That was a long time ago? [Mindo]

Het was al laat in de avond. Een aangezien de winter naderde viel het donker vroeg in. Een klein glimlachje sierde zijn gelaat. Olivier stond in het duister verscholen achter een van de vele muurtjes. Ondanks dat hij niet om de hoek heen keek wist hij precies wat er gaande was. Er klonk geschuifel van voeten. De ademhaling van een van de personen versnelde zich. De angst was bijna tastbaar. Het meisje schreeuwde wat tegen de ander. En hij herkende haar stem. Hij wachtte het goede moment af. Draaide de hoek om en haakte de hoek van zijn wandelstok om de hals van de belager om deze vervolgens ruw naar zich toe te trekken. Nog voor de jongeman ook maar iets kon doen trapte Olivier hem onder zijn benen door in het kruis. Daarna haalde hij de wandelstok los en gaf de belager een er een flinke stoot mee in de zij. Waardoor deze opzij struikelde en daarbij het evenwicht verloor om daarmee net over het randje van een gracht te vallen. Olivier draaide zich om. Hij trok zijn jas recht en glimlachte naar Mindo. "Zo dat is lang gelden zeg. Ik had niet verwacht je zo aan te treffen. Thuis was elk ander kind uit de straat bang voor je."  Zei hij een beetje spottend. Hij had wel wat meer van zijn zusje verwacht na al die tijd. Ze was toch niet voor niets naar zwart vertrokken? Het kon zijn dat ze nog altijd boos op hem was. Maar wat had hij er aan kunnen doen? Haar ouders hadden hem verboden om bij het afscheid te zijn en hij had dat geaccepteerd. Zelf had hij het vertrouwen in Mindo nooit verloren. Alleen dat wist zij waarschijnlijk niet. Misschien zou ze wel denken dat hij te veel veranderd was. Net zo'n erge witte was geworden als haar ouders. Maar dat was slechts schijn. Daar zal ze snel genoeg achter komen.   

Mindo leek niet gediend te zijn van Oliviers onverwachte bezoekje. "Toen had ik nog geen wezens die achter me aanzaten," Mindo haar stem had verbitterd geklonken. Wat hij zich wel voor kon stellen. Het was natuurlijk nog al confronterend hem na zo'n lange tijd ineens weer terug te zien. En misschien had hij haar dan ook beter eerst een brief kunnen schrijven. Maar helaas, daar was het nu al te laat voor. Er waren nog al een hoop dingen gebeurd in de tussen tijd. Dingen waar Mindo helemaal niets van af wist. "Bovendien had ik mezelf heus wel kunnen redden."Olivier glimlachte een beetje. "Oh, maar daar twijfel ik ook niet aan." Zei hij op warme toon. Als Mindo geen kerels van zich af kon slaan dan had ze het nooit zo ver geschopt in zwart. Hij was opgelucht te zien dat ze nog altijd in leven was en het eigenlijk prima wiste redden. Dat had hij ook wel kunnen verwachten. Het zat immers in de familie. Maar toch. "Ik ben blij je weer te zien. Moeder heeft het lange tijd verboden om je op te zoeken. Even als ze me had verboden had om bij het afscheid te zijn." Vertelde hij. Het had luchtig geklonken. Gek genoeg. Hij had verwacht wel ietsje meer emotie te tonen wanneer hij zijn zusje weer zou zien. Maar het bleef stil van binnen. Misschien omdat hij wist dat ze eigenlijk niets met hem te maken zou willen hebben. En dat deze ontmoeting anders gedwongen gezellig zou moeten zijn. Hij had enorm veel spijt gehad dat hij naar zijn moeder had geluisterd. Alleen had hij geen idee hoe hij dat Mindo zou kunnen vertellen. Want wat had het voor zin? Ze was immers zo koppig. Het was haast een onmogelijke taak geloofwaardig over te komen. "Zullen we anders naar de hoogste wachttoren gaan en daar verder praten? Net als vroeger?"Opperde hij. Maar heel erg zeker had het niet geklonken. Hij kon zich namelijk goed voorstellen dat Mindo daar totaal geen zin in had. Hij was namelijk niet bepaald de goede beschermende broer geweest zo als ieder klein zusje hoopt te hebben. Nee, hij was vals. Een echte verklikker. En daarbij wist hij donders goed hoe jaloers ze op hem was geweest. Olivier zelf had een ontzettende hekel gehad aan de manier waarop hun ouders hem de hemel in prezen. Alsof hij daadwerkelijk zo perfect was. Het gebeurde namelijk zo vaak dat hij er geen barst meer van geloofde. Het kwam verschrikkelijk gemaakt over. Maar dat scheen Mindo niet echt door te hebben gehad. Nee natuurlijk niet. Ze haten hem er voor en dat wist hij. Dat wist hij maar al te goed. Hoe dan ook, het was nog niet te laat. Moeder was dood. Hij kon het nog recht zetten.     

