And their story continues

Well, ze had het zojuist volledig verpest. Daar stond hij dan, bloed aan zijn kleren en zijn blauwe ogen stonden glazig van verdriet. Maar hem troosten deed ze niet, nee, in plaats van een warme knuffel kreeg de jongen een sneeuwbal vol op z'n smoel.
Schuldgevoel liet een blos op haar wangen komen en stamelend vroeg ze wat er aan de hand was. Een antwoord kreeg ze echter niet. Hij schudde wat van het sneeuw van zijn haren af, en liep zonder iets te zeggen naar de deur, daar smeet hij het hert neer.mindo bleef daar maar wat ongemakkelijk staan, totdat hij terug kwam. "Sorry dat ik je heb laten wachten." Was het enige dat hij zei, waarna hij zijn hand in zijn nek legde. Hij bleek gewond te zijn, al dan niet al te ernstig. Het bloed dat aan zijn kleren hing was afkomstig van anderen, van wolven en mensen,dat was wat ze eruit kon opmaken. Vragen spookten in haar hoofd, maar toen ze weer oogcontact maakten bleef het stil. Even stonden ze daar, en toen stapte hij naar binnen. De jongen liep recht naar de badkamer toe en Mindo liet hem zijn gang gaan. Met een zucht keek Mindo naar het hert. Ze zouden het moeten gaan villen. Dat was een flink karwei, maar ze wist hoe ze dat efficiënt moest doen. Alleen zou ze eerst even voor Lyall zorgen, die leek het meer nodig te hebben. Met wat moeite sleepte ze het hert naar binnen en sloot de deur. Uit een kastje wist ze het laatste beetje cacao poeder te halen en dit vermengde ze met de melk. Vervolgens hing ze het boven het smalende vuur, totdat het goed warm was. Voorzichtig pakte ze het bekertje op en greep de laatste pijnstiller mee en bracht het naar de badkamer. Lyall was bezig zijn kleren en wond schoon te maken.
Op het randje van de wastafel legde ze het neer, en zonder iets te zeggen sloeg ze haar armen om de jongen heen. "Het spijt me" sprak ze zachtjes, waarna ze hem losliet en er een vastberaden blik in haar goud gele ogen kwam. "Als zij het waren, zweer ik dat ik ze omleg." Siste ze tussen haar tanden door, woede duidelijk in haar stem. Ze hadden Dax van de cliff gehooid, haar bijna kapot geramd en dan ook nog eens Lyall aanvallen? Ze waren te ver gegaan. "Ze komen hier niet mee weg."

Hoewel zij kookte van woede, was Lyall een en al kalmte. Ze vertelde hem dat ze zon op wraak, maar de jongen keek haar enkel even aan met zijn koel blauwen ogen. Één luttele seconde lang keken ze elkaar zo aan, waarna de jongen enkel zijn hoofd schudde en regelrecht naar de slaap kamer liep. Hij zei niets.
Mindo bleef wat verloren staan, niet wetend wat ze moest doen. Er was duidelijk wat ergs gebeurd, en ze zou Lyall iets van steun moeten geven. Maar wat deed ze? Het goed proberen te maken met wat goedkope woorden en chocolade melk.
Haar ogen gleden af naar het kopje. Wat een hopeloos geval was ze ook. Ietwat gefrustreerd tikte ze het kopje omver, zodat het in de gootsteen terecht kwam en de inhoud wegspoelde.
Ze snapte dat Lyall waarschijnlijk even alleen wilde zijn, en ze liet hem zijn gang gaan. Het meisje liep terug naar de huiskamer en sleepte het hert opnieuw weer naar buiten. Ze had het eerder binnen gelegd zodat er geen mee-eters in zouden komen te zitten. Maar villen binnen was niet echt handig, tenzij je graag veel bloed wilde opruimen. Mindo hing met wat moeite het beest op aan z'n achterpoten en begon hem zorgvuldig te villen. De vacht zou ze laten drogen door middel van zout, zodat die haar warm kon houden tijdens de winter. De botten en de hoeven kon ze voor andere dingen, zoals pijlpunten kunnen gebruiken. Iniedergeval zou ze zo weinig mogelijk proberen te verspillen.
Het was een moeilijk werkje, maar uiteindelijk had ze al het goede vlees gescheiden en het wat minder eetbare vlees in een pot goed afgesloten, dat zou ze gebruiken voor vallen, later.
Eenmaal weer binnen stookte ze het vuur weer op en kookte wat van het vlees. Wat kruiden gooide ze erbij voor de smaak, en toen het eenmaal klaar was schoof ze het op twee borden. Er was echter nog veels te veel over, maar dat had ze onder een hoop sneeuw buiten gestopt, zodat het niet zou bederven.
Met twee borden in haar hand liep ze de slaapkamer weer in, waar ze het op het nachtkastje neerzette en ook het bed in kroop. Voorzichtig kroop ze tegen Lyall aan en krulde zich zo goed en kwaad als het ging op. Ze merkte nu pas op dat ook zij weer onder het bloed zat, door het villen van dat hert. Het hele bed was vies en bebloed. Mindo kreeg een vaag glimlachje op haar gelaat, dat zou nog eens een schoonmaak festijn worden.

