Ultimate clash [Lyall]

Lyall was voor zijn doen laat wakker geworden. Uitgeput had hij gister naar zijn oude huis gezocht maar had het niet terug gevonden, en uiteindelijk had hij maar besloten onder de blote sterrenhemel in slaap te vallen. Lyall keek naar de zon die nog net onder de bomengrens lag en besloot dat het rond 8 uur moest zijn. hij keek nog eens naar zijn eenzame slaap plaats van bladeren en aarde. Vroeger hielden de andere wolven me wel warm. Dacht Lyall treurig terug aan de dagen dat zijn pack nog leefde. Maar helaas. De zware winter had zijn tol geëist en daarmee de 7 wolven van hun leven beroofd. Hij was weer alleen op deze wereld.
na nog een tijdje niks hebben zitten doen besloot Lyall toch maar te gaan jagen. Hij zat zo diep in het Narthodil forest dat het niet uit maakte of het dag of nacht was, prooidieren waren er altijd wel. Nadat hij de pees van zijn boog gespannen had, en had geteld of hij genoeg pijlen had begon Lyall aan zijn zoektocht. Hij had er voor kunnen kiezen om in zijn wolven vorm te jagen, maar een zijn eentje kan een Direwolf nauwelijks jagen. Hij is te groot en niet wendbaar genoeg. Dus dan maar op de oude manier. Hij had niet al te oude sporen gevonden van 2 hazen en begon die langzaam te volgen. Hij merkte dat hij dichter in de buurt kwam doordat de sporen verser werden. Met wat moeite shiftte Lyall delen van zijn lichaam naar zijn wolven vorm. een paar oren, een staart, en de scherpe bloedrode ogen kwamen tevoorschijn terwijl Lyall naar voren sloop. Daar zag hij ze. 2 hazen die op een steen zaten te genieten van de opkomende zon. Lyall had mooi wind tegen, wat betekende dat als hij zo stil bleef zitten ze hem nooit in de gaten konden hebben. Langzaam spande hij zijn boog, totdat hij voor zijn gevoel langzaam de pijl in rechte lijn naar het doel zag gaan. Misschien had Lyall een iets te scherpe pijl gebruikt. De pijl schoot op volle snelheid door een van de hazen heen, totdat deze in de grond geboord vast bleef zitten. Haas nummer 2 had het hazenpad gekozen en rende door het dolle heen weg richting de bosjes. Een haas was genoeg voor Lyall. Snel liep Lyall op de haas af en sneed het de keel door. Het was eigenlijk onnodig geweest. De haas had het al bijna begeven, maar nu was het leed verzacht. Hij wrikte de pijl los en bond de poten van de haas aan een touw, wat hij over zijn schouder sloeg. Hij zou op zoek gaan naar een riviertje, waar hij de haas zou roosteren. Het beloofde een mooie rustige dag te worden, dus waarom dan niet de tijd nemen voor alles. Eenmaal terug op zijn eerdere pad bleef Lyall even staan. Hij rook iets. Iets wat hier niet thuishoorde. Hij liep even achter het geurspoor aan totdat hij het kon plaatsen. ‘Hunter…’ prevelde Lyall zachtjes voor zich uit. Die had hij in geen eeuwen gezien. Lyall had nergens de drang achter Hunter aan te gaan. Hij wilde alleen zijn. weg van alles en iedereen. Zachtjes draaide Lyall zich om, waarna hij van sprinten over ging tot rennen. Hij rende verder en verder het bos in.

