when winter comes around [open]

De winter viel zwaar in Separa. Waar de mensen dachten dat het een rustige korte winter zou worden. Kregen ze een zware winter met lage temperaturen over zich heen. Iedereen had er last van. De rijken minder dan de armen. Waar de rijken al hun geld uitgaven voor een beetje vlees. Vochten de armen tot de dood voor het eten. Overal om zich heen in grey territory zag Lyall mensen langzaam uithongeren. Hijzelf had het ook zwaar. Hij had een grote voorraad vlees gehad. Maar zijn pack stond ook op het punt van uitsterven dus had hij alles met hun gedeeld. Met als resultaat dat Lyall niks meer had. Het kleine beetje wild dat er was werd op gejaagd door de mensen. Zelfs 1 van zijn wolven was ten prooi gevallen van jagers. Hij had daar wraak voor genomen. Maar beter voelde hij zich niet. Langzaam werd zijn pack kleiner. En kleiner. En kleiner. Tot er niks meer van over was. Van de 8 eens zo trotse wolven. Was in de laatste week de sterkste bezweken onder verhongering. Lyall kon het niet aanzien. Hij wist dat het maar simpele beesten waren maar hij voelde zich verantwoordelijk. Dit waren zijn vrienden geweest. En hij had ze laten stikken. Haat wakkerde aan bij Lyall. Haat voor zichzelf. Een week ging voorbij zonder dat hij maar iets van eten binnen kreeg. Hij wist dat hij snel wat moest doen. Of hij zou te laat zijn om nog wat te kunnen. De enige oplossing die hij zag was shiften naar zijn wolven vorm. Dan kon hij het gemakkelijk uithouden. Maar er zat een probleem. Hoe langer je in je shift vorm zat. Des te lastiger was het terug shiften. En zijn mensen vorm zou er alleen maar slechter aan toe zijn. Na een week besloot hij toch te shiften. Hij kon niet anders. Wild door alle geuren van mogelijke prooien, sprintte Lyall door het bos. Hij vond een mager konijn en besprong het meedogenloos. Met enkele gierige slokken had hij het beest met vacht en al opgegeten. Dat voelde goed. vond hij. Zo leefde hij van dag tot dag. Enkel een klein beestje. Ook zijn wolvenvorm werd mager, en hij trok verder, en verder voor hem onbekend gebied in.
In de morgen rook hij vuur in de buurt. waar vuur is zijn mensen. wist hij uit ervaring. Langzaam waren zijn mensengedachtes opgeschoven voor wolven gedachtes. Het enige wat nog over was van de eens zo kille Lyall, was een uitgehongerde wilde wolf. Hetgeen waar hij al die tijd al voor vreesde te worden. Was realiteit geworden.

Hij zag schimmen tegen bomen aan. prooi. dacht hij met tong uit zijn bek. Ergens trok iets hem terug. Ergens zij de mens in hem de mensen met rust te laten. nee, ik zal doorgaan. zei hij tegen zichzelf. Maar in plaats van de mensen van hun leven te beroven pakte hij alleen de 3 magere hazen die op een hoopje lagen. Gulzig slokte hij het vlees op Zon 200 meter verderop. Weer een dag in leven dacht hij. Hij trok verder en verder totdat hij dicht bij de bergen kwam. Hier was hij nog nooit geweest. Zijn maag knorde. Om zon grote wolf te onderhouden was veel vlees nodig. En dat was er nou net niet. Hij leefde zo voort en voort. En onderhand was hij de tijd vergeten van hoelang hij al wolf was. Een neiging om terug te shiften had hij in ieder geval niet. Hij zag een huis staan. Vanaf een afstand wist hij al dat er een gezin woonde. Behoedzaam liep hij op de deur af. Die stond op een kier en met een klein wipje van zijn neus stond de deur open. Hij hoorde boven in het huis geluiden.. en ook naast zich in een andere kamer.. voorzichtig sloop Lyall naar de andere kamer. Hij zag iets liggen op de bank waar een rare geur vandaan kwam. Hij kwam dichterbij en snoof eraan. Opeens hoorde hij van het ding lach geluidjes vandaan komen. Geschrokken trok hij zijn hoofd terug. Maar meteen daarna merkte hij dat dit een mensen jongeling was. Hij stak hoog boven het wezentje uit toen hij zich uitstrekte. eten dacht hij weer terwijl hij net zijn bek open wilde trekken om toe te happen en het mormel in 1 keer naar binnen te werken. Toch bedacht hij zich en in plaats van het wezentje op te eten gaf hij alleen maar een lik over het gezicht. Hij wilde zich al omdraaiden maar een harde gil achter zich liet hem verstarren. Meteen begon hij agressief te grommen. Hij draaide zich om en zag een vrouw staan die krijste. Meteen kwam er door de open deur een grote man met een bijl naar binnen stormen, die zonder pardon die richting Lyall gooide. Boos ontweek Lyall de bijl en zonder waarschuwing sprong hij tegen de man op. Hij zette zijn klauwen diep in de man zijn borst terwijl hij zijn tanden in de zachte nek liet boren. Ergens voelde hij op zijn hoofd een klap. Hij keek op en zag dat de vrouw een ijzeren pan naar hem had gegooid. Nog een grom later rende de vrouw naar haar kind en omarmde het al huilend. Rustig maakte hij zijn karwei bij de man af. Hij nam een grote hap uit de keel van de man die al dood was en kauwde er rustig op. Om vervolgens met tong uit de bek naar de vrouw te lopen. Het bloed droop over zijn lichaam en zijn haren waren al net zo rood als zijn ogen. Met zijn ogen zag hij dat de vrouw een grey was. Maar zonder pardon beet hij ook de vrouw de keel door. Het kind begon hard te krijsen. Hij vond dat irritant en zonder excuus drukte hij het kind met zijn poten dood. Nu had hij genoeg eten voor de komende dagen. Dacht hij. Niet wetend welke misdaad hij net was begaan. In zijn mensenvorm zou hij het niet eens overwogen hebben. Maar van zijn mensenvorm was nog weinig over. Slechts een vage herinnering van wie hij was. Hij had niemand meer. Zijn pack was dood. Vrienden had hij niet. En Mindo had hem verlaten. Trust gets you killed, love gets you hurt, being real gets you hated. waren de laatste gedachtes door zijn hoofd. Hij genoot van het verse vlees. Hij had nooit geweten dat mens zo goed smaakte. Druipend van het bloed trok hij voort.

nog een week ging voorbij. Het zwerven rond de bergen was weer voorbij. Alles was op. De enkele mensen die er woonden waren gevlucht voor het gerucht dat een demoon alle mensen genadeloos afslachtte. Ook al was het alleen maar Lyall die zichzelf probeerde te onderhouden. Rustig liep hij door het bos toen hij opeens gehuil achter zich hoorde. Schichtig keek Lyall op. Vijanden? Waar? dacht hij. Hij draaide zich om en zag 3 magere wolven naar hem toekomen. Grommend gingen ze hem te lijf. Eentje beet alleen in de lucht. De andere twee klauwden zich vast in zijn zij. Lyall was koppen groter dan alle drie en met gemakt wist hij ze af te schudden. Hij beet in het wilde weg een poot kapot. Gejank was te horen. Ergens smaakte het bloed goed. Dacht Lyall verrast. Met nog meer bloedlust en agressie viel hij de 2 overige wolven aan. Hij drukte er 1 tegen de grond en beet regelrecht het hart van de wolf eruit. De invalide wolf en de andere keken geschrokken op. Dit waren ze nog nooit tegen gekomen. Een kannibalistische wolf? Ze boekten hem zo snel ze konden. Lyall gromde ze achterna en met een paar sprongen had hij ze ingehaald. Met een vurige beuk had hij de manke omver gegooid. Nu beet hij ook diens borst kapot. Deels wist hij dat het fout was soortgenoten te eten. En zijn andere deel boeide het niet. Hij nam 3 happen van elke wolf en liep daarna verder. Nu pas merkte hij de diepe groeven die de andere wolven bij hem hadden gemaakt. Hij voelde hij wat bloed via zijn flanken naar beneden liep en hoe 1 poot zich wat minder soepel bewoog. Het zou vervelend zijn maar meer niet. Wist hij. Voor vandaag was zijn honger weer gestild en had hij overleefd.

na dagen lang lopen zonder eten. Was hij op het spoor gekomen van veel mensen bij elkaar. Ergens herkende hij deze plek. Maar precies wist hij het niet. Hij zag vuren en wist dat er veel mensen waren. Voorzichtig kroop hij naar het vuur toe. Hij keek toe hij 3 vrouwelijke mensen eten maakten en van binnen naar buiten liepen. Hij zag geen gevaarlijke vijanden in de buurt. Hij sloop langs het vuur en wist een half gaar konijn mee te pakken van een stok. Een vrouw kwam naar buiten en gilde bij het aanzien van een onder het opgedroogd bloed zittende wolf. Een harde grom maakte duidelijk dat de vrouw weg moest wezen. Langs het vuur liggend at hij zijn konijn op. Hij vond het smerig om gaar vlees te eten maar het moest maar. Hij zag een beweging achter het vuur. Agressief grommend stond hij op een mensling was te zien. Eentje die niet te jong maar ook niet te oud was. Dreigend stapte Lyall op de jongen af. Deze schuifelde zachtjes naar achter. Maar rende niet weg. Dat was Lyall niet gewend. Met nog een paar snelle stappen sprong hij tegen de jongen aan. Hij beet met een klap van zijn kaken de linker been van de jongen eraf. Gillend kroop het joch weg terwijl Lyall knauwde op de been. Dit was het beste gedeelte vond hij. Je kon er lang mee doen en het voelde fijn aan. Tevreden liep hij terug naar het halve konijn. Om dat met 1 schrok naar binnen te werken. Hij zag een bord staan. INDIFFERENCE CITY. Stond er groot. Hmm. dacht hij kort. Hij herkende het. Ergens ver weg. Maar hij was weer afgeleid door het been. Ergens achter zich hoorde hij het geluid verstommen. Na nog een paar minuten te hebben geknabbeld aan het been, beet hij met gemakt het bot door en spuugde de resten van het been uit. Langzaam liep hij weer van de huizen vandaan. Daar zou hij nog voor een paar dagen eten hebben wist hij. Daarna vertrokken de menslingen altijd. Wist hij. Terwijl hij onbezorgd maar ergens toch nog hongerig over het veld liep zag hij weer iemand aankomen. Dat kwam hem goed uit. Dan zou hij voor even geen honger meer hebben en kunnen slapen. Dacht Lyall tevreden. Met een zacht gegrom liep hij naar voren om zijn tegenstander te zien. De wereld was zijn vijand. En vrienden waren er niet.

Ze had het al lang van te voren aangevoeld.Dat was iets wat haar dierlijke instincten haar hadden meegegeven. De wind had haar al lang verteld dat het een winter heviger dan ze ooit had meegemaakt zou worden. Helaas had haar menselijke verstand het half genegeerd, en pas toen het te laat was had ze beseft dat ze nooit de winter door zou komen op deze manier.
Nu had Lyall nog een hele zak eten achtergelaten, maar dat had ze uit koppigheid eerst laten staan, en toen ze uit wanhoop er toch naar terug keerde, was veel al verrot en was het lang niet genoeg haar de winter door te zeulen. Ze was verloren.
In de stad was ook niets meer te stelen. De markt die er vroeger was, stond er niet meer. Het was te koud om nog naar buiten te komen vaak, en zo niet, dan waren er niet genoeg goederen om te verkopen.
Enkel de rijken hadden het nog redelijk. Uit hun schoorstenen kwam nog rook en soms kwam de over heerlijke geur van vlees nog uit hun huizen. Maar zij waren doof voor het gebedel van de armen, voor de bevroren lijken van zwervers op de straten, zij hadden hekken om zich daar van af te schermen.

Mindo was nog één keer de stad in geweest voordat ze terug viel op noodmaatregelen. Haar voedsel voorraad was inmiddels op en ze hoopte dat de stad nog wat te bieden zou hebben. Maar de reis was de energie niet waard geweest, immers was er niets meer te halen. De straten waren zwaar beladen met een angstige stilte. Op het plein waar vaak bandjes speelden en kinderen dartelden, was nu een ijzige stilte. Letterlijk ijzig.
Daarom besloot Mindo dat ze geen keuze had dan terug te vallen op haar dierlijke vorm. Als dier kon ze langer op minder eten teren, maar het had een heel groot nadeel: Als je als shifter te lang in je dierlijke vorm was, werd je langzaamaan zelf ook steeds meer dierlijk. Ze had in boeken de vreselijksten verhalen gelezen over shifters die te lang in hun dierlijke vorm hadden rondgezworven, en toen al hun menselijkheid hadden verloren. Een had later zijn eigen familie aangevallen. Mindo wilde het niet zover laten komen, maar ze had nu weinig keus.
En, bedacht ze zich, veel te verliezen had ze toch niet echt meer. Haar familie was ze kwijt, met haar 'broer' had ze ruzie en of ze ooit nog Lyall zou zien, was de vraag.

