~A flame burning through the rain.~ [Hunter.]

Onderwerp: ~A flame burning through the rain.~ [Hunter.] ma feb 01, 2016 7:08 pm

Donkere wolken hadden langzaam een zwarte deken over de hemel gesponnen. Alsof ze alles er onder warm wilden bedekken. Het zorgde er voor dat het woud dat door de hoge bomen met hun dik bladerdak al donker genoeg was op een zonnige dag nog duisterder werd dan anders. Het woud was er stil van geworden. Had zijn adem ingehouden terwijl de tijd langzaam verder tikte. Hij had zitten staren naar de hemel voor een lange tijd. Zittend op één van de lager hangende takken van een oude rottende treurwilg, waarvan de bladeren lang geleden al verloren waren gegaan. Langzaam had hij zijn ogen gesloten rustend had hij geluisterd naar de geluiden om zich heen. De kille wind die door de bladeren van de bomen rond hem gleed. Taken die leken te kraken onder het gewicht van één of ander wezen die hier zijn thuis had gevonden. Zelf vond Raidyn The woods of eternity ook prachtige plek. Hij hield van de rust die het uitstraalde de stilte. Maar aan de andere kant wist hij dat in elke schaduw ogen naar hem keken. Het woud was vol of leven en de dood. Wat een mooi balans was. Perfect voor iemand die niet veel had voor het gezelschap van anderen. Nog hield hij er van om praatjes te maken. Hoewel hij er wel van kon genieten anderen te ‘plagen.’ Op het verkeerde been te zetten of gewoon te irriteren. Hij hield vooral van de reacties die hij kreeg. Verschillend van persoon tot persoon. Hoeveel hij ook van dit woud hield het was niet zijn thuis. Het was meer een rust oord waar hij af en toe op neer streek. Of een vlucht oord wanneer hij genoeg kreeg van de rest van de wereld. Hij was hier immers opgegroeid. Ooit was het woud hem zo vertrouwd geweest als zijn achterzak. Maar in de jaren dat hij hier niet was geweest was het veel veranderd. Andere wegen hadden zich gevormd. Plaatsen waren verdwenen en gekomen.
Een zucht verliet zijn lippen. Zijn gedachten werden onderbroken door het geritsel van zachte waterdruppels op het blader dak. Langzaam opende hij zijn helder blauwe ogen. Hij keek direct op de hemel neer, maar snel wende hij zijn ogen af. De treurwilg gaf hem geen bescherming tegen de koude regen die eindelijk op het woud neerstreek. Langzaam strekte hij zich uit. Zijn spieren waren stram geworden van de uren dat hij stil had gezeten. Een lichte grom verliet zijn lippen. Hij kraakte zijn nek voor hij van de stam af gleed en zichzelf liet vallen, om daarna op zijn beide voeten op de grond te landen. Zijn blik gleed naar zijn katana die hij voor hij de boom in was geklommen tegen de stam had gezet. Zoals verwacht was er geen beweging in gekomen. Een lichte tevreden glimlach speelde heel even over zijn lippen voor hij het zwaard opnam en terug op zijn rug bond. De regen begon harder neer te komen en in de lucht hing het gerommel van zware donder. Rustig draaide hij zich om en begon te lopen naar de beschutting van de dikke begroeide bomen. Voor hij verdween tussen de hoge struiken draaide hij zich nog heel even om. Starend naar de treurwilg. Naar het dode verrotte hout. Heel even was er een triestige blik in Raidyn zijn ogen te zien. Het verdween snel genoeg weer toen hij zich terug omdraaide en de beschutte begroeiing inliep. Hij herinnerde zich de treurwilg als een klein boompje dat ja na jaar groeide net als hem. Hij herinnerde zich de zomer groene bladeren die langzaam wiegden in de wind. Het was een schande dat de boom nu geen enkel leven meer bezat.

Donder gromde door de lucht als een beer die een prooi had gevonden na een lange winterslaap. Bliksem kaatste door de hemel en kleurde he de schaduwen voor heel even wit op. Het had niet lang geduurd voor Raidyn om een schuilplaats te vinden. Er waren genoeg oude holle bomen te vinden die nog instaat waren verder te leven. Hoewel de grond hard en oud was, was het niet ongemakkelijk zitten. Ook hield de holte genoeg warmte vast om het aangenaam te maken. Het uitzicht dat hij hier had kon wel wat beter. Hij zag liever de hemel dan de wortels van de bomen. Hij zou er wel niet ever beginnen te klagen. Hij genoot meer dan genoeg van de regen die uit de wolken stortte en de bliksem dat door de hemel kliefde. Het gaf hem een kalm gevoel. Hij zou zo zijn ogen kunnen sluiten en weer in slaap kunnen dommelen. Maar iets knaagde aan hem. Een rilling dat over zijn rug gleed. Een siddering in de lucht. Het was ook stil heel erg stil. Geen geluid, buiten dat van de storm. Raidyn kneep zijn ogen een klein beetje samen. Zowat instinctief gleed één van zijn handen naar zijn Katana. Ook al greep hij het niet, hij liet zijn hand er op rusten. Zijn ogen gericht op de opening van de holte. Zijn ademhaling kalm en vast. Iets was dichterbij aan het komen. Een kleine smrik kwam op zijn lippen. Dit kon nog interessant gaan worden.

[I'm so sorry if it sucks. I really need to get back into it. Though I hope you can do something with it. ;-3]

» Rain The rainbow dragon
» Hunter, son of none
» Plan B [Hunter]
» Looking at you from a distance (Hunter)
» Zzzzz[Hunter]