And their story continues

Met iets van verwondering keek ze naar het verborgen mes dat Lyall had gemaakt. Het zou perfect zijn om een aantal buidels mee open te snijden. Natuurlijk was het niet de qualitiet van een dergelijk mes gemaakt door een smid of zoiets, maar met de beperkte middelen die zij tot hen beschikking hadden was het behoorlijk wat.
"Oké, ik zie je zo." Zei ze nog, waarna Lyall zich tussen de mensen massa mengde. Het was bijzonder, hoe zo'n lange jongen volledig weg kon vallen in de menigte, zelfs Mindo had nu al moeite hem te herkennen. Zijzelf besloot nog even te wachten, totdat ze een geschikt slachtoffer in zicht had; een mollig uitziende man die er al wat bezopen uit zag. Haar plan was misschien niet het meest vreedzaam, maar goed, dat was nu eenmaal de manier waarop het hier ging.
Ze zette een onschuldige glimlach op en mengde zich tussen haar slachtoffers. Op het juiste moment stak ze haar been tussen de voeten van de dronken man, waardoor hij bijna struikelde. Zodra hij overeind kwam keek hij haar al woedend aan, zijn hoofd rood. "Was jij dat?" Sprak hij aggresief, zijn vuist al in de lucht geheven. Mindo schudde haastig haar hoofd. "Eh, nee, dat was hem." Ze wees naar een totaal onschuldige man die het ongeluk had vlak achter hen te lopen. De rood aangelopen man stortte zich al scheldend op de ander, terwijl de ander geen idee had wat hem overkwam. De twee raakten in een hevige strijd, en waren Mindo allang vergeten. Het meisje gaf het vechtende koppel echter een zetje, waardoor ze tegen nog iemand anders aanbotsten en ook dit persoon in een gevecht verzeild raakte. Mindo zelf had zich allang weer verstopt in de menigte.
Langsamerhand begonnen er groepjes te vormen rondom de vechtende mensen, ze joelden allemaal en herhaalden steeds het woord 'vechten' op een aanspoorende toon. Hun handen hadden ze in de lucht gegooid als teken van aanmoediging, waardoor Lyall en Mindo nu hun slag konden slaan.
Een brede grijns kwam op haar gelaat, al was deze verscholen in de schaduw van de kap van haar mantel.

Bijna geamuseerd keek Mindo toe hoe zelfs de wachters rond de vechtende mensen begonnen te staan. Dit soort kleine straat gevechten kwamen vaak voor en losten zich meestal vanzelf wel op. Het was simpelweg normaal in Black.
De truc was om erop in te spelen. Mindo had even goed kunnen spelen dat ze haar enkel had verzwikt en heel hard kunnen gaan huilen, maar dan zou niemand er echt aandacht aan hebben geschonken. Terwijl dat in White juist wel zou gebeuren.
Ze trok haar kap weer wat verder over d'r gezicht, zodat niemand haar zou kunnen herkennen. Immers moest ze voorkomen dat ze hier bekend werd. Het meisje pakte haar dolk. Het mes was iets te lomp om geldbuidels mee open te snijden, eigenlijk, maar het moest er mee door. Ze liep langs verschillende wezens en wist aardig wat buit binnen te halen. Ze had ondertussen een kleine, leren buidel weten te stelen, waarin ze de muntstukken liet glijden. De rust begon al weer terug te keren-gezien de beide vechtende mannen nu knock-out in een hoekje lagen- en Mindo stopte haar dolk weer weg. Ze zouden nu snel weg moeten gaan, voordat mensen erachter kwamen dat hun geld weg was en zij toevallig met een overvolle geld zak rondliep.
Haastig zocht ze naar Lyall, maar ze kon de jongen nergens herkennen. Shiiiiit schoot er door haar hoofd. Even bleef ze stil staan, maar toen de jongen zich niet bekend maakte besloot ze dat ze te veel op zou vallen zo. Het meisje liep naar een wat rustiger steegje, hopend dat de jongen snel zou komen.
Toen er echter voetstappen achter haar klonken was het niet Lyall die te voorschijn kwam. Nee, een jongen van iets oudere leeftijd dan haar maakte zichzelf bekend. Mindo's adem stokte toen ze hem herkende; hij behoorde tot de bende waar zij ooit in had gezeten. Toen ze hier net was gekomen als 15 jarige had ze zich tegen beter weten in bij een bende asn gesloten. Dat was niet goed afgelopen.
