dode dier. Nog een paar meter. Dacht Lyall. Hij deed een uithaal met het mes. Maar de persoon voor hem ontweek hem, pakte zijn arm vast. En deze keer was het lyall die werd rondgesmeten. Nee! Dacht Lyall. Zonder wankelen stond hij weer na de worp. Nu was hij wild. Een diepe grom kwam uit zijn keel terwijl hij het touw om de soulles heen gooide. Echter trok deze dat meteen kapot. Nog een felle stoot raakte de man in zijn arm. Echter leek deze iets in zijn andere hand te houden wat nu op hem werd gericht. Dat leek wel… een geweer? Nee het was kleiner. Dit had hij nog nooit gezien. Wat was dat? Een luidde knal was te horen en iets schoot met veel vaart langs Lyalls oor. Hij schrok van het onverwachtse geluid, maar herstelde zich snel en pakte een stilletto uit zijn laars. Op deze zat gif wat binnen enkele minuten zijn werk deed. Wist hij. Eentje die je de eerste minuut blind maakte. De volgende minuut je verlamde. En de 3e je einde was. Hij hoopte dat een paar snelle steken genoeg waren. Maar hij ontweek alles. Het kleine geweer kwam naar voren en raakte hard Lyall schouder. Dit maakte hem echter alleen nog kwader. Hij voelde langzaam hij klauwen door zijn nagels heenboorden en zijn handen langzaam lange scherpe nagels kregen. Met een felle haal, haalde hij het gezicht van de andere persoon open. De man viel op de grond en in de volgende seconde had Lyall zijn stiletto mes meerdere malen door de borst van de soulles heen gehaald. Echter gaf hij het gif niet de tijd te werken. Hij pakte de man bij zijn keel op en smeet hem een meter verderop neer. De man probeerde onder een grom nog op te staan maar nadat hij wankelend opstond stond Lyall ook nog te wachten. Met een felle haal draaide Lyall in 1 keer de nek om van zijn tegenstander. De man zakte door zijn knieen en het teken van de soulles werd zichtbaar. Dus toch. Dacht lyall. Hij had verwacht dat hij zich goed zou voelen. Maar het enige wat hij voelde was verdriet. Hij voelde tranen opwellen. Hij had wraak genomen. Maar waarom voelde het niet zoals gewoon? Zijn ogen veranderen weer naar blauw en langzaam kwam de kleur terug in plaats van de grijze wereld. Hij drong de tranen terug en sloot onder de woorden ‘marcire all'inferno.’ De ogen van de soulles. Deze had nog een grijns op zijn gezicht ook! Nogmaals walgde Lyall van de soulles. Lyall keek op. En zag nu pas weer Mindo, en het dode dier… dat leek wel een coyote. Of een vos? Hij kon het niet zeggen. Wat verloren liep Lyall naar Mindo toe. Hij knielde neer bij het dier en zag een schotwond. Maar geen pijl.  Het was dus toch een geweer. Dacht hij grimmig. Hij zou later dat wapen oppakken. Hij herhaald de woorden voor het dier die hij eerder had gezegt bij de man. ‘riposa in pace.’ Even keek Lyall alleen voor zich uit. ‘wat zijn soulles toch naar.’ Was het enige wat hij uitbracht. Meer wist hij niet te zeggen. Hij keek richting Mindo. behoefte om meer te zeggen had hij ook niet. ze hadden allebei iemand of iets verloren en eigenlijk wilde je dan meestal alleen zijn. of althans zo dacht hij erover.

Haar ogen waren gefixeerd op het levenloze bundeltje vacht voor haar neus. Van haar net nog zo levendige vriend was niets meer over. Zijn laatste ademtocht kwam in een wolkje naar buiten en het enige wat Mindo kon doen was als versteend toe kijken. Waarom? Wat had ze misdaan?
Eindelijk, na al die jaren had ze iemand als zichzelf gevonden. Had ze een soortgenoot gevonden, zich even gelijk gevoeld. Maar dat werd weer ruwweg van haar afgepakt, met de grond gelijk gemaakt. Het enige bloemetje in een duister veld moest vertrapt worden onder de zware voeten van de menselijkheid.
Deze gedachte vulde haar met meer woede dan ze in tijden had gevoeld. Ze veranderde terug naar haar menselijke vorm en trok soepel haar dolk. Hij was die ochtend nog geslepen, met gemak zou het een nek open kunnen rijten. En eventjes, heel even, zou ze zonder problemen dat hebben gedaan met de moordenaar van haar vriend. "Wie is daar?" Riep ze woedend uit. Haar ogen waren gevuld met tranen, maar woest veegde ze die weg, zichzelf vervloekend om haar zwakte.
Op haar vraag kwam geen antwoord, maar ze zag een ijzeren loop door het hoge gras heen spoken. Haar ogen verwijdde ze, hij had het op haar gemunt nu. Mindo maakte zich klaar om aan te vallen, maar net toen klonk er nog meer geritsel. Op haar hoede keek ze om zich heen, maar tot haar verbazing was het niet zij die werd aangevallen, maar de man die haar vriend had vermoord. Er klonk geschreeuw, gekrijs en nog meer strijdgeluiden gevolgd door een knal. Mindo duwde het gras opzij zodat ze kon zien wat er gebeurde. tot haar grootste verbazing zag ze Lyall, die de man meerdere malen in zijn borst stak. Vervolgens pakte hij de man op en smeet hem weg, haar kant op. Mindo sprong naar achteren en kon nog net de half levende man ontwijken. Ze kroop overeind, maar Lyall leek haar niet te zien, waarschijnlijk verblind door woede. Hij stapte op de man af, nam diens nek in zijn armen en draaide die met een kort maar krachtige ruk om. Een knak klonk en de man viel levenloos op de grond. Mindo bleef als versteend zitten, haar ogen gericht op het lijk van de man. Waarom voelde ze niets? Ze had altijd onder een gedachte geleefd; moorden was slecht. Maar hoewel de krak van de man zijn nek haar kippenvel en een naar gevoel in haar onderbuik had gegeven, voelde ze zich niet slecht. Integendeel bijna, het voelde als een voldoening van wraak.
Die beangstigende gedachte schudde ze van zich af en met moeite kroop ze overeind. Ze liep naar Lyall toe, maar stopte toen ze haar vriend weer zag liggen. Zijn ogen waren nog altijd geopend en er lag de versteende blik van angst in. Mindo liet zich bedroefd weer door haar knieën zakken en sloot de groene ogen van het beest. Lyall kwam op haar afgelopen, maar ze kon haar ogen niet van het dier afhouden. ‘riposa in pace.’Sprak de jongen zachtjes. ‘wat zijn soulles toch naar.’ Mindo knikte enkel, en streelde met de balm van haar hand het beest. Er droop iets van haar wang af en tot haar schrik besefte ze zich dat ze aan het huilen was. Haastig veegde ze de tranen weg en probeerde ze zichzelf te kalmeren door haar ogen te sluiten. "Waarom zou je zoiets doen." Klonk haar stem nog gesmoord door de tranen die ze net had weggeveegd. "Er zit geen eens vlees aan hem, ze wilde hem enkel om zijn vacht..." Haar stem stierf weg en even was ze stil, waarna ze nog stilletjes dit er aan toevoegde; "Hij was van mijn soort, ik ben nog nooit een wezen van dezelfde soort tegen gekomen.."

Met een korte ruk werd de man zijn nek omgedraaid. Lyall voelde de schok waarna het lichaam levenloos op de grond viel. Hij hijgde even na om de adrenaline uit zich te laten stromen. Deze man had op zijn roedel gejaagd. Hij had haar het leven ontnomen. Alleen om er winst uit te maken. Met moeite hield Lyall zijn emoties in. Tranen wilde zich een weg naar buiten banen maar hij liet dat niet toe. Hij kon niet nu achteraf als een klein kind gaan huilen. Waarom voelde hij zich niet opgelucht? Hij had wraak genomen. Op allemaal. En toch. Voelde hij zich geen snars beter dan eerst. Nu pas leek Lyall Mindo weer op te merken. Mindo zat op haar knieën bij een dode vos. Terwijl Lyall zacht kwam aanlopen merkte hij toch weer tranen bij zichzelf op. Waarom? Vroeg hij zichzelf af, terwijl hij bij het dier ging zitten. Ondertussen sloot Mindo de ogen van het dier. ‘riposa in pace.’ Sprak Lyall zachtjes. Het beestje zag er ook mager uit. Net zoals de wolf uit zijn roedel. Onnodig dus. Vond hij. ‘wat zijn soulles toch naar.’ Sprak hij verder. Hij keek weg bij de woorden. Ook al kende hij het dode dier hier niet. Hij kon het niet aanzien hoe Mindo ook veel verdriet had. Hij hoorde dat Mindo wat bewoog en zag toch uit een ooghoek dat ze tranen wegveegde. "Waarom zou je zoiets doen." Hoorde hij haar gesmoord zeggen. Wijselijk bleef Lyall stil. Als hij nu ging praten zou hij zich niet meer in kunnen houden. "Er zit geen eens vlees aan hem, ze wilde hem enkel om zijn vacht..." na die woorden van Lyall verstarde hij. Het eerste wat in hem op kwam was weer de aanblik van de vacht in de winkel. Hij kon zich niet meer inhouden. Zijn schouders schokten langzaam en een eenzame traan liep uit zijn oog en viel op de grond. In zijn tijd als leider van een pack had hij veel wolven zien komen en gaan. Ook al was het maar een korte tijd. En elke keer had hij zich weer verantwoordelijk gevoeld. Bij elke dood van een wolf door jagers was hij de mens meer gaan haten. En hij was niet de enige die er onder leed. Lyall schrok na een paar seconden van zichzelf. Daar zat hij. Wat op de grond met zijn schouders te schokken en te huilen. "Hij was van mijn soort, ik ben nog nooit een wezen van dezelfde soort tegen gekomen.." vervolgde Mindo stil. Lyall keek langzaam haar kant op. Hij zag wazig door tranen die niet meer ingehouden konden worden. Hij besefte hoe zwaar dit voor Mindo moest zijn. even had ze een dier gekend dat op haar leek. En die was nu weer weg. Ergens wilde hij Mindo troosten, maar hij wist niet hoe. Bang dat zijn hulp weggeslagen zou worden door haar. Toch kwam hij iets dichterbij Mindo en maakte aanstalten om een arm om haar heen te slaan. Hij wist ook wel dat het niks zou helpen met de hoeveelheid verdriet. Maar samen zou het minder zwaar zijn te verdragen. Na even stopte Lyall’s tranen toch en bleef alleen het lichte schokken van zijn schouders over terwijl hij treurde over de doden.

