Zzzzz[Hunter]

Het was redelijk vroeg in de ochtend toen Dax stilletjes zijn huis verlaten had. Hij kon wel een ochtend wandeling gebruiken om weer een beetje helder te worden maar had Hunter daarvoor niet wakker willen maken. En was dus zelf stilletjes weg geslopen. Zo ver hij wist had zijn vriend niets in de gaten gehad. De wandeling naar het sneeuw gebied boven op de bergen had wel degelijk geholpen wakker te worden. Dax was zelf toen hij eenmaal boven was wat langer gebleven. En had uit de gevallen sneeuw een stambeeldje gemaakt. Het had een kitten moeten worden. Maar uiteindelijk was hij er oké mee dat het meer op een vis leek. Toen die vis eenmaal af was vond hij het wel tijd worden om terug naar huis te gaan. Het was nog wel een eindje terug. En tegen die tijd zou het wel zo rond elf uur zijn. Hij wilde wel terug zijn voordat Hunter wakker was. Straks zou zijn vriend zich nog onnodig zorgen gaan maken ook! Eenmaal thuis bleek gelukkig dat Hunter nog sliep. Hij zelf had het bed dat midden in de kamer stond en eigenlijk zo wel bed als bank was gebruikt om op te slapen. Hunter had zo te zien een andere plaats uitgekozen. Verder was de kamer een grote puinzooi. Dat was het al. Maar na deze nacht was het er niet beter op geworden. Hij maakte van de gelegenheid gebruik en begon zachtjes wat dingen op te ruimen. Na een half uur zag de kamer er al weer redelijk netjes uit en besloot hij dat het tijd was voor koffie. Het was inmiddels al half twaalf. Dax liep naar de keuken en maakte twee koppen verse koffie klaar. Dax glimlachte even. Zo'n ochtend ging toch snel weer voorbij zo. Alles was al klaar om aan de koffie te kunnen beginnen. Alleen Hunter nog niet. Maar goed, hoe moeilijk kon dat zijn? Om die kerel wakker te maken. Moest te doen zijn. Dax liep de woonkamer in en zetten de twee koppen koffie op tafel. Vervolgens stapte hij op Hunter gaf en schudde zachtjes aan zijn schouder. "Good morning!"Zei hij er vrolijk bij.
   
   

   |Mood: Sleepy |Words: 361  | Company: Huntie! |

 

