Gone (open)

Haar handen waren koud en haar voeten bevroren, de dunne vest die ze aan had beschermde haar amper tegen de kou en ze voelde de frisse wind tegen haar huid waaien daar waar er gaten waren in haar jeans. Toch wou Alex nergens anders zijn dan in de boom waar ze nu zat. Het uitzicht was beeldschoon en het zachte gezang van de vogels deed een kleine glimlach op haar lippen verschijnen. Er was niets zo relaxend als omsingeld worden door de geluiden van de natuur. Veel mensen konden dit niet appreciëren, te druk bezig met wat ze hadden gedaan en moesten doen, te druk bezig met de toekomst. Die drukte had Alex nooit aangestaan, al van kleins af aan sloop ze weg uit de drukte om tot rust te komen in de natuur. Ondertussen moest ze echter niet meer wegsluipen, ze kon staan en gaan waar ze wou en het kon niemand iets schelen en dat is ook hoe ze het wou. Toch was er af en toe die eenzame steek in haar hart dat haar er aan herinnerde hoe eenzaam ze wel niet was. Alex kon zich de laatste keer dat ze in contact was geweest met een persoon zich niet herinneren. Dit was niet bepaald bijzonder sinds ze nooit aansluiting had kunnen vinden met anderen en ze de drukkere plaatsen die vol met mensen waren zo veel mogelijk vermeed. Ineens verstoorde een zachte knor de relaxende muziek van de natuur. Automatisch legde Alex haar rechterhand op haar buik, alsof dat het zachte geknor van haar hongerige buik zou doen ophouden. Maar natuurlijk maakte het geen verschil en bleef haar buik zachtjes klagen over het feit dat ze vandaag nog niets gegeten had. Met een kleine zucht stond ze dan maar op om vervolgens naar beneden te klimmen met behendigheid die ze had ontwikkeld met al die bomen die ze over de jaren had beklommen. Met nog één laatste blik op de boom begon ze richting boerderijen en velden te lopen, misschien dat ze daar wat voedsel kon vinden. Lang duurde het niet en voordat ze het wist stond ze voor een zee van granen. Nu kon ze kiezen, of ze zou het pad nemen dat langs de velden liep of ze kon de korte weg nemen en gewoon recht door de velden lopen met het risico dat een boer haar zou zien en dat ze in de problemen zou geraken. Lang duurde het haar echter niet om te bedenken wat ze zou doen en zonder nog een tweede keer aan de boeren te denken begon ze tussen de granen te lopen terwijl ze aandachtig elk detail van haar omgeving in de gaten hield. Het was bijzonder hoe honderden graansprieten een zee van goud konden vormen waardoor men snel de schoonheid en belangrijke rol van één aparte graanspriet zou kunnen vergeten. Als er geen boeren waren dan zou één enkele graan zo veel kunnen doen, zonder die ene graan zijn zaden zouden er geen velden vol graan kunnen zijn. In dat opzicht hadden mensen eigenlijk erg veel gemeenschappelijk met graan en net zoals bij graan vergat men vaak de schoonheid en bijzonderheid van een individu wanneer deze omsingeld werd door verschillende mensen. Maar zo was Alex niet, nee, zij keek naar elke individu en elk klein detail. Dat is dan ook hoe ze zowat direct de kleine deuk in de zee van goud opmerkte. Direct stak haar nieuwsgierigheid de kop op en na een klein gevecht tussen honger en nieuwsgierigheid begon ze dan ook in de richting van de deuk te lopen, honger direct vergeten. Wat ze verwachte wist ze niet maar het verbaasde haar zeker toen ze een jongen zag liggen, of beter gezegd, zijn knal witte haar verbaasde haar. Nog nooit had ze iemand gezien met zo een wit haar, tot nu toe had ze niet eens geweten dat er zo een haarkleur bestond. De kleur deed haar denken aan al de sneeuw die ze tijdens de winter had gezien. Weifelend keek ze de jongen aan om vervolgens even weg te kijken in de richting waar ze vandaan kwam. Moest ze hem alleen laten of moest ze blijven?

OOC; may i?