Ze streelde het beestje voorzichtig met haar vingers. Ze kon zijn ribben voelen, het arme ding was al even mager als alle andere wezens door de winter. Er zat geen vlees aan hem, ze hadden hem enkel afgemaakt om zijn mooie, zandkleurige vacht. Mindo haalde diep, beverig adem. Waarom huilde ze? Ze had hem niet langer dan een aantal uur gekend, maar toch moest ze verwoed knipperen om die tranen uit haar ogen te houden. Aan de ene kant wilde ze eens toegeven aan die, volgens haar, kinderlijke zwakte. Maar iets weerhield haar ervan, misschien was het wel haar trots. Anders wel de angst dat Lyall haar zwak zou vinden.
Nee, het feit dat ze zichzelf zwak zou vinden.
"Hij was van mijn soort, ik ben nog nooit een wezen van dezelfde soort tegen gekomen.."vervolgde Mindo zachtjes, haar stem amper meer dan een fluistering. Pas nu hoorde ze gesmoorde geluiden van achter haar komen en toen ze zich een kwartslag omdraaide keek ze in de betraande ogen van Lyall.
En dat brak haar. Niet langer hield ze de tranen tegen, en als een klein kind barstte ze in snikken uit. Haar schouders schokten hevig en met haar handen verborg ze haar gezicht. Zo leek ze eerder een fragiel klein kind, dan het sterke meisje als wie ze zichzelf altijd voor had gedaan.
Lyall bewoog haar kant op en sloeg voorzichtig een arm om haar nek. Mindo liet het toe en leunde tegen hem aan, haar schouders nog steeds schokkend van de tranen. Na een kleine tijd kon ze zichzelf weer wat meer onder de controle krijgen. Ze haalde een aantal keer diep adem, en veegde verwoed haar tranen weg. "Ze hebben jou ook iets ontnomen, is het niet?" Sprak het meisje zachtjes, haar stem koel. Alle emoties probeerde ze achter te houden, bang dat ze weer de controle zou verliezen en opnieuw zou gaan huilen. Dat wilde ze niet laten gebeuren, niet nog eens.
Na eventjes duwde ze zijn arm voorzichtig van zich af, waarna ze de tranen weg veegde en er weer een enigszins harde blik in haar ogen kwam. "Hij moet begraven worden."Sprak ze en zonder op antwoord te wachten veranderde ze in haar dierenvorm. Nog een laatste keer tikte ze teder de neus van het beest aan, waarbij ze even stilstond. Daarna begon ze naast hem met krachtige halen een gat te graven, zich niets aantrekkend van de vermoeidheid die het graven met zich mee bracht.

Met het blik van de vacht weer voor zijn ogen begonnen zijn schouders te schokken, en een eenzame traan gleed over zijn wang. Even schrok hij van zichzelf. Hij had niet gehuild in jaren. Misschien was dit wel het opgebouwde verdriet van die jaren. Hij keek half opzij en zag nu ook Mindo huilen. Ook zij schokschouderde hard, en met haar handen bedekte ze haar gezicht. Lyall herpakte zichzelf weer al schokschouderde hij nog een beetje. hij kroop zachtjes naar Mindo toe en sloeg zijn arm om haar heen. Na een tijdje stilte hervond Mindo zich ook weer. Na een paar keer diep adem te halen veegde ze haar tranen weg. "Ze hebben jou ook iets ontnomen, is het niet?" vroeg ze zachtjes. Langzaam knikte Lyall terwijl hij keek naar het dode dier voor hun. Lyalls blik werd weer hard terwijl hij op keek. Hij wilde net vragen of Mindo haar vriend wilde begraven, maar ze kwam er zelf al mee. Ze duwde zijn arm weg en kreeg ook weer een harde blik in haar ogen. Hun moment van open zijn was weer voorbij. "Hij moet begraven worden." Zei ze. ‘ja.’ Zei Lyall nog, maar Mindo was al geshift in haar dierenvorm. Met een zucht stond Lyall op en shifte ook hij naar zijn dierenvorm. Met deze kou was de grond half bevroren en was het dus lastig om er te graven, laat staan een hele kuil te maken waar zon dier in past. Maar het zou in iedergeval sneller gaan als hij ook meehielp. Met zijn grote wolven poten begon hij te helpen met graven. En na een tijdje stil en hard graven was er een groot genoeg gat ontstaan. Hij wist niet of Mindo hem nog groter wilde maken, maar dit was ruim genoeg. Met een grom shifte hij weer terug naar zijn mensenvorm, waar hij met zijn handen in zijn zij nog even bleef uithijgen. Het graven in de bevroren bodem was best zwaar geweest. Hij deed een stap naar achter. Het echt begraven moest Mindo maar doen. Tenslotte was het haar vriend geweest, dus moest zij ook het laatste eerbetoon doen. Lyall bedacht zich net weer wat. Hij liep terug naar de plek waar hij had gevochten met de soulles. Met zijn gezicht richting de grond lag hij op de grond. Met een grimas op zijn gezicht, rolde Lyall het lichaam om met een voet. Daar zag hij het gezicht van de man. Het was al half bevroren door de sneeuw en diezelfde kleine glimlach lag nog steeds op zijn gezicht, al keken de ogen hem doods aan. Het liefst had hij nog een keer zijn woedde op hem afgereageerd, maar toen hij de messensteken in het lichaam zag bedacht hij zich dat het wel genoeg was. Hij keek weer naar de rare schede aan de zij van de man, en besloot die te pakken. De man voelde zo koud als de sneeuw aan terwijl hij langzaam de leren schede van het wapen afdeed. Hij gooide die wat verder neer en pakte nu het wapen op wat bijna zijn gezicht aan flarden had geschoten. Dit was een kleiner geweer dat hij ooit had gezien. Veel wendbaarder dan die grote geweren van sommige jagers. Sommige mensen vonden het beschamend en oneervol om spullen te pakken van doden. Maar Lyall zag het anders. Als je toch al niet eervol was. Waarom dan wel eervol tegenover doden. Al hoopte hij toch ergens dat Mindo het hem niet al te kwalijk zou nemen. Hij pakte de schede weer op en liet het kleine geweer in de schede zakken. Ook merkte hij een zij zakje op waar de kogels inzaten. Dit zou hij thuis verder uitzoeken. Hij keek nog een keer naar het gezicht van de man die zoveel ellende had veroorzaakt en schopte toen wat sneeuw over het gezicht heen. Een ander dier in het bos zou wel gebruik van zijn vlees maken. Hij liep weer naar Mindo, met zijn gebruikelijke koude blik op zn gelaat. Hij probeerde iets geruststellends te zeggen tegen Mindo maar kon op niks komen. Dus bleef hij maar stil wachten.

Lyall knikte op haar vraag en het meisje liet haar hoofd op zijn schouder rusten, hopend dat hij iets van troost zou kunnen vinden in haar aanraking. Ze kon wel raden wat er was gebeurd, de jagers moesten een wolf van zijn pack hebben ontnomen. Ze hadden haar vriend ook afgeschoten voor diens vacht. De wolven van Lyall hadden ook mooie vachten waar ze wat geld mee zouden kunnen verdienen. Het gaf Mindo een misselijk gevoel, het was gewoon ziek. Voor hetzelfde geld hadden ze haar eerst neer geschoten, en hadden ze haar gevild en was ze gebruikt als tapijtje ergens, zonder dat men ooit zou weten dat ze een shifter was. Dat liet een huivering over haar ruggengraat trekken.
Het meisje duwde Lyall's arm na een tijdje voorzichtig weg, waarna ze verklaarde dat ze hem moest begraven. Lyall stemde nog in met een 'Ja,' maar Mindo was al in haar dierlijke vorm geshift en begon te graven. Verwoede bleef ze herhaaldelijk haar poten over de koude grond halen, maar met moeite de bevroren grond wegkrijgend.
Plots stonden er twee veel grotere poten naast haar; die van Lyall. Even keek ze hem dankbaar aan, waarna de twee door gingen met graven. Mindo negeerde de kleine steentjes die haar klauwen zeer deden en groef verder totdat er een redelijk diep gat was ontstaan. Lichtelijk hijgend stopte ze en keek met tegen zin naar het lijk. Ze verranderde niet zoals Lyall weer naar haar menselijke vorm, wetend dat het beest dat niet zou hebben gewild. Daarom pakte ze hem enkel voorzichtig bij diens nekvel en trok hem met moeite de kuil in. Immers was hij zelfs een stukje groter dan haar. Ondertussen was Lyall naar de man gelopen. Mindo schonk er geen aandacht aan, maar klom in plaats daarvan het hol uit en begon het gat ritmisch dicht te graven. Ergens had ze misschien nog wat mooie woorden moeten zeggen, maar ze voelde er niets voor. Hij zou toch geen idee hebben wat die woorden betekenen, hij had niet eens een naam.
Toen ze klaar was verranderde ze weer naar haar menselijke zelve en schoof een grote, platte steen over het graf. Zo, dat zou genoeg moeten zijn. Met een zucht klopte ze wat aarde van zich af. Toen pas vielen haar handen haar op; door het graven waren haar nagels gescheurd en aarde vermengd met bloed zorgde ervoor dat het er erger uitzag dan het was. Ze veegde het zo goed en kwaad als het ging weg.
Lyall kwam weer op haar aflopen. Hij had het wapen en een kogelzakje van de man ontnomen en had een ander wapen op de grond gekeild. Mindo nam het hem niet kwalijk dat hij het had gedaan, immers stal ze ook van levenden, dus waarom niet van doden? De enige reden waarom ze een beetje met zorg naar de jongen keek was het schietwapen dat hij in z'n handen had. "Ik heb nog niet eerder zo'n wapen gezien, het had hem in één schot dood." Ze keek hem met vernauwde ogen aan. "Waarom wil je het hebben?" Volgens haar kon zo'n wapen meer kwaad dan goed doen, maar misschien dacht hij daar anders over.