"Ah, dus Mam zat daarachter."Zei zijn zusje enkel. Hij volgde haar blik naar de gracht. Waar de stalker inmiddels kopje onder in was gegaan. Het zou best kunnen dat de stalker niet kon zwemmen. En laatste uur geslagen had. Olivier zuchten diep. "Ja." Zei hij zachtjes. Wie anders? Hij had het er zo achteraan kunnen zeggen. Op spottende toon nog wel. Maar hij hield zich in. Misschien dat hij dit wel gedaan zou hebben als ze nog in leven zou zijn geweest. Sinds de dood van hun moeder bleven voor hem slechts het kleine aantal goede herrieneringen over. Want wat had je er aan iemand te haten die diens persoonlijkheid al nooit meer voor je zou kunnen bijstellen? Liever prentte hij zich een soort waanbeeld van goede herinneringen in en sloot er vrede mee. Anders zou het ook maar verspilde energie zijn. Hij wist dat Mindo het nog niet wist. Vandaag zou hij het haar dan ook nog wel gaan vertellen. Alleen niet hier, niet nu. Ondanks dat het pijn deed om zich te beseffen wist hij donders goed dat hij zelf al een moeilijk genoege confrontatie voor Mindo was. In tegenstelling tot de meeste broers was hij niet bepaald beschermend voor Mindo geweest. Nee integedeel, Olivier had haar vaker verlinkt dan wie dan ook. Hij had haar (misschien tevergeefs) nog een beetje proberen op te voeden. Al met al had kwam het er op neer dat hij bijna net zo erg was als moeder. Ook wist Olivier maar al te goed dat Mindo het niet kon uitstaan dat hij wel aan alle eisen van moeders wens voldeed. Uiteraard wist ze niet waarom hij dit zo had gedaan. Dat hun moeder het niet alleen was geweest die hem zo streng in bedwang had weten te houden. Kortom: ze hadden nog heel wat goed te maken. "Zullen we anders naar de hoogste wachttoren gaan en daar verder praten? Net als vroeger?"Opperde hij dan ook. Want om het hier in het openbaar in deze achtelijk smerige wijk te gaan bespreken zag hij niet zitten. Echter had Olivier niet zo zeker van zijn zaak geklonken. Hij kon zich het goed voorstellen als Mindo niets met hem te maken zou willen hebben. Het kwam namelijk ook nogal out of the blue. Zij kon namelijk ook niet weten dat hij er stiekem toch wel een beetje op gewacht had tot hun moeder gestorven was tot hij Mindo weer zou opzoeken. Helaas was hun moeder bepaald niet heen gegaan op een manier die hij zou kunnen accepteren. En bleef het verleden hem achtervolgen. Een zucht volgde. Even dacht hij dat ze zijn aanbod zou aanwijzen toen zijn zusje tot zijn spijt het verbitterde antwoord gaf: "Niets zal meer zoals vroeger zijn."Maar gelijk had ze. Echter bleef het de vraag of dat perse iets negatiefs zou moeten zijn. "Maar dat is opzich geen slecht idee."Vervolgde Mindo. Olivier glimlachte dankbaar. En dat was hij ook zeker voor het feit dat zijn zusje zich over de confrontatie heen had weten te zetten. Samen liepen ze de bekende weg af. Her en der waren er wel wat dingen veranderd. Maar veel was nog altijd het zelfde. Aangezien ze het tweede deel van hun jeugd in een vrij scharrig arbeiders buurtje hadden doorgebracht had de buurt nog altijd het vermogen niet er veel aan op te knappen. "Dus, hoe is het thuis? Hoe is het met moeder en vader?" Vroeg Mindo hem. Een diepe zucht volgde. Thuis? Bestond