Fear isn't real, but danger is

Met trage passen zetten Dax de klim voort. Zo nu en dan hoorde hij Esper achter hem zuchten. Zelf zuchten hij mee. Zo erg als hij zich ergerde aan het wezen. Hij kon niet wachten om van Esper af te zijn. En werd moe van diens kleinzerige gedrag. Meneer was natuurlijk niet van plan om zelf te lopen. Oh nee, daar was hij weer eens te lui voor. Een schande als je het Dax vroeg. Weer een zucht van Esper en daarop volgde gelijk weer een zucht van Dax. Alsof het wezen het recht had om te zuchten. Hij had het toch niet zwaar? Dax deed al het klim werk. "I hope you’re not lying to me, mate," Waarschuwde het wezen hem. Even keek Dax over zijn schouder. "Dat hoop ik ook dan ook maar."Zei hij droogjes en gunde Esper daarna geen blik meer waardig. Hij consenteerde zich op het vinden van de snelste weg. Deste eerder zou hij van Esper af kunnen zijn. Goh wat keek hij daar toch naar uit. Gewoon die grot binnen wandelen en hem die steen laten zien. En dan weg gaan en Esper nooit weer terug zien. Ja, daar verlangde hij naar. "What’s your name?"Vroeg het wezen hem plots. Dax trok een wenkbrauw op. "Hoezo? Wil je graag een naam op mijn graf steen kunnen zetten nadat je me dood gestraald hebt?"Vroeg hij lachend. Dat was het wezen toch een raar type. Waarom zou hij een naam willen weten van iemand die hij toch alleen maar zal commanderen en misschien wel doden? Wat had dat voor nut? "Het is Dax. Je weet hoe je dat spelt hé? Want ik zou niet graag willen dat ik onder een verkeerd geschreven naam onder de grond lig."Vervolgde hij grinnikend. Intussen waren ze bijna boven aan de berg gekomen. De route die Dax gekozen had was een snelle sluiproute waarmee ze binnen een halve dag boven zouden kunnen zijn. De route was alleen gevaarlijk en enorm stijl. Dax had zich dan ook kapot lopen klimmen terwijl die Esper geen voed aan de grond waagde. Oneerlijk gewoon. Op een gegeven moment hield het pat op. Hier houden ze om hoog moeten klimmen. Of nouja ... ze? Dax zetten de klim iets te enthousiast in, slipte weg met zijn voet en schaafde zo langs de wand weer naar benden. Daar bleef hij even verbijsterd staan den staarde naar het bloed op zijn handen en armen. Vervolgens haalde hij even diep adem. Er was geen tijd voor deze onzin. Esper moest zo snel mogelijk op de plaats van bestemming zijn. Zonder er ook maar over te beginnen zetten hij de klim opnieuw in en klom stug door. Verder naar boven. Ondertussen begonnen zijn schaafwonden gemeen te schrijnen. Maar hij twijfelde er niet over om er over te beginnen. Beter schaafwonden die zouden gaan ontsteken dan dat hij straks echt onder een graf steen lag.
   
   

   |Mood: stubborn |Words: 484 | Company: Esper |

   