Mindo keek hem dankbaar aan terwijl hij meehielp met graven. Nadat er een groot genoeg gat was ontstaan deed Lyall een paar stappen naar achter en shiftte terug naar zijn mensenvorm. Het shiften en graven hadden hem redelijk vermoeid en even stond hij uit te hijgen. Hij zag dat Mindo nog even bezig was en besloot dat aan haar over te laten. Tenslotte had het beestje hem niet gekend en was Mindos vriend geweest. Wel zo gepast als zij het laatste beetje werk deed. Vond hij. Ondertussen liep Lyall naar de soulles man op de grond. En na eerst nog een ander wapen op de grond te hebben gesmeten en nog eens naar over de man te hebben gedacht, pakte hij het speciale geweer en de holster ervan op. Nog een keer keek hij neer op het lijk, waarna hij met een schop sneeuw over het gezicht schoof. Die glimlach van de man stond op zijn geheugen gebrand. Lyall walgde ervan. Met de holster en het wapen in zijn linkerhand liep hij weer naar Mindo. Ze keek hem ietwat bezorgd aan, en Lyall maakte een uitdrukking met zijn gezicht waar bijna van af te lezen was: wat is er? "Ik heb nog niet eerder zo'n wapen gezien, het had hem in één schot dood." Zei Mindo. Waarna ze met vernauwde ogen hem aankeek en vroeg: "Waarom wil je het hebben?" bijna zou Lyall het als een belediging opvatten hoe ze het vroeg. Alsof hij er ook beesten mee wilde neerknallen. Met een grimas op zn gezicht antwoorde Lyall. ‘ik.’ Begon hij waarna hij haar indringend aankeek. ‘ga kijken wat dit ding nou allemaal kan, zodat ik er iets op kan bedenken om het onschadelijk te maken. Zodat er niet meer van mijn wolven worden afgemaakt op zon laffe manier.’ Vooral bij het laatste was haat in zijn stem te horen. Ook al was de dood snel, het moest wel veel pijn doen. Meer pijn dan gewoon een pijl, of een kruisboogbout. Hij haakte de holster aan zijn riem en vroeg: ‘ben je klaar hier?’ misschien was hij wat koud, maar kon je het hem kwalijk nemen? Het was nou niet zon vrolijke dag geweest. En als een iemand zon wapen had, dan waren het er vast nog wel meer en was zijn pack nog steeds niet veilig.

Natuurlijk wist ze dat Lyall nooit hetzelfde zou doen als die Soulles, maar het was niet gek dat de jongen het zo opvatte. Mindo had het echter niet zo bedoeld, de enige reden dat ze er interesse in had was omdat ze er angst voor voelde. Zo'n wapen kon onvoorspelbaar buurt zijn, als het in één schot al kon doden. Zijzelf had altijd al gemengde gevoelens tegenover schietwapens gevoeld. Haar waren ze te krachtig, te snel. Liever had ze een pijl en boog, of dan een dolk of zwaard. Die waren beter te controleren.
Met een grimas op zijn gezicht antwoorde Lyall. ‘ik.’ Hij keek haar indringend aan.  ‘ga kijken wat dit ding nou allemaal kan, zodat ik er iets op kan bedenken om het onschadelijk te maken. Zodat er niet meer van mijn wolven worden afgemaakt op zon laffe manier.’ Er was haat in zijn stem te horen, en Mindo wist dat hij zich beledigd moest voelen. "Ik bedoelde het niet op zo'n manier." Sprak ze kalm, om onduidelijkheden te voorkomen. De jongen haakte het wapen aan de holster aan zijn riem. ‘ben je klaar hier?’ Mindo's blik gleed af naar het geïmproviseerde graf, waarna ze afwezig knikte. "Heb je de anderen ook gecheckt? Misschien hebben ze nog handige spullen bij zich." Zoals geld of juwelen voegde ze er in zichzelf aan toe.


laat en kort T^T

Lyall voelde zich beledigd. Op de manier zoals Mindo het had gevraagd, leek het net of ze dacht dat hij hetzelfde zou doen. Met wat haat in zijn stem te horen zei hij: ‘ik, ga kijken wat dit ding nou allemaal kan, zodat ik er iets op kan bedenken om het onschadelijk te maken. Zodat er niet meer van mijn wolven worden afgemaakt op zon laffe manier.’ Misschien had hij iets te boos gereageerd maar dat kon hem nu vrij weinig schelen. "Ik bedoelde het niet op zo'n manier." Zei Elena rustig daarna. De jongen werd weer rustig en haakte het pistool in de holster. ‘ben je klaar hier?’ gromde Lyall over zijn schouder. Hij had het hier wel weer gehad. Mindo knikte afwezig terwijl haar blik weer over het simpele graf heen ging. "Heb je de anderen ook gecheckt? Misschien hebben ze nog handige spullen bij zich." Lyall dacht even terug. ‘nah, die hebben niks bij zich. Als er al iemand was met geld. Dan is het die daar.’ Het laatste zei hij terwijl hij achteloos wees naar de dode soulles op de grond. Als Mindo nog een keer dat lijk wilde zien prima. Maar na het pistool af te hebben gepakt was hij wel weer klaar met hem. ‘bovendien hoef ik hun bloed geld niet.’ Zei Lyall honend. Ook was hij ergens bang resten te vinden van zijn wolf bij een van de jagers. Tenslotte kon je de botten goed voor pijlpunten of kleine messen gebruiken. Nee. Hij wilde niet ook nog is de andere jagers van hun spullen checken. Dat mocht Mindo maar doen. Opeens hoorde hij rechts van zich wat ritselen en weg schieten. Zijn eerst gedachten was dat het een konijn of iets dergelijks was geweest. Maar punt 1, die zouden door al het lawaai en de geur van bloed al lang weg zijn gevlucht. Punt 2 daar ritselde het bosje teveel door. Zonder er bij na te denken shiftte Lyall met wat moeite naar zijn direwolf vorm. Na het zo vaak achter elkaar gedaan te hebben was hij al best moe maar met wilskracht sprintte hij door het bosje op zoek naar hetgene wat had liggen spioneren bij hun. Hij sprintte een tiental seconden door totdat hij op een open plek was. Hij luistere of hij wat hoorde en zag weer wat wegschieten. Meteen sprong hij er weer achteraan en met een grote sprong ging hij over een bramenstruik heen. *KLENG!* en hard stalen geluid was te horen en Lyall struikelde naar voren. Een verschrikkelijke pijn schoot door zijn poot en van de schrik en pijn shiftte Lyall automatisch terug naar zijn mensenvorm. Met grote ogen keek hij naar zijn been en zag een verstevigde beren klem om zijn been zitten, die zich diep ik zijn vlees had gegraven. Hij probeerde de klem open te trekken maar hij wist dat dat zonder gereedschap een verloren zaak was. ‘shit shit shit.’ Gromde hij terwijl hij knarsetandde van de pijn. Weer hoorde hij wat ritselen en nu kwam er een gestalte uit de bosjes. Een vrouw keek hem smiechtig aan terwijl ze in haar hand een vervaarlijk uitziend mes zag. Ze grijnsde hem aan. Zachtjes en bijna onverstaandbaar sprak ze: ‘’dus jij bent de persoon die ons.. groepje heeft vernietigd.’’ Ook al sprak ze zacht de woorden werden vlijmscherp uitgesproken. Lyall nam niet de tijd om te andwoorden. Hij boog zich achterover en kon nog net bij zijn stiletto mes. Hij wist zelf ook wel dat het een verloren zaak was als het ging om vechten. Tenslotte kon hij niet bewegen. Maar met een mes in zijn handen voelde hij zich iets veiliger. Zijn laatste hoop was gevestigd op Mindo. Hij hoopte zo erg dat ze hem uit nieuwsgierigheid was gevolgd. Toch ging hij er niet van uit dat ze hem zou komen redden. Altijd van je eigen krachten uit gaan. Trust gets you killed. Zei hij in zichzelf. Hij bestudeerde de vrouw tegenover hem. Het was een magere vrouw met kool zwarte haren. Verbazingwekkend genoeg was er geen haat in haar ogen te zien. Eerder.. vermaak? Dit was een gevaarlijke vrouw wist hij. De vrouw begon rondjes op hem te lopen, soms doende alsof ze hem wilde steken met het mes. Ze deed dit om hem te sarren. Dacht hij boos. Dit zou een pijnlijke dood worden. Dacht Lyall somber.

 ‘nah, die hebben niks bij zich. Als er al iemand was met geld. Dan is het die daar.’ De laatste paar woorden sprak hij uit terwijl hij achteloos naar het lijk wees. Mindo was stil, hield haar lippen op elkaar. Als het op geld aankwam zag ze dingen behoorlijk zwart-wit; zij zouden met het geld dingen kunnen kopen om zichzelf in leven te houden, anders zou het vergaan in de grond of meegepakt worden door andere stropers. Lyall leek daar anders over te denken. ‘bovendien hoef ik hun bloed geld niet.’Zei Lyall honend en dwaalde wat af. Ergens vreemd, dat hij het wapen wel wilde, waar hun vrienden daadwerkelijk mee gedood waren, maar niet hun geld. Mindo liep op haar hoede naar het lijk toe, en inspecteerde die. Het gezicht van de man was geel gekleurd inmiddels en er lag een vage blik in zijn ogen, alsof hij keek naar iets wat zij niet kon zien. De grijns op zijn gelaat liet haar walgen.
Ze hoorde hoe Lyall de bosjes in sprintte en bleef alleen achter, ze zou zo wel achter hem aankomen. Met de punt van haar schoen trapte ze de tas van Soulless weg, waarna ze deze openmaakte en de inhoud op de grond mieterde. Iets waar ze spijt van kreeg; de tas was gevuld met botten, tanden,schedels, stukjes vacht en andere gruwelijkheden. Mindo pakte enkel een leren buideltje vol munten mee, spuugde in furieus in het gezicht van de Soulless en vervloekte hem, waarna ze zich om draaide en in haar dierlijke vorm achter Lyall aan rende.
Plots kon ze met haar scherpe neus een ander iemand ruiken, een vrouw, met duidelijk de geur van de bende om zich he-
KLENG
Mindo sprong bijna een meter in de lucht van het ijzingwekkende geluid van metaal. Haar ogen schoten wijd open en nog sneller dan eerst vocht ze zich een weg door het struikgewas, met tot gevolg dat ze haar poten open haalde aan de scherpe doorns. Uiteindelijk kwam ze tot stilstand toen ze Lyall zag liggen, zijn been vast geklemd in een berenklem. Bezorgd wilde ze op hem afspringen, toen de zoete stem van de eerder geroken vrouw klonk.  ‘’dus jij bent de persoon die ons.. groepje heeft vernietigd.’’ Mindo hielt halt en zag toe hoe de vrouw op hem afstapte, een mes in haar handen.  Plots overkwam haar een kalmte, en leek alles helderder dan eerst. In plaats van impulsief aan te vallen nam haar instinct het over. Voorzichtig stapte ze op de vrouw af, van achteren zodat ze niet zichtbaar was. Toen, op het moment dat de vrouw echt wilde aanvallen, sprong Mindo met een grom op haar af. Zonder er verder nog bij na te denken richtte ze zich meteen op de nek van de vrouw en liet haar tanden net iets te diep in het zachte vlees zakken. Haar pupillen waren klein, waardoor ze nu een heel erg primitief en gevaarlijk aanblik gaven. Het was pas toen de vrouw vreselijk hard begon te schreeuwen dat ze hieruit ontwaakte en los liet. Geschrokken door wat ze zojuist had gedaan bleef ze staan, terwijl de vrouw haar mes liet vallen en gillend op de grond viel, haar handen om haar bloedende keel geslagen. Nog even ging het door, totdat het gegil over ging in gegorgel en uiteindelijk over ging in de stilte van de dood. Mindo bleef als versteend staan en keek toe,
ze had zojuist iemand vermoord.

