Bloody Chocolate

Het was wederom weer zover. Dat helse gevoel van dorst, dat eeuwig bleef aanhouden als je het niet gauw stilde. Dit was geen gewoon gevoel van dorst. Dat soort waarmee water al voldoende was. Nee, enkel water zou aan dit gevoel niet voldoen. Bloed. Zijn lichaam schreeuwde om bloed dat niet afkomstig was van zichzelf. Wanneer dat soort dorstigheid aanklopte, begon Arno zich afschuwelijk te voelen. Altijd had hij geprobeerd te leven naar de normen en waarden van een gewoon mens. Hij at groenten en fruit. Dronk wijn en water, zoals ieder ander. Maar toch was hij altijd anders geweest.  Diep in zijn aderen stroomde het bloed van een vampier rond in zijn lichaam. Het zorgde voor een grotere snelheid, grotere spierkracht dan enig ander mens. Dat waren de voordelen ervan. Echter vond Arno de nadelen van groter belang. Ze overheersten het positieve en daarom had hij moeite met zichzelf accepteren. Accepteren zoals hij was. Een bloedzuigend monster. Toch moest het. Toch moest hij zich overgeven aan de monsterlijke kant om te kunnen blijven leven. Van alle zielen die zich bevonden op deze aardkloot, was er slechts één die hem nodig had. Ofwel, eerder andersom. Zijn zoon. Edward was de drijfveer die hem de kracht gaf door te gaan. Dat kon hij simpelweg niet negeren.

Dus Arno ging op weg, richting de bossen om te gaan jagen. Met mensen doden -voor een goede reden- had hij minder problemen dan met het drinken van dierenbloed. Het was moeilijk te beschrijven waarom. Wellicht omdat hij zo graag normaal mens wou zijn, voor z'n zoon. En ja, hij moordde. Maar met goede redenen. Nooit zomaar voor de lol. Dat hij nu een onschuldig dier moest doden voor zijn eigen verlangen, zat hem absoluut niet lekker. Onplezierig stond zijn blik dan ook, terwijl hij door het bos haastte. Zijn scherpe neus had een geur opgevangen. Een geur van een hert. Goed dan. Met een groot dier zou hij wel een tijdje zoet wezen. Zeker een week of twee. Dat viel uit te zitten. Ondanks de dikte van het bos, wist Arno zijn pas te versnellen. Des te eerder hij gedronken had, des te eerder hij terug naar huis kon. Arno naderde de geur. Tot het besef kwam dat hij zich niet alleen in dit bos bevond. Niet alleen achter het beest aan ging.  Oh hell no! Niemand pakte zijn prooi af! Echter wou Arno niet dat iemand hem spotten zou, dus besloot hij de jacht via de bomen voort te zetten, daar waar hij het veiligst was.

Het leek haast een race. Een race die hij verloor. Verslagen hield Arno stil op een dunne, kale tak. Vanaf zijn positie kon hij zien hoe een zwart harige man het dier neerhaalde met diens zwaard. De geur van vrijkomend bloed drong zijn neusgaten binnen, wakkerde zijn dorst enkel meer aan. Verloren en de tijd tikte maar. Tijd dat hij kon spenderen met Edward. Arno gromde gefrustreerd. Bijna wou hij zich wegdraaien, tot iets hem opviel. De man die het dier had neergehaald was er rustig bij gaan zitten, terwijl het zwaard in het karkas bleef steken. Waarom zou iemand gaan zitten na een jacht? Moest er geen vlees aangesneden worden? Huiden geveld? Bloed gedronken? Wist hij veel. Enkele minuten had Arno stilgestaan, steunend tegen de boomstronk. In een ruk draaide de Fransman zich om, met de intentie zich te gaan richten op een andere jacht. Echter liep die actie niet zo gesmeerd zoals hij gehoopt had. Door de plotselinge beweging begaf de dunne tak onder zijn voeten het. Zonder enige waarschuwing brak de tak volledig af en stortte als een baksteen naar beneden. Gevolgd door Arno zelf. De kans om zich ergens anders aan vast te pakken leek hem niet gegund. In een fractie van een seconde lag de man op de grond, samen met enkele andere afgebroken stukken natuur. 'It just had to be today,' bromde Arno, starend naar de lucht, het feit negerend dat hij zichzelf nu sowieso verlult had.

