System error [Open]

Hij had hier op kunnen wachten. Eerder hulp gaan zoeken. Omdat hij wist dat het vroeg of laat zou gebeuren. Maar nee, in tegenstelling had hij ontkend dat het er was. En het aan niemand verteld. Ontkend dat hij ook maar enige vorm van hulp nodig had. Want reken maar dat Dax er bang voor was de professionele helpers weer in de ogen te zullen kijken. Eens een slechte ervaring en dat dus nooit weer. Echter was dit niet de enige reden waarom hij het had laten zitten voor wat het was. Dax was het voor de verandering eens met zich zelf. Zeker van de zaak die hij wilde uitvoeren. Hij bevond zich thuis, alleen thuis. En had sinds de moord op de twee Soullesshunters zo z'n mening over zich zelf opgebouwd. Dat waar hij het enkele weken nog mee oneens zou zijn geweest was voor hem nu niets meer dan de waarheid. Hij was een moordenaar. Een echte moordenaar. Geen excuses meer. Alles wat ze tegen hem hadden gezegd, het was niets meer dan waar. Zelfhaat flakkerde in zijn ogen terwijl hij zich zelf recht aan keek via de spiegel die zich in de hal bevond. Het was zo rond enkele minuten over twaalf. 'S nachts wel te verstaan. Voor de zo veelste keer wakker geworden uit een nachtmerrie. Rap had hij een besluit genomen en was opgestaan. Zo wilde hij niet meer verder. Hij was naar de hal gelopen en had zich zelf voor het eerst sinds lange tijd weer aangekeken. Nu was het slechts een kwestie van afwachten. Langzaam kreeg hij het koud van binnen. Bleef zich zelf strak aankijken. Nog voor zijn psychische trekje ingreep had hij de keuze eigenlijk al gemaakt. Het moest maar eens afgelopen zijn met deze waanzin. Waar was hij nou nog goed voor? Het enige wat hij te wegen bracht was een hoop ellende. Dat was inmiddels toch wel duidelijk? Dax had wel vaker met zelfhaat gekampt maar dit leek anders. Hij wist niet precies hoe het te beschrijven maar het leek haast wel alsof er een soort mist van achteloosheid om hem heen was komen liggen. Er was geen morgen meer. Het was nu, dit moment. Verder keek hij niet. Een verleiding kwam steeds maar weer opnieuw in zijn gedachten naar boven. Niet perse de verleiding om zich zelf van het leven te beroven. Dat zou te grof en te gemakkelijk zijn. Nee, Dax kende deze verleiding wel langer van vandaag. Hij wist wel beter wat hij van zich zelf vroeg. Het was niet slechts een simpele oplossing, dit kon uitlopen in een verslaving. Dat zagen velen vaak te laat over het hoofd. Als ze hem werkelijk zouden vragen wat er mis was dan zou hij niet eens kunnen antwoorden. Niet weten wat hij zou moeten zeggen. Ja hij had dit niet zomaar gedaan, maar waarom dan wel?   Om zich zelf te straffen misschien? Maar waarom zou het dan een verslaving zijn? Hij kon namelijk niet voor altijd schuldig blijven. Het was iets zwaks wat hij deed als hij zelf geen andere mogelijkheden meer zag. Als er niemand leek te zijn met wie hij er ook maar een woord over kon uitwisselen. Allemaal illusie uiteraard. Dat zegt men achteraf altijd. Natuurlijk stond iedereen op dat moment open voor praten maar had hij het weer eens niet gezien. Natuurlijk moest hij zich schamen voor zijn daden. Dat hij het vertrouwen in zijn vrienden zo was kwijt geraakt, wat ‘slecht’. Een smalle grijns werd op zijn gelaat zichtbaar. Zijn staart zwiepte waarschuwend heen en weer. Natuurlijk was hij kwaad op zich zelf. Het was immers zijn schuld dat iedereen maar van hem weg bleef lopen. En het was zijn schuld dat al die mensen nu doodwaren. En dat zijn vrienden daar wellicht bij betrokken zouden kunnen worden. Allemaal alleen maar omdat hij geen hulp had willen zoeken. De zwakkeling. Een korte grom ontsnapte hem bij het confronterende beeld van zich zelf. Dat ding voor hem… Dat systeem dat eigenlijk hij zelf was… Het klopte niet. Het functioneerde niet