Long time not seen [Lyall]

Vrolijk liep hij richting de haven. Na een dag vol mooie verhaaltjes ophangen en daarmee wat munten bij elkaar liegen oftewel na een dag te hebben gewerkt, was het tijd voor een avondje uit. Dat deed hij de afgelopen tijd wel vaker. Zeker nu het hem was opgevallen dat de meeste hazen in de buurt iets onder de leden leken te hebben. Een herfst griepje. Meer zal het niet zijn geweest. Maar toch , hij vertrouwde het gebraden vlees op het moment meer dan eigen vangst. Dax stapte een gezellig uitziend café binnen. Het zat zo als verwacht stamp vol. Hij wrong zich een weg naar de bar. Daarbij lette hij goed op dat zijn staart nergens klem kwam te zitten. Dat had al eerder voor nare situaties gezorgd en die zou hij vanavond zo veel mogelijk proberen te mijden. Hij ging aan de bar zitten en sloeg zijn staart netjes over zijn benen heen. Zo had hij de kolossale pluizenbol op schoot. En kon er niets mee gebeuren. Dax bestelde een gebraden haas en een glas drank. Daar zou hij de avond wel mee door komen. Daarna keek hij het café door opzoek naar een interessante gesprekspartner. Even als de vorige keer dat hij hier was geweest overgerens. Tussen de menigte van wezens viel hem een persoon meteen op. Dax grijnsde. Hoe was het mogelijk dat ze elkaar hier zouden treffen? En wat een tijd gelden zeg! Hij schraapte zijn keel en riep vervolgens enthousiast: "Hey Lyall! Kom je hier? Ik trakteer!" Wijzende naar de maaltijd. Hij kon er van het vandaag verdiende geld best nog wel een paar glazen drank bij nemen. En gunde het Lyall wel om eens een avond niets te hoeven betalen.  

Zijn vriend leek even te twijfelen toen Dax riep of hij bij hem wilde komen zitten. Dat kon ook zijn vanwege de schrik. Dax had hem zien opspringen. Arme Lyall, mogelijk was er iemand weer eens zo onhandig geweest iets op de jongen zijn staart te laten vallen. Dat overkwam alle 'mislukte' shapeshifters maar al te vaak. Je zou haast zeggen dat men het gewoon expres deed. Uiteindelijk bereikte Lyall de bar en gaf hem een ’’bro hug.’’ Dax hugde stevig terug. "Zo das lang gelede." Hoorde hij zijn maatje zeggen. Dax knikte. Er viel een kleine stilte. Waar hij meteen handig gebruik van maakte door wat voor zijn vriend te bestellen. Daarna nam hij weer plaats op de barkruk en nam aan dat zijn vriend het zelfde zou doen aangezien er een vrij stond. Niet veel later werd de drank geserveerd en was alles klaar voor een goed gesprek. "Ik heb je gemist man, niet alleen jouw trouwens de rest ook. Hoe gaat het jouw af trouwens? Werk gevonden of hetzelfde zwendeltje als altijd?"Vroeg Lyall hem al grijnzend. Dax zwiepte zijn staart over zijn rug. Als vossensoort met een van de langste staarten wist hij soms niet goed waar hij het ding moest laten. "Zeg dat wel. Van het zelfde Lyall. Jouw ideeën waren tenminste niet zo dodelijk. Mij gaat het gemakkelijk af. Dan zwendelen dan. En wedde schappen. Verder heb ik geleerd waar de kristallen in de Crystal Mountain zich bevinden: Schatrijk kun je er mee worden." Vertelde hij enthousiast. Hij zou zijn vriend de eerst volgende keer mee nemen. Zo'n rijkdom, dat mocht Lyall niet missen! "En hoe gaat het jou af?"Vroeg hij nieuwsgierig.      