Een maand ging voorbij en Mindo was niet veel meer dan een hoopje vacht en botten. De honger had het alleen maar erger gemaakt, er was weinig menselijks meer aan haar. Ze zwierf door de stad als een zwerfhond en beroofde de mensen van hun maar al te waardevol vee. Hoe vaak ze wel niet was opgejaagd, de enorme scheur in haar oor en de wond op haar schouder gaven dat weer.
Maar ze leefde nog. Het was op het nippertje, maar ze leefde nog. Dat was allemaal te danken aan haar instinct, haar vermogen om te jagen en... Het verliezen van haar menselijkheid. Als mens had ze nooit een half rottend half opgegeten karkas opgegeten, maar als vos/coyote was ze een scavenger, het maakte niet uit hoe het was of wat het was, als het maar eten was. Niet al te smakelijk, maar het hield haar in leven tot nu toe.

Mindo hief haar kop op toen de wind de geur van bloed mee bracht. Ze likte haar lippen af, terwijl het water haar in de mond liep. Met een kop laag bij de grond begon ze richting de geur te sluipen, wetend dat een groot roofdier waarschijnlijk bezig was met eten. Met een beetje geluk zou ze restjes van hem mee kunnen pikken.
Ze had inderdaad gelijk, een groot roofdier, een wolf waarschijnlijk, was langs geweest. De mensen waren in paniek en stonden in een groepje rond iemand heen, die sterk naar bloed rook. Mindo bleef uit de buurt van hen, schuw voor het harde geluid. Maar het bloed spoor leidde naar waar het roofdier, dat vreemd bekend rook, had genoten van een maaltijd. Er lagen nog restjes bot en vlees en Mindo schrokte het meeste meteen naar binnen, de restjes vlees van het bos afscheurend. De rest van het been pakte ze vast toen er geschreeuw klonk. Een vrouw kwam woedend achter haar aan, een wapen in haar hand. Mindo legde haar oren in haar nek en sprong soepeltjes weg, de pan die achter haar aangeslingerd werd soepeltjes ontwijkend.
Ze nam haar buit mee naar een rustig plekje wat verderop, waar ze gulzig de rest van het vlees naar binnen begon te werken. Het was toen dat de windrichting draaide en ze de enorme wolf rook. Nog sneller werkte ze het vlees naar binnen, wetend dat ze meteen weg zou moeten vluchten mocht de wolf opduiken. Ze was immers een aaseter, en ze wilde liever niet ten prooi vallen.
Ze zou dan ook weg moeten hebben gerend toen ze de enorme wolf zag, maar iets hield haar tegen. Er was iets in die rode ogen dat haar een enorme koppijn bezorgde en plots felle beelden voor haar netvlies liet verschijnen. Ze piepte kort van de koppijn maar schudde haar hoofd snel. Ze pakte de rest van het been op en sprong soepeltjes weg van hem. Ze gromde zachtjes en maar had toch iets van een respectvolle houding, als om te laten weten dat ze geen problemen zocht, maar dat hij niet aan haar eten moest komen.

Het dorpje achter zich latend liep Lyall rustig, nog nagenietend van de mens. Verder het grasland in. Hij had wind mee, wat nadelig was wilde hij nog meer prooi vangen. Gelukkig was langzaamaan de lente weer begonnen. Wat betekende dat het schaarse wild, druk bezig was zich voort te produceren. En er dus meer kans was om prooi tegen te komen. Het dorpje lag een dikke 100 meter achter hem, maar met zijn uiterst scherp gehoor, hoorde hij toch veel lawaai ervandaan komen. Veel geschreeuw en het gekletter van staal. Meende hij te horen. Met een boog begon hij toch weer richting het dorp te lopen. Niet dat hij er weer heen zou gaan. Nu waren de menslingen gewaarschuwd voor hem, en zouden in de tegenaanval gaan. En op het moment had hij genoeg aan de groeven in zijn schouder en buik. Van de andere wolven. Plots kreeg Lyall een geur patroon te pakken. Het lokte hem sterk. Hij zou haast zeggen dat het een coyote was. Maar zeker durfde hij dat niet te zeggen. Het rook… anders, maar toch bekend. Maar mocht het toch een oh zo gehate coyote zijn. dan is hij mn volgende prooi. Dacht Lyall met een wolvengrijns op zijn kop. Ook rook en zag hij nu een spoor van bloed van het mens dat hij eerder te grazen had genomen. Nieuwsgierig liep Lyall erachter aan, nu bijna zeker wetend dat de aaseter zijn buit te pakken had genomen. Ja hij had het zelf achtergelaten. Nee hij had niet gezegd dat het daarom niet meer van hem was. Hij sloop met zijn kop laag een heuveltje over en merkte dat de geur sterker werd. Hij raakte in de war. Het rook niet als een coyote die hij erg haatte. Er was een vleugje vos bij. En vossen vond hij oke. Die liet hij meestal gaan. Eentje was wat hem betreft te dichtbij gekomen. En had daarvoor met zijn leven betaald. Het beest voor hem kwam erg bekend voor. Lyall zag een aura om het beest heen, een aura die bij mensen soms ook te vinden was. Hij wist niet wat het betekende. Zacht grommend liep hij op het beest af. Even schudde het dier zijn kop en piepte. Om vervolgens met zijn buit wat verder weg te springen. De houding van het beest stond hem niet aan. De vrouwtjes vos (daar ging hij tenminste van uit.) had een onderdanige houding, wat betekende dat het geen ruzie wilde. Maar toch stond ze daar met zijn vlees. Iets gaf hem de neiging niks te doen. Hij wist niet wat. Zijn gedachte gang leek op hol. Heel logisch nadenken lukte niet. Ook Lyall schudde de gedachtes van zich af. Lyall schatte de situatie. Maar kwam al gauw tot de conclusie dat mocht hij willen vechten. De vos nergens heen kon. Beschutting om naar te vluchten was in geen velden of wegen te bekennen. En zijn uithoudings vermogen, en snelheid lagen allebei ook een stuk hoger. Uitdagend gromde hij naar de vrouwtjes vos. Om vervolgens met een onverwachts grote snelheid op haar af te springen. Mocht het dier snel genoege reflexen hebben om te ontwijken. Zou hij achter haar aanrennen. Ze kon nergens heen. Greens Lyall tevreden verder.

Ze had het niet op deze monsterlijke wolf, er was iets aan hem dat haar maar al te bekend was. Het knaagde op een vervelende manier aan haar, alsof je het gevoel hebt dat je iets bent vergeten, maar je maar niet kan achterhalen wat het was. Mindo bezat de neiging niet om er echt achter te komen wat het nu precies was. Ze wilde gewoon het vlees mee nemen en er vandoor gaan, zonder problemen. Dat liet ze door haar houding ook duidelijk merken aan het beest tegenover haar. Het laatste waar ze op uit was, was een gevecht. Al helemaal niet met een monster zoals dat voor haar neus. Qua kracht zou ze nooit winnen, maar de wolf was nu veel lomper, groter en beter gevoed dan haar, terwijl zij dankzij een opgebouwde conditie nu veel sneller was dan eerder. Bovendien was ze een stuk wendbaarder. Mocht de wolf problemen zoeken, zou ze zich wel uit de voeten kunnen maken, was ze van overtuigd. Het zou alleen jammer zijn om het eten achter te laten, dat had ze namelijk wel een beetje nodig.
De wolf dacht duidelijk anders. Hij leek er van overtuigd te zijn dat hij haar makkelijk af kon maken. Mindo snapte niet bepaald wat hij nu wilde, immers lag het niet in de natuur van een dier om een gevecht te zoeken voor de lol. Ze had hem aangeboden weg te gaan, was zelfs in staan om het eten achter te laten ook, maar toch sprong hij op haar af. Er zou niet eens genoeg vlees aan haar zitten voor een maaltijd voor hem.
Alleen een mens zou uit vermaak vechten.
Alleen een mens
De gedachte had haar afgeleid voor een moment, terwijl herinneringen plots leken terug te komen. Maar voordat ze het wist gromde de wolf en sprong op haar af, en alles was weer weg. Dat heldere moment dat ze voor een seconde leek te hebben was meteen weer aan diggelen gevallen.
Hij was snel, maar Mindo was sneller. Ze wist hem op het nippertje te ontwijken en sprong soepel van zijn verwoestende klauwen. Met een grauw liet ze het aas los en sprong nog een stukje van hem vandaan, om vervolgens zonder verder nog na te denken de benen te nemen. Coyote's, vossen en hetgeen daartussen in, zoals zij, waren vluchters, geen vechters. Iniedergeval niet als het om wezens groter dan hen ging. Het was niet bepaald eervol, maar als dier maakte haar dat toch bagger weinig uit.
Ze schoot weg richting het dorp, hopend dat de wolf er genoeg aan had door haar weg te jagen. Mocht dat niet het geval zijn, zou ze wat riskants moeten doen: Dan zou ze de stad in moeten gaan. De enorme wolf zou waarschijnlijk niet wendbaar genoeg zijn om plots zijstraatjes in te steken en zou sowieso te erg opvallen in de stad vol mensen. Met een beetje geluk zou zij nog weg kunnen komen.

Ergens leek het samen te vallen. De bekende geur. Het aura. Het wezen. Maar zo 1 2 3 kon Lyall er niet op komen waar hij het van kende. Daarentegen wist hij wel wat hij nu wilde. Het leven nemen van deze vos of coyote. Daar was hij nog steeds niet over uit. Maar het had zijn prooi gestolen. En dat liet hij niet over zich heen gaan. Met die gedachte sprong het met zijn vlijmscherpe klauwen en tanden in de aanslag op het dier af. Wat nu verontwaardigt grauwde en het vlees los liet. Weer stotterde Lyalls normaal zo vloeiende aanvals bewegingen. Hij meende zeker te weten het geluid te kennen. De klank. Vage flitsen ontstonden voor zijn ogen. was hij wel een wolf? Hij herinnerde zich mensenbeelden. Bang voor de onbekende beelden schudde Lyall het zich woest van zich af. Hij zag dat de vos zich uit de voeten wilde maken. Dat gaat niet gebeuren. Gromde Lyall in zichzelf, terwijl hij erachteraan schoot. Nu bleek zijn schatting waar te zijn. hij was sneller. Maar de vos deed er niet voor onder. De paar seconden voorsprong hadden haar heel ver vooruit geholpen, en Lyall moest nog op gang komen. Lyall volgde de vluchtlijn van het dier en wist bijna zeker dat het, het mensendorp op zou zoeken. Tenslotte was dat de enige plek waar ze naartoe kon. De wolvengrijns kwam weer tevoorschijn. Was dat nou even jammer voor de vos dat hij alles behalve bang was voor mensen. Ze waren niks. Vroeger had het warme vuur hem tegengehouden. Maar tegenwoordig schrok niks hem af. Ook was een dorp qua manoeuvres makkelijk. Of naja, makkelijker dan een bos. Waar alle bomen divers door elkaar staan. De mensen waren voor zover hij wist slim genoeg om hun roedels en dorpen, te organiseren. Alles was ordelijk. Elke weg was met een ander weer verbonden. Zelfs mensen waren geen probleem. Het waren net zoals wolven roedel wezens. Alleen zijn het bange wezens. Zelfs groepen worden in een keer bang. Als het gevaar voor hun eigen leven maar groot genoeg was. Hij kreeg een idee. Hij zou alle mensen in een keer bang maken. Hij bleef vlak achter de vos rennen terwijl hij plots zo hard als hij kon begon te huilen. Het geluid schalde over de vlakte en bereikte zonder moeite het dorp. Een aanvalskreet, dat was het. Het zou ze allemaal bang maken. hij wist het zeker. Toch bleef er iets aan hem knagen. Wat hem ook langzamer liet rennen. Waarom leek het of hij dit dier kende. Sterker nog. Waarom rook ze alsof ze bij hem hoorde. En wat waren die flitsen geweest. Hij kon zich niet meer concentreren op zijn huidige doel. De vos te grazen nemen. Zelfs deze achtervolging leek bekend. Er schoten weer flitsen door zijn hoofd heen. Nee, geen flitsen, maar beelden. Bedacht hij zich, met een meer menselijke gedachte dan van een wolf. Hij zag dat hij, Lyall. Tegen een boom aan knalde. Om vervolgens weer snel op te staan en achter deze vos aan te rennen. Maar net toen hij zich wat kon realiseren vloog het beeld abrupt weg. Ze waren nu behoorlijk dicht bij de mensenplaats aangekomen. Maar er gebeurde wat onverwachts. Vele verhalen over een mensen verslindende wolf hadden de ronde gedaan bij alle omliggende gebieden. En de recente aanval op de jongen had ze nog meer gewaarschuwd. Zijn eerdere huil was de druppel geweest. Ze sloten het gebied af. Van veraf zag hij al dat de grote houten poort gesloten werd. Even was hij verbaast. Om vervolgens bijna blij weer op te kijken. Dit maakte het alleen maar makkelijker. Niks geen stad om in te vluchten. En rennen kon het wezen ook niet voor altijd. Hijzelf ook niet. Dat merkte hij zo onderhand wel. De winter had hem zwaar toegetakeld. Maar voorlopig ging het nog. Zijn moordneigingen voor dit beest waren afgezwakt. Waarom zou ik het vermoorden? Die gedachte bleef de ronde doen bij hem. Toch bleef hij rennen met de intentie de vos te vermoorden. Ren zolang je kan, ik pak je toch vanzelf wel. Dacht hij met een grote wolvengrijns op zijn kop.

