The human face [mindo]

Het was vies weer, zo als de meeste dat noemde. Koud, grijs en motregen. Die drie zorgde er voor dat hij langzaam maar zeker bij zinnen kwam. De lucht hier voelde vreemd koud aan. Langzaam kwam hij overeind. Eenmaal in zittende houding viel zijn blik op zijn handen. En de rest van zijn lichaam. Was dit een fout? Of was iemand met hem aan het sollen geweest? Het verkeerde in geheel menselijke staat. Sinds wanneer was dat mogelijk? Een beetje wankel ging hij staan. Te veel vragen om eindeloos over door te blijven lullen. Alles zo hem vroeg of laat toch wel duidelijk worden. Het belangrijkste en eigenlijk ook het enigste wat hij nu wilde weten of hij in de goede dementie beland was. Namelijk de gene waar zijn vriend ook rond hing. Dat was namelijk zijn doel geweest. Maar een manier om daar achter te komen: zoeken. Van wat hij er van had vernomen was Separa niet heel groot. Dus zou hij het binnen maximaal een week wel uit gepluisd hebben. En daarbij, Add had het waarschijnlijk wel snel door dat hij zich in deze dimensie bevond. Al zocht hij Add niet op dan gebeurde het andersom wel. Niets om zich zorgen over te maken dus. Eerst maar eens dit bos afzoeken. Thomas zetten een voor hem nog redelijk kalm sprintje in. Aan weerszijde schoten de taken langs hem heen. Zijn voeten leken de grond nauwelijks te raken. Elk stukje bos waar hij langs kwam nam hij in zijn gedachten tot aan het kleinste detail op. Na ongeveer een minuut of vijf te hebben gerent schatten hij ongeveer op de helft te zijn. Toen hij bij een kleine open plaats kwam hield hij halt. In een van de vele plassen regenwater in de bodem diens weerspiegeling bekeek hij zijn gezicht. Niet slecht, al zei hij het zelf. Het had erger gekund. Dat zeker. Maar het bleef afschuwelijk. Alleen al om het feit dat het mens was. Met een ruk draaide hij zich om. Voedstappen hadden geklonken. Thomas keek het wezen verbaasd aan. Vanwaar die afstandelijke houding? "Zo lelijk ben ik toch ook weer niet moppie." Zei hij lachend. Een schorre nare lach. De meeste vonden het maar iets kleinerends hebben. Thomas zelf kon het niet zo veel schelen. Het was nu eenmaal zijn lach. Daar zou hij niet veel aan kunnen doen. Vervolgens keek hij het wezen vragend aan. Niet wetende dat deze wereld inderdaad zou vrezen voor het feit dat hij tot de duistere kant behoorde.    

"Nuja, eigenlijk wel."Reageerde het meisje droogjes. Thomas glimlachte enkel een beetje. Hij kon het zich ergens wel voorstellen. Dat ze hem niet bepaald moeders mooiste vond. Of hem gewoon wilde dwars zitten. Wat uiteraard verspilde moeite was. Hij gaf namelijk niet zo veel om andermans oordeel. "Wat ben jij?"Werd hem gevraagd. Thomas haalde zijn schouders op. "Weet jij het? Het ziet er naar uit dat ik een mens ben is het niet?"Zei hij droogjes. Ondertussen waren Aemulatione, Odi en Simultatum naast hem verschenen. Drie van de slechte eigenschappen die zich in elke levende ziel in kleine mate konden bevinden. Thomas had zich over de drie ontfermd en werkte met hun samen in opdracht van zijn peetvader. Het was als volgt gekomen dat ze bestonden: Aemulatione, Odi en Simultatum waren zielen die zich nooit een lichaam hebben kunnen bemachtigen. Uit een gevoel van onrechtvaardigheid creëerde zij elk een slechte eigenschap die waarmee ze wezens 'infecteerde'. De zielen binnen in die wezens vertroebelde beetje bij beetje en stierven af. Sinds enkele decennia had Thomas de leiding gekregen over deze drie. Ze namen de vorm aan van hun slachtoffer en dus stonden er niet veel later drie afschrikwekkende vossen. Allemaal wel wat gespierder en groter dan de vos waar het meisje blijkbaar in zou kunnen shiften. Aemulatione, die de vorm van een zwarte vos en donkerrode ogen had aangenomen, waagde zich dichter in de buurt van het meisje. Hij richtte zijn blik op haar en keurde het meisje of er toevallig ergens een steek van jaloezie zat waar hij wat mee kon. Een zacht gegrom volgde. "Wat is er Aemulatione?" Maar het antwoord werd Thomas al snel duidelijk. Even schoot hij in de lach waarop hij het meisje spottend aan keek. "Dus jij kan je lieftallige broer niet uitstaan is t wel?" Anders had hij haar wel met rust gelaten omdat hij zich pas net in deze wereld bevond. Maar hij kende haar broer. Hij kende Olivier maar al te goed. En dus vond hij het wel handig om er wat op door te vragen. Dat zou hem een voorsprong op Olivier kunnen geven. Odi de bruine vos met fel gele ogen vlijde zich tevreden langs zijn benden, waardoor Thomas zich er op betrapte dat de haat voor Olivier inderdaad weer behoorlijk terug gekeerd was. Wraakzucht hield zich wat meer op de achtergrond. Waarschijnlijk had kon hij niet zo veel met het gehele voorval. Hij lag als witte vos met blauwe ogen achter Thomas en kwispelde zachtjes. Daar aan te zien vermaakte hij zich wel om de gehele situatie. Thomas was benieuwd hoe het meisje zou reageren. Zou slim genoeg zijn? Of zo als de doorsnee typetjes kwaad naar hem uitvallen en in de emotie die ze daarmee toonde alles al van zich zelf verraden.

