stand up recruit!

Ze liet haar blik over het bos voor hen glijden, en volgde Lyall ietwat op haar hoede. Afgezien van wat kleine bezoekjes aan de Crystal mountains, was ze nooit echt het Grijze gebied in geweest. Ze wist niet zeker hoe blij de bewoners van dit bos zouden zijn als ze erachter kwamen dat er een Zwarte in hun midden was. Maar goed, daar hoefden ze als het goed was nooit achter te komen.
Al snel kreeg Mindo door dat ze niet alleen waren. Een groep wolven volgden hen stilletjes door het struikgewas. Ze leken Lyall te volgen, waardoor Mindo er vanuit ging dat dit wel zijn roedel moest zijn. Ze zouden hen niet aanvallen, al voelde Mindo zich wel wat bekeken door de stille wezens.
Plots hielden ze halt bij een klein veldje, waarvan Mindo bedacht dat het wel het trainingsveldje moest zijn. ‘oke.’ Begon Lyall. Mindo keek toe hoe de wolven gingen liggen, verspreid over het veldje. Geen van hen leek Mindo's aanwezigheid echt op prijs te stellen.
Lyall gooide zijn mantel neer en liep op haar af. 'Laat maar eens zien wat je kan. We gaan sparren en eens testten tot hoever je komt. Anders weet ik niet waar te beginnen.’Zei hij met een grijns. Mindo's ogen flikkerden even op en ze kreeg een klein grijnsje op haar gelaat. Ook zij gooide haar mantel verderop. Het was behoorlijk koud, maar ze had het idee dat na eventjes ze wel waren opgewarmd. ‘probeer me maar eens neer te halen.’ Tja... Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Lyall was een stuk groter en waarschijnlijk sterker dan haar. Zijzelf was meer gericht op het snel wegkomen, en niet echt op vechten. Bovendien was hij ook nog eens sneller dan haar, hoe moest ze ooit winnen? Ze wist een hoop zeer vuile trucjes, maar die waren echt vies en gebruikte ze liever niet. Lyall gromde wat naar de wolven, die wel heel erg op hun hoede bleken te zijn. Mindo voelde echter geen angst voor hen, zolang Lyall het niet wilde, zouden ze haar niets aan doen.
Na wat twijfel stapte ze toch op Lyall af, zich goed bewust van de wolven die haar scherp in de gaten hielden. Vlak voor hem kwam ze tot stilstand. "Well, here goes nothing."Mompelde ze zachtjes. Mindo maakte een schijnbeweging naar Lyall's hoofd en haalde toen met haar voet uit naar Lyall's knieholtes, hopend dat ze hem zou raken en hij hierdoor door zijn benen zou zakken.

Ze was dus overduidelijk niet snel genoeg. Lyall kon al hoofdschuddend wegbewegen, nog voordat ze de kans had echt schade aan te richten. Mindo schop dus in het niets, maar wist snel haar evenwicht terug te vinden. Lichtelijk geïrriteerd en bovenal genegeerd draaide ze zich weer om naar Lyall. ‘dat moet sneller.’ Hij schoof soepel uit van haar vandaan, zodat hij veilig zou zijn voor een andere aanval. ‘probeer je wat meer te ontspannen, ga wat door je knieen, het maakt je wendbaarder. Je bent kleiner en zwakker, probeer dan snelheid als voordeel te pakken.’ Mindo knarste wat met haar tanden bij die woorden. Dat was namelijk makkelijker gezegd dan gedaan. Ze was misschien beter in het ontwijken van dingen, maar hoe moest ze haar snelheid gebruiken om aan te vallen? Dat was de vraag van vandaag.