"There will not be a body left if I killed you,"Zei het wezen. Oh nou ja, fijn om te weten? Dax zuchtte enkel. En liep verder. Het had toch geen zin. Door in te gaan op Esper zijn geklets zou het alleen nog maar langer duren voordat ze boven waren. Beter kon hij gewoon zijn mond houden en verder lopen. Niet veel later hield het pat op. Hier zouden ze verder moeten klimmen. Nou ja.. ze? Hij zou al het werk moeten doen. Ach, misschien moest hij maar het beter om alles zo positief mogelijk in te zien. Best gezond was het wel, om zo'n actieve klim in de buitenlucht. Ja op z'n minst zat hij niet meer binnen. Er waren tijden in zijn leven geweest dat hij ontzettend dankbaar zou zijn geweest om zo'n lange tijd in de buitenlucht te mogen zijn. Ja, beter kon hij dankbaar zijn! Enthousiast zette hij de klim in. Helaas iets te... Zijn voet glipte weg en het volgende moment schaafde hij langs de rotswand weer naar beneden. Een flinke steek pijn schoot door zijn armen en handen. "Ke ke ke~"Hoorde hij Esper achter hem lachen. Hij werd gewoon uitgelachen. Het wezen had geen enkel respect voor het feit dat Dax zo z'n best deed hem te helpen. In tegenstelling. Hij maakte het voor Dax veel lastiger om het doel te behalen door zijn intermitterende gedrag. Hij was geneigd de zelfbeheersing te verliezen en kwaad tegen het stuk rotswand aan te schoppen. Echter zou dat hem ergens mee verder helpen. Natuurlijk, hij zou kwaad kunnen worden. En dat was ook logisch. Maar handig was het niet. Dax sloot zijn ogen en haalde even diep adem. Opnieuw zetten hij de klim in. Woede en pijn zette hij om in wilskracht en nieuwe energie om op hoog tempo door te klimmen. En zo snel mogelijk het doel te bereiken. Het bloed van zijn armen en handen begon aan de rotsen te kleven. Het maakte het klimmen er wel een stukje lastiger op. Maar dat maakte hem niets meer uit. In zijn tijd in de tucht school was het hem duidelijk geworden. Zo als hij al eerder verteld had. De drijfzand techniek. Hoe meer je tegen zou stribbelen hoe dieper je in de problemen kwam. Het maakte niet uit hoe erg de ander je de grond in drukte. Hoe erg hij of zij je situatie maakte. Zelf moest hij zijn straf stil ondergaan. Alleen dan zou hij de meeste schaden kunnen voorkomen. Esper was vlak bij hem komen vliegen. "You know," Klonk het. Dax negeerde het en klom door. Echter was het voor het wezen natuurlijk simpel om te volgen. "I could teleport us to the top or at least to the spot where the Elshard is. I also could help you and lend you one or two of my Dynamos," Hij nam de informatie tot zich maar hield zich stil. Eerst wilde hij zeker weten dat Esper was uitgepraat. Daarbij moest hij heel goed na denken over wat het wezen nu precies gezegd had. Het zou heel goed kunnen dat Esper weer een of andere valkuil in zijn zinnen had verstopt. En als Dax dan ja zou zeggen zou hij nog langer een slaaf van Esper blijven. "But I take you’re still stubborn and of course don’t want to take my help, right?"Klonk het. "hm-hm" Reageerde Dax zonder het wezen aan te kijken. En ging ondertussen verder met klimmen. Natuurlijk, als Esper dat wilde dan was hij te eigenwijs. Waarom niet? "Het zou wel aardig van je zijn als je ons naar de top van de berg kon teleporteren ja. Maar waarom zou jij iets doen waar bijna alleen ik baad bij heb? Wil je er nog wat voor terug? Wat voor val zit er nu weer achter dit aanbod?" Vroeg hij toonloos. Even hield hij halt en keek Esper recht in de ogen aan. "Waarom zou je niet mij verder laten klimmen zodat je nog een aantal keer kan lachen als ik me zelf bezeer?"Vroeg hij op scherpte toon. Duidelijk op de tenen getrapt.