Dax had Hunter zachtjes wakker willen schudden. Het was immers al koffietijd en Dax wist zeker dat Hunter niet van plan was de hele dag hier te willen blijven slapen. Echter bleef de jongen even diep slapen als voordat Dax hem heen en weer geschud had. "Hunter?"Vroeg Dax twijfelend en schudden hem dit keer stevig door elkaar. Weer bleef het stil. "Hey Hunter!" Zei Dax, nu wat harder. Weer geen reactie. Even slikte hij. Wat nu? Hij wilde Hunter niet op een al te ruige manier wakker maken maar als dit allemaal niet hielp wat dan? "Yo Hunter, wakker worden!"Gromde hij en pokte zijn vriend zachtjes in de zij. Toen er geen reactie kwam ging het zachtjes poken over in hard poken. En dat weer in zacht stompen. Verder dan dat wilde hij liever niet gaan. Echter was Hunter nog altijd even diep in slaap verzonken. Even bleef Dax met zijn armen over elkaar geslagen na denken. Wat voor opties kon hij nog meer proberen? Dax begon Hunter zijn schoenen uit te trekken. Zonder succes. Zijn vriend had niets door. Ook het poken van zijn vriend zijn gezicht had geen effect. "Ik heb het!" Snel liep hij naar het kleine salon tafeltje toe en griste het pakje sigaren weg. Deze hield hij vlak voor Hunter zijn neus. Zou moeten helpen toch? Met groeiende verbazing keek Dax naar een nog altijd slapende Hunter. Hoe kon dit niet helpen? Het was Hunter en dit waren sigaren.... hoe kon die combi niet werken?! Geërgerd legde Dax het pakje aan de kant. "YO WORD WAKKER JIJ-...."Dax zuchtte. Geen reactie. Hoe hard het ook schreeuwde. Ach ja hij kon Hunter natuurlijk ook gewoon door laten slapen. Alhoewel... was dit wel slapen? Twijfelend staarde hij naar zijn vriend. Even slikte hij. Nee, nee niet aan denken. Dat kon niet zo zijn. Dat mocht niet. Dax greep Hunter bij zijn shirt vast en schudden hem wild door elkaar. "Hunter wakker worden! Dit is niet leuk meer! Hoor je me?" Zei hij paniekerig. Geen reactie... Een beetje verbijsterd liet hij Hunter los. Dit kon toch niet waar zijn? Zo mocht het niet eindigen. Dat kon niet! "Hunter stop me zo te plagen het is leuk geweest word wakker jij idioot!"Riep Dax met trillende stem. Geen reactie. Het duurde niet lang of de tranen begonnen over zijn wangen te rollen. Was hij dan echt... heen gegaan? Dat kon toch niet? Nee, Hunter hield hem gewoon voor de gek. Dat moest gewoon. Voorzichtig probeerde hij te luisteren of zijn vriend nog adem haalde. Maar het leek even stil te blijven. Op dat moment was Dax er echt klaar mee. Hij moest weten of Hunter hem nu voor de gek hield of niet. Razend snel griste hij de eerste de beste kan met regen water en smeet de gehele inhoud over Hunter heen. . .
   
