Still breathing [L Y A L L]

Van het één op het andere moment veranderde de omgeving. Daar waar het licht eens helder scheen, was niet langer aanwezig. Verschrikt had de engel diens grijze ogen geopend, waardoor hij moest toezien hoe verder hij verzeild raakte van dat wat hij eens zijn thuis kon noemen. Thuis, dat zich schuil hield achter de dikke laag wolken, waar hij zojuist doorheen was gegaan. Adonael had het gemaakte gat kort kunnen zien. Nog net voordat het wolkendek zichzelf weer herstelde. Alsof er totaal niets gebeurd was. Intussen nam de kracht van de wind enkel toe. Ervoor zorgend dat zijn lange, sierlijke witte vleugels als twee slappe vodden voorbij zijn lichaam flapperden, het onmogelijk tegen de versnellende zwaartekracht kunnen opnemend. De wil om, om te kunnen kijken groeide daarbij, aangedreven door de nieuwsgierigheid naar dat wat hem tegemoet kwam. Hij wist het wel. Hij wist wel dat hij naar Separa werd gestuurd. Immers had hij dat zelf overlegd met zijn Schepper. Maar nooit had hij gedacht daadwerkelijk ooit een voet in Separa te kunnen zetten. Hij had het slechts kunnen aanschouwen vanaf een afstand. Van bovenaf, waar ieder wezen niet meer dan een vage stip was. Ondanks dat Adonael niet over de mogelijkheid bezat Separa dichter te bekijken van bovenaf, wist hij wat er in die wereld omging. Wat er precies aan de hand was. Hoe de relaties tussen de wezens ervoor stonden. Adonael was niet dom. De engel wist wel hoe hij aan z'n informatie moest komen. Het was wellicht de hemel. Het rijk van het hiernamaals. Maar ook daar waren er dingen gaande. Echter waren er genoeg engelen aanwezig om bij te kunnen springen. Waaronder zijn eigen ouders. Daarom had de engel besloten zijn hulp elders aan te bieden. Hulp die hij Separa schonk. Ook hij wist wel dat hij de wereld niet veranderen kon. Daar was de wereld te groot voor, en hij te klein. Waarom had de Schepper anders hulp ingeschakeld? Hen gecreëerd? Niets gebeurde zonder enige reden.
De atmosfeer rondom hem veranderde. Elk zintuig werd erdoor getriggerd. Een grote druk oefende zich uit. Iets wat Adonael compleet onbekend bleek, wat ook te zien was aan de uitdrukking op zij gelaat. Echter duurde het niet lang meer, totdat zijn lichaam met een rotgang tegen de aarde werd gesmeten. Door de enorme impact ervan ontstond een krater in het stuk land, dat net leek te ontdooien na een strenge winter. De grond zelf was dan ook alles behalve zacht. Al was dat niet waar Adonael zich überhaupt op richtte. Zijn handen grepen naar zijn borstkas, daarbij zijn rug hollend. Een raar, zwaar gekuch kwam vanuit zijn keel zetten. Zo'n geluid waarbij men zou zeggen dat hij het verschrikkelijk benauwd had. Ineens leek het los te komen, waardoor de engel een flinke teug zuurstof naar binnen hapte. Het zorgde voor een enorm opgelucht gevoel, desondanks dat de shock van de val een grote impact had gehad. De grip rondom zijn borstkas verslapte. Een onbekend gevoel weerklonk daar. Een geluid, dat ritmisch sloeg. Een hart. Een hart dat was gaan kloppen door de klap. Verdwaasd ging Adonael zitten, beseffend dat hij zojuist -min f meer- geboren was. Geboren zoals stervelingen dat hadden. Zijn mondhoeken trokken omhoog, tot een glimlach. Het was gelukt. Hij was gearriveerd op Separa. Meteen schoot zijn blik alle kanten op. Bruin, bruin en nog eens bruin. Direct volgde zijn blik de weg naar boven, naar daar waar de zonnestralen neerdaalden. Gemotiveerd stond Adonael op, zich langzaamaan naar boven werkend. Maar zodra zijn ogen de eerste glimpen van Separa in zich opnamen, realiseerde hij dat hij niet alleen was. Vlak aan de rand van de krater stond een figuur. Een figuur dat hij slechts zwijgend aanstaarde.