Plots klonken er ook nog vermakelijke geluiden vanuit hun publiek. Mindo keek ietwat verrast naar de wolven, die het kennelijk maar al te vermakelijk vonden. "Wat een humor." Bracht ze droogjes uit, waarna Lyall hen bijna kwaad tot stilte maande. ‘go on.’Sprak hij weer met zijn grijns. Mindo glimlachte lichtelijk naar hem, blij dat hij haar niet vernederde. 'houd geen trucjes achter de hand, gebruik maar alles wat je hebt. Van bijten tot haar trekken.’ Die woorden lieten haar toch wat bedenkelijk kijken. Dat zou ze namelijk niet echt willen doen. Ze zou Lyall's ogen niet beschadigen met haar nagels, en hem niet heel hard op zijn slaap slaan, of zijn vingers omdraaien. Dat waren gewoon niet echt dingen die je tegen iemand deed waarvan je hield. Mindo wist niet zo goed waar de grenzen in dit schijn gevecht lagen.
Opnieuw stapte ze naar Lyall toe, zijn tips opvolgen door nu wat door haar knieën te zakken en wat soepeler te bewegen. Ze hield hem strak in de gaten, opzoek naar een zwakte punt. Zijn kracht moest ze op een of andere manier tegen hem gebruiken, maar hoe?
Het meisje haalde uit naar zijn neus, wetend dat als ze hem raakte, hij zou gaan tranen. Dat zou zijn zicht belebberen en haar een voordeel geven. Maar dan moest het wel eerst lukken.
Vervolgens probeerde ze hem meteen daarna tegen zijn scheen te schoppen, al voelde ze zich ergens wel een beetje slecht over het feit dat ze hem misschien pijn zou kunnen doen. Dat gevoel zou echter snel weg vagen.

‘nog een tip. Houd 1 vuist ietwat voor je neus. Dan is die alvast veilig.’ Sprak hij spontaan. Mindo volgde zijn tip braaf op en hield haar ene vuist voor haar neus, zodat ze deze kon verdedigen. Net op dat moment leek Lyall dat zelf enkel niet te doen. Daar probeerde ze gebruik van te maken door hem op zijn neus te slaan, maar hij ontweek haar. hij lette echter even niet op, en dat was de reden dat ze hem tegen zijn scheen kon trappen en hij onderuit ging. Met een kleine glans van vreugde keek ze hem aan, blij dat ze toch nog wat had kunnen doen. Echter wist ze ook wel dat het meer geluk dan echte skills was. De ijsel op de grond had hem zijn grip ontnomen. Maar toch.
‘En nu nog een paar daarvan.’ Sprak Lyall blij, en dat maakte haar meteen ook een stuk meer opgetogen. ‘als het te erg word zeg ik dat vanzelf wel. Geef gewoon je alles.’ Ze wierp hem een brede grijns toen. "Aye, cap'n."Sprak ze met een fonkeling in haar ogen. Ze wist dat ze zichzelf nog wel een aantal keer voor schut zou zetten, maar goed, voor Lyall kon dat wel. En dat stelletje honden van hem zouden het toch aan niemand door kunnen vertellen. ‘gebruik je omgeving.’ Ze liet haar blik over de omgeving gaan zoals hij had verteld, en plots kwam een idee in haar op. Opnieuw zakte ze in de vechthouding die Lyall haar had verteld. Ze vuurde veel slagen op hem af, al waren ze niet eens echt bedoeld hem te raken. Ze hoopte dat ze hem op deze manier naar achteren zou kunnen leiden, want daar lag een klein bevroren plasje. Met wat geluk had hij die niet door, en zou hij naar achteren stappen en dat vallen op het gladde oppervlakte. Al hoopte ze het meer dan dat ze er daadwerkelijk in geloofde.

Lyall had haar weer volledig door. Ze nam gebruik van zijn tip, maar hield er niet echt rekening mee dat hij natuurlijk precies hetzelfde had gedaan, en al even goed door had dat er een aantal meter achter hem een bevroren regen poeltje lag.
