Plan B [Hunter]

Met tegen zin liep Dax de trapjes naar boven op. Hij had met Hunter afgesproken vlak bij de wolkgrens. Of ter wijl, vlak bij zijn eigen huis. Dat was nog een behoorlijke klim van trapjes en bruggen naar boven. Hij moest het Hunter vertellen. Dat zijn plan helemaal niet zo goed had uitgepakt. Dat de helft van de groep in diepe armoede verkeerde zonder dat hij dat geweten had. Dax zag er vreselijk tegen op. Wat als Hunter boos op hem zou worden? Of plan B dwaas zou vinden. Was het dwaas? Wat als dit plan ook vreselijk zou uitpakken? Dax was het vertrouwen in zich zelf even helemaal kwijt. En kon wel een sigaret gebruiken op het moment. Hopelijk wist Hunter wat te doen. Lyall dacht waarschijnlijk dat Dax wel wist wat te doen. En dat zijn plannen correct waren geweest. Spijtig was dat niet het geval. Dax was onvoorzichtig en te optimistisch geweest. Het was helemaal niet oké. Ze hadden wel opgepakt kunnen worden. In het verbrande bos rond struinen. Hoe was hij er in godsnaam bij gekomen? Het ergste vond hij nog dat Lyall hier de dupe van kon worden. Alsof die het nog niet erg genoeg had! Kwaad op zich beende Dax voort. Soms kon hij zich zelf echt wel een flinke mep verkopen. Intussen kon hij zijn huis in de verte al zien. Het zou niet lang meer duren voordat hij de plaats van bestemming bereikt had. Hoe langer hij er over na dacht hoe kwader hij werd op zich zelf. Hoe had hij ooit zo verschrikkelijk stom kunnen zijn te denken dat dit zou gaan werken? Dax keek op. Daar vlak bij zijn huis stond Hunter al op hem te wachten. Hopelijk had hij daar niet al te lang hoeven staan. "Hey Hunter." Riep hij een beetje schor. Hij had zijn beste vriend graag wat vrolijker willen begroeten maar meer dan dat kwam er op het moment echt niet uit.    

Na een tijdje kwam hij dan toch eindelijk bij zijn huis aan. Daar stond Hunter al op hem te wachten. Dax begroete hem nogal ingetogen. Hij had geen energie meer over voor een uitgebreide begroeting.’Hee laatkomer.’Gelukkig was het in zijn vriend zijn ogen te zien dat hij het niet meende. Anders had Dax zich nog schuldiger gevoeld dan al het geval was. Dax grijnsde een klein beetje. Maar ging verder niet echt op het grapje in. Plots viel zijn blik op het pakje sigaretten. Daar bleef hij even naar rijken. Net toen hij er, zo brutaal als hij was, eentje wilde pakken vroeg Hunter hem wat. 'Je gaat me toch niet vertellen dat je buitenadem bent van een trap?’ Een onderzoekende blik volgde. Dax haalde diep adem. "Nee natuurlijk niet. Maar ik-"Zijn stem sloeg over. Met trillende handen reikte hij naar het pakje sigaretten. In staat om elk moment in woede uit te barsten."Ik heb het stomste gedaan wat ik maar kon doen Hunter. Ik ben met Lyall in het verbrande bos geweest."Klonk het vol nijd tegenover zich zelf. Ondanks dat ze er in dierenvorm heen waren gegaan bleef de kans om opgepakt te worden sterk aanwezig. Wat had hem toch bezield? En ergens wist hij het wel. Wraak gevoelens. . . Hij had willen zien hoe het bos er aan toe was. Wat voor prachtige verwoesting hij had aangebracht. "Dat niet alleen... de helft van ons schijnt in diepe armoede te leven. Ik sta er op dat de groep elkaar weer opzoekt. Straks sterft er nog iemand omdat ik niet op tijd ben geweest en-." Vliegensvlug probeerde hij een sigaret uit het pakje te vissen. Hij wist wel dat Hunter een snel reactie vermogen had. Maar de schuldgevoelens die hem van binnen in tweeën scheurde maakte het er naar dat hij een poging waagde.    

