stand up recruit!

Hij sloeg lichtelijk geïrriteerd haar hand weg van zijn borstwond. ‘het is niet nodig.’ Zei hij koud als ijs. Mindo trok snel haar hand bij hem vandaan en keek wat bedeesd. Lyall stond weer op terwijl hij de rits van zijn vest weer dicht trok. ‘niet zo bezorgd om me wezen.’ Zei hij terwijl ze elkaar aankeken. Mindo was de eerste die wegkeek. Ze keek het vuur in en zuchtte. Nu keek Lyall ook weg. Hij draaide zich om richting de opslag en op een soort fluistertoon zei hij meer tegen zichzelf dan tegen Mindo: ‘Bezorgd zijn om een ander word je dood.’ Hijzelf wist ook wel hoe ironisch dat moest klinken. Tenslotte had hij bijna zijn leven voor haar gegeven. Maar hij meende de woorden wel. Hij had op Mindo na niks om voor te leven. Het meisje daarentegen had een heel leven waarmee ze nog kon doen wat ze wilde. Dat was het verschil vond hij. Nu liep hij naar de opslag om 2 kommen te pakken. Om die vervolgens met een boogje perfect op de tafel te gooien. Waarna hij naar het vuur liep maar precies tegenover Mindo ging zitten. Hij had even geen behoefte aan gezellig samen zitten. Mindo vond de soep blijkbaar goed want ze proefde eerst wat en schonk toen 1 van de mokken vol met soep. Hij zag deze handeling aan en besloot haar over het bad buiten te vertellen. 'buiten is nog een warm bad, als je zin hebt om jezelf schoon te maken.' Zei hij terwijl hij vaagjes het vuur in keek. Hij zei het op een wat bedeeste toon. Hij zag uit zijn ooghoek dat Mindo knikte en ze stak de mok met soup uit. Zonder te kijken pakte hij de mok aan en zette die naast zich neer. "Bedankt, dat zal ik doen. Ik eet later wel wat." Ze liep richting de deur. Ze had de hint begrepen. Dacht Lyall. Ergens voelde hij zich schuldig voor het zo laten lopen. Ze had het tenslotte alleen maar goed bedoeld. Hijzelf wist niet eens waarom hij zo had gereageerd. "Het is misschien niet de beste soep die je hebt gegeten, mast het zal je maag zeker vullen" Lyall besloot niet te reageren, alleen maar de mok oppakken en er een slok van nemen. Een grote fout. De soep kwam net van het vuur en was kokend heet. Hij voelde het vocht branden in zijn mond maar was te trots om toe te geven dat het heet was. Dus wat stilletjes slikte hij de warme soep met heel veel moeite naar binnen. Hij kon wel raden hoe belachelijk dat eruit had gezien. Ook al had hij de pijn kunnen onderdrukken. Het moest bijna wel dat hij toen hij de hitte voelde met zijn hoofd had bewogen. Hij bleef maar strak naar het vuur kijken, totdat hij de deur weer hoorde dichtklappen en wist dat Mindo naar buiten was. Hij bleef nog een seconde of 20 zitten waarna hij opstond en naar de opslag liep. Hij zocht even totdat hij de geelachtige balletjes vond die hij lang geleden op een zwarte markt had gekocht. Het waren hele zeldzame specerijen die maar eens in de zoveel tijd werden aangevoerd naar dit land. Hij pakte 3 van de balletjes en kneep ze fijn. Waarna hij naar de pot soup liep en daar de geplette balletjes in deed. Dat zou de smaak van de soep veel en veel beter maken. Wist hij. Nog een keer roerde hij in de ketel waarna hij naar de slaapkamer liep. Daar haalde hij een wetsteen vandaan en een stel messen. Hij had ze al veel eerder moeten slijpen, maar beter laat dan nooit. Vond hij. Hij ginng zitten op een krukje en begon met slijpen. Een tijd ging voorbij en elke keer als een mes af was gooide hij het mes als een werpmes in een stuk hout op de muur. Toen hij weer gestommel voor het hol hoorde was hij net klaar met alle messen. terwijl de deur openging en Mindo naar binnen liep. Gooide Lyall het laatste mes door de kamer in het stuk hout. Naast de andere 3 messen. Mindo zag er weer zo goed als nieuw uit. Helemaal schoongemaakt. "Was het te doen?" vroeg ze aan hem. Hij wist niet of ze het over het alleen zijn had of over de soep. Hij gokte op het laatste. Hij keek naar de half volle mok die nog op de grond stond net uit het zicht van Mindo. Hij slikte op het nippertje een ehh in en zei: ‘het was lekker.’ Hij pakte de laatste mok van de tafel en liep naar de pot soep. Hij schonk die vol met nog wat soep en stak die uit naar Mindo. Dat was zijn manier van sorry zeggen.

De uitdrukking op Lyall's gezicht werd wel heel vreemd toen hij een slok van de soep nam. Mindo keek hem wat bezorgd aan, bang dat ze hem nog perongeluk had vergiftigd ook. Toen besefte ze echter dat de soep nog onwijs heet moest zijn, en dat de jongen te trots was om de soep uit te spugen. Mindo kon een heel zachte grinnik niet onder drukken, maar verliet toen de kamer opzoek naar het bad.
Ze moest over schakelen naar haar dierlijke zicht om de weg te vinden, en zelfs toen vond ze al aftastend de weg, uiteindelijk kon ze echter de poel onderscheiden, en begreep dat dat het bad moest zijn. Het meisje kleedde zich uit en liet zich met een zucht in het lauwe water zakken. Lang gaf ze zichzelf echter niet de tijd om ervan te genieten; ietwat ruw waste ze al het opgedroogde bloed weg. Ze keek wel uit met haar schouder, gezien ze niet vergift wilde worden.
Nadat ze zich schoon had verklaard kleedde ze zich weer aan en vond haar weg terug naar Lyall. Ze stapte naar binnen en voor haar neus vloog een mes langs. Geschrokken keek ze om zich heen, waarna ze door kreeg dat de jongen enkel zijn messen aan het slijpen was, het waren er een hoop. Mindo keek naar de stapel terwijl ze vroeg of het lekker was. Het duurde net één tel te lang voordat hij antwoord gaf. ‘het was lekker.’ Mindo's blik gleed af naar zijn kom, die nog half vol zat. Een zacht gegrinnik klonk op uit haar keel. "Zal ik je nog wat opscheppen dan?" Vroeg ze grappend, waarna ze naar de ketel liep en er nog even in roerde, alvorens zichzelf op te scheppen. "Voor het mooie had het nog wat vlees en een mergpijp of zoiets moeten hebben, om dan nog een of twee uur te koken..." Mompelde ze meer tegen zichzelf dan tegen hem waarna ze-in tegenstelling tot Lyall- voorzichtig een slok van de soep nam. Tot haar verbazing smaakte het nog verrassend goed, maar bovenal anders dan toen ze het achter liet. "Dit is zo slecht nog niet." Sprak ze wat verbaasd, waarna ze hem met een opgetrokken wenkbrauw aan keek. "Heb je er wat bij gedaan?"

Hij gooide net zijn laatste geslepen mes in het stuk hout toen Mindo binnenkwam. Geschrokken keek ze om zich heen waar het mes vandaan kwam totdat ze zag dat Lyall bezig was geweest zijn messen te slijpen. ‘sorry.’ Zei Lyall afwezig terwijl hij de wetsteen weer opruimde. Ze vroeg aan hem of het lekker was, maar hij wachtte een seconde met antwoorden voordat hij zei: ‘Het was lekker.’ Hopend dat ze de half volle mok niet had gezien. Hij had het willen opdrinken maar na je mond half verbrand te hebben krijg je toch minder trek in hete soep. Hij hoorde haar grinniken en opeens merkte hij hoe interessant de muur eigenlijk was en bestudeerde die terwijl Mindo zei "Zal ik je nog wat opscheppen dan?" ze wachtte niet op antwoord en liep naar de ketel toe. Hij hoorde haar wat mompelen over dat de soep nog wat langer had moeten staan, en hij keek weer haar richting op. Hij zag dat het stuk verband goed was blijven zitten. Gelukkig. Dacht hij in zichzelf. Het meisje keek wat verbaast op toen ze een slok nam van de soep. "Dit is zo slecht nog niet." Zei ze ietwat verbaast. Ze keek naar hem met opgetrokken wenkbrauw terwijl ze zei. "Heb je er wat bij gedaan?" ‘welja. Ik heb er wat specerijen ingedaan, maar het meeste werk komt van jouw.’ Zei Lyall uiteindelijk maar. De specerijen waren alleen smaak versterkers geweest, dus als Mindo het niet goed had geroerd dan had het niks geholpen. Hij stond op en liep naar zijn half lege mok die er nog stond, en goot in 1 keer de overige nu koude inhoud naar binnen. Nadat hij de mok weer had neergezet liep hij om het vuur heen en ging bij Mindo in de buurt zitten dicht bij het vuur.