De jongen speelde het spelletje echter even mee en liet zich, zoals Mindo had gepland, naar achteren werken. Hij wist echter de eerste twee slagen volledig te blokkeren. De derde keer raakte Mindo wat gefrustreerd, en gebruikte meer kracht dan bij de vorige twee. Lyall greep haar vuist echter met gemak uit de lucht, en voordat ze ook maar iets kon doen had hij haar eigen arm om haar heen gedraaid. Hij zette zijn been door haar poortje en voordat ze het wist had hij haar in een houding gekregen waarin ze niets meer kon doen. Haar ene arm was nog vrij, maar die was op haar rug gedraaid en daardoor dus behoorlijk nutteloos. Ze probeerde zich los te maken uit zijn greep door tegen te stribbelen, maar los kwam ze niet. Lyall had haar tegen zich aangedrukt, hun gezichten nog geen millimeter van elkaar vandaan. "En wat was je nu van plan?" Vroeg hij haar. Opnieuw probeerde Mindo zich door middel van kracht los te krijgen, maar het ging niet. Plots kreeg ze een idee, en een twinkeling kwam in haar gouden ogen. Ze ontspande ietwat en keek Lyall met een klein grijnsje aan. "Dit." Was het enige wat ze zei, waarna ze haar lippen op die van Lyall drukte. Even liet ze de kus voortduren, hopend dat dit genoeg was om Lyall af te leiden, al was het maar voor een seconde. Toen ze dacht dat zijn grip even wat minder werd, duwde ze zich van hem af en bevrijdde haar arm, waarna ze snel van hem wegsprong en vrij was uit zijn greep. Met een kleine pretlichtjes in haar ogen keek ze hem aan.

Een ietwat vals, maar slim plannetje vormde zich in haar hoofd. het was duidelijk dat ze niet met kracht vrij zou komen, dus wist ze iets anders. Lyall vroeg haar wat ze nu van plan was, waarop ze een klein grijnsje op haar gelaat kreeg en enkel "Dit." zei. Tijd om te reageren gaf ze hem niet, want het meisje drukte haar lippen tegen de zijne.
Lyall had dit duidelijk niet verwacht, zijn ogen schoten wagenwijd open en van verrassing verzwakte zijn greep heel eventjes. Dat was genoeg voor Mindo, met een duwtje wist ze zich los te maken uit zijn greep en stapte ze naar achteren, zodat ze buiten zijn bereik was. Met fonkelende ogen en een klein grijnsje op haar gelaat keek ze hem aan.
Lyall was duidelijk behoorlijk overdonderd, het duurde even voordat hij antwoord kon geven, en dat antwoord kwam in één woord. "Slim."
Plots klonken er hijgende geluiden vanaf de zijlijn, afkomstig van Lyall's wolven. Verbaasd keek Mindo ernaar, het duurde even voordat ze besefte dat de wolven hen gewoon keihard aan het uitlachen waren. Met één wenkbrauw opgetrokken keek ze naar het stelletje, niet wetend dat wolven zo menselijke konden zijn. Lyall kon het niet echt waarderen. Hij gromde kwaad naar de wolven, en wist ze met niet al te vriendelijk taalgebruik weg te jagen. Mindo grinnikte zachtjes toen ze ze ietwat zielig zag afdruipen. ‘niet te geloven.’ Mompelde Lyall. ‘in heel mijn leven heb ik nog nooit geweten dat wolven zoveel menselijke trekjes hadden.’ Mindo moest lachen door zijn woorden. "Nee, ik ook niet." Gaf ze toe. Plots gooide Lyall haar haar mantel toe, terwijl hij dit zei: ‘laten we voor nu maar stoppen met sparren. Je hebt het goed gedaan.’ Ietwat verbaasd keek ze hem aan, en haar blik vroeg 'nu al?' maar ze zei het niet hardop. Lyall was hierin de baas, dus als hij het zei dan was het maar zo. Ah well.
Mindo keek de 7 wolven na in de verte. "Hoe ben jij eigenlijk ooit die roedel begonnen?" Vroeg ze toch wel nieuwsgierig. Zijzelf had eens weg willen lopen, op zoek naar een roedel. Maar vossen hadden geen roedels, de wolven waren te groot voor haar, en de coyotes hadden al snel door gehad dat ze niet zoals hen was.

