And their story continues

Zo snel ze kon racete ze over het landschap, haar hoofd werkte maar half en haar poten ging een stuk slomer dan ze normaal deden. Dat was ook niet zo gek, na de drink partij met Lyall de vorige avond. Over Lyall gesproken, ze was momenteel een race met hem aan het houden, al betwijfelde ze of ze die zou winnen.
Ze verminderde vaart toen ze voor het bos stonden. Een kleine glimlach kroop onopgemerkt op haar snuit bij het zien van de vele bomen. Narthodahl forest was haar thuis geworden. "We zijn er bijna," Sprak ze ietwat opgewonden tegen de reusachtige Direwolf. In hun menselijke vormen was Lyall al een stuk langer dan haar, maar als dieren was het verschil nog groter. Toch schrok zijn enorme gestalte haar niet af, noch zijn gloeiend rode ogen.
Mindo ging weer in een drafje verder. Ze nam vele zijpaadjes die bijna overwoekerd waren door planten. Het was een nogal afgelegen route, wat verklaarde waarom het huisje zo verdekt was opgesteld. Na een korte tijd kwam het houten hutje dan uiteindelijk in zicht. Het was inderdaad niet veel, en je kon goed zien waar Mindo haar eigen aanpassingen had gedaan, maar het was knus en zou genoeg onderdak bieden. Ietwat zenuwachtig keek ze om naar Lyall. "Dit is het dan. Opnieuw, het is niet veel...Maar het is onderdak." Ze grijnsde ietwat schaapachtig.

-Lyall

Lyall zette aan het einde een sprintje in, waardoor hij eerder bij het bos was en daardoor dus won. Hijgend bleef ze naast hem staan, terwijl hij een triomfantelijk geluid maakte. Mindo rolde plagend met haar ogen naar hem, met een grote grijns op haar snuit. Ze vroeg zich af of ze wel had gewonnen als ze niet zo bezopen was. Ah wel, dat was iets om je een andere keer zorgen over te maken. Haar grootste zorg was nu de slaap, die haar oog leden naar beneden dreigde te trekken.
Samen veranderden ze naar hun menselijke vorm en volgden een aantal kleine paadjes, totdat ze aankwamen bij haar huisje. Ze vertelde Lyall dat ze hun bestemming hadden bereikt, waarop ze ietwat zenuwachtig op een reactie wachtte. Dit huis was haar zeer dierbaar geworden, het was de plaats geworden waar ze naar terug kon keren. Een thuis zoals ze dat vroeger, als kind, nooit echt had gekend.
'Nou.' Begon Lyall. Mindo draaide zich nu volledig naar hem om en keek hem met haar goud-gele ogen aan.'Na je uitleg daarstraks op de steen hoe het eruit zag had ik een stuk minder verwacht. Het is gewoon perfect.' Ze grinnikte bij zijn woorden en een grijns van oor tot oor kwam op haar gezicht. Die woorden deden haar goed.
De jongen grijnsde haar bemoedigend toe en pakte haar bij de hand. Mindo liet het toe. 'laten we maar snel wat slaap meepakken want anders val ik hier buiten nog in slaap.' Zijn woorden klonken grappend, maar ze betwijfelde of het enkel een grap was. Hij was echter zeker niet de enige die zich zo voelde, Mindo had moeite om er nog bij te blijven. Ze knikte dan ook en haalde een sleutel uit haar zakken, waarmee ze de deur open deed. Ze stapte naar binnen en maakte een gebaar met haar handen. "Welcome to my domain."Sprak ze breed grijnzend, waarna ze zich op de bank liet ploffen. Even wilde ze gewoon zo blijven liggen, maar dat zou een beetje sneu voor Lyall zijn. Mocht hij op de grond gaan slapen, hmm, dat was niet echt gastvrij.
Mindo hees zichzelf overeind en nam Lyall bij de hand, hopend hem zo mee te krijgen naar de slaapkamer. Deze bevond zich in een kamer aan de rechter kant van een gang. Het was een van de grotere kamers en bestond, net als alle andere kamers, volledig uit hout. Er stond een kast in, waar de weinige kleren die ze bevat in hingen. Voor de rest was de kamer leeg, afgezien van een oud schilderij aan de muur en een groot bed, dat ruim twee personen kon hebben. Er lagen nog wat kleren op de grond verspreid, die Mindo haastig onder het bed trapte. Ook de lakens lagen nogal gekreukeld. "Vergeten op te ruimen,"Grinnikte ze zachtjes, waarna ze haar schoenen uit trapte en de gordijnen dicht deed. Met een zucht liet ze zich op het bed vallen. "Ik zou wel de hele week kunnen slapen,"Mompelde ze met een tevreden grijns op haar gelaat.