Aanstalten maken om overeind te komen gebeurde niet. Onbewogen bleef Arno liggen, kalm aan proberen bij te komen van de zojuiste val. Innerlijk ging hij zijn lichaam bij langs. Had hij wat gebroken? Wat deed pijn en wat functioneerde nog prima? Een soort scan. Hij kende zijn lichaam immers het beste. Het werkte niet geheel zoals een volbloed vampier. De mogelijkheid om snel te helen van verwondingen was hem ontzegd. In plaats van een mooie egale huid, zoals een vampier hoorde te hebben, tekende littekens enkele lichaamsdelen. Veel deerde het Arno niet. Het deed hem een klein beetje menselijk voelen. Een schaduw viel over hem heen. Juist ja. Hoe kon hij dat in die paar seconden ook alweer vergeten. Een tweede persoon bevond zich in dit bos. De overwinnaar van de jacht. Arno zette zich schrap. Schrap voor iets, al kon hij niet precies zeggen wat. Maar in plaats van een negatieve reactie, keek hij op naar een vriendelijk gezicht. Verbaasd knipperde Arno met zijn ogen. "Well today isn't even my birthday and hot guys are falling from the sky," drong zijn oorschelpen binnen, al leek het nog niet helemaal aan te komen. Verbouwereerd bleef hij naar de persoon kijken. Waarom bleef het toch zo'n verrassing dat lang niet iedereen onplezierig reageerde op een onaangekondigd bezoek. Hij slikte eens, voordat hij zijn mond opendeed om te reageren. 'Is that.. What you usually get then?' Zijn stem klonk wat voorzichtig. De positie waarin hij zich bevond stelde hem alles behalve op zijn gemak. Puur om het feit dat de onbekende man hem op deze manier gemakkelijk overmeesteren kon. Hoewel Arno zijn gedachten graag neutraal hield, kon hij zich nu niet inhouden om zich te laten leiden door die gedachte. Moeizaam drukte hij zijn bovenlichaam omhoog, tot een zittende positie. Daarbij hield hij z'n blik straks op de ander gericht. Niks fouts te zien. De man bleef diens vriendelijke gezicht behouden. Een ontspannen houding. Ineens werd een hand naar hem uitgestoken. "So what are you doing here in the woods handsome?" Van de hand gleed Arno's blik via de arm omhoog, terug naar de ogen van de onbekende. Vertrouwen of wantrouwen? De keuze was snel gemaakt. 'The same as you.' Bij die woorden pakte hij de man's hand vast en kwam omhoog. Hij glimlachte dankbaar. 'Hunting. We were aiming for the same target.' Kort richtte hij een blik op het gevallen hert, waar dat zwaard nog altijd uitstak. 'But you won. Congratulations I guess.' Een scheve grijns verscheen op zijn gezicht. Well, in zijn opinie was het een wedstrijdje geweest. Echter betwijfelde hij of de man het ook door had gehad, dat ze beide achter dat hert aan waren gegaan. Intussen had hij de hand losgelaten, om vervolgens de troep van zijn kleding te kloppen. 'And bon appetit, of course,' sprak Arno, licht grijnzend, terwijl hij met een paar stappen achteruit een kleine buiging maakte. Alsof hij de butler was geweest en zojuist het eten had geserveerd.

Nadat Arno was opgestaan en het viezigheid van zich had afgeklopt, liet hij z'n rug kraken. Poeh. Dat voelde meteen een stuk aangenamer. Wellicht had hij nooit achter dat hert aan moeten gaan. Had hij nooit aan dat wedstrijdgevoel moeten toegeven. Er liep genoeg wild rond. Tenminste, daar ging hij vanuit. Nu moest hij zich hier onderuit gaan werken. Nah, dat klonk zo negatief. Arno kon niet ontkennen dat deze ontmoeting onplezierig was. Tot nu toe ging het prima. Geen vijandelijke houding. Geen onvriendelijke gezichten. Geen onaardige woorden. Niks van dat. Nee, hij was ontvangen met een glimlach en een uitgestoken hand. Iets wat hij zou moeten koesteren in deze tijden. En dus besloot de Fransman zich opener op te stellen. Minder krampachtig. Minder serieus. Hij wilde de andere man niet verneuken door zich gesloten te houden. Tenslotte was het fijn zich eens normaal te kunnen gedragen, in plaats van de hele tijd op je tenen lopen, bang te wezen of iemand op het punt stond te ontploffen.
Arno keek op naar het eerst verbaasde gezicht, dat vervolgens overliep in een grijns. ”Well well, handsome, french ánd you’ve got manners, how more perfect can you be?” Over los gesproken. Voor een moment wist hij niet hoe hij zich erbij voelen moest. Ongemakkelijk of juist gevleid? In al zijn levensjaren had hij zoiets nooit gehoord. Zo spraken rijkelui niet onder elkaar. Zelfs de geliefden niet. Jarenlang had hij aangekeken tegen geplamuurde gezichten, met deftige taal die geen enkel kind begrijpen zou. Complimenten waren schaars. Zeker als mannen onder elkaar. Ze moesten, koste wat het kost, elkaar overtreffen, op elk vlak. Arno glimlachte wat onwennig. 'I always thought that French was more a flaw.' Hij wist hoe "buitenlanders" tegen hen aankeken. Heethoofdig, koppig, arrogant. Gewoon gezien als kut volk. Daar besloot hij het maar op te gooien. Een betere reactie kon hij momenteel er niet op verzinnen. Out of the comfort zone was niet altijd gemakkelijk. Arno keek toe hoe de jongeman richting het hert liep. Wat nu? Hij verwachtte dat vlees gesneden zou worden. In plaats daarvan werd het zwaard losgetrokken en veilig opgeborgen in diens bijbehorende schede. ”Well if you want to, you can have it. I don’t need it anymore.” Verrast keek hij de ander aan. 'Are you serious?' Zelf jagen was nog niet zo'n probleem geweest. Bijna wou hij het weigeren. Zeggen dat het absoluut onnodig was om de "prijs" af te staan. Maar hij liet het. Het karkas was aangeboden met de boodschap dat diegene het niet langer nodig had. Daarnaast zou hij de man kunnen beledigen met zoiets te weigeren. Toch zou Arno wachten. Zichzelf voedden terwijl er iemand bij was leek hem nogal ongemakkelijk. 'Well.. Merci. I mean, thank you.' Corrigeerde hij zich, met een scheef grijnsje. Hij kon er niet vanuit gaan dat iedereen hier Franse woorden kende. Zo langzamerhand moest hij z'n moedertaal vergeten en aanpassen aan de maatschappij hier. ”My name is Edan by the way.” Natuurlijk! Namen. Dat maakte het communiceren gemakkelijker. 'Arno. Arno Dorian Grey. Pleasure to meet you, Edan.' Dat was echter geen leugen. Deze ontmoeting had een positieve invloed op hem. Het liet hem even voelen als een "normaal" iemand, die niet in een constante strijd bevond. 'Nice sword you have actually. Handmade?' Lichtjes steunde hij tegen een boom. 'And it even fits your outfit.'

