Bunch of scoundrels [D A X]

Onderwerp: Bunch of scoundrels [D A X] wo feb 10, 2016 3:20 pm

I'M NOT HEARTLESS, I JUST LEARNED TO USE MY HEART LESS

Het was nu enkele weken geleden dat Hunter was teruggekeerd van zijn... Onwetende reis. Maar in die paar weken was al genoeg gebeurd dat hij wel een enig idee had wat er allemaal had plaats gevonden. Meteen na diens terugkeer had hij een reis terug gemaakt richting de Crystal Mountains. De plek waar hij als eerste weer was verschenen. Daar waar hij Dax weer onder ogen was gekomen. Een ontmoeting die hij niet gauw vergeten zou. Van vreugde was het overgeslagen naar ongemakkelijkheid en daarna was het gesprek enkel neerwaarts gegaan. Een hoop ellende was naar voren gekomen. Ellende die hij zijn hoofd met geen mogelijkheid verlaten wou. Daarom had Hunter ervoor gekozen om eens bij zijn vriend langs te gaan. Gewoon een bezoekje, wat gevuld zou worden met genoeg plezier. Hoe neutraal, misschien zielloos Hunter zou overkomen, hij was niet anders dan anderen. Ook hij had verlangen naar plezier. Naar gezelschap. Het kwam vaak alleen niet zo over. Nee, want hij was Hunter. De jongeman met de houding dat hij de wereld wel in zijn uppie aan kon. Dat was slechts een illusie waar hij heilig in geloofde, puur om te kunnen overleven. De illusie zette hemzelf vreselijk vast. Hij realiseerde zich dat hij anderen van zich weg drukte als hij op deze manier doorleefde maar de angst om anderen toe te laten, overheerste keer op keer weer. Altijd had het hem in een tweestrijd gebracht en dat leek nu het hoogtepunt bereikt te hebben. Hij wist zich geen houding weer te geven. Moest hij eronder breken? Moest hij al zijn gevoelens voorgoed verwijderen en doorzetten als het monster was? Deze beslissing willen makende gedachten sloot hem des te meer op. Dat wat meteen te merken was aan zijn houding.

Ondanks dat de temperaturen wat waren gestegen, waren zijn passen houterig. Ze verstrakten, alsof zijn spieren ontzettend stijf werden. Hunter dacht er verder niet over na. Besefte het niet eens. Hij verplaatste zijn aandacht naar het opsteken van een sigaret. "Hey, Hunter!" Galmde een stem over de vlakte heen. Er stonden een groepje jongeren. Allemaal jonger dan twintig jaar. Zijn gouden ogen richtte zich op hen. "Ben je alweer terug kerel? Wat heb je geflikt?" Grijnzend stapte één van hen naar voren. Sean. Een groot gebekte jongen die dacht met iedereen beste buddies te wezen. Een jongen die een wannabe gangster wou zijn. De opgetrokken wenkbrauw dat op Hunter's gezicht verscheen was de reactie erop. Hij kende de jongens amper. Wat moesten ze in hemelsnaam van hem? Waarom vroegen ze überhaupt om zijn aandacht. Ze wisten dat het nooit veel kon zijn. Het groepje naderde. Hun grijnzende gelaten waren niet onmisbaar. Sterker nog, het versterkte het wantrouwen jegens hen. "Wat is er? Ben je ineens de tong verloren?!" De toon die Sean droeg veranderde. Meer commanderend. Meer dreigend. Iets wat de shapeshifter alles behalve serieus nam. Sean was in het bezit van een engelen gezichtje. Een lang lichaam, atletisch gebouwd. Half lang blonde lokken en blauwe ogen zo helder als de zee. Zelfs diens nagels waren spik en span schoon. Dat laatste was enkel een teken voor Hunter dat deze jongens niets voor stelden. 'Nee h-' Er werd hem niet gegund zijn zin af te maken. Een kleinere jongen, wiens gezicht zwaar gehavend was, onderbrak hem abrupt. "Zien jullie dat jongens? Hunter heeft een halsband om. En wat voor één! Misschien is dat wel het probleem. Misschien mag hij wel helemaal niet praten. Wie is je meester, eh?" Er werd druk gegrinnikt. "Ja! Wie is het?" Klonk het. "Inderdaad! Wie?!" De irritatie in Hunter's gezicht groeide met elke letter dat uitgesproken werd. Om een confrontatie uit de weg te gaan wou hij weglopen. Dit gebied was hem immers veel waard, dat wou hij niet vernietigen. Echter dachten de jongens daar anders over. Sean greep ruw zijn arm vast, Hunter aan zijn halsband met zijn andere hand terug trekkend. "Wat denk je? Dat we je zomaar laten gaan?" Dreigend gromde Hunter. Alles in zijn lichaam schreeuwde erom om helemaal los te gaan. Die jongens eens en voor altijd een les te leren. Maar hij wist ook dat zo'n les nogal beslissend kon zijn. 'Je hebt 3 seconden om me los te laten.' Honend gelach drong op. Ze gingen er automatisch vanuit dat ze met vijf tegen één wel zouden kunnen winnen. De baas konden zijn. Niet bepaald een onlogische gedachtegang. Iedereen in deze wereld had wel iets speciaals. En daarom ondernam de shapeshifter direct daarna actie. Hij stortte zich bovenop Sean, die hem nog altijd vast had. Ruw drukte hij zijn geliefde sigaret uit op het engelen gezichtje, dat schreeuwde in terror. Het geschreeuw leek iemand af te schrikken. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe een dikkertje de benen nam. Eentje minder was eentje minder. De andere twee deden een slappe poging wat uit te halen. De één wou hem los trekken van de jongen onder hem, de ander veranderde in een fierse hengst. Hunter liet zich overeind trekken, maar maakte van dat moment gebruik om te shiften naar zijn leeuwen vorm. Een vurig gevecht brak uit. Aanvallen weder over en weer geleverd. Een gevecht dat enkele minuten duurde, totdat ze van mening waren dat allen hun eigen richting op gaan toch de beste optie was.

