Every goodbye can become a hello [Hunter]

Twee dagen, dat is hoe lang hij hier al had zitten bibberen in de kou. Twee dagen en één koude nacht, het was een wonder dat zijn kleine lijfje nog niet bevroren was. Zijn handen waren ijskoud en zijn kleine melktandjes klapperden op elkaar van de kou. Het was ook twee lange dagen geleden dat hij nog iets had gegeten of gedronken en om de zo veel tijd rammelde zijn buik in protest, smekend om wat eten. Toch bleef de kleine jongen stil zitten, zijn knuffel dicht tegen hem aangedrukt met zijn twee armen er om heen, zijn ogen gericht op het lichaam van zijn overleden moeder. Een neutrale blik spookte in zijn ogen, geen traan te vinden. Haar huid was bleek, bijna wit en haar ogen waren gesloten. Een kalme uitdrukking had plaats gevonden op haar gezicht terwijl haar blauwe haren in een wilde maar mooie manier rond haar gezicht lag, uitgespreid op de besneeuwde grond. Ze leek vredig, alsof haar tijd was gekomen en gegaan en ze in vrede deze wereld had verlaten. Dat is, totdat je verder keek dan haar gezicht want dan zou je de echte reden van haar dood zien. Een grote pijl stak recht omhoog uit haar borstkas. Net te veel naar rechts om haar hart te hebben geraakt maar fataal genoeg om het leven uit haar te zuigen zodra haar voeten de grond hadden geraakt. De kou had het bloed doen bevriezen en nu lag er een poel van bevroren bloed onder haar. Haar ooit groene jurk nu een mix van rood, wit en groen. Ineens trok een zacht geluid de jongen met de blauwe ogen zijn aandacht. Snel draaide Keegan zijn hoofd om te zien wat het geluid in de verte produceerde. Het was niet moeilijk om de bron van het geluid te vinden. De bron was een man die ineens verschenen was, of niet ineens, Keegan zou het niet weten. Het was eerder gezegd de silhouette van een man  sinds de zakkende zon het nogal moeilijk maakte om meer te zien dan een grote schaduw die rechtop stond. Zonder er twee keer over na te denken sprong Keegan recht. Het geluid van krakende sneeuw onder zijn voeten bereikte zijn oren terwijl de jongen snel naar een eenzame boom  liep. Een niet al te grote boom maar die groot genoeg was voor Keegan om zich er achter te verstoppen.

De laatste keer dat hij een man had gezien was kort nadat het laatste beetje leven zijn moeder verlaten had. Het was een lange man geweest, gekleed in donkere kleren en leren laarzen. Keegan herinnerde zich nog goed hoe de man op hem neer had gekeken terwijl Keegan zijn kleine handjes die van z’n moeder vast hield in de hoop om een kneepje terug te krijgen. Een kneepje of enig ander teken van leven. Ondanks deze hoop had de kleine jongen naar de man gekeken met een neutrale blik. De man zelf had echter boos gekeken, bijna woedend dat zijn pijl verloren was gegaan aan een draak die uiteindelijk zonder schubben in mensenvorm was gestorven. Hij was er namelijk zeker van geweest dat het een echte draak was geweest, geen shapeshifter die in een draak kon veranderen.  Zonder enig woord had de man zich omgedraaid en was hij weg gegaan. Het kon hem niets schelen dat hij een kind aan zijn lot over liet. Het lot om naast zijn overleden moeder te sterven, of het nou van de kou of van honger was. Een lot dat Keegan niet kon ontsnappen sinds hij weigerde het lijk van zijn moeder achter te laten en alleen de wereld in te gaan. Niet dat het veel verschil zou maken sinds een vier jarige nooit alleen zou kunnen overleven.

Met zijn husky knuffel dicht tegen zijn borstkas aangedrukt haalde Keegan even diep adem om vervolgens stiller dan ene muis te zijn. Hopend dat de man hem niet gezien had en dat hij zich snel en goed genoeg verstopt had waagde Keegan het om na een paar minuutjes even langs de boom te piepen om te zien of de kust veilig was.


OOC; Dit is aan de voet van de berg, vandaar dat er nog een boom was waar Keegan zich achter kon verstoppen