Sorry voor korte post. Had even geen inspiratie meer ;-;

Ze ging zitten met een zucht en verwelkomde de warmte van het vuur. Door het water van het bad had haar lichaam weer gevoel gekregen, maar de warmte van het vuur was hoe dan ook heel erg welkom. Immers drong de kou van de sneeuw makkelijk door de aarde muren heen.
Ze schonk zichzelf wat van de soep in en nam voorzichtig een slok, om niet dezelfde fout als Lyall te begaan. Ze had een flauwe hap verwacht, maar tot haar verrasing bevat de soep best veel smaak. Het meisje keek Lyall met een verbaasd opgetrokken wenkbrauw aan. Mindo verklaarde dat het nog helemaal niet zo slecht was, waarna ze de jongen vroeg of hij er misschien wat had bij gedaan. ‘welja. Ik heb er wat specerijen ingedaan, maar het meeste werk komt van jouw.’ Sprak hij. Mindo kreeg een vage glimlach op haar gelaat en dronk verder van de soep, genietend van de smaak ervan. Ze zou moeten proberen er achter te komen wat voor specerij hij erin had gedaan, het smaakte niet zoals enig specerij dat zij kende. En damn, het smaakte best wel goed.
De jongen stond op en Mindo keek hem na terwijl hij naar zijn mok liep en het in één teug naar binnen gooide. Daarna kwam hij weer naast haar zitten bij het vuur, wat een kleine glimlach op haar gelaat bracht. Even was er een stilte, waarin Mindo diep nadacht over de woorden die ze wilde gebruiken. "Weet je Lyall," Ze keek naar opzij, hopend hem in zijn blauwe ogen te kunnen aankijken. "Toen het zo regende, toen we elkaar ontmoette, je weet wel, onder die boom. Ik dacht toen dat het een vreselijke dag zou worden, maar wat had ik het mis. Ik bedoel te zeggen.. Tja.. Ik ben gewoon zo blij je te hebben ontmoet..." Ze keek ietwat beschaamd en bang weg, waarna ze wat met haar handen aan haar T-shirt wriemelde. "Wat ik wil zeggen is dat je het beste bent wat me in tijden is overkomen, en er is niets wat daar wat aan kan veranderen." Eindigde ze zachtjes.


nee geen probleem, de mijne was ook super kort xD

Lyall stond op van zijn krukje en pakte zijn mok soep op. In een teug goot hij de koude soep naar binnen en veegde zijn mond af met een mouw. Hij zette de mok weer weg en ging naast Mindo bij het vuur zitten. Even viel er een stilte terwijl Lyall in gedachtes verzonken was. "Weet je Lyall," hij keek opzij naar Mindo. "Toen het zo regende, toen we elkaar ontmoette, je weet wel, onder die boom. Ik dacht toen dat het een vreselijke dag zou worden, maar wat had ik het mis. Ik bedoel te zeggen.. Tja.. Ik ben gewoon zo blij je te hebben ontmoet..." na deze woorden keek het meisje beschaamd weg en zat wat te klooien met haar shirt. Lyall bleef nog even stil wachten. "Wat ik wil zeggen is dat je het beste bent wat me in tijden is overkomen, en er is niets wat daar wat aan kan veranderen." Meteen nadat ze was uit gesproken sloot Lyall zijn armen om het meisje heen en probeerde haar dichter tegen zich aan te drukken. ‘als ik jou niet had leren kennen was ik nog steeds een verloren ziel geweest. Jij hebt mij weer een reden gegeven om te leven. Tegenwoordig kan ik me geen wereld meer voorstellen zonder jouw.’ Eindigde hij zijn antwoord. Elk woord was gemeend. Als hij Mindo niet had leren kennen was hij nog steeds bezig met gedachteloos mensen vermoorden voor geld. Hij zou geen vrienden hebben gehad, geen familie. Niemand. Zelfs zijn roedel zou hem hebben verlaten omdat hij soms weken lang weg was. Maar Mindo had dat probleem verholpen. Normaal zou Lyall niet zo open zijn tegen mensen. Hij hield graag afstand. Niemand hoefde nou te weten wat hij precies dacht. Trust gets you killed, love gets you hurt, being real gets you hated. De 3 gezegdes die altijd in zijn hoofd bleven spoken. Alle 3 waren waar. Hij had ze ervaren. Hij had mensen vertrouwd, en ze hadden hem allemaal willen vermoorden. Met liefde had hij een ander meisje haar hart gebroken. En toen hij liet zien wie hij echt was. Wenste iedereen hem dood. De enige persoon bij wie de 3 gezegdes niet klopten waren Mindo. Hij vertrouwde haar, hij hield van haar, en hij had laten zien wie hij echt was. Toch bleef ze van hem houden. Zij was de ware. Dacht hij. Hij schoof voor zover het kon nog een stukje dichter bij Mindo. Ze kenden elkaar pas kort. Maar het voelde of ze elkaar al eeuwig kenden. Wat een drama queen ben je toch. Dacht Lyall over zichzelf. Normaal was hij zo koud en afstandelijk. En moest je hem nu zien. Zijn emoties open en bloot. Rot op. Zei hij tegen die gedachtes. Bij haar mag dat. Vond hij.

Ze vroeg zich af of haar woorden wel goed zouden vallen, immers was er net nogal een gespannen situatie tussen hen ontstaan en ze wist niet of ze het nu enkel erger had gemaakt. Bovenal was ze nooit zo geweldig met woorden. Schrijven ging haar wel goed af, maar nu ze het zo moest improviseren, was dat een stuk minder makkelijk.
Echter waren die zorgen niet nodig geweest, meteen nadat ze was uitgesproken sloot Lyall zijn armen om haar heen en drukte haar dichter tegen zich aan. Meteen verscheen er een kleine glimlach op haar gelaat terwijl ze hem zijn gang liet gaan. ‘als ik jou niet had leren kennen was ik nog steeds een verloren ziel geweest. Jij hebt mij weer een reden gegeven om te leven. Tegenwoordig kan ik me geen wereld meer voorstellen zonder jouw.’ Die woorden liet ze goed tot zich door dringen. Het meisje bleef lange tijd stil, haar blik gefixeerd op het vuur en haar gedachtes nog bij Lyall's woorden. De jongen schoof voor zover mogelijk nog een stuk dichterbij. Mindo liet hem zijn gang gaan, en liet voorzichtig haar hoofd op zijn schouder leunen. "Mijn ouders lieten me wegrotten in het zwarte gebied toen ze erachter kwamen dat mijn ziel Zwart was." Begon ze met vertellen voordat ze er erg in had. "Ik leefde van dag tot dag en stal m'n eten bij elkaar. Zo gaat het nu al bijna 3 jaar lang en inmiddels was ik de hoop op een normaal leven al verloren." Nietzeggend staarde ze in het vuur. "Maar toen kwam jij, en ik weet niet of het ten onrechte is, maar opeens lijkt alles weer wat meer kleur te hebben, net alles wat mooier te zijn. Ik heb er weer hoop voor dat alles misschien toch wel goed komt." Ze beet op haar lip, niet wetend waarom ze hem dit nu had verteld. Het klonk veels te zoetsappig naar haar smaak, maar de woorden waren haar mond uit voordat ze er erg in had gehad.

