stand up recruit!

Natuurlijk was ze niet dom, ze wist heus wel dat het alles behalve veilig was om buiten te blijven, maar zelfs het idee om bekogeld te worden met vuist grote hagelstenen was voor haar een fijner idee dan zich in te graven in een sneeuw kuil.
Die angst kwam niet nergens vandaan; vroeger als kind was ze eens een verlaten hol ingegaan, die was ingestort terwijl zij er nog in zat. Nog net op tijd hadden haar ouders haar eruit kunnen vissen, maar het had een grote impact op kleine Mindo gemaakt. Iets wat nu nog steeds invloed had.
Lyall schudde met zijn hoofd bij haar woorden. ‘Mindo.’Begon hij, terwijl hij langzaam met zijn arm richting haar schouder ging. Mindo liet het begaan en bleef staan, maar er lag een onzekere blik in haar ogen. ‘je gaat mee.. dat sneeuw hol in. Buiten overleef je het niet.’Sprak hij langzaam en rustig, maar hij duldde geen tegenspraak. Hij leidde haar naar de sneeuwhoop, en Mindo liep met tegenzin mee.
‘ik weet niet waar je het idee vandaan haalt dat je het buiten zal overleven, maar als de hagel eenmaal op volle kracht door de lucht vliegt ben je ten dode opgeschreven. Waarom je niet in het hol wilt weet ik niet. maar please, laat me niet gedwongen worden je met kracht erin te trekken. Ik laat je hier niet buiten.’ Ze schudde niet zijn arm van haar schouder en bleef staan in de sneeuw. "Lyall, ik ga me niet ingraven."Sprak ze vastberaden, iets van paniek in haar blik toen ze naar de sneeuwhoop keek. Ze richtte haar ogen weer op de blauwe van Lyall. "Voor hetzelfde geld stort het in en komen we onder de sneeuw terecht en raken we onderkoeld of stikken we aan zuurstof te kort en verdwijnen we voor altijd onder het ijs en-" Ze kapte zichzelf af en haalde wat beverig adem, om zichzelf wat meer onder de controle te krijgen. "Ik wil het niet..." Vervolgde ze mompelend.

koppig bleef ze staan. Inmiddels waren de wolven al zo'n beetje klaar met hun orders. Een groot sneeuwhol lag voor hen. Het was groot, maar als er 7 wolven en 2 mensen in moesten, zou het toch lekker vol worden. Mindo vond dat eigenlijk maar helemaal niets. Lyall leek er echter een beetje klaar mee te zijn, twijfel lag in zijn blauwe ogen.
Toen er echter een enorme hagelsteen naast hen in de grond terecht kwam, ondernam Lyall actie. ‘oke. Dan ontneem ik je de keuze.’ De jongen stapte naar voren en Mindo zette een stap achteruit. Ze was echter niet snel genoeg, voor dat ze het wist had Lyall haar op zijn rug gelegd, Even was ze te overdonderd om te reageren, maar toen ze achterom keek en het sneeuwhol dichterbij zou komen, begon ze onrustig te bewegen in een poging vrij te komen. "Laat me gaan!"Grauwde ze terwijl ze zich los probeerde te krijgen van zijn greep. Ze kon hem flink in zijn gezicht trappen, maar hem pijn doen wilde ze ook niet. Het gevolg daarvan was dat ze ietwat hardhandig in het hol werd neergezet. Mindo keek verwilderd om zich heen, maar er was geen uitgang. Lyall had zojuist haar enige manier om te ontsnappen ontnomen.
De muren leken enigsinds op haar af te komen, en ze had het idee dat het hol ieder moment kon instorten. Haar ademhaling ging ietwat sneller en ze trok haar knieën tegen zich aan, waarbij ze haar armen om haar benen sloeg en haar hoofd verstopte, zodat ze niets anders dan zwart zag. 'Buiten blijven zou zelfmoord zijn, ik hoop dat je het begrijpt.' Natuurlijk snapte ze het, maar ze was veels te koppig om dat toe te geven. "Als dit hol in stort is het even goed zelfmoord."Gromde ze.

Natuurlijk had ze niet zo moeten reageren, maar veel deed ze er niet tegen. Ze was bang en geprikkeld omdat Lyall haar iets had laten doen wat ze niet wilde. Het meisje was zelfs zodanig afgeleid, dat ze niet eens door had dat het gevoel in haar arm weer terug begon te komen. Pas toen deze begon te prikkelen voelde ze het gevoel weer terug komen.
‘dan graaf ik ons uit.’ Snauwde Lyall al even koud als de sneeuw buiten. Als Mindo nu haar oren had, zouden deze onbehagelijk in haar nek gaan liggen. Ze had Lyall niet boos willen maken, alles behalve. Wijselijk hield ze haar mond, maar een van de wolven leek het bijna voor haar op te nemen. Deze gromde namelijk bijna waarschuwend tegen Lyall. Hier grauwde Lyall enkel kwaad op terug. Mindo kon het half verstaan, genoeg om te weten dat de wolvin haar mond moest houden. Dat deed ze echter niet, sterker nog, de andere wolven begonnen ook te grommen. Mindo had de neiging ze de mond te snoeren, maar wist dat dat geen slim plan was. Immers was Lyall hun alpha, en waarschijnlijk zou hij het niets vinden als zij zich er ook nog mee ging bemoeien. Bovendien kon hij het zelf prima. De jongen dwong zichzelf te kalmeren en waarschuwde de wolven dat het mis zou gaan als ze ruzie kregen, dat leken ze gelukkig te snappen.
Lyall wenkte de wolven om bij haar te liggen, en voor dat ze het wist lagen allemaal warme vachtjes om haar heen. Dit hielp niet echt, want het voelde voor haar alleen maar alsof de ruimte zojuist nog kleiner was geworden, maar ze snapte dat hij het goed bedoelde. Sterker nog, nu was hij degene die het koud kreeg. Mindo keek schuldig weg, wetend dat ze haar excuses aan zou moeten bieden. ‘sorry.’ Toch bood hij z'n excuses aan... Het klopte gewoon niet. Mindo aaide even een van de wolven achter diens oor, en schudde toen haar hoofd. "Nee, ik ben degene die sorry moet zeggen."gaf ze met tegen zin toe. Het meisje veranderde zich met wat moeite in haar dierlijke vorm, waardoor ze nu een warme, zachte vacht droeg. Voorzichtig stapte ze tussen de wolven door en krulde zich naast Lyall op, zodat haar warme vacht hem ook kon verwarmen. Haar ogen sloot ze, en ze ademde steeds diep in en uit, om haar kloppende hart wat onder de controle te krijgen. Het zou allemaal wel goed komen, over eventjes konden ze hier weer weg... Niets zou instorten Vertelde ze zichzelf steeds opnieuw, terwijl ze troost vond bij Lyall's lichaam naast haar.

Mindo keek hem ontsteld aan na zijn uitval naar haar. Ergens schrok hij van zichzelf hoe boos  het had geklonken, maar hij wilde even geen negativiteit horen. De situatie was al zo slecht. Een wolvin was het er niet mee eens geweest dat hij zo deed tegen het meisje. Ze gromde dat hij op moest houden. Waarop Lyall nog een tikje kwader werd. Grauwend zei hij dat ze haar kop moest houden. Hij zag Mindo ademhalen om wat te zeggen. Beter dat je nu stil blijft Mindo. Dacht Lyall in zichzelf. Als ze het voor hem zou opnemen zouden niet alleen de wolven ongehoorzaam blijven, maar zou de kans kunnen bestaan dat er ruzie tussen hun zou komen. De andere wolven begonnen ook te reageren en Lyall wist dat met kwade woorden hij ze niet de mond zou kunnen snoeren. Hij liet zichzelf weer kalm worden en zei dat van ruzie alleen maar ongeluk kwam. Die woorden leken effect te hebben en de wolven werden weer rustig. Met een knikje beval hij hun tegen Mindo aan te gaan liggen voor warmte. Ook al was hij nog steeds wat geïrriteerd door haar. Het was het belangrijkst dat ze warm bleef. Terwijl de wolven tegen haar aan gingen liggen begon hij wat met zijn mes te kloten. Terwijl hij het mes rondjes liet maken om zijn hand zei hij kort: ‘sorry.’ Het meisje krabde 1 van de wolven achter diens oren en die kreunde bijna van genot. In ieder geval heeft iemand het hier fijn. Dacht Lyall cynisch. "Nee, ik ben degene die sorry moet zeggen." Verbaast hield Lyall zijn mes weer stevig vast na deze woorden. Dat had hij niet verwacht. Dat zij haar excuses zou aanbieden. Ook shifte Mindo naar haar dierenvorm om vervolgens zich tegen hem op te krullen. Wat verbaast keek hij op terwijl de half vos, half coyote zich tegen hem aandrukte. Hij sloot zijn armen om het beest heen, maar tot zijn verbazing voelde bijna niks van de vacht. Hij keek ongemerkt naar zijn armen en zag ze wat glinsteren. Shit. Dacht Lyall. Dit is een fase van frostbite. Ik moet het niet veel kouder krijgen of het gaat fout. Ook moest hij het geheim houden voor Mindo of die zou nog meer zorgen aan haar hoofd krijgen. Hij probeerde zich deels te shiften dat hij in ieder geval meer haar over zijn armen kreeg maar omdat hij geen gevoel had in zijn armen lukte het niet. Dit is niet goed. Dacht Lyall terwijl hij op zn lippen beet. Nouja voorlopig red ik het wel. ‘het komt allemaal goed.’ Zuchtte Lyall zachtjes bij Mindo’s oren terwijl hij zijn hoofd op de vos liet rusten. Hij voelde zich slaperig maar er moest iemand wakker blijven om alles in de gaten te houden. Hij besloot dat hij maar die persoon moest zijn. Dan kon hij meteen de frostbite in de gaten houden. Zoals het nu was, was het nog niet erg. Alleen de buitenste laag van zijn huid was bevroren dus dat zou goed komen. Maar als ze hier nog een dag zaten opgesloten, dan kon dat nog wel is het einde van hem betekenen. langzaam terwijl het gevoel ook uit zijn handen trok viel het mes uit zijn hand, rechtop in het ijs.