   

   |Mood: Paranoid |Words: 475 | Company: H-huntie...? |

 

Na dat hij van alles en nog wat had geprobeerd om Hunter wakker te krijgen bleef er voor hem nog maar een optie over. Toch, achteraf gezien had hij die beter niet kunnen inzetten. Het werkte. Zijn vriend hapte naar adem. En was dus wakker.  Meteen stond de jongen rechtop. Dax keek hem blij verrast aan. Blij dat zijn vriend nog in leven bleek te zijn. En net op het moment dat hij wilde zeggen hoe blij hij was te zien dat Hunter nog leefde werd hij ruw tegen de grond werkt. Vervolgens voelde hij hoe hij tegen de grond werd geperst. Dax had het idee geen lucht meer te krijgen en probeerde zich onder de ijzeren greep op zijn borst uit te werken. Helaas zonder succes. Met moeite wist hij nog wat adem te bemachtigen. De druk op zijn borst leek toe te nemen. "ARG"Angst begon door zijn lichaam te razen. Beelden flitste door zijn gedachten. Beelden van andere die hem onverbiddelijk ik een greep hielden. Klaar om hem op te sluiten. Vast te ketenen tot hij weer 'rustig' zou zijn. Een monsterlijke grom doorbrak dit alles. "NEE! LAAT ME MET RUST HET WAS MIJN SCHULD NIET" Schreeuwde Dax geschrokken en wende zijn blik af. Het bleef stil. "Dax..?"De druk op zijn borst verdween. Hij probeerde zijn ademhaling onder controle te krijgen. Voorzichtig schoof hij zich zelf een stukje van zijn vriend weg. Meer om het idee dan dat hij echt veilig zou kunnen zijn. "Dax. Het spijt me!" Hoorde hij Hunter zeggen. Echter drong het niet geheel tot hem door. De schrik van zo net had hem behoorlijk van zijn stuk gebracht. Vooral omdat het een vriend was die dit tegenover hem vertoond had. Hunter zelf leek ook nog niet bepaald bekomen van wat er zo juist gebeurd was. "Het.. Sorry! Je hebt geen pijn toch? Ik bedoel.. Sorry.." Hij keek Hunter maar half aan. Toen zijn vriend een hand uitstak om hem te helpen shiften hij naar dierlijke vorm en kroop weg onder het bed. "Geef me even." Mompelde hij. En bleef daar licht trillend van spanning zitten. Ja, het was zijn eigen schuld geweest. Hij had Hunter nooit zo abrupt moeten wakker maken. Maar op zo'n reactie was ook hij niet voorbereid. En hij moest eerlijk toegeven dat Hunter hem meer had laten schrikken dan hij van zich zelf toestond.  