De wolf was snel, dat moest ze hem mee geven. Zijn enorme poten bezaten kennelijk genoeg kracht om zijn enorme lichaam razendsnel te verplaatsen. Dat maakte het allemaal een tikje lastiger voor haar, vooral toen ze zag dat de wolf er geen genoegen mee zou nemen door haar alleen weg te jagen. Die blik in zijn rode ogen zei al genoeg, hij was eropuit haar te vermoorden.
Mindo voelde niet echt angst, coyote's leefden dicht bij de dood, waardoor de angst ervoor lang niet zo sterk was bij andere wezens, zoals mensen. Als ze zou sterven hier, vandaag, was dat zo. Maar dat betekende niet dat ze dat zomaar zou laten gebeuren.
Mindo wachtte niet langer en maakte gebruik van haar voorsprong door haar plan uit te voeren en de stad in te vluchten. Ze zette haar poten in beweging en zigzagde door de velden, totdat ze over een heuvel klom en de stad weer in zicht kwam. Achter haar huilde de wolf, een ijzige strijdkreet. Als ze een mens was, had ze hem laf gevonden. Echter was ze een dier, en dieren vonden niets.
Maar Mindo zou veilig van hem zijn als ze de stad in kwam, ze zou hem kunnen kwijtraken, daar was ze van overtuigd. Echter was er iets goed mis. Toen ze de heuvel overkwam zag ze hoe de porten van de stad gesloten werden. Machteloos moest ze toekijken hoe al haar uitwegen verdwenen; ze zou wat anders moeten bedenken.
Ze zou het waarschijnlijk langer vol houden dan de wolf, haar conditie leek beter te zijn, maar er waren hier niet veel uitwegen, wat betekende dat hij haar in de val kon lokken. De meeste dieren leken niet slim genoeg om een dergelijke truc uit te voeren, maar iets aan hem was anders. Net zoals zij.
Ze liet de wolf dichtbij komen en zette al grommend haar haren op, ze wilde niet vechten, maar veel ontkomen leek er niet aan. Het wezen vermeed de rode ogen, omdat ze het niet goed kon hebben om hem lang aan te kijken, voor welke reden dan ook. Sterker dan hem was ze niet, maar behendiger wel, en haar uithoudingsvermogen was waarschijnlijk ook beter. Ze zou hem net zo lang proberen te ontwijken totdat hij op zou geven. Want dat deden wolven; zodra iets hopeloos en nutteloos leek te zijn, gaven ze op. Wolven hadden geen 'eer', echte wolven, althans.
Mindo hapte al grommend naar zijn neus, alsof ze hem bijna uitdaagde. Des te bozer hij zou worden, des te ongecontroleerd zijn aanvallen, des te makkelijker te ontwijken.

Zijn plan had gewerkt. Hij hoorde mensen geluiden en nadat beide dieren over de heuvel waren gevlucht zag hij de poort dichtvallen. Iets in de houding van het beest voor hem veranderde. Die had natuurlijk ook door dat haar laatste vluchtroute weg was. Lyall raakte in de war. Niet alleen door de vos voor hem, maar ook door zichzelf. Waarom was zijn jagers instinct zo erg afgezwakt. En überhaupt. Waarom dacht hij zo veel. Constant probeerde hij die gedachtes van zich af te schuiven, maar het lukte voor geen meter. Door het vele nadenken was hij slomer gaan lopen. Even was hij bang dat hij zijn ‘prooi’ uit het oog zou verliezen, maar deze was nauwelijks verder gelopen. Het had beseft dat wegrennen geen zin meer had. Dat was ook vreemd. Vond Lyall. Al zijn eerdere prooien. Hetzij prooidieren, het zei jagers. Hadden altijd hetzelfde gedaan. Wegrennen totdat ze gewond waren of niet meer verder konden. Maar deze was anders. Net als hem. Wat was er met hun. Zelfs de blik in haar ogen. bijna zou Lyall hebben gezegd overmoed te hebben gezien. Het beest stond nu strakgespannen naar hem toe. Klaar om aan te vallen, terug te trekken, of te ontwijken. Toen Lyall nu iets langzamer dichterbij liep, deed het zelfs een uitval naar zijn neus. Maar hij liet zich niet afschrikken. Ze wisten beiden dat in een gevecht hij het zou winnen. Nu hij zo dichtbij stond waren er echt geen uitwegen meer. Maar toch, toch bleef ze daar staan. Dit was ondierlijk. Merkte hij tegen zichzelf op. Om vervolgens met ietwat schrik te beseffen dat hij net een dier beoordeeld had op mensen gedrag. En dat zei evengoed iets over hemzelf. Het sloeg in op hem als een mokerslag. 'Ik.. ben geen echte wolf.' Gromde hij zachtjes voor zich uit. Met bijna schrik in zijn ogen. na dit hardop tegen zichzelf te hebben gezegd. Drukte er zware hoofdpijn op hem. Langzaam begonnen er steeds meer herinneringen terug te komen. Van zijn mensenleven. Verward schudde hij zijn kop op en neer. Zijn mensengeest probeerde het te winnen van zijn dierenziel. Maar deze hield stand. In een laatste poging om macht te houden over zijn lichaam woedde er agressie op in zijn lichaam. Met een boze grom sprong Lyall naar voren. Een grote fatale aanval. Mits hij raak zou zijn. met zijn tanden gericht op de borst van het beest sprong hij naar voren. En net voordat er een impact plaats zou kunnen vinden besefte hij hoe groot deze fout was geweest. Om zich te focussen op 1 aanval. Zijn verdediging was weg…

Het duurde even voordat de monsterlijk grote wolf haar inhaalde. Hij was kennelijk afgeleid geweest en had daardoor zijn vaart geminderd. Mindo merkte dat pas te laat, waardoor vluchten hoe dan ook onmogelijk zou zijn. Ze bleef dan ook stug staan, terwijl ze de ogen van de bloed rode ogen van de wolf nu opzocht, maar niet op een uitdagende manier. Ze zou liever vluchten dan vechten.
Echter, zodra hun blikken elkaar kruisten, leek het alsof haar schedel in tweeën werd gebarsten. Een knallende pijn schoot er door heen en een ijzige kreet verliet kort haar bek. Mindo dook ineen, als door de donder geraakt. Beelden flitsten voor haar ogen, gevolgd door geluiden, geuren en kleur... Ze snapte er helemaal niets van, en wenste ervan weg te vluchten. Echter was er geen ontvluchten aan, als je eigen brein de vijand was.
'Ik.. ben geen echte wolf.' Sprak hij met de verbazing afleesbaar in zijn ogen. Het horen van zijn stem maakte de koppijn enkel erger. Ze gromde dreigend naar hem, al haar voorzichtigheid verloren door de pijn. "Ga weg." Beet ze hem toe, ervanuitgaand dat de hij de oorzaak van dit probleem was.
En plots sprong hij haar richting op.
Mindo was nog steeds niet helemaal bij getrokken van de vlammende pijn en was totaal niet voorbereid. Haar ogen schoten wijd open toen open gesperden kaken op haar borst afkwamen. Ze was niet snel genoeg om hem volledig te ontwijken, maar genoeg om de wond niet fataal te laten zijn.
Zijn enorme hoek tanden wisten zich nog net vast te klemmen in de zijkant van haar kop, dat zouden nog mooie littekens opleveren. Mindo jankte van de pijn en haalde met haar nagels uit naar de neus van de wolf. Door de afleiding maakte ze zich los van zijn greep en maakte gebruik van het feit dat hij zijn verdediging had laten vallen. Verblind door woede en pijn viel ze aan: Razendsnel sprong ze naar voren en liet haar vlijmscherpe tanden in zijn nek zinken. Door zijn dikke winter vacht en de grote van zijn nek zou ze hem nooit fataal kunnen toetakelen, maar pijn zou het zeker doen.

Terwijl Lyall voor de vos stond sloeg zijn hoofd op hol. Toen hij eenmaal had opgemerkt dat niet alleen de vos ondierlijk deed, maar hij ook. Wist hij het. 'Ik.. ben geen echte wolf.' Een vervormde stem had gesproken. "Ga weg." Klonk het van het dier tegenover hem. Zijn mensen en dierenziel waren in strijd. Beide wilden macht overnemen van zijn lichaam. In een laatste poging vulde Lyalls gedachten zich met agressie. Zonder grip op zichzelf sprong hij op de vos af. Met zijn tanden en klauwen op de borst gericht. Een fatale klap en dit alles zou over zijn. echter leek het dier net op tijd te reageren. Hij raakte. Maar het beest leek zich nergens wat van aan te trekken. Een jank was het enige waarna deze haar nagels gebruikte. Door de frontale aanval was Lyalls verdediging compleet weg. De klauwen haalden de gevoelige neus van Lyall open. Een harde kerm van pijn klonk uit Lyall. Hij wilde zich omdraaien voor de tegenaanval maar was te laat. Weer sprong de wild geworden vos op hem af. Deze keer met diens bek gericht op zijn nek. De tijd leek slomer te gaan. Een vage herinnering kwam boven.

Een oude man sprak ‘’the bigger you are, the harder you fall, Lyall.’’ Lyall had net ontdekt hoeveel kracht zijn wolvenvorm had, en zijn trots was meteen neergehaald door de oude man die hem had proberen te leren op gevoel te shiften.

De tijd leek weer sneller te gaan en Lyall zag en voelde hij de vos haar tanden in zijn nek plante. De herinnering had iets in hem ontwaakt. Zijn mensenziel had weer grip, en langzaam shiftte Lyall terug naar zijn mensenvorm. Hij zat in gescheurde kleren op de grond terwijl bloed uit zijn nek stroomde. Alles om hem heen was vaag. Hij was weer terug. Na maanden gewetenloos zwerven. Was hij weer terug in de wereld van de mensen. De vos en diens tanden merkte hij ook nauwelijks meer op.

De wond aan haar wang brandde en bloed gutste eruit, waardoor ze het zicht aan een oog even verloor. De wolf verloor nu zijn verdediging en Mindk had kunnen vluchten.  Maar iets veranderde in haar, en het maakte haar bang.  Daardoor viel ze terug op haar woede, niet wetend wat ze anders moest doen.
Het wezen greep haar kans en sprong op de wolf af, om vervolgens haar tanden recht in zijn hals te laten zinken. Het zou nooit diep genoeg komen om het hem fataal te laten worden, maar dat was vreemd genoeg ook niet waar ze op uit was. Ze wilde enkel... Wraak?  Hem terug pakken?
De wolf jankte van pijn en plots leek iets in hem te ontwaken, de vacht onder haar kaken verranderde naar huid en geschokt liet Mindo los. Nu zat er plots een jongen voor haar neus, verdwaasd en met gescheurde kleren. Bloed gutste uit de wond in zijn nek.
Mindo was even te verbaasd om te reageren, maar kreeg toen haar overmoed terug en hervatte de strijd. Met al haar gewicht sprong ze op hem, hem zo op de grond dwingend. Haar poten plaatste ze op zijn schouders en ze gromde recht in in gezicht, het bloed van haar wond drupte op zijn gescheurde kleren en Mindo keek hem recht aan. Ze was er toe in staat zijn keel Door te bijten,  totdat ze zijn koele blauwe ogen zag en plost alles weer terug was. Beelden en herinneringen kwamen terug en ze stapte angstig van hem af, omnaar achteren te stappen en toen ineen te zakken. Langzaam veranderde ze weer terug naar haar menselijke vorm; magerder dan ooit. Huiverend en uitgeput bleef ze in de sneeuw liggen, nog te geshockeerd om wat te kunnen doen.