Normaal sliep ze gewoon in een pyjama, of iets wat daarop leek dan. Maar nu had ze weinig zin om zich om te kleden, in plaats daarvan had ze enkel haar schoenen uitgetrapt en had ze zich op het bed laten vallen. Het meisje trok haar mantel ook nog uit en smeet die naar op de grond. Ze zou morgen wel weer opruimen... Of anders overmorgen.
Tot haar verbazing trok Lyall zijn vest en shirt uit, waardoor zijn bovenlijf ontbloot was. Mindo voelde hoe haar hoofd rood werd en betrapte zich erop dat ze naar hem staarde. Met een hartslag sneller dan normaal keek ze snel weer weg, hopend dat Lyall dat niet had gezien. De jongen liet zich naast haar op het bed vallen. Glimlachend keek Mindo hem aan, zichzelf dwingend hem in de ogen aan te kijken en niet naar het sixpack daaronder. Ze vervloekte zichzelf in haar hoofd, niet wetend wat haar bezielde. 'ik zou ook zomaar een week kunnen slapen. Zeker als het bij jouw in de buurt is. Ze grinnikte zachtjes. "Charmeur." maakte ze hem uit, met een vrolijke twinkeling in haar ogen. Ze reikte uit naar de deken en trok die over hen heen, waarna ze zichzelf ietwat op krulde eronder. 'Mindo?' Begon Lyall vragend. "Hm?" Nieuwsgierig keek Mindo hem aan, zich afvragend waarmee hij zat. 'Er is toevallig geen andere jongen die ehh bij jouw hoort heh? Ik bedoel. Ik zou niet iemands anders vriendin willen stelen ofzo.' Ze was even stil, ietwat overdonderd door zijn woorden. Uiteindelijk schudde ze met een glimlach haar hoofd. "Nee, er is niemand." nog niemand verbeterde ze zichzelf zachtjes in haar hoofd. Haar ogen zochten de blauwe van Lyall op, waarna ze ietwat onzeker fronste. "Bij jou toch, eh, ook niet?" vroeg ze wat onzeker. Het zou haar niet veel verbazen als iemand al Lyall al een ander had, maar ze had er nog niet bij stil gestaan. God, ze hoopte dat het antwoord nee zou zijn, anders zou ze het zichzelf niet snel vergeven.

Even was de jongen stil, net zoals zij was geweest. ‘nee er is niemand hoor, je bent de eerste die is geïnteresseerd in deze stomme jongen hier.’Ze lachte stilletjes naar hem, er vanuit gaand dat hij een grapje maakte. Immers kon ze zich niet voorstellen dat niemand voor hem viel, of was gevallen. Hij zag er goed uit, met zijn lichte haren die in lokken naar beneden vielen en bovenal, die onwijs blauwe ogen. Bovendien, was hij al even mooi aan de binnenkant.
Yak, wat klonk dat zoet.
‘Dus dan hebben we nu allebei iemand.’ Mindo's ogen lichtte op. Was het dan... Nu echt zo? Echt als in verkering, een relatie hebben? Haar hoofd tolde, maar op een goede manier. De jongen kroop nog wacht dichterbij, waarna hij een arm om haar heen sloeg, zoals zij eerder had gedaan. ‘het is koud.’Herhaalde hij haar goedkope excuus van die avond. Mindo grinnikte zachtjes en krulde zich op naast hem, waarna ze haar ogen sloot en al snel in slaap sukkelde.