A   flaw? Oh darling please! French is the best country you could possible come from! The accent is just magnificent.” Arno glimlachte. Blij met het feit dat er eindelijk eens iemand was die de Franse taal niet afkraakte. Geen commentaar had op het volk. Frankrijk had het zwaar te voorduren gehad de afgelopen jaren. Het beeld dat mensen ervan hadden was niks vergeleken met de realiteit. Ze zagen Parijs als de lichtstad. Well, ze hadden het eens moeten zien. Hoe zwaar gehavend de stad eruit had gezien. Hoe de huizen waren vervallen. Hoe de straten waren bevuild. De chaos, de troep. De herinnering eraan liet zijn glimlach verdwijnen. Parijs had al lang geen licht meer gezien. Hij hoopte hevig dat ze langzaamaan opkrabbelde. Herstelde naar de voorgaande status. De bijnaam “de lichtstad” weer waarde aan deed. ’France thankes you for that compliment,’ reageerde Arno, extra formeel. Gespeeld natuurlijk. De sfeer voelde open aan, dus waarom zou hij er dan stijfjes op gaan reageren? Nee, voorlopig mocht hij deze Edan wel. Vooroordelen was verkeerd. Maar dit was geen negatieve vooroordeel en Arno hoopte sterk dat deze niet verkeerd was. Al enkele jaren bevond hij zich in Separa, zonder écht vriendschappelijk contact te hebben gehad. Iets wat hij wel miste. Natuurlijk hield hij contact met bekenden in Frankrijk. Toch bleef dat anders. Geen avonden gezellig samen drinken. Geen geouwehoer.  Naarmate je ouder werd, nam dat sowieso al af. Maar hij vond zichzelf nog te jong om zoiets aan de kant te schuiven. Bijna dertig en jong. Hah. Door die innerlijke gedachte grijnsde hij lichtjes. Waarschijnlijk zou hij dat blijven zeggen, als hij zestig zou worden. Echter verraste het hem dat de zwartharige man hem het hert aanbood. Bijna had hij zich er schuldig over gevoelt. Alleen was dat aanbod gemeend. ”Bloody serious.” Werd er dan ook gezegd. Bloody. Instinctief snoof Arno de lucht op. De ijzige geur van bloed. Dat deed hem niet veel beter voelen. Dat branderige gevoel laaide op. Alsof er benzine over een brandje was gegooid. Via zijn mond ademde hij diep in en uit, langzaam en wat ongezien. No way dat hij zich op dat dier zou stortten voor de ogen van de ander. Bloody. Had de man die opmerking expres gemaakt? Nee, vast niet. Zo ver moest hij niet gaan denken. Dus Arno bedankte hem. ”You’re more than welcome.” Hij knikte eenmaal glimlachend, een soort reactie op de gegeven knipoog.