Dax vertelde zijn vriend over de Crystal Mountain. Hij vond dat Lyall van de kans op rijkdom af mocht weten en was van plan hem er een keer mee naar toe te zullen nemen. Hij vroeg hoe het zijn vriend verging. Na het de brand hadden ze het daar nog niet echt weer met elkaar over gehad. En het was dus wel handig even te weten of Lyall en de rest nog net zo rijk waren als eerst. "Ehh goed hoor."Dat klonk niet heel erg zeker. Dax trok een wenkbrauw op en keek zijn vriend onderzoekend aan. Een naar voorgevoel bekroop hem. Wat nu als hij de rest helemaal niet goed af ging? En dat ze arm waren omdat hij zo nodig dat bos in brand had moeten steken. Nee, ze hadden er allemaal baad bij gehad toch? Ze waren het er toch allemaal mee eens geweest? "Of eigenlijk gaat het niet zo goed…"Dax zag hoe Lyall zich schaamde. Alsof het zijn schuld was geweest?! Dax had er voor gezorgd dat hij nu niet in de problemen zat, niet Lyall zelf. "Het ging steeds meer bergafwaarts sinds HET moment." Zei Lyall zonder hem aan te kijken. Zie je wel. Sinds de groep uit elkaar was ging het dus helemaal niet zo prachtig meer. Waarom had hij daar niet beter over na gedacht? Zijn vriend keek op. Een ijskoude rilling trok door Dax zijn lichaam. De haren van zijn staart gingen rechtovereind staan. Zijn oren lagen achter in zijn nek van afschuw. Dat litteken... "Ik had een baan maar die is afgepakt. Ik had een goedlopende zwendel, die is weggehaald door sterkere wezens. Nu doe ik het met kleine betaal baantjes die me nog net kunnen onderhouden."Vertelde zijn vriend hem. Enkele seconde was Dax met stomheid geslagen. Hoe had hij dit ooit kunnen laten gebeuren? Vervolgens schoof hij zonder enige twijfel de maaltijd Lyall zijn kant op. "Neem maar." Zei hij. Het was duidelijk te horen dat hij er eigenlijk geen tegenspraak op dulden. Lyall had de maaltijd immers veel harder nodig dan hij. "Het spijt me dat het zo ver heeft moeten komen Layll. Maar geen zorgen ik heb wel een soort van idee."Zei hij en nam een slok uit zijn drinkhoorn. Hij had natuurlijk dat huis in Indifference City gekregen toen hij net verbannen was. Dat bezat hij nog steeds en het was groot genoeg voor ongeveer vijf man. Als hij meer leden van de groep terug kon vinden zouden ze met ze allen best wel genoeg geld bij elkaar kunnen krijgen om uit te breiden. "Weet je nog dat huis wat ik gekregen heb? Daar kunnen we heen. Het lijkt me dat de groep lang genoeg uit elkaar heeft gelegen. Iedereen van de groep is er welkom. En mocht het te krap worden dan laten we bij bouwen. Het is gewoon zaak dat we weer samen verdienen en het geld verdelen. Ik tolereer het niet langer dat sommige van jullie zo slecht behandeld worden."Dax klonk zeer zeker van zijn zaak. Lyall zou deze avond al mee mogen. Dan deelde zij hun geld. En konden verder zoeken naar de rest. Dax wist nog wel een dealer die nog wel wat hulp gebruiken kon. Daar zouden hij en Lyall prima werk kunnen doen.  