Hij sloot zijn armen om haar heen en drukte haar tegen zich aan. ‘als ik jou niet had leren kennen was ik nog steeds een verloren ziel geweest. Jij hebt mij weer een reden gegeven om te leven. Tegenwoordig kan ik me geen wereld meer voorstellen zonder jouw.’ Hij was in 2 strijd. Hij wilde dit aan de ene kant wel vertellen. Maar aan de andere kant was hij niet gewend zo open te zijn. Lyall schoof nog een stukje dichter bij Mindo, en hij voelde dat ze haar hoofd op zijn schouder liet rusten. Er viel een lange stilte. "Mijn ouders lieten me wegrotten in het zwarte gebied toen ze erachter kwamen dat mijn ziel Zwart was." Zei Mindo. Lyall bleef stil. Verwachtend dat er meer zou komen. Waren alle ouders van white dan zo naar hun kinderen? Vroeg hij zich af. "Ik leefde van dag tot dag en stal m'n eten bij elkaar. Zo gaat het nu al bijna 3 jaar lang en inmiddels was ik de hoop op een normaal leven al verloren." Ze richtte haar blik op het vuur. Lyall sloot zijn ogen. Er volgde een korte pauze. "Maar toen kwam jij, en ik weet niet of het ten onrechte is, maar opeens lijkt alles weer wat meer kleur te hebben, net alles wat mooier te zijn. Ik heb er weer hoop voor dat alles misschien toch wel goed komt." Na dit gehoord te hebben twijfelde Lyall. Ergens wilde hij zijn verhaal vertellen aan haar. Ook al was dat hetgene wat hij nog nooit aan iemand had verteld. Dat hoorde bij hem. Geheimen houden. Toch besloot hij het te vertellen. ‘mijn ouders hadden me aangegeven bij de schout toen ze erachter kwamen dat ik een mislukte shifter was. Ik had het mn enige en beste vriend verteld. En die is er diezelfde nacht nog mee naar mijn ouders gegaan. Ze wilden me zien wegrotten in een cel. Blijkbaar had die ‘vriend’ ook nog eens verteld dat ik een recent verdwenen kudde had uitgeroeid…’ even bleef Lyall weer stil. Niet wetend hoe hij verder moest. ‘ik vluchtte uit huis en rende zo hard ik kon naar mn maat zijn huis, om vervolgens naar binnen te klimmen en hem mee te nemen naar de verlaten stad. Daar heb ik hem vermoord en ben ik gevlucht naar grey. Om daar de rat te worden die ik tot kort gelede was. Gek van het idee dat ik geen familie, geen kennissen. Niks meer overhad. Ik was alleen.’ Ergens voelde het fijn. Nu zijn hele verhaal kwijt te kunnen. Hij schraapte zijn keel en begon met een brok in zijn keel weer verder te vertellen. ‘na een aantal jaar te hebben gestolen, te moorden, en te overleven kwam ik Dax tegen.’ Toen hij de naam uitsprak was er iets te duidelijk verafschuwing te horen. ‘het leven was oke, ik was de buitenstaander van de groep. Niemand vertrouwde me. Nou blame ik ze niet. Ik had ze als het moest allemaal eigenhandig binnen enkele seconden vermoord en beroofd. Maar zij hielden mij in leven en vica versa. Dit ging een paar maanden door totdat Dax met het plan kwam om het bos van de whites in de fik te steken. Na dat plan succesvol te hebben uitgevoerd moesten we uit elkaar. Omdat de kans dat we werden gepakt te groot was. Dat was het moment waar ik weer alleen was. Nog een jaar ging voorbij, alleen en overlevend. Zonder doel in mn leven..’ Lyall keek op en hoopte Mindo aan te kunnen kijken. ‘tot het moment dat jij me aanstootte bij de boom in de regen.’ De rest vond hij niet nodig te vertellen want dat wist ze zelf ook. ‘ze kunnen me alles afpakken en het kan me niks schelen. Als ik maar bij jouw kan zijn.’ Eindigde Lyall. Hij voelde zich opgelucht, nu hij dit alles had verteld.

Nadat ze hem over haar verleden had verteld volgde er een korte stilte, waarin Mindo niet kon achterhalen wat Lyall nu voelde. Ze had hem lang niet alles verteld, haar jeugd stak een stuk dieper in elkaar. Mindo had zich eigenlijk altijd tegen haar ouders verzet, op de meest kinderlijke wijze. Inmiddels was ze de tel kwijtgeraakt van hoe vaak ze wel niet met gescheurde kleren thuis kwam, of als ze weer door de politie thuis was afgezet omdat ze weer eens speelgoed had gestolen. Ook het gezicht van haar ouders toen die erachter waren gekomen dat ze de kat van de buren had opgegeten zou ze nooit vergeten. Toch, afgezien van al die ruzie's, had ze wel van haar ouders en broer gehouden. En toen deze haar zo hard lieten vallen, had dat toch erg pijn gedaan.
Lyall leek nog ergens mee te zitten, maar uiteindelijk klonk zijn stem weer. ‘mijn ouders hadden me aangegeven bij de schout toen ze erachter kwamen dat ik een mislukte shifter was. Ik had het mn enige en beste vriend verteld. En die is er diezelfde nacht nog mee naar mijn ouders gegaan. Ze wilden me zien wegrotten in een cel. Blijkbaar had die ‘vriend’ ook nog eens verteld dat ik een recent verdwenen kudde had uitgeroeid…’ Mindo beet op haar lip en luisterde aandachtig naar Lyall's woorden, ze voelde medelijden voor hem, leefde met hem mee. Er viel een korte stilte, maar Mindo wist dat er nog meer zou komen. ‘ik vluchtte uit huis en rende zo hard ik kon naar mn maat zijn huis, om vervolgens naar binnen te klimmen en hem mee te nemen naar de verlaten stad. Daar heb ik hem vermoord en ben ik gevlucht naar grey. Om daar de rat te worden die ik tot kort gelede was. Gek van het idee dat ik geen familie, geen kennissen. Niks meer overhad. Ik was alleen.’Mindo sloot haar ogen. Ze kende Lyalll goed genoeg om te weten dat hij het liefst dingen voor zich hield, zo min mogelijk zwakke plekken van zich bloot stelde zodat niemand hem meer pijn kon doen. Toch vertelde hij het haar, en dat liet haar zich zo onwijs speciaal voelen.
Hij schraapte zijn keel en ging weer verder. ‘na een aantal jaar te hebben gestolen, te moorden, en te overleven kwam ik Dax tegen.’ Ze balde haar vuisten lichtelijk bij die naam, niet graag willen terug denken aan de jongen met zijn bruine haren. Ook in Lyall's stem klonk afschuw door. ‘het leven was oke, ik was de buitenstaander van de groep. Niemand vertrouwde me. Nou blame ik ze niet. Ik had ze als het moest allemaal eigenhandig binnen enkele seconden vermoord en beroofd. Maar zij hielden mij in leven en vica versa. Dit ging een paar maanden door totdat Dax met het plan kwam om het bos van de whites in de fik te steken. Na dat plan succesvol te hebben uitgevoerd moesten we uit elkaar. Omdat de kans dat we werden gepakt te groot was. Dat was het moment waar ik weer alleen was. Nog een jaar ging voorbij, alleen en overlevend. Zonder doel in mn leven..’ Ze keek nu wat verrast op. Nee, dat kon toch niet? Het afgebrande bos? De grootste schande van the White Ones? Oh ze had zo gelachen toen ze dat had gehoord, alsof het een geweldige grap was. Ze wist nog wel dat toen ze dat in de krant las, ze die mensen benijdde en speciaal voor die gelegenheid een mok bier was gaan halen. Wat een gek idee dat dat Lyall was, kleine wereld was Separa.
Lyall keek op en wist haar blik te vangen. Mindo zou nooit genoeg krijgen van zijn blauwe ogen. ‘tot het moment dat jij me aanstootte bij de boom in de regen.’ Een kleine, waterige glimlach sierde haar lippen. ‘ze kunnen me alles afpakken en het kan me niks schelen. Als ik maar bij jouw kan zijn.’ Eindigde Lyall uiteindelijk zijn verhaal. Mindo was geraakt door zijn woorden, diep geraakt. Ze had geen last van zelfhaat, maar had zichzelf altijd maar vanuit een laag standpunt bekeken. Ze wist dat ze niet veel voorstelde, ze was hard en sarcastisch naar mensen die ze niet kende, ze was een dief en ze had nooit echt leren houden van iemand. Hoe moest iemand als zij ooit zoveel voor iemand betekenen? Ze kon er niet bij, maar kwijt wilde ze het niet.
Het meisje sloeg haar armen om hem heen en keek hem diep aan. "Nooit gedacht dat ik iemand op 't juiste pad zou kunnen zetten" ze glimlachte scheef, niet volledig gemeend. "Wat he vroeger ook gedaan hebt, ik geloof er in dat je een goed persoon bent, Lyall. Je hebt een goed hart, het is een schande dat men daar misbruik van heeft gemaakt." Ze keek weg en zich in zijn armen zakken en leunde tegen hem aan, genietend van zijn aanwezigheid. Even was ze stil, waarna ze haar mond weer opentrok. "Dus jullie waren degenen die het bos in de fik hebben gestoken..." Sprak ze met een halve grijns op haar gelaat, haar ogen weer op het vuur gericht. "Dat is de beste daad die ik in tijden had gehoord. Ik weet nog wel dat ik me een ongeluk lachte toen ik dat in de krant las. Geniaal."