Bijna had hij de vreemde gestalte ingehaald, hij hoefde alleen maar nog over deze bramenstruik te springen en… KLENG. Een zwaar metalen berenklem klapte dicht om Lyalls poot en uit pijn en schrik shiftte Lyall terug naar zijn mensenvorm. Met grote ogen keek hij achter zich naar zijn been waar de klem zich diep in zijn been had geboord. ‘shit, shit, shit.’ Gromde hij zachtjes terwijl hij tevergeefs de klem los probeerde te trekken. Een vrouw kwam naar voren treden met een mes in haar handen, waar ze luchtig mee rond draaide. ‘’dus jij bent de persoon die ons.. groepje heeft vernietigd.’’ Sprak ze zachtjes. Met moeite trok Lyall zijn stiletto mes. Veel zou het niet helpen maar meer had hij niet. Met een laatste poging probeerde hij de klem los te maken maar tevergeefs. De vrouw liep langzaam rondjes om hem en maakte schijn aanvallen om hem op zijn zenuwen te werken. Beiden wisten dat Lyall er toch niks tegen kon doen. Zijn laatste hoop was op Mindo gevestigd. Ergens verwachtte hij dat ze niet op tijd zou komen en alleen een dode Lyall zou vinden. Hij bleef de vrouw strak aankijken terwijl hij ongemerkt met zijn vrije hand naar aarde graaide. Als ze zou aanvallen zou hij aarde in haar gezichtsmijten en proberen haar daarna via haar benen uit te schakelen. De vrouw stond nu stil tegenover hem. Het moment was gekomen. Ze zou nu echt toeslaan. Met een grote stap kwam ze naar voren het mes recht op Lyalls gezicht gericht. Maar voordat ze hem kon bereiken sprong uit het niets iets tegen haar op. Mindo had de vrouw besprongen en zette haar tanden in de stropers diens nek. Even kon Hij het niet bevatten. Hij keek in de ogen van Mindo. Dat waren de ogen van een jagend wild beest. De vrouw schreeuwde het uit en nadat Mindo haar had losgelaten zette ze haar handen tegen de gaten in haar nek om half schreeuwend, half gorgelend neer te vallen. Een bloedregen kwam op Lyall terecht en de vrouw plofte over Lyall heen neer op de grond. Terwijl hij onder het lijk lag voelde hij de stuiptrekkingen en het warme kleffe bloed dat van zijn haar in zijn nek droop. Pas na een paar seconden kon hij het bevatten. Hij probeerde opzij te rollen om onder het lijk vandaan te komen maar besefte weer dat hij nog steeds vast zat in de klem. Grommend van de pijn in zijn been wist hij het toch voor elkaar te krijgen er onderuit te komen. Even kon hij niks zien omdat het bloed overal op zijn gezicht en in zijn ogen zat. Verwoed probeerde hij met zijn mes de val te forceren. En met een aantal stevige halen brak het open. Hijgend van de pijn bleef Lyall liggen terwijl hij half naar Mindo keek. Ze keek stilletjes naar de dode gedaante. Met veel moeite wist Lyall het voor elkaar te krijgen op te staan. Het verbaasde hem dat de val niet al zijn botten in zijn been had gekraakt en gewoon kon staan. Met zijn mantel probeerde hij het bloed van zijn gezicht vandaan te vegen zodat hij weer goed kon zien. Hij keek weer naar Mindo en langzaam zei hij: ‘bedankt.’ Ze moest het zwaar hebben. Voor zover Lyall wist had ze nog nooit iemand vermoord, dus dit moest zwaar zijn. Lyall realiseerde zich weer hoe raar het eigenlijk was dat hij gevoelloos iemand van zijn leven kon beroven. Daar zat wat fout in zijn gedachtegang. Vond hij. Hij keek of hij ergens zijn been mee kon verbinden, want ook al waren de wonden niet al te erg. De val had wel aan aantal wonden achter gelaten. Hij liep naar de vrouw toe. Scheurde met veel geweld haar mantel kapot. En bond het strak om zijn been. Zij had hem toch niet meer nodig. Vond Lyall nuchter. Hoeveel moest er nog dood voor ze het einde van de dag hadden bereikt. Bedacht Lyall zich met een diepe zucht. Hij wist niet wat Mindo nu wilde. Samen of alleen zijn. ‘Mindo? Laten we maar terug naar je huis gaan. Dan kan je deze dag vergeten en ga ik wel terug naar grey gebied.’ Hij besloot het maar zo te formuleren zodat hij geen last voor haar zou zijn. ze had al genoeg te verduren gehad. Lyall zag nog een drupje bloed uit zijn lange haar op de grond vallen. Misschien moest hij zich eerst maar ergens wassen voordat hij weer vertrok.

Ze zette niet genoeg kracht om de nek te breken, maar wel genoeg om de vrouw om te leggen. Ze voelde hoor haar hoektanden door het vlees gingen en bleven haken in de lucht pijp. Er waren geen gedachtes bij, het enige waar Mindo nu op draaide was een soort gruwelijk instinct diep in haar. Het was pas toen de vrouw ijzig hard begon te schreeuwen dat ze eruit ontwaakte. Door schrik liet ze los en de vrouw viel op de grond, haar handen omklemde haar nek waar nu bijna bloed uit sproeide. Haar lichaam viel bovenop Lyall, waardoor hij werd onder gebloed en moest toekijken Hoe de vrouw langzaamaan de duisternis van de dood werd in getrokken. Haar gegil ging over in gegorgel toen bloed haar longen binnen kwam en eindigde na even in een ijzige stilte. Al die tijd had Mindo woordeloos toegekeken, niet goed beseffenD wat haar zojuist was overkomen. Ze had iemand vermoord, met haar eigen kaken. Het bloed wat ze op haar tong proeft was afkomstig van iemand wiens leven ze had genomen. Het zou haar niet zoveel moeten doen, eerder had Lyall het nog gedaan en daar kon ze mee leven. Maar nu zij hier zo stond, was ze te versuft om ook maar Lyall te helpen.
De jongen probeerde het lijk weg te rollen, zonders succes. Zijn been zat nog altijd vast in de beren klem. Met zijn mes wist hij het echter los te krijgen, met een metalen klang. Lyall duwde de vrouw weg en stond op. Als Mindo niet zo gefixeerd was geweest op het lijk haD ze gezien dat zijn wond er niet goed uitzag. Ze moesten uitkijken dat het roestige ding hem niet zou vergiftigen.
"Bedankt." Nog steeds keek ze hem niet aan. Haar gouden ogen keken pijnlijk naar het gezicht van de vrouw. Haar handen waren nog altijd om haar nek geslagen en bloed kleurde haat bleke huiD rood. Het was pas toen Lyall haar mantel ruwweg af scheurde dat ze weer haar zelf leek terug te vinden. Ze keek weg en schudde wild haar kop, terwijl het aanblik van de vrouw op haar netvlies leek te zijn gebrand. Met moeite verranderde ze terug naar haar menselihke vorm, waarbij ze het bloed van haar mond moest vegen. Ze walgde van zichzelf, en voor een moment draaide de wereld om haar heen. "Mindo? Laten we maar terug naar je huis gaan. Dan kan je deze dag vergeten en ga ik wel terug naar het Grey gebied." Ze knikte zachtjes bij zijn woorden. "Nee, blijf." Ze haalde diep adem, dwong zichzelf om zich niet langer aan te stellen en keek Lyall aan. "Alsjeblieft. Ik... ik kan je helpen met je wond, en je kan je daar wassen." Klonk haar stem zacht, niet goed hoorbaar. "Maar laten we inderdaad hier alsjeblieft weggaan." Ze wachtte niet langer en strompelde langs Lyall heen. Ze zou hem moeten helpen, o.dat lopen waarschijnlijk moeilijk ging. Maar op het moment dacht ze nergens aan, zelfs niet aan Lyall. Want nergens aan denken was makkelijker dan toezien dat ze vanaf vandaag een moordenaares was.