Ze kriebelde een van de wolven achter diens oor, waarop het beest bijna kreunde van genot. Het bracht ondanks de barre situatie een klein glimlachje op haar gezicht. Het waren net honden, eigenlijk. Als kind had ze nooit honden mogen hebben, maar ze was wel eens met ze gaan spelen in haar dierlijke vorm toen. Eigenlijk, zou ik een hond moeten nemen.Bedacht ze zich, het zou haar goed doen om wat gezelschap te hebben als Lyall er niet was.
Haar gedachtes gingen weer uit naar de jongen, en ze voelde zich toch best wel schuldig weer. Het meisje voelde er niets voor toe te geven dat ze fout zag, maar het was wel waar. Bovendien had Lyall dit alles gedaan enkel om haar te helpen, terwijl hij het zelf waarschijnlijk behoorlijk koud had. Mindo zuchtte. "Nee, ik ben degene die sorry moet zeggen."Hij hield op met klooien met zijn mes, maar Mindo zag dat niet. Ze shifte met een kleine moeite naar haar vos/coyote vorm, waarna ze tussen de wolven door stapte en zich naast Lyall opkrulde, hopend dat haar warme, zachte vacht hem warm zou houden. Lyall sloeg zijn arm om haar heen, en Mindo liet een tevreden geluidje horen. Het viel haar op hou ijzig koud zijn handen waren, en dat baarde haar zorgen. Even schonk ze hem een ietwat bezorgde blik, waarna ze haar kop op zijn hand legde, hopend die zo warm te houden. ‘het komt allemaal goed.’Zachtjes legde hij zijn hoofd op haar buik. Mindo sloeg haar staart over zijn voeten heen.
Het enige vervelende van in haar dierlijke vorm zijn, was dat ze niet kon praten. Ze snapte wel dat Lyall moe moest zijn, en ze wilde hem vertellen dat hij moest slapen, dat zij wel de wacht hield, wat slapen lukte haar toch niet. Maar hoe?
Ga slapen. gromde ze, maar het was meer in de taal van een coyote of een vos, dan dat van een wolf. Toch hoopte ze dat hij het begreep. Ik hou wacht. Jij slaapt Haar zinnen waren kort, maar het was lastig te communiceren als dier.

Na haar excuses shiftte Mindo in haar dierenvorm en krulde ze zich op tegen hem. Waar hij had verwacht een warme vacht te voelen voelde hij alleen iets drukken. Dat baarde hem zorgen. Hij sloeg zijn arm om de vos heen en zag tot lichte schrik dat er al ijs kristalletjes op zijn arm zaten. Frostbite. Peinsde Lyall even. Gelukkig nog in een vroege fase dus dit is nog niet erg. Maar we moeten hier geen dagen zitten of dat word mijn einde. Kennelijk had Mindo ook wat ongewoons aan zijn armen opgemerkt want met een bezorgde blik keek ze hem aan. ‘het komt allemaal goed.’ Zuchtte Lyall terwijl hij zijn hoofd zachtjes op de vos liet rusten. De vos liet haar kop op zijn hand rusten zodat die hopelijk wat warmer zou worden. Ook haar staart werd om zijn voeten geslagen. Lyall voelde zich slaperig. Hij lag heerlijk zacht en alleen wilskracht hield hem wakker. Opeens zat Mindo wat te grommen. ‘hmm?’ zei Lyall. Hij had het niet verstaan. Nog meer grommen volgde maar Lyall kon er niet echt wat uit opmaken. Iets met slaap ofzo. Dacht Lyall verward. Na nog een keer in zijn hoofd haar gegrom na te gaan dacht hij dat ze bedoelde dat hij kon gaan slapen. Nee dat kan ik niet doen. Als ik ga slapen word de frostbite erger. Peinsde Lyall. Ook vertrouwde hij Mindo hier in dit hol niet helemaal. Claustrofobische mensen konden raar reageren als ze ergens zaten opgesloten. Al met al bestond de optie van slapen dus niet. ‘nee.’ Zei Lyall terwijl hij zijn hoofd schudde. Hij zou niet gaan slapen. Hopend om weer wat gevoel ik zijn handen te krijgen begon hij de kop van de vos lichtjes te kriebelen met de hand waar ze op lag. na een tijdje voelde hij tintelingen. Mooi. Die is in iedergeval veilig. Dacht Lyall tevreden. Hij zou niet sterven. Niet vandaag in iedergeval. Buiten gierde de sneeuwstorm nog door. Tijds besef verging en hij had geen idee hoelang ze er al zaten.

Zijn arm leek bijna bevroren, alsof er ieder moment ijskirstallen op konden verschijnen. Mindo schonk Lyall een wat bezorgde blik bij dit aanzicht. Waarop de jongen haar gerust probeerde te stellen met een het komt allemaal goed.. Mindo wist niet zeker of ze dat moest geloven meer, nog steeds leek het voor haar alsof deze ruimte ieder moment in kon storten. Maar dat was waarschijnlijk een gevolg van haar claustrofobie.
Lyall legde zijn hoofd op haar buik en Mindo de hare op zijn vrije hand, hopend die op te kunnen warmen op deze manier. Haar staart-die in verhouding veels te lang was voor haar lichaam-sloeg ze over zijn voeten. De vos merkte dat hij moe was, en probeerde hem ietwat onhandig in haar taal te vertellen dat hij moest gaan slapen. ‘hmm?’ Nogmaals probeerde ze hem door gegrom en gepiep duidelijk te maken dat hij moest slapen, en dit keer leek de jongen het te verstaan.
‘nee.’ Ze zuchtte zachtjes. Zijzelf was behoorlijk koppig, maar Lyall kon er ook wel wat van zeg. Het vosje ging er echter niet verder op in, wetend dat ze hem toch niet kon overhalen.  
De jongen kriebelde haar lichtelijk en Mindo liet een tevreden geluidje horen, dat bijna op een soort gespin leek. Beiden waren ze een lange tijd stil en buiten gierde de wind eindeloos door. Mindo voelde de slaap aan haar oogleden trekken, maar kon door de kleine ruimte niet slapen. De minuten kleefden aan elkaar en uiteindelijk was ze het besef van tijd volledig kwijt en al die tijd bewoog ze niet, afgezien van haar buik die ritmisch op en neer ging. Pas toen ze plots besefte dat de wind wat was gaan liggen, hief ze haar kop op. Gefocust draaide ze met haar oren, proberend de gedempte geluiden goed te horen. De wind was inderdaad wat gaan liggen, maar nu was er ook een ander geluid; dat van voetstappen. Verward luisterde ze, waarbij ze nu flarden van een gesprek meekreeg. Het waren een aantal mannen, die druk in gesprek waren.
"Waarom moeten we deze kou nu weer in, de sneeuwstorm is pas net gaan liggen." Gromde eentje geïrriteerd. "Omdat, Jord, alle beesten nu lekker in hun holletjes zitten en we ze daardoor makkelijk kunnen vangen. Als er zo vroeg al een sneeuwstorm is, betekend dat een strenge winter. We kunnen beter nu al gaan jagen, om voedsel in te slaan." De twee gingen verder in de discussie, maar Mindo had genoeg gehoord. Ze stond op en keek wat bezorgd naar Lyall. Wat nu? Ze konden zich beter maar blijven verstoppen, niet? Maar wat als ze hen vonden?