Het moment dat ze haar ogen open deed, had ze meteen spijt. Een harde kreun verliet haar mond toen ze zichzelf overeind hees. Haar hand legde ze op haar hoofd, die onwijs bonkte. Iedere beweging deed pijn. "Ik drink nooit meer,"Mompelde ze stilletjes, waarna ze naast haar keek. Lyall lag daar niet meer. Ietwat bezorgd keek ze om zich heen, zich afvragend of hij gewoon weg was gegaan. Gelukkig bleek dat niet het geval te zijn, op haar nacht kastje stond een glaasje melk met daarop een briefje, waarin 'drink dit, het helpt -Lyall' stond geschreven. Mindo glimlachte en goot de melk naar binnen. Het hielp ietwat, maar nog steeds voelde ze zich miserabel. Het meisje stond op en liep naar de kast. Haastig haalde ze een borstel door haar geklitte haren, waarna ze haar mantel weer om sloeg en naar binnen liep.
Binnen rook het al erg lekker, kennelijk was Lyall ontbijt aan het maken. "Hmm, dat ruikt goed."vertelde ze, waarna ze glimlachend naar Lyall keek. Ietwat wankel stapte ze op hem af, nog steeds voelde alles een beetje beurs. Met een zachte plof ging ze naast ook bij de openhaard zitten. Het water liep haar al in de mond. "God, ik merk wel dat we wat gedronken hebben gisteren." Bracht ze schaapachtig grijnzend uit. "Hoe is het met bij jou? Goed geslapen?"

Haar ogen bleven even hangen op de jongen, die nog druk bezig was met het eten. Hij had de openhaard aan de praat gekregen en kookte nu eieren in een ketel boven het vuur. Het was lastig te bedenken dat hij even goed een vreemdeling voor haar zou kunnen zijn geweest nu. Voor hetzelfde geld was het niet gaan regenen gister, voor het zelfde geld was zij onder een andere boom gestaan en hadden ze elkaar nooit ontmoet. Dat zou... Dat zou toch wel erg zijn geweest. Mindo wist niet precies hoe ze om moest gaan met dat rare gevoel, al helemaal niet nu ze nuchter was. Maar ze was zo onwijs blij dat ze hem had ontmoet, voor deze ene keer was ze blij dat het had geregend.
Ze keek toe hoe hij een bord met eten op tafel zette, waarbij hij wat bloemen opzij schoof. Ietwat verwonderd keek Mindo ernaar, waren die voor haar?
Mindo merkte op dat ze wel last had van een kater, waarna ze vroeg of Lyall goed had geslapen. "Ja hoor," Was zijn simpele antwoord, waarna hij wat voor zichzelf opschepte en ook weer aan tafel kwam zitten. Hij wees en knikte naar de planten en Mindo bleef ietwat gebiologeerd naar de bloemen kijken. "Ik dacht dat...Ik zag ze op de terug weg staan en dacht... Misschien zijn ze wel leuk." Hakkelde hij voort. Mindo was even stil, waarna ze een stralende glimlach op haar gelaat kreeg en hem omhelsde. "Bedankt, ze zijn prachtig." Nog niet eerder had een jongen haar bloemen gegeven, of ontbijt voor haar gemaakt. Het waren kleine dingen, maar het betekende zoveel voor haar.
Ze liet de jongen los en pakte de bloemen vast. Uit een kastje haalde ze een vaas. Het was niet echt een mooie vaas, er zat een barst in en alles. Maar ze had nooit echt een vaas nodig gehad.
Ze goot wat water in de vaas en zette de bloemen erin, waarna ze ze op tafel zette. Glimlachend keek ze naar Lyall. "Waar heb je ze vandaan? Geleend?" Vroeg ze met een grijns op haar gezicht, waarna ze zich te goed deed aan het ei. "Hm, dat is goed" Sprak ze met haar mond nog half vol.

'meen je dat?' Vroeg hij. Zijn woorden lieten haar enkel zachtjes grinniken. Het gebaar van bloemen geven vond ze nogal vreemd ; 'hier zijn wat mooie bloemen, zodat je ze in een vaas kan zetten en ze langzaam dood kan zien gaan'. Maar nu ze van Lyall kwamen, kon ze ze wel waarderen. Bovendien roken ze heerlijk, en waren mooi ook. "Met heel mijn hart." Gaf ze als antwoord, een brede grijns op haar gelaat. Ze pakte de bloemen en zette ze in een vaas, die ze vervolgens weer op tafel zette. Ze vroeg hem waar hij ze vandaan had, waarop hij antwoordde dat hij ze van een weide hier niet ver vandaan had gehaald. Mindo verwonderde zich erover dat hij helemaal naar de markt was gegaan. Het was normaal niet zo'n eind, maar het moest een stuk langer hebben geleken met een kater. Kennelijk kon Lyall er beter mee over weg dan haar.
Ze deed zich te goed aan het ei, waarna ze met volle mond Lyall vertelde dat het heerlijk was. Ze had wel manieren, maar was velen van hen inmiddels wel verleerd. Gelukkig leek Lyall het niet erg te vinden.
"Over een paar minuutjes hebben we ook wat reepjes vlees,' deelde Lyall mee. Het verbaasde Mindo ietwat, sinds vlees best duur was. Al bedacht ze al snel dat Lyall waarschijnlijk niet eerlijk ervoor had betaald, wat haar bar weinig kon schelen.
De jongen gooide wat luxe varkensvet in de ketel en liet daar verschillende reepjes vlees in koken. Geïnterreseerd keek het meisje toe. Zijzelf was absoluut geen geweldige kokkin, dus wilde ze maar al te graag hier wat van oppikken.
Uiteindelijk gaf de jongen een heerlijk riekend stuk vlees aan haar, terwijl hij zelf de overige stukken, die er overigens een stuk minder lekker uitzagen, op at. Mindo sneed de helft ervan af en at het op, zich verwonderend over de heerlijke smaak. 'En is het vlees te eten?' Mindo slikte het rap door en keek hem aan. 'Het is heerlijk! Hier, proef ook eens." Ze gaf de andere helft van het stukje vlees aan hem. "Hoe ben je hier ooit op gekomen?"