Blijkbaar geloofde het meisje niet dat hij toch echt een menselijke vorm had aangenomen. Ze ging dan ook op zijn antwoord in met het argument dat ze nog nooit een mens gezien had die er zo uit zag als hij. Thomas haalde zijn schouders op. Ze zou er maar genoegen mee moeten nemen want veranderen zou hij echt voor haar. Intussen waren zijn drie vrienden ook al weer op het toneel verschenen. Aemulatione had zich in de buurt van het meisje gewaagd. Waarschijnlijk zat er ergens een steekje van jaloezie waar hij wat mee zou kunnen. In de form van een zwarte vos met rode ogen stond de verloren ziel voor het meisje. En bekeek haar keurend. Een zacht gegrom volgde. "Wat is er Aemulatione?" Vroeg hij het dier. Het antwoord werd Thomas al snel duidelijk. Een antwoord dat hem even hardop deed lachen. De gene voor hem was wel degelijk jaloers. En dat kon hij zich ook wel voorstellen. Ja, wie was er nu niet jaloers op Olivier he? "Dus jij kan je lieftallige broer niet uitstaan is t wel?" Vroeg hij haar met een valse grijns op zijn gelaat. Normaal had hij het meisje wel met rust gelaten. Zich zelf niet direct al weer in de problemen gedraaid nu hij hier pas net was. Maar het feit dat ze familie van Olivier was woog zwaarder. Hij wilde doorvragen hoe het zijn collega hier verging. En haar uiteraard eens flink stangen. Hij voelde hoe Odi,die de vorm van een bruine vos met fel gele ogen had aangenomen, zich genoeglijk langs zijn benen vlijde. Waardoor hij zich zelf er op betrapte dat de haat voor de beste man gelijk weer teruggekeerd was. Hoe kon het ook anders? Was er iemand die Olivier nog nooit irritant had gevonden? "Ik geloof niet dat je dat ook maar enigszins aan gaat." Zei het meisje. Thomas trok een wenkbrauw op. "Oh, mag ik niets weten over de familie van mijn eigen collega? Wat jammer, ik had gehoopt dat je minder gesloten zou zijn dan die patsertjes." Reageerde hij gespeeld klagelijk. "Houdt je beesten bij je, ze staan me niet aan." Zei het meisje. Wraakzucht streek zich inmiddels ook langs zijn benden en duwde Odi daarbij zonder pardon weg. Zijn gemene grijns ging over in een klein glimlachje. De spottende houding verdween. "Mag ik je broer dan niet dwars zitten? Een beetje confronteren met wat voor een zak hij is geweest tegenover je? Een kleine straf verdiend hij toch wel, op z'n minst?"Vroeg hij haar. Ondertussen stapte hij naar voren, pakte Aemulatione bij diens nekvel vast en sleepte het dier enkele meters terug. "Het is genoeg geweest Aemulatione! Straks pakt je het nog van haar af ook! Je hoeft je niet aan haar te voedden er zijn nog genoeg andere in deze wereld om je aan te voldoen!" Sprak hij het dier streng aan. En grijnsde vervolgens een beetje verontschuldigend. "Mijn tuig." Zei hij er luchtig bij en aaide Odi even tussen diens oren.