Eerst had Lyall niet begrepen wat Mindo bedoelde met haar gegrom. Tenslotte leek de manier van communiceren van vossen, totaal niet op die van de wolven. Maar nadat ze nog wat herhaalde begreep hij iets als slapen. Wilt ze dat ik ga slapen? Vroeg hij zich af. Nee dat kon niet. Dan zou hij nog meer afkoelen en zou de frostbite erger worden. ‘nee.’ Zei hij kort. Ze zou hem vast koppig vinden. Maar dat was ze zelf ook dus het maakte hem niet veel uit. Hij kriebelde de vos zachtjes bij haar kin met de hand waar ze met haar kop op lag. een tevreden geluid was te horen wat kon doorgaan als spinnen van een kat. Een tijd lang leek de tijd steel te staan. Er gebeurde niks. Alleen aan hun adem kon je merken dat de tijd voorbij ging. We hadden de ruimte groter moeten maken. Dan had ik ook kunnen shiften. Dacht Lyall ietwat jaloers op de tevreden uitziende vos en wolven die er lekker in hun vacht lagen. Een tijd was hij met zijn gedachten totaal ergens anders. Hij dacht terug aan andere tijden. Hij was er pas weer bij toen Mindo opeens met haar hoofd omhoog kwam. Hij kon zien dat ze aandachtig luisterde. Hijzelf hoorde niks. Maar de vos had wat opgepikt. Ook de andere wolven werden ietwat onrustig. Nu hoorde hij het ook. Of eigenlijk hoorde hij niks. Geen wind. Geen hagelstenen die uit de hemel donderden. Eigenlijk wilde Lyall opstaan. Maar door de vele uren stilzitten kon hij zich niet bewegen. Met zijn tong ging hij over zijn lippen die blauw van de kou waren. Hij wilde proberen zijn arm te bewegen maar intuïtief zei hij tegen zichzelf: vooral NIET te bewegen. Dat was een goede keuze geweest want hij hoorde voor wat leek. Heel ver weg stemmen. "Omdat, Jord, alle beesten nu lekker in hun holletjes zitten en we ze daardoor makkelijk kunnen vangen. Als er zo vroeg al een sneeuwstorm is, betekend dat een strenge winter. We kunnen beter nu al gaan jagen, om voedsel in te slaan." De vos keek hem ook bezorgd aan. Wat nu? Hij wist niet van welke kleur de jagers waren. Als ze grey of white waren was er niks aan de hand. Maar black zou hun aanvallen. Of ze nou mens of niet waren. Bovendien liep zijn roedel gevaar. Hij wilde nou net gebaren allemaal stil te blijven totdat gekraak was te horen en er een been door hun ‘dak’ stak. Een verbaasde kreet was te horen terwijl de been ging spartelen. Lyall kon de spanning niet meer houden. Nu moest hij ingrijpen. Met een grom shifte hij in zijn reusachtige Direwolf vorm. Ergens voelde hij de rest tegen zich aangedrukt worden. De rest van het hol sprong open, en nieuwe lucht vulde zijn Longen. Een donker gegrom was te horen terwijl hij keek naar de 2 jagers. Zijn pack keek nog wat geschrokken maar stond ook weer op achter hun leider. 7 grommen werden samen 1 grote gevaarlijke grom en ze keken allemaal boos naar de jagers. Ze waren uitgerust met kruisbogen. Gevaarlijk dus. Vond Lyall. Hij hoopte dat dit de jagers zou afschrikken. En anders moest er gevochten worden. Hij keek snel naar Mindo hopend dat die zich zou verstoppen achter hun. Tenslotte waren zij de grote big bad wolves. Zij zouden deze jagers wel afhouden. Want stel je voor dat Mindo gewond zou raken. Dan kon hij niet beloven deze 2 mannen te laten leven. Nee, nee. Dan zou hun einde pijnlijk en tergend langzaam worden. Lyall grijnsde zijn tanden bloot. Misschien hoopte hij er wel op.

De minuten kleefden aan elkaar en gingen langzaam over in uren. Mindo was het besef van tijd inmiddels volledig kwijt. Het was ook behoorlijk desoriënterend, gezien ze niet kon zien of het licht of donker was, daar zorgde de dikke sneeuwkoepel over hun heen wel voor. Nog steeds vond ze het vreselijk hier, maar des te langer iedereen stil en rustig bleef liggen, des te minder het werd. Ze kon vanaf hier alles in de gaten houden, dus voelde ze zich minder bedreigd. Als was dat continue gevoel van opgesloten zitten er nog steeds, met de angst dat ze hier nooit meer uit zouden komen.
Plots ontwaakte ze uit haar half slaap, al wist ze niet precies waarom. Pas later kwam ze erachter dat het niet door een geluid kwam, maar de afwezigheid daarvan. De vos hief haar kop op en richtte haar oren verscheidene kanten op, maar afgezien van nog een klein briesje, leek de sneeuwstorm over te zijn. Haar hart sloeg een slag over toen ze besefte dat ze hier eindelijk weg konden. Helaas, had ze te vroeg gejuicht. Buiten klonken voetstappen, en verward luisterde Mindo ernaar"Waarom moeten we deze kou nu weer in, de sneeuwstorm is pas net gaan liggen." Klonk een wat geïrriteerde stem, die duidelijk afkomstig was van een wat jongere man. Waarschijnlijk Lyall en haar leeftijd, al dan niet wat jonger. "Omdat, Jord, alle beesten nu lekker in hun holletjes zitten en we ze daardoor makkelijk kunnen vangen. Als er zo vroeg al een sneeuwstorm is, betekend dat een strenge winter. We kunnen beter nu al gaan jagen, om voedsel in te slaan." Zuchtte een andere man wat geërgerd, deze was duidelijk al wat ouder. De mensen boven hen gingen door met kibbelen, maar Mindo luisterde al niet meer. Lichtelijk bezorgd keek ze naar Lyall. Waarschijnlijk waren ze niet zo gek hen aan te vallen, maar je wist het nooit, zeker met jagers. Bovendien kon honger mensen tot het uiterste drijven. Een lange tijd terug had iemand haar proberen te schieten, terwijl ze toch wel duidelijk had gemaakt dat ze een shifter was.
Lyall vertelde zijn wolven stil te blijven, en met haar oren in haar nek en haar staart die wat zenuwachtig heen en weer sloeg, volgde Mindo hun voorbeeld. Er klonk echter gekraak en een been stak door hun dak heen. een verbaasde kreet volgde en de eigenaar van het been begon wild te spartelen en te vloeken.
Lyall leek het zat te zijn, hij shifte in zijn reusachtige dire wolf vorm. Mindo werd tegen de zijkant gedrukt en alle adem werd uit haar longen geperst. Plots was ze volledig opgesloten en paniekerig begon ze te spartelen, gelukkig brak het hol open en Mindo sprong haastig weg, haar ademhaling twee keer zo snel als normaal. Ze sloot zich bij de groep wolven aan , waarvan Lyall duidelijk de leider was. Hij gromde diep en zijn roedel deed mee. Mindo hield de jagers enkel strak in de gaten, haar spieren gespannen om aan te kunnen vallen. Verstoppen zou ze niet, zelfs al had Lyall dat waarschijnlijk liever gehad.
De jagers waren gewapend met kruisbogen, en die pijlen had je niet graag in je huid zitten. Maar als ze slim waren, zouden ze er heel erg hard vandoor gaan. Ze waren met z’n vieren, en dat was niet bepaald een goed aantal om 8 wolven en een vos/coyote aan te vallen. Gelukkig leken ze zich dat te beseffen. ‘Shit, weg wezen hier.” Zei een van de mannen, die ze eerder ook had gehoord. Hij wilde zich net met de rest om draaien om weg te rennen, toen de wat jongere jongen, die dus Jord heette, bleef staan. Zijn handen trilden, en zonder waarschijnlijk te weten wat hij deed richtte hij een pijl op de wolven. Mindo’s ogen schoten open toen ze zag hoe hij op Lyall richtte, roekeloos als de jonge jongen was. Ze maakte een soepele sprong en botste tegen de jongen aan, waardoor de pijl een heel andere richting op werd geschoten en dus Lyall miste. Jord verloor zijn evenwicht en belandde gillend op de grond. Nu kwamen de rest van de mannen toch in actie en legde al schreeuwen ook pijlen klaar, gericht op haar en de andere wolven. Ze waren te dom om te zien dat Mindo er niet op uit was om Jord daadwerkelijk wat aan te doen, en begonnen in wilde weg de pijlen op hen af te schieten.

De meeste mannen waren slim genoeg om te bedenken dat ze het niet tegen 8 wolven en haar op konden nemen. Er was echter één jongen, die eerder ook al had lopen klagen, die toch trillend zijn kruisboog op de roedel richtte. Of nu ja, voornamelijk op Lyall. Mindo's ogen schote open en ze zag eht gevaar al aan komen. Zonder er echt bij na te denken sprong ze soepel naar voren en beukte tegen de jongen aan, haar tanden dreigend ontbloot in een grom. De pijl die hij afvuurde belandde heel ergens anders, en doorboorde Lyall niet. Echter dachten de andere mensen dat Mindo de jongen aanviel, wat ze niet konden hebben. Plots schreeuwden ze luid en vuurden een hoop pijlen op hen af, waarschijnlijk met hett idee dat Mindo de jongen onder haar aanviel, dat idee was fout.
Net op tijd kon Mindo een pijl ontwijken, en tot haar schrik zag ze hoe Lyall een van de mannen aanviel. Een bot krak en ze keek toe hoe Lyall een arm bijna door midden brak. Veel tijd om erover na te denken kreeg ze niet, want Jord was al weer opgekrabbeld en was naar zijn vriendje gerend, die nu een pijl op haar richtte. Ze was echter hem te snel af en kon de pijl ontwijken, waarna ze naar voren schoot en de kruisboog vast pakte. Met haar krachtige kaken maakte ze het ding onschadelijk en grauwde enkel naar de mensen om ze weg te jagen. Lyall was echter een stuk minder... Vriendelijk. Mindo's oren gleden naar haar nek toen ze zag hoe hij de mensen bijna aan stukken scheurden. Er leek weinig over te zijn van de koele jongen, er was enkel een losgeslagen Dire wolf over. Hij had zijn klauwen door de borst van de man heen geduwd en gaf deze een langzame dood. Dat ging Mindo te ver, want ze wist dat dit niet Lyall was, hij zou hier later spijt van krijgen als ze hem niet tegen hield.
Ze sprong naar voren en ging bijna beschermend voor de man staan. Haar tanden ontblootte ze en gromde kwaad naar hem, terwijl ze hem doordringend aankeek, hopend dat hij zichzelf weer terug vond. "Stop Lyall, anders krijg je hier nog spijt van." Ze wist dat hij waarschijnlijk niet alles verstond, gezien de taal van een vos en coyote een beetje anders was dan dat van een wolf, maar goed. Met haar staart wees ze naar de andere mannen. Twee ervan waren al gevlucht en de ander lag te kramperen in de sneeuw. "Het gevecht is toch al over, hij hoeft niet dood."