|Mood: Shocked |Words: 396 | Company: Hunter |

Daar zat hij dan verscholen onder het bed. Langzaam werd zijn ademhaling weer enigszins normaal. En zakte de angst van zojuist een beetje weg. Enkele seconde had hij echt het idee gehad weer vast gehouden te worden door een van die vreselijke figuren die op die school hadden gewerkt. En waarom? Alsof hij ooit terug zou moeten. Dat was dus iets waar Dax zich meer zorgen over maakte dan ook maar iemand wist. Sinds zijn ontmoeting met Add was er iets vreemds gebeurd. De beste man had alle angst en pijn uit hem weten te slaan. En nu er niets meer over was kwam er ruimte. Ruimte voor oude gedachten en tikken. De gene die ze hem zo hard hadden proberen af te leren. Zijn manier van denken had vele andere beangstigd. Hij had eigenlijk geen idee of Hunter nog door had wie Dax ooit geweest was. Of dat zijn vriend verwachte dat het nu over zou zijn. En dat Dax door zijn manier van overkomen op andere toch maar een zwak onschuldig ventje was. Die zou niets ergs over zijn hart kunnen verkrijgen toch? Misschien kon hij dat ook niet. Maar de druk die zijn geest hem oplegde was te groot. Er was geen keuze meer over. De stilte na de ontmoeting had plaats gemaakt voor gedachten die niet van hem zelf waren. Extreem heldere beelden van andere figuren drongen zijn geest binnen. Dax wist alles van ze , hun naam, hun leefomgeving, alle plaatsen van alle moorden, hoe de moorden waren verlopen, wie er was vermoord, waarmee en waar. En dan kwam het. Als hij niet besloot deze nutteloze moordenaars op te ruimen werd hij langzaam gek. Hij werd er ziek van. Hij had het Hunter nog niet durven vertellen, dat zijn oude gewoonte meer terug was. En dat de gene die Dax in het klif hadden willen gooien niet langer meer onder hen waren. Dax had ze opgeruimd. Of beter gezegd: opgegeten. Hun stoffelijk overblijfsels lagen op de bodem van het Lobster Lake. Waar over een paar weken een laag ijs overheen zou liggen.  "Natuurlijk…"Klonk het zachtjes. Dax keek op. Het was zelden dat Hunter zo'n terneergeslagen reactie gaf. Zo open en breekbaar. Het was niet Dax zijn bedoeling geweest hem zo hard te raken. "Ik zal gaan."Dax opende zijn bek om te zeggen dat dat niet nodig was. Maar voor hij de kans kreeg had Hunter zich al omgedraaid en was de deur uit gelopen. Voorzichtig kroop hij onder het bed vandaan. Met een trieste blik keek hij de kamer rond. Dat het nu weer zo had moeten gaan. Hij had gewoon beter moeten reageren. Natuurlijk was er geen reden om bang te zijn. Hunter was zijn vriend! Als hij iemand kon vertrouwen dan was het Hunter wel. Oh jees wat stom. Vluchtig shifte hij terug. Wat uiteraard verkeerd ging. Maar Dax gaf daar niets om op dit moment. Hij kon Hunter maar beter zo snel mogelijk achterna gaan. Anders dan was de kans groot dat hij hem voorlopig niet meer terug zou kunnen vinden. En dat terwijl hij zo snel mogelijk zijn excuses wilde aanbieden. Met gehaaste pas verliet hij het huis. Daarbij dacht hij nog wel genoeg na om de sleutels van tafel af te grissen en de deur achter zich dicht te doen. Hij glimlachte een beetje toen hij de koude buitenlucht langs zich voelde strijken. Hij had het najaar gemist. Herfst was zijn favoriete seizoen. Daarna kwam de winter. Dax had niets met warmte. Kou deed hem goed. Hij volgde waar Hunter gelopen had. Voor hem was het door zijn gave geen enkel probleem om uit te vinden waar de beste man gebleven was. Het geurspoor hing nog vers in de lucht. Voor normale mensen iets wat niet wat onvindbaar was. Voor hem de normaalste zaak van de wereld. Niet veel later had hij zijn vriend gevonden. Hunter zat op een ban de bruggen. Meteen hield Dax zijn pas in. Hij trok bleek weg. Zich bedenkend dat er zich een oneindige diepte onder de brug bevond. En zijn vriend zat gevaarlijk ver naar voren. "Hunter het spijt me!"Zijn stem klonk gebroken. Alsof hij verwachtte dat Hunter hem niet zou geloven. Niet er op zou willen vertrouwen dat Dax over zijn schrik van zo juist was heen gestapt en dat ze verder konden gaan. "Ik had anders willen reageren. Het was stom van me om weg te kruipen..." Zei hij. En keek naar de de houten planken onder zich. Hunter was een van de weinige die hij echt had vertrouwd. Iemand die had laten lijken te dat hij te vertrouwen was, tot op de dag vandaag. "Ga alsjeblieft op de brug staan. Je bent maar een paar centimeter verwijderd van een val waarvan ik uit ervaring weet dat het behoorlijk wat levenslust uit je zal slaan." Mompelde hij. Zonder zijn vriend aan te kijken. Dat zou hij pas weer doen zodra die veilig en wel op de houten planken zou staan.  