Lyall moest even nadenken voordat hij antwoord gaf oo haar vraag 'Nou,' begon hij. ‘toen ik nog alleen rondzwierf kwam ik regelmatig in contact met andere roedels. En sommige accepteerden dat ik er was, anderen vielen mij aan. Tot dan toe had ik er nog nooit echt op gelet dat Direwolfs veel groter, sterker, en sneller waren dan normale wolven. Maar ik begon die 3 voordelen te gebruiken in gevechten. Wat er voor zorgde dat ik soms wel tegen 3 andere wolven tegelijk won. Op een gegeven moment kwam het zo ver dat ik de alpha leider van een wat grotere pack had verslagen. Toen ik weg wilde lopen volgden 2 wolven me en wilden niet weggaan. Hoe vaak ik ook zei dat ze moesten oprotten.’ Bij die laatste woorden kwam er een klein glimlachje op haar gelaat. Toch leek er iets achter Lyall's woorden te liggen, maar ze kon er niet bij wat. De kans om erop door te gaan kreeg ze echter niet, Lyall leek te slikken en ging toen door met zijn verhaal. ‘toen ik merkte dat ik mijn kracht kon gebruiken om zelf een roedel te beginnen begon ik meer Packs uit te dagen, en na een aantal maanden rondzwerven, volgde de elite wolven van het woud mij. En had ik een zogezegde elite Pack.’ Dat was zeker een bijzonder verhaal, dat was zeker. Mindo keek opnieuw naar de wolven. Ze waren ieder stuk voor stuk speciaal, dat was zeker waar. "Je hebt geluk met hen, ze lijken heel loyaal aan je te zijn." Sprak ze wat bedenkelijk. Dat had ze tot op heden nooit begrepen, dat een dier zonder angst zijn of haar leven kon wagen voor iemand waar het om gaf. Maar sinds kort kon ze dat ergens wel begrijpen.
Haar blik gleed af naar Lyall, die zijn mantel weer had omgeslagen. ‘zo. Laten we je maar eens de basis leren.’ Stelde Lyall. Mindo volgde zijn voorbeeld en sloeg de mantel om haar heen. ‘zoals je vast wel weet heeft het menselijk lichaam een aantal zwakke plekken. Geef je daar een klap op, is het gauw over. Wat minder mensen weten, is dat de nek het grootste zwakke punt is. Niet om iemand te vermoorden of knock-out te slaan. Maar wel om voordeel te krijgen in een gevecht.' Hij wees met zijn vinger naar zijn ademsappel, en Mindo keek oplettend toe. Als ze wilde, kon ze best een goede leerling zijn. sla je hier op, dan is het over. Met wat geluk voor de ander heeft hij alleen even geen adem. met wat minder geluk, kneus je het of gaat het naar achter steken. Dan is het gauw over met je tegenstander.’ Ze knikte bij zijn woorden. Weer war geleerd
Ze wees met haar vinger naar haar slaap. "Je slaap, dat is toch ook zo'n plek?"

‘en ook schijt irritant.’ Voegde Lyall nog even als bijdrage toe. ‘ze zijn allemaal compleet anders. Niet qua uiterlijk, maar wel qua innerlijk.’ Mindo grinnikte om zijn woorden. "Ze hebben iniedergeval gevoel voor humor." Sprak ze droogjes.
Lyall begon te vertellen over zwakke plekken, en dat de belangrijkste daarvan toch wel de nek moest zijn. Mindo luisterde aandachtig en nam de informatie goed in zich op. "Je slaap, dat is toch ook zo'n plek?" Suggereerde ze. ‘als jij groter bent en flink wat kracht in je armen hebt mag jij wat mij betreft best op iemands slaap gaan rammen. Daar niet van. Maar zoals ik al eerder zei. Denk ik niet dat het heel vaak gaat gebeuren dat iemand kleiner en zwakker is dan jouw. Niet kleinerend bedoelt. Het is gewoon een feit.’ Tja, die woorden raakten toch wel even een gevoelige snaar. Vroeger, als klein kind, was ze de schrik van de buurt geweest. Het was niet bepaald leuk om opeens te horen te krijgen dat je... Tja, eigenlijk niet echt iets kon. Maar goed, moest ze toegeven, hij had wel gelijk. En dat maakte haar alleen nog maar meer vastberaden om er wat aan te verranderen.