Hij voelde het warme bloed van het lijk rechtstreeks op zijn haar vallen, om vervolgens verder naar beneden in zijn gezicht te vallen. Na even had Lyall weer de moed om opzij te rollen en al tandenknarsend van de pijn wist hij met zijn mes de val los te breken. Een knappend geluid was te horen en de val schoot weer open.. het mes was vervormd maar die was te vervangen. Kleine stroompjes bloed waren te zien op zijn been waar de val zich had ingeboord. Nog even keek Lyall de situatie toe. Nog een dode, een kapot been, en een geshokeerde Mindo. Beter kon niet toch? Dacht hij cynisch. ‘bedankt.’ Zei hij zachtjes richting Mindo. Zonder haar was hij nu even dood als de anderen. Misschien zou dat beter zijn geweest voor de wereld. Bedacht hij zich wat duister. Mindo’s blik was nog steeds gericht op de dode vrouw. Na een tijdje shiftte ze weer terug naar haar mensenvorm. Er zat bloed rond haar mond van de beet, wat ze wegveegde. Lyall liep nu met veel moeite naar de vrouw toe. En ruw scheurde hij de vrouw haar mantel af. Strak bond hij het om zijn been. Voorlopig zou dit genoeg zijn. en anders zou het hem niet veel kunnen schelen. Toen hij klaar was met zichzelf verzorgen dacht hij even na. Wat zou hij voorstellen aan Mindo? Dat ze hier weg moesten was zeker. Hij wist niet hoeveel meer bendeleden hier nog waren. Ook al was hij er zeker van dat ze niet nog meer pogingen zouden doen om hun te vermoorden. De vele lijken zouden hun wel afschrikken. Koud dacht Lyall terug aan de lijken die hij in de grond had gepinned. Ja, dat zou ze wel afschrikken. Vond hij. Trots was hij nooit geweest op de levens nemen van anderen. Maar het maakte hem minder uit dan het zou moeten. Als je werd vermoord door hem zat daar een reden achter. Lyall had besloten wat hij zou zeggen. ‘Mindo?’ begon hij. ‘Laten we maar terug naar je huis gaan. Dan kan je deze dag vergeten en ga ik wel terug naar het Grey gebied.’ Ze knikte zachtjes nadat hij was uitgepraat. "Nee, blijf." Sprak ze. Lyall keek weer richting Mindo. Het meisje haalde diep adem en leek zich over het lijk heen te zetten. Terwijl ze hem terug aankeek zei ze: "Alsjeblieft. Ik... ik kan je helpen met je wond, en je kan je daar wassen." Ze zei de woorden zacht zodat Lyall goed moest luisteren. "Maar laten we inderdaad hier alsjeblieft weggaan." En abrupt nadat ze was uitgepraat liep ze langs hem richting haar huis. Met een zucht ging hij weer recht staan en probeerde haar met moeite bij te houden. Ik moet gewoon even bewegen en dan gaat het weer beter. Stel je niet zo aan man. Zei hij tegen zichzelf. Bovendien had iemand anders zijn zorgen nodig. Ook al waren de gedachten over dat moorden vreselijk was al tijden geleden bij hem weggegaan. Hij realiseerde zich wel dat dit een harde impact zou kunnen hebben op Mindo. Terwijl hij het mes weer ietwat probeerde terug te buigen schoot hij uit en sneed zichzelf diep in zijn rechterhand. Zijn eerste neiging was om te grommen van pijn, maar hij merkte dat het geen pijn deed. Hij bleef stil staan en zag hoe uit de diepe snee bloed sijpelde, en langzaam op de grond druppelde. Hij staarde naar de hand. Waarom voelde hij niks? Aan minder diepe sneeën had hij wel pijn gehad. Hij snapte het niet. Nouja. Hij liet het maar. Terwijl hij het warme bloed voelde stromen, strompelde hij weer verder. Hij moest Mindo niet laten wachten op hem. Hij keek nog is naar het zwaar vervormde stiletto mes en besloot dat het voor altijd verminkt zou zijn. met een snelle beweging vloog het mes door de lucht en bleef steken in een boom. Het idee dat de snee geen pijn deed liet hem niet los. Hij begon steeds makkelijker te lopen en uiteindelijk viel dat hem ook op. Hij bleef weer stil staan en keek naar zijn been. Het bloed was door de mantel heen gekomen, maar de pijn was weggetrokken. Dit was gewoon raar. dacht Lyall stilletjes. Het was net of hij gevoelloos was. Al voelde hij wel nog de kou buiten en de rest. Het was eerder.. of zijn lichaam de pijn negeerde. Het hem niet genoeg kon schelen of hij pijn had of niet. Stug liep hij weer door. Wat maakte het ook eigenlijk allemaal uit? Zei hij weer bits tegen zichzelf. ‘het maakt niks uit.’ Gromde Lyall zachtjes tegen zichzelf. Een rode gloed verscheen in zijn ogen. Boos op zichzelf dat hij zich om nutteloze dingen druk maakte liep hij verder. Het huis zou niet te ver meer moeten zijn.

Ze passeerde Lyall zonder hem aan te kijken. Dat was een egoïstisch iets om te doen, vooral aangezien Lyall zojuist zn been vast had gehad in een berenklem. Het was hem lastig om normaal te lopen, gezien de ijzeren tanden hem goed beet hadden genomen. Toch hielp ze hem niet. Haar hoofd was leeg, alle gedachtes verdrongen. Ze wad bang dat anders het beeld van die starende ogen haar lastig zou blijven vallen. Het verwarde haar, ze was geen moordenaar, het ging tegen al haar principes in. Al wad dat eigenlijk een hypocriet iets om te doen, want ze had zo vaak mensen zien sterven zonder er veel bij te voelen. Toen Lyall de soulless eerder neer maaide had het haar amper wat gedaan, maar nu ze zelf iemand het leven had genomen wist ze niet goed wat ze met zichzelf aan moest.
Het verwarde haar.
Uiteindelijk bleef Lyall wel heel ver achter en ze besloot hem even op te wachten . Het duurde een tijdje voordat hij weer bij kwam en ze zag nu dat zijn hand ook open lag. Het was pas toen dat Mindo in zag dat ze hem moest helpen. Ze stapte op hem af en keek naar zijn hand. "Wat heb je nu weer gedaan." Ze beet op haar lip, pakte de dolk aan haar riem en sneed daarmee een  strook van haar mantel, die ze probeerde om zijn hand en de wond te binden. Het zou steken, maar het zou het bloeden ook stelpen. "Het is niet ver meer." Sprak ze zachtjes. Waarna ze hem de kans gaf om op haar te steunen, zodat het laatste stukje beter te verdragen was voor hem. Of hij dit wilde of niet wad aan hem.
Na even kwamen ze aan bij haar huis. Met verklampte vingers door de kou pakte ze haar sleutel en opende de deur, waarna ze Lyall binnen liet. Uit de badkamer haalde ze haar verband doos die ze aan Lyall overliet. Ze pakte een ketel met nog wat eerder gehaald water en zette die in de kachel, waarna ze die aanstook om zo thee ofwel koffie te maken. Ze plofte neer op de bank en keek levenloos naar haar handen. Ze zou het bloed eraf moeten wassen, maar deed het niet.

Terwijl Lyall nog wat verbouwereerd naar zn hand keek die nu open lag zag hij dat Mindo ook stopte met lopen. Snel liep hij weer door mopperend over dat hij niet zo moest zeiken. Fijn toch dat het geen pijn doet? Zou hij moeten denken. Toen hij dichterbij kwam stapte Mindo op hem af en vroeg meteen. "Wat heb je nu weer gedaan." Lyall mompelde iets wat half onverstaanbaar was als: ‘niks gewoon een klein sneetje van mn mes.’ Het kon de beste wel eens overkomen dat als die met zn messen kloot hij zichzelf snijd. Hij zag Mindo op haar lip bijten waarna ze met haar dolk een stuk stof af sneed van haar mantel. ‘hoeft niet.’ Zei Lyall tegen haar, maar tegen Mindo was niks in te brengen en als een klein kind stond hij daar terwijl hij werd verbonden door Elena. ‘’het is niet ver meer.’’ Hoorde hij haar zeggen. Ze ging op een positie staan zodat hij op haar kon leunen maar dat ging Lyalls trots te ver. ‘ik kan het best zelf hoor.’ Zei Lyall ietwat koud. Ergens wist hij dat er een kans was dat ze nu de opmerking zou maken dat ze dat wel had gemerkt net met de berenval, en bereidde zich dus voor op zon opmerking.
na een tijdje kwam het huis in zicht. Het moest ook niet veel verder wezen. Dacht Lyall terwijl de wereld een beetje draaierig om hem heen werd. Hij keek weer naar zijn been en meteen zodra hij zijn hoofd schuin hield voelde hij een misselijke golf door hem heen gaan. ook zijn been zag er niet al te best uit. de eens bruine mantel was nu vrijwel helemaal rood. Hij zag dat Mindo door liep en de sleutel in het slot omdraaide. Hij knikte zachtjes als bedankje voor het openen waarna hij naar binnen trad. Nadat hij even binnen stond zag hij Mindo nog naar de badkamer lopen en daar wat rommelen. Maar nog voor ze terug was trok Lyall het niet meer. Alles werd wazig voor zijn ogen en na enkele tellen werd het zwart. Hij hoorde een plof en zijn gedachte gang dacht. Hé ben ik gevallen?

sorry voor kleine plot twist, maar vond het wel logisch na door de kou, weer en wind met meerdere wonden naar huis lopen (a)

Lyall mompelde wat weg, over dat hij zich perongelijk had gesneden met zn mes. Mindo keek enigszins sceptisch naar de wond, die haar net even wat te diep was voor een klein ongelukje. Maar verder erop in ging ze niet, dat zou het alleen nog maar erger maken. Daarintegen pakte ze de dolk uit haar riem en sneed met iets van pijn in haart hart een reep stof van haar mantel, ondanks Lyalls protest. De mantel wss haar veel waard, gezien ze hem van haar broer had gestolen voordat ze naar het zwarte gebied ging, maar Lyall betekende meer.
Ze bond het om zijn hand. Waarschijnlijk zou het pijn doen, maar het zou het bloeden stelpen. Ook nog ging ze zo staan dat hij op haar kon leunen voor de rest van de weg, maar natuurlijk ging dat zijn trots te boven. "Ik kan het best zelf hoor." Sprak hij koud. Mindo keek hem scherp aan, haar blik al even koud als zijn woorden. Even keek ze sceptisch van zijn been naar zijn gezicht, waarna ze hem zijn gang liet gaan en door liep. Vandaag was haar teveel overkomen, ze had de energie of zin niet om met lyall ober dergelijke domme dingen te discussiëren.
Na even kwamen ze dan eindelijk bij haar huis ze deed de sleutel in het slot en liet Lyall binnen, waarop hij haar bedankte met een knikje. Eenmaal binnen liep ze meteen naar de badkamer, waar ze haar noodkistje had liggen. Er zat wat verband en andere eerste hulp spullen bij, genoeg om iemand het leven mee te redden. Terwijl ze de goede spullen bij elkaar zocht klonk er plots een harde plof, waardoor ze zich geschrokken omdraaide. "Lyall..?"  Haastig pakte ze de spullen en stapte de kamer binnen, enkel om Lyall daar op de grond te liggen. Waarschijnlijk wad hij bewusteloos Door bloed verlies. "Fuck, fuck, fuuuck." Ze smeet de dingen op de tafel en hield haar vingers langs zijn hals, er tot haar gelul achter komend dat ze zijn hartslag nog voelde. Met heel veel moeite wist ze hem op de bank te krijgen, zich niets aan trekkend van de bloed vegen overal. Misschien wat ruw trok ze de mantel weg van zijn been, en trok wat wit weg bij het zien van de wond. Mindo moest diep adem halen, waarna ze het flesje met alcohol pakte en dit over de wond goot. Dat zou waarschijnlijk branden als de pest, maar Lyall was toch buiten bewust zijn. Nadat de wond wel schoon moest zijn bond Mindo er stevig schoon verband omheen, waarna ze nog een strook van haar mantel haalde en dit net boven de wond bond, heel erg strak, zodat er minder bloed naar het been kon gaan. Want nog meer bloed verlies zou Lyall waarschijnlijk niet kunnen hebben.
De wond op zijn hand maakte ze ook schoon en wist ze het te verbinden. Hechten durfde ze niet, bang dat hij wakker zou worden van de stekende pijn.
Klaar was ze echter nog niet. Uit de kast haalde ze een pot bruine bonen, echt kracht voer dat eigenlijk nodig was voor de winter, en een ketel met nog wat water. Ze goede de pot in de ketel en deed er nog wat kruiden bij die de pijn zouden stelpen, waarna ze het vuur aanmaakte en met een bezorgde uitdrukking op haar vermoeide gelaat bij Lyall ging zitten. Ze pakte zijn nog goede hand en ging op de grond zitten, haar rug geleund tegen de bank. "Alsjeblieft, ontneem hem niet ook van mij." Mompelde ze tegen niets in het bijzonder, terwijl een warme traan ongemerkt over haar wang rolde.