goed. Het hoorde niet thuis in deze wereld. Hij haten het. Het moest stoppen. Elke ademhaling, elke kleine beweging, elke gedachte: hij haten het. Het moest ophouden. Zonder verder na te denken draaide hij zich weg van de spiegel en begon richting de keuken te lopen. Elke positieve gedachten blokkerende. Haat was alles wat overbleef. Haat die hij er uit wilde gooien maar met niemand kon delen. Het was weldegelijk lang geleden geweest dat hij zich zo gevoeld had. Maar nog altijd zou hij precies het zelfde handelen als toen. Achteloos griste hij het eerste de beste mes dat hij kon vinden beet om het blad vervolgens met grote vaart dwars over zijn onderbeen te halen. De pijnsteek die volgde drong nauwelijks tot hem door. Zijn blik was totaal gefocust op de wond die was ontstaan en het bloed dat daar uitkwam. Het gaf een enigszins koelend effect, iets troostends. Maar ook dat hield al snel weer op. Een valse glimlach tekende zijn gelaat. Was dat alles? Zo weinig? Zo zwak? Nog een haal. Deze keer harder. De geur van bloed drong zijn neus binnen. De pijn, het voelen van de huid die opsplitste de warmte van het bloed. Het zetten zijn zintuigen op scherp, het gaf hem een kick. Doorgaan jij gestoorde imbeciel! Het was alles waar hij aan kon denken. Meer halen volgde. Korter, agressiever en ondoordachter. Zijn leden maten begonnen te trillen terwijl het bloed de vloer inmiddels al bereikt had. En nog altijd vond hij zich zelf zwak. Het mes werd achteloos weggesmeten. Gretig zocht Dax naar iets groters. Iets scherpers. Iets dat meer schade aan zou richten. Wist het vleesmes te bemachtigen. Dacht niet langer na en stak het mes met een grote vaart in de richting van zijn onderbeen. De pijn die vrijkwam was hevig genoeg om de gehele waan te doorbreken. Woede klapte om in schrik. Snel keek hij weg. Zijn handen lieten het heft los en voor het eerst sinds lange tijd wist hij het uit te schreeuwen van pijn. Niet perse lichamelijke pijn. Meer al het verdriet dat hij weggestopt had. Alle haat die hij voor zich zelf had opgebouwd. Toen hij zijn ogen weer opende bevond hij zich op de vloer. Hemelzeidank was het ding er met de zijkant in gekomen. Het stond half recht op en zat voor ongeveer de heft in zijn voed, enkel en onderbeen. Als hij echt gestoken had dan zou het misschien wel dwars door zijn enkel hebben gezeten. Met bevende handen pakte hij het heft vast en trok het mes uit zijn been. Al snel welde het bloed op. De eerste paar seconde liet hij het gaan. Geen idee hebbende hoe nu verder. Maar na een tijdje begon het toch wel tot hem door te dringen dat hij iets moest doen. Anders zou het niet goed komen. Voorzichtig stond hij op en hinkte met moeite naar de voor deur. De frisse buitenlucht kwam als een warm welkom voor hem. Dax griste de sleutels van het gangkastje en liet zijn zelf over de drempel in het dikke pak sneeuw vallen. Dat dit geen best idee was drong niet eens tot hem door. Veel verder dan het nu dacht hij niet. Het kon hem nog altijd nauwelijks schelen wat er met zijn voet zou gebeuren. Al stierf het af, dan nog. Het was zo als het was. Dax draaide op zijn rug. En bleef stilletjes staren naar de diepe nachtelijke sterrenhemel boven hem. Langzaam maar zeker verscheen er een glimlach op zijn gelaat. Deze keer niet vals of sarcastisch. Slechts tevreden. Haast dankbaar. Dankbaar dat dit niet geëscaleerd was. Dankbaar dat hij deze sterrenhemel op z'n minst nog een keer voor zich mocht zien. Inmiddels nam de kou bezit van hem. Zetten zowel zijn lichaam als geest op een laag pitje. Nog net hoorde hij voedstappen naderbij komen. Wende zijn blik van de sterren hemel naar de gestalte die slechts een paar meter van hem verwijderd was. En glimlachte hoofdschuddend. Alsof hij wilde zeggen dat het beter was hem hier te laten liggen.  