Ze hield wijselijk haar mond, wetend dat er anders toch niet veel soeps uit zou komen. Gelukkig ging Lyall door. ‘ik zei al eerder, probeer je snelheid te gebruiken. Jij bent vliegensvlug als het gaat om reageren en bewegen. Daarom gaan we jouw wat vuile trucjes bij brengen.’ Ah, dat was al een beter onderwerp. Zij wist er een paar, maar die waren eerder om heel snel weg te komen, niet echt om de ander wat aan te doen. ‘vast wel dat je van verlammende stoten hebt gehoord.’ Ze knikte braafjes. Wellens van gehoord, ja. "op de volgende plekken zitten belangrijke zuurstof aderen die eenmaal goed geraakt zich afsluiten en het verlammende effect veroorzaken.’ Ze volgde zijn blik terwijl hij wees naar een paar plekken bij zijn bovenbenen, bij zijn zij, en nog wat plekken bij de schouders en weer de nek. Mindo probeerde de informatie zo goed mogelijk op te slaan.
‘Natuurlijk geld het weer. Hoe harder je stoot aankomt, des te meer schade. Van kwaad tot erger.’ Dat was wel iets cruciaals. Hoewel Mindo een crimineel was -daar hoefden geen doekjes om gebonden te worden- was ze geen moordenaar. Al betwijfelde ze of ze überhaupt zo hard zou kunnen slaan. ‘hier, ik doe zon stoot voor.' Hij haalde zijn arm omhoog en sloeg met volle kracht door de lucht, waarbij hij niet alleen de spieren in zijn arm, maar ook die in zijn rug en schouders gebruikte. Je hoorde de wind suizen. ‘als je zon stoot op iemand schouder geeft kan je er bijna wel zeker van zijn dat hij verlamd is.’ Een klein grijnsje kwam op haar gelaat. "Ja, dat geloof ik wel." Bracht ze toch wat overdonderd uit. Deze training maakte haar maar weer heel erg duidelijk dat ze niet met Lyall in een gevecht wilde raken.
‘hier probeer maar op mij uit. Probeer maar eens mn arm of been te verlammen.’ Ze keek hem verbaasd aan, terwijl hij haar bemoedigend toe knikte en naar voren kwam. ‘doe maar.’ Twijfelend beet ze op haar lip, ze wilde Lyall niets aandoen. Maar, Verbeet ze zichzelf, dit was een training. Anders kwam ze er toch nooit. Mindo haalde even diep adem en glimlachte ietwat schuldig naar hem, waarna ze haar hand op hief en op dezelfde manier als hij had voor gedaan op zijn rechterschouder sloeg.
Het was minder hard dan hij hard voor gedaan, maar zou toch wel behoorlijk pijn kunnen doen. Ze had zich niet ingehouden, zoals hij had gevraagd.
Voordat hij echter wat kon doen of zeggen, ging ze door haar knieën zitten, in dezelfde houding als hij. "Nu jij." Sprak ze. "Als ik het echt wil leren, moet ik ook weten hoe het voelt, niet?" Ze grijnsde naar hem, al was ze toch ietwat zenuwachtig. Maar dit zou alleen maar eerlijk zijn. En bovendien was het daadwerkelijk belangrijk te weten hoe het dan voelde verlamd te raken.
"En hou je niet in, dat deed ik ook niet."

