Wait...what? [Hunter]

Opgetogen zetten hij een energieke eindsprint in over de trappen. Op weg naar huis. Hij had geroken dat Hunter daar in de buurt was. Het leek wel eeuwen legenden dat ze elkaar voor het laatst hadden gezien. Dax had zijn vriend best wel gemist als hij eerlijk was. Het was maar weer gebleken dat hij zonder diens advies een aantal hopeloze fouten beging. Zo als bij het bal, om maar wat te noemen. Daarbij was Dax ook gewoon gehecht aan Hunter als gezelschap. Als hij bij de jongen in de buurt was voelde hij zich zelf zelfverzekerder en maakte andere keuzes. Al was het maar om Hunter te bewijzen dat hij ook goede dingen kon doen. De jongen had dus gewoon een goede invloed op hem. Je zou bijna kunnen stellen dat Hunter Dax heropgevoed had. Hij kwispelde zachtjes toen hij in de verte zijn huis zag verschijnen. Wie wist wat Hunter allemaal had meegemaakt in de tussentijd. Dax had wel zin in een uurtje of twee gezellig bij kletsen. Hopelijk Hunter ook. Meestal was hij niet zo'n prater. Maar zo nu en dan als ze met z'n tweeën waren ging het wel redelijk. Eenmaal bij het huis aangekomen shiften hij terug. Uit enthousiaste shifte hij snel terug en bleven zijn oren en staart zitten. Maar dat kon hem nu echt niets schelen. Hij wist dat Hunter hem zou accepteren zo als hij was en Dax wilde echt niet langer wachten. Haastig maakte hij de deur open om vervolgens vrolijk naar binnen te stappen. Echter kwam hij voor een vervreemde situatie te staan. Stond er nu een wild vreemde in zijn huis? Of lag dat aan hem? Dax staarde de vrouw stomverbaasd aan. Hoe zou zij binnen gekomen zijn dan? En wat nog het vreemdste was, als hij zijn dierlijke instinken mocht geloven stond Hunter toch wel degelijk voor hem. Dit was werkelijk vreemd. Het leek net een droom. Zo vreemd, dit zou hij zelf nog niet eens bij elkaar fantaseren. "Ik heb het idee..."Begon hij aarzelend. "Dat er iets heel erg niet klopt hier."Het was haast een ongemakkelijke vertoning. Zo erg klopte dit niet. Er waren best veel woorden die hij aan Hunter zou koppelen. Maar vrouwelijk was wel een van de laatste dingen waar hij aan zou denken. "Hoe... doe je dat? Het is een truc, toch? Toch?"