"Mindo?" Vroeg de jongen verbaasd, al maakte zijn verbazing al snel plaats voor woede. "Hoe durf je je vieze gezicht hier nog te zien!" Hij stroopte zijn mouwen op en stormde als een dolle Stier op haar af. Mindo moest de zak met munten laten vallen en sprong net op tijd weg. Een tweede uithaal van hem kon ze echter niet ontwijken, hij ramde haar vol in haar buik en de lucht werd uit haar longen geperst. Met een klap kwam ze op de grond terecht en de ijzere smaak van bloed vulde haar mond. De jongen was een stuk groter en sterker dan haar. Shit shit shit, dacht ze opnieuw, terwijl ze overeind probeerde te krabbelen.

Mindo probeerde overeind te krabbelen, maar ze was niet snel genoeg. De jongen gaf haar een flinke schop en ze hapte naar adem. Opnieuw probeerde hij haar in de zij te schoppen, maar Mindo rolde weg en krabbelde overeind. "Verdomme! Ik heb je niets misdaan!"Bracht ze uit, ze wilde niet met hem vechten, hij was ooit een vriend geweest. De jongen leek er echter geen enkel probleem mee te hebben om haar in elkaar te rammen. "Je hebt ons verraden." Was zijn tegenantwoord, gevolgd door een reeks scheldwoorden. Mindo spuugde wat bloed uit en probeerde zich op hem te focussen. Ze wist hem een fikse dreun tegen de zijkant van zijn hoofd te geven, maar dat wekte enkel woede bij hem op. De jongen raakte haar vol bij haar kaak, en ze viel achterover, waardoor ze nu nogmaals op de grond viel. Een onwijze pijn schoot door haar hoofd en een gedemepte schreeuw verliet haar mond. Haar beeld werd wazig van de pijn en ze kon nog net zien hoe de jongen weer op haar af kwam lopen, zijn vuist geheven voor een nieuwe slag.
Net op dat moment kwam er een vage gestalte naar beneden, die Mindo herkende als Lyall. De jongen greep haar belager bij de arm. "What the..?" Kon deze nog uitbrengen, waarna Lyall zijn arm verder naar achteren boog dan zou moeten kunnen. Toen hij sprak, was zijn stem vervormd.
Mindo wilde hem helpen, maar door de klap op de grond was haar hoofd vervuld met een knallende koppijn. Ze krabbelde overeind, maar wist amper te blijven staan. Het meisje moest machteloos toekijken hoe Lyall werd geslagen, maar hij vocht verwoed terug. De jongen was vervormd, zijn wolven vorm nam het bijna over. Met zijn scherpe klauwen haalde hij de buik van de jongen open. Hij vocht echter hard terug; Lyall werd in z'n nogal gevoelige gedeelte getrapt en kreeg een harde klap tegen zijn kaak. Mindo grauwde van woede en probeerde op hen af te stappen, maar ze klapte dubbel en viel weer achterover. Een nieuwe steek van hoofdpijn maakte het onmogelijk nog iets te doen. Ze kreeg niet veel meer mee van het gevecht, enkel die ijzige schreeuw. Hij was niet afkomstig van Lyall, dat was zeker.
Verwoed probeerde ze haar aandacht erbij te halen, maar de pijn maakte het onmogelijk. Ze had haar handen tegen haar hoofd gezet en voelde hoe bloed uit een wond sijpelde. Dat was niet goed.
‘Mindo?’Klonk er plots. Het meisje haalde wat beverig adem en kon enkel met een gepijnigd gegrom antwoorden. Met veel moeite wist ze op te staan, maar haar adem ging gehaast en raspend, door de fikse trap die ze tegen haar zij had gekregen. Die 'oude vriend' had haar behoorlijk toegetakeld, dat mocht duidelijk zijn. "We.. We moeten hier weg."Bracht ze uit, waarna ze haar kaken op elkaar klemde door de pijn.

Ze knipperde een paar keer , vechtend tegen de wazige vlekken die voor haar ogen dansten. Het werkte even, en ze kreeg net mee hoe Lyall zijn voet met veel kracht neerzette op de enkel van de jongen, waarna een hard gekraak en een ijzig gegil volgde. Mindo wendde snel haar blik af, niet goed wetend wat er zojuist was gebeurd. Maar helder denken ging nu gewoon wat moeilijk met die koppijn.