Hij vertelde in het kort over zijn levendje bij de groep van Dax waar ze samen. Stolen, roofden en dealden. Hij had zich er nooit helemaal thuis gevoeld. De anderen van de groep hadden een echt broederlijke band gehad, en daar had hij nooit echt deel van uitgemaakt. Uiteindelijk vertelde hij ook over de brand die ze hadden veroorzaakt bij het white bos. Mindo keek hem verrast aan. Wat hem niet verbaaste. Niemand wist dat zei het hadden gedaan. Hij wist dat ze daar later nog wat over zou vragen. Maar zodra hij merkte dat er nu nog geen vragen kwamen vertelde hi voort. Hij keek Mindo aan in haar gouden ogen. tot het moment dat jij me aanstootte bij de boom in de regen.’ Een kleine, waterige glimlach sierde haar lippen. ‘ze kunnen me alles afpakken en het kan me niks schelen. Als ik maar bij jouw kan zijn.’ Bracht hij uit. Hij haatte het om open te zijn. Maar Mindo mocht de waarheid wel weten. Na zijn woorden viel er even een stilte waarna Mindo nu ook haar armen om hem heen sloot en hem diep aankeek. "Nooit gedacht dat ik iemand op 't juiste pad zou kunnen zetten" zei ze. Tis maar wat je het goede pad vind. Dacht Lyall wrang. Het goede pad was nou niet bepaald mensen vermoorden omdat je jezelf laat gaan. Vond hij. Maar hij liet het hierbij. "Wat he vroeger ook gedaan hebt, ik geloof er in dat je een goed persoon bent, Lyall. Je hebt een goed hart, het is een schande dat men daar misbruik van heeft gemaakt." Lyall bleef stil bij deze woorden. Zou hij echt een goed hart hebben? Hijzelf geloofde dat bijna niet. Na deze woorden bleef het weer even stil. Maar deze keer geen ongemakkelijke stilte. Het was een tevreden stilte waar ze genoten van elkaars aanwezigheid. Lyall sloot zijn ogen en genoot even van dit moment. Om ze weer te openen na een paar seconden toen hij Mindo hoorde zeggen. "Dus jullie waren degenen die het bos in de fik hebben gestoken..." zachtjes knikte Lyall. Het moment weer herbelevend. Hij had gehoopt zo zijn wraak verlangens te stillen. Maar dat was niet gebeurd. Het enige wat was gebeurd was dat een hoop onschuldige mensen hun bos en huizen waren kwijtgeraakt. En anders de dieren die er leefden wel. Er was niks van over gebleven. Hij had voor zijn ogen dieren half in de fik staand zien wegvluchten uit de vuurzee, om uiteindelijk te sterven en in stof te veranderen. Mindo dacht er blijkbaar anders over.
"Dat is de beste daad die ik in tijden had gehoord. Ik weet nog wel dat ik me een ongeluk lachte toen ik dat in de krant las. Geniaal." ‘hmm.’ Was ht enige wat er uit Lyall kwam. De enige reden dat hij had meegedaan was omdat Dax zei dat het hun verder zou helpen. Als hij had geweten dat daarna de groep uit elkaar moest en de helft van de groep zichzelf de dood in zou drijven door armoede. Had hij wel 2 keer nagedacht. Ook dacht hij weer terug aan de dag nadat Dax en hij elkaar weer hadden gezien. Hij was naar het verbrande bos gegaan om te kijken of er alweer iets terug groeide. Dat was dus niet gebeurd. Dat bos zou voor altijd een bomen kerkhof blijven. Terwijl hij daar was had hij de geur van een elf opgepakt en was er achteraan gegaan. Nieuwsgierig wat ze daar deed. Het verdriet in haar ogen was te zien terwijl ze naar de verwoeste natuur keek. Lyall had zich er niks van aangetrokken. Dax was hem blijkbaar gevolgd en had de aandacht van de elf getrokken. Toen was hij in actie geschoten. Hij had zich volledig op de elf gericht en die ook nog bijna vermoord. Ook had hij die… hoe heette ze? Kitt ofzo. Gezien. Al had hij zich er niet veel van aangetrokken. En uiteindelijk wist dax hem over te halen snel te vertrekken voordat ze aandacht zouden trekken. Na die dag hadden ze hun normale levendje weer opgepakt en was er niks veranderd. Lyall keek weer op. Hij was in gedachten verzonken geweest en had geen idee hoeveel tijd er voorbij was gegaan sinds hij begon met denken. Hij nam aan dat hij wel een tijdje moest stil zijn geweest. ‘blij dat jij het een geniaale daad vond.’ Zei Lyall ietwat grimmig. Ze hoefde de reden niet te weten waarom hi het zelf geen goede daad vond. Laat haar nog maar even denken dat het geweldig was. Vond hij. ‘vertel eens waarom je als black soul color bent gekozen?’ vroeg Lyall om maar de aandacht van hem en zijn daden af te leiden. Je werd niet zomaar een black, als je bedenkt wat hij allemaal had gedaan en nog steeds maar een grey color had. Of althans. Hij nam aan dat hij dat nog was. Dan moest er over Mindo’s jeugd verspreid vast wel wat dingen zijn gebeurd. Hij wachtte aandachtig tot Mindo antwoord zou geven.