op Het moment dat de vos in Lyalls keel beet, kwam alles terug. Zijn mensenziel nam zijn lichaam weer over. De pijn, vermoeidheid, en verwarring zorgden voor het terug shiften. Langzaam verdween al zijn vacht, spieren, en tanden. Om plaats te maken voor een zwak, bibberend, ondervoed mens. Veel voelde hij niet meer van de wond in zijn nek. Het leek net of er een onzichtbare mantel over hem heen lag. De wereld was wazig, en het geluid gedempt. Toch had hij door dat de vos er nog was. En nu herkende hij haar. Het is Mindo. Dacht Lyall niet eens verbaast. Met een lichte glimlach op zijn gezicht keek hij wazig haar richting op. Mindo had het zelf nog niet door. Ze sprong naar hem toe en drukte hem tegen de grond. Veel moeite kostte dat niet. Want van de eens zo sterke Lyall was niet veel over. Hoewel de dood zo ongeveer op hem zat keek hij met een glimlachje en een vastberaden blik aan. Hij wist wat eraan zat te komen, en wist dat hij niet bang moest zijn. het was Mindo maar. ‘vooruit, doe maar. Ik heb het verdient.’ Lyall brabbelde maar wat zonder zelf door te hebben wat precies. Het klonk meer als gegorgel dan wat anders. Als een mens de dood in de ogen keek deed hij rare dingen. Toch meende hij wat hij zei. Hij had het verdient. Hij moest hier en nu sterven. Hij zou zijn daden terug betalen door dit wezen wat ooit Mindo was te voeden. Hij keek recht in het dier haar ogen. toen hun blikken elkaar kruisten schoot het opeens naar achter. Lyall bleef echter liggen. Het liefst wilde hij dat hij voor altijd zou blijven liggen. Maar zon makkelijk einde was hem niet gegund. Hij rolde met wat moeite op zijn zij en zag hoe tot zijn verbazing Mindo terug shiftte. Wat had er voor gezorgd dat ze me niet vermoorde? Zou hij zich voor altijd afvragen. Zin om op te staan had hij niet. Maar hij wist dat hij moest. De goden waren nog niet klaar met hem. Te snel probeerde Lyall op te staan. Meteen was het gevolg een kleine black out. De val voelde hij niet eens. Maar hij moest het nog eens proberen. Nog half blind en half struikelend kwam hij dichter bij Mindo. God, ze is meer dood dan levend. Was zijn eerste gedachten toen hij haar zag. Er niet van bewust zijnde dat hij er minstens even erg uitzag. Weer viel vermoeidheid over hem heen. Hij viel aan Mindo’s zijde op zijn knieen. Het eerste wat hem opviel was bloed bij haar nek en hoofd. Lyalls schouders schokten, en voor hij het wist kwam alles eruit. Traanloze snikken, en een gorgelend gelach. Als iemand had toegekeken zou die Lyall voor gek verklaart hebben. Al lachend en huilend keek hij naar Mindo. Ze zou niet dood zijn, dat kon niet. Zo snel kreeg je haar niet eronder. Toch? ‘je hebt haar vermoord Lyall.’ Sprak hij tegen zichzelf al lachend. ‘het is jouw schuld.’ Uit het niks schreeuwde hij. Naar niemand in het algemeen. Hij schreeuwde zo hard en lang als hij kon. Het putte hem nog meer uit. Maar zorgde er in iedergeval voor dat hij geen energie meer had om te huilen. Zwak viel hij weer neer. Zijn hand zocht blind naar die van Mindo. Niet meer lettend op zijn omgeving. Alles leek een leugen. Bijna raakte hij in paniek toen hij haar hand niet kon vinden. Alsof ze weg was. Hij meende toch haar hand te vinden en werd weer rustig. Zou hij doodvriezen? Vroeg hij zich af. Het sneeuwde. Maar hij had het warm. Het kwam door de ondervoeding. Of was het echt warm? Niks leek meer realistisch. Wat nu? Die vraag stelde hij zichzelf een 100 keer. Als in een trans bleef hij liggen. Hij kon het allemaal niet meer aan. Mindo zou kunnen opstaan en weglopen. En hij zou het nog niet doorhebben.

666 postje :')

Ze had hem op de grond. Haar twee poten duwden op zijn schouders en haar onblootte tanden hingen vlak bij zijn gezicht. Als ze wilde, kon ze hem nu afmaken. 
En het ergste was nog wel, dat ze het eerst wilde doen ook. Dit mens bad haar aangevallen, kwaad gemaakt en zorgde voor de immense pijn in haar kop. Enkel als hij dood zou zijn zou dat weer verdwijnen, dacht ze.
Maar net op tijd, gelukkig, trokken zijn woorden haar uit de waan. . ‘vooruit, doe maar. Ik heb het verdient.’ werd er gebabbeld.  Voor haar zou het niet verstaanbaar moeten zijn, maar iets kwam haar bekend voor. Nerveus draaide ze met haar oren, plots niet meer zo zeker van haar zaak. Maar pas toen hun blikken elkaar kruiden wist ze het weer. Alles kwam in een vloedgolf van beelden,geluiden en gevoelens terug. Haar menselijkheid was er weer. Ze sprong van hem af en veranderde met moeite weer terug, waarna ze doodop in de sneeuw viel en daar zwaar ademen bleef liggen, haar handen over haar pijnlijke hoofd geslagen, niet in staat wat te doen. Als dier kon je het langer volhouden onder barre omstandigheden. Dat was de reden dat ze nog in leven was, maar haar menselijke lichaam kon dit eigenlijk niet verdragen. Ze was dichter bij de dood dan ooit.
Er klonk lawaai, lawaai afkomstig van Lyall. Hij lachte en huilde en Mindo schermde haar oren af,  omdat zijn lawaai haar hoofdpijn nog erger maakte.
‘je hebt haar vermoord Lyall.’ klonk er lachend. ‘het is jouw schuld.’ Uit het niks schreeuwde hij en ze kromp even in een. Het wad alsof je net heel lang had romdgedriaad in een draaistoel, die duizeligheid. Dat had Mindo nu, het duurde even voordat ze weer bij zou komen.
Lyall zijn geschreeuw ging Door en Mindo bleef doodstil liggen, haar handen nog steeds voor haar oren. "Stop" bracht ze uit, niet hard genoeg om boven hem uit te komen. 
Na wat een eeuwigheid leek viel de jongen neer. Mindo leit haar hoofd weer los en zijn hand vond de hare. Rustig dwong ze zichzelf in en ukt te ademen, totdat ze eindelijk weer op de wereld was. "Lyall." Bracht ze uit en liet zijn hand los. De ruzie waarmee ze uit elkaar waren gegaan of het gevecht van net was even vergeten, ze moesten hier nu weg.
Met moeite stond ze op en strompelde richting hem. "Lyall sta op, we moeten hier weg. Nu." Leuk idee Mindo,  maar waarheen? Daar had ze nog niet over nagedacht.

Daar zat hij dan. gebroken en helemaal doorgedraaid. Te schreeuwen om niks. Zijn waan had hem nog steeds in de macht, al dacht hij er van af te zijn. dat er sneeuw viel merkte hij niet eens op, en al helemaal niet dat het net leek of hijzelf een geraamte was wat vertrappeld was door olifanten. Het enige waar hij oog voor was, was de persoon die nu voor hem lag in de sneeuw. Zonder heel logisch te redeneren ging hij er van uit dat Mindo dood was. Ze lag er zo stil bij, en ze zag er zo ondervoed uit. De wereld draaide nog om hem heen terwijl hij op zn knieën bij Mindo ging zitten. Hij zag bloed op haar en wist dat hij de oorzaak was van de wonden. Zijn schouders schokten, maar echte tranen kwamen er niet. Hij was uitgedroogd. Het was nog een wonder dat beide leefden. In Lyalls geval was het pure wilskracht die hem in leven hield. Uit alles wat hij zag concludeerde hij dat Mindo dood was, ook al geloofde hij het bijna niet. ‘je hebt haar vermoord Lyall.’ Het had geklonken of hij gestoord was, wat misschien ook echt het geval was. Hij begon een soort van te lachen bij de gedachte. Al was dat zeker niet omdat hij het grappig vond. ‘het is jouw schuld.’ Ging hij verder. Er vielen een paar seconden stilte totdat Lyall het niet langer trok en zich niet in kon houden. Hij begon te schreeuwen, naar niks en niemand in het algemeen. Zijn frustratie en verdriet moesten er gewoon uit. Hij had het enige waar hij om gaf, en waarvoor hij leefde zelf dood gemaakt. Uitgeput viel Lyall weer neer, blindelings tastend naar iets van Mindo. Uiteindelijk vond hij haar hand. Lyall werd weer wat rustiger, met de gedachte dat hij haar niet alleen zou laten sterven. ‘straks zal ik weer bij je zijn.’ prevelde Lyall voor zich uit, waarna hij zich nog te zwak voelde om te bewegen. Zijn levenslust was weg. En hij zou hier sterven. De hele winter had hij voor niks geleden. Maar dat was prima. Als het nu maar ophield.

Het had niet langer hoeven duren of Lyall was door de emotie, vermoeidheid, en slechte omstandigheden doodgegaan. Ver weg hoorde hij iets galmen. Of was het maar een illusie dat het ver weg was. Toen hij zich realiseerde dat hij nog kon nadenken wist hij teleurgesteld dat hij nog leefde. Langzaam opende hij zijn ogen, om ze weer dicht te knijpen voor de zon. Hij voelde hij tranen waren opgedroogd op zijn wangen. Hij was ervan overtuigd geweest dat hij niet had gehuild. Ook leek de wereld een stuk rustiger nu. Het enige wat je hoorde waren verweg de geluiden van het dorp, en neervallende sneeuw. Of wacht er was nog iets. Nu pas realiseerde Lyall zich dat Mindo niet meer naast hem lag. nee. Ze stond voor hem. Even keek hij haar aan. Maar hij kon niet geloven wat hij zag. Dit was weer een illusie. De honger had hem tot waanzin gedreven. Ze kon niet echt zijn. dit hield hij zich voor en lyall keek weer naar de hemel waar langzaam sneeuwvlokjes op zijn hoofd vielen. "Lyall sta op, we moeten hier weg. Nu." Lyall nam zichzelf voor niet tegen illusies te praten maar kon zichzelf niet weerhouden. ‘dat.’ Hij schraapte zijn keel. ‘zal niet gaan. Jij bent dood, ik ga dood. We gaan nergens heen.’ Lyall realiseerde zich pas veel te laat hoe stom hij eigenlijk bezig was.

Nadat hij was gestopt met schreeuwen vond zijn hand de hare en hun vingers vlochten samen. Mindo wist dat ze weg moesten, maar ze wad nog niet in staat op te staan. Ze vocht om het bewust zijn te houden, al was het zo verleidelijk om toe te geven aan het slaperige geven van de dood. Maar ze wad nooit een opgever geweest.
 ‘straks zal ik weer bij je zijn.’ klonk er plots uit Lyalls mond. Het duurde even voordat de betekenis van zijn woorden tot haar Door drongen.  Maar toen ze dat deden dwong ze zichzelf op te staan.  Haar hoofd tolde en ze zakte eerst weer op haar knieën. Pas bij de tweede poging wist ze te blijven staan. De neiging om over te geven was er, maar ze hield het binnen, waarna ze zich weer op Lyalls focuste.  Ze strompelde naar hem toe "Lyall sta op, we moeten hier weg. Nu." Bracht ze met moeite uit, waarna ze naast hem door haar knieën ging.
 ‘dat.’ Hij schraapte zijn keel. ‘zal niet gaan. Jij bent dood, ik ga dood. We gaan nergens heen.’ 
Na zijn woorden klonk er lawaai achter hen.  Mindo keek op en zag hoe de poorten open gingen. Mensen kwamen naar buiten, met hooivorken en een woedende blik in hun ogen. Ze wisten welke enorme wolf een aantal van hun mensen hadden gegrepen en ze hadden hem zien veranderen in een mens, Mindo ook. Nu waren ze uit op wraak. Mindo's hart ging weer sneller en even werd ze wat helderder. Ze legde haar handen rond Lyalls gezicht en kuste hem op de lippen,hopend het kleine beetje warmte dat ze nog had over te dragen. "Voelde dat aan als iets wat een dode kan doen?" Vroeg ze enigszins paniekerig, waarna ze hem probeerde op te tillen bij zijn armen. "Lyalls we moeten weg." Bracht ze hopeloos uit. Maar zijn lichaam was veel te zwaar voor haar iele spieren. Mindo zakte Door haar benen en probeerde het nogmaals, maar opnieuw begaven haar benen het en viel ze in de sneeuw. Nu pas merkte ze dat ze bloedde, en zachtjes kermend bleef ze liggen. De mensen zouden over niet al te lange tijd bij hun zijn.