Na eventjes verscheen Lyall weer voor haar. Hij vroeg of ze oké was en mompelde nog iets anders. Mindo kon enkel een antwoord grauwen, de pijn duidelijk in haar stem te horen. "We..We moeten hier weg." Bracht ze uit nadat ze zichzelf overeind had gehesen. Even werd ze overvallen door duizeligheid, maar ze ademde een aantal keer diep in en uit-hoewel dat ook lichtelijk pijn deed door de schop tegen haar zij- en wist weer wat helderder te worden. Stilletjes vervloekte ze zichzelf om het feit dat ze zo zwak was, ze had zichzelf beter moeten verdedigen. Nu zat Lyall misschien in de problemen, en waren ze ook nog eens het geld kwij-
Geschrokken keek ze naar de geldbuidel, die wat verderop lag. Er waren een hoop munten uitgerold, maar als ze die nog mee konden nemen...
‘Het komt goed. Alles komt goed. We gaan hier weg en vinden wat voor je wonden.’ Ze wist vaagjes naar het te glimlachen, als een soort teken van dank. Zolang ze rustig bleef in en uit ademen, was de pijn te verdragen. De wond bij haar hoofd was ook niet diep, maar hij bloedde behoorlijk, waardoor het er ernstiger  uitzag dan het was.
Het was een rommelige boel, de zijkant van haar hoofd en haar handen bedekt met bloed, een huilende jongen wiens enkel naar god was geholpen en een Lyall die nog half vervormd was. Een rampzalige 'date'.
"We gaan terug naar jouw huis" Sprak Lyall wat kil. Zij merkte het echter amper en knikte enkel, momenteel deed het er weinig toe. Ze moesten eerst maar eens thuis zien te komen, als ze nu nog terug moesten lopen zou dat nogal onhandig zijn.
Mindo scheurde ietwat onhandig een stuk van de onderkant van haar shirt af, wat ze met trillende handen om haar hoofd een bond. Het was alsnog een bende, maar het zou het bloeden wat kunnen stelpen. Bovendien had ze nog wel een paar shirts thuis. 'Mindo' Vroeg Lyall. ' Heb je genoeg kracht in je armen om je stevig vast te houden." Ze fronsde even, maar knikte toen vast beraden. " Ja, ja dat moet lukken," antwoordde ze nog steeds wat gepijnigd. "Wacht," Het meisje liep nog wat wankel om de zak geld af en greep deze vast. Haar bebloedde handen om de buidel geklemd. "Het zou zonde zijn als het allemaal voor niets was geweest." Bromde ze, waarna ze weer steun zocht bij de muur.

Ze zou het geld niet achterlaten. Hoewel haar hoofd barstte van de koppijn, en hun situatie nogal hopeloos leek, ze was en bleef een geldwolf. Bovendien, zou dit alles anders voor niets zijn geweest. Daarom greep ze ook de zak met munten, terwijl Lyall haar vertelde het te laten zitten.
Ze vertelde hem dat het zonde zou zijn als dit alles voor niets was geweest. Ze kon niet zien of Lyall het er mee eens was, maar daar ging ze wel van uit.
Nadat ze de teleurstellend lichte zak had vastgegrepen zocht ze weer houvast bij de muur. Het was nog knap lastig om stevig te blijven staan.
Lyall shifte in zijn Direwolf vorm, waardoor er nu een enorme wolf met bloedrode ogen voor haar stond. Ze zag hoe de menigte wat angstig toe keek, maar zij voelde er al geen angst meer bij. Eerder opluchting dat ze hier zo snel mogelijk wegkonden. Ze klom op zijn rug en klemde haar armen om zijn nek, waarbij ze zich stevig vasthield, zodat ze er niet af kon vallen. Mindo drukte haar gezicht in Lyall's vacht, en even vergat ze de menigte en alle drama dat er was gebeurd. Totdat Lyall in beweging kwam. Door zijn lage grom week de menigte uiteen en konden de twee er langs. De enorme wolf sprong over de menigte heen, en Mindo kreeg een glimp mee van het verminkte lichaam van haar belager. Van zijn enkel was weinig over nu. En niet één persoon besloot hem te helpen, Black bestond ook enkel uit een zielig hoopje nietsnutten.
Lyall rende verder en Mindo klampte zich goed vast aan zijn nek. Het was niet echt een plezante reis, gezien ze iedere hobbel voelde in de vorm van een steek van hoofdpijn.