Eindelijk kwamen ze achter elkaars namen. Edan. Well, dat maakte het communiceren een stuk gemakkelijker. Het was fijner de naam van de ander te weten. Diegene normaal te kunnen aanspreken. ”The pleasure is all mine.” Arno sloeg zijn armen over elkaar heen, waarna hij meer gewicht tegen de boom aanlegde. Naar zijn mening stond hij ultra ontspannen. Dat was hij in een lange tijd niet zo had kunnen doen, in het bijzijn van onbekenden. Ineens voelden de wapens als extra ballast. Niet langer meer als bescherming. Hij besefte dat ze er afschrikwekkend eruit zagen. Het zwaard ging nog. Maar al die kleine extra's. De hoeveelheid die hij bij zich droeg, ieder verborgen op diens eigen plek, was abnormaal. Daarom besloot Arno het maar op te gooien op het zwaard van Edan. Hij had er een blik op geworpen, nog voordat het zwaard verdween in de schede. Mooi was het zeker. Dat kon hij niet ontkennen.  ”Might be. I don’t know to be honest,” was het antwoord dat hij op z'n vraag kreeg. 'Hmn,' verliet Arno's mond. Geen ramp om zoiets niet te weten. Hij kon niet van iedereen verwachten interesse te hebben in hun wapens. Zodra Edan dichterbij kwam staan, liet Arno zijn armen weer losjes langs zijn bovenlichaam hangen. Elke centimeter aan afstand werd gewaardeerd. Men had een persoonlijke cirkel, dat voor iedereen verschillend bleek. Naast zijn zoon had in de afgelopen 6 jaar geen ziel zijn cirkel op een goede manier benaderd. ”Oh you like my outfit?” Zwijgend gleed zijn blik over Edan's outfit, zodra er twee passen terug werden gezet. Ja, hij vond het wel wat hebben. Lelijk was het zeker niet. ”But thank you, I think.” Lichtjes knikte hij. 'Yeah, I meant it.' In Frankrijk zou zo'n combinatie van kleren wel gewaardeerd worden. Plots werd het bijpassende zwaard hertrokken. Vanwaar dat ineens? Arno rechte zich wat op. Zo subtiel mogelijk. Op zo'n manier waarvan hij hoopte dat Edan het niet door zou hebben. ”Not even one drop of blood." Arno's ogen verwijdden zich voor een moment. Inderdaad. Nog geen vijf minuten geleden had het zich in een hert geboord en er was niks op dat stuk metaal te zien. Wat was dat voor magie? Had Edan dat ding schoon gemaakt zonder dat hij dat gezien had? Onmogelijk. ”Have you heard of the Bloody Accel?” Bloody Accel? Het plezier dat in Edan's gezicht af te lezen was, bracht hem gemengde gevoelens. Net zoals het moment dat hij daar op de grond had gelegen. Wantrouwen of  vertrouwen? 'No I haven't,' gaf Arno daarom toe. 'What about it? Am I supposed to know it?' Wist hij veel. Er zou vast wel wat informatie achter na komen. Of wel, dat verwachtte hij. 'Wait. Is it the name of your sword?'

Nieuwsgierigheid borrelde bij Arno omhoog. Zijn ogen waren strak gericht op het wapen, dat Edan in diens hand droeg. De hand hield het nu een aantal seconden dat ding vast. Misschien enkele minuut al wel, en in die periode was er geen aanstalten gemaakt voor een aanval. Daardoor leek zijn vertrouwen in Edan te groeien. De wantrouwen drupte stukje bij beetje af. Het liet hem voelen als een normaal mens. Iemand die leefde voor het gezin en de kost verdiende met een normale baan. Iemand die zich van geen kwaad bewust was en zijn kijk op de wereld positief hield. En dat was zeer zeker geen slecht gevoel, om dat eens te hebben. ”Yes it is," bevestigde Edan zijn vraag. Dus het zwaard heette Bloody Accel. Arno wist dat er genoeg wapendragers rondliepen die hun wapens een naam gaven. Om het te personaliseren. Of om geheel andere redenen. Net als schippers die hun schepen omdoopten met een naam. Eerst had hij nooit de reden ervan geweten. Tot een kapitein hem het enkele jaren terug had uitgelegd. Vaak benoemden ze hun schepen naar een vrouw. Een schip voerde naar bevelen van de kapitein. Dat was hoe een vrouw moest zijn, naar hun mening. ”Well actually it’s name of the beast inside of it.” De verbazing was op zijn gezicht te lezen. Een beest, in het wapen? Er was behoorlijk wat magie in de wereld. Dingen die voor het normaal menselijk ras bestempeld werd als onmogelijk. Maar dat een wapen een soort ziel hebben kon, was voor hem zelfs een verrassing. ”Bloody Accel is a beast that lives inside this sword. It needs blood to survive. That’s why there isn’t any blood on it.” Van het zwaard, gleed zijn blik naar het hert. Dus dat was de reden geweest waarom Edan had gejaagd? Om het zwaard te voedden? Arno glimlachte. 'Like a vampire?' Sprak hij. 'Does it have a face? Or like.. A body? I mean, well, it sounds strange. A beast inside a sword.' Normaal gesproken bestookte hij anderen niet met dat soort vragen. Vaak accepteerde hij het gewoon. Zo van: 'Oh echt? Nou mooi.' Echter kon hij het nu niet inhouden.  De vragen waren oprecht. Arno was werkelijk nieuwsgierig naar het zogeheten "beest".  Zou het een uiterlijk hebben, naast het zwaard. Ineens werd het zwaard naar hem uitgestoken. ”Hold it. It will be able to talk to you." Zijn blik gleed over het wapen heen, en eindigde bij Edan's ogen. 'You're kidding me, right?' Een overbodige opmerking. De andere man keek absoluut niet toe alsof hij loog. Eerder enthousiast. Vrolijk. Twijfelend stak hij z'n hand uit, maar bleef even vlak boven het wapen hangen. 'How is it gonna talk to me? I don't hear him, she, right now. Or any moments back.' Kom op Arno, sprak hij zichzelf toe. Hij had voor hetere vuren gestaan dan dit. En met die gedachte pakte hij het zwaard bij diens handvat vast.