Terwijl hij zei dat hij best zelf kon lopen keek Mindo hem koud terug aan. Ze dacht zeker dat als hij zei dat hij geen hulp nodig had hij het ook lekker zelf mocht uitzoeken. Prima. Dacht Lyall. In stilte liepen de 2 verder door de sneeuw naar het huis. Toen hij het huis in zicht had bleef hij weer even staan en wilde kijken naar zijn been. Een misselijk gevoel kwam in hem op terwijl hij zich voorover boog en de wereld leek even te draaien. Lyall wankelde weer wat verder totdat het gevoel weg was. Ondertussen was Mindo al doorgelopen tot de deur en had het slot al open gedraaid met haar sleutel. Hij knikte haar een bedankje toe en besefte dat hij dat beter niet had kunnen doen. Weer draaide alles om hem heen. Hij voelde zich zwak. Wat vaag hoorde hij Mindo langs zich lopen richting de badkamer. Alles werd wazig voor zijn ogen. Hijzelf dacht er niet eens bij na wat er gebeurde. Na enkele seconden werd het zwart voor zijn ogen en hoorde hij ver weg ergens een plof. He, ben ik gevallen? Vroeg hij zich af terwijl hij buiten westen raakte.

Lyall rende door het bos. Hij had een boog in zijn ene, en een pijl in zijn andere hand. Hij zat achter een doelwit aan waarvoor hij was betaald hem neer te halen. Er stond een grote prijs op zijn hoofd. Toen hij bijna moe begon te raken zag hij hem staan. Helemaal in het zwart stond zijn doelwit stil in de sneeuw. Zijn gezicht verborgen onder een kap van een grote mantel. Hij legde aan en schoot binnen enkele seconden de gif pijl op zijn doelwit. Het ging precies zoals alle andere keren dat hij het had gedaan. De pijl vloog recht op het doelwit af. Lyall volgde met zijn blik de pijl maar… de persoon was weg. Hij voelde een ademhaling in zijn nek en draaide zich vliegensvlug om. De man stond achter hem met een brede grijns op zijn gezicht. Zijn ogen waren kouder dan de sneeuw om hem heen. Er was niks anders meer dan hemzelf en de soulles tegenover hem. Hij zag het gezicht en herkende het ergens van. Maar waar? Hij wist het niet. Veel tijd had hij ook niet om te denken. De man stortte zich op hem, maar Lyall trok snel zijn mes en porde dat in de maag van de man. Daarna sprong hij achter hem en met een ferme ruk draaide hij de nek om van de man. Als een maniac lachend viel de man neer en werd stil. Lyall stapte naar achteren een beetje verbaast door de lach. *KLENG* een hard stalen geluid was te horen en hij zat vast in een berenklem. Hij probeerde hem los te halen maar uit het niets kwam een vrouw op hem afgerend, met een grote dolk. Maar nog voordat ze bij hem was werd ze onderuit gehaald door een wolf en werd langzaam opgegeten. Lyall snapte er niks meer van. Wat was dit? Hoe kon dit. ‘haal me hier weg.’ Schreeuwde hij. Om hem heen verschenen schimmen van gezichten. De gezichten van de stropersgroep. Merkte hij verbaast op. De berenval was verdwenen. En voordat Lyall wist wat hij deed stormde hij op de gezichten af. Hij probeerde ze met wilde vuistslagen neer te halen maar het hielp niks. ‘’fuck, fuck, fuuuck.’’ Hoorde hij ver weg echoën. En daarna was er alleen nog een donkere stilte.

Na wat een eeuwigheid leek te duren hoorde Lyall vage geluiden. Hij hoorde wat knetteren. Hij probeerde zijn ogen te openen maar staarde in het niks. Ook bewegen lukte niet echt. Zijn benen reageerden niet. Hij probeerde wat te zeggen maar hij bleef stil. Merkend dat hij echt niks kon bleef hij nog even stil liggen zonder iets te proberen. Het was vreemd om tot op zekere hoogte te kunnen denken maar niks te kunnen. Langzaam probeerde hij weer wat. Hij voelde een tinteling lopen door zijn vingers toen hij probeerde zijn hand te bewegen. Langzaam opende hij nu zijn ogen. Licht scheen naar binnen en hij voelde het deels branden. Hij kneep zijn ogen weer dicht en opende ze nu helemaal. Met een vaag zicht zag hij het plafond. Een stuiptrekking liep door zijn hand en hij voelde nu iets prikkelen. Een schor geluid kwam uit zijn keel toen hij wilde vragen wat er was gebeurd. Hij probeerde zijn been te bewegen maar een fikse pijnscheut schoot door hem heen. Hij kneep zijn ogen abrupt dicht en zijn prikkelende hand vormde een vuist. Een lage grom kwam uit zijn borstkast en toen hij zijn ogen weer opende was de wereld zwart wit. Lyall kwam nu weer enigszins bij zinnen. Hij tilde langzaam zijn hoofd op en keek naar zijn lichaam. Zijn linkerbeen was ingewikkeld in een stuk mantel. Nu pas voelde hij de verschrikkelijke pijn weer. Hij keek naast zich en zag iemand naast hem zitten. ‘Mindo?’ vroeg hij half grommend van de pijn. Hij was nog niet helemaal zeker van wat hij wel en niet zag. Heb ik net alles gedroomd? Vroeg hij zich af. Ben ik überhaupt gaan slapen? Was de 2e vraag. Hij keek naar buiten en zag dat het al weer donkerder werd. Lyall probeerde zich te herinneren wanneer ze hier binnen waren gekomen, maar alles was wazig. Het kon niet veel later dan middag zijn geweest. Dacht hij bij zichzelf. Maar nu was het al weer bijna avond. Hij vond het vervelend met zijn Direwolf ogen rond te kijken maar had er de kracht niet voor ze terug te veranderen. Met zijn bloedrode ogen keek hij naast zich. Waarom zat Mindo naast hem met haar hand om de zijne. Hij kneep nog eens zijn ogen dicht en keek weer naar buiten. Er moest minstens een uur voorbij zijn gekropen dan. Hij tilde ietwat trillerig zijn rechterhand op en keek naar zijn verbonden hand. Hij kon het niet bevatten. Wat was er gebeurd? Hij kon het zich echt niet meer herinneren. ‘Mindo. Ben ik in slaap gevallen?’ besloot hij maar met schorre stem te vragen. Hij zag dat op Mindos gezicht een opgedroogd spoor van een traan zat. Met zijn verbonden hand kwam hij richting haar gezicht, en wreef zachtjes, bijna teder het traanspoor weg. Hij vroeg het nog een keer. ‘wat is er gebeurd?’ hij checkte nog ene laatste keer of hij zich echt niks herinnerde maar hij herinnerde zich alleen vage geluiden. en hij had ver weg "Alsjeblieft, ontneem hem niet ook van mij." gehoord. al had hij geen idee waar en wanneer.

Toen ze eindelijk klaar was met het verzorgen van zijn wonden bekeek ze hem nogmaal onderzoekend. Ze wist niet zeker of ze misschien de wond bij zijn hand moest hechten, of het zo laten moest. Op deze manier zou al het vuil eruit kunnen, maar misschien zou het dan niet goed dicht gaan. Het was een moeilijke afweging. Mindo had weinig verstand van geneeskunde, het was en basis kennis dat ze op school had moeten leren en op school had ze nooit opgelet, iets waar ze nu spijt van had.
Met een vermoeide zucht liet Mindo zich op de grond zakken, haar rug geleund tegen de bank waar de bewusteloze jongen op lag. Voorzichtig pakte ze zijn nog goede hand en hield deze vast, haar vingers bij zijn pols om zeker te weten dat zIjn hart nog klopte. "Alsjeblieft, ontneem hem niet ook van me." Mompelde ze tegen niemand in het bijzonder. Veel wezens zouden nu bidden, maar Mindo had nooit in goden of één geloofd. En de waanzin had haar nog niet zover gekregen dat ze aan een voor haar niet bestaand iets zou bidden.
Met een zucht sloot ze haar ogen, en een warme traan rolde over haar wang. Ze deed niet eens moeite hem weg te vegen.

Langzaam trok de vermoeidheid haar ogen dicht, zelfs al vocht ze ertegen. Uiteindelijk belandde ze in een onrustige slaap, waarin het beeld van de door haar vermoorde vrouw maar voor haar ogen bleef spoken. Telkens opnieuw keken die ogen haar betekenloos aan en hoorde ze weer dat ijzige gegil, gevolgd Door de smaak van bloed op haar tong. Het was alsof ze in een horror film was beland die zich herhaaldelijk in haar hoofd afspeelde.

"Mindo?" Het was de half gegromde vraag gesteld door Lyall die haar liet ontwaken. Verschrikt opende ze haar ogen en keek voor een kort moment nie begrijpend voor zich uit, totdat de herinneringen van wat er eerder die dag was gebeurd met een klap terug kwamen. Ze vervloekte zichzelf voor het feit dat ze in slaap was gevallen. Lyall had kunnen sterven voor zover zij wist, en dan was zij stom genoeg om in slaap te vallen.
Ze krabbelde overeind en keek hem bezorgd aan, zijn hand nog in de hare. "Lyall, godzijdank je bent wakker." Ze haalde diep, trillend adem. Misschien was het ovedreven geweest, maar ze was zo bang geweest hem te verliezen. Zo onwijs bang.
Te vroeg moesten ze echter nog niet juichen, want zijn wond kon nog ontsteken. Een ding was zeker, ze zou hem niet laten gaan voordat ze zeker wist dat zijn wonden waren genezen. Of iniedergeval dat hij buiten levensgevaar was.
Het viel haar op dat zijn ogen bloed rood waren, net zoals in zijn Dire wolf vorm. Waarom precies? Dat wist ze niet. Net als dat ze niet wist waarom Lyall zo om zich heen keek, alsof hij er niets van snapte. Was hij alles vergeten? "Ben ik in slaap gevallen?" Ze schudde haar hoofd van niet en wilde er verder op in gaan toen Lyall zijn verbonden hand naar haar gezicht bracht en bijna teder de verdwaalde traan van eerder wegveegde. Bijna had Mindo bij zijn aanraking weer toegegeven aan haar zwakte,  maar ze wist zich sterk te houden en slikte de tranen met moeite weg. "Wat is er gebeurd?"  Haar gouden ogen keken hem aan, ze vermande haarzelf. Toch klonk haar stem nog dik en trillerig van achter gehouden tranen toen ze sprak. "Je... Je had heel veel bloed verloren Door je wonden... Toen je binnenkwam viel je flauw." Haar blik gleed af naar zijn been. "Het spijt me als het pijn doet, ik heb het ontsmet en verbonden..."bezorgd en enigszins verward keek ze hem aan. "Weet je nog wel wat daarvoor is gebeurd?"