Gelukkig waren ze snel bij haar huis, en nadat Lyall door zijn poten was gezakt stapte ze enigsinds wankel af. Het was duidelijk dat Lyall geen zin had om te wachten, zonder woorden vuil te maken gebruikte Lyall zijn stilettomes om het slot open te krijgen, en het lukte hem met gemak. De jongen stapte naar binnen en Mindo keek hem wat verbaasd na. Maar veel deerde het haar niet, ze vertrouwde hem, hij zou niets slopen of stelen. Bovendien had ze waarschijnlijk hetzelfde gedaan bij zijn huis, om hem te laten schrikken of iets voor de grap. Als hij een vast huis zou hebben dan.
Mindo strompelde achter hem aan naar binnen. Ze wilde al op zoek gaan naar de weinige medische spullen die ze bezat, toen Lyall de spullen van de bank afschoof. 'Neem plaats en doe of u thuis bent señorita." Grapte Lyall. Ondanks de pijn grinnikte Mindo zachtjes. "En ik denken dat dit mijn huis was." Sprak ze ook al grapped. Toen er weer een steek van hoofdpijn kwam sloeg ze haar hand zachtjes kreunend vooor haar hoofd, waarna ze zich op de bank liet vallen. "In de badkamer," Begon ze met een ademhaling wat sneller dan normaal."In de badkamer in het houtenkastje, op de bovenste plank. Daar ligt het een en ander aan medische kwak." Vertelde ze verder. Het was niet veel, met een beetje geluk lag er nog een stukje verband en een paar pijnstillers en misschien een heel klein beetje alcohol. Er was ook een naald en draad, voor hechtingen, maar de wond op haar hoofd was niet diep zo diep.

Met haar handen veegde ze even langs het geïmproviseerde verband. Zoals ze al had verwacht, hield het dunne lapje stof maar een beetje tegen. Mindo gromde wat geërgerd. Een wond aan je hoofd bloedde nu eenmaal als de pest, dat mocht wel duidelijk zijn.
Ze vertelde Lyall waar de weinige medische spullen lagen die ze bezat. Het was zeker niet veel, maar dat soort spullen waren meestal behoorlijk duur. En echt ruim op het geld zat ze nu niet bepaald.
De jongen kwam terug met de spullen en hurkte voor haar. Liever verzorgde Mindo zichzelf, dat was ze immers gewend om te doen, maar ze liet Lyall toch dankbaar zijn gang gaan. Hij haalde het geïmproviseerde verband weg. Mindo liet haar handen afglijden naar de wond, terwijl Lyall de alcohol pakte. Het bloeden was al minder geworden, godzijdank.
'Hier' De jongen gaf haar een stok, waarschijnlijk met het idee dat ze hem tussen haar kaken kon klemmen, gezien het ontsmetten nogal pijnlijk was. Koppig als ze was, was ze ervan overtuigd dat ze het wel zonder kon. Haar pijngrens lag redelijk hoog, en ze hield het stokje enkel tussen haar handen geklemd terwijl ze Lyall zijn gang liet gaan. Tot haar verrasing scheurde hij een stuk van zijn vest af, waar hij de alcohol op gooide. Mindo voelde zich een beetje schuldig dat hij daarvoor zijn vest kapot had moeten maken. Ooit koop ik een nieuwe voor hem vertelde ze zichzelf.
Zoals verwacht brandde het onwijs, wat de koppijn alleen nog maar erger maakte. Mindo zette haar kaken op elkaar en sloot haar ogen tegen de pijn. Ze had de neiging haar hoofd weg te trekken, maar bleef toch braaf zitten. De pijn betekende dat er bacteriën dood gingen, had haar moeder ooit verteld.
Na een tijdje was Lyall klaar, waarna hij het stukje verband om haar hoofd heen wikkelde en wat schone kleren haalde. Uiteindelijk ging hij aan het tafeltje zitten, en keek haar stil aan.
Mindo pakte de kleren op en liep naar de spiegel. Haar wond was schoon, en er zat een stuk verband als een bandana omheen gewikkeld. Maar het bloed was vastgekoekt aan haar haren en op haar gezicht zaten nog wat vegen. Ze grinnikte zachtjes. "Ik lijk wel een sort zombie." Ze draaide zich om naar Lyall, nu een ietwat schuldige blik in haar ogen. "Bedankt." Mompelde ze gemeend. "Het spijt me voor de problemen... Door mij zijn we nu bijna al het geld kwijt." Ze zuchtte diep. Nee, dit was niet echt uitgelopen tot een geslaagde actie. "Die jongen was een... Oude kennis van me. Van een wat minder goede tijd."

Haar ogen gleden over haar bebloede spiegelbeeld. Ze zag er niet al te charmant uit nu, met het bloed vastgeklonterd in haar haar en de enkele vegen op haar gezicht. Het liet haar enigsinds grinniken, waarna ze er een opmerking over maakte tegen Lyall.
