Walk {open}

Het was nog best vroeg in de ochtend en de eerste zonnestralen schenen door het bladerdak heen. Het beloofde vast een mooi dag te worden. Jay was vaak te vinden hier in dit prachtige bos. Hij wilde graag dicht bij de natuur zijn en niet bij zijn ouders in hun huis met hun vele gezeur. 'Jay doe dit, Jay doe dat, Jay doe zus, Jay doe zo.' Dat was hetgeen wat hij veel te vaak hoorde. Ook mocht hij niet meer zo vaak naar buiten van zijn moeder want dat vond ze geen fijn gevoel. Zo meteen zou hij nog in aanraking komen met een grijze of zwarte. Die konden hem mogelijk vermoorden. Maar Jay geloofde al die onzin niet. In zijn hoofd was alles gelijk, was iedereen aardig. Iedereen zette gewoon een masker op dat bij zijn of haar soulcolor paste. Niet dat hij zijn gedachtes hardop zou uitspreken. Nee, dat zou dom zijn. Zijn moeder zou zich kapot schrikken en hem huisarrest geven. Dat terwijl hij daar veel te oud voor was. Tenslotte was hij al 19. Alleen hij woonde nog bij zijn ouders. Niet omdat hij dat wilde hoor. Alleen omdat dat veilig was. Hij was toch geen heilige zeg...

De jongen schoof zijn gedachtes aan de kant en besloot even te gaan zitten op een boomstronk. Vrolijk gepiep klonk in zijn oren en glimlachend keek Jay naar zijn rechterschouder. Een blauwe agapornis keek hem aan met een schuin hoofdje. 'Even uitrusten hoor, Blue.' sprak hij tegen de vogel. Blue was zijn beste vriend. Jay had hem gevonden als klein vogeltje op een markt. Hij had opgekeken en zag daar het blauwe vogeltje zitten, naar hem piepend. Jay was naar het kraampje met vele vogels toegelopen en keek naar de blauwe agapornis in zijn kooitje. De eigenaar had gevraagd of hij die nog ging kopen of niet en had Jay chagrijnig aangekeken. Natuurlijk was Jay meteen verkocht en had het diertje meegenomen. Zijn ouders waren er echter niet zo blij mee met dat er 'zo een piepend beest' in huis was. En dat hadden ze dan nog netjes verwoord.
De vogel vloog weg van zijn schouder en vloog van tak naar tak terwijl Jay Blue volgde met zijn ogen. Totaal afgeleid door zijn vriend.

Een ander soort gepiep zorgde ervoor dat de jongen opkeek. Geschrokken viel hij bijna achterover van de boomstronk toen er recht voor zijn gezicht een vleermuis verscheen. ''HOI!!'' piepte het beestje vrolijk. ''wat ben jij voor iets? een mens? nee, je bent geen mens... wat dan.. ehh, een.. Shifter?!'' ratelde ze vrolijk verder en Jay kreeg een klein grijnsje op zijn gezicht. Een pratende vleermuis dus. Blue was het er echter niet mee eens en kwam eens kijken naar wat voor nieuw vriendje zijn baasje maakte. Blue kwam naast de vleermuis te vliegen en begon hard en hoog te piepen, een naar geluid eigenlijk, al deed hij dat niet zomaar. 'Rustig Blue, niks aan de hand.' De vogel stopte meteen met piepen en landde toen op zijn schouder. Vervolgens keek Jay de vleermuis weer aan. 'Nee, ik ben geen shifter. Ik ben een Icewizard.' verbeterde hij het vleermuisje. Vervolgens stak hij zijn hand uit en al snel kwam er een soort sneeuwvlokje tevoorschijn. ''ik ben Lenessia! en ik ben een vleermuis!'' ging het vleermuisje ondertussen door. Ze had een hoog stemmetje, maar het klonk eigenlijk wel grappig. 'Aangenaam, Lenessia, ik ben Jay.' stelde hij zichzelf vriendelijk voor. ''hoort die vogel bij jou? hij maakt veel geluid!'' vroeg ze toen, terwijl ze doorging met het wassen van haar vleugel. 'Ja, dat is Blue. Hij is mijn beste vriend.' antwoordde hij weer terwijl hij keek naar de blauwe agapornis op zijn schouder. 'Woon jij hier, Lenessia?' vroeg hij toen, zijn vriendelijke blik weer richtend op het vleermuisje voor hem.