uiteindelijk was hij aangekomen in een gebied van het bos waar zoveel beschutting was van de bomen dat er zelfs weinig zonlicht doorkwam. Lyall liep naar een boom toe en bond het konijn aan een tak zodat het in de lucht hing. Zelf ging hij tegen een rots aan zitten. Tijdens het rennen had hij nagedacht. Waarom kon Hunter hier zijn? niet dat hij ooit zaken had om te regelen hier. En het stond bekend dat er een losgeslagen Shifter hier, diep in het bos woonde. Zou Hunter achter mij aanzitten? Vroeg Lyall zich af. Hij ging er maar van uit. Tijd om na te denken waarom Hunter achter hem aanzat had hij niet. Met zijn scherpe gehoor hoorde hij iets groots en lomps rond banjeren. ‘daar zul je hem hebben.’ Prevelde Lyall zachtjes voor zich uit. Nog geen minuut later zag hij recht voor zich hoe een hoop takken aan de kant werden gerukt. ''Hey.'' Hoorde hij de grote man zeggen. Het had kwaad geklonken, maar Lyall negeerde die toon. Lyall antwoorde ook niet. Koud keek hij Hunter aan. Het liefst had Lyall hem begroet met een brohug, misschien zelfs een echte conversatie gevoerd. Maar hij onderdrukte die drang tot een kille blik. Hij wilde nog liever dan dat allemaal alleen zijn. hij was niet voor niks terug gegaan naar zijn eenzame bos. ''Wat dacht je? Dat ze er ongeschonden mee weg kwam, hmn?!'' accuut schoten Lyalls grote wolvenoren naar voren. Op zijn hoedde keek Lyall Hunter recht aan. Waar had hij het over? Vroeg hij zich oprecht af. Waarmee zou ik weg moeten komen? Hunter gooide een sigaret op de grond die daar door sputterde. Lyall voelde een grote dreiging aan. Hunter ging hem toch niet aanvallen? Vroeg Lyall zich verbaast af. Maar het leek er wel op. Van Hunter was er alleen nog een grote Leeuw over. Een boze ook nog. Voor zijn doen langzaam stond Lyall nu ook op. Met een felle glans in zijn bloedrode ogen keek hij naar de leeuw. Hij zou later wel vragen waarom hij zo kwaad was. Eerst zou er gevochten worden. Met een lage grom begon Lyall ook met shiftten. Nu stonden er een grote wolf en een grote leeuw tegenover elkaar. '’Het lef hebben om jezelf eens ooit vriend te noemen. Je moet je schamen.'’ Hoorde hij de leeuw grommend zeggen, bij elk woord dichter bij komend. Lyall cirkelde naar links. Hij zou zich niet laten opsluiten in een hoek tegen de rotsen. ‘waar heb je het over.’ Klonk nu voor het eerst Lyalls zware gegrom. Op het eerste gezicht zou je hebben gezegd dat Lyall zou winnen. Zijn wolven vorm was groter en wenbaarder dan een leeuw. Maar door de strenge winter was Lyall verzwakt, een schaduw van wat hij vroeger was. Boos keek Lyall zijn tegenstander aan. ‘waar haal jij het lef vandaan hier te komen.’ Gromde hij agressief terug. Langzaam voelde Lyall zich weer wegzakken. Overbodige gedachtes werden weggestopt. Alleen de uitgehongerde wilde wolf bleef over. hij zou die arrogante Hunter eens laten zien wat een wolf in huis had.

Hoewel het een enige tijd geleden was geweest dat Hunter naar deze vorm was geshift, leken zijn spieren nergens last van te hebben. Ze bewogen soepeltjes mee. Alsof zijn lichaam maar al te goed wist dat ze vandaag geen pijntjes of enige gebreken konden gebruiken. Zo'n moment als deze was behoorlijk zeldzaam voor zijn doen, aangezien het fysiek gezien enkel bergafwaarts ging. Jarenlange kettingroken op fullspeed hadden zijn longen al behoorlijk aangetast. Hunter merkte het bij elk stukje rennen. Al was dat ene stukje maar enkele meters lang. Diep in zich vermoedde de jongeman dat er heel wat meer aan de hand was dan slechts dat. Hij merkte het in zijn botten. Zijn lichaam sprak voor zich. Maar Hunter bleef eenmaal Hunter. Naar hulp zoeken stond eenmaal niet in z'n woordenboek. Zelfs al zou dat zijn eigen ondergang betekenen.