-Lyall, de man die bacon heeft uitgevonden xD

Zonder echt op een antwoord te wachten gaf ze de andere helft van het stuk vlees aan Lyall, of nuja, stopte het meer of minder met haar vork in zijn mond. Veel keuze had hij niet. Gelukkig kon hij het vlees, net als haar,wel waarderen. ‘je hebt gelijk. Het is inderdaad lekker.’ En gelijk had hij. Het varkensvlees was mals en sappig, en bezat een zoute smaak die Mindo erg beviel.
Verwonderd vroeg ze hem waar hij dit vandaan had gehaald, er vanuit gaand dat hij het niet zelf had bedacht. Zijzelf zou dit iniedergeval nooit kunnen bedenken, maar goed, opnieuw, haar kookkunsten stelden niet veel voor
'Well,' begon Lyall als antwoord op zijn vraag. ‘ik liep een tijdje gelede door white gebied en zag een gast in een herberg dit maken. Dus ik dacht. Dit ziet er als een beste wel chique plek uit. Dan moet het eten vast wel goed zijn.’ Mindo luisterde naar hem, zich afrvagend wat hij in het Witte gebied te zoeken had. Meestal was dat niet een van de meest geweldige plaatsen om je te bevinden, al helemaal niet as ze erachter kwamen dat je van Grijs was. De Witten hadden namelijk de neiging om nogal neer te kijken op alles en iedereen, al helemaal op Grijs, sinds de geruchtes de ronde gingen dat jongens van grijs een deel van the Forest Of Beauty in de fik hadden gestoken. Mindo vond dat eigelijk een geniale actie, maar de Witten deelden die mening duidelijk niet.
Ah well, Lyall had er vast z'n redenen voor gehad om zich daar te bevinden.
'ik had moeten weten dat varkensvlees zo lekker smaakte.’ peinsde Lyall hardop. Ze haalde haar schouders even op. "Dat kon jij toch niet weten? Immers bedenk ik wel wat om te doen met het overige vlees." Vertelde ze. Haar moeder had haar enkele recepten geleerd als kind, en een daarvan was een dat voor een stoofpot. Ze maakte het niet vaak, sinds het vaak wel 4 uur op het vuur moest blijven staan. Maar voor de verandering zou ze dat vanavond wel met het vlees kunnen doen, het zou zonden zijn om het weg te gooien.
Lyall ruimde de rest van de troep op, waarbij Mindo hem hielp. Nuja, opruimen was misshien een groot woord, ze verplaatsten eerder het probleem gewoon naar de keuken, met de gedachte 'dat ruim ik later wel op' in hun achterhoofd.
Lyall ging op een stoel zitten, waarna zijn blauwe ogen haar strak aan keken. "Dus...wat nu?" Die vraag had ze eigenlijk al een tijdje aan zien komen. Tja, wat nu? Het liefst zou ze willen dat Lyall nog even bleef, misschien nog wel een nachtje bleef slapen zelfs. Maar ze kon begrijpen dat hij ook weer verder moest, immers hadden ze gister het meeste van hun geld verspild aan de mede. Zij zou nog wel eventjes rond kunnen komen met de nood voorraad die ze had aangelegd, maar dat deed ze liever niet, sinds het niet voor niets een 'nood' voorraad was.
Even was ze bedekelijk stil, niet zeker wetend of het idee die ze had gekregen nu wel zo gepast zou zijn. "Wel, ik snap het als je naar huis moet," begon ze, ze zou het begrijpen en het hem niet kwalijk nemen, maar misshien wist ze wel wat beters. " maar als je wilt... Je hebt de markt al gezien, toch? Hij eindigt bij een redelijk groot plein. Het is daar altijd druk dezer dagen en er is vaak een bandje dat optreedt, wat voor veel afleiding zorgt. Bovendien komen daar ook nog wel eens de wat rijkere mensen op af.." Ging ze ietwat twijfelend verder. Het was een perfecte plaats om wat geld bij te 'verdienen'
"We zouden daar misschien wat... Tja... Geld kunnen 'lenen'?" Afwachtend keek ze Lyall aan. Het was misshien niet de meest normale 'date' die je je kon bedenken, maar goed, zij en Lyall waren ook alles behalce normaal. Nu was het enkel kijken wat Lyall vond.