Misschien was ze ook wel gewoon naïef om te denken wat ze zojuist had verwoord. Immers was het toch nog wel dezelfde Lyall die daarnet bijna de ribbenkast van een onschuldige jager open had gereten. Toch, als ze hem dan weer in de ogen keek, kon ze niets terug vinden van een moordenaar. Enkel de enigsinds koude, maar wel liefdevolle Lyall die zij kende.
Mindo liet zich weer tegen zijn schouder aan leunen, een tevreden uitdrukking op haar gelaat. Lyall's lichaams warmte en het vuur zorgden ervoor dat ze het nu fijn warm had. Even was er een stilte, waarna ze toch weer voorzichtig haar stem liet horen. "Dus jullie waren degenen die het bos in de fik hebben gestoken..." Er was een halve grijns op haar gelaat verschenen, al kon Lyall dat waarschijnlijk niet zien. "Dat is de beste daad die ik in tijden had gehoord. Ik weet nog wel dat ik me een ongeluk lachte toen ik dat in de krant las. Geniaal." De jongen leek dit niet zo te vinden. Er kwam enkel een 'hmm' uit zijn mond. Mindo ging er verder niet op in. Zijzelf zou het niet hebben gedaan, geen bos, iniedergeval. Daar woonden onschuldige wezens die het niet verdienden om te sterven, zoals Jückle bijvoorbeeld. Eerder een dorp zou haar slachtoffer wezen.
Er viel een lange stilte, die Mindo niet vervelend vond. Ze staarde enkel in het vuur, proberend vormen te herkennen inde flakkerende vlammen.mZe schrok dan ook lichtelijk op toen Lyall plots weer sprak. ‘blij dat jij het een geniaale daad vond.’ Sprak hij grimmig, op een manier waardoor Mindo dacht dat er een diepere betekenis aan zijn woorden hing. Ze besloot er niet op in te gaan, gezien ze er weinig voor voelde de sfeer weer te verpesten. Dat was echter een nodeloze zorg, want wat Lyall vervolgens zei deed dat al. ‘vertel eens waarom je als black soul color bent gekozen?’ Mindo knipperde met haar ogen voordat ze antwoord gaf. "Dat kwam er uit de test." Nu was zei degene die koud klonk. Eigenlijk voelde het meisje er vrij weinig voor om hier verder op in te gaan, maar na Lyall's verhaal was het enkel eerlijk als ze haar verhaal vertelde. "Niet alle Zwarten zijn persé slecht." Voegde ze eraan toe. Het was een feit, de Zwarten hadden die reputatie over zich heen geroepen. Maar wat het werkelijk betekende een Zwarte te zijn, was om een harde werker te zijn. Ze waren vaak kil en koud en niet al te makkelijk in de omgang daardoor. Dan was er nog de slechte eigenschap dat ze het vaak niet nauw namen aan de regels en een oogje dichtknepen als ze een overtreding tegen kwamen. Helaas was er inderdaad ook een groot deel die criminelen waren, en die zorgden voor de slechte naam. Maar Lyall had ergens wel gelijk, ze was er niet zomaar naar toe gegaan. "Ik was altijd een rebel, verzette tegen alles wat m'n ouders van me wilden, stichtte brandjes in de stad, stal dingen, ging er alleen op uit... De lijst is eindeloos."Ze zuchtte even. "Maar ik denk dat de doorslag ervoor was toen ik een heel vuil trucje uithaalde. Mijn familie was behoorlijk rijk, maar iemand dreigde mijn vaders baan af te pakken en dat zou het einde van onze rijkdom betekenen. Ik kwam hier achter en wilde m'n familie helpen. Dus nam ik als 11 jarige het niet al te slimme initiatief om hun huis in de hens te zetten terwijl ze sliepen. De helft van zijn gezicht brandde weg en hij kon niet meer werken. Dat is niet eens het erge, het erge is dat ik me er nooit schuldig om heb gevoeld. Ik wist niet eens dat dat slecht was. Ik denk dat dat de doorslag moet hebben gegeven om mij naar Zwart te sturen, ik wist de grens van goed en slecht niet." Haar stem bevat geen emotie, omdat het makkelijker was om alles buiten te sluiten. De nadruk legde ze op wist, gezien het er nu wel ingraven was.

Grimmig maakte Lyall de opmerking. ‘blij dat jij het een geniale daad vond.’ Blijkbaar schrok Mindo een beetje op na de stilte. Zonder echt op te letten naar wat hij vroeg, zei Lyall. 'vertel eens waarom je als black soul color bent gekozen?’ uit zijn ooghoek zag Lyall Mindo knipperen terwijl hij de duisternis in staarde. "Dat kwam er uit de test." Klonk het koud van Mindo. Bijna automatisch kwamen de woorden: ja dat had ik ook nog wel kunnen bedenken. In hem op. Maar voelde er niks voor om ze hardop te zeggen. Dan zou de sfeer nog erger verpest worden, voor zover dat mogelijk was. "Niet alle Zwarten zijn persé slecht." Vervolgde Mindo. ‘hmm.’ Was weer de reactie van Lyall. Wat hem betreft waren de whites, greys en blacks allemaal even vals en slecht. Ieder op zijn eigen manier. Hij wist net zoals iedereen wel dat black souls altijd voor het slechtst aan werden gezien. Maar hij kende whites die nog erger waren dan de black soul colors. "Ik was altijd een rebel, verzette tegen alles wat m'n ouders van me wilden, stichtte brandjes in de stad, stal dingen, ging er alleen op uit... De lijst is eindeloos." Hij hoorde Mindo zuchten. Lyall had als kleine jongen altijd die dingen willen doen, maar werd altijd tegen gehouden door zijn ouders die hem constant in de gaten hielden. Het nadeel van enigs kind zijn. Dacht hij peinzend. "Maar ik denk dat de doorslag ervoor was toen ik een heel vuil trucje uithaalde. Mijn familie was behoorlijk rijk, maar iemand dreigde mijn vaders baan af te pakken en dat zou het einde van onze rijkdom betekenen. Ik kwam hier achter en wilde m'n familie helpen. Dus nam ik als 11 jarige het niet al te slimme initiatief om hun huis in de hens te zetten terwijl ze sliepen. De helft van zijn gezicht brandde weg en hij kon niet meer werken. Dat is niet eens het erge, het erge is dat ik me er nooit schuldig om heb gevoeld. Ik wist niet eens dat dat slecht was. Ik denk dat dat de doorslag moet hebben gegeven om mij naar Zwart te sturen, ik wist de grens van goed en slecht niet." Bijna had Lyall er bewondering voor. Een 11 jarige die even een huis in de hens zette. Lyall gaf geen reactie na het verhaal. Wat moest hij erop zeggen? Ja nu begrijp ik het wel. Of anders. Ik vind het onzin dat je daarom naar black moest. Nee, dat zou bullshit zijn als hij dat zei. Lyall kreeg een idee. Het was een iets wat te depressieve sfeer vond hij. Al de hele dag waren ze negatief geweest. Misschien moesten ze weer eens gek doen. Lyall herinnerde zich dat hij nog ergens ver weggeborgen, alleen voor noodgevallen een paar tonnetjes wijn, Mede, en heel erg sterke drank die brande in je keel. Had. Misschien moesten ze weer eens… wat te diep in het glaasje kijken. Dacht Lyall. Daar had hij wel weer eens zin in. Het was allemaal goed spul. Zonde om te laten verpieteren.. toch? Hij stond op en keek naar Mindo. ‘je zei toch dat de Mede in de bar waar we dronken goed was? Ik heb hier een nog eentje staan met nog beter spul wat wel de moeite waard is om te.. proberen.’ Zei Lyall met een kleine grijns op zijn gezicht. Hijzelf was zelfs verbaast over de woorden die hij had gesproken. Het was niks voor Lyall om zomaar wat te gaan drinken gewoon voor plezier. Toch hoopte hij dat Mindo ja zou zeggen. Een beetje plezier konden ze wel gebruiken voor de verandering. tenslotte was alles beter dan tobben over het verleden.

Nu ze het er weer over hadden herleefde ze toch automatisch weer het moment. Nooit eerder had ze dit aan iemand verteld, het behoorde tot een van de geheimen die niemand ooit hoefde te weten. En tot op 5 secondes terug wist ook niet behalve zij het. Haar ouders waren er nooit achter gekomen, de politie niet, de man zelf niet eens. Enkel van haar broer, Olivier, had ze het idee dat hij wat vermoedde.
En nu wist hij het, en ze wist niet wat ze daarover moest denken. Zou hij haar nu anders zien? Het beeld van de man schoot door haar hoofd, de helft van zijn gezicht weggebrand en één oog dat haar slechts doods aanstaarde. Mindo haalde diep adem en sloot haar ogen. Zij zag zichzelf iniedergeval wel anders.
Lyall antwoordde niet, wat ze niet al te gek vond. Wat moest je zeggen op een verhaal als deze? Niet veel, dat ze een mislukt kind was misschien, maar dat wist ze toch al. Een tijdje ging voorbij en Mindo zag toe hoe het vuur stukje bij beetje aan het opbranden was. Ze zouden er zo wat hout bij moeten gooien, maar ze was te lui om zich los te maken van Lyall en er nog wat op te gooien op het moment. Dat bleek echter niet nodig te zijn, want de jongen stond nu zelf op. Mindo keek hem nu vragend aan, van de blik in zijn ogen kon ze op maken dat hij een plan had. ‘je zei toch dat de Mede in de bar waar we dronken goed was? Ik heb hier een nog eentje staan met nog beter spul wat wel de moeite waard is om te.. proberen.’ Er hing een kleine grijns op zijn lippen. Hij probeert de sfeer wat lichter te maken besefte Mindo zich toen. Even twijfelde ze, de dag na hun drink partij had ze zichzelf voorgenomen om niet meer zo dronken te worden. Maar dit offer was toch te aantrekkelijk om te negeren. Bovendien, wat deed het er toe. Ze waren net bijna ingesneeuwd en aangevallen door jagers, een beetje plezier hebben mocht ook wel.
Zijn grijns werd nu enigsinds weerspiegeld op haar gezicht. "Dat klinkt als een vreselijk idee." Sprak ze droogjes, waarna er toch een pretlichtjes in haar ogen begon te dansen "I like it." Een glimlach was af te lezen op haar gelaat en ze gooide nog wat hout op het vuur, waarna ze afvroeg waar Lyall zijn voorraad had staan.