|Mood: =.=" |Words: 680 | Company: Esper |

"Probably that I will never teleport you to the place. I’d rather watch you struggle and fall to your knees," Sprak Esper. Zie je wel? Onder geen enkele voorwaarde zou dat wezen hem een gunst doen. Nooit. Zo zat Esper niet in elkaar. Dat had hij zo onderhand ook wel door. Stug klom hij verder. Zonder op het wezen te letten. Boven komen, dat was wat hij moest! Esper bleef tegen hem aan kletsen. En op een gegeven moment hield Dax halt. Toonloos waren zijn woorden. Keihard was zijn blik die hij diep in Esper zijn ogen priemde. Hij was niet zomaar te breken. Mocht dat duidelijk zijn. "That, my dear, is actually a very good idea!" Dax voelde zich ijskoud worden van binnen. Hij zou toch niet echt? Het volgende moment voelde hij zich zelf achterover vallen. Zijn lichaam draaide met als gevolg dat zijn rug langs de wand kwam. Helse pijn schoot door zijn lichaam. Uit reflex maakte hij zich klein tot een bolletje. En kwam zo op de grond neer. Tijd om af te remmen was er niet. Het volgende moment hoorde hij een weerzinwekkende kreet van pijn. En tot zijn schrik was hij het zelf die geschreeuwd had. Van alles schoot tegelijkertijd door zijn gedachten heen. Beelden die hij al lang had weten te verdrukken keerde onverbiddelijk terug. Het lijk van Kasper. Zijn vader die hem had willen verdrinken. De martel tafel van de tucht school. Alle pijn vloeide met volle kracht door zijn lichaam en geest. Tranen drongen zich door zijn dichtgeknepen oogleden. Pas toen werd hij zich er van bewust. Zijn rug lag bloot. Het teken tussen zijn schouder bladen was zichtbaar. Het brandmerk. Esper zou kunnen afleiden waar hij gezeten had. Uit alle macht probeerde hij zich op zijn rug te draaien. Maar de pijn lied het niet toe. Plotseling sperde hij zijn ogen wijd open en keek Esper van uit zijn ooghoeken vol ontzag aan. "Kijk niet naar me!"Gromde hij woest. Ondertussen sijpelde het bloed van zijn rug af over zijn zij en zo naar de grond. Het brandmerk werd leesbaar. "75 procent gezuiverd~animam puram" Dax verborg zijn gezicht zijn zijn handen. Het bloed vermengde zich met zijn tranen. Zijn schouders schokte. "Jij hebt gewonnen Esper. Jij hebt me gebroken. Geniet er van! Dan is het nog ergens goed voor." Klonk het gesmoord. Als hij op had kunnen staan had hij er plots geen enkele problemen meer mee gehad een zich met een sierlijke laatste sprong de dood in de laten storten.  