dat nog? Eigenlijk niet. "Moeder is uh.. dood. En wij hebben niet de zelfde vader Mindo, dus ik zou het niet weten hoe het met je vader is."Zei hij op een al even emotie doorschijnende toon als zijn zus zojuist had gedaan. Inmiddels waren ze bij de toren aangekomen. Ook deze bevond zich nog in precies de zelfde staat als vroeger. Het was niet geheel veilig en soms was het even klimmen en balanceren voordat je ergens kon komen. Maar deze keer ging het hen beide blijkbaar goed af. Eenmaal in het koepeltje van de hoogste toren hield hij halt. Olivier leunde tegen het torenmuurtje aan en keek uit over de buurt van hun jeugd. "Er is vreselijk veel gebeurd sinds je weg bent. Dat niet alleen: er is ook behoorlijk wat voor je achter gehouden. Ik wil het je best vertellen. Maar het is wel de vraag of je het allemaal wel wil weten. Sommige dingen kunnen best ... pijnlijk zijn." Legde hij op kalme toon uit. Vervolgens keek hij zijn zusje vragend aan. "Wil je het weten?"Vroeg hij op zachte toon.    

Samen begonnen ze richting de toren te lopen. Ergens was hij opgelucht had ze zijn verzoek vooralsnog geaccepteerd had. Hoe zou er anders een moment om dingen recht te praten kunnen vallen? De weg wist hij nog precies uit zijn hoofd. Het was dan ook niet lastig. Er was her en der wel iets veranderd maar het oude arbeiders buurtje was nog net even arm als vroeger en bezat dus nog altijd het geld niet om enigszins wat dingen op te knappen. "Dus, hoe is het thuis? Hoe is het met moeder en vader?"De vraag van zijn zusje viel hem redelijk zwaar. Het bewees maar weer eens in wat voor keiharde leugen ze nog altijd leefde. Een die hij vandaag zou moeten doorbreken. Hij zuchtte eens diep. Er bestond geen thuis. Er was geen moeder nog vader die ergens woonde nog altijd op de kinderen zat te wachten. En zo, zo was het eigenlijk ook nooit geweest. "Moeder is uh.. dood. En wij hebben niet de zelfde vader Mindo, dus ik zou het niet weten hoe het met je vader is."Het had vrij achteloos geklonken. Maar aan zijn stem was te horen dat hij er wel degelijk moeite mee had. Hij merkte het wel op dat zijn zusje haar pas in hield. Maar beste er geen aandacht aan. Ze zou haar vragen die ze er op het moment over had maar bij de toren aan hem stellen. De open straat was geen geschikte plaats de vragen te beantwoorden. Of ze te stellen. Zin om uit te leggen waarom dat precies zo was had hij niet. En dus liep Olivier gewoon door. Niet veel later waren ze bij de toren aan gekomen. Die, zo als hij al verwacht had, nog even los zat aan alle kanten als vroeger. Het was dan ook niet bepaald simpel om boven te komen. Maar deze keer ging het hen blijkbaar goed af. Niet veel later stond hij in het koepeltje van de hoogste toren. En keek uit over de buurt waar ze een groot deel van hun jeugd hadden doorgebracht. Pas toen Mindo naast hem was komen staan begon hij met praten. "Er is vreselijk veel gebeurd sinds je weg bent. Dat niet alleen: er is ook behoorlijk wat voor je achter gehouden. Ik wil het je best vertellen. Maar het is wel de vraag of je het allemaal wel wil weten. Sommige dingen kunnen best ... pijnlijk zijn." Deze keer met al een stuk meer warmte en rust in zijn stem. Maar Mindo leek nog altijd niet toe te willen geven. Hun oude verhouding niet terug te willen halen. Wat hij haar uiteraard niet kwalijk nam. "Wil je het weten?"Vroeg hij haar zachtjes. Het meisje knikte. "Ja,"Klonk het. Waarna er een zucht volgde.  "Ik vraag me af of het me nog veel zou doen, ik heb toch geen contact meer met ze. En nu Mam dood is, maakt het ook eigenlijk niets meer uit." Sprak ze. Een klein glimlachje verscheen op zijn gelaat. Een geruststellend glimlachje. "Ach Mindo, je weet niet half. Het leven begint nu pas." Sprak hij op ietwat geheimzinnige toon. Maar het was duidelijk dat hij voorpret had om iets wat hij wist en zij nog niet. Misschien, zeg maar eerder waarschijnlijk,merkte ze het al. Er was iets in zijn gedag. Zijn manier van handelen en spreken. Wat altijd al doorgeblonken had. Olivier leek er geen moer om te geven dat de familie was uitgedund. Alsof hij er net niet echt bij kon dat het Mindo waarschijnlijk wel degelijk pijn deed. Maar wat moest hij ook anders? Als god was de streep tussen leven en dood totaal vervaagd. De wezens die gestorven waren waren voor zijn part niet dood. En wat familie betreft zat het al helemaal scheef. "Goed dan, ik ga het je uitleggen." Kondigde hij aan. Het zou een lang verhaal worden en nog lastig met wat hij wel en niet mocht zeggen. "Dit word het meest absurde verhaal dat je ooit hebt gehoord dus bereid je maar voor om te lachen van ongeloof. Lang gelden leefde jouw moeder ook al. En op een goede nacht kwam er een van de engelen tot haar. Die haar een voorstel deed een toekomstig god ter wereld te brengen. In ruil daarvoor zou ze een plaats in de hemel verdienen. En mocht ze haar leven nog twee maal extra over doen, mits ze in die levens geen zo de beging. Ze ging met het voorstel akkoord. Ontmoetten in die zelfde tijd mijn vader en was van plan een gezin te stichten. Toen de engelen het eens waren over wie ik zou worden vonden ze dat ik een oudere broer en een oudere zus nodig zou hebben. Na overleg was mam het daar mee eens. Dus in de opvolgende jaren werd eerst Olga geboren. Toen Olaf. En uiteindelijk ik. Na mijn geboorte werd ze behoorlijk ziek en heeft eigenlijk Olaf mij volledig opgevoed. Mijn vader heb ik maar heel kort gekend. Tot ik een jaar of vier was. Hij is gaan vechten in de oorlog en daarna nooit meer terug gekomen. Maar hij schijnt ook een god te zijn geweest. Uiteindelijk overleefd mam aan haar ziekte. Ik was toen een jaar of acht. Wat er daarna gebeurd is is niet voor jou weggelegd nog van belang om te horen. Geruime tijd later in mijn derde leven kwam ik onze moeder weer tegen. Zij leefde inmiddels haar tweede leven. Met, tot mijn grote verontwaardiging, een nieuwe man. Ze wilde dat ik deel van het gezin zou zijn om hun dochter te beschermen. De gene waar ik op dat moment mee samen werkte hadden al toestemming gegeven. Dus als opnieuw acht jarig jongetje moest ik bij jullie gaan wonen. Weer gewoon naar school en maar wennen aan het normaal leven. Altijd voor doen alsof ik onderdeel was van het gezin. We hebben je voorgelogen Mindo, wij allemaal. Je zou kunnen zeggen dat je jeugd een grote leugen is. Uiteindelijk is mam om het leven gebracht door een Soulles. Een derde leven