Hij had Mindo voor hem zien staan maar had het niet kunnen geloven. Onmogelijk. Ze was dood, door hem. "Lyall sta op, we moeten hier weg. Nu." Zijn gedachten speelden gewoon weer met hem. Het kwam zeker door de honger en uitputting. Dat deed rare dingen met mensen right? Lyall kneep zijn ogen dicht. ‘dat. zal niet gaan. Jij bent dood, ik ga dood. We gaan nergens heen.’ Nu pas besefte hij hoe dom dat had moeten klinken. Hij zat te praten tegen lucht. Of toch niet? Hij hoorde geluiden van het dorp. Maar hij had geen zin om te kijken. Opeens voelde hij 2 handen op zijn gezicht drukken. Hij opende ietwat geschrokken zijn ogen. wat hield hem nu weer vast. Boven zich zag hij een donker gestalte dat rap dichter bij zijn hoofd kwam. Hij wilde omhoog komen maar had er de kracht niet voor. Hij voelde een paar lippen op die van hem gedrukt worden. De schrik verminderde. Hij keek weer op en zag nu toch duidelijk Mindo. Nadat het meisje wegtrok bleef Lyall nog wat geschokt liggen. ‘Maar.. ze was dood.’ Bracht hij alleen uit. Het nog net zo sterke gevoel om dood te willen gaan was opslag weg. Mindo was nog niet dood. Ze leefde. En of! "Voelde dat aan als iets wat een dode kan doen?" hoorde hij paniekerig. Die paniek activeerde weer iets in Lyalls bewustzijn. Er was gevaar. En hij moest Mindo ervan beschermen. Die gedachte ging door hem heen, even vergetend dat hij zojuist Mindo in levensgevaar had gebracht. Mindo viel op de grond en kermde. Dat was genoeg voor Lyall. Hij ging rechtop zitten om vervolgens te kijken wat Mindo mankeerde. Hij zag het bloed bij haar nek. Verband had hij niet. Het enige wat hij kon bedenken was het likken. Niet omdat het idee van Mindo’s bloed hem nou zo aansprak. Maar omdat wolven speeksel genezend werkte. En het was het enige wat ze hadden. Hij ging gehurkt achter Mindo zitten. Ze zou wel verbaast zijn dat ik weer bij zinnen ben. Bedacht hij zich ietwat cynisch. ‘blijf stilzitten.’ Sprak hij commanderend. Waarna hij met korte likjes het bloed weg likte en zorgvuldig keek hoe diep de wond was. Gelukkig was die niet heel diep. Het enige gevaar was dat het zou ontsteken. Maar daar hielp speeksel ook bij. Het voelde raar om zo iemands nek te likken, maar goed. hij wilde nog wat kwijt. ‘het.. is fijn je weer te zien.’ Sprak hij. Fijn je weer te zien? Dat was zacht uitgedrukt. Maar meer tijd was er niet. hij keek weer op en zag dat over een paar minuten de menigte voor hun zou staan. ‘je moet wegrennen.’ Begon hij. Als ze beide zoude vluchten zouden ze het niet redden. Ze zouden hun inhalen. Hij zou achterblijven als vertraging. Nee. Hij zou ze uitschakelen. Lyall stond op en kraakte met al zijn vingers. Hij was zwak. Maar een hongerige wolf die in een hoek was gedreven was het gevaarlijkst. ‘alsjeblieft Mindo. Ren.’

Ze maakte haar lippen los van de zijne, zichzelf geen tijd gunnend om te genieten van zijn aanraking. Er waren nu belangrijkere dingen om zich zorgen over te maken, zoals bijvoorbeeld de woedende mensen die achter hun aankwamen. Mindo hoorde ze dichterbij komen. ‘Maar.. ze was dood.’ klonk zijn stem vaagjes. Mindo wipte op en neer. "Voelde dat aan als iets wat een dode kan doen?"Vroeg ze enigzins paniekerig en probeerde hem mee te trekken, maar zijn lichaam was te zwaar voor haar zwakke benen en het meisje viel neer in de sneeuw, zachtjes kermend van de pijn bij haar wang en nek. Wat moesten ze in godensnaam doen?
Lyall kwam niet met een oplossing.
Ze was blij om hem te zien opstaan, maar inplaats van weg te gaan kroop hij naar haar toe en plaatste zich achter haar. Mindo snapte niet wat hij deed, totdat hij zijn mond naar haar wond bracht. Even was ze bang dat hij zijn klusje zou klaren, haar echt de dood in zou jagen. Even maar, één seconde. ‘blijf stilzitten.’ Toen voelde ze zijn tong langs haar wond gaan. Mindo kromp in een, maar begreep waarom hij dat deed. "Lyall nee, we moeten weg."Bracht ze zwakjes uit, maar ze hield hem niet tegen. ‘het.. is fijn je weer te zien.’ Ze lachte zwakjes. "Van hetzelfde." Wat een dom, ondoordacht antwoord. Maar veel zinnigs kwam er niet uit haar mond nu. En ook niet uit dat van Lyall, was haar als nel duidelijk toen de mensen dichterbij kwamen. ‘je moet wegrennen.’ Begon hij en de jongen stond op en kraakte al zijn vingers. Hij was zo mager, zo iel, hij zou ze nooit aankunnen. ‘alsjeblieft Mindo. Ren.’ Woede, frustratie maar vooral angst woelde in haar op. Misschien was dat wel de reden dat ze voor een moment weer helder na kon denken.
Het meisje krabbelde overeind en greep Lyall vast, haar ogen stonden plots weer helderder en ze liet zijn blik niet los. "Lyall, zo ga je dood." Haar stem was even koud als de sneeuw om hen heen. "Luister, ze zullen ons niet meteen afmaken als we niet terug vechten. We moeten ons laten pakken. Waarschijnlijk zetten ze ons in een gevangenis, dan hebben we tijd om een uitweg te bedenken. Als we nu wegrennen is dat zelfmoord."Ze haalde haperend adem. "Ik ga je niet achterlaten Lyall."
De mensen verzamelden zich om hun heen, en toen Mindo om zich heen keek zag ze meerdere geweren op haar gericht. Er werden boze woorden naar hun toegeroepen en Mindo liet ze over zich heen gaan. Het meisje stak haar handen in de lucht als teken van overgave en hoopte dat Lyall zijn trots in zou slikken en zijn verstand zou gebruiken, anders zou het hun einde zijn.

Hij ging achter Mindo zitten zodat hij goed bij haar nek kon. Ton hij zijn armen half om haar heen sloeg en met zijn hoofd dichterbij kwam voelde hij een lichte huivering door Mindo heengaan. Ze zou wel verbaast zijn dat ik weer bij zinnen ben. Dacht hij vol cynisme. ‘blijf stilzitten.’ Zei hij ietwat commanderend. De huivering hield hem niet tegen van zijn doel en wegvluchten probeerde ze ook niet. Met korte halen, likte Lyall Mindo’s nekwonden schoon. Het bloed smaakte vies. Niet zoals eerder. Hij zag dat als een goed teken. "Lyall nee, we moeten weg." Sprak het meisje zwakjes. Lyall dacht er niet eens over erop in te gaan. Eerst zou hij haar voor zover hij kon verzorgen. Nadat het werkje bijna klaar was wilde hij nog wat kwijt. ‘het.. is fijn je weer te zien.’ Sprak hij zachtjes, maar wel gemeend. Hij had pas gemerkt hoe erg hij iemand kon missen op het moment dat hij haar dacht verloren te hebben. Dat wilde hij nooit meer ervaren. Hij hoorde Mindo zachtjes lachen. Was dat om hem uit te lachen? Vroeg hij zich af, al kon hij het zich bijna niet voorstellen. "Van hetzelfde." Luidde het antwoord. Toen hij vond dat de wond schoon was keek hij weer op naar de mensen. Die zouden over enkele minuten om hun heen staan. ‘je moet wegrennen.’ Sprak Lyall. Hij zou ze tegenhouden, of in iedergeval ophouden. Totdat Mindo veilig was. Maar Mindo rende niet. Nee ze bleef bij hem. In een verwoede laatste poging om haar weg te krijgen zei hij op smekende toon. ‘alsjeblieft Mindo. Ren.’ Het meisje pakte hij vast bij zijn arm en stond op. Waarna ze hem aankeek op een manier dat hij niet weg kon kijken. "Lyall, zo ga je dood." Klonk het koud. ‘en zo ben jij vrij.’ Gaf hij als tegen antwoord. "Luister, ze zullen ons niet meteen afmaken als we niet terug vechten. We moeten ons laten pakken. Waarschijnlijk zetten ze ons in een gevangenis, dan hebben we tijd om een uitweg te bedenken. Als we nu wegrennen is dat zelfmoord." Ja. Als WE wegrennen. Niet alleen JIJ. Dacht hij in zijn hoofd. Maar hij wist dat het geen zin had. Mindo zou bij hem blijven. Als hij nu maar sterk was geweest. Dacht hij boos over zichzelf. Hij probeerde zichzelf voor te houden dat hij nog steeds dezelfde Lyall was. Maar hij zag er waarschijnlijk even dun en kwetsbaar uit als Mindo nu. Hij hoorde dat het meisje haperend adem haalde. "Ik ga je niet achterlaten Lyall." De mensen kwamen sneller dichterbij toen ze merkten dat de 2 niet wegrenden. Lyall hoorde al van verre de verwensingen aankomen. Snel keek hij hoe de, voor het grootste deel boeren, bewapend waren. Vooral hooivorken, en zeisen. Enkele mannen met bronzen badges hadden geweren bij zich. ‘slaafjes van de schout.’ Mompelde Lyall zachtjes, zodat alleen Mindo het had kunnen horen. ‘’jullie hebben de inwoners van indiference city kwaad aangedaan, en vele misdaden begaan. Jullie worden nu mee genomen naar de oubliette en zullen daar blijven totdat de burgemeester jullie wenst te spreken.’’ De woorden kwamen uit de mond van een dikke man die Lyall eerder als een varken aan zou zien. Mindo had haar handen al in de lucht gestoken maar dat was voor Lyall te laf. Hij zou meegaan. Maar op zijn manier. ‘’doe dat lelijke wijfie maar na knul.’’ Werd er gesproken door een ook slecht uitziende boer en door omstanders werd er wat gelachen. Lyall voelde een kille woedde opkomen. ‘zo lekker smaakte die jongen ook niet.’ Sprak Lyall als eerste. Hij had hier moeten stoppen, maar Lyall moest niks van zichzelf. ‘was hij overigens jou zoon? heeft zeker het mislukte gezicht van zijn vader geërfd.’ Nauwelijks was hij uitgesproken of hij hoorde het gesuis van een kolf van een geweer naar zich toe vliegen. Hij wilde nog wegdraaien maar bedacht zich nog dat als hij dat zou doen, Mindo geraakt zou worden. En hoorde een doffe knal tegen zijn slaap, terwijl het zwart voor zijn ogen werd.

Hij werd wakker in een grauwe, vochtige ruimte. De oubliette ging hij van uit. Een ruimte die werd gebruikt om de ergste criminelen opgesloten te houden totdat ze worden berecht. Of de ruimte waar je bleef totdat je stierf van de honger en ziekte. Hij had barstende koppijn terwijl hij opkeek. Het enige wat hij zag in het schijnsel van de eenzame toorts waren de schaduwen van de kleine hal. 'Mindo?' vroeg hij zachtjes.

Ze haalde happerend adem en dwong zichzelf ietwat te kalmeren. "Ik ga je niet achterlaten Lyall." Verzekerde ze hem zonder twijfel. Lyall kende haar goed genoeg om te weten dat ze niet meer weg zou gaan, mooi zo.
De dood was net nog zo dichtbij geweest, en nu ze zich daar doorheen had getrokken kwamen er nog meer mensen die hun waarschijnlijk de dood in wensten. From the frying pan into the faire Schoot er door haar hoofd.
Ze draaide zich half om toen ze al verwensingen hoorden. Mensen met geweren en andere wapens die wel bekend waren onder de boeren hadden zich om hun heen verzameld. Mindo luisterde niet echt naar hun verwijtingen, ze wist niet eens meer precies wat ze hadden mis gedaan. Maar ze herinnerde zich iets met veel bloed en meer hoefde ze eigenlijk ook niet te weten. Bovendien zou het haar enkel bozer maken, en zodra ze boos was Deed ze impulsieve dingen, daar zaten ze niet op te wachten.
'Slaafjes van de schout' Mompelde Lyall zachtjes, zodat alleen zij het kon horen. Mindo snapte het niet precies, maar gniffelde toch wat uit nervositeit. ‘’jullie hebben de inwoners van indiference city kwaad aangedaan, en vele misdaden begaan. Jullie worden nu mee genomen naar de oubliette en zullen daar blijven totdat de burgemeester jullie wenst te spreken.’’ Mindo kwam niet in opstand en stak braaf haar armen op. Als ze nu meespeelden verwachtten ze later misschien minder een ontsnappingspoging? Nu goed, het lag allemaal aan Lyall. Als hij in opstand kwam, waren ze beiden dood. Al vroeg Mindo af of ze dan beter af zouden zijn.
Lyall stak zijn handen niet op en Mindo beet op haar lip. ‘’doe dat lelijke wijfie maar na knul.’’ Werd duidelijk over haar gezegd en ze lachten allen. Mindo keek hen vuil aan met een ietwat aangelopen gezicht, maar hield zich met moeite stil. Lyall niet. ‘zo lekker smaakte die jongen ook niet.’ Sprak Lyall als eerste. Het werd Mindo koud om het hart toen het tot haar doordrong dat dat de reden was dat deze mensen zo boos waren. En het maakte haar kots misselijk en licht in het hoofd toen ze zich herrinerde dat ze de restjes van Lyall had gestolen. Plots kon ze iets van begrip voelen voor de mensen. 'was hij overigens jou zoon? heeft zeker het mislukte gezicht van zijn vader geërfd.’ Lyall werd keihard voor zijn hoofd geslagen en zakte in elkaar. Plots was al haar begrip weg. Ze trapte het geweer weg en probeerde het op te pakken, om hen allen neer te knallen. Maar voordat ze het wist werd ze al door meerdere mannen tegen de grond gedrukt. Nu wel geleid door woede vocht ze terug, totdat ze in een houdgreep werd gelegd en niets meer kon doen. Haar lichaam voelde beurs. "Well Well, een strijdlustige? Daar hou ik wel van, onder de lakens Sprak de slecht uitziende boer. Mindo kee hem Recht aan en verborg de angst. "Ik zweer dat het dan niet alleen je zoon is die zal worden opgegeten." Grauwde ze hem toe en verranderde haar tanden en ogen naar haar dierlijke vorm, als om meer indruk te maken. Haar antwoord kwam in meerdere klappen, maar verder durfden ze niets meer.