|Mood: System error |Words: 1356 | Company: My sick side  |

"Dax,"Klonk het. Hij keek op. Van de sterrenhemel naar de gestalte nog geen paar meter van hem vandaan. Een verbitterde glimlach verscheen op zijn gelaat. Mindo... Het was spijtig genoeg haar hier te zien. Hij vertrouwde haar dan wel niet geheel maar deze verschijning van zich zelf gunde hij eigenlijk niemand. Zachtjes schudden hij zijn hoofd. Ze moest hem hier laten liggen. Geen poging wagen hem te zullen redden. Zijn geest was al klaar om te gaan, nu alleen zijn lichaam nog. Het meisje knielde bij hem neer. Dax had de neiging om zich zelf op te krullen tot een bolletje, zijn benen in te trekken. Maar hij hield zich in. "Wat heb je jezelf aangedaan..."Mompelde ze. Dax zijn glimlach ging over in een grijns. Een valse nare grijns. Hij wilde dat ze weg ging. Hem hier zou laten liggen. Alle andere keren had ze hem ook niet geholpen. Waarom zou ze ook? Ze had een hekel aan hem, dat wist hij zeker. Hij begreep haar niet. Hij begreep niet waarom ze dit zo erg vond. Vooral Lyall had graag van hem af gewild. Waarom zou ze die wens willen verstoren? Dat was waanzin. Er moest en zal een einde aan hem komen. Daar was hij het zelf mee eens. Maar blijkbaar was het meisje het daar niet mee eens. Ze begon verband om zijn wonden te wikkelen. Verschrikt keek hij haar aan. "Blijf van me af! Laat me hier liggen!" Zei hij zacht grommend. Het had geen enkele wilskracht meer in zich. Nee, het had haast angstig geklonken. Alsof hij banger was voor wat er zou komen als hij het wel overleefde dan voor de dood zelve. Echter luisterde Mindo niet naar hem. Hij werd bij zijn schouders vast gepakt en naar binnen gesleept. Terug de gaals in. Terug naar... Een rilling van angst gleed over hem heen. Het mocht niet gebeuren. Mindo mocht dit niet mee maken. Hij moest haar zien te stoppen. "Laat me los! Laat me daar toch liggen! Mindo, luister je wel?! Mi-."Zijn adem stokte in zijn keel toen hij de keuken terug zag. Het leek veel erger dan hij zich kon herinneren. Zwijgend staarde hij naar de puinhoop. Toekijkende hoe het meisje dat hem probeerde te helpen haast ten onder ging aan de paniek die dit beeld met zich mee bracht. "Oh god Dax, wat heb je gedaan. We moeten wat doen, oh god oh god." Een hevig gevoel van spijt bekroop hem. Maar tegelijkertijd was hij al zeker van zijn standpunt. Het moest hier eindigen! "Mindo..." Zei hij zachtjes. Hij draaide zijn blikveld haar kant op. Even haalde hij diep adem en begon vervolgens op trillende toon te spreken. "Het spijt me Mindo. Het spijt me dat jij dit mee moet maken. Het spijt me voor iedereen die ooit met mij te maken heeft gehad. Het spijt me dat ik Add niet tegen heb gehouden. Het... het spijt me dat ik verliefd op hem ben geworden. Ik dacht eindelijk gelukkig te kunnen zijn. En dat ten koste van andere..."Even slikte hij toen hij een merkte tijdens zijn praatje te hebben gehuild. Zonder geluid dan wel, maar toch. De blik in zijn ogen leek ietwat helderder te worden. Niet dat dat perse als een verbetering telde. Nee, zijn blik was koelbloedig geworden. Hij was zeker van zijn zaak. En als hij het niet zou