Hunter keek hem nogal verbaasd aan toen Dax naar het pakje reikte. Normaal rookte Dax juist helemaal niet. Dax biechtte op wat hij gedaan had. Zijn vriend keek hem peinzend aan. Hij zelf lette er niet eens op. Totaal gefocust op het binnenhouden van al zijn emoties. Hij was daar niet bepaald een held in. En juist nu was het noodzaak dat hij nog niets niet merken. Niet nu ze buiten stonden. Daar waar iedereen hem tekeer kon zien gaan. Wat nou als sommige van hen gewoon al opgepakt waren? Dat hij ze daarom al zo lang niet meer had gezien. Lichte paniek laaide in hem op. Op dat moment werd hem het pakje in zijn handen gedrukt. ’Kalmeer eerst nou maar,’ Verwonderd keek Dax Hunter aan. Dat was nog bijna nooit voorgekomen. Hunter die een sigaret aan hem gaf. Misschien een keer? Toen hij voor het eerst ging roken. Maar verder ook niet. Een beetje verbouwereerd pakte hij het doosje aan en nam er een sigaret uit. ’Daarnaast lijkt dit me niet een onderwerp dat we in de open lucht moeten bespreken.’Zei Hunter. Dax knikte. Hij griste een aansteker uit zijn broekzak en stak de sigaret aan. Daarna gaf hij de pakje terug. Hij klemde de sigaret tussen zijn lippen en ademde rustig in. Dax sloot zijn ogen en liet zijn schouders zakken. Een ontspannen houding dus. ’Voor alle luistervinken die zich hier ook maar mogen bevinden.’ Hoorde hij Hunter zeggen. Weer knikte hij. Daar had zijn vriend gelijk in. Het kon inderdaad best zijn dat er hier in de buurt iemand er op uit was om hen af te luisteren. Die kans was er eigenlijk altijd wel. Het was dan ook niet slim van hem geweest er meteen over te beginnen. Weer was hij niet slim geweest. Hopeloos geval dat hij was. Dax liet de rook door zijn neus weer naar buiten komen. ’Kom je nu net bij Lyall vandaan?’Vroeg Hunter hem. Dax nam de sigaret tussen zijn vingers. "Ja."Antwoordde hij zachtjes. Het grove litteken op Lyall zijn gezicht zat nog vers in zijn geheugen. "Het gaat hem slecht af." Vervolgde hij al op de zelfde gelaten toon. Ondertussen wenkte hij Hunter hem te volgen. Hij liep het bruggetje over en pakte ondertussen zijn sleutels uit zijn broekzak. Het vertrouwde tafereel. Sleutels in het slot, twee keer draaien naar links en de deur zwaaide open. Dax hield de deur open en wenkte zijn vriend om naar binnen te stappen. Daar zouden ze zo als Hunter had voorgesteld de rest van het verhaal nader bespreken.    