Het meisje liet haar handen afglijden naar haar middel. Daar kon ze al een behoorlijke beurse plek voelen, maar ademen deed vrijwel geen pijn, wat betekende dat ze geen ribben of iets dergelijks had gekneusd. Ze had geluk gehad.
Met een ietwat schuldig gevoel draaide ze zich om naar de jongen. Ze besefte maar al te goed hoe hun dag verpest was, enkel omdat zij zichzelf niet had kunnen beschermen. "Bedankt" mompelde ze tegen hem. Tot haar verrassing was Lyall even stil, waarna hij enkel 'Waarvoor?' Vroeg. Mindo keek met één wenkbrauw opgetrokken wat verbaasd aan. "Voor het feit dat je voor me opkwam, dat je die gozer van me afhield, dat je zelfs mijn wonden verzorgd, terwijl ik ze enkel heb omdat ik te zwak was om terug te vechten." De laatste zij klonk verbitterd, hard. Niet emotioneel, ze was er simpelweg van overtuigd dat het zo was, het was voor haar de harde waarheid. Ze zou meer moeten trainen, had ze zichzelf al voor genomen. Door haar zaten ze nu met de gebakken peren.
"Het spijt me voor alle problemen...Door mij zijn we nu bijna al het geld kwijt." Ze zuchtte diep en veegde de lokken bruin haar voor haar ogen weg. ‘ik ben eigenlijk blij dat het alleen maar het geld is wat we kwijt zijn. Ik denk dat als die gast was door gegaan ik jouw straks ook nog kwijt was.’ Sprak Lyall. Hij leek op geen enkele manier kwaad of teleurgesteld. En misschien liet dat haar juist nog wel schuldiger voelen."Die jongen was een... Oude kennis van me. Van een wat minder goede tijd." Bracht ze met wat moeite uit. Liever dacht ze daar niet meer aan terug, maar hij verdiende de waarheid.
Op het gezicht van de jongen was niet veel emotie af te lezen. Toch dacht Mindo iets nieuwsgierigs in zijn blauwe ogen te zien, maar dat kon ook haar verbeelding zijn. ‘en wat heb jij gedaan dat hij je praktisch gezien dood wilde hebben?’ Ze haalde haar schouders op. "Hij vindt dat ik hen heb verraden. " sprak ze enkel, al wist ze dat Lyall hier niet geel an zou hebben dus gaf ze meer informatie. "Toen ik als 14 jarige hier net kwam had ik helemaal niets; geen familie, geen vrienden, geen niks. Er was een groep jongeren waarvan hun 'leider' mij aanbood bij hen te blijven, ze hadden eten en een onderkomen en in ruil voor dat ik af en toe wat dingen verhandelde mocht ik blijven. Later kwam ik erachter dat ze zich met nogal erg duistere dingen bezig gingen houden. Uiteindelijk ging het mij te ver, ik ben op een nacht weggegaan." Ze vertelde er niet bij dat ze iets had gehad met die 'leider', of dat die leider hetzelfde persoon was die Dax van een ravijn had geprobeerd te gooien. "Die jongen, Mark, hoorde bij die groep.Daarom vond hij dat ik ze had verraden"

 Het waren niet echt tijden waar ze graag aan terug dacht. Haar leven was nu niet bepaald makkelijk en ze moest nog steeds hard werken om zichzelf op de been te houden, maar toen ze hier net was gekomen was het veel erger geweest. Haar ouders hadden de manieren en gebruiken van White er bij haar ingeramd... En toen werd ze plots in Black gedumpt. Na de test had ze haar ouders nooit meer gezien, die hielpen haar niet meer. Nee, ze stond er toen helemaal alleen voor. Ze leefde van dag tot dag en had enkel het eten wat ze van de wat beter geaarde mensen kreeg, en de weinige prooidieren die ze kon vangen.  Toendertijd had ze het idee dat ze geen toekomst meer had, daarom had ze zich bij hen aangesloten. Het was het enige lichtpuntje dat ze toen had.
Ze vertelde Lyall het verhaal, al liet ze enkele dingen er nog uit. Er zat nog veel meer achter, veel dingen waar ze nu nog steeds ongelovelijke spijt van had.