''ik woon verderop, in de oudste boom van het bos, andere kunnen mij niet houden.'' vertelde ze verder. Ze was nog best een drukke vleermuis zeg. ''wat doe je dan als Aieswisart?'' vroeg ze toen, het woord 'Icewizard' niet helemaal goed uitsprekend. Ze kende het waarschijnlijk niet. 'Je kan ijs tevoorschijn laten komen, of laten bewegen. Ik kan bijna alles met ijs, maar dan ook alleen met ijs.' legde hij kalm en vriendelijk uit. Die Lenessia was hem er een zeg. Ze was erg druk en vloog van hak op de tak. Niet dat hij het erg vond, nee hij vond het wel grappig eigenlijk. ''hoi vogel! Blue heet jij toch? kan je praten? ik ben Lenessia, ik kan wel praten, en jij?'' richtte ze zich toen op Blue. Blue kon niet praten en hij snapte er ook helemaal niks van. 'Blue kan niet praten, nee.' antwoordde Jay grinnikend. Inmiddels had Lenessia alweer een paar loopings gemaakt in de lucht voordat ze verder ging met praten. Wauw, hoe kon ze zoveel energie hebben om bijna van alles tegelijk te doen? ''hou je van bessen? domme vraag, natuurlijk hou je van bessen! wil je bessen?'' vroeg ze ineens. Hij wist niet zeker tegen wie ze het had, tegen hem of tegen Blue? 'Blue houdt wel van bessen, ja' antwoordde hij maar. Hij nam aan dat ze het tegen Blue had. Vlak naast zijn oor hoorde hij zacht gepiep. Het vogeltje was het er vast mee eens. ''zal ik je de beste plek voor bessen laten zien? ze zijn superlekker! friszoet!'' ging Lenessia verder. 'Oeh, ja leuk!' stemde Jay in terwijl hij opstond van de boomstronk en wachtte tot de vleermuis hen zou meenemen.

''Wil je rijden? of rennen?'' vroeg Lenessia Jay, zodra hij had ingestemd met haar idee. Hij snapte niet precies wat ze bedoelde met rijden en koos dus maar voor hetgeen wat hij wel snapte. 'Gewoon rennen,' antwoordde hij. Eigenlijk had hij geen idee hoe ver het was en hoe hard ze zouden gaan. Hij kon wel een tijdje doorrennen hoor, maar dan moest het tempo niet te hoog liggen. ''als je geen zin hebt om te lopen kan je op mijn rug als je wilt!'' stelde ze hem voor. Eigenlijk leek hem dat wel erg gaaf. Hij had nog nooit op een ander dier gevlogen. Wel heeft hij zelf gevlogen, dat was gewoon een van de krachten die je bezat als Icewizard. Maar op een dier vliegen was misschien wel cooler. 'Als ik op je rug mag, dan graag!' antwoordde hij vrolijk. . ''krijg je het dan niet heel erg koud als je de hele tijd met ijs bezig bent? je hebt niet echt een vacht ofzo..'' vroeg Lenessia vervolgens maar al snel verontschuldigde ze zich. Jay grinnikte kort bij haar vraag, al was het best een goede vraag. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen hoor! Het is juist een goeie vraag.' zei hij, totaal niet boos. Nee, het kwam helemaal niet onbeleefd over op hem en hij vond het juist wel leuk dat ze de vraag stelde. 'Maar nee hoor. Dat zou wel naar zijn. Als je de kracht had om met ijs bezig te zijn, maar het er alleen maar koud van kreeg.' grinnikte hij weer, het zichzelf al voorstellend. Nee, hij had geen idee hoe het mogelijk was. Waarschijnlijk was hij koudbloedig? Ach, in ieder geval kreeg hij het gelukkig niet koud. Vervolgens keek hij haar even aan. 'Mag ik opstappen?' vroeg hij met zijn vriendelijke stem om toestemming. Het was onbeleefd om zomaar op te stappen natuurlijk.