Ze had hard geslagen, maar had toch de juiste plaats gemist. Dat maakte het nog wel erger, want hoewel Lyall er probeerde te verbergen, ze kon zien dat het pijn deed. Hij schudde even met zijn schouder, al om de pijn van zich af te krijgen. Mindo gaf hem niet de kans iets te zeggen, of iets van op haar slag aan te merken. Meteen zakte schuifelde ze wat naar voren en nam de zelfde houding als hem aan. "Nu jij" sprak ze vol zekerheid. Lyall probeerde er nog een 'maar' tussen te krijgen, ze kapte hem echter af voordat hij verder kon gaan. "Als ik het echt wil leren, moet ik ook weten hoe het voelt, niet?" Sprak ze. Lyall was het hier niet mee eens. "Nou dat is het hele doel van verlammen, dat je niets voelt" zei de jongen cynisch. Mindo maakte een geamuseerd geluidje, maar zou het er niet bij laten. Ze vertelde de jongen om zich niet in te houden, maar nog voordat ze haar zin had afgemaakt was er een tik tegen haar schouder hoorbaar en hing haar arm plots nutteloos langs haar lichaam. Mindo keek er verbaasd naar, waardoor ze Lyall's pijnlijke hand niet zag."Zo, dat is ook weer gebeurd" sprak hij droogjes. Mindo was echter nog iets te druk met haar arm die niet mee werkte. Met een frons op haar gelaat probeerde ze haar arm te bewrgen, zonder succes. Ze was nog niet eerder verlamd geweest. "Jouw klap was opzich perfect, maar hij moest wat hoger zijn. Nu tikte je alleen een spier aan." Gaf hij als tip. Het meisje was echter nog te druk bezig met haar zwabbertje arm. Ze zwabberde het wat heen en weer en barste in lachen uit. " moet je dat nu zien, ik ben van pudding geworden." Sprak ze al lachen, waarna ze weer wat met haar arm heen en weer zwabberde en opnieuw lachte door het rare gevoel. Of Nuja, eerder het gebrek aan gevoel.

Het voelde onwijs raar zo, met een arm die gewoon... Tja, echt niets meer deed. Het hing als een nutteloos iets aan haar schouder en zodra ze bewoog zwabberde hij enkel wat heen en weer op een nogal onnatuurlijke manier. Ze zwabberde er nog wat mee,en barstte toen toch wel in lachen uit. Al lachend verklaarde ze aan Lyall dat haar arm van pudding was gemaakt. Het gaf haar een beetje de slappe lach, en kennelijk was die nogal aanstekelijk want ook Lyall's glimlach werd breder. Hij zakte door zijn knieën naast haar en nam de verlamde arm in zijn handen, om he,mvervolgens weer te laten vallen. Mindo zat nog steeds een beetje te grinniken bij het gevoel... Of eerder, het tekort aan gevoel. "En je voelt echt niets?" Vroeg hij wat nieuwschierig. Mindo schudde haar hoofd. "Nope, helemaal niets." Ze prikte nog eens in de arm, maar er was geen sprankje van gevoel. Ze begon zich net af te vragen hoe lang dit nog ging duren toen Lyall haar een kus op de wang gaf en weer opstond terwijl hij zei: 'tsja, er is dan wel 1 probleem. Ik heb geen idee hoelang die verlamming duurt. Zon normale stoot 20 tot 30 minuten. Maar zon tik als ik net gaf. Geen idee. Misschien minuten, misschien uren. Of misschien wel een dag. Voordat je spieren en zenuwen weer normaal doen.’ Ze knipperde wat verbaasd met haar ogen. Een hele dag? Nu was het nog leuk, maar zo lang? Ze kwam weer overeind en probeerde de arm nogmaals te bewegen, zonder succes. Haar blik bleef op Lyall rusten, en een klein grijnsje kwam op haar gelast terwijl ze geluidloos op m afstapte. "Nou mooi is dat" sprak ze droogjes. "Dan zal ik je maar moeten aanvallen met.... Mijn pudding krachten" ze tilde op haar arm op en liep nog verder naar Lyall toe. Mindo zwabberde haar arm in zijn gezicht en probeerde hem zo goed en kwaad als het ging te slaan, al was het meer spelenderwijs. Voor de special effect maakte ze er nog wat pudding geluiden bij.