Na een week lang weer redelijk eten en bewegen in zijn mensenlichaam voelde Lyall zich nog steeds zwak. Met ingevallen wangen was hij weer opgestaan. Het lang in zijn wolven lichaam zitten had zijn tol geëist. Toch was hij vandaag weer in zijn wolven vorm geshift om te gaan jagen. Zelfs al vond hij maar 1 kleine haas, dan was hij al blij. Meer was er tenslotte toch niet. Al het andere wild was al opgejaagd door de mensen. Hij zou vandaag naar white territory gaan. Daar werd nog het minst gejaagd van allemaal. Zich nog half uitrekkend shifte hij naar zijn Direwolf vorm en met een huil sprintte hij richting White gebied. Hij sprintte zelfs helemaal tot de gold fields. Vaak was hij er nog niet geweest. Er was simpelweg gewoon niks wat hem interesseerde. Tot nu toe dan. Hier moest wel iets van wild zitten. Normale mensen zouden hier niks vinden, maar een hongerige wolf pikte elk spoor van andere wezens op. Maar zelfs met zijn verbeterde reuk vermogen pikte hij alleen het spoor op van 1 konijntje. En zelfs die had zich diep genesteld ergens. Na een half uur lang te hebben gezocht en rond gesprint te hebben, zag hij het schichtige beestje wegschieten. Meteen schoot Lyall er ook achteraan. Wild van de gedachten van nieuw vlees. En na een kort hardloop wedstrijdje wist Lyall het konijn af te snijden en het tegen de grond te drukken. Om het vervolgens met een paar snelle happen op te eten. Tevreden genoot hij van het vlees. Voor de verandering was dit geen mager konijntje geweest maar een nog best vette. Terwijl hij nog na zat te kauwen hoorde hij iets suizen. Na rond te kijken en niks te zien keek hij de lucht in, om daar een stip te zien. Wat.. is dat? Vroeg Lyall zich af. Het leek groter te worden, maar zeker weten deed hij dat niet. Na nog een half minuutje gestaard te hebben werd de stip wel degelijk groter. Het viel neer op de aarde. Misschien was het wel zon zeldzame ruimtesteen. Bedacht Lyall zich met een sprankje hoop. Ruimtegesteente kon je voor bakken geld verkopen. Dan zou hij misschien in white gebied het laatste beetje goed ingezouten vlees kunnen kopen. Hij begon te rennen richting de plek waar hij dacht dat het object neer zou komen. Nu hij de stip nog beter zag, zag hij dat het geen steen was. Nee het was… een mens? Bijna zou Lyall als wolf zijnde met bek open van verbazing kijken naar wat hij nou zag. Op een afstandje bleef hij toekijken hoe de mens voor het oog groter en groter werd. Tot uiteindelijk de mens met een geweldige klap 40 meter verderop neerkwam. Meteen sprintte Lyall eropaf. De impact had een redelijk grote krater veroorzaakt. Met een laatste sprong stond hij op de rand van de krater. Hij keek naar beneden en zag de persoon liggen. Het is een man met vleugels. Dacht Lyall ietwat verbaast. Die zal wel sterretjes zien. Dacht Lyall met veel ironie, aangezien de persoon uit de lucht was gevallen. Bijna schrok Lyall toen hij besefte dat de persoon nog leefde. Een zwaar gekuch kwam uit de persoon, en meteen deed Lyall een stap achteruit. Oren naar achteren en begon te grommen. Ook al hoefde hij over het algemeen als Direwolf nergens bang voor te zijn. Als dit wezen zon grote klap overleefde moest het wel heel sterk zijn. de man keek op en glimlachte. Lyall ontblootte zijn tanden. De persoon stond langzaam op en inspecteerde de omgeving. Totdat hij merkte dat Lyall naar hem keek. Hij was al door zijn poten gezakt. Om bij het eerste de beste vijandige teken aan te vallen. Een zware grom kwam uit zijn borstkast. Terwijl hij de persoon met zijn bloedrode ogen aankeek. Hij voelde er nog niks voor om weg te geven dat hij alleen maar een shifter was en geen echte Direwolf. eerst zou hij zien wat deze persoon hier wilde of waar hij uberhaupt vandaan kwam.