Nadat hij de figuren uit zicht had, ritste hij zijn jas geheel dicht. Zo hoog mogelijk, zodat de kraag zijn nek grotendeels verborg. Vanaf nu ging hij voor het zekere dan het onzekere. Geen tweede keer zou men hem op die manier kunnen pakken. Gauw checkte hij het cadeau dat zich in zijn jaszak bevond. Tot zijn opluchting was dat nog heel. Het gebeurde amper dat hij een cadeau op zak had. Een cadeau voor iemand anders weliswaar. Voor enkele jaren terug had hij het al gemaakt. In de tijd dat hij Dax net had leren kennen. Maar nooit had hij het aan zijn vriend gegeven. Het geven van een gift was zo'n klein dingetje en toch had hij niet het lef gehad dat te doen. Enkel was vandaag de dag dat daar verandering in kwam. Hunter had het gevoel dat hun vriendschap getest wederom getest werd. Met een kleine gift hoopte hij een klein beetje duidelijk te maken dat hij Dax geen tweede keer zou achter laten. Hunter wist de waarheid erachter. Half. Minder dan half. Enkel het feit dat hij er niet zelf voor gekozen had te verdwijnen. Aangezien hij Dax er nooit over had verteld, besloot hij gewoon mee te spelen. Te acteren dat zijn vertrek vrijwillig was geweest. Het was geen perfecte keuze. Alles behalve perfect. Zijn passen werden daarom loom, terwijl hij steeds dichter bij Dax' huis in de buurt kwam. Pas voor de deur hielt hij stil, haalde eenmaal diep adem, en stapte toen naar binnen. 'Heeey!' Riep Hunter door het huis heen, met een glimlach rondom zijn lippen. 'Je hebt bezoek, wakker worden!' Wist hij veel of Dax sliep of niet. Zolang de binnenkomst maar vrolijk was. Het een klein beetje duidelijk maakte hoe blij hij was bij zijn vriend te zijn.

THANKS TO LOUIS AT ATF!