kreeg ze niet. Ze heeft meerdere zonde begaan. Maar ze heeft haar hemel plaats wel gekregen. Ik moest zo netjes doen omdat ik in die tijd ging voor mijn derde opdracht. Een soort levenstentamen maar dan voor goden. Ik weet niet zo goed of je nu echt kunt zeggen dat we broer en zus zijn. We hebben de zelfde moeder. Alleen ik ben een kind van mijn vader. Droog gezegd heb ik geen moeder. Ze heeft me slechts ter aarde gebracht. Maar ze heeft me niet gemaakt. Ach ja hoe dan ook, je hebt goden in je familie zitten. Daar kun je nog een hoop mee beleven."Sloot hij het verhaal dan toch maar zo postief mogelijk af. Zo vreemd kon je leven dus blijkbaar lopen. Of ze het verhaal zou geloven was nog maar de vraag natuurlijk. Het leek wel alsof hij het zelf uit het niets bedacht om zo mam eens goed voor paal te zetten. Was het maar zo...  

Hij had ook al niet verwacht dat zijn zusje het verhaal op geen enkele wijze zou waarderen. Maar deze reactie ging toch wel een klein beetje ver. Ze lachte om het verhaal. Ja, waarschijnlijk slechts alleen omdat hij van te voren die opmerking gemakt had. Het was waarschijnlijk toch allemaal gespeeld. Woede kwam dan ook al snel weer om de hoek kijken. "Das een goeie,"Werd er gegrinnikt. Vast, alsof ze zijn manier van aanpak echt waardeerde. Hij had liever dat ze gewoon meteen uit haar slof schoot dan eerst nog dit misselijkmakend gespeelde gedrag te vertonen. "Jij, de schijnheilige Olivier, een god? Die mij al eeuwen voor heeft gelogen?"Vroeg ze hem. Olivier knikte enkele en glimlachte tevreden. Ja als zij er zo over wilde denken dan waarom ook niet? Hij wilde de moeite niet nemen er tegenin te gaan. Wetende dat ze hem toch nooit zou geloven. "Je bent een god, maar toch laat je je verbieden door mijn moeder om mij nog te zien? Komop Olivier. Ik heb je verdomme 3 jaar niet gezien of gehoord, geen briefjes, geen hulp, helemaal niets."Vervolgde Mindo bot. Hij haalde zijn schouders op. Drie jaar, wat was dat nou helemaal voor tijd? Het viel allemaal wel best mee. "Zal ik je eens wat vertellen, broer, terwijl jij lekker je luize leventjes zat te leven, ben ik hier meerdere keren bijna omgekomen van de honger. Ik werd hier naartoe gestuurd zonder ook maar IETS! En jij als verdomme god dacht er niet even aan om me te helpen?!"Het kleine glimlachje dat zojuist nog op zijn gelaat had gestaan was met deze woorden weggevaagd. De onverschillige houding verdween. Met een kille blik in zijn ogen keek hij haar aan. Zwijgend en gewoon toekijkende hoe zijn zusje voor hem brak van emoties. "Ik walg van je, Olivier. En wil je nog iets weten? Ik geloof niet in goden, nooit gedaan."De woorden werden hem gewoon toegesmeten. Lang genoeg had hij zich ingehouden. Niet gezegd en gedaan alsof het hem niets kon schelen. Maar nu was ze te ver gegaan, door gewoon letterlijk te zeggen van hem te walgen. Het volgende moment had hij haar bij de onderkaak vastgegrepen en trok Mindo ruw naar zich toe. Zo als hun moeder dat vroeger ook vaak had gedaan zodra ze een preek ging geven. Om te voorkomen dat hij of zijn zusje van haar weg zouden kunnen kijken tijdens haar praatje. "Ik geloof niet in voorbarige conclusies, nooit gedaan."Zei hij er bits bij. Maar daar