Ze keek hem aan in die diep blauwe ogen van hem. De vraag leek al een tijdje in de lucht te hangen tussen hen in te hangen, maar nu bracht Lyall hem daadwerkelijk onder woorden. 'Dus...Wat nu?' Mindo keek even twijfelend weg. Het liefst zou ze willen dat hij nog langer bleef, maar ze begreep dat hij belangrijke dingen te doen had. Ze vertelde dat aan hem, waarna het meisje voorstelde om wat geld te gaan jatten op de markt. Het was misschien niet de.. Tja, normaalste 'date' die je je kon bedenken, maar goed, normaal waren ze toch geen van beiden. En dat was maar goed ook.
Schaapachtig grijnzend keek ze hem aan, hopend dat hij akkoord zou gaan met het ietwat bijzarre plan. Gelukkig grijnsde hij al even breed, bijna wolfachtig. Hij stemde meteen in en de ogen van het meisje lichtten op. ‘weet je Mindo, ik ken je dan nog misschien niet zo lang. Maar het voelt al als jaren. Wat een goed idee om daar wat te gaan ‘lenen’. ' Met pretlichtjes in haar ogen keek ze hem aan, een scheve grijns op haar gelaat. "Zo voel ik het nu ook." Stemde ze in met zijn woorden. Het voelde gewoon raar om te bedenken dat ze hem gister had ontmoet, onnatuurlijk, bijna. Maar hij was gewoon perfect. Althans, in haar ogen iniedergeval. Er waren niet veel wezens die samen met haar wat geld zouden gaan 'lenen' als wijze van een date, en zij had het geluk om nu net zo'n iemand tegen te komen.
De langere jongen stond op en liep om de tafel heen op haar af. "Weet je?" Sprak hij, waarna hij voor haar tot stilstand kwam. 'ik had nooit verwacht dat ik in zon korte tijd, zoveel om iemand kon gaan geven.' De jongen maakte aanstalten om zijn armen om haar heen te slaan, en Mindo liet het glimlachend toe. 'en had ook niet verwacht zon groot watje erdoor te worden.' Ze lachte kort om zijn woorden, immers kon ze zichzelf er ook wel in vinden. Zij was een verbitterd, hard meisje tegenover iedereen. En zag haar nu dan eens, ze leek haast een pluisje.
"Jij bent wel de enige waar ik zo'n invloed op heb." Gaf ze toe, bij de meeste wezens wekte ze enkel frustratie, irritatie of simpelweg woede op. Dat was ook de reden dat ze weinig, of nuja, geen vrienden had. Ze grinnikte zachtjes, waarna ze haar armen om zijn nek sloeg. "Maar ach, een watje zijn op z'n tijd is toch ook niet zo erg, vind je niet?" Het meisje wachtte niet op een antwoord. Ze ging op haar tenen staan-sinds Lyall een stuk langer was- en drukte haar lippen op de zijnen.

