[Open] Rainy day

Drup, drup, drup.. De regen plensde neer op het dak van de Cupola Gardens en op de planten die in het niet-overdekte gebied stonden. Callie vond het alleen maar fijn, dat geluid, het was zo rustgevend. De half-elf zat in kleermakerszit op de grond bij de bedding van het meertje, haar ogen waren gesloten. Mediteren, dat was wat ze deed. Callie was speciaal naar de City of Peace gekomen om deze speciale tuin weer eens te bezoeken en ook om te mediteren en de planten die er groeiden te kunnen bestuderen. Dat het nou net de hele dag aan het regenen was boeide de blonde vrouw niets. Ze was net klaar met haar meditatie toen ze opeens iets hoorde ritselen. Waarschijnlijk een of ander dier dat hier komt schuilen... Dacht ze en stond op van de vochtige zandgrond. Nadat ze het zand van haar broek had geklopt bleef ze stil staan. Aan het getik te horen was de regen erger geworden...

Met een ruk trok ze het vel van het pas gedode konijn af. Haar scherpe tanden zonken makkelijk weg in het malse vlees en gulzig schokte ze het naar binnen. Niet vaak joeg ze tegenwoordig meer, dit omdat ze vaak last van haar maag kreeg als ze later dan weer terug veranderde naar haar mensen voer. Maar de laatste paar dagen waren moeilijk voor haar geweest, ze had amper eten weten te krijgen. Daarom was ze er toe gedreven in haar dieren vorm te veranderen en te jagen. Haar dierenvorm had het meest weg van een vos, al was ze wat groter en was had haar vacht een diepere kleur bruin dan een normale vos zou hebben. Bovendien hadden haar oren en snuit een iets andere vorm, dat meer weg had van die van een coyote.
Met een ruk keek ze op toen er in de verte geluid kon. Nieuwsgierig wiebelend met haar oren keek ze op, waarna ze het bloed van haar snuit likte en de resten begroef.
Op haar hoede liep op ze op de bron van het geluid af. Het leidde haar naar een volwassen vrouw die onder een afdakje stond. Zijzelf had geen last van de regen en hield zich dan ook schuil in de bosjes. Met glimmende, gouden ogen keek ze toe, zich afvragend wat het deze vrouw hier deed in de regen. De meesten wezens hielde zich nu schuil in hun warme huizen.

Ah shit, het wezen had een kat bij zich. Het beest was verdekt opgesteld en zijn geur was door de regen gemaskeerd, wat verklaarde waarom Mindo haar niet eerder had opgemerkt. De kat had haar duidelijk wél opgemerkt, hij stootte een waarschuwend gemiauwd uit. Zijn eigenaar, het witte wezen, merkte het op. Al leek ze Mindo zelf nog niet door te hebben. "Wat is er, Solar?" Vroeg ze aan de kat, die natuurlijk geen echt antwoord kon geven. Iniedergeval geen antwoord dat de vrouw kon verstaan. Mindo wilde zich in eerste instantie omdraaien en weg gaan, totdat ze bedacht dat ze misschien nog wel wat kon krijgen van de vrouw. Een jong konijn was niet genoeg om haar buik te vullen, misschien had het wezen wel een iets te happen voor een zielig, mager vosje. Bedelen was laag, maar het was beter dan het eindeloze stelen.
Ze stapte schuw de bosjes uit, haar kop laag en haar ogen strak gericht op de vrouw. Ze stootte een klagelijk geluidje uit, hopend dat het effect zou hebben.

Ha! Haar plannetje leek te werken! De vrouw leek zich ietwat oncomfortabel te voelen onder haar scherpe blik, maar ze bleef waar ze was. "Wat is er?"Vroeg ze met een lief stemmetje, alsof ze tegen een huisdier aan het praten was. Bah, ze was alles behalve een tam huisdier, ze zou er toe in staat zijn deze vrouw aan te vallen en fiks te verwonden. Echter was ze niet gek, nee, ze wilde geen problemen. Bovendien had de vrouw haar niets misdaan, dus deed ze zich maar voor als een zielig, tam vosjes.
Klagelijk gejank rees op uit haar bek, wat duidelijk maakte dat ze honger was. Zo lief als ze kon keek ze de vrouw aan, bedelen was niet haar sterkste kant maar hopelijk was het genoeg.
Mindo's perfecte plannetje liep echter in de soep toen er vrolijk gekef klonk. De lieve blik verdween meteen uit haar gele ogen en ze keek geërgerd naar de nieuwkomer. Het bleek een vos te zijn, echter bestond diens huid uit hete vlammen. Niet slim, de regen doofde wat van haar vlammen en dat deed kennelijk pijn. Dom beest.
De vuurvos rende naar het onderkomen waar de vrouw en diens kat zich ook bevonden. Opnieuw kefte ze bijwijze van een begroeting. Het was nog een jong beest. Mindo keek haar strak aan. "Van mij, ik was hier eerst voor voedsel."Sprak ze tegen de andere vos, er vanuit gaand dat deze hier ook was om te bedelen. Daarnaast ging ze ervanuit dat de vrouw geen vossentaal sprak.