Terwijl Lyall bezig was met zijn rampage, was Mindo ook bezig met mensen uit te schakelen. Dan wel niet met geweld maar door simpelweg de wapens kapot te maken. Zijn wolven maakten geluiden dat hij moest stoppen maar Lyall zou niet rusten tot deze mensen het zwijgen was opgelegd. Het beest in hem nam Lyall over en er was binnen korte tijd niks anders over dan een bloeddorstig wild beest. Met een grom stormde hij op nog iemand af maar voordat hij die persoon bereikte zag hij iets in zijn ooghoek bewegen. Zijn reflexen lieten hem zijn kop wegdraaien en er zoefde wat langs zijn hoofd. Toch voelde hij dat hij ergens geraakt was. Daar let ik straks wel op. Dacht Lyall terwijl hij verder ging. De sterkste van de mannen had zijn kruisboog weggegooid en rende nu op Lyall af met zijn jacht mes naar voren. Die uitdaging nam Lyall maar al te graag aan. Met een bloedstollende huil stormde hij op de man af en ze raakten elkaar. Lyall werd in zijn borst getroffen met het dolk. En de man werd achteruit geslingerd. Blind van woedde die deels te maken had met de stekende pijn in zijn borst liep hij nu langzaam op de op de grond gevallen man af. Met 1 poot leunde hij op de man terwijl hij langzaam zijn nagels in de man zijn borst stak. De man zou een langzame pijnlijke dood krijgen. Dat verdient hij. Dacht Lyall nu compleet overgenomen door zijn wolvenvorm. het had nog maar een paar seconden geduurt of ht was het einde van de man geweest maar opeens stond er iemand voor hem. Hij keek op met zijn Bloedrode ogen doe bijna licht leken te geven. Het was Mindo. Ze stond met tanden ontblood over de man heen en gromde naar hem. ‘’stop Lyall, anders krijg je spijt.’’ Of iets in die trant zei ze tegen hem. Dat was wat hij kon opmaken uit haar gegrom. Tenslotte was wolventaal net wat anders van die van een vos. De vos keek nu naar de andere mannen die wegvluchtte. Zelfs zijn wolven deden er niks tegen. Lyall keek weer naar de vos. Hij dacht erover tegen haar te grommen en toch door te gaan. Tenslotte kon ze hem niks maken. Hij was de grootste en sterkste. Niks kon hem tegenhouden. "Het gevecht is toch al over, hij hoeft niet dood." Ze leek het bijna te smeken. Lyall hervond zichzelf. Zijn ogen werden dof en weer oud en vertrouwd blauw. En langzaam shiftte hij weer terug naar zijn mensenvorm terwijl hij op handen en knieën over de man heen zat. Compleet bedekt met bloed. al zijn kleren waren weg. verkeerd geshift. Drong het tot hem door. Hij voelde vers bloed over zijn wang druipen en merkte nu dat zijn oor openlag. De man keek verbaast naar de jongen die nu half op zijn borst zat in plaats van de reusachtige Direwolf. ‘’wat in godesnaam.’’ Was het enige wat de man uit kon brengen. Langzaam en bevend stond Lyall op. Een steek kwam op in zijn borst en ook de dolksteek was zichtbaar. Het enige wat hij schor uitbracht was. ‘ga.. ga nu voordat ik me bedenk en je toch vermoord.’ Hij wist niet wat hem had bezielt. Bijna had hij deze onschuldige jagers vermoord. Ze waren grey geweest. Hij had het gezien met zijn wolven ogen. En toch was hij doorgegaan. Hij voelde zich slecht. Waarom vielen er zoveel gewonden de laatste tijd dankzij hem. Waarom kon hij zich niet inhouden. Ik ben echt een monster. Dacht Lyall in zichzelf. Met zijn hand op de wond in zijn borst draaide hij zich om en liep weg. Ook hoorde hij achter zich geluiden van de man die opkrabbelde en wegstrompelde. Hij zag een mantel van 1 van de jagers liggen en bedacht zich nu pas dat hij niks aan had. En zo snel hij kon pakte hij de mantel op en sloeg hem om zich heen, zodat hij niet meer naakt als op zijn geboorte dag rondliep. Hij voelde ook aan de wond maar er kwam nauwelijks tot geen pijn van af. Ook was er geen grote aders geraakt. Alleen maar een vleeswond met minimaal bloedverlies. Het was een wonder besloot hij. Lyall floot hard op zijn vingers en meteen schoten zijn wolven naar hem toe. Hij zou naar zijn stekje gaan. Waar hij spullen had om zichzelf mee te verzorgen, en waar hij zich kon wassen. Hij voelde zich verschrikkelijk na wat hij had gedaan. Ergens hoopte hij dat Mindo hem volgde maar zou het begrijpen als ze uit de buurt zou blijven van hem. Ze had nu zijn ware aard gezien. Iets wat tot nu toe alleen nog maar voor ongeluk had gezorgd. Ergens was hij ook treurig. Jammer, ik had gehoopt dat we langer samen zouden zijn. Dacht hij treurig. Ervan uitgaand dat Mindo nu niks meer met hem te maken wilde hebben.

Mindo was niet de enige die door had dat Lyall te ver ging. Ook de andere wolven van zijn pack maakte klagelijke geluiden, om hem te vertellen dat hij moest stoppen. Lyall leek echter te ver heen om hen te horen. Het was een beangstigend tafereel, om hem zo te zien. Zijn hele borst en bek was besmeurd met bloed en zijn rode ogen lichtte bijna op. Er was niet echt iets meer over van de Lyall die zij kende en Mindo wist dat als ze hem niet stopte, hij hier later spijt van zou krijgen.
Ze keek toe hoe hij met een korte huil op een van de mannen afsprong, die hem aan probeerde te vallen met een jachtmes. Mindo zag met pijn toe hoe Lyall in zijn borst werd gestoken. Haastig sprong ze naar voren, naar het tweetal toe. Maar nu was het Lyall die langzaam zijn klauwen in de borst van de man duwde, zodat deze een pijnlijk en tergend langzame dood tegemoet zou gaan.
Nu greep Mindo in, ze ging haast beschermend over de man staan en gromde met ontblootte tanden naar Lyall. Er flikkerde een dreigend iets in haar ogen, geen angst, zoals je zou verwachten. Immers was hij bijna twee keer zo groot, en veel sterker. Maar ze was niet bang voor hem, niet voor Lyall.
Ze smeekte hem bijna te stoppen, terwijl ze met haar staart wenkte naar het gevecht dat al over was. Even leek hij van plan te zijn haar iets aan te doen, maar toen kwamen zijn oude zelve weer terug. Opgelucht keek Mindo toe hoe hij weer zijn koele blauwe ogen terug kreeg en langzaam terug shifte naar zijn menselijke zelf. Het ging echter niet volledig soepel, en een bebloedde, naakte jongen bleef over. Mindo haalde opgelucht adem, en ontspande ietwat terwijl ze wegstapte van de man. Deze leek er echter wat minder koel mee om te gaan. ’wat in godesnaam.’’Bracht hij uit toen Lyall van hem weg bewoog. ‘ga.. ga nu voordat ik me bedenk en je toch vermoord.’ Mindo slikte, en haar staart hing laag, in een bijna bang gebaar,  bij de grond. De man voelde duidelijk dezelfde angst, want hij trok zijn vriend overeind en ging er als een speer vandoor. Met haar gouden ogen keek ze naar de omgeving; de witte sneeuw was bekleed met rood bloed, dat bijna overal aan bleef kleven. En nu ze zo stil stond merkte ze dat een pijl haar schouder had geschaafd, al was het enkel een ondiepe wond. Over Lyall maakte ze zich meer zorgen.
Het meisje shifte terug naar haar menselijke vorm en gromde ietwat pijnlijk, dat zou nog wel even branden. Maar goed, Lyall had het erger nu. Die had een jachtmes in zijn borst gekregen.
Het meisje keek om zich heen, maar tot haar verrassing en schrik liep Lyall weg van haar, zonder ook maar één woord te zeggen. Hij pakte een mantel om zijn naakte lichaam te verbergen en floot op zijn vingers, waarna hij met zijn wolven er vandoor ging. Mindo bleef als versteend staan. Dacht hij nu daadwerkelijk dat hij haar zomaar achter kon laten? Think again
Het meisje zette haar benen in beweging en rende achter de jongen aan, totdat ze achter hem stond en aan zijn mantel trok. "Lyall, wat doe je?" Met een bezorgde blik inspecteerde ze hem. Zijn wonden waren niet ernstig, maar hadden wel verzorging nodig.  "Je hebt verzorging en kleding nodig, we moeten een onderkomen vinden."Verwoordde ze de waarheid, waarna ze haar blik afwendde en zachter vervolgde; "Je kan niet zomaar weglopen..."

