Chocolate Dinner

Gehaast checkten zijn blik de laatste dingen. Of de tafel wel op de juiste manier gedekt was. Of het voedsel voldoende verwarmt werd, zonder dat het zou gaan aan koken. En bovenal; of het huis wel schoon genoeg was. Sinds een eeuwige tijd kwam er vandaag weer eens bezoek. Ergens waar Arno zich behoorlijk op verheugde. Hij had nooit mogen klagen over zijn leven. Alles was dik voor mekaar. Maar toch had hij zich de laatste jaren in Separa behoorlijk alleen gevoeld. Het feit dat daar verandering in was gekomen had hem goed gedaan. De afgelopen dagen voelde hij zich uitermate happier dan anders. Elke ochtend was goed verlopen. Opgestaan zonder enige moeite. Regelmatig had Arno daar last van gehad: van een ochtend humeur. Dat duurde slechts een half uurtje, en daarna was het over. Toch had dat hem mateloos geïrriteerd toen hij zich realiseerde last te hebben van een ochtend humeur. Hoe erg dat wel niet moest zijn geweest voor Edward. Echter was dat nu gewoon verleden tijd. Na de ontmoeting met Edan had Arno niets anders gedaan dan als een vrolijk hertje door het huis heen dartelen, naar deze speciale dag toelevend. Er was enkel één ding dat hij jammer vond aan deze gebeurtenis: dat Edward miste. De jongen had uitgerekend vandaag met een schoolgenoot afgesproken. Iets wat Arno hem uiteraard niet kon ontzeggen. Vrienden was iets belangrijks. Iets dat men moest koesteren. Een les dat hij zelf al wel geleerd had. Dat kon hij zijn zoon niet ontnemen, toch?
Opeens drong wat tot hem door. Er miste iets op tafel. De glazen! In een rap tempo bevond hij zich naar de kasten toe in de keuken, waar hij gauw een set nette glazen uit haalde. Wat was een diner zonder drinken? Vluchtig zette hij ze neer bij de, nog lege, borden. Lichtelijk nerveus wreef Arno over zijn armen heen, zorgend dat de omhoog gestroopte mouwen weer op diens plek vielen. Nerveus. Hij kon er niet bepaald zijn vinger op leggen waarom. Wellicht dat Edan straks het eten niet lekker kon vinden? Of zat het dieper dan dat? Hij gunde zichzelf geen tijd daarover na te denken, voordat het straks geheel uit de hand zou gaan lopen. Daarom besloot hij zijn aandacht te verlengen tot het veranderen van kleding. Tijdens het koken ging zo nu en dan het wel eens mis. Dat etensresten door de keuken heen vlogen. Of dat saus op de muren eindigden. Goed kunnen koken ging immers niet zonder het maken van fouten. Het dragen van oudere kleding was dan ook van groot belang. Voordat Arno naar boven liep, checkte hij nog eenmaal bij het voedsel. Zodra dat was goedgekeurd, wandelde hij de trappen omhoog richting de slaapkamer. Eenmaal daar stopte hij bedenkelijk voor de kledingkast. Wat voor outfit was geschikt voor deze gelegenheid? Met iets simpels kon hij niet aan komen zetten. Te chique ook weer niet. Dit werd immers geen date, voor zover hij wist. Een zachte zucht rolde over zijn lippen heen, waarna hij toch maar iets uit de kast viste. Iets dat net kon in deze omstandigheden. Net nadat Arno zich in de nieuwe, schone kleding had gehesen, weerklonk geklop op de deur. Direct verscheen een glimlach rondom zijn lippen. Dat moest zijn gast haast wel wezen. Wie anders?
In een rap tempo liep Arno terug naar beneden, terwijl zijn vingers in een rood lint een strik legden. Door de jaren heen had hij zo langzamerhand wel geleerd te multitasken. Zonder aarzeling opende hij de deur zodra hij daar was gearriveerd. Afwachtend keek hij om het hoekje heen, meteen de deur geheel open gooiend toen hij zag dat het inderdaad z'n genodigde gast was. 'Hey! You made it,' sprak Arno glimlachend. 'Was it hard to find?" Hij zette wat stappen naar achteren, en toen opzij, zodat de hal voor Edan toegankelijk werd. Wellicht had hij hem simpelweg het adres moeten geven. Of het beter moeten proberen uit te leggen, aangezien er geen mogelijkheid was geweest om iets op te schrijven. 'Come in,' vervolgde hij uitnodigend. 'You can give me your coat. Unless you want to keep it on.' Edan bleef tenslotte gast. Gasten waren koning. Nadat Edan naar binnen was gekomen, sloot hij de deur achter hen. 'How are you doing?' In zijn ogen was het niet meer dan normaal om te vragen hoe het met iemand ging. Zo op het oog leek er niks mis met Edan. Echter wilde dat niet zeggen dat dat innerlijk ook zo was. En hoelang hadden ze zonder elkaar gezeten? Een week? Misschien langer? In die tijd had er behoorlijk wat kunnen gebeuren. 'Edward isn't here, unfortunatly,' meldde Arno ook maar meteen. 'He's with a schoolfriend.' Met een hand beweging maakte hij duidelijk dat Edan rustig door mocht lopen, voor het geval dat hij zich ongemakkelijk zou gaan voelen.