Met een stel krachtige passen bewoog de leeuw zich naar voren. De blik die in zijn ogen had gestaan had boekdelen gesproken. Lyall wist dat een vriendelijke begroeting er niet in zat. Lyall wist wat het betekende. Recht keek de leeuw de shiftende jongen aan, die diens wolvenvorm aannam. Lijnrecht stonden ze tegenover elkaar. Gespannen. Zintuigen op scherp. Klaar om tot ontploffing gebracht te worden. Wat er ook zou gaan gebeuren tussen hen. Wie er wellicht onder zou zwijken, hij zou er geen spijt van hebben.  Geen haar op zijn lijf die aan spijt zou denken. Kort gleed Hunter's  blik over het wolvenlichaam. Een aanzicht dat de strijd het bijna niet meer waard maakte. De winter leek Lyall flink te pakken te hebben gehad. Een kleine voordeel. En toch zou het zorgen voor een krenk in een mogelijke overwinning. Hunter bleef sceptisch. Deze tegenstander was niet gewoon een simpel iemand die hij een les moest leren. Dit was Lyall. Een jongeman die moeilijk ten onder te krijgen was, ondanks diegene conditie. Ze zouden aan elkaar gewaagd zijn. Daar twijfelde de leeuw niet eens over. Geen seconde zou hij de concentratie mogen laten vallen, zou hij een duidelijke overwinning willen boeken.
Kleine rook wolkjes dampten uit Hunter's neusgaten, al vlot daarna gevolgd door kleine steekvlammetjes. De innerlijke opbouwende hitte in zich moest hij kwijt zien te raken. Net als bij een auto. Enkel gebeurde dit door zijn neusgaten. Het gaf hem de mogelijkheid wat langen koel te blijven, in plaats van opgeslokt te worden door woede en in een rode waas aan te vallen. Waakzaam volgde hij Lyall's beweging. ‘Waar heb je het over,’ sprak deze.  Serieus? De grassprieten die zich onder zijn vier poten hadden bevonden, werden in dat ogenblik verschroeid. 'Waar ik het over heb?' Herhaalde Hunter cynisch. Was die jongen op diens hoofd gevallen? Sinds wanneer kwam dementie al op zo'n vroege leeftijd voor? 'Wat je Dax hebt aangedaan, jij idioot.' Ging hij verder. 'Hij heeft je alles gegeven wat hij kon, en dit is hoe je hem bedankt?! Hoe egoïstisch.' De laatste twee woorden spuwde Hunter haast uit, benadrukkend hoe walgelijk hij het vond. Weinig mensen hadden het tot zijn hart kunnen behalen. Wel, je kon gerust zeggen twee. En één van hen was Dax. Het feit dat iemand zijn beste vriend wat had aangedaan, vond hij alles behalve oké. 'Waar haal jij het lef vandaan hier te komen,'  werd hem boos terug gespuwd. Hoeveel hersencellen waren afgestorven deze winter? Dodelijk stonden Hunter's goud gekleurde ogen. De houding die hij eens opstelde veranderde in een opzicht. Groot, extra aangespannen. 'Dit is mijn gebied. Ik mag gaan en staan waar ik wil. In tegenstelling tot jou, Lyall.' Zijn lippen waren iets opgetrokken, daarbij zijn tanden showend. 'Van wat ik gehoord heb hoor jij hier al eigenlijk niet meer te zijn. Soulless lijkt me meer geschikt, niet waar?' De directie van z'n passen veranderde. Eens had hij de cirkel braafjes mee gevolgd. Nu paste hij dat aan, liep hij recht op Lyall zelf af. Hij was immers niet gekomen voor een theekransje.