Bij haar woorden liet de jongen zijn hand afglijden naar het litteken dat over zijn gezicht liep.  Iets van nieuwsgierigheid vlamde op in haar gouden ogen. Waar had hij die vandaan? Had een bende daarvoor gezorgd? Het was haar al eerder opgevallen, maar ze had er nog niet naar gevraagd, ze hield ook nu de vragen echter voor zichzelf, daarmee wilde ze Lyall niet lastig vallen. ‘Oh well. Wat gebeurt is, is gebeurt. Als ze echt zulke ‘duistere’ dingen voor geld deden, is het maar goed dat je daar weg bent gegaan.' Zijn woorden riepen herinneringen op van die nacht, de nacht dat ze erachter was gekomen dat die groep alles deed voor geld. Er had een gemarteld lichaam in de kelder gelegen, de nagels eruit getrokken, de ogen eruit gesneden en nog veel meer dingen die haar misselijk maakten als ze er alleen al aan terug dacht.
Ze had zichzelf nooit als een goed persoon gezien, immers was ze er zich van bewust dat ze een vieze dief was, maar ze zou nooit in staat zijn iemand te martelen, of te vermoorden.
"Ja, ja... Dat is het zeker." stemde ze met hem in, ze zou nooit bij hen gebleven kunnen zijn.
Mindo besefte dat ze maar wat besluiteloos voor die spiegel stond, met de schone kleren in haar handen. Ze wilde zich gaan omkleden in haar kamer, maar was met Lyall in gesprek en wilde niet opeens weglopen. Twijfel bekroop haar. . ‘atleast zijn we veilig thuis zonder al te ernstige wonden.’ Lyall wierp haar een  waterig grijnsje toe, en Mindo wist terug te glimlachen. "Thanks to you." Sprak ze zachtjes.
Ach, wat deed het er nog toe. Ze vertrouwde Lyall, ja, dat deed ze. Ze draaide haar rug naar Lyall weer toe en trok haar T-shirt en broek uit. "Waar heb jij eigenlijk zo leren vechten?" Vroeg ze hem om een gesprek aan de gang te houden, zodat er niet weer zo'n akward situatie zou komen. Haar stem klonk gewoon neutraal, maar ze voelde zich bijzonder onzeker zonder de kleren. Daarom trok ze ook snel de nieuwe broek weer aan en probeerde het T-shirt over haar hoofd te krijgen.

Ze had haar rug naar Lyall toegekeerd, waardoor ze zijn reactie niet kon zien. Er was enkel een stilte, die voor haar nogal ongemakkelijk aanvoelde. Daarom vroeg ze hem maar waar hij zo had leren vechten, en trok ze vervolgens snel haar broek aan. Deze kleren waren nu niet de mooiste die ze in huis had, maar ze zaten gemakkelijk en daar ging het nu om. Bovendien waren ze warm, en dat had ze wel nodig. De winter was aan het naderen, en het was nu ook wel koud aan het worden. Haar ogen gleden even af naar de kachel, met het T-shirt nog in haar handen. Ze zou die zo meteen wel aansteken Dan werd het hier in huis ook wat beter te doen.
‘ehhm.’Was het enige wat Lyall uit kon brengen. . ‘ik had toch al verteld dat ik was verbannen van white naar grey omdat ik een mislukte shapeshifter ben toch?’ Ze draaide zich half naar hem om en knikte als antwoord, en trok het T-shirt toen over haar hoofd. Het was een wat oudere sweater en hij was best wel te groot, maar hij zat heerlijk.  ‘well, als nieuw verbannen groentje in grey zonder enige vorm van bekenden of contacten heb je niet veel keus. Vechten voor voedsel is daar onder kinderen de normaalste zaak die er is. En op een gegeven moment merkte ik dat de mens wat zwakke plekken heeft. En kon ik vaker winnen voor brood. Zo ging ik verder totdat ik mijn definitieve soul color wist. Toen… veranderde ik van straatrat tot…. Schaduw.’ Ze keek hem een lange tijd aan. Ergens brandde ze van nieuwsgierigheid, ze had maar al te goed door dat er iets achter zijn woorden lag, dat er iets was waarvan hij niet wilde dat ze het wist. En god wat zou ze het graag willen weten, net als het verhaal dat achter zijn litteken lag. Maar, besloot ze uiteindelijk, dat was niet aan haar om te vragen. Als Lyall het wilde vertellen, dan was dat zijn eigen keuze. Met een lichte zucht knikte ze opnieuw. "Ik snap het."Vertelde ze enkel, waarna ze weer op keek en hem in zijn diep-blauwe ogen aan keek. "Lyall, je weet, eh, je weet toch dat als er iets is, of als er iets aan de hand was, dat je het me kan vertellen, toch?" Hakkelde ze een beetje voort. Waarom was het plots zo moeilijk om normaal te praten? Lyall veranderde dingen aan haar vanwaar ze niet eens wist dat ze veranderd kunnen worden. Het liet haar bijna... Zwak eruit zien. Het was gewoon vreemd. "Je hoeft niets te zeggen, ik snap het."