Met zijn klauw half in de man keek hij naar Mindo die nu hem dreigend aankeek en gromde dat hij moest stoppen. Hij kreeg de neiging haar eerst neer te halen om vervolgens deze prooi dood te maken. Woedde vulde zich in hem. Waarom zou hij luisteren naar zon klein en zwak wezen als Mindo. Ze was niks vergeleken met hem. Echter hield iets hem tegen. Iets in Mindo’s houding maakte hem weer kalm. Zijn zwaar gegrom nam af, tot er niet meer dan een zware ademhaling over was. Zijn ogen veranderden weer van kleur en hij was zichzelf weer. Zonder het door te hebben shiftte hij terug naar zijn mensenvorm. Het drong tot hem door dat hij verkeerd was geshift, aangezien hij geen kleren meer had. De man snapte er niks meer van. In plaats van een bloeddorstige wolf, zat er nu een naakte jongen op armen en benen op hem. Lyalls blik werd dof. Hij wist dat hij fout zat. Fouter dan dit kon zelfs niet. Hij had overwogen onschuldige mensen te vermoorden. Zo zat hij niet in elkaar. Hij had al vanaf het begin gezien dat ze grey waren, en toch was hij doorgegaan. Hij was een monster. ‘ga.. ga nu voordat ik me bedenk en je toch vermoord.’ Gromde Lyall. De angst was in de lucht te voelen. Zwaar hing het over ieder van hun heen. Toen Lyall hem de kans gaf rende de man weg met een vriend van hem. Overal om hun heen was bloed te zien. Hij keek er wat ongelovig naar. Had hij dit gedaan? Hij kon het zich niet eens meer herinneren. Alleen maar de oneindige dorst naar bloed. Hij zag een mantel liggen van 1 van de jagers en trok die maar snel om zich heen. Door de adrenaline rush had hij niet gemerkt dat hij het stervens koud had. Hij liep weg richting het dichte deel van het bos. Met een harde fluit op zijn vingers, liet hij de wolven naar hem toekomen. Alle 6 hadden ze nog hun oren in hun nek liggen. Ze voelden hoe hij zich voelde. En dat was naar. Hij had verwacht dat Mindo niks meer met hem te maken zou willen hebben, maar toch rende ze achter hem aan. Lyall keek half in gedachten verzonken naar de grond met de grote laag sneeuw. Hij zag dat hij een bloedspoor achterliet. Achter zich hoorde hij een aantal snelle passen en iets rukte aan zijn mantel "Lyall, wat doe je?" Hij besloot niet te antwoorden. Stug liep hij door. De wolven begonnen te piepen. Ze wisten niet waarom hun leider zich zo raar gedroeg. Normaal was hij zo emotieloos. En nu vielen zijn emoties letterlijk af te lezen voor de wolven. "Je hebt verzorging en kleding nodig, we moeten een onderkomen vinden." Vervolgde Mindo. Dat zou hij zelf wel doen. Vond hij. "Je kan niet zomaar weglopen..." zei Mindo zachtjes. Lyall stopte en bleef stil staan. ‘dit is de reden dat ik alleen ben.’ Hij zocht naar woorden om verder te gaan. Een druppel zweet vermengt met bloed viel in zijn oog en even was hij afgeleid. ‘Mindo.’ Begon hij. ‘ik dacht er net serieus aan je keel open te rijten. Ik ben gevaarlijk. Blijf gewoon uit mn buurt.’ Hij wist dat ze hem toch wel achterna zou gaan, hoeveel hij ook zou zeggen. Tenslotte was ze even koppig als hij. Met een snelle pas liep hij verder. Met een soort blaas jaagde hij de wolven uit elkaar. Ze waren alweer te lang bij elkaar geweest. De wolven moesten op afstand van mensen blijven om echt wolf te blijven. Waarschijnlijk wist alleen Lyall het doel van de blaas naar de wolven. Als iemand anders het had gehoord zou diegene zweren dat hij blaaste omdat hij boos was. Dan dacht Mindo dat maar. Vond hij. Het zou nog 10 minuten lopen zijn naar zijn gebruikelijke verblijfplaats. Daar had hij nieuwe kleren en wat verband. Mindo moest voortaan maar bij hem uit de buurt blijven. Hij zou het zichzelf niet vergeven als hij haar wat aandeed. En hij kon niet garanderen dat hij dat niet deed. Ondertussen splitsten de wolven zich op. Die zouden weer hun gebruikelijke route volgen naar het oosten volgen.

Alleen bleef ze achter in de sneeuw, met niet meer dan de bloed vlekken die de sneeuw helrood kleurden. Lyall liep door en keek niet eens meer naar haar om, iets wat haar lichtelijk zorgen baarde. Wilde hij nu gewoon weg lopen en haar achterlaten? Gewoon als dat?
Tandenknarsend rende ze achter Lyall aan, waarna ze hem aan zijn geleende mantel trok in de hoop hem tegen te houden. Ze vroeg hem wat hij deed, waarop hij niet eens antwoordde en stug door liep. "Je hebt verzorging en kleding nodig, we moeten een onderkomen vinden." stilletjes keek ze weg en vervolgde een stuk zachter; "Je kan niet zomaar weglopen..." Eindelijk bleef de jongen stil staan en kwamen er weer woorden uit zijn mond. "Dit is de reden dat ik alleen ben." Begon hij, en die woorden lieten haar al ongemakkelijkk voelen. Maar, zij was toch bij hem? Of was dat nu al allemaal over? Even was hij weer stil, waarna hij enkel haar naam noemde. Hij was duidelijk op zoek naar de juiste woorden. "ik dacht er net serieus aan je keel open te rijten. Ik ben gevaarlijk. Blijf gewoon uit mn buurt.’ Bij die woorden wendde ze haar blik weer af. En bleef stil staan terwijl hij stug doorliep. Hij blies zijn adem uit, alsof hij boos was bijna en Mindo wist niet meer wat ze moest denken. Maar hoe dan ook, zo makkelijk zou hij niet van haar afkomen.
Opnieuw liep ze achter hem aan, waarna ze voor hem ging staan en zo zijn weg versperde. "Maar je deed het niet," Begon ze. "Misschien dacht je eraan om dat te doen, maar je deed het niet"Strak keek ze hem aan. "Lyall, als je wilt dat ik weg ga, dan ga ik weg. Maar het is niet zo dat ik je nu anders zie dan eerder..."

Lyall was boos. Op Mindo omdat ze niet luisterde, maar ook op zichzelf. Hij wist van zichzelf dat hij zich misschien een volgende keer niet zou inhouden en echt Mindo’s keel zou openrijten. En dat zou hij zichzelf nooit vergeven. Hij probeerde het haar duidelijk te maken maar Mindo wilde er niks van weten. Hij wilde alweer doorlopen maar met een paar snelle stappen haalde ze hem in en versperde de weg. "Maar je deed het niet," zei ze. "Misschien dacht je eraan om dat te doen, maar je deed het niet" ze keek hem strak aan en hij keek haar strak aan terug. ‘Mindo.’ Zei Lyall weer zwakjes. Hij kon hier weinig tegen in brengen. Hij besefte zich dat Mindo wel heel veel van hem moest houden als ze wist dat hij zich misschien niet in zou kunnen houden de volgende keer in zon situatie. Maar toch bij hem wilde blijven. Lyall richtte zijn blik op de grond. Hij wachtte tot Mindo iets zou zeggen. "Lyall, als je wilt dat ik weg ga, dan ga ik weg. Maar het is niet zo dat ik je nu anders zie dan eerder..." nee dat wilde hij niet. Hij had besloten. Er zou niet nog een keer zo iets gebeuren. De volgende keer dat er zon situatie zou komen zou hij zich weer inhouden. Met zijn arm veegde hij wat bloed van zijn gezicht af, waarna hij de kap van zijn mantel ver over zijn hoofd trok. Hij begon het koud te krijgen met alleen maar de mantel aan in de sneeuw. ‘kom maar mee.’ Zei Lyall terwijl hij nu in een iets minder hoog tempo door de sneeuw liep. Ze konden dit soort dingen altijd later nog bespreken. Maar eerst wilde hij zijn wonden bekijken. En ook Mindos wondje bekijken. Dat moest natuurlijk niet ontsteken of iets. Verweg hoorde hij een wolf huilen. Mooi ze zijn weer lekker zelf bezig. Dacht Lyall met een klein grijnsje. Hij moest even kijken waar ze heen moesten omdat zijn plekje heel diep in het bos verstopt lag. Hij draaide een kwartslag en zei tegen Mindo. 'Als we nu alleen maar rechtdoor gaan komen we er vanzelf.' Hij bleef even stil staan en zei zachtjes. ‘het is niet dat ik je weg wil ofzo Mindo. Ik wil gewoon dat je niks overkomt. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik jouw…’ en verder maakte hij zijn zin niet af. Hij kon er niet aan denken. Hij wachtte even op het meisje haar reactie.