|Mood: Guilty |Words: 830  | Company: Hunter |

Als versteend stond hij op de houten brug. Luisterde ontzet naar de lach van zijn vriend. Het enige persoon dat hij had kunnen vertrouwen. De gene die echt om hem gaf. Het was niet dat hij gemeen tegen Hunter wilde doen, maar dit ging een stap te ver.  "Levenslust." Klonk het lachend. Langzaam trok alle emotie uit Dax zijn gezicht weg. Zijn ogen stonden wijd open. Maar zijn blik verraden geen enkel deel van wat er binnen in hem om ging. Hij was een standbeeld geworden. Niet langer deelde hij zijn gedachten en gevoelens met de persoon waar hij dat al bijna zijn gehele leven gedaan had. Niet langer was het zo dat ze een veilig heenkomen zouden hebben. "Welke levenslust?" Dax zetten zijn nagels in de binnenkanten van zijn handpalmen. "Ik heb dit leven nooit nodig gehad."Geen spoor van acceptatie was op zijn gezicht te bekennen. Sterker nog, er was niets herkenbaars meer. Het leek alsof ze elkaar voor het eerst aankeken. "Je klinkt als een van hen." Zei Dax toonloos. En bekeek de man voor hem eens goed. Hij vernauwde zijn blik. In hoe verre was dit nog echt? "En het laatste wat jij hoeft te doen is je excuses aanbieden, Dax." Hij week weg. Het speet hem inderdaad dat hij dat ooit gedaan had. "Want je hebt helemaal niet verkeerd gereageerd. Je werd aangevallen, en je reageerde instinctief. Ik ben degene die me een miljoen keer moet verontschuldigen voor mijn monsterlijk gedrag." Zachtjes lachend schudden Dax zijn hoofd bij het horen van deze woorden. Het klopte niet. Er klopte niets meer van. En aan de andere kant was het ook zo helder. Het was zo voorspelbaar. Dit was iets wat hij al lang had kunnen verwachten. Zo had het moeten zijn en niet anders. "Alleen heb ik zo’n vaag vermoeden dat dat “optreden” een andere soort wond heeft achtergelaten dan een fysiek iets. Iets dat moeilijk te herstellen is." Dax rilde. Zijn vriend kon van alles hier op zeggen. Maar goed was het niet. "Misschien is het beter dat onze wegen hier scheidden. Je verdient beter." Een ijskoude nevel trok door zijn lichaam. Het vertroebelde zijn beeld. En maakte het te koud om helder te denken. Dit, hier was hij al zo'n lange tijd bang voor geweest. Maar nu het moment daar was wist hij voor zich zelf precies waarom. Zachtjes lachend schudden hij zijn hoofd. Waarop hij Hunter vervolgens recht in de ogen aan keek. Zijn blik was koud en hard. "Hoe durf je? Het leven zo gemakkelijk aan de kant te zetten. Je hebt geen idee wat je net zei. Hoe dat binnen kan komen bij anderen. Je weet niet eens hoe veel energie ik er in heb gestoken om jouw leven proberen te verbeteren. Ik had ook op kunnen geven hm. Er waren genoeg momenten geweest. Dan stonden we hier beiden niet meer is het niet? Maar nee, bij alles wat ik heb geprobeerd heb ik me stom verloren gevoeld. Je reageerde alsof ik je iets totaal vreemds en vooral overbodigs aanbood. Ik heb zelden gezien dat het je echt kon schelen." Ondanks dat het logisch zou zijn om met veel woede te spreken was elk woord en zonder emotie uitgekomen. Het klonk koud. Als grijze mist. "Maar dat geeft niet. Ik snap het wel. Het maakt niet uit wat ik tegen je zeg. Als ik goeds doe dan laat je het afglijden omdat je het je zelf niet gunt. Als ik een fout maak dan zie jij dat als de jouwe. Als ik je aanspreek op een van die dingen verbeter je dat niet maar straft je zelf af en berust in je eigen zonde. En dat is oké. Dat zit in je gesleten. Je bent een van de verbitterde. En die zullen er altijd zijn. Het leven heeft het zo bepaald Hunter. Niet iedereen heeft geluk."Dat laatste had zo luchtig geklonken, bijna spottend. Een smalle gemaakte glimlach verscheen op Dax zijn gelaat. "Maar zelfs de meest duistere ziel heeft een klein lichtje nodig om in leven te blijven. Ik denk niet dat het verstandig ik om elkaar nu te verlaten. Juist nu, nu ik jou het meest nodig ga hebben om niet te verdwalen in de krochten van mijn eigen verleden. Ik weet niet wat er van me overblijft als je mij de vrije loop zou laten Hunter. Ik denk dat ze me snel genoeg zullen vinden. En me opnieuw zullen opsluiten tussen vier muren. Ik was daarnet niet bang voor jou. Maar voor de greep die je op mijn uitoefende. Ik kenden hem nog." Frustratie flakkerde in zijn ogen. Maar verder was hij nog altijd dat standbeeld van eerst. Nog nooit eerder had hij zulk gedrag vertoont. Zonder enig spijt had hij de waarheid die hij zag in het gezicht van zijn vriend gesmeten. Terwijl hij wist dat te woorden oh zo kwetsend moesten hebben geklonken. Hij had geen spijt. Hij kon het niet.