doen zou hij er zelf nog wel een poging op wagen. "Mindo, doe iedereen een gunst en verlos me. Er zou geen reden moeten zijn waarom je het niet zou kunnen. Steek me op de plaats van mijn hart, alsjeblieft?"Het had geklonken alsof hij het bij vol verstand had gezegd. Dat hij het meende en het niet ander wilde dan dit. Wat op het moment zelfde ook wel zo was. Met moeite wist hij de dolk die hij aan zijn riem bij zich droeg uit de schede te grissen. Deze reikte hij Mindo met trillende handen aan. Nog altijd die zelfde smekende blik op haar gericht. Een zwak glimlachje verscheen op zijn gelaat. De dolk nog niet geheel loslatende. Integendeel. Hij klemde zijn handen al steviger om het heft. Perfect, klaar om toe te slaan...  

|Mood: My soul has already died  |Words: 695 | Company: Mindo |

Nadat hij zijn spijt betuig had uitgesproken begon ze plots met spreken. Totaal vreemde zinnen vulde de keuken. Hij begreep het gewoon niet wat ze zei. Het was nooit goed geweest. En dat zal het ook nooit zijn. "Dax, nee. Het is oké, het is oké. I-ik vergeef je." Even keek hij haar aan. Zich beseffende dat hij haar niet meer geloofde. Ze vergaf hem niet. Misschien nu, in de opwelling van het moment dat ze deze woorden er uit had gegooid. Maar ze vergaf hem niet. Er was maar een iemand op de gehele wereld die hem ooit vergeven had. De rest wenste hem dood. Ergens kreeg hij de neiging om naar zijn vader te zullen luisteren en zich zelf van zijn leven te ontdoen. Terwijl dit idee in zijn gedachten vorm begon te krijgen kwam hij langzaam tot rust met zich zelf. Besefte hij zich gehuild te hebben tijdens zijn praatje van zo juist. "Je.. We... Je moet me vertellen waar ik verband kan vinden, we moeten je helpen en.. en.." De woorden drongen maar nauwelijks tot hem door. Intussen was hij tot de simpele conclusie gekomen dat het hier dan maar moest eindigen. Vrijwel meteen sprak hij. En helderder dan hij in tijden had gedaan ook. Dax leek van zijn zaak. En dat was hij ook. Haast zo zeker dat het leek alsof hij bij zijn volle verstand een doodswens uitsprak. Een die als volgt luidde: "Mindo, doe iedereen een gunst en verlos me. Er zou geen reden moeten zijn waarom je het niet zou kunnen. Steek me op de plaats van mijn hart, alsjeblieft?" Vervolgens griste hij naar de dolk aan zijn riem. En wist het heft vast te grijpen. Het voelde gemoedelijk aan. Iets wat hij al van af jongs af aan bij zich droeg nog eenmaal door zijn handen te laten gaan. Ondanks dat hij het snerpende geluid van het blad dat de schede verliet al duizenden keren gehoord had, deed hem het rillen. Dax klemde zijn spierwitte handen stevig om het heft en hield het uiteinde van het blad naar zijn borst toe gericht. Inmiddels was het idee in zijn hoofd een plan geworden. Een waarvan de uitvoering staken onmogelijk zou zijn. Het meisje wist met enige moeite de dolk uit zijn handen te nemen. Dax was het heft onbewust vast blijven houden aangezien hij er met zich zelf nog niet over uit was of hij deze taak wel aan haar toe vertrouwen. Maar toen de dolk uit zijn handen ontnomen werd verscheen er een klein glimlachje op zijn gelaat. Hij verheugde zich