Eventjes, een fractie van een seconde, leek Lyall antwoord te willen geven. Maar de jongen leek zich te bedenken. ‘het enige wat je moet weten is dat ik niet blij ben met elke keuze.. die ik heb gemaakt in mijn leven.’ Sprak hij, zijn woorden klonken bijna mysterieus. Ze keek hem even strak aan, en knikte toen. Nieuwsgierigheid had altijd in haar aard gelegen, maar ze kreeg het gevoel dat er een verleden achter Lyall lag waar niemand blij van werd. Zou er bloed aan zijn handen kleven?
Wat het ook was, hij maakte geen aanstalten om verder te vertellen. Mindo wierp hem een waterig glimlachje toe. "Je hoeft niets te zeggen, ik snap het."Sprak ze naar de waarheid, met een kalme stem. Het zou niet eerlijk zijn tegenover hem om er nog over in door te gaan. Immers had ook zij dingen achter haar liggen waar ze nog geen woord tegen hem had gesproken. Sommige wonden waren nog te vers, voelden nog te vers. En ze kreeg het idee dat hetzelfde gold voor Lyall.
Er viel een stilte, maar het was geen ongemakkelijke. Ze leken beide nogal in gedachtes verzonken te zijn. Haar hoofdpijn was al wat minder geworden, maar er was nog steeds die pijnlijke druk die maar niet weg ging. Maar ach, dat zou met wat tijd wel weggaan. Haar ogen gleden naar het bolletje met pijnstillers. Ze schudde er een tweetal pillen uit, die ze naar binnen slikte. Er waren nog maar een paar over, binnenkort zou ze weer de markt op moeten. Maar goed dan zou ze ook weer geld moeten hebben. Hmm.
Ze draaide zich om naar Lyall, totdat haar gouden ogen zijn blauwe vonden. De zon begon al onder te gaan, de nacht zou binnenkort weer intreden, en dan? Zou hij nog een nacht blijven? Zij zou het niet erg vinden, maar misschien had hij belangrijkere dingen te doen. Bovendien, zouden er misschien mensen achter hen aankomen. Morgen zou het niet slim zijn om nog naar de stad te gaan, nu kende de mensen zijn gezicht. Ach, de keuze was aan hem.
"Wat wil je doen? Je kan nog een nacht blijven, als je wilt. Anders kan ik je terug brengen naar de grens van het grijze territorium. Als we nu gaan, zijn we er voordat het donker wordt." Sprak ze kalmpjes

Stilletjes bleef ze voor zich uitstaren terwijl ze wachtte op een antwoord van Lyall. Ze wilde eigenlijk zo graag dat hij bleef, dat deze tijd nooit meer over ging. Zonder een goede reden had ze nog steeds die angst in zich, dat als hij weg zou gaan, hij misschien nooit meer terug zou komen naar haar. En dat gevoel, liet haar zich heel erg naar van binnen voelen. Ookal wist ze dat Lyall niet zoiets zou doen. Het was hetzelfde als haar angst voor hoogtes, zelfs al zou ze er een hek zitten en was er geen enkele kans dat ze zou vallen, ze zou alsnog bang zijn.
De jongen gaf niet meteen antwoord in woorden. Nee, hij trok zijn mantel uit en gooide die over de leuning van de bank heen. Mindo draaide haar hoofd ietwat vraged naar hem om, waardoor ze de kleine glimlach op zijn gelaat kon zien. ‘Als ik dan toch de keus krijg, dan blijf ik nog wel een nachtje. Natuurlijk kan ik niet verwachten dat ik hier gratis kan blijven, dus ik zal voor de inwoning in ruil daarvoor het eten regelen. Wacht hier maar even.’ Sprak hij, en zonder op een antwoord te wachten liep hij al naar de deur op. Mindo kreeg de kans niet om te reageren.'Ben over half uurtje wel terug.' Sprak hij nog net met een brede grijns op zijn smoel, waarna hij de deur sloot en zij alleen achter bleef. Even bleef ze wat overdonderd staan kijken naar de deur, maar toen grinnikte ze zachtjes en rolde met haar ogen. ]"Uitslover," Mompelde ze met een brede grijns op haar gelaat.