Onderwerp: Re: Bunch of scoundrels [D A X] vr feb 19, 2016 11:10 pm

Bunch of scoundrels

En daar zat hij dan. Vast op een plaats. Met geen mogelijkheid tot beweging. En dat alles was niets meer dan zijn eigen schuld. Zodra het iets beter met het ging was Mindo er vandoor gegaan om meer hulp en benodigdheden te zoeken. Niet overbodig ook, want de inhoud van het kleine huisje bood geen kans op een goede verzorging dan nog herstel. Ook was het voedsel bijna op. Mindo had hem beloofd uiterlijk overmorgen tegen de avond terug te zullen keren, aangezien hij met het overige eten nog zo lang vooruit kon, en hij had geen betere optie dan haar daar op te vertrouwen. Wederzijds had zij geen betere optie dan hem te vertrouwen zich zelf niet opnieuw iets aan te doen zodra zij weg zou zijn. Dit was Dax eigenlijk ook absoluut niet van plan. Hij had zich er langzaam maar zeker bij neer gelegd dat het leven, hoe vreselijk het dan ook mocht zijn op het moment, door zou gaan. Met hulp van Mindo had Dax zich op een plekje naast de haart gevestigd. Zo kan hij het huis warm houden, iets dat wel noodzakelijk was in deze kapot strenge winter. Ook stond de lage kast met voedsel en drinken naast dat plekje. Hij zat niet direct op de grond. Het matras dat normaal op de 'bank' die midden in de kamer stond, was nu zijn ondergrondje. Met daarop een aantal dikke warme dekens. Een broek droeg hij niet, dat zou zijn onderbenen geen plezier doen. En bovendien was het een onnodige last tijdens het toiletteren. Het waren namelijk slechts zijn onderbenen geweest waar de wonden met hechtingen zaten. De rest was inmiddels dicht en ondanks dat hij de dingen rustig aan zou moeten doen betekende dit dat hij zijn benen op kon trekken en zich zelf door middel van schuiven kon verplaatsen. Er zat, omdat het als vos zijnde ook niet altijd even handig was om een toilet te beklimmen en Dax er echt niet op zat te wachten goed te moeten shiften voordat hij zijn boodschap zou kunnen lozen, een 'Frans toilet' in het huis. Omdat het toilet een prima zit vlak had en Dax tot dan toe nog niets buiten de cirkel had gemikt was het nu geschikt als toilet. Het koste wel eens waar wat moeite om zich er heen te schuiven, maar het was nog altijd beter dan een gewoon toilet. Dus, zo ongeveer had hij alles wel voor elkaar. Mdet hulp van Mindo natuurlijk. En nu was het aankomen op wachten. Niet alleen om de tijd te doden maar bovenal om eindeloze negatieve gedachten stromen en zelf discussies te voorkomen had hij het oefenen met Wilson weer opgepakt. Door zich te consenteren op de bloed ingewikkelde melodieën die Wilson hem aanbood wist hij andere gedachten ver buiten de deur te houden. Het voelde vertrouwd de viool die hij al van af jongs af aan met zich mee sleepte weer in handen te hebben. Er was geen object dat hij beter kende dan Wilson. En andersom gold dat waarschijnlijk ook zo. Het was misschien ietwat stroef maar sinds deze actie voelde hij zich eigenlijk beter dan voor heen. Nu hij hier zo zat. Als men echt niets om hem had gegeven dan had hij hier niet gezeten. Het was gewoon een keihard tegenbewijs voor zijn eigen negatieve gedachten. Ja, eigenlijk zat hij hier wel fijn. En dat zijn onderbenen nu zo af en toe aanvoelde alsof ze in brand stonden, ach... een kwestie van straf uit zitten. Het was immers zijn eigen schuld. En hij verdiende deze zure weken ook wel. Aanzien hij andere net zulke zure momenten had opgelegd. Ondanks dat hij zijn daden tijdens wanen pleegde was hij er donders goed bewust wat voor schade hij aanrichtte. En voelde daarvoor ook wel degelijk spijt. Tijdens de waan zelve al. Maar ook nog maanden daarna. Toch sprak hij er nauwelijks over. Bang dat het te wrang over zou komen. Want als hij er zo'n spijt van had achteraf, waarom bleef hij dan bepaalde wezens aanvallen? Puur omdat hij de andere niet zou kunnen uitleggen hoe hij dacht en waardoor het precies kwam dat hij zulke gestoorde acties vertoonde hield hij zich stil. Deze dagen zou hij het nog wel volhouden. Maar uiteindelijk zou de eenzaamheid toe slaan. En daarbij was het slechts een kwestie van tijd voor de regering hem zou vinden en oppakken. Om eerlijk te zijn had Dax er maar weinig zin in om er nog wat van te maken. Liever wachtte hij af tot Mindo uit het zicht was en zou zich van een van de kliffen naar benden laten storten. Terwijl hij dit overdacht kwam er iemand binnen. Met als gevolg dat Dax nogal opschrok. Alsof zijn gedachten hoorbaar zouden zijn voor die gene en Dax zich betrapt voelde. De kou gleed door de woonkamer zo de achterkamer in en deed hem de dekens wat strakker om zich heen slaan. "Heeey!"Klonk het. Vrijwel meteen raakte hij van binnen lichtelijk in paniek. Hunter was wel een van de laatste die hij verwacht had. Wat zou hij moeten zeggen. Zijn vriend zou er binnen nu en enkele minuten achter komen dat hun gesprek om het zo maar even te noemen: weinig tot geen invloed had gehad. Hij wilde voorkomen dat Hunter ook maar enig gevoel van falen zou ondergaan. De enige die hier gefaald had was Dax zelf. Maar hoe ging hij dat ooit aan de jongen uitleggen? Hoe ging hij uitleggen dat hij er eigenlijk geen zin meer in had? "Je hebt bezoek, wakker worden!" Ach dat kwam later ook allemaal wel. Het was al heel wat dat Hunter hem hier zo op kwam zoeken. En zo te horen was zijn vriend in een vrolijke stemming. Dat wilde hij liever niet verpesten. "In de achterkamer!" Riep hij terug. Dax had het zo opgewekt mogelijk laten klinken. Hij verschoof zich opzij zodat hij zich langzaam maar zeker omdraaide en de kamer in keek. Als hij met Wilson bezig was wilde hij daarbij niet afgeleid worden door zijn omgeving. En dus was hij eerst met zijn blikveld naar de muur gaan zitten. Dax schoof de dekens wat meer over zijn benen heen. Zodat het verband en enkele hechtingen niet te zien zouden zijn. Hij glimlachte zwakjes toen zijn vriend de kamer betrad. "Wat een leuke verrassing."Sprak hij oprecht wat vrolijker als doorgaans. Het verdere woord liet hij aan Hunter over. Die zou ondertussen vast ook al wel door hebben dat er iets niet klopte.

|Mood: Calm |Words: 1085 | Company: Hunter |

DAX

♦.♦