‘En je voelt echt niks?’ vroeg Lyall nieuwsgierig aan Mindo terwijl hij de verlamde arm optilde en weer liet vallen. ‘’nope, helemaal niks.’’ Was daarop het antwoord van haar, waarop ze vervolgens ook nog in haar eigen arm prikte. Een beetje gemeen plan vulde Lyall. Hij gaf Mindo een kus op haar wang waarna hij opstond en zei dat hij zelf geen idee had hoelang zoiets kon duren. Ze keek wat verbouwereerd naar hem nadat ze besefte dat hij best nog wel een dag zou kunnen duren. Terwijl hij zich weer omdraaide en wat verderop ging staan hoorde hij geluiden achter zich van iemand die opstond. Een seconde later hoorde hij van dichtbij achter zich ‘’Nou mooi is dat.’’ Lyall wilde de opmerking maken dat ze dit zelf had gewild, maar voordat dat kon sprak Mindo verder. "Dan zal ik je maar moeten aanvallen met.... Mijn pudding krachten" waarna ze snel dichtbij kwam en haar arm in zijn gezicht zwabberde. Ook waren er nog mooie bluppende pudding geluiden bij te horen. Lyall begon zachtjes te grinniken. Het zag er zo droog uit. Een Mindo met een soort spastische arm en dan nog die geluiden erbij. Hij zocht een manier om Mindo te laten stoppen met dit lachwekkende gebeuren, en besloot het te doen met een koekje van eigen deeg. Eerder deze dag had ze hem stil gekregen met een kus. Eens zien of Mindo ook zo stil te krijgen was. Hij nam een stap naar voren zodat hij recht voor Mindo stond. hij probeerde in haar gouden ogen te kijken en voor er ook maar iets gezegd kon worden drukte hij zijn lippen op de hare. En hoopte zo het pudding ‘monster’ te stoppen.

Ze zwabberde met wat moeite haar verlamde arm in zijn gezicht, waarbij zij voor de mooiigheid ook nog wat pudding geluiden nabootste. Natuurlijk besefte ze wel hoe kinderachtig ze zich wel niet gedroeg, maar eigenlijk maakte het het meisje bijzonder weinig uit. Stiekem was ze gewoon nogal kinderlijk van binnen, vaak liet ze dat echter gewoon niet zien. De meeste wezens kende de harde, ijverige kant van haar. Maar goed, die liet ze voor Lyall met liefde vallen. En gelukkig kon de jongen daar ook wel om lachen, hij grinnikte namelijk zachtjes.
Plots stapte hij naar voren, en ietwat verbaasd staakte ze haar geluiden reeks en ze keek Lyall inzijn blauwe ogen aan. Kans om te reageren kreeg ze niet, want Lyall gaf haar een koekje van eigen deeg door zijn lippen plots op de hare te drukken. Nu waren het Mindo's ogen die open schoten en wat verbaasd liet ze haar pudding arm vallen, waardoor Lyall weer bevrijd was van haar 'aanvallen'. Zijn plannetje had gewerkt.
Na even brak hun kus weer en Mindo grinnikte zachtjes. "Die gad ik kunnen verwachten." Sprak ze met glimmende ogen. "Maarreh.... Blijft dit echt voor een hele dag zo?"