''Tuurlijk!'' antwoordde Lenessia en ze landde op de grond zodat Jay makkelijk op haar rug kon stappen. ''stap maar op, als je je benen op mijn nek slaat kan je er haast niet afvallen, knijp alleen niet had met je benen, want dan stik ik!'' grapte ze en Jay grinnikte even om vervolgens braaf zijn benen om de nek van de vleermuis te slaan. Ze was indrukwekkend groot eigenlijk. Vooral nu hij hier zo op zat. Maar hij was zelf eigenlijk best klein voor zijn leeftijd. ''zeg.. kan ik bevriezen als je op me zit?'' vroeg ze toen. Jay schoot kort in de lach om haar grappige vraag. Het was een vrolijke lach, die voor sommige echt aanstekelijk kon werken. 'Nee hoor! Het is helemaal veilig!' antwoordde hij, nog na grinnikend. ''jij komt er niet op hoor! jij kan zelf vliegen!'' hoorde hij haar mompelen tegen Blue. De blauwe agapornis belandde keurig op Jay's schouder. Waarschijnlijk bleef hij liever dicht bij zijn baasje. Iets Jay wel kon begrijpen. Hij wilde Blue niet kwijtraken in het wirwar van bomen. ''vliegen is eigenlijk veel handiger, want als je zou lopen zou je niet tussen de struiken kunnen landen, en daar zitten de lekkerste bessen! nu, tegen IJstijd zijn ze op z'n rijpst, maar de meeste moeten we laten hangen voor de andere dieren, want die overleven net als ik niet zonder! gelukkig eet ik muggen, die zijn soms ook heeeeeeel groot, en dan hoef ik er niet zo veel te eten.'' begon Lenessia met uitleggen. Hij wist niet precies wat ze met IJstijd bedoelde. Waarschijnlijk de winter? Daarbij wist Lenessia niet dat Jay ook kon vliegen. Voor een of andere reden kon hij vliegen als Icewizard. Het was een extra kracht die hij bezat. Alsof hij al niet genoeg kracht bezat. 'Zijn de bessen erg ver weg?' vroeg Jay toen.

''dat had ik al gezegd, de bessen zijn ongeveer tweehonderd vleugellengtes vliegen, niet zo heel ver als je vliegt.'' beantwoordde Lenssia zijn vraag. 'Oh, die heb ik vast gemist, sorry,' verontschuldigde hij zich even. Plots zette de vleermuis zichzelf af en sloeg twee keer met haar vleugels. Door de plotselinge beweging viel Jay van haar nek af. Het leek er dus op dat hij toch zelf moest gaan vliegen. ''ben je erg nog?'' hoorde hij Lenessia vragen. Vlug kwam hij vlak naast haar hoofd vliegen. 'Ja ik ben er nog, ik viel alleen even naar beneden door de plotselinge opstijging.' antwoordde hij. ''daar gaan we heen!'' Ze wijste met de tip van haar vleugel naar een open plek in de verte. Jay knikte even en keek toen naar zijn schouder om te zien of Blue er nog wel was. Gelukkig zat de blauwe vogel nog altijd stevig op zijn schouder. ''hé Jay, zou je even achter mijn oor willen krabben? hij jeukt nogal, er zit vast een vlieg of een teek ofzo!'' vroeg Lenessia toe. 'Oh tuurlijk!' antwoordde hij en hij besloot dat het handiger was als hij weer zijn benen om de nek van de vleermuis sloeg om op die manier makkelijker bij de oren te komen. Hij landde op haar nek en sloeg vervolgens zijn benen er om heen. Vervolgens krabde hij met zijn vingers langs haar oor. 'Zo beter?' vroeg hij haar terwijl hij ondertussen door bleef krabben.

''kan jij ook vliegen?'' vroeg Lenessia verbaads. 'Yup!' grinnikte hij terwijl hij achter haar oor kriebelde. ''dankje, het jeukt nu een stuk minder! hie heb jij leren vliegen dan?'' vroeg ze vervolgens. 'Ehm, ik kon het gewoon altijd al. Ben er mee geboren. Het is een soort gave denk ik.' legde Jay uit. Naar zijn weten konden Icewizards niet vliegen. Al had hij eigenlijk nog nooit een Icewizard ontmoet. ''gebruik je daar je ijs voor? is dat dan niet veels te zwaar om in de lucht te blijven?'' ging Lenessia verder met vragen. 'Oh nee! Hier gebruik ik helemaal geen ijs voor. Net zoals jij kan vliegen kan ik dat ook. Alleen ik doe het zonder vleugels.' legde hij haar uit. Het was eigenlijk nogal raar ja. Zonder veren of vleugels kunnen vliegen. Maar zelf kon hij geen betere uitleg verzinnen. Hij dacht gewoon bij zichzelf: ik wil vliegen. Op die manier kwam hij omhoog.
''houd je goed vast, ik zet een landing in!'' waarschuwde de vleermuis Jay dit keer wel. Jay deed wat hem gezegd werd en hield zich iets steviger vast. Al snel stonden ze in het midden van een paar struiken en waren ze veilig aan de grond gekomen. Lenessia liet zich plat op de grond stappen en de jongen stapte af. ''overal om je heen zijn superlekkere bessen!'' Jay keek om zich heen en zag vele struiken vol met dezelfde bessen. Hij liep naar een struik toe en plukte een besje er vanaf om deze vervolgens zonder aarzelen in zijn mond te stoppen. Ze waren echt heerlijk zoet en vlug pakte hij nog een besje. Wat stom dat hij nooit ver genoeg het bos in was geweest om hier deze bessen te ontdekken. 'Hier Blue,' Jay pakte nog een besje en gaf deze aan de blauwe agapornis op zijn schouder. De vogel nam deze aan en at schrokte deze meteen op. Toen hij de bes op had klonk er een vrolijk piepje. Jay grinnikte even en keek naar Lenessia. 'Ze zijn echt heerlijk!' riep hij naar haar toe om vervolgens nog een besje te pakken. Jay wierp even een blik op de lucht nadat hij het besje in zijn mond had gestopt. De zon stond hoog aan de hemel en waarschijnlijk gingen zijn ouders zo lunchen. Hij had geen geld bij zich en dus moest hij wel naar huis om wat te eten. Hij ging namelijk niet al deze bessen opeten! 'Lenessia, ik ga naar huis. Het is al middag en ik moet terug om te lunchen met mijn ouders,' zei hij terwijl hij de vleermuis aankeek. 'Het was erg leuk om je te ontmoeten en bedankt dat ik met je mee mocht naar deze mooie plek!'