|Mood: Broken. . .  |Words: 421 | Company: Esper |

Hij had nooit verwacht dat er een keer punt zou komen. Hoe zou dat kunnen? De machtige Esper, die iets voor hem deed? Nee dat beeld was al lang uit zijn gedachten geslagen door het gedrag van dit wezen. Het bleef dan ook lang stil toen Dax zijn opgebouwde weerstand als een dun houtje in tweeën uit elkaar splijten en in duizenden stukjes werden versnipperd onder de druk die Esper op hem uitvoerde. Toen zijn opgekropte pijn van al die tijd naar buiten vloeide kwam daar geen reactie op. Mogelijk genoot het wezen van dit leedvermaak. Natuurlijk iedereen kon wel eens huilen. En verdriet hebben in alle innerlijke pijn en dat dan langzaam naar buiten huilen. Maar dit was anders. Zijn gehele persoonlijkheid en geschiedenis had het wezen in een keer open weten te breken. En de pijn die daar uit voor vloeide was onbeschrijfelijk. Dit was geen huilen meer. Dit was schreeuwen. Je zelf verliezen en niet meer kunnen stoppen met het uitschreeuwen van al je innerlijke pijn en verdriet. Net toen hij dacht geen adem meer te kunnen krijgen en onder een nieuw vermakelijk gelach van het wezen te zullen bezwijken viel er een oorverdovende stilte. Hij had al zijn verdriet van af zijn eerste jaar tot aan het heden uitgeschreeuwd en nu was er slechts schaamte over. Voor wat hij zo juist gedaan had. Maar ook over het feit dat zijn rug bloot lag. En Esper met gemak zou kunnen zien waar Dax gezeten had. De stilte ging over in zacht gesnik. Langzaam keerde hij weer tot zich zelf. Hij voelde gewoon hoe er naar hem gekeken werd. De vernedering boorde hem opnieuw erger de grond in dan hij voor moge had gehouden. "Kijk niet naar me!" Gromde hij het wezen kwaad toe. Maar daar trok het zich niets van aan. Het bleef kijken naar Dax zijn rug. En leek enigszins verbaasd. Niet dat dat Dax in deze waan nog opviel. "I never thought to see someone of that school again," Langzaam voelde hij zich koud worden van binnen. Ijskoud. Alsof Esper elk moment zijn ziel uit zijn lichaam zou kunnen losbreken als een ijspegel die van een bevroren geheel af werd knakt. Ja, gebroken. Dat was hij. Dax verborg zijn gezicht in zijn handen. Hij voelde hoe vochtig zijn wangen waren van het bloed en de tranen. Nog nooit sinds hij van die school af was gekomen had hij zo'n aanval gehad. Als hij daar nu nog had gezeten hadden ze hem niet eens de kans gegeven zich zelf uit te laten razen. Hij zou een gevaar voor zijn medeleerlingen zijn geweest. Esper had het voor elkaar. Hij had hem geestelijk zo erg op zijn plaat weten te laten gaan dat hij was doorgeslagen. "Jij hebt gewonnen Esper. Jij hebt me gebroken. Geniet er van! Dan is het nog ergens goed voor."Zei hij gesmoord tussen het snikken door. Het was haast eng hoe een levend wezen zo lang kon door blijven huilen. Maar het keerpunt kwam. Voor hem die vast had gezeten in het niets omdat hij niet langer bij zijn eigen zelfbeheersing had gekund leek dit allemaal heel snel te gaan. Van het een op het andere moment lag hij dicht tegen Esper aan. Geen idee hebbende wat het wezen van plan was. Maar tot zijn verbazing leek Esper hem geen kwaad meer te willen doen. In tegenstelling. Dax werd teder opgetild en ondanks dat hij geen enkel idee had wat er nu eigenlijk precies gebeurde liet hij het toe. Ergens voelde hij iets van dankbaarheid. Esper hielp hem. Ondanks dat hij niet wist wat er gebeurden. Esper hielp hem. Daar wilde hij op vertrouwen. Een Déjà vu zo helder had hij er nog nooit eerder een gehad. Alles was precies het zelfde. Of was het geen Déjà vu? Alle pijn leek verdwenen. Langzaam voelde hij weer grond onder zijn voeten. Verbaasd keek hij naar de rots voor zich. Schoon. Vol verbazing bekeek hij zijn handen en armen. Alles was nog heel. Esper had geholpen! Dax had geen idee hoe precies maar daar ging het hem ook niet om. Esper had hem meer geholpen dan hij dacht. Het leedvermaak. Het was nodig geweest om iets in Dax naar boven te halen wat die school lang gelden vast gemept had. "So you’ve been on that school too, huh?"Klonk het plots. Dax draaide zich om naar Esper. En keek hem vol verbazing aan. "Ja..."Zei hij met trillende stem. Nog steeds niet helemaal bekomen van wat er nu eigenlijk was gebeurd. Plots stak het wezen een hand naar hem uit. Dax schrok er een beetje van omdat het zo onverwachts was. "Add,"Stelde het wezen zich voor. Add?! Sprakeloos staarde hij het wezen aan. Vervolgens schudde hij voorzichtig de hand van Add. Hij had nooit gedacht dat ooit nog eens te zullen doen in zijn leven. "J-jij was die ene die nooit gezuiverd is toch? Ze hebben veel over je gesproken. Ik wilde net zo worden als jij vroeger. Tenminste, als wat zij over je zeiden. De verhalen over jou hebben voor mij de doorslag gegeven dat ik me heb laten wegsturen voor ze me zouden gaan c-" Abrupt stopte hij met praten. Dat waren een paar woorden te veel geweest. Nu zou het voor Add een groot gemak zijn om te raden waarvoor Dax daar had gezeten. En dat had hij nu juist willen voorkomen. Even viel er een ongemakkelijke stilte. Toen het tot hem door drong wat hij zo juist eigenlijk over zich zelf vrij gegeven had begon hij te blozen. Een groots gevoel van schaamte overviel hem. Vrijwel meteen keek hij weg. En bleef zo staan. Alle woorden leken hem plots verlaten te hebben. Hij hoopte maar op een milde reactie van Add.