Dax gaf het pakje aan Hunter terug. Hij was hem zeer dankbaar dat hij er gebruik van mocht maken. ’Sinds wanneer rook je?’ Even slikte hij. Pijnlijke flarden van herinneringen schoten door zijn hoofd. Hij had ze het liefst voor altijd diep weg gestopt. Maar nu wrongen ze zich bij elke vraag meer en meer naar voren in zijn gedachten. Een constant gevoel van nerveusheid raasde door zijn lichaam. Het had iets dreigends, ondanks dat er absoluut niets aan de hand was. Hij vroeg zich af of hij dat Hunter wel wilde vertellen. Ondanks dat het belangrijk was dat zijn vriend het verhaal zou weten was het geen gemakkelijk taak om het weer terug te halen en rustig aan hem te vertellen. ’Je bent toch niet verslaafd hé.’Ondanks dat het totaal geen gepast moment was schoot Dax even kort in de lach. "Nee gelukkig niet, ik rook alleen als het echt niet anders kan. Zo als net. Maar voortaan zal ik me van een eigen voorraad voorzien." Beloofde hij. Dax wist wel dat hij te veel van Hunter zou gaan vragen al zou hij herhaaldelijk van zijn sigaretten gebruik maken. Niet veel later waren ze beide binnen. Hunter had op een stoel plaats genomen. Dax zelf ging op het bed dat als bank in de woonkamer stond zitten. ’Dus je staat erop dat de groep weer bij elkaar komt,’Vroeg zijn vriend hem. Dax staarde peinzend voor zich uit zonder antwoord te geven. Hij zou inderdaad liever hebben dat ze het geld verdeelde. Net als vroeger. Zodat iedereen het geven goed had. ’Hoe zie je dat voor je? Heb je daar goed over nagedacht?’ Dax opende zijn mond om wat te gaan zeggen maar de indringende blik van Hunter legde hem onmiddellijk het zwijgen op. ’Jullie twee hebben hoogstwaarschijnlijk sporen achter gelaten in het gebied. Misschien dat je van geluk mag spreken dat niemand jullie gezien heeft maar het is en blijft een risico. Wat als de groep weer samenvoegd?  Wat als we allemaal in één keer gepakt worden. Denk je dat we achter tralies voor elkaar kunnen zorgen?’ Vroeg Hunter hem. Dax vernauwde zijn ogen. Hij legde zijn armen over elkaar en keek de oudere jongen tegenover hem verontwaardigd aan. "Wil je soms inwrijven dat dit mijn schuld is?"Vroeg hij, maar veel kracht zat er niet in zijn stem. Hij wist wel dat dit niet zomaar kon. En dat zijn hem alleen nog meer in de nesten zouden werken. Dat niet alleen, ook zijn vrienden waren dankzij hem in gevaar. Dax doofde zijn sigaret op het marmeren tafeltje dat tussen het bed en de stoel in stond. Hij zuchten diep. Nee ik wil ons ook niet zomaar samen voegen. Ik wil gewoon niet dat er straks een van ons is opgepakt zonder dat de rest het weet en daar onnodig voor hoeft te leiden. Ik dacht er aan om wekelijkse bijeenkomst te houden. Telkens op een andere plaats. Om het geld eerlijk te verdelen. Bovendien heb ik er geen problemen mee als Lyall bij mij thuis zou komen wonen. Alleen Lyall zelf wil er niets van weten."Eindigde hij zijn idee op gelaten toon. Hij staarde peinzend naar de marmeren tafel. Hunter moest het hele verhaal weten om Dax zijn vreemde gedrag te kunnen begrijpen. Of nou ja, begrijpen? Misschien zelfs als hij vertelde wat er allemaal gebeurd was bleef het volstrekt onlogisch en dwaas gedrag. Ja dat zou het zijn... Dan wilde hij het nu weten. Iemand zou hem eens stevig bij zijn nekvel moeten pakken. Hem vertellen dat hij compleet egoïstisch bezig was. Dax keek op."Er is meer." Zei zei hij vastberaden. "Er is veel meer gebeurd dan je je kunt bedenken. En ik moet het je vertellen. Ik moet het je opbiechten."Het was duidelijk aan zijn stem te horen dat hij bloednerveus was het hele verhaal aan Hunter op te biechten.      