De tranen waren haar al vergaan toen Lyall eindelijk wakker werd. Ze had zich gevestigd in een hoekje en rilde. Mindo was in een nog ergere staat dan eerst, met haar opgezwollen gezicht en lichaam vol blauwe plekken en wonden. Ze waren niet aardig tegen haar geweest, helemaal niet.
Het was de angst en onzekerheid die het allemaal nog veel erger maakte. Ze waren hier gedumpt zonder ook maar enige informatie of eten, geen uitbreek mogelijkheid waar dan ook. Er was ook geen raam om te laten weten of het dag of nacht was, enkel een eenzame fakkel.
'Mindo?' Mindo keek met een ruk op en zocht zijn blauwe ogen, hopend dat hij niet haar bond en blauw geslagen gezicht zou zien in de duisternis. "Lyall!" Bracht ze krakend maar opgelucht uit. " Oh god Lyall je leef nog." Ze barste weer in tranen uit, al wist ze dat het een nodeloze verspilling van energie was. " We komen hier nooit meer weg." Bracht ze hopeloos verloren uit.

Lyall werd langzaam wakker met een barstende koppijn. Bij het eerste aanzicht van een stenen vochtige kamer wist hij al waar hij was. De oubliette. Nog dieper in de grond dan de kerkers. Een plek van wanhoop en dood. Langzaam vroeg Lyall zachtjes. ‘Mindo?’ hij hoopte zo erg dat hij niet alleen was, niet alweer. Hij hoorde iets verschuiven om daarna "Lyall!" te horen. Een licht grijnsje verscheen op zijn gezicht, hij was niet alleen. Dat grijnsje verdween als sneeuw voor de zon toen hij in het toortslicht een glim zag van Mindo’s gezicht. " Oh god Lyall je leeft nog." Lyall zocht langzaam zijn weg naar Mindo toe totdat hij recht voor haar zat. haar gezicht was bond en blauw, en de rest van haar lichaam durfde hij niet te bekijken. ‘ja, zo te zien leef ik meer dan jou.’ Merkte hij op. Relaxter dan hij zich werkelijk voelde. Hij zag en voelde ook dat hun kleren waren afgepakt. Hij zat in alleen een soort Lendendoek, en durfde bijna niet naar Mindo’s lichaam te kijken, bang om even weinig kleren aan te treffen. Hij was razend. Dit ging niet meer om gerechtigheid. ‘de varkenman zn werk?’ vroeg Lyall op terwijl zijn ogen zonder dat hij het doorhad van kleur veranderden. Hij zou hem opjagen. Niet doden. Nee. Erger dan dat. Hij zou de man opjagen totdat die zich nergens meer veilig voelde. Langzaam hem leiden tot de poorten van de hel. Hij sloeg lichtjes zijn armen om Mindo heen. Vooral niet al te hard, hoe graag hij dat ook wilde. Op dit moment zou dat Mindo alleen maar pijn doen. Het meisje barste in tranen uit. " We komen hier nooit meer weg." Sprak deze onder het gesnik door. Lyall probeerde het een beetje te sussen. ‘het komt wel goed Mindo, we komen vrij. Dat beloof ik.’ Ondertussen zocht hij zelf ook bijna wanhopig naar een oplossing. Het was op het moment dat hij het wilde opgeven dat hij een ingeving had. Deze kerkers waren oud. Alle kerkers waren oud. Het is nooit nodig ze te vernieuwen. Tenslotte zette je er alleen gevangenen in die ten dode zijn opgeschreven. Maar de architecten van de meeste kerkers met oubliette waren ook niet gek. In 9 van de 10 kerkers zaten geheime nooduitgangen. Gemaakt voor als de landheer afgezet werd, die kon vluchten. Dan moest er hier ook een zitten. Toch? ‘hé.’ Lyall schoof wat bij Mindo vandaan waarna hij zijn hand onder haar kin legde en haar naar hem liet opkijken. Terwijl hij haar dwong recht in zijn ogen te kijken zei hij het nog een laatste keer. ‘het komt goed.’ Waarna hij haar losliet en verder de duisternis in schoof. Hij kon van 2 meter afstand Mindo al niet meer zien. Hij merkte hoe verder hij het donker inschoof, des te meer water bij hem kwam. Hij voelde nadat hij tot zijn schenen in het water stond iets tegen hem aandrijven. Hij wilde er naar pakken en voelde toen hoe het nattige object uit elkaar viel. Waarna Lyall bijna over zijn nek ging van de stank. Oh ja. Dat was hij vergeten. De oubliette werd ook wel als riool gebruikt. Hij probeerde zoveel mogelijk door zijn mond te ademen terwijl hij verder ging. De ruimte was veel groter dan in het begin leek. Met zijn wolven ogen probeerde hij iets te onderscheiden maar het lukte nauwelijks. Alleen dat er een stroming zat in het water dat tot zijn middel stond. Langzaam begon Lyall door te krijgen wat de architect bij deze ruimte had gedaan. ‘Mindo?’ echoedde het door de ruimte. Hij hoopte dat ze het hoorde maar was er niet zeker van door het geluid van het water. ‘ik denk wat te hebben gevonden, blijf nog even daar.’ Lyall had geen zin in het volgende maar moest maar. Hij nam een grote hap lucht en verdween onder water.

In het vlakke schijnsel van de fakkel zag ze hoe er opgedroogd bloed aan de zijkant van Lyalls gezicht zat. Ze hadden hem goed geraakt met dat geweer, het meisje kon zich voorstellen dat zijn kop behoorlijk pijn zou doen. Al vroeg ze zich af of het de pijn die zij momenteel voelde ovetrof. Lyall was bewusteloos geweest, hij had zich niet kunnen verzetten al wilde hij dat nog zo graag. Mindo daarin tegen had geen vrede kunnen nemen met het feit dat ze hem neer hadden geslagen. Daar was ze voor gestraft.
Ook nog hadden ze hun kleren afgenomen, Lyall had nog een lendendoek om zich heen geslagen. Mindo daarentegen, had niets meer behalve een soort aardappel zak die ze haar hadden toegeworpen. Ze had haar staart geshift en bedekte zichzelf hier mee en warmde zichzelf ermee op. Ze voelde zich zo vernederd, hongerig, pijnlijk en bijna ziek. Het was misschien nog wel erger dan de winter die was geweest.
Lyall strompelde haar kant op en Mindo probeerde zich enigzins schuil te houden in de schaduw, zodat het niet op zou vallen wat haar was aangedaan. Dat was echter zinloos. ‘ja, zo te zien leef ik meer dan jou.’ Ze lachte niet, er was niet veel lachen meer aan. ‘de varkenman zn werk?’ Zijn ogen werden weer dieprood en Mindo wist dat hij hem zou vermoorden als ze hem het antwoord gaf. Even was ze stil, maar toen knikte ze. Een duistere woede en gevoel van wraak woelde in haar, dit had die man zichzelf aangedaan.
De jongen sloeg licht zijn arm om hem heen. Hoewel haar lichaam beurs was, kroop ze tegen hem aan. Het was toen dat ze in tranen uitbarstte. " We komen hier nooit meer weg." Bracht ze wanhopig uit. Ze hadden beter neergeschoten kunnen worden, bedacht ze zich bitter terwijl de tranen over haar wangen rolden. ‘het komt wel goed Mindo, we komen vrij. Dat beloof ik.’ Sprak de jongen sussend. Mindo werd stil, maar voelde zich niet beter. Hij kon niets beloven. Er viel niets te beloven. Ze wilde het hem zeggen, maar kon het niet over haar hart verkrijgen. ‘hé. Hij schoof van haar vandaan en nam teder haar kin in zijn hand. Hun ogen ontmoetten elkaar, maar Mindo wendde ze snel af. Ze was bang dat hij de reddeloosheid erin zou zien. ‘het komt goed.’ Hij schoof de duisternis in en Mindo liet hem begaan, niet wetend wat hij wilde doen, maar ervanuit gaand dat het zinloos was. De klappend die ze had ontvangen hadden haar de vechtlust ontnomen.
‘Mindo?’ Echode er van verrassend ver weg. "Lyall?"Mindo stond op en shifte nu ook haar ogen en oren, zodat ze kon horen en zien als een dier. Het was echter zelfs daarvoor te donker, tastend moest ze haar weg verder vinden. ‘ik denk wat te hebben gevonden, blijf nog even daar.’ Ze keek om zich heen, maar kon door de echo niet de bron van het geluid achterhalen. "Lyall! Wat ga je doen?" Het antwoord kwam in een gedempte splash.
"Lyall?"

Hij trachtte haar naar hem te laten kijken maar ze keek gauw weg van hem. ‘het komt goed.’ Zei hij, voordat hij de duisternis in ging. Er moest ergens een uitgang zijn. dat moest gewoon. Voor Mindo. langzaam kroop hij verder en verder het duister in. Hij merkte dat hoe verder hij kwam, des te dieper het water werd waar hij in stond. Op een gegeven moment droop er wat tegen hem aan, en met afgrijzen merkte hij dat het uitwerpselen waren. Oh ja. De oubliette was natuurlijk ook het riool. Bedacht hij zich. Hij probeerde zoveel mogelijk door zijn mond te ademen, maar de stank bleef erg. Toch kwam er langzaam een idee in hem op waar de mogelijke uitgang zou kunnen zijn. hij voelde stroming in het water. En dat kon maar 1 ding betekenen. Een uitweg. ‘Mindo?’ vroeg hij, terwijl het echode door de verbazingwekkend grote ruimte. Hij meende "Lyall?" te horen van verweg, maar het geluid van water overstemde het. ‘ik denk wat te hebben gevonden, blijf nog even daar.’ Hij ging dit haten, nog nooit had hij zoiets smerigs moeten doen. Zwemmen door de pis en schijt van een dorp. "Lyall! Wat ga je doe...'' Hoorde hij nog voordat hij onder dook. Eerst leek het normaal water waar hij in zwom, maar al gauw was het wel duidelijk dat dit niet natuurlijk water was. De pis in het water brande vreselijk aan de wond op zijn hoofd. Waarom dacht hij ooit dat dit een goed idee was? Maar met Mindo als beeld voor zijn ogen zocht hij naar een uitweg. Hij lag op de bodem en taste in het wilde weg naar waar de stroming vandaan kwam. Toen hij dacht dat hij zou stikken van zuurstof tekort. Vond hij wat hij zocht. Stalen stangen zaten als een afvoerput helemaal aan het eind van een soort watergang. Hij zwom zo snel hij kon erheen en begon als een wilde te trekken aan de stangen terwijl hij zich afzette met zijn benen. Het werd licht voor Lyall ogen terwijl hij uit alle macht trok, maar er leek geen beweging in te zitten. Totdat hij voelde hoe de stenen in beweging werden gebracht. Langzaam schoof het rek uit het gat in de grond. Een deel van het plan was gelukt. Nu weer naar het oppervlak komen. Hij zwom met het laatste beetje zuurstof naar boven. Man, wat leek de afstand opeens ver. Net toen hij dacht dat hij het niet meer zou redden voelde hij de koele lucht op zijn gezicht en zoog alle ‘verse’ zuurstof naar binnen als dat paste. Hij werd licht in zijn hoofd en even was hij bang dat hij maar had gedroomd boven te komen. Maar toen zijn voeten weer op een vloer stonden wist hij dat hij het echt had gered. ‘Mindo!’ riep hij weer. ‘ik heb het gevonden, onze uitweg.’ Hoewel hij dat laatste niet zeker wist, had hij wel een uitweg uit de oubliette gevonden. Waar ze daarna terecht zouden komen wist hij ook niet. Waarschijnlijk een algemene riolering. Nu pas merkte hij hoe erg hij stonk. Hij zakte op zijn knieen. De verschrikkelijke brandende pijn kwam weer terug in zijn hoofd. Hij kon het niet meer binnenhouden en ging over zijn nek. Echter kwam er niet meer uit hem dan wat zuur water. Aangezien zijn maag zo leeg was als het maar kon. Uberhaupt was het al een wonder dat hij de stangen eruit had kunnen trekken. Al zou hij zich later realiseren dat dat eerder kwam omdat de stangen bijna compleet doorgeroest waren. Lyall trilde nog wat na, maar keek weer op naar Mindo. ‘heb je er nu weer hoop in?’ vroeg hij met alle hoop die hij nog in zich had terwijl hij haar lichtelijk toelachte.