De zachte vacht van zijn knuffel kittelde Keegan zijn kin zachtjes terwijl hij voorzichtig om de boom heen piepte om te zien of de kust veilig was. Het eerste dat hij zag was een grote, witte waas dat zijn gezichtsveld binnendrong zodra de jongen uitademde. Wat de witte rook was wist Keegan niet echt, maar grappig vond hij het wel. Dit was ook niet de eerste keer dat hij het zag. Keer op keer nadat hij uitademde kwam het rare ding weer om vervolgens net zo snel te verdwijnen. Ook had hij hetzelfde hoog in de lucht gezien, al was die witte rook soms ook grijs. Wolken, dat is wat zijn moeder ze had genoemd toen hij ernaar had gewezen op een zonnige dag. Zijn moeder had gezegd dat ooit, wanneer hij groter was hij die wolken zou kunnen aanraken. Maar, als die wolken en deze waas er hetzelfde uitzagen, betekende dat dat hij niet zou moeten wachten tot hij groot was om de wolken aan te raken? Even bewoog één van Keegan zijn vingers, zich klaar makend om de wolk te proberen vangen met zijn linkerhand terwijl zijn andere hand de husky nog dichter tegen zich aantrok.  Maar nog voordat Keegan in actie kon schieten verdween de witte waas weer, net zoals elke keer en weer net zo snel als dat het gekomen was. Nu kwam er echter iets anders in beeld, of iemand anders eerder gezegd. Keegan was hem bijna vergeten, afgeleid door de witte rook maar nu dat die witte waas verdwenen was kwam er een man in beeld. De man stond in de buurt van zijn moeder en de kust was zeker niet veilig. Wat nog erger was, het leek er op dat de man hem ook zag sinds hij in de jongen zijn richting keek. Keegan zijn adem stokte in zijn keel toen hij tot deze realisatie kwam en zo snel mogelijk nam hij een stap achteruit om zich weer volledig achter de boom te verstoppen. Geluk bleek echter niet aan zijn kant te staan toen de jongen zijn voet aan een uitstekende wortel van de boom bleef haken. Voordat hij het wist was Keegan met zijn achterwerk in de sneeuw beland. Langzaam knipperde hij met zijn ogen terwijl zijn geschrokken brein probeerde te achterhalen wat er was gebeurd. Veel tijd had hij hier echter niet voor want al snel bereikte een onbekende stem en het geklop op iets zijn oren. 'Klop klop.. Is er iemand?'  Niet wetend wat te doen kromp de jongen snel in elkaar om zich vervolgens snel achter zijn knuffel te verstoppen. De pluche husky was groot genoeg om hem bijna helemaal te bedekken op Keegan zijn hoofd na, die verstopte hij in de nek van de pluche. Vervolgens begon hij zijn hoofd wild heen en weer te schudden, zeggend dat er niemand was ook al was hij daar maar al te duidelijk. Zo bleef hij daar vervolgens voor een tijdje zitten, knieën opgetrokken en lichaam voor zoveel mogelijk achter zijn trouwe husky verstopt terwijl hij nee bleef schudden als antwoord. Pas toen hij een beetje duizelig werd van de hoeveelheid keren dat hij zijn hoofd had geschud stopte Keegan met de beweging. Voorzichtig hief hij zijn hoofd een beetje op, net genoeg om met zijn blauwe ogen over het hoofd van de pluche naar de man te kijken.