De nieuwsgierigheids level lag hoog. Vanaf de buitenkant leek het wapen op niets meer dan een mooi versierd zwaard. Echter scheen daar aan de binnenkant een monster in te schuilen. Weer zo'n moment van; oordeel niet op uiterlijk. Maar wie had dan ook gedacht dat er wat bijzonders in een dodelijk wapen zou bevinden? Kort gleed Arno's blik naar beneden, naar de verbogen messen die zich rondom zijn polsen bevonden. Het was dat men moest weten dat ze daar zaten, anders vielen ze totaal niet op. Ze hadden een emotionele waarde. Voor geen goud zou hij ze inruilen. En ergens was hij blij dat er zich niet wat in schuil hield. Extra zielen die zich met zijn "werk" zou bemoeien, zou het slechts moeilijker maken dan het al was. Hij vroeg zich af hoe Edan daarmee omging. Of hoe de "relatie" tussen die twee sowieso verliep. Arno had werkelijk geen idee wat hij daarbij voorstellen moest. ”That’s unknown. Nobody really knows where it came from or what it used to look like. On top of that, Bloody Accel doesn’t want to tell me about it.” Arno keek op, richting het zwaard. Dus het had nog een attitude ook nog. Een kleine grijns speelde op zijn lippen. Hij ging er op het moment er simpel weg vanuit dat Edan de waarheid sprak. Dat dat hele zwaard-monster verhaal geen fabeltje was. En daarom amuseerde het hem wel zoiets aan te horen. Ergens zag hij het voor zich. Hoe zwaard en eigenaar tegen elkaar liepen te kibbelen. Een vreemd beeld was het, als je het hem vroeg. Vluchtig drukte Arno dat beeld weer aan  de kant. Het sloeg werkelijk nergens op. 'Alright then,' was zijn reactie. Veel meer viel er ook niet over te zeggen. Het was nou eenmaal zoals het was. Schijnbaar zou niemand erachter komen hoe Bloody Accel er écht uitzag, behalve het wezen zelf.
Onverwachts werd het zwaard uitgestoken. Enige tijd had Arno ernaar gekeken. Ongelovig. Prima, hij wou Edan wel geloven. Zo op het woord. Voor hem hoefde niet persé iets bewezen te worden. Er heerste eenmaal magie in deze wereld, dat besefte hij. Maar dat het wapen tegen hem kon praten ging weer een stapje verder. ”No I’m not honey.” Hoorde hij Edan nog zeggen. Geen grap dus. Die man verwachtte werkelijk dat hij het zwaard ging aanpakken. Ach ja. Waarom ook niet? Tot nu toe leek Edan honderd procent eerlijk te zijn geweest. Hij zoiets niet toestaan als het gevaarlijk was, toch? Zolang het zijn einde niet zou worden, had Arno er vrede mee. Hij had zijn hand al uitgestoken. Toch hield één ding hem tegen. En dat liet hij Edan dan ook meteen weten. ”Don’t worry. It’s just a little chit chat. He won’t bite.” Daar moest hij dan maar vanuit gaan. Hij pakte het handvat vast, zijn vingers erom heen wikkelend. ”Don’t touch me with those filthy paws!” Klonk het vrijwel meteen. Verrast trok hij een wenkbrauw op. Vieze poten, pardon? Even was Arno verbouwereerd. Niet geheel wetend waar hij nou zijn aandacht op vestigen moest. Moest hij verrast zijn dat Edan niet over Bloody gelogen had? Of moest hij zich focussen op de manier waarop het wezen tegen hem sprak?  Hij was en bleef immers een man. Iemand die ongeschikt was voor multitasken. ”Bloody be nice!” Stilletjes hoorde hij hen aan, zich geen houding weten te geven. Het werd duidelijk dat dit wezen, deze Bloody Accel, hem voor geen meter mocht. Een lichte frons verscheen intussen in zijn voorhoofd. ”I don’t like him one bit Edan! He’s not what he says he is!” De frons werd dieper. Er kwam een vaag voorgevoel van waar Bloody op doelde. Maar dan nog, hoe kon zoiets dat doorhebben? Zag Bloody de zielkleur van iemand? Kon het mensen inschatten? Of was het gewoon diepgewortelde wantrouwen tegenover de rest van de wereld? Hoe dan ook, prettig was het niet. Zijn grip verzachte rondom het handvat. Klaar om het los te laten, alleen niet om te laten vallen. ”Shut up you,” sprak Edan, waarna het zwaard werd overgenomen. Arno liet zijn arm zakken, zacht zuchtend. Wat nu? Betekende dit meteen het einde van het gesprek? Zou vanaf nu de ontspannen sfeer verdwijnen? Het leek erop. ”What was he talking about?” Er waren twee manieren om erop te reageren: 1, weglopen en nooit weer terug keren of 2, al zijn geheimen op tafel gooien. Showen wie hij was. En bij beide manieren waren de kansen op een mogelijke vriendschap vergooid. Arno week voor kort zijn blik af. 