You can't catch me (Lyall)

Jay was snel richting het bos gerend en Blue vloog achter hem aan. Hij was zo kwaad op zijn ouders. Bijna hadden ze Blue gewoon vermoord! Zijn vader had de blauwe agapornis zien rondvliegen in het huis en was gek geworden van het gepiep. Hij had Blue te pakken weten te krijgen en zodra Jay het drukke gepiep van zijn beste vriend hoorde is hij gelijk wezen kijken. Daar zag hij zijn vader staan met Blue in zijn hand. Hij had Blue bijna laten stikken. Jay was kwaad geworden en zei dat hij hem los moest laten. Gelukkig luisterde zijn vader ernaar maar hij dreigde wel dat als het nog een keer zou gebeuren, hij hem echt zou laten stikken. Dat was de druppel geweest en woest had Jay Blue met zich meegenomen en hij was de deur uitgestormd. Waarom konden zijn ouders Blue niet gewoon met rust laten. Dat zij een hekel hadden aan dieren, betekende niet dat Jay ze ook moest gaan haten.
Nu rende hij nog steeds door het bos heen. Hij wilde gewoon even zijn energie kwijt en zijn woede uit zich laten stromen. En rennen zou hem daarbij helpen. Echter zat er nog steeds een waas voor zijn gezicht van woede. Plots voelde hij dat hij ergens vol tegen op botste. 'Auw, verdomme,' mompelde Jay terwijl hij op de grond lag en met een pijnlijk gezicht over zijn ellenboog wreef. Tegen wie was hij op gebotst?

Jay was op gebotst tegen een grote hoop zwarte vacht. En die vacht bleek ook nog ogen te hebben. Twee paar rode ogen keken hem niet al te blij aan. Nee, sterker nog, hij liet grommend zijn grote rijen met tanden zien. Waarschijnlijk had hij zijn roedel er al bij geroepen. Al snel bleek Jay gelijk te hebben. Een grote groep wolven kwam om hem heen te staan. Great... Just what I needed. Dacht hij bij zichzelf. 'Eh, sorry. Ik had je even niet zien staan,' antwoordde hij nog uiterst kalm. Hij had niet zoveel zin in problemen, maar heel bang was hij nou ook weer niet. Een klein beetje maar, en precies genoeg waarschijnlijk om die grote wolf dat te laten weten ook. Al was dat niet echt zijn bedoeling. 'Kijk, ik was toevallig aan het rennen hier in de bossen en keek gewoon even niet zo goed uit, begrijp je?' zei hij weer verontschuldigend. Jay wist wel zeker dat dit geen gewone wolf was. Deze wolf was veel groter dan de gemiddelde wolf. Deze wolf was vast een shifter. Ach, als ze hem zouden aanvallen dan moest hij snel de lucht invliegen. Vliegen kon hij namelijk. Om bepaalde reden bezat hij die specialiteit gewoon als Icewizard. En toevallig kwam dat soms heel handig uit. Zoals nu...

Nadat Jay zijn excuses had aangeboden zij het grote, zwarte beest nog steeds niks. Oké, had hij zich vergist? Misschien was het toch geen shapeshifter, maar gewoon een uiterst grote wolf. Want dan had hij nu staan lullen tegen een gewoon dier. En dan had hij toevallig gewoon rode ogen. Het dier keek hem daarmee aan en bleef voor hem stilstaan. Jay wachtte af op wat er zou komen. Misschien gingen ze hem nu wel aanvallen. Plots klonk er een grom en verdween zijn pack weer. Ging de wolf nu alleen tegen hem vechten? Of zou hij toch een shifter zijn en hem niks aan doen? Normale wolven hadden hem waarschijnlijk ook allang aangevallen. Toen ineens stond daar een jongen voor hem. 'waarom was je aan het rennen door het bos?' vroeg de jongen toen. Het viel Jay op dat hij ook niet goed terug geswitcht was. Zijn oren stonden nog en ook was zijn ene oog nog rood. 'Even mijn energie eruit gooien,' Het was grotendeels waar. Hij wilde zijn woede eruit laten lopen doormiddel van rennen. Maar deze jongen hoefde niet te weten dat hij kwaad was geweest en daarom was ontsnapt naar het bos. 'Ehm, je bent trouwens niet helemaal goed terug geshift... Of is dat niet de bedoeling?' vroeg hij toen wat voorzichtigjes. Misschien kon de jongen tegenover hem dat als een belediging bevatten. Tenslotte leek hij niet een lief, leuk en aardig persoon te zijn. Eerder het wat harde type. Wel schatte Jay hem iets jonger dan hijzelf. Alleen was de jongen iets groter dan hij.