bleef het bij. Hij liet haar los en draaide zich om. Het nut er niet van inziende haar de waarheid uit te zullen leggen. Ze zou hem toch nooit geloven. Het ergste verwijd vond hij nog wel dat ze daadwerkelijk dacht dat hij een luizenleventje had. Als hij niet naar school was geweest dan had hij in de zelfde armoede gezeten als zijn zusje. Daarbij had zijn opleiding tot god hem vaak genoeg in de weg gezeten. Het was niet alleen moeder geweest die hem verboden had met Mindo om te gaan. Zijn leraar zat daar ook achter. Niet dat hij dat zijn zusje zou kunnen vertellen. Toen Mindo eenmaal weg was werd hij ook uit huis gezet. Met even veel als zij mee had gekregen: niets. Nu was hij wel gewend met niets te leven aangezien in zijn eerste jeugd zijn ouderlijk huis tot aan de grond toe afgebrand was, toch bleef het moeilijk. Je had niemand die er voor je was. En eigenlijk was dat nog erger geweest toen hij nog wel bij Mindo had gewoond. Hij had altijd maar moeten doen alsof hij familie van hen was. En mocht ondertussen eigenlijk met niemand zijn gedachtes of emoties delen. Zodra hij het moeilijk had gekregen was er letterlijk niemand voor hem. En eenmaal op straat was dat niet anders. Als hij zich niet uit de armoede had weten te knokken dan zou hij het even zwaar hebben als zij. "Belachelijk dat je denkt dat vader en moeder mij wel iets mee hebben gegeven. Waarom zouden ze? Vader ging over het geld en ik was zijn kind niet."Mompelde hij. En begon richting de trappen die naar benden leiden te lopen. Daar hield hij even halt en keek om. Zich zelf afvragende of hij het zag zitten om nog verder te praten. Op een of andere manier raakte het hem wel opnieuw te merken dat de band tussen hem en Mindo zo zwak was. Ze was de enige geweest in die tijd waar hij zich nog enigszins bij thuis voelde. De enige echte familie die hij nog over had. Het voelde vreselijk om zo makkelijk al op te zullen geven en haar opnieuw te zullen verliezen. Hoe kon hij haar nu ooit bewijzen dat hij niet loog? Uitleggen hoe het werkelijk was gelopen? Langzaam draaide hij zich om. "Weet je nog die ... 'honden van de buren'? Die drie waar jij zo nu en dan heen ging als het je thuis niet beviel?"Wachten op antwoord deed hij niet. Hij liet de drie honden op de stenen tegels verschijnen. Even als zijn tegenpool had hij de leiding over deze drie bijzondere beetjes. In tegenstelling tot de dieren van zijn tegenpool hadden deze slechts een vorm. Gewoon die van drie wolfshonden. Fide, Amare, Benevolentia: de tegenpolen van de 'huisdieren' van zijn tegenpool. Maar in het echte leven hadden ze natuurlijk andere namen. Omdat Olivier ze niet voor eeuwig onzichtbaar kon houden of ze op andere manieren kon verbergen, hadden ze voor zo lang bij de buren gewoond. Alsof het normale hondjes waren geweest. De drie gingen precies tussen hen in staan. Aangezien ze nu beide eerder haat en jaloezie voor elkaar uitstraalde dan eigenschappen waar de drie wolfshonden zich aan hechten. "Het spijt me Mindo. Het spijt me dat ik je heb laten stikken. Ik kon echt niet anders tot dat moeder dood was. Er zit meer achter dan je denkt."Zei hij en deed daarmee toch nog een tweede poging tot het goedmaken van deze ruzie.