|Mood: Empty |Words: 824  | Company: who were you again?  |

Met slechts een paar simpele woorden werd het vertrouwen versplinterd. Waren ze wel echt? Wat deed dat er toe? Hij ging om het beeld dat Hunter hem had willen toe drukken. Als hij echt gewild had dat Dax anders over hem dacht dan de rest dan had hij zich niet zo moeten afsluiten. Want Dax geloofde wel degelijk wat zijn vriend zij. Niets wat hij gedaan had had invloed gehad. Hij was nog altijd even onbelangrijk als bij hun eerste ontmoeting. Slechts iets waar je tijdelijk gebruik van kon maken in het leven. Maar vol vertrouwen, nee dat werd hem niet gegund. Dat beeld stak hem hard genoeg om zich zelf in een keer voor Hunter af te sluiten. Er stond geen vriend meer tegenover de jongen. Maar een persoon. Een met een lege blik in zijn ogen. Zo een als hij binnen de school muren ook had gehad. Iets wat duidelijk maakte dat hij niet te vertrouwen was. Het duurde erg lang voordat het tot hem door drong wat zijn antwoord met Hunter had gedaan. Pas toen hij de stem van zijn vriend hoorde keek hij weer diens kant op. Hunter zag er maar wat zwak uit. Dax bekeek hem met een vragende blik. Was dit echt? "Alles wat je voor me hebt gedaan, Dax, was inderdaad nieuw." Dax keek weg en zij niets. Maar aan zijn gezichtsuitdrukking was te zien dat het hem geen goed deed. Hij had zijn ogen gesloten en fronste. Het zag er een beetje uit alsof hij zich stilletjes ergens aan ergerde maar dit niet zo zeer aan de buitenwereld wilde laten zien. "Wat je me gegeven hebt, dat is me onbekend. Ik heb het nooit gekend. Het was altijd mijn zusje en ik geweest. En inderdaad, wat je zegt is waar. Alles wat je voor me deed kon ik moeilijk accepteren. Jarenlang had ik de verantwoordelijkheid van Anna op me genomen, zodat zij wel haar geluk kon hebben. Voor zover dat mogelijk was. En na haar dood is dat nooit veranderd. Je was, en bent, de enigste die me op de been hield Dax." Waarom wilde Hunter dan zo graag weg als dat een feit was. Een beetje verward keek hij de oudere jongen weer aan. Zijn ogen verwijde zich ietwat van verbazing toen hij zag hoe Hunter er bij zat. Huilde hij nou? "Maar ik zit gevangen in mijn verleden en ik kan het niet loslaten. Het infecteert anderen. Kijk maar naar jezelf. En zij zullen je niet weer krijgen. Echt niet." Dax zweeg. Deed het dat echt? Hij kon nou niet zeggen dat door deze ene gebeurtenis Hunter een slechte invloed op hem had gehad. Hij was gewoon overstuur dat Hunter weg wilde. Hij was gewoon bang dat ze elkaar nooit weer zouden zien. Dat Hunter op een dag dood zou zijn en dat hij er niets aan gedaan had om de jongen tegen te houden. "Het spijt me.. Het spijt me voor alles." Dat waren de eerste woorden die pas weer echt tot hem door drongen. Hunter draaide zich van hem weg. Zakte op de grond. En bleef daar knielend zitten. Nog voor hij er ook maar verder bij na dacht liep Dax naar Hunter toe, knielde voor hem neer en nam hem voorzichtig in zijn armen. Even viel er een korte stilte. Wat viel er dan ook te zeggen? Hunter had iemand nodig die daadwerkelijk om hem gaf. En er voor hem zou zijn op moeilijke momenten. Tenminste, zo zag Dax dat. En hij vond het niet erg om dat persoon te zullen zijn. Maar daar zat zijn fout. En dat besefte hij zich nu pas. Hij had voor Hunter de keuze gemaakt. Terwijl Hunter het waarschijnlijk niet zou toelaten. Er nog niet klaar voor was om wat voor reden dan ook. Misschien zat het wel gewoon in het karakter van de jongen gesleten. En Dax, hij was zo verschrikkelijk stom geweest zich de non-acceptatie aan te trekken. Er een probleem van te maken. En dat terwijl hij nog niet eens de helft wist van wat Hunter allemaal mee zou hebben gemaakt in het verleden. "Hunter?" Voorzichtig liet hij de jongen hem aankijken. "Ik vergeef het je."De woorden klonken warm, vriendelijk en waren met het volle verstand bewust uitgesproken. Hij meende het. Dax drukte de jongen wat steviger tegen zich aan. "Er zou geen enkele reden moeten zijn om je zwak te voelen tegenover mij, laat staan je daar dan ook nog eens voor te schamen. Daar zijn we immers vrienden voor."Zei hij zachtjes. Hij hoopte dat Hunter een groot deel van zijn verdriet vrij zou kunnen laten. En niet op de helft zou stoppen enkel om het feit dat hij in zijn bijzijn was.