Het ontroerde hem een beetje dat Hunter zich blijkbaar zorgen maakte over Dax zijn nieuwe gewoonte. Mede daarom zou hij het voortaan zo min mogelijk proberen te doen. Als er een leven was na de dood zou hij zich zelfs daarin nog schuldig voelen als hij door zijn nieuwe gewoonte eerder dood zou gaan dan Hunter. Dax knikte even. Meer voor zich zelf dan dat hij er echt iets mee bedoelde. Meestal als hij dat zo uit het niets deed maakte hij een afspraak met zich zelf. Deze keer dus over het roken. Op zich kende Hunter hem lang genoeg om te kunnen weten dat hij dit zo deed. Dax had meer van dit soort karakter trekjes. In een discussie wanneer hij eigenlijk liever niet toe wilde geven maar de ander wel gelijk gaf sloeg hij zijn armen over elkaar en weeg. Net zo lang tot de ander een nieuw onderwerp zou beginnen. Niet veel later zaten ze beide binnen. Nu konden ze er bijna zeker van zijn dat ze niet afgeluisterd zouden worden. Hunter vroeg hem een aantal dingen over zijn plan. Hij kende Dax waarschijnlijk lang genoeg om te weten dat hij zijn plannen nooit uitwerkte. Wat terug te merken was in de vragen die hij aan Dax stelde. Iets wat hij zelf niet al te leuk vond. Dat zijn plan door alle kritische vragen plots sullig leek. Echter gaf hij dan vaak toe en praten er net zo lang over tot er door alle steun van Hunter een stabiel plan uit voort was gekomen. Maar deze keer zei zijn vriend er iets achteraan wat voor Dax een schop tegen het zere been was. "Denk je dat we achter tralies voor elkaar kunnen zorgen?"Het kwam veel harder binnen dan het waarschijnlijk was bedoeld. Dax keek zijn vriend met een zeer verontwaardigde blik aan. Hoe kon hij zo iets zeggen?! "Wil je soms inwrijven dat dit mijn schuld is?"Vroeg hij. Gelukkig kwam het er niet zo gemeen uit als hij oorspronkelijk van plan was geweest. Mede door dat hij gewoon geen energie meer over had om nog op dominerende toon te spreken. Zo te zien beviel dat antwoord Hunter totaal niet. ’Heb je me dat horen zeggen?’ Vroeg hij. Dax slikte. Nee, dat had Hunter inderdaad niet gezegd. Maar de ondertoon leek er wel naar te verwijzen. ’Natuurlijk wil ik het niet inwrijven. Absoluut niet. Ik wil dat er eerst grondig wordt nagedacht voordat er dingen gedaan worden. Wat geweest is, is geweest. Dat blijft onveranderd.’Antwoordde Hunter. Dax zuchtte diep en keek naar de vloer. Daar had Hunter volkomen gelijk in. Hij wist er alleen geen antwoord op. Wel wist hij dat zijn vriend een aantal dingen zou moeten weten. En hij zag er zwaar tegenop om het hem allemaal te vertellen. Enkel had hij geen keuze. Het was gemeen om dingen nog langer achter te zullen houden. Dax keek op. "Er is meer."Zei hij terwijl het laatste beetje zelf vertrouwen uit zijn stem weg vloeide. "Er is veel meer gebeurd dan je je kunt bedenken. En ik moet het je vertellen. Ik moet het je opbiechten."Vervolgde hij. Op dat moment schoten er weer een paar flarden van herinneringen door zijn hoofd die hij juist zo graag vergeten wilde. Het koste hem moeite om niet van ellende in elkaar te kruipen.  ’Lucht je hart.’Hoorde hij Hunter zeggen. Daar kwam het dan. "Een aantal weken gelden had een soort ongeluk op het handels plein. Ik probeerde een ruzie op te lossen tussen een zwart en een wit wezen. Echter liep het uit de hand en begonnen ze samen op mij in te slaan. In plaats van het helpen ging de rest er in een kring er om heen staan. Kijken en foto's maken. Voor de krant. Ik sta dus waarschijnlijk in de krant."Even huiverde hij bij dat idee. Zijn gezicht, bekend. Weer een stap dichter bij zijn verblijf achter de tralies. "Gelukkig werd ik uiteindelijk geholpen. Een paar weken daarna. . ." Even