Het begon al behoorlijk lekker te ruiken in huis, de aroma van het vlees liet gaar bijna watertanden. Eigenlijk was het ook niet zo raar dat ze honger had, er was behoorlijk wat gebeurt en afgezien van het ontbijt en een appel was haar maag nog leeg. Voor Lyall moest het nog veel erger zijn, daarom schepte ze zijn bord zo vol als ging. Immers hadden ze nog wel genoeg voorlopig.
Ze gooide er nog wat kruiden bij en bracht het toen naar de slaapkamer. Daar legde ze het eten op het nachtkastje en krulde zich naast hem op. Even sloot ze haar ogen, het voelde zo veilig zo.
Plots klonk er heel hard gerammel, en het duurde heel even voordat ze zich realiseerde dat het van Lyall's maag afkomstig was. ‘ik denk dat mijn buik heeft besloten dat ik maar is moet gaan eten.’ Mindo grinnikte zachtjes bij zijn woorden en bleef nog even liggen.
Hij pakte het bord vast en Mindo keek ietwat gespannen toe, hopend dat het te eten was. ‘ik dacht dat je zei dat je niet zo goed kon koken?’ Die woorden brachten een brede glimlach op haar gelaat. "Ben ik ook niet echt, maar m'n moeder heeft me wel het een en ander bij gebraht." Sprak ze grinnikend. Ze had vroeger zo'n hekel gehad aan die kooklessen, maar ze bleken toch nog van pas te komen.
Lyall gebruikte zijn stilletomes, die helemaal niet voor dit soort zaken gemaakt was, om het malse vlees te snijden en hij leek er daadwerkelijk van te genieten, wat haar goed deed. Ook Mind hees zichzelf nu overeind en deed zich te goed aan het vlees, dat inderdaad bijzonder goed smaakt, al was dat waarschijnlijk ook omdat ze gewoon zoveel honger had.
Lyall draaide zich naar haar om. ‘sorry dat ik je niet heb geholpen met het eten, dat had ik wel moeten doen.’ Ze wierp hem een vage glimlach toe en slikte het vlees door. ‘ik was gewoon…’ Ze liet zich tegen zijn schouder aanzakken. "Het is oké, ik snap het." Dat was niet volledig waar. Ze snapte er juist bar weinig van, omdat ze allen maar kon bedenken wat er zojuist was gebeurd. Maar ze snapte dat Lyall het er gewoon niet over wilde hebben, en dat was het meest belangrijk. "Bovendien heb jij voor het hert gezorgd, dan is het alleen maar eerlijk dat ik het eten kook, niet?" Ze draaide haar hoofd naar hem om en gunde hem een klein grijnsje. Ze at het laatste stuk op en niet lang daarna leek ook Lyall klaar te zijn. Hij zette z'n bord terug en ging weer liggen. Ook Mindo liet zich weer op het bed neervallen en liet toe dat Lyall zijn armen om haar hen sloeg. Het meisje krulde zich tegen hem aan en legde haar hoofd tevreden tegen zijn borst.
Plots voelde ze iets kriebelen, en ietwat verbaasd keek ze naar Lyall's staart die tevoorschijn was gekomen. Ze grijnsde en sloot toen haar ogen weer, het zou haar een worst wezen. De jongen sloeg de pluizige staat om hen heen en gromde tevreden. Mindo schoof haar koude voeten onde zijn staart en haade tevreden diep adem. Ze sloot haar ogen met een glimlach.
"Ik houd van je, Lyall." Fluisterde zachtjes. Ze had een hekel aan die woorden, omdat ze te oppervlakkig waren, het betekendede laatst tijd nog maar weinig. Maar haar woorden kwamen recht uit het hart,


-topic binnenkort maar afsluiten?