Terwijl de gezichten nog in zijn droom voor hem zweefde hoorde hij ergens ver weg. ‘’fuck, fuck, fuuuck’’ echoën. Voordat het helemaal stil werd. Hij kon niet nadenken. Fisiek was Lyall er. Maar mentaal kon hij niks. Soms hoorde hij een stem, maar die stierf ook weer weg. "Alsjeblieft, ontneem hem niet ook van mij." Hoorde hij nog voordat het een tijd lang stil werd.

Langzaam begon er weer geluid bij Lyall door te dringen. Hij hoorde iets knapperen. Een vuur ofzoiets? Dacht hij. Lyall probeerde te bewegen maar het lukte niet. Zelfs zijn ogen openen werkte niet. Hij staarde in het niets. Wetend dat hij niks kon bleef hij maar stil en probeerde verder niet te bewegen of denken. Een tijd later probeerde hij het toch opnieuw. En zowaar, voelde hij zijn hand tintelen. Langzaam begon zijn hand te stuiptrekken en voelde Lyall weer wat. Lyall besloot ook te proberen zijn ogen open te doen, maar sloot ze abrupt weer toen hij de prikkelingen van het licht in zijn ogen voelde. Nog bleef hij even liggen en besloot zijn been te bewegen. Dat had hij beter niet kunnen doen want een flinke pijnscheut kwam eruit. Lyall hield zijn ogen stijf dicht en van de pijn maakte hij van zijn prikkelende hand een vuist. Toen de pijn weer minder werd gromde hij vannuit zijn borstkast en deed hij zijn ogen weer open maar.. de kleur was uit de wereld getrokken en hij zag een zwart wit plafond. Direwolf ogen. Dacht Lyall. Het was vervelend zien, maar hij had de kracht niet om terug te shiftten. Hij keek naast zich en zag een gedaante zitten. ‘Mindo?’ vroeg hij zich hardop grommend af. Hij hoorde hoe schor zijn stem was, net of het niet zijn stem was. Mindo schrok wakker van het geluid en even zag zij er net zo verward uit als hem. Ze zat met haar rug tegen de bank waar hij op lag en had haar hand om de zijne zitten. Ze draaide zich om en keek hem bezorgd aan. "Lyall, godzijdank je bent wakker." Lyall keek over Mindo’s schouder heen naar buiten en zag dat het al wat later in de middag was. Hij probeerde zich iets te herinneren maar het was alleen een vaag beeld. Zelfs zijn droom begon al vaag te worden. Hoe kan ik niet weten wat er is gebeurd? Vroeg hij zichzelf peinzend af. Hij hoorde Mindo diep en trillend ademhalen. Hij zag met zijn ogen haar stemming en voelde dat het een verdrietige was. Waarom was ze verdrietig of bang? Vroeg hij zich weer af. Met zijn bloedrode ogen keek hij haar aan. ‘Ben ik in slaap gevallen?’ vroeg hij uiteindelijk maar. Met zijn schorre stem. Hij zag Mindo haar hoofd schudden. Toen pas viel een traanspoor bij Mindo hem op. Langzaam kwam hij met zijn verbonden prikkelende hand naar haar gezicht toe. Hij legde zijn hand onder haar kin en zachtjes, bijna teder veegde hij het traanspoor weg met zijn duim. Hij zag meer tranen opzwellen bij Mindo’s ooghoeken maar die trokken zich weer terug. Ik weet niet wat er gebeurd is, maar het moet erg zijn geweest. Bedacht Lyall zich ietwat somber. Hij wilde niet dat Mindo verdrietig was. Daar werd hij zelf ook ongelukkig van. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg hij nog maar eens. Terwijl ze hem recht in zijn rode ogen aankeek zei ze met een dikke stem van emotie. ‘'Je... Je had heel veel bloed verloren Door je wonden... Toen je binnenkwam viel je flauw.’' Flauwgevallen? Dacht Lyall verbaast. Hij was nog nooit flauw gevallen. En nu was hij dat dus wel door zon miezerige wond als deze? Hij probeerde zich weer te herinneren waar hij de wond van had, maar het beeld was wazig. Ze keek naar zijn been. "Het spijt me als het pijn doet, ik heb het ontsmet en verbonden..." verward en bezorgd keek ze hem weer aan. "Weet je nog wel wat daarvoor is gebeurd?" Lyall sloot zijn ogen en probeerde terug te denken. Langzaam kreeg hij beelden voor ogen. Of eigenlijk eerder gevoelens. Hij herinnerde zich een woedde. Een niet te temmen woedde. Voor een groep mensen. Daarna voelde hij kil verdriet. En als laatste een onbegrepen verdriet. Hij opende zijn ogen weer maar zijn ogen waren nog niet terug veranderd zoals hij had gehoopt. ‘nee.’ Begon hij. ‘Ik weet het niet.’ Weer ging hij met zijn duim over Mindo’s wang heen. Deze keer niet omdat hij een traan wegveegde, maar omdat hij de aanraking met haar fijn vond. Het enige wat hij nog wist van zijn droom was, dat hij zich eenzaam voelde. En met haar in de buurt was hij eenzaam. En zo ook zeker dat het maar een droom was, en geen realiteit. Hij keek weer op van Mindo naar zijn been en probeerde hem weeg te bewegen. Verkeerde keus. Weer kromp Lyall samen van de pijn. Hij zag alleen de met bloed doorweekte mantel. Maar misschien wilde hij de wond ook liever niet zien. Hij keek weer door het raam naar buiten en zag dat het nu al donkerder werd. ‘ik moet richting huis.’ Zei Lyall droogjes tegen Mindo. Hij wilde graag nog blijven maar als hij voor het donker thuis wilde zijn moest hij nu gaan. Met een beetje geluk kon hij zijn huis zo bereiken, maar met wat ongeluk liep hij recht in de handen van een stel rovers. En right now kon hij niks tegen hun beginnen.

Lyall bracht de door haar verbonden hand naar haar gezicht, waarna hij zachtjes, bijna teder de vergeten traan van eerder weg veegde. Bij zijn aanraking sloot Mindo even haar ogen en haalde haperend adem, bang dat ze opnieuw in tranen uit zou barsten. Ze weer hield zichzelf hier dan ook van, en liet de tranen in haar ooghoeken zo goed en kwaad mogelijk verdwijnen, waarna ze even haar mouwen langs haar ogen hield. Vandaag waren al genoeg tranen vergoten, ze zou zichzelf niet nog eens laten gaan. Echter was het lastig zich sterk te houden; ze was moe en gebroken, bang dat er misschien toch nog wat mis zou gaan
"Wat is er gebeurd?" Vroeg de jongen toen,  alsof hij niets meer wist van wat er eerder die dag had plaats gevonden. Verward keek Mindo hem met haar gouden ogen aan en toen ze sprak was haar stem nog steeds dik en zwoel van de achtergehoude tranen. "Je... Je had heel veel bloed verloren Door je wonden... Toen je binnenkwam viel je flauw." Haar blik gleed af naar zijn gewonde been, gewikkeld in de mantel en verband. Het zag er, ondanks haar moeite, niet echt professioneel uit.  "Het spijt me als het pijn doet, ik heb het ontsmet en verbonden..." er kwam een bezorgde en wat verwarde blik in haar ogen toen ze hem in zijn rode kijkers aan keek.  "Weet je nog wel wat daarvoor is gebeurd?" De jongen sloot zijn ogen even en leek diep na te denken. Ook Mindo dacht na, was het überhaupt mogelijk om geheugenverlies te krijgen van bloedverlies? Of was dit misschien tijdelijk? De kennis op dit vlak kwam haar echter weer te kort.
Het duurde even voordat hij zijn ogen opende, en toen hij dat deed waren ze nog steeds even bloed rood als eerder. "Nee." Begon hij. "Ik weet het niet." Fronsend stond Mindo toe dat hij haar wang weer aanraakte, en er kort zoals eerder over wreef. Dit keer echter niet om een traan weg te vegen. Mindo pakte zijn hand voorzichtig vast. Ze wist niet zeker of ze het hem moest vertellen. Immers was wat er vandaag was gebeurd geen leuk verhaal, alles behalve.
Lyall bewoog zijn voet, wat tot gevolg had dat hij bijna ineen kromp van de pijn. "Blijf stil liggen, anders haal je de wond misschien weer open." Sprak ze hem toe, nog steeds een beetje een bezorgde toon in haar stem.  ‘ik moet richting huis.’  Mindo keek hem aan alsof hij een flauw grapje maakte. Het viel haar nu op dat het al  donker begon te worden buiten, wat het alleen nog maar belangrijker maakte dat hij precies bleef waar hij nu was. "Nee, je blijft hier." Sprak ze ferm, bijna alsof ze geen tegenspraak duldde. "Je bent net in een berenklem gaan staan, het is een geluk dat je been er niet af ligt. Zo kun je echt niet helemaal naar het grijze gebied gaan. Ik ben bang dat je hier vast zit totdat het enigszins genezen is." Ze drukte haar gezicht tegen zijn koude hand. "Blijf hier, alsjeblieft."