|Mood: Indescribable |Words: 787 | Company: Hunter |

Het waren de eerste woorden die tot hem door drongen. Ze braken zijn onverschilligheid. En maakte dat er een gevoel van medelijden kwam op zetten. Het spijt me.. Het spijt me voor alles. Het was een vervreemde situatie voor hem. Haast onwerkelijk. Hij had Hunter nog nooit eerder zo zien breken. Zo wel mentaal als fysiek. Er leek maar geen einde te komen aan het zachte gesnik. Zonder er verder te veel bij na te denken knielde hij bij Hunter neer en omarmde de jongen. Heel even leek het alsof Hunter hem weg zou willen duwen. Maar net toen Dax los wilde laten ontspande de jongen zich. Dax voelde hoe Hunter op diens beurt zijn armen om hem heen sloeg. De haperde ademhaling van de jongen deed Dax van binnen huiveren. Hij had hem gebroken en het was zijn taak om hem weer- Dax zijn blik verwijde zich ietwat. Waarom had hij zich dat in hemelsnaam niet eerder beseft? Hij had al die tijd al ingevuld dat het zijn taak moest zijn om Hunter te helpen. En had daarbij gewoon egoïstisch als hij was maar van Hunter verwacht dat de jongen daar open voor zou staan. Als Hunter hem nodig had dan zou dat duidelijk zijn. En het was belachelijk van hem geweest om te blijven aandringen. Dax drukte de jongen ietsje dichter tegen zich aan. Al was het maar voor het idee hem zo niet kwijt te zullen raken. "Hunter?" Vluchtig veegde de jongen enkele tranen weg en keek vervolgens op. "Ik vergeef het je."De worden waren warm en geruststellend. Dax was zeker van zijn uitspraak. Nooit weer zou hij Hunter tot openheid dwingen. Het meeste wat hij kon doen was de jongen duidelijk maken dat hij open kon zijn in de buurt van hem. Het moest een eigen keuze blijven. "Er zou geen enkele reden moeten zijn om je zwak te voelen tegenover mij, laat staan je daar dan ook nog eens voor te schamen. Daar zijn we immers vrienden voor."Zei hij wist ondanks de emotionele lading van het moment toch nog een soort van zeker glimlach op zijn gelaat te zetten. Het deed hem goed te zien dat Hunter terug glimlachte.  "Je hebt gelijk,"Verbaasd keek Dax hem aan. Gelijk? "Dankjewel."Dax staarde hem zwijgend en in diepe verbazing gehuld aan. Waar had hij dit aan verdient? Hunter legde zijn armen op Dax zijn schouders. Het voelde goed om eindelijk weer steun te kunnen vinden bij hem. "Dankjewel voor alles. Voor deze les. Je leerde me de definitie van vriendschap. Iets wat ik hiervoor niet gekend heb. Niet heb willen toestaan. En het spijt mij dat je daarmee te maken hebt gehad." Na die woorden werd hij losgelaten. Woorden die voor hem meer betekende dan Hunter zich ooit zou kunnen voorstellen. Een ding vond Dax wel: het hoefde de jongen niet te spijten. Hij had hem te veel gedwongen zich open op te stellen. Het was zijn eigen schuld geweest dat Hunter zich gesloten tegen over hem gedroeg, toch? Ach hoe dan ook, hij was blij met de jongen zijn woorden. "Je bent te goed voor deze wereld."Zei Hunter. Zachtjes schudden Dax zijn hoofd. Te goed voor deze wereld? Dat kon niet. Dat kon hij niet. Daarvoor had hij te veel dingen in zijn geweten verwerkt waar hij spijt van had. "Ik ben gewoon goed tegenover jou. Want jij verdient het." Zei hij en glimlachte een beetje. Vervolgens ondersteunde hij Hunter. Zodat ze jongen min of meer zelfstandig zou kunnen opstaan. Het leek hem verstandig de rest binnen verder te bespreken. Voor wat er nog te zeggen viel dan. Hier buiten was het koud en onaangenaam. Niet de beste plaats om bij te komen van een mental break down. "Zullen we naar binnen gaan?"Stelde hij dan ook voor.
   
   

   |Mood: Relieved |Words: 632 | Company: Hunter |