'Well, I didn't lie a word here,' begon hij. Dat was immers de waarheid. Tenzij verzwijgen onder liegen viel. Maar wie verzweeg nou tegenwoordig niks? Moest hij het van de daken schreeuwen wat hij was, nee natuurlijk niet. Hij sloot zijn ogen, waarna hij ze weer opende en Edan recht aankeek. Ze waren niet langer bruin meer. Nee, ze waren goud gekleurd. Daarbij waren zijn hoektanden gegroeid. 'We where hunting for the same thing: the blood of that deer over there. I am a vampire. Partly. I'm not immortal. I do not heal faster and I do not shine or die because of the sun.' Nu hij toegegeven had aan zijn monsterlijke instincten, werd het alsmaar moeilijker om zich in te houden. Hij dwong zichzelf ertoe, al was het hem onbekend hoelang hij dat vol zou kunnen houden. 'But I have a slight idea that that was not what Bloody Accel ment.' Dit keer sloeg Arno weer zijn blik af. Wat hij ging vertellen viel hem zwaar. Van het ene monsterlijke ging hij over naar het andere, alsof het vampier wezen nog niet erg genoeg was. Echter besloot hij door te zetten. Vechtend voor acceptatie. Vechtend voor een kennis, voor misschien zelfs een vriendschap. Hij besefte dat het eerder in Separa nooit gekund had, omdat niemand wist hoe hij in elkaar stak. 'Some work in the dark to serve the light,' hervatte Arno het verhaal. Sommigen wisten van die zin af. Sommigen wisten wie daarachter zaten. Wat voor broederschap daarmee bedoelt werd. De Assassin's. 'Some fight a war throught politics, hoping it will succeed. However there are dirty jobs that need to be done. That is what we do. I belong to a brotherhood. A creed. We fight for what is right, but are doing that in the shadows. We give the people, the volks a voice, without them knowing it.' De broederschap was niet iets om trots op te wezen. Ja, ze vochten voor het goede. Voor een betere toekomst zonder criminaliteit en andere lugubere dingen maar de manier waarop ze het deden viel niet goed te praten. Levens werden afgenomen, zelfs al waren het van mensen zonder goede bedoelingen. De broederschap was een waarschuwing. Niets meer en niets minder.   'So now you know.' Besloot hij het daarmee maar te eindigen. Een zucht verliet zijn mond. 'If you want me to be gone, I'll go. If you want to kill me, you can try.'

Arno had zijn ogen neergeslagen, wetend dat het voorbij zou zijn. Wederom iemand die hij van zijn lijstje van contacten kon strepen. Een lijstje dat stukje bij beetje steeds kleiner, en kleiner werd. Want wie waren er nou nog precies van over? Moeder, Jacque, en... Niemand. Wellicht nog verre familie, verspreid over Europa. Maar er daadwerkelijk contact mee hebben? Hij begon te beseffen hoe belangrijk familie en vrienden eigenlijk altijd waren geweest. Hoe moest het wel niet zijn voor Edward? Een zachte zucht ontsnapte aan hem. Hij kon slechts wachten. Wachten op hoe Edan erop reageren zou. Tijdens het gesprek had hij de ander z'n gezicht proberen te lezen. Elk spoortje van emotie in zich opnemend. Iets wat niet positief had geleken. Er speelde niet langer meer een glimlach rondom diens lippen. Geen vrolijk staande ogen. Niks van dat. Dat was voor Arno al meer dan een antwoord geweest. Het doem scenario leek tot leven te komen. Een scenario waarop dit kon eindigen in een drama. In een drama van woede, afschuw. Daar waar een nieuwe haat ontstond, in plaats van een vriendschap. Hij was geen persoon dat vaak "doem" dacht. Nee, hij bereidde zich gewoon voor op het ergste. Echter leek de neergeslagen sfeer om te keren. Draaide het de goede kant wat op. Zodra Arno opkeek, nog altijd afwachtend op Edan's reactie, zag hij dat een glimlach was weergekeerd. Zag hij dat nou echt goed? Een glimlach? ”You really think I want you to leave? I don’t know about you, but I really like it that I finally can talk with someone about that burning feeling in my throat."  