Lyall gaf geen antwoord na het verhaal van Mindo. Wat moest hij er dan ook op zeggen? In ieder geval niks zinnigs. Dus hij bleef maar stil. Ergens vond hij het ook niet raar dat Mindo niet had beseft wat ze de man had aangedaan. Ze was pas 11 geweest. Dan weet je niet wat voor impact sommige dingen hebben. Een tijd lang staarden ze beide naar het vuur. Langzaam vielen de blokken om en het vuur zou uitgaan als ze er niet binnen de kortste keren wat nieuw hout bij gooiden. Lyall kreeg een idee. Hij wilde wat doen aan de graf sfeer die er was. Maar wat? Er schoot door hem heen dat ze misschien weer eens te diep in het glaasje konden kijken. Ja, eigenlijk is dat nog niet eens zo heel slecht idee. Dacht Lyall. Dan zouden ze misschien een wat beter sfeertje creëren. Hij stond op en keek Mindo met een licht grijnsje aan. ‘je zei toch dat de Mede in de bar waar we dronken goed was? Ik heb hier een nog eentje staan met nog beter spul wat wel de moeite waard is om te.. proberen.’ Hij zag de twijfel in Mindo’s ogen, en bedacht zich dat hij misschien wel de enige was die dit een leuk plan leek. Dan wist Lyall het ook niet meer wat hij kon doen om de sfeer te verbeteren. Misschien zou hij dan is even een bad nemen om te ontspannen en het gewoon te laten zoals het was. Maar toch na even nadenken verscheen er ook een klein grijnsje op Mindo’s gezicht. "Dat klinkt als een vreselijk idee." Zei ze op een nogal droge toon. Zijn grijns verdween en Lyall knikte nu serieus kijkend. ‘ja, dat is het ook.’ Zei hij ook stellend. "I like it." zei Mindo daar na, waar na ze een houtblok pakte en het op het vuur gooide. ‘good.’ Zei Lyall nu nog steeds met zijn serieuze pokerface, ook al kon hij een grijns bijna niet in houden. Hij draaide zich om en verdween in de opslag kamer. Na wat gerommel en spullen opzei te gooien pakte hij met 2 handen een tonnetje op, en met ietwat moeite zette hij het ook weer neer bij het vuur. Hij liep snel nog even terug naar de opslag om 2 grote mokken en een potje te halen, om de mede in op te warmen. Dat was wel zo lekker met dit weer, vond hij. Het fijne van Mede is dat je het alleen hoeft op te warmen en je kan het drinken. Dacht Lyall tevreden. Of althans, dat was bij deze Mede. Bij sommige ingewikkeldere Mede moest je nog wel eens wat vage dingen doen. Hij vulde de pot met Mede en zette hem op het vuur. Hij gaf al vast een mok aan Mindo. Nu was het alleen nog maar afwachten. Dacht Lyall tevreden. Konden ze er toch nog een gezellige na middag van maken. Zo naast Mindo zitten, wachten op Mede gaf hem weer het gevoel van de avond terug waar ze elkaar hadden leren kennen. Hij herinnerde zich er niet heel veel meer van. Alleen nog het plekje bij het dal waar je de grote maan kon zien. Dat zou hij niet snel vergeten.

Ze wist dat ze morgen niet zo heel erg blij met zichzelf zou zijn door dit besluit, maar op het moment maakte dat haar toch echt bar weinig uit. Voor hetzelfde geld waren ze morgen dood, zo kon je het ook zien.
"Dat klinkt als een vreselijk idee." sprak ze droogjes. De grijns op Lyall's gezicht verdween. Zijn grijns verdween en Lyall knikte nu met een serieuze blik. ‘ja, dat is het ook.’ Zei hij ook stellend. Mindo kon de grijns op haar gelaat niet meer onderdrukken nu. Ze gooide nog wat hout op de brandstapel, om het vuur levend te houden. Daarna kwamen er pretlichtjes in haar ogen terwijl ze naar Lyall keek. "I like it." op Lyall's gelaat was een poker-face, maar ook hij kon een grijns bijna niet onderdrukken. ‘good.’ sprak hij. Hij verdween in de opslag kamer en er klonk wat gestommel. Haastig gooide Mindo zo veel mogelijk hout nog op het vuur, wetend dat als ze bezopen was dat niet meer zou kunnen. Het gevolg daarvan was echter dat het vuur behoorlijk groot werd en ze bijna d'r hand verbrandde.ze was nog enigsinds kwaad aan het vloeken toen Lyall terug kwam met een tonnetje. Het ding was niet bijzonder groot, maar het zou genoeg mede bevatten om hun beide goed bezopen te laten worden en dat wist Mindo maar al te goed.
Hij zette wat van de mede in een pannetje en gaf haar ondertussen een mok. Even was het stil terwijl ze op de mede wachtten. Een grijns kroop over haar gezicht. "Weet je, na die avond had ik mezelf verteld nooit meer zoveel te drinken." Ze grinnikte zachtjes. "Dat was een heel dom iets. En nu hebben we niet eens een barman om ons eruit te knikkeren..." Ze voelde aan de mede en bevond die als warm genoeg. Vervolgens vulde ze haar mok en hief die op naar Lyall. "Cheers."

Terwijl Lyall verdween om het tonnetje Mede te halen hoorde hij wat gevloek. Wat zou die nou weer doen? Vroeg Lyall zich af. Terwijl hij weer met het tonnetje kwam aanzetten zag hij dat het vuur hoog stond. Hij zag dat ze nog wat na vloekte op haar hand en nam aan dat ze bijna haar hand had verbrand. Met een grijns op zijn gelaat zette hij de ton neer. Hij zette meteen een grote pot op met Mede op het vuur, terwijl hij een mok naar haar uitstak. Terwijl ze op de Mede wachtte greens Mindo opeens. "Weet je, na die avond had ik mezelf verteld nooit meer zoveel te drinken." Nu verscheen ook een grijns op zijn gelaat. Hij had zon ongeveer zelfde iets tegen zichzelf gezegd. En hier zat hij dan. "Dat was een heel dom iets. En nu hebben we niet eens een barman om ons eruit te knikkeren..." ‘tsja.’ Zei Lyall met een grijns ‘nu hoeven we tenminste niet al ons geld eraan uit te geven. vind dat al een hele verbetering.’ Desnoods zou hij het nog een keer doen, daar niet van. Maar als het toch even kon hield hij liever zijn geld. Mindo checkte of de Mede al warm genoeg was en schonk haarzelf en hem een mok Mede. Hij hief zijn mok op en Mindo deed hetzelfde. ‘’cheers.’’ Zei ze. ‘cheers.’ Antwoorde hij. Waarna hij een grote teug nam. Lyall genoot toen hij de warme drank door zijn keel voelde glijden. ‘ahh. Dat is goed.’ Zei Lyall. Hij had zelf de Mede nog nooit geprobeerd. Het enige wat hij wist was dat dit een van de duurste soorten Mede was die werd verhandeld. Zon tonnetje ging voor een paar kilo goud over de balie meestal. Niet dat Lyall dat ervoor had betaald natuurlijk… even bleef Lyall stil om te genieten van de drank. Na zon stres volle dag was het wel ff lekker. Vond hij. Toen hij zichzelf weer bijschonk vroeg hij op een beetje ironische toon. ‘had je toevallig nog wat te doen morgen?’ want hij wist bijna wel zeker dat ze stom dronken zouden worden en dan was je hele volgende dag weg met hoofdpijn. Hijzelf vond het niet zo erg om eens uit te kunnen slapen. Hij had nog genoeg eten voor de komende 2 dagen, en hij had een deal gemaakt om genoeg ingezouten vlees te kopen waar hij de hele winter mee kon doen. Deze winter zou een eitje worden om doorheen te komen. Na zijn 2e beker volgden er nog een paar terwijl hij het steeds gezelliger begon te vinden met Mindo in zijn bescheiden ondergrondse holletje.