-hehehe xD

Hij sloeg zijn armen om haar heen, waarna Mindo hem aan keek met haar goud kleurige ogen, waar lichtjes van plezier in dansten. Kennelijk maakte ze een watje van Lyall, iets wat haar enigszins verbaasde. Die invloed had ze namelijk op ongeveer niemand, de meesten waren juist meer op hun hoede, zodra ze door hadden wat voor persoon Mindo was. Dat vertelde ze aan Lyall, waardoor hij enkel grijnsde. ‘omdat je van de rest steelt of wat? Het enige wat je van mij kan stelen is mn hart hoor.’ gaf hij meteen als antwoord. Mindo grinnikte zachtjes, het amuseerde haar hoe zoet zijn woorden waren. "Oh ja? Dat zien we nog wel"Vroeg ze ietwat plagend, ooit zou ze voor de grap wat van hem proberen te stelen, op een moment dat hij niet oplette. Dat was haar domme soort humor.
"Maar ach, een watje zijn op z'n tijd is toch ook niet zo erg, vind je niet?" Echt kans om te antwoorden gaf ze hem niet. Het meisje ging op haar tenen staan en drukte haar lippen tegen de zijnen. Het was nog steeds en wat onwennig gebaar voor haar, maar het voelde goed op een vreemde manier, waar ze maar geen genoeg van kon krijgen.
Lyall besloot het nog een stapje verder te zetten, plots tilde hij haar op en zoende haar verder terwijl ze in zijn armen lag. Ietwat verrast schoten haar ogen open, maar ze liet het toe, enkel van hem.
Na wat een eeuwigheid leek te duren, trok hij zich terug. Zijn blauwe ogen keken hem nog even aan, waarna er een lichtelijk blosje op zijn wangen kwam. Mindo was even wat overdonderd, wat af te lezen was in haar ogen. Uiteindelijk klaarde haar gezicht echter op en sloeg ze haar armen nog éénmaal om Lyall's middel, in een warme knuffel. Het was bijna een kinderlijk gebaar, maar ze kon het niet laten. Na even liet ze los, waarna ze hem aan keek. Als ze in haar dierlijke vorm was geweest, had ze gekwispeld, maar nu was er enkel die vrolijke blik in haar ogen. "Ik ben zo onwijs blij dat ik jou heb ontmoet."Gaf ze naar de waarheid toe, hem een scheve grijns toewerpend.
Het meisje liep naar de deur, waarna ze de klink omdraaide en de deur opende. Afwachtend keek ze hem aan terwijl ze in de deuropening stond. Een ietwat uitdagend grijnsje was zichtbaar op haar gelaat. "Nog één wedstrijdje doen? Om het af te leren." De kater voelde lang zo erg niet meer, dus misschien had ze deze keer dan toch wel een kans van winnen. Snel zou ze het niet opgeven.

Ze omhelsde hem en drukte haar hoofd tegen zijn borst, in een warme knuffel. Ze deed dat eigenlijk bij niemand, gezien het echt een gebaar was dat uit haar hart kwam, maar goed, Lyall was anders dan ieder ander.
Ze vertelde hem dat ze zo onwijs blij was dat ze hem had ontmoet, iets wat ook zeker waar was. De jongen zei niets terug, in plaats van dat kwam er een tevreden grommetje uit zijn mond, en die zei meer dan woorden ooit zouden kunnen zeggen. Dat was ook wat Mindo verachtte de taal van mensen, woorden zouden nooit emoties uit kunnen drukken zoals ze daadwerkelijk waren, dieren konden dat vaak wel. Dat bleek nu ook wel weer.
Ze liep naar de deur toe en haalde de klink over, waarna ze het houten ding openduwde en in de deur opening bleef staan. "Nog één wedstrijdje doen? Om het af te leren." Sprak ze met een uitdagend grijnsje op haar gelaat. Dit keer wilde ze wél winnen, maar dan eerlijk.
De bloedrode ogen, die kenmerkelijk was aan Lyall's wolven vorm, kwamen plots te voorschijn. "Weet je het zeker? Ik hou me niet in hoor." Sprak hij ietwat arrogant, iets wat ze hem nog niet eerder had horen doen. Mindo grinnikte zachtjes, bijna plagend. "Nee, dat hoeft ook niet." Sprak ze geamuseerd en bijna plagend, al was het enkel om hem een beetje te stangen, op een vriendelijke manier...Zover dat ging. Lyall liep voor haar naar buiten en Mindo volgde zijn voorbeeld, waarna ze hem de deur achter haar liet sluiten. De sleutel had ze diep in haar zak gestopt.
Lyall shifte al naar zijn dierlijke vorm; de reusachtige Direwolf. Ergens voelde ze iets van jaloezië, immers leken alle shifter machtige dieren te zijn. Zo was Lyall een enorme wolf, Dax een enorme vos enzovoort enzovoort. En dan kwam zij aan kakken, met haar uit de kluiten gewassen vos, waarvan je niet eens met zekerheid kon zeggen of het nu daadwerkelijk een vos of een coyote was. Ah wel, ze had andere pluspunten, maakte ze zichzelf wijs terwijl ze in haar dierlijke vorm shifte, die nogal nutteloos leek naast Lyall.
Lyall rekte zich uit en Mindo ging klaar staan, met fonkelende ogen keek ze Lyall aan, haar staart zwiepte heen en weer. "Klaar?"Ze gaf hem even de tijd om klaar te gaan staan, waarna ze een hard kefje uit stootte en ervandoor sprintte. Ze genoot van de wind in haar vacht en zigzagde door de bomen heen, richting de markt. Haar soepele, lichte lichaam was gemaakt voor het rennen, vooral van lange afstanden, daarmee hoopte ze Lyall te overtreffen, al wist ze niet zeker of het zou lukken.