Ze hield haar adem oinder de controle, wist een kalme uitdrukking op haar gelaat te toveren, waardoor niet te zien was wat er in haar om ging. Want ze was alles behalve rustig en kalm, de angst wervelde als een storm in haar. Ze was zo bang dat Lyall haar aan zou kijken, en zou vertellen dat ze weg kon gaan. Dat hij haar nu gewoon opzij zou duwen en zou weglopen, om nooit meer weder te keren. Misschien was dat gevoel overdreven, maar enkel de gedachte eraan bracht een zware verdriet in haar naar boven.
De jongen veegde wat bloed weg van zijn gezicht en trok de kap van de mantel verder over zich heen, waarna hij uiteindelijk antwoord gaf. ‘kom maar mee.’ Mindo wendde haar blik af en ademde opgelucht uit, waarna ze aan de kant stapte om Lyall er langs te laten. In stilte volgde ze hem, hopend dat het niet ver meer was. Als dat wel het geval zou zijn, kon hij nog kou vatten. Zonder er echt bij na te denken deed ze haar eigen mantel af, en legde die nog over degene die Lyall droeg. Zij had nog een redelijk dik shirt eronder aan, zij zou niet doodvriezen.
In de verte huilden de wolven weer, wat duidelijk maakte dat deze weer verder gingen met hun normale bezigheden. Mindo vroeg zich af of ze nog lang in dit gebied konden blijven, binnenkort zouden de jagers misschien terug komen, zinnend op wraak. Lyall moest een beetje uitkeken, als ze zijn gezicht zouden herkennen kon hij een aantal boze wezens achter zich aan krijgen.
Lyall draaide zich een kwartslag naar haar om. 'Als we nu alleen maar rechtdoor gaan komen we er vanzelf.' Ze knikte enkel stilletjes en wilde alweer verder lopen, toen Lyall plots stopte. ‘het is niet dat ik je weg wil ofzo Mindo. Ik wil gewoon dat je niks overkomt. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik jouw…’ Mindo was even stil, en kreeg toen een waterige glimlach op haar gelaat. Ze draaide zich om en sloeg haar armen hem heen, in een warme knuffel. "Lyall, zelfs al zou je m'n ingewanden eruit willen rukken, ik geef je niet zo makkelijk op." Ze liet hem weer los en glimlachte scheef naar hem. "Besides, ik weet nu hoe ik je zou moeten verlammen." Ze keek weer naar de richting waarin ze volgens Lyall moesten gaan. "Laten we snel verder gaan, voordat je echt dood vriest hier..."

Terwijl hij doorliep voelde hij dat er nog iets over hem heen werd gelegd. Hij keek schuin naar zijn zijkant en zag dat Mindo haar mantel over die van hem had gedaan. ‘bedankt.’ Glimlachte hij waterig. Ze liepen nog even verder en na een tijdje draaide Lyall zich een kwartslag om. ‘Als we nu alleen maar rechtdoor gaan komen we er vanzelf.' Zei hij. Toch bleef hij nog even stilstaan. Hij moest nog even iets kwijt. ‘het is niet dat ik je weg wil ofzo Mindo. Ik wil gewoon dat je niks overkomt. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik jouw…’ verder bleven de woorden in zijn keel hangen. Hij keek in de richting waar zijn stekje was toen hij opeens iets warms tegen zich aan voelde. Wat verbaast sloot hij na een seconde ook zijn armen om Mindo heen. Man hij wilde nooit meer loslaten. De warmte van haar was heerlijk na het zo schaars gekleed rondlopen in de sneeuw. "Lyall, zelfs al zou je m'n ingewanden eruit willen rukken, ik geef je niet zo makkelijk op." Zei ze. Daar wist hij geen antwoord op. Ze liet weer los en glimlachte tegen hem. "Besides, ik weet nu hoe ik je zou moeten verlammen." Een klein grinnikje kwam in hem op toen ze deze woorden zei. Dat was waar. Dacht hij weer een beetje fijner. "Laten we snel verder gaan, voordat je echt dood vriest hier..." bracht ze hem ter herinnering. Goed idee. vond hij. Hij liep weer in de richting waar zijn kleine kampementje was. Na nog een aantal minuten gelopen te hebben kwam hij aan bij het boompje. Hij trapte die om en via een touw werd een steen weggehaald bij een klein bergje. Er was een klein trappetje naar beneden van aarde. Lyall maakte een gebaar dat ze naar binnen kon gaan. Het was echt totaal wat anders dan het houten huis van Mindo. Dit was een compleet ondergronds hol, wat een nog geen eens 2 meter hoog plafond had. Toch waren er 3 kamers. De hoofdkamer, een zijkamer waar het bed stond, en een opslag waar van alles en nog wat lag. van wapens tot gewoon voorraden. Lyall liep snel naar de opslag om daar wat hout en een vuursteen te halen. Midden in de kamer lag een kleine vuur pit. Waar het eten gekookt kon worden en waar de warmte vanaf kwam. Hij legde het kurkdroge hout neer en deed er nog wat stro bij zodat het makkelijk zou ontvlammen. Na een paar slagen van de vuursteen en het ijzertje sprongen de vonken in het stro en binnen korte tijd brandde er een gezellig vuurtje in het hol. Lyall draaide zich om naar Mindo en zei met iets van een verontschuldiging in zijn stem: ‘het is niet veel, maar er valt te leven. Ook al is het niet zo luxe als jouw hut.’ Hij draaide zich al om naar de zijkamer en zei nog over zijn schouder: ‘ik ga me even aankleden. Kijk anders even of er wat eten is om soup te maken.’ Met een paar snelle passen liep hij naar de zijkamer om daar vervolgens de mantels over het veels te grote bed neer te leggen en een simpele broek, vest, en laarzen aan te trekken.

Haar ogen gleden af naar zijn voeten, zich afvragend hoe deze nog niet blauw gekleurd waren. Ze moesten maar snel zijn onderkomen bereiken, anders zou de frostbite Lyall alsnog in zijn klauwen krijgen. Ietwat hopeloos keek ze nogmaals naar haar eigen kledij, maar er was niet echt meer iets wat ze nog aan de jongen kon afstaan. Haar broek was doorweekt en koud van het gevecht, en haar shirt was het enige wat haar nu nog bedekte aan de bovenkant. Haar handschoenen was ze verloren in de sneeuw, afgezien van eentje die al even nat als haar broek aan haar linker hand nog vast zat. Ergens moet het ook wel een lachwekkend gezicht zijn geweest, als het niet zo was dat er bloed aan hun kleren kleefden.
Lyall had gelijk gehad, zijn onderkomen was inderdaad in de buurt. Na een aantal minuten stopte Lyall bij een boompje en trapte deze om en via een touw werd een steen weggehaald bij een klein heuveltje. Een trap van aarde werd zichtbaar.
Mindo slikte en keek toe hoe Lyall naar beneden afdaalde. Ze had weinig zin om nóg een donker, bekrapt hol in te gaan. Maar toen ze wee aan Lyall dacht zette ze zich over haar afschuw heen en stapte naar binnen, Lyall had belangrijkere dingen aan zijn hoofd dan haar gezeur over een hol. Bovendien was deze een stuk groter, wat het haar al iets makkelijker maakte. Sterker nog, het was verbazingwekkend groot. Mindo had een klein hol verwacht, maar er waren 3 kamers; een hoofdkamer, een slaapkamer en een opslag kamer. Mindo keek nieuwsgierig rond, maar de haartjes in haar nek stonden toch nog wat onbehagelijk in haar nek. Ze vertelde zichzelf maar dat ze zich erover heen moest zetten.
Midden in de kamer zette Lyall wat hout op de pit en stak die vervolgens aan, zodat er een klein vuurtje ontstond. Mindo genoot van de welkome warmte, en ging zo dichtbij mogelijk bij het vuur zitten, zodat haar dode vingers weer tot leven konden komen. ‘het is niet veel, maar er valt te leven. Ook al is het niet zo luxe als jouw hut.’ Ze lachte schampertjes. "Home is where the heart is, niet?" Ze gaf een schuine glimlach aan Lyall. "Heb je dit zelf uitgegraven?" vroeg ze toch wel enigsinds onder de indruk.
Lyall liep al naar de zijkamer, terwijl hij over zijn schouder zei; ‘ik ga me even aankleden. Kijk anders even of er wat eten is om soup te maken.’ Ze knikte en stond met tegen zin op van het warme vuur waarna ze de alles doorzocht opzoek naar eten. Ze vond wat oude groenten, die nog net goed waren. Ook stal ze wat mee van zijn zout en peper, waarna ze nog wat restjes vlees vond. Al deze ingrediënten gooide ze samen in de kookpan, waarna ze wat water toevoegde en de pan met wat moeite op het vuur zette. Het was een schaars maal, maar het zou er mee door moeten. Het meisje ging weer bij het vuur zitten en roerde in gedachtes verzonken in de pan

