So pwetty :3

Shira liep door het bos, weg van al het gezeik en weg van het dagelijks leven. Voor de kost hield ze uilen shows, kleine kinderen mochten dan een uil even vasthouden en dan liepen ze weer verder. Zelf snapte ze niet wat ze er leuk aan vonden. Het was och veel leuker om met de dieren te zijn? Met ze leven, jagen, een deel van hun familie worden! nee. Zo'n grote majestueuze vogel is niks op een hand. Na een tijdje wandelen ging ze zitten op een bemoste steen. Ze pakte een zelfgemaakte fluit uit haar buidel en begon een melodietje te spelen. Deze melodie gebruikte ze om haar vel gekleurde uit 'Tylluan' te roepen. Vrijwel meteen nadat het melodietje was afgelopen zag ze de vrouwelijke uil op haar af vliegen. Haar hart begon sneller te kloppen toen het machtige beest op haar afkwam. Met krachtige slagen in de lucht kwam ze terecht op de schouder van Shira. Shira aaide de uil en kreeg een liefdevol knautje in haar vinger terug. Ze pakte een stukje muis en gooide die de lucht in, terwijl de grote vogel in de lucht vloog en het ving. Plotseling hoorde ze achter haar takjes breken. "Wie is daar!?" Vroeg geschrokken ze stond en en wees met een sierlijk mes in de richting van het geluid.

{open}

Een lange huil was te horen en meerderen volgden. Lyall was volgepompt met adrenaline. Hij en zijn Pack hadden een vijandige groep weggejaagd. Zij waren de sterkste van deze streken. Maar deze groep kwam aardig dichtbij. Hij keek naar beneden. Naar zijn wolven broeders en zusters. Ze waren met zn 8en geweest. Nu waren ze nog maar met 6. Bijna had hij gezegd weg te wezen en hunzelf te redden. Maar met een laatste klap van zijn kaken was de vijandige alpha wolf door zijn poten gezakt. Daarna was de rest ook afgedruppeld. Een van zijn beste wolven was doodgebloed. En zijn vrouwtje treurde bij hem. Als alpha wolf moest hij zich er eigenlijk niks van aantrekken maar hij kon dat bijna niet. De reden dat de andere pack had aangevallen was logisch geweest. Ze waren veel te groot geworden. Met 12 wolven. Het werd al lastig eten te zoeken met zn 9en, laat staan 12. Maar het was een fout geweest om hier te komen. In het bos van Mindo. Sinds Lyall haar kende had hij de trektochten van zijn Pack door dit bos laten lopen. Het voelde.. veiliger. Om de helft van de tijd op grey en de andere helft op black territory te zijn. Zijn pack was ook uitgehongerd. Waardoor ze nog valser dan normaal waren. na een tijdje zat Eentje blij te grommen en vertelde praktisch gezien dat hij een prooi had gespot. De Lyall in zijn wolvenvorm liet een harde huil horen en verdween toen voor zijn pack uit richting de prooi. Hij rook de prooi. Vogels. Dat is lastig neer te halen. Maar moet lukken. Dacht Lyall. Ze hadden wind tegen. Mooi. Grijnsde Lyall. Met grote sprongen sprintte hij voor zijn roedel uit en sprong hij opeens over een bosje heen. De grijns verdween langzaam toen hij merkte wat ‘de prooi.’ Was. Het was… een meisje.. met een uil.. ugh. Dacht Lyall geërgerd. Alsof mn pack nog niet genoeg meegemaakt heeft voor vandaag. Ach het moet maar. Met een huil beval hij zijn pack het meisje en de uil in te sluiten. Tis maar een black, zag Lyall. Die zal niemand missen. Even keek hij naar zijn zijkant en zag een leegte. Even voelde hij een steek in zijn hart. Ook al was het maar een wolf. Hij was toch de Ena sterkste geweest van de Pack en had als enige nooit helemaal toegegeven dat Lyall de sterkste was. Dat gaf een band. Met nog een schepje meer haat liep hij op het meisje af. Ze had een prikding vast. Dat liet Lyall even glimlachen. Als antwoord liet hij zijn onderste lip naar beneden, zodat zijn gigantische rij tanden te zien was. Toch hield hij een paar meter voor het meisje halt, en met een trekje van zijn gezicht stopte de rest ook. Ze mocht nog iets zeggen voor haar dood. Als mens verdiende ze dat. Dat was een compleet on wolfachtige gedachte maar hij bleef toch deels ook mens. Met een zucht shifte Lyall terug naar zijn mensen vorm. Even rekte hij zich uit en keek naar het meisje. Het voelde wat tochtig en nu pas dacht Lyall er weer aan dat hij deze keer geen vest aan had gedaan omdat het shiften makkelijker ging, met als gevolg dat hij het nu koud had met een ontblood bovenlichaam. ‘Wat zijn je laatste woorden.’ Zuchtte Lyall verveeld. Eigenlijk was het niet eerlijk om met 5 wolven en hemzelf een eenzaam meisje aan te vallen. Maar zijn Pack had honger en alles telde in de winter.

Een grote wolf kwam op haar afgesprongen Shira deinsde niet achteruit, als ze dat deed leek ze zwak en zielig. Als ze bleef staan zag ze er alleen uit als een gek. Ze draaide langzaam om en liep gewoontjes weg... Maar tot haar verbazing was de wolf niet alleen. (Ze had geen tot weinig kennis van wolven) Ze was ingesloten door een hele groep. Toen draaide ze zich weer om om te kijken of ze langs de eerste heen kon sluipen, echter was dit plan onmogelijk de eerste wolf was namelijk dichterbij komen staan en hij stond te grommen. Althans ze naam aan dat het een hij was. Waarom vallen ze niet aan? Waar wachten ze op? De wolf begon te vervormen en Shira keek verbaasd. What the!? De wolf kreeg een menselijke gedaante. Zijn boven lichaam was naakt Shira keek om de jongen een ongemakkelijk gevoel te geven naar zijn borst. Hij had een sixpack en dat beviel Shira wel grijzend deed ze een stapje naar voren. Niet lettend op de andere wolven achter haar. De jongen die eerst helemaal stil was begon opeens te praten. ‘Wat zijn je laatste woorden.’ Veel woorden waren het niet maar het was dan ook een vraag. Shira stapte weer achteruit. Laatste woorden.. Hij was dus van plan om haar aan te vallen. Ze grijnsde. Run. Fluisterde ze. En ze probeerde over de wolven achter haar te springen met de uil die haar aan haar capuchon omhoog trok.