‘Ik weet het niet.’ Zei hij naar eerlijkheid. Hij wist alleen nog wat vage beelden voor zich op te roepen maar meer ook niet. Hij wreef weer over haar wang met zijn duim. Het meisje pakte voorzichtig zijn hand vast. Lyall begon wat stijf te worden in zijn been en besloot hem wat te bewegen, wat een verkeerde keus bleek te zijn. na een kleine beweging van zijn voet kromp hij al ineen van de pijn. "Blijf stil liggen, anders haal je de wond misschien weer open." Zei Mindo wat bezorgd. Lyall deed voor nu even wat ze zei. Maar toch moest hij thuis zien te komen. En als hij nu niet ging bewegen ging hij dat nooit meer doen. ‘ik moet richting huis.’ Zei hij uiteindelijk maar. Hij had het compleet gemeend, maar Mindo leek het als een grap te zien. "Nee, je blijft hier." Sprak ze op een toon die geen tegenspraak duldde. Bijna schrok Lyall van de overgang. Maar daarna liet Lyall zijn arrogantie weer naar boven komen. Hij stond op het punt te zeggen dat ze hem toch niet kon tegen houden en dat ze niet zijn moeder was, toen ze iets vertelde wat hem lichtelijk schokte. "Je bent net in een berenklem gaan staan, het is een geluk dat je been er niet af ligt. Zo kun je echt niet helemaal naar het grijze gebied gaan. Ik ben bang dat je hier vast zit totdat het enigszins genezen is." Zei ze. Wacht. Berenklem? Lyall begon als een gek na te denken. Hij kreeg weer beelden voor zijn ogen. Zijn droom was deels werkelijkheid geweest. Hij zat achter een doelwit aan, sprong, en toen zat hij vast in die berenklem. Langzaam kwamen de momenten terug bij hem. Hij verstarde even. Hij zag weer de blik van Mindo’s gezicht voor zich. Het gezicht van een gebroken iemand. In shock met als realisatie dat ze een persoon had vermoord. Lyall keek haar weer aan. Ze drukte haar gezicht tegen zijn koude verbonden hand aan. "Blijf hier, alsjeblieft." Die 3 woorden lieten zijn arrogante kant als sneeuw voor de zon smelten. Hij kon het haar niet weigeren, hoe graag hij het ook zou willen. Hij liet zijn hoofd weer met een plof neerzakken op de bank. Hij vond dat wel een duidelijk genoeg antwoord. Wat had hij wel niet gedacht? Zijn been had er net zo goed af kunnen liggen na een berenval. En dan wilde hij meerdere kilometers op dat been afleggen naar zijn hol? Hij kon zich niet herinneren sinds wanneer hij zon dwaas was geworden. Na een aantal seconden zo op de bank liggend voelde hij zich weer slaperig worden. Als hij dan toch de komende tijd hier vast zou zitten dankzij zijn rot been. Waarom het zichzelf dan niet gemakkelijk maken. Dacht Lyall. Lyall sloot zijn ogen weer en probeerde zijn ogen weer terug te shiftten. Toen hij weer naar het plafond keek verscheen de bruine kleur van het hout. Mooi. Dacht hij tevreden. Waarna hij weer weg zonk in een droomloze slaap.

Was hij gek geworden? Wilde Lyall nu daadwerkelijk terug gaan lopen? Mindo keek hem aan alsof hij een grap maakte. Wat nog logisch zou zijn, want hij zou de weg naar huis nooit kunnen maken. "Nee, jij blijft hier." Sprak ze misschien wat fermer dan de bedoeling was. Ze zag dat Lyall alweer wilde protesteren tegen haar woorden, maar voordat hij de kans kreeg kapte ze hem af. "Je bent net in een berenklem gaan staan, het is een geluk dat je been er niet af ligt. Zo kun je echt niet helemaal naar het grijze gebied gaan. Ik ben bang dat je hier vast zit totdat het enigszins genezen is." Haar woorden leken weer wat herinneringen op te roepen. Hij keek strak voor zich uit en leek diep na te denken, terwijl hij zich waarschijnlijk stukje bij beetje herinnerde wat er eerder die dag was overkomen. Dat moest hem nogal shockeren, kon ze zich voorstellen. Dat deed het bij haar althans. Het bebloede gezicht van de vrouw verscheen weer voor haar ogen.
Met verklampte vingers pakte ze Lyall's koude hand en hield deze tegen haar wang. Met een zucht sloot ze haar ogen. "Blijf hier, alsjeblieft." Sprak ze zachtjes. Er kwam niet echt een antwoord, maar Lyall liet zijn hoofd weer op de bank ploffen. Voor Mindo was dat antwoord genoeg.
De jongen bleef rustig liggen en sloot uiteindelijk zijn ogen, om in een slaap weg te zakken. Mindo bleef bij hem totdat hij diep in slaap was en stond toen op. Het meisje bewoog zich naar haar slaap kamer en haalde daar van haar bed haar deken vandaan, samen met een oude delen uit haar kast. Beide nam ze terug naar de woonkamer, daar legde ze haar deken over Lyall heen en sloeg de ander over haar eigen schouders.
Het was toen dat ze zich herrinerde dat ze nog bonen aan het koken was. "Shit," siste ze zachtjes, waarna ze de pot van het vuur hielt en op de stenen tegels voor de openhaart zette. De bonen waren veels te ver doorgekookt en daarom te zacht, maar Mindo had behoorlijke honger. Ze werkte wat van de bonen naar binnen en liet de rest staan voor Lyall later. Tussen de bonen hadden wat pijnstillende kruiden  gezeten, maar dat maakte haar weinig uit. Misschien zou het haar hoofd wat rust kunnen geven, want iedere keer dat ze haar ogen sloot teisterde het beeld van haar slachtoffer haar weer.
Ze gooide nog een groot houtblok op het vuur en krabbelde toen weer terug, haar rug geleund tegen de bank waar Lyall op lag te slapen. Mindo staarde in het vuur, maar kon de slaap niet bevatten. Met een zucht sloot ze haar ogen.
"I went into the woods today to see what I could find
I saw a fox and he told me
To run away and hide
He said take your chances
Run and hide. He said take your chances run and hide..." zong ze zachtjes het liedje dat haar moeder altijd had gezongen voor het slapen gaan, hopend dat ze zo de slaap kon vatten. Het volledige liedje wad een stuk langer, maar van dit deel had ze altijd geweten dat het naar haar had verwezen. Een lange tijd stilte volgde, en uiteindelijk viel ze dan toch in slaap.

Lyall werd wakker uit een droomloze slaap. Het eerste wat hij opmerkte was dat er een deken over hem heen lag. een deken? Ik ga nooit onder dekens liggen. Dacht hij terwijl hij het verdacht vond. Waar was hij? Toen schoot het hem weer binnen dat hij bij Mindo’s huis was. Met een zucht ontspande hij zich weer en maakte zichzelf uit voor sukkel omdat hij alles veel te snel verdacht vond. Hij gaapte eens en rekte zich uit. Hij keek weer naar zijn verbonden hand en zuchtte opnieuw. Even was hij er van overtuigd dat alles wat was gebeurd gewoon onderdeel was van een droom. En dat hij nu simpel weer op kon staan zonder pijnlijk been. Maar nee. Hij zat vast in dit huis. Lyall keek naast zich en zag dat Mindo op de grond, tegen de bank zat aangeleund met ook een deken. Met een kreun van de pijn probeerde Lyall recht te gaan zitten, en schoof de deken van zich af. Hij keek naar het bebloede verband en wist zichzelf over te halen het er van af te halen. Het afhalen van het verband deed pijn. Het opgedroogde bloed had zich vastgenageld aan zijn been en het verband dus deed het veel pijn om los te halen. Toen het eenmaal los was zag hij wat voor rotzooi het was. Het was schoon. Maar daar hield het ook wel bij op. Een stuk vlees was bijna los gekomen en hij vroeg zich af hoe hij dat niet eerder had kunnen merken. had zijn broek zo strak gezeten dat hij het niet had gemerkt? Vroeg hij zich af. Hij dacht even na wat hij moest doen en besloot het proberen te hechten. Tenslotte kon hij het niet zo laten. Hij zag nog wat verderop de kist staan met naald en draad, en besloot maar meteen te beginnen voordat hij zou terug krabbelen. Met veel pijn en moeite stond hij op en strompelde naar de kist toe. Eenmaal weer terug naar de bank met de kist zat hij te hijgen van de pijn. En na een paar tellenwachten begon hij met een lichte grom van pijn aan het hechten van zijn been. Het waren slordige hechtingen, maar beter dan niks. Na een half uur lang hechten en netjes maken vond hij het wel mooi en schoof nog een beetje na trillend van de pijn de kist met naald en draad weer weg. Lyall keek even opzij, kijkend of hij niet per ongeluk met zijn gehijg en gegrom Mindo had wakker gemaakt. Toen hij ervan overtuigd was dat het niet zo was liep hij naar de pot toe waar hij al eerder etensgeuren vanaf rook. Hij zag er nu koude bruine bonen inzitten. Niet het lekkerste, maar om het weer helemaal op te warmen vond hij onzin. Bovendien had hij ontzettend veel honger, dus dat liet de smaak wegvallen. Hij nam een grote hap en proefde meteen dat de bonen veels te zacht waren. Nu begrijp ik wat ze bedoelt met. ‘Ik ben niet goed in koken.’ Dacht Lyall. Maar ook al waren de bonen koud en over gekookt. Hij at het toch op. Daarna liep hij weer naar de bank en ging daar naast Mindo op de grond tegen aan leunen. Hij dacht erover na haar op de bank te tillen, maar besefte weer dat hij niks kon tillen met zijn been. Dus liet hij zich zachtjes neerploffen en bleef naast Mindo op de grond zitten.

Er was niets anders dan de duisternis om haar heen. Waar normaal een grond of lucht zou zitten,  was nu enkel oneindig zwart. Toen ze haar mond open deed om te roepen, kwam er niets anders dan gekef  uit. Ze was in haar dierlijke vom, en ondanks dat ze het probeerde was  terug shiften niet mogelijk. Enigszins in paniek keek ze om zich heen en tot haar schrik zag ze weer de vrouw. Haar gezicht was lijk bleek en rond haar nek was een diepe wond waar nog bloed uitgutste. Haar stem was vervorm Door de enorme wond en daardoor klonk inplaats van echte zinnen enkel gegorgel op uit haar keel.
Vol angst draaide de coyote/vos zich om en wilde er vandoor rennen. Echter was ze niet meer alleen hier, vanuit alle zijdes  kwamen vrouwen aan lopen, hun lege ogen op haar gericht. Terwijl ze nog steeds onverstaanbare zinnen uitkraamde. Vol paniek probeerde Mindo te ontkomen aan de wezens, maar haar poten leken van lood. Er was geen ontkomen aan.

Met een schok werd Mindo wakker, haar ademhaling was twee keer zo snel als normaal en angst zweet stond op haar gezicht. Met ogen groot van schrik keek ze om zich heen, maar het was gewoon haar vertrouwde huis. Naast haar was Lyall komen zitten, die zich kennelijk naast haar had verplaatst terwijl zij had geslapen. Toch duurde het even voordat ze besefte dat het maar een droom was, en ze sloot haar ogen terwijl ze diep in ademde, haar ademhaling nog rillend. "Ik heb iemand vermoord," Klonk haar stem zachtjes, terwijl ze machteloos voelde Hoe er weer tranen over haar wangen liepen. De puf om zichzelf weer sterk te houden had ze niet. Ze verborg haar gezicht achter haar handen en huilde warme tranen, terwijl haar lichaam schokte van het snikken. "Ik heb iemand vermoord Lyall, ik had beloofd dat nooit te doen" Klonk haar stem gesmoord vanachter haar handen. Het was misschien een naïef iets, er liepen zoveel moordenaars rond en Lyall had ook al meerdere mensen de hell in geholpen, maar nu ze zelf bloed aan haar handen had kleven voelde het toch anders.