'Tja' zei Lyall met een grijnsje op zijn gelaat. 'Nu hoeven we tenminste niet al ons geld eraan uit te geven. Vindt dat al een hele verbetering." Mindo lachte kort om zijn woorden, ja, daar zat zeker wat in. Waarschijnlijk had Lyall geen eerlijke prijs voor deze mede betaald, als hij dan uberhaupt er al voor had betaald. Ze vroeg zich af hoe je zo'n groot ding ongezien mee stal, maar schudde de gedachte van zich af. "Ja, daar heb je zeker een punt. Al is er nu niemand meer om ons te vertellen wanneer we moeten stoppen." Ze had zich er al op ingesteld dat ze uiteindelijk de controle zou verliezen en gewoond door zou blijven drinken totdat ze ofwel in slaap viel, ofwel de mede op was, ofwel ze in een coma raakte. Misschien niet helemaal de juiste instelling, maar ach wat.
Ze checkte of de mede al warm genoeg was, en schonk zichzelf vervolgens een glas in. Lyall volgde haar voorbeeld en samen hieven ze hun glas. "Cheers," Mindo keek hem met eindelijk een wat meer vrolijke blik aan. 'Cheers' antwoordde Lyall waarna hij een grote teug naar binnen werkte. Mindo volgde zijn voorbeeld en genoot van de smaak en het lichtelijk brandende gevoel van alcohol in haar keel. 'Ahh, dat is goed' Mindo knikte instemmend. "Inderdaad, we konden ook wel een opkikker gebruiken." Ze grinnikte zachtjes en werkte nog meer van het spul naar binnen. Het smaakkte heel erg lekker, en ze vroeg zich af hoe ze totdat Lyall er over begon nog nooit over mede had gehoord. Dat in de bar was al goed spul, maar dit... Bijna alsof er een engeltje op je tong had gepiest. Al was dat misschien ook wel gewoon zo omdat ze er zo naar verlangde, bedacht Mindo zich.
Lyall schonk zichzelf bij en ze volgde zijn voorbeeld, waarna ze nog een grote slok ervan nam en genoot van het warme gevoel in haar buik. Het was misschien niet de perfecte combinatie met de soep die ze zojuist hadden gegeten, maar ach. 'Had je toevallig nog wat te doen morgen?' Vroeg Lyall op een enigzins ironische toon. Mindo lachte ietwat schampertjes als antwoord. "Ik wilde eigenlijk naar de markt, nog wat 'lenen', maar dat stel ik denk ik maar even uit." Ze keek hem met twinkelende ogen aan. De twee gingen na de tweede beker nog door, tot Mindo al de drank naar haar kop voelde stijgen. Ze was enigsind bang dat ze dingen zou gaan doen waar ze spijt van zou krijgen, maar ze stelde zichzelf gerust met het idee dat ze niet zoveel zou kunnen doen. Voor Lyall had ze immers geen geheimen die ze niet mocht vertellen ofzo, het was redelijk veilig. Datdacht ze, althans.
Na het 6de glas of iets dergelijk, leunde Mindo met haar hoofd tegen Lyall's schouder en sloot haar ogen even terwijl ze tevreden zuchtte. " Oh god, ik voel het al naar m'n kop stijgen. Dat wordt nog wat." Sprak ze met een scheve grijns op haar gelaat.

Lyall nam een grote slok van de warme drank en genoot ervan. Hij wist dat het spul wat hij gejat had goed was. Maar dit spul. Hij had er geen woorden voor. Het zou kunnen dat dit ook zo goed smaakte omdat hij het al een tijdje niet meer had gehad. Bedacht hij zich. Er volgde nog een 2e glas, en Mindo deed met hem mee. Hij stelde ietwat ironisch de vraag of ze morgen nog wat te doen had. Want waarschijnlijk zou ze morgen niks kunnen doen van de hoofdpijn. Hijzelf was zich er maar al te pijnlijk van bewust dat de volgende morgen geen pretje zou zijn. maar dat was het voor nu waard. Mindo schamper lachte en antwoorde: "Ik wilde eigenlijk naar de markt, nog wat 'lenen', maar dat stel ik denk ik maar even uit." ‘misschien.. is dat een handig idee.’ Zei Lyall droogjes. Of je wilde half omvallend van de hoofdpijn proberen spullen te jatten. Want hij nam aan dat Mindo dat bedoelde met lenen. De ene beker Mede na de andere volgde, en na de zoveelste wist Lyall al niet meer hoeveel ze er op hadden. Mindo begon met haar hoofd tegen hem aan te leunen. Met zijn ene arm om Mindo’s middel en in zijn andere zijn mok Mede zat Lyall ietwat onstabiel. " Oh god, ik voel het al naar m'n kop stijgen. Dat wordt nog wat." Lyall grinnikte hard en zei. ‘wacht maar tot morgen, dan voel je het in je kop.’ Het vuur was al weer wat lager geworden maar zou het nog wel even doen. Dacht Lyall. Hij durfde er ook niks meer op te gooien want de kans was groot dat Lyall zou omvallen terwijl hij hout op het vuur probeerde te leggen. Hij gaf Mindo een kus op haar voorhoofd voordat hij weer een slok mede nam. ergens in zijn hoofd wist hij wel dat als hij nog meer zou drinken er misschien onverstandige dingen zouden gebeuren, maar het boeide hem niet veel. De enige die hier waren, waren hij en Mindo. Niemand zou er ooit wat van merken als er hier wat zou gebeuren. Dus met dat besluit in zijn hoofd nam Lyall nog een beker. ‘weet je.’ Begon Lyall met een ietwat dubbele tong. ‘de Mede word beter en beter heb ik het idee.’ En met die woorden dronken hij en Mindo nog een aantal bekers, totdat het tonnetje bijna op was. Lyall begon nu echt licht in zijn hoofd te worden. Hij had totaal geen grip meer op zichzelf. Hij had zijn beker maar neergezet. Er zat nog genoeg mede in de ton voor 1 beker. En die mocht Mindo wel hebben. Na de 3e beker was hij het besef ervan verloren dat per beker die ze leegden ze zo ongeveer een fortuin weg dronken. Het was het meer dan waard geweest vond hij. Lyall rechtte zijn rug en keek is naar Mindo. Hij had Mindo altijd al mooi gevonden, maar zo met het lichte blosje op haar wangen wat je krijgt van teveel drinken leek ze eerlijk waar zo op een engel, vond hij. Een gewaagd idee kwam in Lyall op. Normaal zou hij het niet eens overwegen te suggereren, maar drank verlegde zijn grenzen. ‘Mindo.’ Begon Lyall, zo goed mogelijk sprekend, wat ook maar half lukte. ‘je bent echt beeldschoon.’ Hij zat nog met zijn ene arm om Mindo heen en met zijn andere probeerde hij Mindo’s hand vast te pakken. Hij keek op naar Mindo en hoopte haar gouden ogen te zien. ‘zou je vanavond het bed met me willen delen?’ vroeg hij plechtig. Waarom hij het zo duur zei wist hij ook niet. Hij gaf de drank de schuld. Hij probeerde het zo casual mogelijk te brengen. Maar hij moet er hopeloos hebben uitgezien. Pas een paar seconden nadat hij er over na had gedacht wat hij had gezegd en hoe hij het had gezegd drong het pas echt tot hem door wat hij had gevraagd. Sukkel. Dacht hij tegen zichzelf. Alsof ze ja zegt. Hij had de neiging zijn hoofd te schudden maar bleef Mindo strak aankijken. Nu hij het toch had gezegd wilde hij wel weten wat Mindo’s reactie zou zijn. opzich zou hij er geen probleem mee hebben. Dacht hij met een waterig grijnsje op zijn gelaat.