zweeg hij. Het was volstrekt absurd wat er gebeurd was. Hij had het zelf in de gekste verhalen nog niet na kunnen vertellen. En toch, het was hem gewoon overkomen. "Iemand wilde een einde aan mijn leven maken Hunter. Iemand van zwart gek genoeg. Om het simpel te houden: Ik ben uitgeschakeld in de de stad. Bij mijn vaste uitkijk punt waar ik verboden stelletjes verraad weet je wel? Vervolgens opgesloten in een kist en naar zwart gebied vervoerd. En uiteindelijk bijna in de The endless Abyss gegooid. Het was dat ik iemand had geholpen bij de Crystal Mountain een tijdje terug. Zij wist de moordenaar uit te schakelen. Ik denk dat een stuk dichter bij mij einde ben dan ik had gedacht. Ik wilde jullie gewoon vaker zien en niet kwijt raken omdat....omdat het wel eens de laatste keer zou kunnen zijn dat ik jullie zie. Ik rook dat Lyall in het bos was. Ik wilde niet dat hij daar alleen rond zou dalen en dus ging ik ook heen. Bovendien was ik nieuwsgierig naar wat voor schade we precies aangericht hadden aan wit. Ik was gewoon zo kwaad na wat me overkomen was. Wie haalt het dan ook in z'n hoofd om iemand in de endless Abyss te willen gooien?! Maar ach... nu is het te laat. De sporen die we hebben achtergelaten zijn veels te grof." Vertelde hij met trillende stem. Zijn hoop werd door zijn eigen woorden totaal versnipperd. "Ik kan me beter gelijk aan geven. Dan hebben ze wie ze hebben willen en hoeft niemand van jullie de bak in."Zuchtte hij verslagen.    

Dax schrok even van het geluid dat vrijkwam toen Hunter zijn hand op de tafel liet neer komen. Zo als de de laatste tijd van alle kleine dingen leek te schrikken. Vreselijk gewoon. Het zorgde er voor dat hij zich zelf nog geen kwartier rust kon gunnen. ’Als je dat doet dan bind ik je daar meteen vast op die bank en hou ik je gegijzeld,’ sprak hij. ’De groep heeft je nodig. Je zou de laatste moeten zijn die in de bak beland.’Dax keek hem enigszins geschrokken aan. Meende Hunter dat echt? De emoties die kort op Hunter zijn gelaat waren verschenen had hij wel opgemerkt. Alles samen gevat was het duidelijk dat zijn vriend zich zorgen over hem maakte. En misschien ook een beetje medelijden met hem had. Dax zou niet kunnen inschatten hoe veel. Hij kende hem echter lang genoeg om er van uit te kunnen gaan dat diep van binnen het verhaal wat hij verteld had wel degelijk wat met Hunter deed. Maar of hij Dax echt vast zou binden als hij zijn plan wilde doorzetten kon hij maar moeilijk inschatten.  Hoe dan ook, Dax voelde er niet voor om dat uit te zullen proberen. "Ik um... verzin er wel iets anders voor."Zei hij snel. Maar erg zeker klonk hij niet van zijn zaak. Want wat viel er nog te bedenken? Hij zat gewoon diep in de problemen en als hij niet snel zijn straf onder ogen zou zien trok hij zijn vrienden er nog in mee ook. ’De groep heeft je nodig. Je zou de laatste moeten zijn die in de bak beland.’ Dax glimlachte zwakjes. Hij was Hunter erg dankbaar dat hij zo veel begrip toonde. Maar of het terecht was... Dax geloofde er zelf niet meer zo in dat hij er allemaal niets aan had kunnen doen. En dat hij slachtoffer zou zijn in plaats van dader. Dat Hunter dat zei, deels dan want geheel onschuldig was Dax niet en dat wisten ze beide heel goed, nam al iets van zijn schuldgevoel weg. Maar de schuld die hem van binnen uit leeg knaagde zou pas weg gaan als het probleem opgelost was. ’Of van een ravijn word gegooid.’Hoorde hij zijn vriend grommend zeggen. Een rilling trok over zijn ruggengraat toen hij het beeld van de oneindige diepte weer voor zich zag. Soms, nee eigenlijk heel vaak, vergat hij hoe veel kracht Hunter eigenlijk wel niet bezat. Pas als zijn vriend