Ze stonden tegenover elkaar. Grootmacht tegen grootmacht. Beiden waren aan elkaar gewaagd. En dat wisten ze. Hoewel Lyall voelde dat hij niet op zijn sterkst was liet hij daar niks van merken. Zijn zwakte zou aan de kant worden geschoven voor woedde. Het verlangen naar vechten. Daar had Lyall nooit te weinig van gehad. Vechtlust. Er was niks beters. De adrenaline die door je lichaam schoot. Wetend dat elke fout die je maakte fataal was. De wolf en de leeuw keken elkaar aan. Lyall bestudeerde zijn tegenstander. Hunter leek in topvorm. Geen enkel teken dat de winter hem te pakken had gehad. Bij hemzelf zat dat anders. Wist Lyall van zichzelf. De groeven van wolvenklauwen, en andere littekens waren nog duidelijk te zien. Maar het waren tekenen van overwinningen. Zijn macht. '’Het lef hebben om jezelf eens ooit vriend te noemen. Je moet je schamen.'’ Terwijl Hunter dit zei cirkelde Lyall naar links. Hij zou niet degene zijn die vast zat tegen de rotsen. ‘waar heb je het over.’ Besloot Lyall te grommen. Hij had het oprecht gemeend. Maar had de reactie van Hunter kunnen voorspellen. '’Waar ik het over heb?'’ hij had gewenst niks te hebben gezegd. Met een stilte de overwinning hebben behaald. Of stil te zijn gestorven. ‘'Wat je Dax hebt aangedaan, jij idioot. Hij heeft je alles gegeven wat hij kon, en dit is hoe je hem bedankt?! Hoe egoïstisch.'’ Hunter zei elk woord met duidelijke haat. Bijna zou Lyall hebben gegrinnikt. Hoe kon het ook anders. Hunter zou nooit nadenken over een diepere betekenis van daden. Hij zag alles recht toe recht aan. ‘zelfs al zou ik het uitleggen, je zou er niks van begrijpen.’ Sprak Lyall uiteindelijk ietwat vermaakt. Zijn uiterlijk was schijn. Van binnen was hij woedend. Dax had weer eens dingen zitten door praten zonder bij gevolgen na te denken of een goede uitleg te geven. ‘Waar haal jij het lef vandaan hier te komen,' sprak Lyall nogmaals. Laat hem maar komen. Laat hem boos zijn. hij zal ten onder gaan. '’Dit is mijn gebied. Ik mag gaan en staan waar ik wil. In tegenstelling tot jou, Lyall.'' Die opmerking vond Lyall zo hypocriet dat hij niet eens erover twijfelde er op in te gaan. Lyall kwam hier sinds hij was weg gevlucht uit white. En hij had nog nooit, maar dan ook echt nooit sporen van Hunter hier gevonden, zo diep in het woud. En dan claimen dat hij hier niet mocht zijn. hij trok zijn lippen op. Zodat zijn scherpe hoektanden geshowed werden. Hunter leek hetzelfde idee te hebben. ‘'Van wat ik gehoord heb hoor jij hier al eigenlijk niet meer te zijn. Soulless lijkt me meer geschikt, niet waar?'’ bijna ontvlamden Lyalls rode ogen van woedde. Hunter had geen idee wat hij had meegemaakt. Langzaam 1 voor 1 zijn Pack zien wegrottend van de honger of mensen. En vervolgens zelf uit te hongeren. Nee, Hunter had het zeker goed voor elkaar gehad deze winter. Niks geen honger of verdriet. Haat ontsprong in Lyalls hart. Hoe had hij het ooit kunnen vinden met zon verdorde man. ‘je hebt geen idee.’ Gromde Lyall. Hij was van mening dat hij inderdaad maar soulles moest zijn. er was niks in Lyall wat hem tegenhield er een te worden. ‘ik heb jullie met een reden alleen gelaten. Ik wilde geen van jullie wat aandoen.’ Daar hield Lyall het op. Hunter zou hem toch niet gelovig. Zo koppig was hij dan wel weer. De tijd van het praten was op. Hunter was al dichterbij gekomen. Nu was het zijn beurt. Achter Hunter was alleen maar dichte bebossing of rotsen. Hij zat vast. Met brute kracht zou hij winnen. Met een kleine aanloop sprong het direct op Hunter af. Zijn massa zou ervoor zorgen dat hunter hem niet aan de kant kon stoten. Het enige wat deze zou kunnen doen was in de tegenaanval. dacht Lyall kwaad. Ik zal winnen.