Hoe verder ze hun gevangenis in liep, hoe natter en hoe erger de vreselijker stank werd. Ze wenste dat ze nog iets van kleren had, zodat ze haar neus daaronder kon verbergen, want deze stank liet haar bijna overgeven. Toch ging ze verder, omdat ze wist dat Lyall ook deze kant op was gegaan. Wat voor plan de jongen ook in zijn hoofd had gehaald, Mindo hoopte dat het werkte. Al was dat een kinderlijke hoop, wist ze. Deze kerkers waren voor de zwaarste criminelen, zoals mensen die dorpsbewoners opaten, ahum- en het was niet echt de bedoeling dat die konden ontsnappen.
Toen ze tot haar knieën in het vreselijk meurende water stond kwam ze tot stilstand. Hij moest ondergedoken zijn, dat was de enige verklaring. Waarschijnlijk opzoek naar een uitweg, bedacht ze zich. Het water moest hierin zijn gekomen en waar een opening was, was een uitgang. Iets van hoop vulde zich in haar borst, al betwijfelde ze of die uitweg niet ook al bedekt was. Ze vroeg zich af of iemand überhaupt de moeite zou nemen om zoiets te vervangen, deze stank was onverdraaglijk.
De hoop werd uit haar geslagen toen Lyall langer onderwater bleef dan goed was. Ze telde en de minuten streken voorbij. Angst greep haar bij de keel. "Lyall!" Geen reactie. Ze waadde zich dieper in het water en sloeg walgend om zich heen, hopend hem te vinden ergens.
Net op het punt dat ze het zou opgeven, werd er niet ver van haar naar adem gehapt. Het meisje keek verwoed om zich heen, opzoek naar hem. ‘Mindo!’ Ze rende in de richting van het geluid. ‘ik heb het gevonden, onze uitweg.’ Haar hart sloeg een slag over en ze vond eindelijk de jongen weer terug in de duisternis. Net toen ze bij hem kwam ging hij over zijn nek, en bijna had Mindo zijn voorbeeld gevolgd. De stank liet haar kokhalzen, maar er was niet echt meer iets in haar maag dat ze over kon geven. Toen ze weer helder was greep ze hem bij zijn arm en trok hem overeind, waarna ze haar armen om hem heen sloeg, zich niets proberen te trekken van de stank. ‘heb je er nu weer hoop in?’ Ze knikte, er niet bij stilstaand dat hij dat niet zag. "Ja.. Ja." Klonk er gesmoord. Ze maakte zich los van hem en pakte zijn hand. "Ik ga desnoods nog liever dood in een riool dan dat ik wordt afgemaakt door die zwijnen."Ze glimlachte vaagjes, maar draaide zich met een ruk om toen er voetstappen van verder weg kwamen. Als ze niet snel waren, zouden ze erachter komen. "Snel!" Ze pakte zijn hand en wachtte totdat hij onderwater zou gaan. Hij zou merken dat ze trilde.

Hij voelde de koele lucht van de kerker weer. Eindelijk! Hij had even gedacht dood te gaan in deze rotzooi. ‘Mindo!’ probeerde hij te roepen, niet wetend hoe goed hij verstaanbaar was. Hij werd licht in zijn hoofd, en hoopte nu meer dan ooit dat het geen illusie was dat hij boven water was. Hij hoorde gespetter van water dicht bij zich en ging op dat geluid af. ‘ik heb het gevonden, onze uitweg.’ Riep hij. Hij zag een schim en hoopte dat het Mindo was. Maar voordat hij haar verder kon begroeten ging hij over zijn nek. Hij zat nog op zijn knieën wat na te bibberen van wat hij net had beleefd terwijl hij met horten en stoten ademhaalde. Hij voelde hij een koude hand zijn arm vastpakte en hem omhoog trok. Hij voelde zich weer verschrikkelijk moe. Hij was compleet uit conditie. Maar hij moest nog even door. Hij voelde hoe hij in een stevige omhelzing werd gegrepen. Hij zou zweren dat hij zijn rug meerdere malen hoorde breken, maar liet het toe. Het lag waarschijnlijk toch aan hem, zo hard zou Mindo hem niet omhelzen. ‘heb je er nu weer hoop in?’ zei Lyall zachtjes tegen het meisje met een lichte glimlach op zijn gezicht. Ze konden het echt halen, zolang ze maar niet opgaven. Hij had de eerdere blik van Mindo wel gezien. Alle hoop opgegeven. Daar zou die dikke hufter wel voor hebben gezorgd. Dacht Lyall vijandig. Nee, nu niet aan hem denken. Eerst hier wegkomen, daarna wraak. Bijna was Lyall verbaast door zijn eigen gedachte gang. Zo had hij nog nooit gedacht. Normaal stond wraak op nummer 1. Hij voelde Mindo’s hoofd tegen hem aan bewegen en ging er van uit dat ze knikte, al wist hij het niet zeker. "Ja.. Ja." Hoorde hij gesmoord. Ze liet hem los en pakte zijn hand. Het was tijd om te gaan. Later was er nog wel tijd voor knuffelen. Vond Lyall. "Ik ga desnoods nog liever dood in een riool dan dat ik wordt afgemaakt door die zwijnen." Nu keek Lyall Mindo weer serieus aan. ‘we gaan niet dood, niet vandaag, en ook niet morgen.’ Mindo had het levensvuur bij Lyall weer aangewakkerd. Hij zou niet sterven, en hij zou Mindo niet laten sterven. Ze hoorden verweg voetstappen galmen, nu was het echt tijd om te gaan. "Snel!" zei Mindo. Maar Lyall ging nog niet onderwater. Hij wist ongeveer wel de weg naar het gat in de bodem, maar Mindo niet. Dus hij zou haar moeten leiden. Dan kon hij niet hebben dat Mindo neer zou gaan van het water. ‘blijf stilstaan.’ Zei Lyall weer met iets van zelfvertrouwen in zijn stem. De hoop was op hem gevestigd dus moest hij ook zo overkomen. Hij wist dat Mindo al weinig kleding aanhad, of voor zover je het kleding kon noemen, maar dit was nodig. Hij pakte de onderkant van de jutte zak van Mindo vast, en scheurde er een reep van af. ‘Bind dit voor je mond.’ Commandeerde hij. Ondertussen sprong hij door het water opweg naar de eenzame toorts bij het droge gedeelte van de oubliette. En met een sprong griste hij de toorts uit zijn houder om die vervolgens in het water te smijten. Het was meteen pikdonker, en met wat geluk wist hij Mindo terug te vinden. De wachten zouden nu eerst voor zover dat kon aan het donker moeten wennen, voordat ze opzoek zouden kunnen gaan, of ontdekken dat ze weg waren. Hij probeerde Mindo’s hand weer vast te pakken. ‘niet loslaten.’ Zei hij nog een keer. Al was het natuurlijk best logisch en onnodig geweest om te zeggen. Hij haalde weer zo diep als hij kon adem en hopend dat Mindo makkelijk meeging ging hij weer onderwater. Even was het brandende gevoel bij de wond op zijn hoofd weggeweest, maar dat was nu weer volop terug. Gefronst ging Lyall verder onderwater, totdat hij het gat weer had gevonden. Hij wist niet hoe die de tunnel zou gaan maar hoopte niet al te diep. Zoveel adem had hij niet meer. Zo snel hij kon zette hij zich af aan de zijkanten van de tunnel totdat het wat lichter werd. Luid ademhalend kwam hij weer boven en keek om zich heen. Een normale riolering, waar je zo uit kon lopen. Het geluk stond aan hun zijde. Dacht Lyall opgetogen. ‘nu alleen nog de deur uitlopen en we zijn vrij.’ Sprak Lyall grijnzend, meer tegen zichzelf dan iemand anders.

ps. beetje powerplay over Mindo, maar anders kwamen ze niet verder ^^'

Lyall zijn ogen waren serieus toen hij haar aankeek. Maar zo was Mindo dat ook, haar woorden waren gemeend. ‘we gaan niet dood, niet vandaag, en ook niet morgen.’ Mindo wilde reageren er voetstappen weergamleden achter hun. Het waren de bewakers, snel genoeg zouden ze erachter komen dat iets niet helemaal pluis was. "Snel!"Siste Mindo met weer meer pit in zich. Op een of andere manier had een bepaalde kalmte haar over genomen nu, de tranen waren nutteloos. Als ze zou sterven, zou ze sterven met Lyall. En niet in de handen van die mensen. ‘blijf stilstaan.’ Werd haar gecommandeerd en voor de verandering luisterde Mindo, dat was totdat hij naar beneden stapte. Mindo stapte naar achteren, zich afvragend wat Lyall in godsnaam in zijn hoofd haalde op een moment als nu. Ze kon niet wegsprongen of Lyall had al een stuk van de linnen doeken die haar lichaam slecht bedekten afgescheurd. ‘Bind dit voor je mond.’ Ah, ze snapte hem. Ze vond het niet al te hygiënisch om een doekje dat om haar lichaam had gezeten voor haar mond te doen, maar om het nu in dit water te dopen zou het ook niet heel veel beter maken dus bond ze het maar voor haar mond.
Lyall was druk in de weer en bracht een fakkel terug die hij doofde in het vieze water. Mindo's goede ogen wenden snel aan de duisternis en ze wist na enige moeite Lyall weer terug te vinden. Hun vingers vlochten in elkaar. ‘niet loslaten.' Als antwoord gaf ze hem een kneepje, waarna ze diep adem haalde en het water indook.
Het brandde, het brandde overal. Haar ogen, haar neus, de vele wonden en blauwe plekken over haar lichaam, alles. Even wilde ze weer naar boven gaan, maar ze weerhield zich hiervan en volgde Lyall, zo snel mogelijk zwemmend. Het duurde langer dan ze dacht, maar uiteindelijk werd licht zichtbaar en ze kon weer normaal ademhalen. Haastig haalde ze het doek voor haar mond weg en kwam bijna kotsen boven water. Met moeite trok ze zich overeind en bleef hoesten en proestend op de rand liggen. ‘nu alleen nog de deur uitlopen en we zijn vrij.’ Ze lachte, maar hoestte halverwege alweer, waardoor het nogal mislukt klonk. "niet de meest eervolle ontsnapping die ik me kon inbeelden." Wist ze nog bijna grappend uit te brengen. Een domme grap, maar ze was zo onwijs opgelucht dat ze daar weg waren gekomen.
Mindo klom overeind en liep wankel op Lyall af, waarna ze in zijn armen viel. "Bedankt." Klonk er gesmoord, en ze deed haar best zich niets van de stank aan te trekken. Even was ze stil. "Wat doen we nu? We kunnen naar mijn huis, maar we moeten eten, anders zijn we er alsnog geweest... En bij mij thuis is niets meer. "