Nadat hij het trapje had omgetrapt rolde er een steen weg bij een heuvel. Een uit uitgehard modder trapje werd zichtbaar in het daglicht en met verkleumde voeten ging Lyall, Mindo voor het trapje af. Snel liep hij naar 1 van de zijkamers waar hij zijn opslag had. Hij pakte wat hout en zn vuursteen en ijzertje. Met als doel in de vuurkuil in het midden een mooi vuur aan te leggen. Terwijl hij bezig was bedacht hij zich dat Mindo dit onderkomen misschien minder leuk zou vinden door haar claustrofobie. Maar ach. Dacht hij daarentegen. Dit is bijna net zo groot als een gemiddeld huis en ik kan haar ook laten zien hij dit zaakje overeind blijft staan. Toen hij dit hol vond was het niet veel soeps geweest. Misschien een tijdelijk onderkomen van een bende. Maar nadat hij de kamer groter had gemaakt en 2 zijkamers had gemaakt vroeg hij zich toch af hoe stevig het was. Voor de zekerheid had hij in de muren stenen gestopt en het ondersteund met houten balken. Er kon een meteoriet opvallen en dan zou je alleen nog maar een trilling voelen. Vond hij. Terwijl hij bezig was hoorde hij achter zich Mindo naar binnen stommelen. Meteen nadat het vuur aanschoot kwam Mindo er naar toe als motten naar een kaars. Dankbaar warmde ze haar handen aan het vuur. ‘het is niet veel, maar er valt te leven. Ook al is het niet zo luxe als jouw hut.’ Zei hij uiteindelijk. Hij hoorde een schamper lachje. "Home is where the heart is, niet?" daar had ze helemaal gelijk. in vond hij. Hij stond op en rekte zich uit. Tijdens deze handeling keek Mindo hem aan en vroeg "Heb je dit zelf uitgegraven?" daar moest hij even over nadenken. ‘deels.’ Begon hij. ‘eerst was het alleen de helft van deze grote kamer, en het plafond was ongeveer 1.7m hoog. Dus ik heb dat wat hoger gemaakt, ik heb deze kamer wat groter gemaakt, en de zijkamers gemaakt. Oh ja, en het laten ondersteunen met stenen en balken zodat hij in nog geen 100 jaar instort.’ Dat laatste zei hij vooral om haar gerust te stellen. Toen hij zijn andwoord had gegeven liep hij naar de zijkamer die hij ook als slaapkamer gebruikte. Oh ja. Dacht hij. ‘ik ga me even aankleden. Kijk anders even of er wat eten is om soup te maken.’ De kamer was relatief groot. Maar het grote bed en de kast lieten het klein lijken. Er konden wel 5 Lyall’s in dit bed. De reden dat hij dit bed had was omdat hij het had gevonden ergens in white gebied. Hij trok wat van zijn overige kleren aan. Het moet niet veel vaker gebeuren dat ik op deze manier fout shift. Dacht Lyall peinzend. Straks zou hij geen kleren meer over hebben. Toen hij zich eenmaal weer decent had gekleed liep hij weer naar de hoofdkamer. Hij liet zijn hand langs Mindo’s schouders glijden die de soup aan het maken was, terwijl hij langsliep. Hij liep naar de opslag en haalde daar wat fakkels vandaan. 4 zal toch wel genoeg zijn? Dacht hij peinzend. Hij liep weer naar het vuur waarna hij alle vier de fakkels aanstak. Hij liep naar elke hoek van de ‘kamer’ en plaatste daar de fakkels in houders aan de muren. Nu was de rest van de kamer ook verlicht. Een oud boomstammen bankje werd zichtbaar. Met nog een tafel en een losse kruk. Ook stond er in een andere hoek een hele oude kist. Die was hij zelf alweer bijna vergeten. ‘zeg het maar als de soup klaar is, dan haal ik wat kommen.’ zei Lyall. ‘eerst zou hij uit de opslag wat verband en wat kruiden halen.’ Om even te zorgen dat zijn oor niet zou ontsteken en om Mindo ook even op te knappen van wat bloed. Hij vroeg zich af of hij moest vertellen van het bad dat naast zijn huis lag verscholen een aantal meter onder de grond. Dat gat lag zo laag dat het water wat daar lag constant een lauwe temperatuur had. Dus het geschikt maken om te badderen. Nah dat kwam straks wel. Eerst maar eten. Dan kwam dat bad vanzelf nog wel. Hij voelde een koude bries en realiseerde zich nu pas dat zijn hol nog steeds openstond. Snel liep hij weer naar de zijkant van de kamer en haalde daar een grote houten plaat vandaan. Die hij vervolgens in het gat zette zodat het een deur werd. Zo bleef de kou tenminste buiten. Oh en hij moest ook nog het luik openzetten tegen de rook. Anders zouden ze binnen no time blauw staan van de rook. Hij trok aan een touwtje wat zorgde dat een bijna onzichtbaar gemaakt vlak hout wegschoof en er een gat verscheen een aantal meter boven hun hoofd, als een soort schoorsteen. Zo. Nu dat geregeld was konden ze zich zelf weer gaan verzorgen. Terwijl hij wat kruiden vermaalde en in zijn hand spuugde tot het een soort papje was rook hij de soup al. Hmm ze heeft er zelfs peper en zout bij gedaan. Dacht Lyall tevreden. Het brandde even terwijl hij het papje op zijn oor smeerde. Toen dat eenmaal klaar trok hij ook zijn vest weer uit. Nu pas kon je goed zien waar de steek van het mes was geweest. Zoals hij al had verwacht had hij geluk gehad. Hij was precies door alles heengegaan. Het had geen bot, geen orgaan, en zelfs geen bloedvat geraakt. Het trok wel van de pijn. Maar dat viel reuze mee. Hij bond er strak een verband omheen. Zelfs het bloeden was niet erg. Geluk bij ongeluk. Dacht hij ietwat cynisch. Daarna liep hij met het overige verband en een doekje naar Mindo. Hij depte het doekje in wat water in ging voor haar op zijn hurken zitten. ‘mag ik?’ vroeg Lyall doelend op het bloed dat ook op Mindo’s gezicht zat.

Haar handen prikkelden pijnlijk, maar ze verwelkomde de pijn. Het betekende dat er weer bloed naar haar vingertoppen ging, zodat deze niet langer meer wit en gevoelloos zouden zijn. Het vuur bracht er weer leven in.
‘deels.’Ze wendde haar blik af van de vlammen en keek Lyall weer aan, de vlekken dansten nog voor haar ogen van het felle licht van het vuur, waardoor ze moeite had de jongen goed te zien in de duisternis die eigen was van het hol.
‘eerst was het alleen de helft van deze grote kamer, en het plafond was ongeveer 1.7m hoog. Dus ik heb dat wat hoger gemaakt, ik heb deze kamer wat groter gemaakt, en de zijkamers gemaakt. Oh ja, en het laten ondersteunen met stenen en balken zodat hij in nog geen 100 jaar instort.’Ze schonk hem opnieuw een waterige glimlach, wetend dat hij dat laatste waarschijnlijk zei om haar gerust te stellen en dat stelde ze zeer op prijs. Haar ogen gleden af naar een van de velen balken, en het mocht duidelijk zijn dat Lyall niet loog. "Je hebt het zeker goed in elkaar gezet, je zou nog eens architect kunnen worden." Ze grinnikte zachtjes en keek toe hoe Lyall naar een van de zijkamers liep. ‘ik ga me even aankleden. Kijk anders even of er wat eten is om soup te maken.’ Mindo knikte en stond op, met tegenzin afscheid nemend van het vuur. Ze schakelde over naar haar dierlijke zicht en wist wat ingrediënten voor de soep te vinden in het deel van de kamer dat door moest gaan als keuken. Het was een schaars hoopje, maar ze had bewust voor dingen gekozen die hun magen goed zouden vullen, dat konden ze waarschijnlijk beter gebruiken dan een overheerlijke maaltijd waarna je weer meteen honger kreeg.
Eenmaal alles bij elkaar geschraapt stopte ze het in de ketel, waarna ze daar wat water bij deed en op het vuur zette. Wat afwezig roerde ze in de substantie, eigenlijk zou er wat vlees bij moeten. Echter zou ze dan moeten gaan jagen, gezien ze nog geen vlees was tegen gekomen hier. De meeste dieren hadden echter waarschijnlijk wel het gejoel van het gevecht gehoord, dus dat zou betekenen dat ze nog veel verder weg zou moeten gaan. De vraag was of het dat waard was.
Het meisje schrok op uit haar gedachtes toen een hand langs haar schouder streelde. Het was Lyall, nu aangekleed en wel. Hij liep naar een van de zijkamers en toverde daar 4 fakkels vandaan, waarmee hij de kamer verlichtte. ‘zeg het maar als de soup klaar is, dan haal ik wat kommen.’ Ze knikte op zijn woorden. Voor het goede zou de soep nog enkele uren moeten pruttelen, zodat de smaak van de ingrediënten goed in het water zouden komen te zitten. Maar ze wist dat ze niet zolang zouden kunnen wachten, dus stopte ze er nog wat zout en peper bij, om de smaak wat te versterken. Het zou er maar mee door moeten voorlopig. ‘eerst zou hij uit de opslag wat verband en wat kruiden halen.’ Lyall kwam terug en deed eerst de deur van het hol dicht. Dit gaf haar een ietwat bezorgd gevoel, wetend dat als ze het vuur lieten branden het alle zuurstof zou opnemen. Lyall had daar echter al een oplossing voor; Hij trok aan een touwtje wat zorgde dat een bijna onzichtbaar gemaakt vlak hout wegschoof en er een gat verscheen aan het plafond, waardoor de rook kon ontspannen en zuurstof er voor in de plaats kon komen.
De jongen vermengde wat van de kruiden tot een papje, terwijl Mindo zich nog steeds over de soep ontfermde. Inmiddels begon het toch wel lekker te ruiken.
Nadat Lyal klaar was met het verzorgen van zijn eigen wonden, liep hij op haar af. Voor haar ging hij door zijn hurken en depte een doekje in wat water. ‘mag ik?’ Mindo knikte met een glimlach op haar gelaat en bond haar haren in een ietwat rommelige paardenstaart samen, zodat Lyall beter bij haar gezicht kon. Nadat hij zijn gang was gegaan schoof ze haar T-shirt voor een deel van haar schouder af, waardoor de kleine wond zichtbaar was. Het was niets ernstigs, maar het bloedde lichtelijk en ze moest uit kijken dat het niet zou ontsteken. Meer aandacht schonk ze er echter niet aan, later zou ze dat wel weer verzorgen.
Haar ogen lichtte bijna goud op door het vuur, terwijl ze naar Lyall keek en haar blik onderzoekend naar diens borst liet afglijden."Is het erg?"Vroeg ze met een bezorgde ondertoon in haar stem. "Als het diep is, moet het misschien gehecht worden. Ik weet hoe ik dat moet doen." Voorzichtig ritste ze zijn vest open, maar door het verband was de wond voor haar niet zichtbaar.