|Mood: Overwhelmed |Words: 391 | Company: H-hunter? |

Enkele seconde bleef hij vol verwarring naar de gene die inmiddels half achter de slaapkamerdeur verscholen stond staren. Was dat nou Hunter die zo juist... gegild had? Had hij zich echt niet vergist? Was er niet gewoon een wild vreemde in het huis? Enkele seconde bleef het stil. Hij bekeek het persoon nog eens goed. Dat moest Hunter wel zijn, alleen dan... in vrouwelijke versie. Anders zou hij zijn dierlijke instinken niet meer kunnen geloven. En dat zou eigenlijk nog gekker zijn dan een vrouwelijke Hunter. "Ik heb het idee..."Begon hij langzaam. Hij wist niet zeker hoe hij dit nu het beste zou moeten zeggen. Toen hij zag hoe ongemakkelijk Hunter er bij stond twijfelde hij even of hij verder zou spreken. "Dat er iets heel erg niet klopt hier."Zei hij uiteindelijk dan toch maar. "No shit, Sherlock,"Klonk het sarcastisch van achter de deur. Nu wist hij wel zeker dat het Hunter was geweest die gegild had. Diens stem klonk behoorlijk vrouwelijk. Dax zweeg even. Dit , dit was zo onwerkelijk. Hij zou het nog niet eens bij elkaar kunnen dromen na een nacht flink drinken. Het moest haast wel een truc zijn. Dit was niet echt, toch? Dat kon toch niet! "Hoe... doe je dat? Het is een truc, toch? Toch?"Vroeg hij haast een beetje wanhopig. Een zachte zucht weerklonk. Vervolgens stapte Hunter van achter de deur vandaan. Vrijwel meteen wende hij zijn blik een beetje af. Hij wist niet precies waarom maar het voelde verschrikkelijk onbeleefd aan om zo naar zijn vriend te staren. De gehele situatie was waarschijnlijk al verschrikkelijk genoeg voor zijn vriend, daarbij hoefde hij niet ook nog eens te kijk te staan."Doe de deur dicht, wil je?" Shit! Natuurlijk, waarom had hij dat niet meteen gedaan? Haastig draaide hij zich om en sloot de deur. Naar wat hij wist was er op hem na in geen wijde omtrek ook maar iemand in de buurt. Maar toch, hij kon zich goed voorstellen dat het rot was. Zo'n open deur waar je door te kijk stond naar de buitenwereld. "Sorry." Mompelde hij een beetje verslagen. Inmiddels had Hunter plaats genomen om de bank. Dax ging op zijn vaste plekje zitten: het bed dat tegenover de bank stond. "En nee Dax, het is geen truc. Een vloek is een beter woord." Een vloek? Hoe had Hunter dat nou weer voor elkaar gekregen? Het viel hem op dat zijn vriend zich totaal voor de buitenwereld had afgesloten, alle gordijnen dicht. Slechts een kaars verlichtte de kamer. Logisch natuurlijk. Hij zou waarschijnlijk het zelfde gedaan hebben als zo iets hem overkwam. Attans, de eerste paar dagen. "Een lang verhaal. Maar om het kort te maken; Ik kreeg ruzie met een heks, waarna ze me compleet veranderde. In dit." Vertelde Hunter hem. Enkele minuten zweeg hij. Dax had geen idee hoe hij hier op een juiste manier op zou moeten reageren. Het was dan ook niet bepaald... de normaalste zaak van de wereld. Misschien kon hij er maar beter zo normaal mogelijk op antwoorden. Het niet erger maken dan het al was. "Wow... maar als iemand zo iets niet verdient dan ben jij het wel." Zei hij en keek Hunter met medelijden aan. Nee, Hunter was wel een van de laatste personen op de wereld die zo iets zou moeten overkomen. Zou het nog omkeerbaar zijn? Misschien dat als ze de heks terug konden vinden dat ze het goed zouden kunnen praten. Maar daarvoor zouden ze heel Separa moeten uitkammen. En tot die tijd zou Hunter alsnog als vrouw door het leven moeten. Aan dat plan hadden ze dus op het moment nog niet zo veel. Even twijfelde hij of hij het volgende aan Hunter zou vertellen. Als er een iemand was die hem er niet voor zou veroordelen dan was hij het wel. En Dax wist zeker dat het de situatie net even iets minder ongemakkelijk zou maken. "Ik heb gelogen." Zei hij zachtjes. "Ik denk dat het je niets zou verbazen maar ik heb me nooit aangetrokken gevoelen tot het vrouwelijk geslacht."Op het eerste gezicht leek het alsof deze woorden niets te maken hadden met de gehele situatie. En hij uit het niets over zich zelf begon. Maar ze spraken voor zich. Dat het even duidelijk mocht zijn dat hij nooit maar dan ook nooit op 'die manier' naar zijn vriend zou kijken. "Maar goed..." Mompelde hij en keek Hunter weer aan. "Denk dat we haar nog terug kunnen vinden? Misschien zouden we het met haar uit kunnen praten en wil ze je wel weer terug veranderen. Ik ken zelf ook iemand die bezig is om verschillende soorten magie te beheersen. Ik kan aan haar vragen of zij er misschien een oplossing voor weet als je dat wat lijkt?"Stelde hij voor. Wie wist wat Callem voor elkaar zou kunnen krijgen. Tot nu toe had ze hem al meer verbaasd met haar krachten dan hij zich ooit had kunnen voorstellen. Misschien zou ze zich zelf er in kunnen trainen en over een paar maanden Hunter terug veranderen? Hij zou haar er voor in ruil kunnen helpen met wat ze dan ook nodig had."Maar tot die tijd... is eigenlijk het enige advies dat ik je zou kunnen geven om te beginnen met het accepteren van je nieuwe zelf. Anders kom je nergens."Zei hij en glimlachte een beetje gemoedelijk. Hij wist wel dat hij makkelijk praten had. Het moest een nachtmerrie zijn om van geslacht te wisselen. En zeker voor iemand met zo'n persoonlijkheid als Hunter. Het zou waarschijnlijk nog al een uitdaging voor de jongen worden om zich hier bij neer te kunnen leggen en verder te gaan met zo als het nu was. Maar alle kleine beetjes zouden helpen en als hij kon bijdragen aan die beetjes dan deed hij dat maar al te graag.  

|Mood: In medelijden gehuld |Words: 968  | Company: Hunter |