Lyall's enorme gestalte was zeer indrukwekkend, waardoor Mindo nog kleiner en nuttelozer leek naast hem. Maar goed, vertelde ze zichzelf, het had ook zo z'n voordelen. Lyall zou het op een langere afstand beter doen, dat was zeker, maar zij kon in korte tijd een hoge snelheid bereiken, en was bovendien soepeler en meer wendbaar. In het bos zou Lyall het moeilijk krijgen, dus dan zou ze een voorsprong moeten creëren. Helaas kwam daarna een heel groot open stuk, waar de enorme wolf het weer beter zou doen... Hmm.
Ze vroeg om of hij klaar was, en dat was hij. Beiden gingen klaar staan en Mindo gaf een kort kefje als startsein. Mindo haar voorspellingen waren juist, zij kon makkelijk tussende bomen door zigzaggen, wat Lyalll niet lukte. De wolf liet een korte huil horen, wat iets inhield als 'ik kom eraan!' Mindo grinnikte enkel en rende door, wetend dat ze goed door moest rennen.
Lyall leek echter een pad te hebben gevonden, waardoor ze binnen no-time weer zij-aan-zijn renden. Mindo zagzagde tussen de bomen door en wist toch nog een kleine voosprong te behouden. Dit was echter maar van korte duur, ze hoorde gestommel achter haar en geschrokken draaide ze zich om. Lyall was gestruikeld, maar hij leek nog oké te zijn. Doordat ze echter was afgeleid, rende ze bijna tegen een boom aan. Nog net op tijd kon ze opzij springen, maar ze verloor snelheid en de twee hondachtigen renden weer naast elkaar. Lyall was nu echter in zijn voordeel, met zijn enorme, sterke poten. Daardoor moest Mindo toezien hoe hij haar meter voor meter inhaalde. Ze zette een sprint in en wist de afstand iets te verkleinen, maar dat kwam mede doordat Lyall nog last van zijn poot had. Even dacht ze eraan om kort in Lyall's poot te happen, zodat hij zou struikelen en zij kon winnen. Maardie gedachte schudde ze haastig van zich af, normaal was ze listig genoeg om dergelijke dingen te doen, maar bij Lyall zou ze dat niet doen.
Met alles wat ze had sprintte ze naar voren, aan het einde maakte ze nog een ietwat riskante sprong, maar het enige wat dat op leverde was een pijnlijke poot. Lyall had gewonnen.
Hijgend kwam ze tot stilstand, haar tong bengelend uit haar bek. Ze was niet echt een goede verliezer, maar wist het gevoel van jaloëzie van zich af te zetten. Lyall had eerlijk gewonnen, bovendien was hield ze van het rennen, of ze nu won of verlies. Al zou het leuker zijn geweest als ik had gewonnen voegde ze er in zichzelf aan toe.
Toen ze eindelijk weer wat op adem was gekomen verranderde ze naar haar menselijke vorm, waardoor ze minder aandacht trok. "Oké, oké, ik geef toe, jij bent sneller." Sprak ze met tegenzin, al was er een grijnsje op haar gezicht. "Gefeliciteerd."