|Mood: Too many to describe |Words: 958 | Company: Add |

Hij had nooit gedacht Add ooit nog eens de hand te schudden. Op de school was Add zijn grote voorbeeld geweest. Ondanks dat de beste man daar toen al niet meer rond liep. De verhalen waren genoeg aanleiding voor Dax zijn pogingen tot uitbraak. Ze hadden het Dax veel beter de kop in weten te drukken dan de gene die nu tegenover hem stond natuurlijk. Maar er was nog niets verloren. Nu al zijn opgesloten verdriet en pijn er uit was kwam er ruimte voor nieuwe gedachten en keuzes. Niet langer solde het verleden met zijn gedachtes over het nu. Het viel hem op dat het wezen niet helemaal gewent was aan de aanraking. Hun handdruk verliep wat star. Maar dat maakte niet uit. Een ontmoeting met Add, daar had hij vroeger van gedroomd. Hij was dan ook in diepe verbazing gehuld dit te mogen mee maken, En kon bijna niet geloven dat het Add echt was. Vrijwel meteen nadat ze elkaars handen hadden losgelaten begon Dax te praten. Echter was hij iets te enthousiast en praatte voor hij wist zijn mond voorbij. Gelukkig had hij het nog net op tijd door en brak zijn zin af voordat hij er zomaar uitgeflapt had dat ze hem hadden willen castreren. Toch was het duidelijk geworden uit zijn praatje waarvoor hij op die school gezeten had. En dat had hij nu juist willen voorkomen. Niemand wist het van hem. Zelfs Hunter niet. Ondanks dat ze elkaar op de school hadden leren kennen. Dax had er voornamelijk gezeten voor zijn . . . iets andere manier van denken. Het wezens niet als wezens beschouwen maar als objecten. En als objecten hem in de weg stonden dan had hij er geen problemen mee deze netjes te verwijderen. Pas na een jaar of twee drie veranderde zijn opvatting over een wezen. Als hij of zij dan nog steeds te vertrouwen was werd het een wezen. Een vriend. De school had geholpen. Deze manier van kijken was afgezwakt. Maar weg was het zeker niet. Sommige bleven ergerlijke objecten voor hem. En het gaf hem een onbehagelijk gevoel dat ze nog altijd bestonden. Het moest stoppen met functioneren. Pas dan zou hij rust vinden. Beschaamd keek hij weg. Hij voelde zijn wangen gloeien. Als Add er nu nog niet wachter was dan was er echt niets mis met zijn waarnemingsvermogen. Maar dat zou niet zo zijn. Sterker nog, het wezen wist dieper in zijn persoonlijkheid te kunnen graven dan wie dan ook. Natuurlijk had Add het zo door. Dax keek weg en vermeed een mogelijke spottende blik. Er was een ongemakkelijke stilte gevallen. Het enige wat hij kon doen was hopen dat Add mild zou reageren. Plots voelde hij een hand tegen zijn wang aan. Dax verstarde een beetje. Langzaam draaide hij zijn blikveld in de door Add gewenste richting : Ze keken elkaar aan. "You shouldn’t be ashamed of what you are or of what you feel. ‘Cause you’re making yourself look really cute at the moment,"Zei Add op rustige toon. Dax staarde het wezen sprakeloos aan. En voelde hoe hij alleen nog maar meer van te blozen. Hij had een goede zin willen bedenken om terug te zeggen. Maar toen Add er een knipoog achteraan gaf waren alle woorden die hij op dat moment in zijn gedachte had vervolgen. Sprakeloos staarde hij het wezen aan. Hij kon niet geloven dat Add zo iets over hem zei. Over hem. Een mislukte stuntelige shapeshifter. Dax opende zijn mond om wat te zeggen. Echter bleef het stil. Dax schudden zachtjes zijn hoofd lachte een beetje zenuwachtig. "J-je... echt? Ik bedoel... vind je?"Stamelde hij. Plots draaide Dax zijn hoofd weg en verborg zijn gezicht in zijn handen zodat Add niet langer naar hem zou kunnen kijken.