zijn dierlijke vorm aan nam, geweld gebruikte of kwaad werd wist hij weer waarom het merendeel maar beter heel aardig tegen die jongeman kon blijven doen. En dat hij zelf voor zijn vriend waarschijnlijk niets meer was dan een Hamster. Niet heel snugger, snel bang, schattig, onhandig en in een hap op te eten. Intussen was zijn vriend opgestaan en ijsbeerde met ferme passen door de kamer heen. Hunter begon wat vragen te stellen over de gene die een poging had gedaan Dax te vermoorden. "Spionnen. Is dat geen optie? Eén of twee wezens bij iedere partij. Wit en zwart. Uitvinden wat ze van plan zijn. Wat voor stap ze gaan zetten. Wat ze tegen jou hebben."Dax dacht diep na. Zelf wist hij eigenlijk maar bar weinig van zijn overvallers. Hij zou Hunter niets meer kunnen vertellen wie waar bij betrokken was en hoe ze er zo ongeveer uitzagen. Maar hij kende iemand van zwart die een tijd lang met zijn overvallers had samen gewerkt en dus wel veel van ze af zou weten. Voor een paar waardevolle stenen van the Crystal Mountain wilde ze hem vast wel wat meer over deze jongens vertellen. "Je hebt bescherming nodig. Of in ieder geval iemand die bij je in de buurt is, voor als er weer wat gebeurd. Ik wil niet dat je zoiets weer moet doorstaan, Dax."Hij opende zijn mond om wat te zeggen maar hield zich nog net op tijd stil. Bescherming? Was het echt zo dringend? Ergens voelde hij zich net een klein kind dat zo juist bijna in een maalmachine terecht was gekomen en voortaan voor eeuwig onder toezicht van een oppas zou moeten leven. "Ik ben.. Ben blij.. Meer dan blij dat je het hebt overleefd." Met deze woorden drong het tot hem door. Ietwat aan de late kant misschien. Maar op tijd voor een hamster zo als hij. Het was geen straf. Hunter gaf om hem en wilde hem alleen maar beschermen. En hij wist dat het ongelooflijk moeilijk voor zijn vriend moest zijn om dit te uiten. Hij wist het en had Hunter er nog niet eens voor bedankt. Hij was er niet eens op in gegaan. Vluchtig stond hij op en beende naar de lade kast die zich naast de deur voor de keuken bevond. Dax trok een van de lades open en haalde er een pakje uit. "Voor het lenen en um... voor de ... de rest."Zei hij en reikte Hunter het pakje sigaren aan. Hij zelf was ook niet echt de beste in het maken van excuses. Maar Hunter was kende hem lang genoeg om de goede betekenis achter dit gebaar te begrijpen. Wie wist vond hij sigaren ook niet verkeerd. Dax hoopte het maar, anders had zijn vriend er nog niet veel aan. "Mijn belagers waren beide van zwart. Er waren geen witte bij betrokken. Ik weet verder niets van ze. Het waren niet de zelfde als de gene op het plein. Waarschijnlijk was wat er op het plein gebeurde een aanleiding voor iemand om ze voor mij in te huren. Maar de gene die mij geholpen heeft kent ze geloof ik maar al te goed. En zij is vaak wel in voor deals zodra er kristallen uit de Crystal Mountain bij betrokken zijn. Volgens mij heeft ze nog al een hekel aan mijn belagers. Dus de kans dat ze ze wel wil verlinken is groot."Vertelde hij. De kans dat ze zijn belagers zouden vinden en doden was groot. Daar lag het probleem niet zo. Het was meer wat Lyall en hij gedaan hadden in het verbrande bos. De sporen die ze daar hadden achtergelaten. Daar maakte hij zich het meeste zorgen over. "Zou er een mogelijkheid zijn dat we een grote groep veedieren kunnen krijgen?" Verbaasd keek Dax Hunter aan. Vee dieren? Wat moesten ze daar mee? "Um ja... eigenlijk wel. Ik ken wel iemand in mijn oude buurt die een kudde runderen heeft. Hij is een oud leraar van me. Ik denk dat hij ons best zijn koeien wil uitlenen. Maar... waarvoor dan?"Vroeg hij nieuwsgierig.      