''geen probleem! je kan altijd nog terugkomen voor meer bessen, zolang je het meeste maar laat hangen voor alle anderen die ze nodig hebben voor de IJstijd.'' Zei Lenessia vrolijk. 'Ik zal vast en zeker terugkomen.' antwoordde hij, vastbesloten. Hij vond het hier, naast de lekkere bessen, een geweldig mooie plek. ''weet je de weg terug, of moet ik je terugvliegen?'' vroeg ze toen. 'Oh dat hoeft niet hoor, ik vind de weg vast wel terug.' zei Jay terwijl hij haar een glimlach schonk als dankje. Het was lief dat ze het had aangeboden. ''als je haast hebt moet je maar kijken of je sneller kan vliegen dan ik!'' zei ze weer en Jay schoot nu ook grijnzend de lucht in. 'Dus je wilt een wedstrijdje doen wie het eerst terug is?' vroeg hij. Hij zag het als een uitdaging, en hij zou deze graag willen aannemen.
''pas wel goed op je ouders hoor, want die van mij waren ineens verdwenen!'' Jay keek haar even met een ernstige blik aan. 'Oh, dat spijt me voor je. Ik zal wel goed op de mijne letten dan.' zei hij met iets van spijt in zijn stem. Eigenlijk had hij het niet zo goed voort met zijn ouders. Bijna niks was goed wat hij deed. Maar hij had tenminste nog ouders, in tegenstelling tot Lenessia.
'Wedstrijdje doen wie het eerst weer bij het begin van het bos is?' vroeg hij grijnzend naar Lenessia. Ze moesten het nu even niet over trieste dingen hebben. Het was juist gezellig.

''die verlies je!'' daagde Lenessia hem uit en Jay grijnsde kort. We zullen zien... dacht hij bij zichzelf. Zonder enige waarschuwing gaf de grote vleermuis het startsein al en binnen no time was ze gone. Wat een heerlijk eerlijke start dacht Jay lachend bij zichzelf. Natuurlijk schoot hij vlug achter haar aan terwijl hij nadacht wat beter was. Misschien kon hij het best door de bossen gaan zodat Lenessia zou denken dat hij te ver achterwege was en misschien zelf wel op hem zou wachten. Hij begon lager te vliegen en zoefde tussen de bomen door. Omdat hij niet zo groot was, was dat erg makkelijk te doen. Hij zag Lenessia ergens voor hem vliegen en hij probeerde om haar in te halen. Iets wat hem helaas niet lukte. Hij zag haar neerkomen en stopte toen vlak voor haar. 'Nou, dat was me een wedstrijdje wel. Je vliegt toch iets sneller dan dat ik doe,' grijnsde Jay naar haar. Even keek hij naar zijn schouder en zag gelukkig dat Blue daar nog veilig zat. Voor hetzelfde geld was hij er zelf afgevlogen door de snelheid waarmee Jay ging.
'Het is voor mij tijd om te gaan. Bedankt voor de leuke ochtend vandaag Lenessia! En hopelijk zie ik je binnenkort weer.' zei Jay voordat hij zijn rug naar haar toe keerde om vervolgens nog één keer naar achter te kijken en haar gedag te zwaaien.

Jay topic uit~b