'Misschien... Is dat een goed idee." Sprak Lyall droogjes. Mindo zag zichzelf al over de markt heen zwabberen met een enorme kater. Stelen was al niet zo makkelijk, laat staan dat je dat moest doen terwijl je je de dag daarvoor plat hebt gezopen. Het idee eraan Liet Mindo zachtjes in zichzelf grinniken. Nee, dat moest ze maar niet doen.
De avond liep door en Mindo was het besef van tijd volledig verloren. Dat was nog zo'n nadeel aan een hol; je kon niet zien of het donker of licht was. Veel maakte het nu ook eigenlijk niet uit. Beiden bleven hun mokken bijvullen en genieten van het lekkere spul. Het moest zo na hun 7de of 8ste glas zijn dat Mindo haar ogen sloot en tegen Lyall aan leunde. Tevreden zuchtte ze en verklaarde aan Lyall dat ze het al naar haar kop voelde steigen. Daar grinnikte de jongen hard om. "Wacht maar tot morgen, dan voel je het in je kop." Nu was het Mindo's beurt om te grinniken en als wijze van antwoord vulde ze nogmaals haar mok. "Laat ik dan maar extra van vanavond genieten." Ze leunde weer tegen Lyall aan en werkte de drank naar binnen. De jongen draaide zich om en gaf haar een kus op het hoofd. "Weet je," Begon hij.Mindo luisterde aandachtig, genietend van het moment. Dat idee van de drank was een goed idee geweest. Ze voelde zich tevreden en blij, met een door de drank versterkt gevoel van vlinders in haar buik. 'De mede wordt beter en beter heb ik het idee." Mindo knikte. "Zeker beter spul dan dat ze in de kroeg hadden." Sprak ze met een al even dubbele tong als Lyall, waarna ze nog een beker achterover sloeg. De avond kroop voorbij, terwijl zij maar door bleven drinken. Mindo voelde haar gezonde verstand samen met de mede verdwijnen.
Tegen de tijd dat Lyall weer sprak, waren ze beide al heel ver heen. 'Mindo' Begon hij. Het meisje keek hem aan, een scheve grijns op haar gelaat. De drank had een blosje op haar wangen gelegd, maar Lyall's compliment maakte het nog erger. 'Je bent echt beeldschoon." Mindo keek nu wat verbaasd en glimlachte daarna dolgelukkig. "Bedankt."Ze giechelde zachtjes, heel erg meisjesachtig voor haar doen. Hij had een van zijn armen om haar heen geslagen, en met het andere probeerde hij haar hand vast te pakken. Mindo liet hem zijn gang gaan. 'Zou je vanavond met mij het bed willen delen." Mindo keek hem even onbegrijpelijk aan, één wenkbrauw opgetrokken. Had hij het... over sex? Ze giechelde nu nog eens, waarna ze even leek na te denken. Maar dat ging heel erg slecht, dus gaf ze zich maar over aan de lust. "Nou, omdat je het zo lief vraagt." Lichtjes dansten in haar ogen. "Gekkie." Ze liet zich in zijn armen vallen en zoende hem vol hartstocht, haar adem geurend naar de alcohol.
Ze maakte zich los van hem en bewoog zich naar de slaapkamer, waar ze nog een moment stilstond. Iets knaagde aan haar, was dit wel een goed idee? Wat zouden de gevolgen kunnen zijn? Haar blik gleed af naar Lyall, en ze was te ver heen om nog logisch na te denken. Of überhaupt na te denken. Dus schoof ze de twijfel aan de kant en begon zich van haar kleren te ontdoen.

Mindo maakte een opmerking dat ze de drank al naar haar hoofd voelde stijgen. Lyall grinnikte daar om en zei dat ze het morgen pas echt zou voelen. Nu grinnikte Mindo om zijn woorden, en als antwoord vulde ze haar mok met meer mede. Lyall draaide wat en gaf Mindo een kus op haar hoofd. Lyall zei dat het wel leek of de Mede beter en beter werd met het glas. Mindo leek het met hem eens te zijn. ze knikte en zei: "Zeker beter spul dan dat we in de kroeg hadden." Lyall vond het grappig om te horen hoe Mindo met dubbele tong sprak totdat hij besefte dat hij minstens even erg zou moeten klinken. Als antwoord dronken ze nog een beker Mede. Het tonnetje was al bijna helemaal op en beide waren ze zo ver heen dat logisch nadenken er niet meer bij zat. Lyall keek naar het meisje dat tegen hem aan hing en besloot dat het leven voor nu perfect was. ‘Mindo.’ Zei hij. 'Je bent echt beeldschoon.’ Mindo keek hem wat verbaast aan en glimlachte. Giechelend zei ze "Bedankt." Lyall sloeg een arm om het meisje heen en pakte met zijn andere hand die van Mindo. En voordat Lyall er zelf grip op had vroeg hij aan haar: 'Zou je vanavond met mij het bed willen delen?’ even bedacht hij zich of het wel een goed idee was om te vragen, maar uiteindelijk maakte het hem niet veel uit. Even keek Mindo hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. Die is natuurlijk met zo verrast als ik. Bedacht Lyall zich met een lichte grijns. Mindo giechelde weer en gaf antwoord. "Nou, omdat je het zo lief vraagt." Even zocht Lyall daar de logica van, maar kon bij zichzelf ook geen logica meer vinden dus vond het allemaal prima. Wat maakte drank alles toch simpel. Bedacht Lyall zich met een grijns die breder werd. "Gekkie." Zei Mindo nog achteraf. Ze liet zich in zijn armen vallen en zoende hem vol passie. Na even liet Mindo los en liep ze richting de slaapkamer. Lyall had iets meer moeite met opstaan merkte hij, en hij ging na bijna omgevallen te zijn toch maar weer zitten. Komt zo wel. Zei hij tegen zichzelf. Het meisje keek nog even om naar hem waarna ze zich uitklede en in de kamer verdween. Na poging 2 lukte het Lyall om op te staan en half strompelend en hopend dat hij niet in het vuur zou vallen liep hij naar de slaap kamer. Terwijl hij in de deuropening stond trok ook hij zijn kleren uit. En na een gordijn voor het deurgat te hebben geschoven leidde hij Mindo en hemzelf het bed in voor een.. liefdevolle nacht.

Haar hoofd tolde en de wereld was wazig. De drank begon zeker diens tol te eisen nu. Wat niet heel gek was als je er over na dacht, immers hadden ze met hun tweeën een hele ton naar binnen gewerkt. Ze wilde niet eens weten hoeveel geld ze wel niet achterover hadden gegooid deze avond, want deze mede proefde pittig duur.
Lyall pakte haar hand en complimenteerde haar,maar Mindo hem enigszins meisjesachtig giechelend voor bedankte. Het verbaasde haar echter nog meer toen hij haar plechtig vroeg om het bed vanavond met hem te delen. Ze keek hem lichtelijk verbaasd aan, één wenkbrauw opgetrokken. Het duurde even voordat ze begreep wat hij bedoelde. Even probeerde het meisje nog rationeel na te denken, maar dat was hopeloos. Ze giechelde echter en dacht niet verder na. "Omdat je het zo lief vraagt." Haar stem was dik en rook over duidelijk naar alcohol. "Gekkie." Ze liet zich in Lyall's armen vallen en zoende hem vol hartstocht. Daarna maakte ze zich los van zijn greep en strompelde ietwat waggelend naar de slaap kamer. Daar bleef ze nog even staan, proberend te bedenken wat hier de gevolgen van zouden kunnen zijn. Echt werken deed het niet en ze ontdeed zich maar gewoon van haar kleren. Lyall kwam haar achterna, hij zwabberde nog veel meer dan dat zij dat deed. Mindo lachte hem zachtjes uit.
Uiteindelijk schoof hij een gordijn voor de ingang van de grot en kleedde ook hij zich uit, waarna Mindo zich door hem het bed in liet leiden. Daar spendeerden ze hun tijd aan funzige praktijken die niet uitgebreid beschreven zullen worden.


Topic uit