Snel zei hij dat hij er wel wat anders voor zou verzinnen. Hunter leek het namelijk te menen wat hij zei. En Dax voelde er niets voor om uit te proberen of zijn vriend de waarheid sprak. "Heel goed. Want ik maak geen geintjes."Even slikte hij wetende dat Hunter gelijk had. Er was geen mogelijkheid dat hij dat stomzinnige plan kon door drukken zonder daarbij grondig te worden tegengehouden. Het enige wat hij daarmee bereikte was dat hij zijn vrienden dwong tot het uitvoeren van een risicovolle actie, En dat wilde hij nu juist zo veel mogelijk voorkomen. Al was dat door zijn actie in het bos al flink mislukt. Naarmate het gesprek vorderde drong het beetje bij beetje tot hem door. Het was iets dat je in de wereld van grijs snel vergat. Tussen al die duizenden leugenaars en verraders zaten ook nog echte wezens. Slechts een handje vol misschien, die om je gaven. Wezens die langer met je mee gingen dan een jaar of drie. In deze wereld waar iedereen hem altijd voor van alles en nog wat wilde gebruiken en hij elke dag moest uitkijken niet zijn echte zelf te laten zien vergat hij soms wel eens dat vrienden om je gaven voor wie je was. En niets meer of minder. Het waren de eerste in zijn leven geweest die hem hadden verteld dat hij wel iets waard was. En dat het belangrijk was dat hij in hun leven was gekomen. In tegenstelling tot bijvoorbeeld zijn ouders. Die hem het liefst meteen al naar de hel hadden willen sturen als het even gekund had. Zijn vrienden waren de enige personen die er voor zorgde dat Dax bleef vechten voor het leven. Wat eigenlijk wel bijzonder was, dat zo weinig mensen met hun positieve invloed de negatieve invloed van een hele grote groep voor hem konden overwinnen. Als hij Hunter toch niet had leren kennen... Dax stond op en haalde uit een laden kastje een pakje tevoorschijn. Hier had zijn vriend waarschijnlijk meer aan dan een bedank in woorden, wist hij. Dax reikte het pakje sigaren aan Hunter aan. "Voor het lenen en um... voor de ... de rest."Zei hij er bij. Dax mocht in woorden dan niet zo sterk zijn. Door het verleden had dit gebaar veel meer waarde gekregen dan woorden ooit zouden kunnen. Hunter keek hem verrast aan. En pakte het pakje over. Het hoefde niet open om te weten wat er in zat. De geur van de sigaren was sterk genoeg. En al helemaal voor iemand zo als Hunter. Het pakje werd op tafel weg gelegd en Hunter keek hem met een dankbare glimlach aan. "Dankjewel,"Was het zachte antwoord. Dax glimlachte. Het deed hem goed te zien dat er aan deze kleine gift een grote waarde gehecht zat. Dax ging op de rand van het bed zitten. Terug naar het onderwerp, daarvoor waren ze immers hier heen gekomen. Hij begon te vertellen wie hem overvallen hadden en wat de mogelijke reden had kunnen zijn. Door dit zo van zich af te kunnen praten werd de last zelf ook minder zwaar. Hij hoefde het niet meer in zich zelf opgekropt te houden. Maar kon het aan iemand kwijt die er begrip voor zou hebben. Ook vertelde hij over Mindo die hem geholpen had en zijn overvallers bleek te kennen. Dat niet alleen. Te horen aan de gesprekstoon haten de twee elkaar. Wat alleen maar meer in het voordeel was voor hen. Dan zou