De woorden hadden alles behalve serieus geklonken. Meer als een grap dan als sarcasme en het duurde even voordat Arno het begreep. Edan oordeelde niet op wat hij was, of op wat hij deed. De man leek hem gewoon te accepteren, zoals ze nu voor elkaar stonden. Geen bevooroordeling. Dat liet zijn mondhoeken wat voorzichtig optrekken, daarbij een glimlach tonend. Het was wat zwakjes geweest, simpel doordat hij het gewoon niet kon bevatten. Niet kon bevatten dat er nog wezens rondliepen zoals Edan. ”Look Arno, I appreciate it that you were willing to tell me all this, but it’s not gonna change my few on you. You’re still a very handsome french guy. I’m not gonna let you go because of this.” Een opluchting trok door hem heen, lichtelijk gerustgesteld door deze woorden. Al kon Arno niet voorkomen dat zijn wangen wat onwennig kleurden. Dat wat hij meteen probeerde te verdoezelen door z'n brandende keel te schrapen en zich te richten op de volgende woorden; 'Never really expected to hear that out here. Perhabs not all the people of Separa are that rigid as I thought.' Al die tijd had daar zijn fout in gezeten. Alle mensen één kant op scheren. Verwachten dat ze allemaal slecht waren. Nooit wat van hem af wilde weten. Dat besef liet hem verontschuldigend kijken, wetend dat het compleet zijn fout was. Wellicht moest hij nodig zijn houding gaan aanpassen. Een rug werd naar hem toegekeerd. De verandering van positie bracht een geur met zich mee, dat meteen zijn geprikkelde zenuwen extra op scherp zette. Het leek zijn zicht voor een moment aan te tasten. Waarbij alles even in slow motion gebeurde. Waarbij hartslagen, van alles wat in het bos bevond, in zijn oren leek door te dringen. Dat moment was slechts kort. Maar duurde lang genoeg voor hem. Het was een teken. Langer dan dit moest hij ook niet gaan wachten, voordat hij zich zou gaan vergrijpen aan de verkeerden. ”If you want you can feed yourself on it. I know how the hunger tortures you. Especially when it just lays there." Kort knikte Arno. ”I won’t watch if you don’t want me to." Een dankbare glimlach verscheen, terwijl hij naar voren stapte. 'I must thank you, Edan. But right now, in this state, I truly can not care if you're watching or not,' sprak hij naar waarheid. Bij het karkas zakte hij neer op zijn knieën. Zodra hij volgens zijn instinct het beste plekje gevonden had, boog hij zich er overheen. Direct liet hij z'n scherpe tanden in de huid zakken, een tevreden geluid slakend bij het proeven van dat geruststellende bloed. Bij elke slok werd de brand geblust. Pas bij de laatste druppel, liet hij het dier los. Tevreden zette hij zich recht, alsof hij weer herboren was. 'That tasted good.' Arno draaide zich naar Edan om. 'I owe you a dinner right now. So if you're in for a French meal, you're always welcome,' grijnsde hij. 'Unless you don't eat normal food of course.' Natuurlijk kon hij Edan niet dwingen ooit eens te komen eten. Dat moest de ander geheel zelf weten. Zolang Edan maar wist dat z'n deur altijd open stond. Dat was immers het minste wat hij voor hem kon doen.

Het bloed had het grootste gedeelte van zijn honger gestild. Lang niet alles, maar het was een  begin. Op wat Arno nu binnen had, kon hij zeker nog een paar dagen verder. Vandaag zou hij het niet flikken weer op pad te gaan. Ten eerste omdat dan een dier onnodig sterven zou. Een tweede hert zou hij niet op kunnen. En ten tweede zou hij Edan achter moeten laten. Iets waar hij zich absoluut niet vrijwillig aan zou wagen. Hoe vreemd hun gesprek ook verlopen was, met het sprekende zwaard en al, de prettige sfeer liet Arno plakken. Hij was geïntrigeerd in Edan. De manier waarop de man deed. Zo open. Zo spontaan. Diens kijk op de wereld. Dat het nog mogelijk was zo te kunnen zijn. Altijd had Arno gedacht dat dat verledentijd was. Dat geen ziel zich daaraan nog zou wagen, aangezien ze het aan zouden zien als een zwakte. Ongetwijfeld dat hij zeker nog wat van Edan op zou kunnen steken. Daar waar hij totaal geen bezwaar op zou hebben. Hij kon best kritisch wezen op zij die hem de les probeerden te lezen. Men moest hem eerst bewijzen dat ze het daadwerkelijk beter wisten. Of in ieder geval een betere kijk op iets hadden. Dan pas zou Arno gewillig zijn hun theorie aan te nemen. Maar die fase had hij nooit bij Edan gehad. Vanaf het eerste moment was hij alleen maar overdonderd door de man geweest. Aangenaam verrast.
