The Colossal Catch

Het luchtruim was groot, oneindig, zelfs voor een Roc van negen meter hoog en vier koetsen lang. Maar ook voor een machtig wezen als hij was gevaar nooit uitgesloten. Het reusachtige vogelachtige wezen krabbelde met zijn klauwen (die aan zijn voorpoten die van een roofvogel waren - zijn achterpoten waren die van een enorme leeuw) over zwerfkeien ter grootte van een klein huis terwijl hij in de duisternis achteruit deinsde. Alleen zijn ogen als ijzige diamanten die een heel kleurenspectrum afgingen, waren vaagjes zichtbaar in de zwakke bundel maanlicht die tussen spelonken door de grot in scheen. Ze fonkelden dof, maar angstig. Er hadden zich een stuk of vijf mannen aan de ingang van de grot verzameld, roepend en kletterend met speren over de stenen. Fable wist niet wie ze waren, maar ze leken zich goed te hebben voorbereid. Allen droegen ze een harnas, een schild en overige materialen die ze op een kluitje opeen gestapeld hadden. Op de een of andere manier wisten ze dat hij graag zijn huidige verblijfplaats in de Lost City verliet om een tocht over de Crystal Mountains te maken - en ze deden niet al te vriendelijk aan. Misschien hadden ze de Roc op een heldere dag aan de hemel gezien en besloten hem te volgen. Waarschijnlijk om zijn veren of andere delen van zijn lichaam; veel mensen dachten dat ze magische werkingen hadden. Of misschien alleen om de kick, net zoals drakendoders het een uitdaging vonden om zoveel mogelijk bloeddorstige draken af te slachten en hun schilden en zwaarden vervolgens te versieren met drakentanden. Een enorme beloning van het hogere volk en lof van de bevolking voor wie hij een draak minder had gezorgd. Maar Fable was geen allesverwoestend, mensenetend monster dat laag over dorpjes scheerde om ze af te branden en de oogst te vernielen. Hij vloog alleen maar rond..
Rotsen ketsten op elkaar toen hij in een schrikachtige beweging achteruit schoot en ze onder zijn klauwen vandaan rolden. Met man en macht hingen de vijf aan een staalharde, dikke ketting die ze eerder succesvol om Fable's nek geworpen hadden. Zijn ogen knepen zich dicht en hij hield zijn snavel op elkaar om een snerpende kreet van pijn binnen te houden. Hij paste maar net in de grot waarin hij zich verscholen had, alhoewel hij zijn vleugels strak tegen zijn lijf gevouwen moest houden, en in één van zijn dekveren had zich diep een speer geboord. Het deed ontzettend veel pijn als deze vleugel langs de grotwand streek, maar hij moest wel om zich te verzetten. Het was geen enkele moeite om de mannen met een gris van zijn klauw te verpletteren, weg te katapulteren met een slag van zijn massieve vleugels zo groot als de bergen zelf, of om hun schedels te verbrijzelen tussen zijn snavel; maar zo was Fable simpelweg niet van aard.

(Open!)