het meisje er vast een stuk minder moeite mee hebben dat ze de bende uit de weg wilde ruimen. Ook al zou hij dat alleen in het uiterste geval vermelden. "Mooi zo. Weet je haar te vinden, denk je? Of heb je in ieder geval een naam?"Vroeg Hunter hem. Dax knikte. "Mindo is haar naam. Ik weet wel zo ongeveer waar ze vaak komt in de stad. Bij onze eerste ontmoeting stal ze van de Crystal Mountain. Ze heeft dus echt wel behoorlijk wat over voor die stenen."Antwoordde hij met een klein grijnsje. Ja dat zat waarschijnlijk wel goed. Zolang ze de zaak met zorgvuldigheid aanpakte, of ter wijl niet geheel aan hem overlieten, kwam het wel goed. Meer zorgen maakte hij zich over de sporen in het afgebrande bos. ’Je belagers mogen dan enkel van zwart zijn, maar we hebben een deel van het witte bos in de hens gestoken. Ze weten sowieso al iets. Het leek me wel handig een insider daar te krijgen. Uit te vinden wat wit precies weet, en hoe ze het aan gaan pakken. Als wij dat al weten, voordat zij het beseffen, kan ons dat al een hoop ellende schelen.’Dax knikte en dacht even na. Wie van wit was er nu eigenlijk nog wel te vertrouwen? Zo veel vrienden had hij daar namelijk niet gemaakt. Nee, er waren eerder wezens die hem dood wilde. Plots schoot het hem te binnen. "Wat dacht je van Nate? Je weet wel die jongen van de tucht school tijd. Die altijd aan de alcohol zat? Wat ik begreep baalde hij er vreselijk van dat er een witte ziel kleur bij zijn test was uitgerold. Ik geloof dat hij de gene is die er geen problemen mee zal hebben om verbannen te worden naar grijs mochten ze hem betrappen. Ik heb nog brief contackt met hem onder een schuilnaam natuurlijk. Maar ik kan hem wel vragen of het hem wat lijkt om af te spreken."Stelde hij voor. Van wat hem nog bij stond was Nate de beste leugenaar die hij ooit ontmoet had. Wie er achterkwam dat hij loog moest wel gedachten kunnen lezen. De ontmoeting was nog wel even een dingetje. Want alle post werd natuurlijk gecontroleerd. Maar misschien wist Hunter daar nog wat op. Ondertussen werd hem de vraag gesteld of hij aan een grote groep vee kon komen. "Um ja... eigenlijk wel. Ik ken wel iemand in mijn oude buurt die een kudde runderen heeft. Hij is een oud leraar van me. Ik denk dat hij ons best zijn koeien wil uitlenen. Maar... waarvoor dan?"Vroeg hij nieuwsgierig. "Je maakte je je zorgen om de achtergelaten sporen, right?" Dax knikte. Dat deed hij inderdaad. "Wat nou als we die beesten naar het gebied to drijven? En dan daar shiften naar onze vorm? Ze slaan op de vlucht, het gebied in. Daarbij de sporen van jullie vertrappend." Legde Hunter uit. Dax grijnsde. Dat was inderdaad best wel een goed plan. Beter dan dat hij zou kunnen bedenken iniedergeval. "Of die man dan zijn runderen weer terug krijgt is een tweede, maar goed."Dat maakte het geheel eigenlijk alleen nog maar beter. "Oh wouw komt dat even goed uit. Volgens Nate zijn laatste brief is er namelijk een overschot en willen ze ze afschieten. Maar mijn leraar kenende laat hij ze nog liever gewoon vrij. Dat kan dus nog goed komen!" Zei hij opgelucht. Na zo'n goed gesprek zag de wereld er plots weer even heel anders uit. Een stuk beter.