Ietwat lomp plofde ze neer op de bank, waar ze nogal spijt van kreeg. Een zachte kreun verliet haar mond en ze irriteerde zich mateloos aan het feit dat ze niet meer zo achteloos met haar lichaam om kon gaan als normaal. Nu moest ze opeens voorzichtig zijn, grmpf.
Maar goed, wat moest ze nu gaan doen in die 30 minuten die Lyall haar had gegeven? Normaal als ze tijd voor zichzelf had, was ze voornamelijk bezig met eten koken, en anders wel iets creatiefs. Haar blik gleed even af naar haar rommelige hoekje, waar een bureau stond en zelfs een schildersezel. Maar ze zou nooit genoeg tijd hebben om daadwerkelijk wat te schilderen, dus dat was geen optie. Ze zou maar braaf huisvrouw spelen, en saai de vaat van gisteren gaan doen. Met een zucht stond ze weer op en deed de afwas, die ze vervolgens netjes inruimde. Daarna pakte ze wat hout en wist een vuurtje aan de praat te krijgen, zodat het wat warmer werd in huis.
Mindo ging voor de openhaard zitten en staade naar de vlammen. Er moesten wel 20 minuten verstreken zijn inmiddels, en ze had nu wel alles gedaan wat ze kon doen. Nu had ze nog 10 minuten tijd om intens in de vlammen te staren en na te denken over de zin van het leven, ofzo.
Haar ogen gleden af naar het raam toen ze door kreeg dat de hemel wel heel wit was. Dat was vreemd, want inmiddels zou de zon wel onder moeten gaan. Ze besefte pas wat er aan de hand was, toen ze zag dat er een laagje sneeuw op de bomen lag. Haar ogen verwijdde zich en meteen sprong ze, iets te snel, op. Haastig pakte ze haar mantel en zette een muts op haar hoofd, waarna ze naar buiten stormde.
Er lag al een aardig laagje sneeuw, de dikke vlokken die naar beneden kwamen begonen zich al snel op te hopen. Het was wel erg vroeg voor sneuw, maar momenteel deerde Mindo dat weinig.
Zo snel ze kon maakte ze een aantal sneeuwballen en een soort muurtje van sneeuw waar ze zich achter verstopte. Haar meester plan was om Lyall te bekogelen met sneewballen zodra hij weer thuis zou komen. Ze had echter niet door dat het puntje van haar muts nog boven haar geweldige sneeuw muur uitstak.

Tijd verstreek en haar tenen begonnen nogal koud aan te voelen. De sneeuwvlokken bleven genadeloos naar beneden vallen, en ze moest haar best doen om haar sneeuwballen voorraad niet in te laten sneeuwen. Inmiddels was er al een aardig laagje op haar muts gaan liggen, waardoor zij nu net een sneeuwpop leek te zijn geworden.
Ruw schudde ze de vlokken van zich af, en bleef ze gefocused naar het pad kijken, maar inmiddels was een half uur al lang verstreken, en Lyall was nog niet terug. Een gevoel van ongerustheid begon in haar omhoog te komen. Zou er wat gebeurd zijn? Zou hij misschien de weg zijn kwijt geraakt in de sneeuw? Ze betwijfelde het laatste, maar het werd lastig nog veel te herkennen met de sneeuw.
Nog meer tijd verstreek, en Mindo wilde net opzoek naar hem gaan toen haar sterke zintuigen zijn geur, en dat van een hert, oppikten. Meteen verschool ze zich weer achter het muurtje en pakte de sneeuwbal vast met haar verklampte handen.
Ze wachtte even totdat hij in haar vizier was en stond toen op vanachter haar muurtje. Net nadat ze de sneeuwbal naar hem toe had gegooid, zag ze zijn treurige houding pas. Net toen de sneeuwbal vol in zijn gezicht kapot knapte en de zachte sneeuw alle kanten opspatte, zat ze het bloed aan zijn kleren en wist ze dat er iets mis was.
Overdonderd en bovenal schuldig bleef ze staan. Het was niet eens haar bedoeling hem in het gezicht te raken, normaal kon ze niet goed mikken en raakte ze enkel iemand borst of schouders. Maar net nu moest het een fatal hit zijn.
Even bleef ze daar stil staan, haar ogen verwijd. "Eh..." Bracht ze blozend uit. "Eh.." Het meisje wendde haar blik af. "Ik, eh, ik... Is alles oké? Ik bedoel, sorry. Het was niet helemaal de bedoeling je zo te raken... Eh, is er wat gebeurd?"