Lyall merkte dat er ietwat spanning door Mindo heenging omdat ze niet wist wat hij ging doen, voordat hij een stuk doek afscheurde van het al korte ‘gewaad’ Mindo. ‘Bind dit voor je mond.’ Hij vond dat ze het hier maar mee moest doen, alles was beter dan iets je mond voelen binnendrijven uit dit water. Hij hoorde voetstappen dichtbij komen terwijl hij weer terug naar het licht van de fakkel liep. Zo snel als hij kon pakte hij de fakkel uit zijn houder en smeet die in het water, dat zou hun minstens 2 minuten voordeel geven. Misschien niet genoeg om uit deze hel te ontsnappen. Met wat moeite wist hij Mindo terug te vinden. ‘niet loslaten.' Sprak hij zachtjes tegen haar. Hij was haar al lang kwijt geweest. Hij zou haar niet verliezen door het lange zwemmen en het donker. Hij pakte haar hand vast en hun vinger vlochten zich in elkaar. Ze gaf een kneepje in zijn hand en hij wist dat ze het begrepen had. Een snel schiet gebedje kwam op in Lyall voordat hij weer het water in sprong. Het brandende gevoel in de wond op zijn hoofd was weer met volle teugen terug. Hij zou het misschien hebben opgegeven als hij zich niet moest bekommeren om Mindo hier weghalen. De kans op overleven voor hem was toch al klein. De wond op zijn hoofd was nooit ontsmet en hij zwom nu letterlijk in de shit. Hij voelde een stottering in Mindo’s lichaam en wist dat ze aan haar limiet van lucht was gekomen. Met nog wat meer vaart zwom hij verder en toen hij dacht licht te zien was de heerlijke ‘frisse’ lucht er weer. Hij trok Mindo langs zich naar boven en volgde daarna zelf ook snel om adem te halen. Hij trok zich op het droge en wilde Mindo ook helpen maar die was op eigen kracht al op de kant gekomen. Ze haalde de smerige doek weg voor haar mond en bleef al hoestend even zitten. Ergens had het eerdere zwemmen hem laten wennen en het hoesten bleef minimaal. Hij haalde een aantal keer diep adem totdat een wolvengrijns op zijn gezicht kwam. Ze hadden het gehaald. Hij strompelde richting Mindo. ‘nu alleen nog de deur uitlopen en we zijn vrij.’ Zei hij met een opgetogen stem. Hij hoorde Mindo lachen wat werd onderbroken door gehoest en weer voorgezet. Ze dacht er hetzelfde over als hij. "niet de meest eervolle ontsnapping die ik me kon inbeelden." ‘had niet verwacht ooit nog zo diep in de shit terecht te komen. letterlijk.’ Volgde Lyall haar op met een slechte grap. Het mocht nu even. Hij begon ook te lachen. Zachtjes maar daarna harder. Mindo stond nu ook op en liep wankel op hem af. Snel zette hij een stap naar voren en als uitgenodigd liet Mindo zich in zijn armen vallen. Lyall drukte zijn gezicht in het natte haar op het kleinere meisje haar schouder. Dat het net was gewassen met riool water maakte hem even niet uit. Hij had haar zo erg gemist. "Bedankt." Klonk er gesmoord. Als antwoord drukte Lyall haar nog wat dichter tegen zich aan. Er viel een stilte maar daarna kwam de voor de hand liggende vraag. En wat verder? "Wat doen we nu? We kunnen naar mijn huis, maar we moeten eten, anders zijn we er alsnog geweest... En bij mij thuis is niets meer. " sprak Mindo. Even dacht Lyall na, maar al snel kwam er bij hem een idee op. Zijn ogen gingen schuil in de schaduw van de kamer maar zijn grijns schitterde wit af tegen het licht. Of het een grijns om vermaak of wraak was, wist hij zelf ook niet. Maar een plan had zich gevormd in zijn hoofd. ‘ik weet wel een plek waar we wat vreten kunnen halen.’ Zei de jongen. De varken man leek hem nou niet bepaald ondervoed. In tegenstelling tot de andere mensen uit de stad. Hij wilde geen onschuldigen opschepen met verhongering. Maar de dikke vent leek hem nou alles behalve onschuldig met zijn dikke buik. Hij zou eens kijken of die wat voorraden te leen had. En misschien meteen eens laten zien wat hij van de behandeling van Mindo vond. Hij zou wel achter namen komen. Hij zou ze wel komen halen. Die gedachtes lieten hem ergens schrikken, maar voelden ook goed. Een gewonde, hongerige wolf is op zijn gevaarlijkst. Vond Lyall met een grijns. Hij liet Mindo los en begon richting de uitweg te lopen. ‘geen zorgen, ik was van plan terug te komen.’ Besloot Lyall maar te zeggen. Voor het geval Mindo dacht dat hij zich weer in te gevaarlijk gebied zou wagen. Nee, hij zou dit veilig spelen. Hierna zou hij zich nooit meer in dit gedeelte van grey kunnen vertonen. En al helemaal niet als Dax erachter kwam wat hij had aangericht. Tenslotte woonde Dax hier. Bedacht hij zich peinzend. Mits die de winter heeft overleefd. Lyall hoopte van wel. Zijn vertrouwen in Dax zou nooit meer even hoog zijn, maar een vriend zou hij nooit verraden. ‘we gaan naar die zoon van een rund toe en laten hem eens honger lijden.’ Sprak Lyall misschien ietwat duister, ervan uitgaand dat Mindo wel wist wie hij bedoelde. De wachten zouden van hun posten af zijn in de kerkers opzoek naar de gevangenen. Hij vertelde maar niet aan Mindo wat hij nog meer van plan was met de man. Dat.. was onnodige informatie. ‘met zn 2en kunnen we dit.’ Sprak Lyall bemoedigend. Ook al waren ze uit vorm. voorheen waren ze 2 topklasse dieven geweest. Daarbij was iedereen hongerig. En honger verminderde het oplettend vermogen. Niemand zou letten op hun.

Lyall ging Mindo voor, naar buiten. Ervan uitgaand dat ze instemde. Als ze het niet deed moest ze naar de rand van het bos ten zuiden van Indifference city gaan. Althans. Hij nam aan dat ze daar waren. Ze waren buiten de stadspoorten maar ze zouden makkelijk over de houten muur komen. Met 2 stapjes tegen de muur op kon Lyall op de wand komen en bleef wachten tot hij Mindo omhoog zou helpen, of niet. Hij liep vervolgens verder langs een huis en zag daar een lang aan elkaar gelapt vest hangen. Dat zou zelfs voor Lyall te groot zijn. hij nam het maar mee, dan had Mindo tenslotte iets langer bedekte kleren aan. Hijzelf pakte een lange deken en bond die om zich heen of het een mantel was. Er was een sikkel maan buiten te zien, wat betekende dat er niet bijzonder veel licht was in de straten. Lyall probeerde te checken of hij genoeg krachten had om zijn reuk vermogen te kunnen shiften. Hij dacht van wel en rook vervolgens overduidelijk de geur die hij eerder had geroken van de man. Zelfs de geur rook naar. Bedacht Lyall zich fronsend. Hij volgde het spoor en kwam hogerop in de stad. Waar hij voor een groot huis bleef staan. Er stond een man voor de deur, en Lyall had geen zin om zich wat van die man aan te trekken. Hij zag een forse tak op de grond liggen en deed het eerste wat in hem opkwam. Langs de man lopen en zonder waarschuwing de tak tegen de man zijn hoofd sodemieteren. Appeltje eitje, en de man lag tegen de grond. Een grijns verscheen op Lyall’s gezicht toen het ook nog eens de man bleek te zijn die hem had neer gemept. ‘Karma is a lil bitch.’ Sprak hij zachtjes grinnikend. de man was op een dolk na ongewapend. Dat vond Lyall teleurstellend maar toch pakte hij het mes met klein lemmet op. Hij zou.. van pas komen straks. Bedacht hij zich weer wat duister. ‘Als Mindo nou het eten en waardevolle spullen uit dit huis pakt, zal ik de rest wel doen.’ Sprak hij meer tegen zichzelf dan iemand anders uit. Door zijn knieën gebogen duwde hij de deur iets uit zijn scharnieren omhoog zodat het niet zou kraken voordat hij binnen kwam. Er was niemand beneden behalve een vrolijk knapperend haardvuur en een schaal vol glanzende appels. Het water liep Lyall in de mond, maar hij wist dat er later een moment zou zijn voor eten. Met het dolk in zijn linkerhand liep hij verder richting de trap naar de 1e verdieping. Het huis leek van buiten groter dan het in werkelijkheid was en Lyall wist al snel waar de slaapkamer van de man was. Ook door de overduidelijke geur die eruit kwam. Phew. Hij werd bijna misselijk van alle etensgeuren die van die kamer afkwamen. Hij zou rustig aan moeten beginnen met eten of zijn maag zou alles er zo weer uitgooien. Hij zou Mindo daar straks nog voor waarschuwen. Die zou beneden nu wel alles aan het leegroven zijn. uit een ooghoek had hij nog een kast vol zilveren schalen zien liggen. En hij gokte dat zij dat wel op prijs zou stellen mee te nemen. Als Mindo nog steeds zon ekster als voorheen was. Hij sloop richting de deur heen en liep plots vol geluid naar binnen. Eenmaal binnen gooide hij de dichtstbijzijnde tafel omver en keek of er reactie was vanaf het bed. Een geschrokken geluid was te horen en hij zag een bobbel bewegen in het bed. Op een andere tafel zag Lyall een kaars met tondeldoos staan. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was liep Lyall daar naartoe en begon met het ijzer tegen de vuursteen aan te slaan. ‘’wie.. wie ben jij?!’’ werd hem gevraagd door een bange stem. Lyall grinnikte. Hij had al een plan van aanpak. De psychopathische manier. ‘ik ben een man die uit is op je dood leven.’ Antwoorde Lyall op een vrolijke grinnikende manier. Hij stak de kaars aan en hield hem dicht bij zijn gezicht zodat hij zichtbaar was. Met een brede grijns keerde hij zich naar de man. Die nu een geschrokken geluid uitbracht. Lyall had niks anders verwacht. Hij had een ingevallen gezicht dat onder het bloed, littekens en wat al niet nog meer zat. Hij grinnikte harder. ‘Jij dacht dat de kerkers wel een pretje waren. niet?’ Ging hij verder. ‘Het was er wel lachen. Totdat de wachten op waren om af te maken.’ Hij grinnikte verder terwijl hij de kaars weer neerzette en hij zijn mes weer tevoorschijn toverde. ‘ga jij over de vergoeding van die mensen? Dan zou ik snel wat geld bij elkaar schrapen. Veel van die mensen is er niet meer over.' Lyall had eens een gestoorde moordenaar een gebaar zien maken wat wel angstaanjagend overkwam. Hij likte het dolk eens goed in het zicht van de man. Gelukkig voor hem was het dolk nogal bot en lag niet zijn tong eraf. Vanaf de 2 meter afstand kon Lyall het angstzweet ruiken. ‘wat? Geen reactie? Mooi, dan gaat mijn werk sneller.’ Begon Lyall weer. De man leek zijn waardigheid willen te behouden en sprak luid: ‘’heer, ik zou me scheren dat.. dat ik wegkwam als ik jou was stuk vreten. Anders garandeer ik je dat je morgen aan een kruis word gehangen. Schorem, hond!’' de verwensingen deden Lyall nog harder lachen. Hij was er zeker van dat als Mindo nog beneden was ze het zou moeten horen. ‘Nee.’ Sprak Lyall daarna langzaam, abrupt stoppend met lachen. Als blikken konden doden was de dikke man niet meer levend. Deze stille Lyall was misschien wel nog angstaanjagender dan de gestoorde. Hij boorde de dolk dwars door het bed heen van de man, een paar centimeter van diens hand verwijderd. ‘jij zult boeten, niet voor mij, maar voor haar.’ Hij zag een verbaasde blik op zijn gezicht verschijnen. Een listig lachje verscheen op zijn gezicht, alsof hij zojuist hoop op leven had gekregen. ‘’aah, jij bent hier voor de namen van de stukken rund die je vriendinnetje hebben in elkaar geramd. Ik kan je helpen aan de namen, ze zelfs terecht stellen als je wilt. Ik kan dat alles doen, als je me laat leven.’’ Lyall’s gezicht werd zo mogelijk nog duisterder. ‘ja, dat is goed, leven zal je.’ Niet de intentie achter die opmerking vertellend. Hij kreeg een lijst van 4 namen te horen en zwoer ook wraak op hun te nemen. Hij bedacht zich nog hoe ironisch het was dat deze man die boeren een stel runderen had genoemd. Voor nu zou dit genoeg zijn. als hij niet snel was zouden de wachten nog hier komen. ‘oh ja, we nemen al je eten mee.’ Besloot Lyall nog heel droog te zeggen, voordat hij het mes uit het bed trok en vervolgens recht op de man zijn hoofd liet afvliegen. Het mes sneed toch nog met de punt door het oor van de man heen. Die keek hem verbaast aan om daarna in krijsen en huilen uit te barsten. ‘jammer dat ik alleen zijn oor eraf heb.’ Zei Lyall nog cynisch. Waarna hij de kaars uitstampte en al het eten wat hij kon vinden meenam op de kamer. met een holletje kwam hij de trap af. Hopend dat Mindo niet al teveel van zijn psychische spelletje had meegekregen. Ergens had hij zich wel vermaakt met het gestoord zijn rol. ‘komop, we moeten gaan.’ Sprak Lyall door de kamer heen, niet oplettend waar Mindo was. Hij had ook een berg kleren meegenomen. Misschien waren ze te deftig voor Mindo en hem, maar hij kon altijd er zelf nog wat van maken. Hij herhaalde de namen van de mannen in zijn hoofd en waar ze woonden. Hij hoopte dat Mindo veel had meegegraaid terwijl hij naar buiten sprintte. Tot zijn genoegen lag de man nog steeds voor pampus. Hij rende zo snel hij kon met alles wat hij bij zich had naar hun uitweg. De poort stond gewoon open. Hij kon niet achter zich kijken of Mindo meeging maar hij ging uit van wel. Hij stopte pas met rennen toen hij bij de rand van het bos was. Waar hij zich vol hijgen en eindeloos vermoeid liet neervallen. Het zweet gutste ver zijn hele lichaam terwijl hij tevergeefs probeerde op adem te komen.


zo, hier een beest van een post voor het lange niet postten. dit maakt de week wel goed xD. Jammer dat we de challenge moeten uitvoeren, maar het zei zo.
. Ps. sorry voor powerplay, maar neem aan dat je er oke mee bent ^^’