Filthy thief [Open]

Haar adem kwam in wolkjes naar buiten, maar de immense koude van de winter was al weggetrokken. Binnenkort zou de zon weer tevoorschijn komen en het land dat was verwoest door de winter weer opbouwen. Ook in de stad was te merken dat het warmere weer begon toe te treden; mensen staken hun hoofd weer uit hun huizen en de markt stond weer. Er leek zelfs weer een enigzins positieve sfeer te ontstaan: vrienden praatten met met een optimistische toon tegen elkaar en ongeduldige kinderen speelden alweer buiten, sneeuwballen makend van de kleien restjes sneeuw die her en der verspreid lagen. Eentje had een sneeuwbal naar haar willen gooien, maar toen ze hem doods had aangekeken was hij plots niet meer zo dapper.
Mindo liet zich echter niet meeslepen met de vrolijkheid die was terug gekeerd. Want zij zag iets wat de andere mensen voor het gemak maar even vergaten. Waar vroeger bedelaars hadden gezeten, was het nu stil. Zij hadden de winter niet overleefd, alleen de rijkere mensen hadden kennelijk het recht om hier te overleven. Het maakte haar ziek en vergrootte haar haat jegens mensen alleen nog maar meer. De shifter zelf had het ook maar net overleefd. Als je onder haar lange mantel zou kunnen kijken, had je haar ribben kunnen tellen. Ze leefde, maar op het nippertje.
Dat was ook de reden dat ze deze stad was ingegaan: ze moest aan goederen komen om haar in leven te houden. Ofwel, stelen. Dat was voor haar de enige optie, gezien een baan nooit had gewerkt. En om eerlijk te zijn vond ze er wel plezier in, ze was er goed in.
Het meisje sloeg de kap van haar mantel over haar hoofd, zodat haar gezicht niet zichtbaar was. Stilletjes schoof ze tussen de mensen door, onopgemerkt hun zakken opensnijden, of met haar zachte handen dingen uit open zakken halend. Het ging redelijk goed, totdat ze het nogmaals deed, maar afgeleid raakte door wat tumult verderop. Ze struikelde half en trok daarbij haar slachtoffer een beetje mee, waardoor hij of zij had kunnen merken dat er gestolen werd van hem of haar. Mindo twijfelde niet langer en liep enigzins haastig weg, terwijl ze probeerde weer op te gaan in de menigte. Ze hoopte dat niemand haar had gezien, en dat haar slachtoffer niets door had gehad. Maar niets was zeker.


-Open!

Ze zigzagde tussen de mensen massa heen, snel, maar niet opvallend. Daar was ze op geoefend. Helaas voor het meisje had het voedselgebrek zo zijn tol geëist, haar lichaam was nog niet helemaal terug naar zijn normale vorm. Daardoor maakte ze fouten... Daardoor werd ze nu achterna gezeten.
Net toen het meisje er van overtuigd was geraakt dat ze weg was gekomen en vaart minderde, verscheen er een figuur voor haar neus. Mindo bleef stom verbaasd staan toen ze werd tegengehouden door een uitgestoken hand. Het was echter niet de hand die haar zo verbaasde, nee, het waren de vele staarten die haar de aandacht trokken. Het was namelijk Asura, de vrouw waar Mindo nog altijd gemengde gevoelens over had, die ook meerdere staarten had. En even, voor een moment, dacht Mindo dat het Asura was die haar weer had opgezocht. Maar niets was minder waar, deze vreemdeling was ongeveer haar leeftijd met gouden ogen, gelijkend aan de hare, in plaats van roden.
Het meisje zuchtte en liet haar hand zakken. Mindo schudde de verwarring en verbazing van zich af en wilde zich al om draaien om weg te rennen toen ze plots bij de pols werd gegrepen. "H-hey!" Bracht ze uit. Door de plotse beweging zakte de kap van haar mantel van haar hoofd, waardoor haar gezicht zichtbaar werd. Verwoed probeerde Mindo die weer op te krijgen met één hand, zonder erg veel succes.
Ze stopten bij een van de kraampjes en Mindo probeerde tegen te stribbelen. Echter stopte ze daar mee toen ze zag hoe het meisje een van de broden pakten en daarvoor een van haar ringen in ruil gaf. Met stomheid geslagen stond Mindo daar, zich afvragend waarom iemand zoiets zou doen voor een dief. "Ik ben bereid je dit aan te bieden, als je beloofd je eten voortaan op een andere manier bij elkaar te sprokkelen." sprak ze streng, maar met een warme ondertoon in haar woorden. Mindo vond zichzelf weer terug en er flitste iets van woede in haar ogen. Dit meisje was vast van white, die dacht vast dat de wereld enkel rooskleurig was. Ze zou zich niet zo makkelijk de les laten lezen. "Ik hoef je eten niet."Siste ze, waarna ze het geld uit haar zak haalde en terug aan het meisje gaf. "Op welke andere manier dan? Werken?" Ze lachte vreugdeloos."Er is niet één hond hier die mij een redelijke baan zou aanbieden." Ze wilde zich weer omdraaien en weg lopen, toen ze het kleine meisje zag. Ze leek te horen bij dit meisje. Mindo keek van het kleine kind naar de vreemdeling en even was er iets van onbegrip in haar ogen te zien. "Waarom zou je mij, een dief die van je stal, brood geven? In plaats van haar?"
Ze kon er niet bij.

Maar natuurlijk ^-^