Lyall drukte zijn lippen tegen de hare, om haar pudding aanval te laten staken. Dat hielp, want haar ogen schoten wat verrast open en ze liet haar arm weer vallen. Nadat de kus lang genoeg had voortgeduurd, maakte Mindo zich los van hem. Ze was even stil en grinnite toen zachtjes, ietwat overdonderd. "Die had ik kunnen verwachten," grinnikte ze zachtjes, waarop Lyall antwoord gaf in de vorm van een glimlach. "Maarreh... Blijft dit echt voor de hele dag zo?" Vroeg ze nu toch wel lichtelijk bezorgd, want voor even was het wel leuk om een arm van pudding te krijgen, maar een hele dag? 'Binnen 5 minuten moet je je arm weer kunnen bewegen. Zal even prikken maar niet heel erg.' Ah, dat was mooi. Ze wilde wat zeggen, maar plots stak er een ijzig koud briesje op. Mindo keek op en merkte op dat het harder ging sneeuwen. Het was wat verdacht, want ook Lyall merkte het namelij op. Mindo had meestal een redelijk gevoel voor het weer, ze kon het ruiken in de lucht als ereen storm aankwam. En ook nu hing er een bedrukte sfeer. ‘wacht even.’ Sprak Lyall, waarna hij naar een boom sprintte en er haastig in klom. Mindo keek naar dejongen terwijl hij helemaal naar boven klom. Plots huilde hij, een teken voor de andere wolven om de benen te nemen. Hij gleed naar beneden maar viel de laatste 3 meter naar benedenop zijn rug. Mindo hoorde een plof en sprintte op hem af. ‘sneeuwstorm op komst, en een zware.’ Sprak hij nog een beetje moeite. De kleur verdween uit haar gezicht, wetend dat dat alles behalve goed was. "Shiiiit." Bracht ze uit, waarna ze hem omhoog probeerde te helpen."We moeten hier weg..Kunnen we niet weer terug naar mijn huis? Of weet jij nog een onderkomen hier in de buurt?" Vroeg ze lichtelijk in paniek. Eens eerder had ze een sneeuwstorm gezien, en toen had ze veilig binnen gezeten. Dat was al geen pretje,laat staan dat ze er midden in kwamen.

Ze hielp Lyall overeind, die gelukkig niets gebroken leek te hebben. Soms leek hij wel van staal, hij was minstens 3 meter naar beneden gedonderd en stond gewoon weer op. Al was het ietwat wankel. ‘jouw huis is te ver weg, we zitten hier midden in het bos. Hooguit mijn onderkomen ,maar daar is net zo weinig beschutting als hier. Het enige wat ons te doen staat is proberen ons in te graven.’ die woorden maakten het nog eens heel veel erger. Alleen het idee al om opgekropt te zitten in een bedrukte ruimte van ijs, met een kans dat ze er zelfs niet meer uit zouden kunnen komen, gaf haar de kriebels. Ze was als de dood voor kleine ruimtes, dezelfde angst die ze voelde voor grote hoogtes. "Nee, nee, nee" fluisterde Mindo, maar de ijzige wind die was aan komen zetten rukten de woorden van haar lippen, waardoor Lyall ze waarschijnlijk niet kon horen. Het sneeuwde nu niet meer, de mooie witte vlokken hadden plaats gemaakt voor rondvliegende stukjes ijs, die haar wangen schrampten.
Haar hoofd werkte op volle toeren, proberend een andere uitweg te vinden. Maar Lyall had gelijk, ze zaten midden in het bos en de sneeuwstorm zou snel z'n hoogte punt bereiken. Op tijd een goed onderkomen vinden zat er niet meer in.
Lyall was al druk in de weer en floot in z'n vingers, waarop 3 wolven meteen aankwamen draven. Mindo beet op haar lip en stapte op hem af, terwijl de jongen naar een sneeuwberg keek. ‘die zal groter worden. We zullen ons moeten ingraven, het word niet fijn maar het moet maar.’ Hij wilde erop af lopen, maar Mindo hield hem met haar niet-pudding arm tegen. "Lyall, ik ga me niet ingraven." Ze slikte. "Ik.. Ik veranderd in m'n dierlijke vorm. Ik heb een warme vacht, dat houdt me wel warm. Bovendien, eh, de bomen beschermen me wel genoeg voor de hagelstenen." sprak ze, hopend dat ze zeker van haar zaak zou overkomen. De bomen zouden inderdaad wat bescherming geven, maar dat zou van korte duur zijn. Hoe dan ook, dat vond ze een fijner idee dan ingesloten zitten in een sneeuwkuil.