Een verrassing leek momenteel even wederzijds te zijn, gezien de uitdrukking op Edan's gezicht. Wat? Was het aanbod zo slecht geweest? Zo apart? Liep hij wellicht te hard van stapel? Ze kenden elkaar immers nog maar net. Arno kon er geen tijd aan binden. Een handgebaar werd gemaakt. Iets wat hem al meteen op een manier leek gerust te stellen. ”Oh no I’d love to get dinner with you! Especially with you.” Dat beurde direct zijn gehele humeur op. Het betekende immers dat hij al zijn kookkunsten uit de kast moest gaan trekken en niet iets moest gaan verkloten. Regelmatig waren zijn recepten mislukt, waarbij hij bijna Edward had vergiftigd. Wel goed, misschien was dat te extreem maar destijds kwam dat zeker zo over. ”It would almost seem like a date,” werd plagend vervolgd. Het was dat dat er plagend uit was gekomen, anders zou Arno zich kapot zijn geschrokken, bang dat het werkelijk op die manier zou zijn overgekomen. Als een date. Hij kon zich de tijd niet heugen dat ooit te hebben gedaan. Evenmin daar aan te beginnen. Hij ging er simpelweg vanuit dat er geen tweede liefde op de aardkloot zou rondlopen. Dat hij gewoon eenzaam zou sterven, enkel hopend dat Edward meer geluk had. 'Almost,' herhaalde Arno. 'Maybe one day in the future.' Zo plagend als Edan eerst had geklonken, zo werd dat nu terug gekaatst. Arno nam het niet bepaald serieus. Zijn ogen keken toe hoe de andere man de reep chocola tevoorschijn haalde. Dat was waar ook. Hij had hem gestoord tijdens dat tussendoortje. De Fransman verwachtte dat Edan er gewoon aan verder ging. Er was nu genoeg tijd over. Maar in plaats daarvan werd het doormidden gedeeld en werd de helft hem voorgehouden. ”On a new friendship?” Arno trok zijn lederen handschoenen uit. Dat waar al zoveel bloed aankleefden, ondanks vele keren gewassen te zijn. Het was Arno's teken van respect. En met ontblootte handen nam hij het stukje chocola aan. Glimlachend keek hij Edan aan. 'Oui. On a new friendship, mon ami,' bevestigde hij, met een krachtige toon. 'But I won't dare to take your chocolat away. You seemed to really love that stuff.' Een plagerige grijns verscheen op zijn gelaat. 'And if you won't take it back I'm going to feed it to you.' Voordat Edan die "bedreiging" nog serieus kon nemen, schudde hij zijn hoofd. 'Just messing with you. No real threat.'

Hoe groot de dwang ook zou wezen, Arno zou voet bij stuk houden. Het grootste gedeelte had hij dierbare dingen van onbekende mensen genomen. Vrouwen hadden hun man verloren. Mannen hun zoon. Door zijn handen had hij verschijnende gezinnen gebroken en van daaruit besloot hij vandaag geen chocola te eten van Edan. Dat verschil erin was enorm, daar was hij zelf ook wel van bewust. Maar op een één of andere manier begon hij om de andere man te geven. Begon hij Edan te zien als een ware vriend, en dat op zo'n korte termijn. En het feit dat Edan wat af gaf waar diegene van leek te houden, versterkte enkel het gevoel dat niet af te pakken. Want zo voelde het voor hem aan, ondanks dat het werd aangeboden. De ”I do,” wat gedempt uit Edan's mond kwam zetten bevestigde zijn eerdere vermoeden. Dat chocola werkelijk diens verslaving was. Of wel ja, misschien was verslaving sterk uitgedrukt. Er gewoon vreselijk van houden kwam wel aardig overheen. Daarom probeerde hij het stuk via wat "humor" terug te geven. Zodat het niet over zou komen als een afwijzing. Want het laatste wat hij wou was Edan beledigen. Of teleurstellen. Ze hadden hun nieuwe vriendschap bekrachtigd. Wat voor Arno betekende dat hij voor die vriendschap zou blijven vechten. Loyaal blijven en er zijn in goede en slechte tijden. Bijna als in een huwelijk. Vriendschappen waren schaars, dus hij was er zuinig op. Een grijns sierde zijn gelaat, terwijl hij toekeek hoe Edan dichterbij stapte. ”It wouldn’t really be threat though. I’d love it if you would feed me.” Na de woorden werd het chocola aangepakt. Arno voelde opluchting. Blij dat Edan het gewoon weer terug pakte. 'Even in the way I ha- Hmpff..' Midden in de zin werd hij gedwongen het te staken. Het terug gepakte chocola werd volop in z'n mond gedrukt. De smaak rolde over zijn smaakpapillen, gemengd met het bloed dat daar nog gezeten had. Die combinatie was enigszins.. Apart. Maar niet op een negatieve manier. ”Just eat it. It’s the seal on our friendship." Met een volle mond staarde hij Edan aan, waarna hij eens knikte. Accepterend dat het zo had moeten gaan. Stilletjes stond Arno daar, zijn handen voor hem in elkaar vouwend. Wachtend tot het chocola op zo'n  manier gesmolten was dat hij er fatsoenlijk op kauwen kon. Pas toen hij daar de mogelijkheid toe had, begon hij het daadwerkelijk naar binnen te werken. 'I was forgotten how good it tasted. Where do you get that stuff?' Vroeg hij nadat z'n mond weer leeg was. Vanuit een binnenzak haalde hij een witte zakdoek, waarmee hij netjes zijn mondhoeken af depte, zelfs al zat er niets. Het was een gewoonte. Iets dat vanaf jongs af zijnde er al in zat. Vervolgens zakte hij op de grond, relaxed tegen de boom aanleunend. Niet zomaar van plan nog ergens heen te gaan. Sterker nog, hij wou wel eens wat meer weten van Edan. 'Are you born in Separa?' Onbewust tikte zijn hoofd iets wat vragend opzij. 'You are not forced to answer though. If you don't want to, it's alright. I'm just being curious right now.'


Slechte post, sorry. Hoop dat je er wat mee kan. Anders verzin ik overmorgen er wel wat bij