op het moment dat hij uit zijn lijden verlost zou worden. Echter verdween dat zelfde glimlachje al snel weer toen Mindo naar de dolk bleef staren maar geen verdere actie ondernam. Vrijwel meteen werd hij overvallen door een golf van angst. Angst om te blijven leven. Wat als hij zich niet ver genoeg zou kunnen uitstrekken om de dolk te kunnen bemachtigen? Haast geobsedeerd bleef hij naar het meisje staren. Zich langzaam aan beseffende dat zij de gene was die uiteindelijk zou bepalen of hij heen zou gaan of niet. Dat waar hij al voor gevreesd had gebeurde, zijn dolk werd naar onbereikbaar gebied gegooid. Zijn ademhaling versnelde zich, begon te haperen. Zonder enige tijd voor verweer werd zijn gezicht vast gegrepen. Werd er tegen hem gesproken. "Ik kan het niet,"Met een blik vol leegte staarde hij haar aan. "Je bent zwak."Constateerde hij. "Je hebt nog genoeg om voor te leven Dax. Het spijt me voor wat ik je heb aangedaan. Weetje? Ik heb een idee. We knappen je nu op, zorgen ervoor dat je beter wordt. Ja? Ja dat is een goed idee. En dan, als je weer beter bent, dan.. Dan beginnen we opnieuw, gewoon opnieuw. Oké? Dan vergeten we alles wat is gebeurd, en beginnen we opnieuw... Als vrienden."Geen mogelijkheid om te antwoorden nog te weigeren. Het frustreerde hem. Het drong niet tot hem door dat ze wilde helpen. Langzaam trok hij zijn benen op. Reikte er naar met zijn handen. Wist zijn vingers net over de rand te wagen. En liet ze zinken in de warme open wond. Zijn scherpe nagels vonden zich gemakkelijk een weg door het vlees. Voorzichtig beelden hij zich in dat het de wond was die zou zijn ontstaan als hij de dolk welk had vast gehouden. En tot zijn verbazing hielp het. De druk en het gevoel van woede nam af. Blijkbaar dacht hij zelf zich zelf dood te hebben gestoken en daardoor werd hem het op zich zelf denken weer gegund. Zodra dat het geval was liet hij meteen los. Bracht zijn handen naar zijn gezicht toe en dacht nog eens goed na over haar woorden. Ondanks dat het een grote leugen had dat hij nog wat had om voor te leven zou hij dat van haar niet willen verpesten door hier nu vooralsnog te sterven. Hij leek weer ietsje helderder de wereld in te kijken. Ook te merken aan de onophoudelijke stroom van stille tranen. Die aantoonde dat de pijn weer tot hem door drong. "Je hebt gelijk." Sprak hij moeizaam. "Het ligt... het ligt in de woonkamer...."Het zou nog een heuse uitdaging worden haar de juiste plaats te wijzen. Maar hij zou er wel komen. Langzaam, woord voor woord. "Het is ... een kast."Hij was van plan meer informatie te geven. Maar hij moest zelf ook weer even denken hoe het ook al weer zat. "Van eiken houd. En er ligt eten in. Dat heb jij nodig. Waag het niet het niet te nemen."Na die woorden was zijn energie op. Hij kon slechts hopen dat Mindo wist hoe ze wonden moest hechten. Wat er ook zou gebeuren, het zou zijn eigen schuld zijn. Met deze gedachten en een onbeschrijfelijk groot schuldgevoel over wat het meisje dankzij hem zou moeten mee maken zakte hij weg in een van de meest vreemde dromen die hij tot nu toe gehad had.
   
   

   |Mood: Insane |Words: 991 | Company: Mindo |