Het eerste dat hem opviel toen hij op keek waren de vuur rode haren van de man. De man zijn haren waren net zo fel rood als dat Keegan zijn haren blauw waren. Dit was de eerste keer ooit dat hij iemand zag met haar dat net zo apart van kleur was als z’n eigen. Natuurlijk waren zijn moeders haren ook blauw, maar niet zo fel als die van de kleine jongen. Waar zij een soort pastelblauw als kleur had, had hij zelf een puur blauwe kleur die fel afstak tegen zijn bleke huid die nu nog witter was door de kou. Een beetje zelfbewust van de fel blauwe haren op zijn kop liet Keegan de husky los met één van zijn handen om vervolgens met deze hand de kap van zijn sweater over zijn hoofd te trekken en zo deel van zijn haren te bedekken. Toen hij dit deed verschenen er een paar kattenoren die vast zaten aan de kap op zijn hoofdje. Zodra hij dit gedaan had ging zijn hand direct weer naar de knuffel zijn middel om hem dicht tegen zich aan te trekken. 'Niet?' Alweer schudde de jongen zijn hoofd. De toon die de man gebruikte herkende hij niet. Nog nooit had iemand die toon bij hem gebruikt, toch gaf het Keegan het gevoel alsof de man verdrietig was. Was hij verdrietig? Stil en nog steeds grotendeels verscholen achter zijn knuffel begon de jongen de onbekende te bestuderen. 'Dat is een teleurstelling,' Dus hij was verdrietig? Die zucht had verdrietig geklonken. Nu wist Keegan niet echt wat te doen. De man was tot nu toe aardig geweest, helemaal anders dan die man een paar dagen geleden en nu had hij hem verdrietig gemaakt? Dat hoorde zo toch niet? Niet zeker wat hij moest doen nu besloot hij het makkelijkste maar te doen, zich verstoppen. Hij wist niet wat deze man wou en wat hij moest doen maar zijn trouwe vriend zou hem wel helpen, toch? Echter voordat hij zijn hoofdje weer grotendeels achter de pluche kon verstoppen zei de man iets dat Keegan zijn hoofd verder liet opheffen. 'Ik had gehoopt op iemand waar ik een spelletje mee kon doen.' Een spelletje? Keegan houd van spelletjes! Zijn moeder speelde altijd spelletjes. Spelletjes zoals verstoppertje of tikkertje. Deze man was hier dus omdat hij een spelletje wou spelen? Dat wou hij wel! 'Maar daar is het best wel koud voor, nietwaar?' Vervolgde de man vervolgens, iets dat de kleine jongen teleurstelde. Hij wou al bijna zijn mond open doen en protesteren, zeggen dat ondanks het feit dat het koud was en zijn vingers en neus er zo goed als afgevroren waren dat hij toch nog wou spelen. Maar voordat hij impulsief naar de man kon gaan schreeuwen dat het niet te koud was kwamen de woorden die zijn moeder zo vaak had gezegd naar boven. ‘Don’t talk to strangers’ dat is wat ze hem altijd had gezegd voor zover hij zich kon herinneren en dat was het enige dat hem weerhield van te protesteren. Door zijn gedachten aan spelletjes was hij die woorden bijna vergeten en sinds hij niet wou dat zijn moeder boos op hem werd bleef hij maar stil. Lang had hij echter niet om hier over na te denken want al snel werd zijn volle aandacht weer getrokken door de roodharige man. 'Zal ik je eens wat laten zien?' Een beetje weifelend knikte de kleine jongen zijn hoofd, benieuwd naar wat de man hem wou laten zien. Misschien was het wel iets cool of grappig? Nieuwsgierig keek de jongen naar de man zijn handen die ondertussen samen gevouwen waren. Hij hoorde de man zijn woorden amper en gaf enkel een korte knik als antwoord terwijl hij haast vanzelf een beetje voorover ging zitten. Nieuwsgierigheid vond z’n weg naar de jongen zijn blauwe ogen terwijl hij wachtte op wat de man zou doen. Toen de eekhoorn eenmaal verscheen werden Keegan zijn ogen groot. Het was zo mooi en cool en hij had nog nooit zo iets gezien. Keegan wist dat het ding waar de eekhoorn van bestond vuur was. Zijn moeder had hem keer op keer gezegd om voorzichtig te zijn rond vuur, dat het pijn zou doen als hij te dichtbij kwam. Maar dit kleine wezentje, dit kleine wezentje zag er alles behalve pijnlijk uit. 'Dit is Pico. En mijn naam is Hunter.' Toen de man dit zei keek de jongen even naar de husky in zijn armen. Misschien moest hij zichzelf en Fish nu voorstellen aan de man? Keegan wist het niet, hij was niet zeker wat hij nu moest doen. Ergens was hij dan ook blij toen de man weer wat zei, en al zeker door wat de man zei. 'Je kan hem aaien. Als je voorzichtig bent.' Bij deze woorden keek de jongen weer naar de man en vervolgens naar het kleine beestje. Hem…aaien? Zou dat geen pijn doen? Het beestje zag er niet uit alsof die hem pijn zou doen maar toch, zijn moeder zei dat vuur pijn deed. Ondanks deze gedachten liet de jongen zijn knuffel toch los met één van zijn handen om die vervolgens traag en weifelend naar de eekhoorn uit te steken. Zijn hand trilde zachtjes terwijl hij het diertje strak in de gaten hield. Hij zag hoe het beestje van vuur langzaamaan en voorzichtig dichter bij zijn hand kwam. Maar voordat zijn hand het diertje kon aanraken trok hij zijn arm ineens terug, bang dat het toch pijn zou doen. Beschaamd keek de jongen weg, zijn blik vloog even snel over de omgeving. Wit, wit en wit, dat is al dat hij zag. Dat is, totdat zijn ogen op het koude lichaam van zijn moeder viel. Op dat moment was het alsof er een schakelaar werd geflipt. De jongen die net nog verlegen en beschaamd was verdween en in de plaats kwam er iemand die er hetzelfde uitzag behalve voor de neutrale blik in zijn ogen. Zonder enig woord stond de jongen op en liep hij in de richting van zijn moeder. Het was makkelijk om te zien waar hij de hele tijd had gezeten, de kleine kuil in de sneeuw toonde de plek. Zijn knuffel sleepte lichtjes over de sneeuw terwijl hij zijn moeder naderde om vervolgens op dezelfde plek te gaan zitten waar hij al uren had gezeten. Zijn knuffel legde hij op zijn schoot terwijl hij naar het vredige gezicht van zijn moeder keek. “She’s not waking up, is she.” Het was eerder een verklaring dan een vraag sinds hij het antwoord er al op kende. Ze zou al lang wakker zijn geworden als ze nog in leven was, en zelfs Keegan wist dat een pijl in je borstkas slecht was. Keegan zijn gezicht noch zijn stem toonde geen enkel spoor van verdriet of enige andere emotie, het was allemaal neutraal. Na een paar lange seconden naar haar gezicht te hebben gekeken stond hij ineens op. Voor de eerste keer in dagen liet hij de grote hond los die nu op de grond viel. Alweer scande zijn ogen de omgeving, maar tot zijn teleurstelling vond hij niet wat hij zocht. In de plaats liep hij naar de boom en begon hij een paar kleine, bevroren takjes op te rapen om ze vervolgens samen te houden als een boeket bloemen, maar dan van takken. Zodra hij er genoeg had, ongeveer vijf, liep hij weer naar zijn moeder om ze vervolgens in één van haar handen te leggen. “Mommy loves flowers.” Verklaard hij vervolgens terwijl zijn blik weer naar de man ging, nog steeds neutraal.