Dax schoof de maaltijd Lyall zijn kant op. Hij had er geen idee van gehad hoe slecht het zijn vriend wel niet verging. Meteen voelde hij zich schuldig. En zijn maaltijd schenken was wel een van de minste dingen die hij zou kunnen doen. "Oh ik bedoelde niet te zeggen dat ik het heel slecht had hoor."Weerde zijn vriend het aanbod af. Maar aan zijn maag te horen loog hij. Dax zweeg. En keek zijn vriend iet wat nors aan. Er was onbegrip in zijn blik te bespeuren. Waarom zou Lyall zo iets voor hem moeten verbergen? Ze waren toch vrienden, hij hoefde zich toch niet voor Dax te bewijzen? Als Dax zo veel beter zou zijn? Dax zetten zijn nagels in zijn handpalmen maar hield zich stil. Vervolgens legde hij zijn plan uit. Op neutrale toon. Maar het was duidelijk aan hem te merken dat hij eigenlijk niet nog zo'n antwoord dulden. Helaas kwam die er wel. "Nee man, dat hoeft echt niet. Trouwens, waar wil je de anderen opeens vandaan toveren. Die zijn ook overal en nergens heengegaan. Die vind je nooit meer terug tenzij ze naar ons gaan." Het raakte hem nog al. Dax zei niets. Hij keek weg en sloeg zijn armen over elkaar. Wetende dat Lyall gelijk had. Natuurlijk zouden ze de rest wel niet meer terug kunnen vinden. Allemaal omdat hij zo nodig brand had moeten stichten. Ja, het was zijn schuld dat ze nu uit elkaar kwamen. "En wat ben ik dan nog voor jou? Als je het al niet eens meer van je zelf kunt accepteren dat je hulp krijgt van me? Ik ben toch geen hoge heer!" Woede laaide in hem op. In een snelle beweging had hij zijn vriend bij de kraag gegrepen en trok diens gezicht naar hem toe om er vervolgens in de schreeuwen: "Wat kan ik er nou aan doen dat het mij toevallig goed af gaat? Ik ben toch niet iemand waar jij tegen op kijkt?! Ik ben een van de grootse idioten die je ooit ontmoet hebt Lyall. Ik ben je vriend en niets meer. Waarom doe je dan zo alsof?!" Vrijwel meteen daarna liet hij Lyall weer los en keek met gesloten ogen weg. Hij wist niet goed wat hij moest verwachten. Een Lyall die het café uit liep. Een antwoord. Of misschien wel een klap in zijn gezicht. Hij zou er snel genoeg achter komen.    

Hij had veel verwacht. Maar dit toch echt niet. Van het een op het volgde moment had Lyall hem op zijn beurt bij de kraag gegrepen. Dax kon niet anders dan zijn vriend aan kijken. Hij kreeg het doodsbenauwd van binnen. Was dit serieus bedoeld? Lyall was nogal wat groter dan hij zelf. Het zou zijn vriend geen enkele moeite kosten om Dax op te pakken en vervolgens de deur uit te gooien. Dax kon niet anders dan zijn vriend recht in de ogen aan kijken. Ondertussen drong het tot hem door dat de gehele kroeg was stil gevallen. Zou Lyall dit daarom doen? Hij hoopte het maar. "Dwaas! Wat denk jij voor vuile dingen van mij dat je denkt dat ik dat allemaal niet weet! Jij bent een van de weinige mensen die mij begrijpt, daarom ben je mijn vriend. Dat heb jij niet gekozen, nee ik heb gekozen dat je mijn vriend bent. En dat het jouw beter afgaat interesseert me nog het minst Dax! Laat dat duidelijk zijn. De grootste idioot ben ikzelf, ik heb het zover laten komen dat het mis ging, daar heb jij niks mee te maken, daar heeft die klote bende niks mee te maken alleen ikzelf, begrepen?! Jij bent mijn broeder en niemand anders"Aan Lyall zijn stem te horen was het toneel. Om de kroeg op een dwaal spoor te brengen. Maar wat hij zei meende hij volgens hem wel. Langzaam werd Dax weer op zijn stoel terug gezet. Opgelucht haalde hij diep adem. Tot zijn verbazing pakte Lyall een stuk van het vlees en nam er een grote hap van. "Zo, en nu gaan we naar dat rot hol van je en gaan is wat bij kletsen begrepe?"Zei hij er bijna. Dax knikte langzaam. "Je bent sterker dan je denkt mate, ik dacht even dat ik geen adem meer zou krijgen."Mompelde hij beduusd. Dat, of Dax was gewoon kleiner dan in zijn eigen beleving. Waarschijnlijk was het van beide een beetje. "Maar ik ben blij te horen dat we het... eens zijn?"Vervolgde hij zachtjes en glimlachte een beetje naar Lyall.