Lyall drukte zijn neus even tegen de hare, terwijl ze beiden nog aan het nahijgen waren. Mindo glimlachte enkel, voor hoever dat ging in haar dierlijke vorm. Ze was absoluut geen goede verliezer, maar het hielp dat Lyall er niet over opschepte.
Ze shiften beiden terug en de twee wisselden even een grijns uit, waarna ze aan hem toegaf dat hij had gewonnen, al vond ze dat rete lastig. Lyall knikte echter enkel en trok zijn mantel over zijn hoofd, waardoor de oren niet meer zichtbaar waren. Ook Mindo sleog haar mantel wat dichter om haar heen, op een manier dat haar gezicht half schuin ging, maar ze er niet bijzonder 'shady' uitzag. "Dus waar wilde je wat geld...Gaan lenen?" Vroeg de jongen haar. Mindo wees even nonchalant naar een de punt van de kerktoren, die wat straten verderop boven de rest van huizen uitstak. "Daar, bij de kerk is die kleine openplaats waar ik het eerder over had. Daar zal het wel redelijk druk zijn." In die drukte zou er niet veel mis kunnen gaan, meestal waren mensen te druk bezig om hen daadwerkelijk op te merken. Ze moesten er enkel voor zorgen dat niemand erachter kwam dat Lyall van grijs was, maar goed, dat was niet aan hem te ruiken ofzo.
Lyall was naar een fruit kraampje gelopen, waar hij een of ander gesprek aan papte met de verkoper en tegelijkertijd nonchalant twee appels wegpakte. Uit het zicht gooide hij een naar haar toe, die ze nog net wist op te vangen. "Ik had honger." Verklaarde de jongen nonchalant. Mindo schonk hem een geamusered glimlachje. "Bedankt." Ze nam een grote hap van de vrucht en genoot van de zoete smaak. Eenmaal haar mond leeg keek ze Lyall weer aan, ze zorgde ervoor dat ze wat dichterbij hem liep, waardoor ze zachter kon praten en de kans kleiner was dat iemand met hun mee luisterde. "Heb je een bepaalde truc in gedachte? Of is het gewoon pakken wat je pakken kan? Dat laatste moet geen probleem zijn, het is daar meestal stampvol rond deze tijd."

Nogmaals nam ze een hap van de rode appel, waarbij ze Lyall afwachtend aan keek. Zijzelf had meestal niet bepaald een uitbundige tactiek; ze was er simpelweg heel goed in geworden om haar handen ongemerkt in iemand's zakken te laten glijden. Dat was inmiddels een handeling die ze zichzelf eigen had gemaakt. En op andere momenten had ze de dolk aan haar riem nog, waarmee ze wel eens ongemerkt andersmans zakken kon open snijden. Daarbij was ze best goed in het afleiden van mensen, ze kon een rustige conversatie starten en daarbij ongemerkt dingen van de ander afnemen. Het enige probleem daarvan was dat ze haar gezicht zouden kunnen herinneren, en sinds er een premie jager achter haar aan had gezeten was ze een stuk voorzichtiger geworden op dat gebied.
Lyall leek echter wel een strak plan te hebben, hij peinsde duidelijk. Ze keek lichtelijk fronsend toe hoe hij zijn schoenen onderzocht, waarbij hij een stiletto mes uit zijn zool haalde. Verwonderd keek Mindo toe, zich afvragend of hij veel meer verbogen messen bij zich droeg. Zijzelf had er ook een, al was het niet eens echt een mes te noemen. Het was een steen die ze vlijmscherp had geslepen, waarna ze hem had vervlochten met haar armband, waardoor hij onzichtbaar was.
"misschien een beetje een rare vraag, maar heb jij misschien ergens een touwtje van ongeveer 60 centimeter?" Even keek Mindo hem wat verbaasd aan, maar ze besloot er geen vraagtekens achter te zetten, hij zou wel weten wat hij deed.
Kort checkte ze zichzelf, maar de beste optie was haar riem. "Tja, mijn riem?" Vertelde ze twijfelend. Hij was haar redelijk dierbaar, ze hoopte dat hij het zou overleven. Ach wat, anders was het jammer.
Ze haalde haar dolk en andere dingen die ze aan de riem had hangen eraf en stopte het in de zakken van haar mantel, waarna ze de leren riem aan de jongen overhandigde. Hij was gelukkig redelijk lang, en moest dicht bij de 60 centimeter komen.
'Oh en mijn plan was 1 iemand die de aandacht trekt en de ander die gaat lenen." Ze knikte al grijnzend, zich afvragend of 'lenen' een synoniem was geworden voor 'stelen'.
"Is prima, ik verzin anders wel wat om de menigte af te leiden, lijkt me niet slim als jij het doet. Straks ziet iemand nog dat je niet van hier bent." Ze nam de laatste hap van de appel en gooide het klokhuis weg. "Bovendien weet ik wel iets leuks om ze mee af te leiden." Vervolgde ze met een klein grijnsje op haar gelaat.