Terwijl hij alweer naar de opslag liep zei hij tegen Mindo ‘zeg het maar als de soup klaar is, dan haal ik wat kommen.’ Daarna wilde hij verband en kruiden halen voor zin verwondingen maar bedacht zich. Eerst zou hij het hol afsluiten. Hij pakte een houten plaat en plaatste die in het gat zodat het een deur werd. Ook wilde hij niet dat het blauw ging staan in zijn hol dus trok hij aan een touwtje en een bijna onzichtbaar stuk hout schoof weg, zodat er weer een luchtgat was. Daarna ging hij met de kruiden aan de slag. Hij had veel genezende kruiden, maar ook veel dodelijke voor de giffen die hij in zijn messen stopte. Nu pakte hij er eentje die zou zorgen dat niks zou ontsteken. Hij maakte er met wat spuug een papje van en wreef het op de wond in zijn borst. Het prikkelde wat maar het viel reuze mee. Hij had bijna onmogelijk veel geluk gehad dat het mes niks had geraakt. Toen hij eenmaal zichzelf had verzorgd liep hij met een doekje en wat verband naar Mindo toe. Hij depte het doekje in de bak met water en ging voor Mindo op zijn hurken zitten. ‘mag ik?’ vroeg hij. Met een glimlach knikte ze en bond haar, haar in een paardenstaart. Nadat hij goed bij haar gezicht kon depte hij met het doekje zachtjes over haar gezicht. Gelukkig zaten er geen serieuze verwondingen op haar gezicht. Alleen een enkel schrammetje maar die maakten niet veel uit. Er zat wel genoeg vuil op haar gezicht voor 10. Vond hij. Nu schoof Mindo haar shirt ook wat naar beneden en een andere wond werd zichtbaar. Lyall bekeek de wond even, schattend hoe erg hij was. En kwam tot de conclusie dat het meeviel, maar wel schoongemaakt moest worden. Hij ververste het doekje en veegde wat bloed en vuil weg. Daarna liep hij weer naar de tafel of een plantje te pakken. Als je de plant zou vermalen zou het sap heel giftig zijn. Maar als je het intact hield zou hij alleen maar reinigen. Dus hij maakte er een soort prop van en met wat verband bond hij het vast. ‘zorg niet dat de plant breekt of fijngemaakt word. Dat word je einde.’ Zei Lyall nuchter. Nou moest er veel gebeuren voordat de taaie plant zou opengaan. Maar een beetje voorzichtigheid was nooit mis. Daar integen leek Mindo niet echt op te letten. Ze keek eerder naar Lyalls borst waar net iets verband boven het vest uitkwam. "Is het erg?" vroeg ze bezorgd. Lyall schudde zachtjes zijn hoofd als antwoord. Zo erg was het niet. Alleen vervelend om te genezen. "Als het diep is, moet het misschien gehecht worden. Ik weet hoe ik dat moet doen." Meteen ritste ze zijn vest open. Maar alleen een schoon verband was te zien. Lichtelijk geïrriteerd sloeg Lyall zachtjes haar hand weg. ‘het is niet nodig.’ Zei hij weer koud zoals gewoonlijk. Ergens voelde dat goed. Hij klonk weer als zijn oude zelf. Dacht hij. Hij ritste zijn vest weer dicht en stond op. ‘niet zo bezorgd om me wezen.’ Zei Lyall terwijl hij naar Mindo keek. Hij wist zelf ook wel dat ze door die woorden toch niet minder bezorgd zou worden. Maar hij kon atleast proberen het te verminderen. ‘Bezorgd zijn om een ander word je dood.’ Gromde Lyall zo zachtjes dat het meer als een zucht klonk. Dan als een echte zin. Ook al zou Mindo het gehoord kunnen hebben. Hij liep weer naar de opslag en haalde daar 2 kommen vandaan. Die hij vervolgens van een afstandje precies op de tafel gooide. Nu was het alleen nog maar afwachten totdat de soup klaar was. Hij ging vanaf het vuur gezien precies tegenover Mindo zitten bij de vuurkuil. Hij had even geen zin om naast haar te zitten voordat ze nog een keer aan hem ging zitten. 'buiten is nog een warm bad, als je zin hebt om jezelf schoon te maken.' zei Lyall kort. ze zou 2 minuten in de grot moeten lopen maar daarna zou ze lekker kunnen baden in het lauwe bronwater. als ze dat wilde tenminste. dacht hij.

Mindo wierp een achteloze blik op de wond op haar schouder, waarna ze zich weer op Lyall wilde focussen. Haar wond was niet ernstig, en zou enkel schoon gehouden moeten worden tegen een ontsteking. Het enige probleem was dat het op zo'n onhandige plaats zat; iedere keer dat ze iets op probeerde te pakken zou het open kunnen schieten. Dat betekende dat ze rust zou moeten nemen, en daar was ze nu niet echt goed in.
Lyall stond echter op nadat hij haar gezicht had schoongemaakt en liep naar de tafel toe. Ze keek toe hoe hij een vreemd plantje in verband wikkelde en die om haar schouder wikkelde. ‘zorg niet dat de plant breekt of fijngemaakt word. Dat word je einde.’ Wat verbaasd keek het meisje op, waarna ze zachtjes grinnikte. "goed om te weten"[/b] sprak ze met een vage glimlach, waarna ze zich weer tot Lyall keerde met nu een wat bezorgde blik in haar gouden ogen. "Is het erg?" dezelfde bezorgdheid was in haar stem te horen. De jonge schudde van niet, maar Mindo wilde het met haar ogen zien. "Als het diep is, moet het misschien gehecht worden. Ik weet hoe ik dat moet doen." Voorzichtig ritste ze met haar nog klamme vingers zijn rits half open, maar ze kon door het verband niets zien. Lyall leek alles behalve gediend te zijn van dit lichamelijke contact. Hij sloeg haar hand lichtelijk geïrriteerd weg. ‘het is niet nodig.’ sprak hij, zijn stem al even koud als de sneeuw buiten. Mindo trok haar hand haastig terug en keek Lyall wat bedeesd aan. Zo bedoelde ze het niet, helemaal niet. Ze wilde enkel kijken of alles goed met hem was, niet meer dan dat. ‘niet zo bezorgd om me wezen.’ Even keken ze elkaar aan, maar daarna wendde ze haar blik weer af naar het vuur, een zachte zucht rolde over haar lippen. Zijn woorden zouden niets eraan kunnen veranderen. ‘Bezorgd zijn om een ander word je dood.’ Zijn woorden waren bijna een fluistering, uitgesproken in een grom. Haar scherpe oren vingen er echter genoeg van op om het te verstaan. Mindo schoof dichter Naar het vuur toe, haar lippen strak op elkaar. Ze zou vanalles kunnen zeggen nu, maar het zou niets veranderen, en dat wisten ze beiden. Bovendien sprak hij zichzelf ook tegen, gezien hij degene was die bijna zijn leven had opgeofferd aan haar op het bal.
Lyall liep weg en pakte twee kommen, die hij soepel op tafel gooide. Hijzelf ging aan de andere kant van het vuur zitten, duidelijk nog geprikkeld van net.
Mindo proefde voorzichtig van de soep, en gooide er nog een klein beetje zout bij. Vervolgens pakte ze een van de mokken en goot deze vol met de soep terwijl Lyall sprak. 'buiten is nog een warm bad, als je zin hebt om jezelf schoon te maken.' Ze knikte en over handiger hem de soep. "Bedankt, dat zal ik doen. Ik eet later wel wat." Het meisje stond op en wilde al naar buiten lopen. "Het is misschien niet de beste soep die je hebt gegeten, mast het zal je maag zeker vullen" ze glimlachte nog vaagjes naar hem, waarna ze zich een weg door de grot baande en in de duisternis opzoek ging naar het bad. Door haar dierlijke zicht kon ze het nog redelijk zien, en na even lopen vond ze het al. Het meisje kleedde zich uit en liet zich met een tevreden zucht in het water vallen.
Mindo waste zich goed schoon, totdat al het opgedroogde bloed uit haar haren was verdwenen. Vervolgens kleedde ze zich weer aan en vond haar weg terug naar Lyall. "Was het te doen?" Vroeg ze doelend op de soep.