|Mood: Shy |Words: 628 | Company: Add |

Add keek hem ligt grijnzend aan terwijl Dax nog altijd vol verbazing terug staarde. Hij besefte maar nauwelijks wat er nu precies gebeurde. Slechts een vraag hield hem bezig op het moment. Waarom deed Add zo tegen hem? Hij de... rare nutteloze shapeshifter. Er was nog nooit iemand geweest die na zijn tijd op die school zo iets tegen hem gezegd had. Dax was het helemaal niet wegend dat andere zo openlijk aardig tegen hem deden. Nee, meer dan aardig. Dit was... lief. Alleen dat woord klonk nog zo vreemd. Dax voelde hoe het wezen nogmaals over zijn wang streek. Hij bloosde er al meer door. Ietwat verward schudden hij zijn hoofd. "J-je... echt? Ik bedoel... vind je?"Stamelde hij. Add glimlachte naar hem. Het stond zo lief. Alsof Add van plan was hem nog meer te complimenteren. Maar nog voor het wezen zou kunnen antwoorden draaide hij zijn hoofd weg en verborg zijn gezicht in zijn handen. Add had lang genoeg kunnen zien hoe rood Dax was geworden. Hij vond het nu wel mooi genoeg geweest. Alles wat er op deze dag gebeurd was was al verwarrend genoeg. "There there,"De toon stelde Dax gerust. En bijna had hij weer durven opkijken. Van het een op het andere moment voelde hoe hij werd opgetild. Het zou toch niet...? Verbaasd opende hij zijn ogen. Van af hier was het berglandschap goed te overzien. Dax klampte zich een beetje vast aan Add. Sinds zijn val in de endless Abyss was hij niet helemaal meer oké met grote hoogtes. Aan de andere kant had Dax altijd al eens mee willen vliegen met iemand. Zelf vliegen ging m toch niet woorden. Daar had hij het talent niet voor. Vervolgens keek hij Add weer aan. Onbewust had hij zijn staart tussen zijn benen geslagen. Dax bloosde lichtelijk terwijl hij terug dacht aan wat het wezen tegen hem gezegd had. Hij legde zijn hoofd tegen Add zijn schouder aan en sloot zijn ogen. Een gevoel van veiligheid overspoelde hem. Niet veel later waren ze blijkbaar op de plaats van bestemming aangekomen. Dax voelde hoe hij voorzichtig weer op de grond werd neer gezet. Toen hij zijn ogen opende bevonden ze zich inderdaad in de grot waar hij het stukje steen had zien liggen. Het wezen glimlachte naar hem. En hij glimlachte verlegen terug. Dax deed een stapje op zij en keek langs Add heen naar het stukje steen. Even slikte hij. Dat stukje was toch echt veel kleiner dan hij zich had kunnen herinneren. Eigenlijk gunde hij Add een veel groter stuk. Nu had die jonge man helemaal dat lange stuk met hem mee gevlogen voor maar zo'n klein stukje. Een schuld gevoel kwam al snel in hem naar boven. Ondertussen had Add het stukje steen bevestigd. De stappen waarin dat ging was iets waar Dax nog niet helemaal bij kon. Hij volgde het maar half. Maar, het zag er wel gaaf uit. Add leek tevreden met de vondst. Dax deed een stap achteruit. Wat nu? Was het nu plots over? Zou het wezen hem vrij laten en gaan? Zijn nieuwe krachten gaan uit testen op andere wezens? Dat leek veel aanlokkelijker dan hier blijven met een of andere labiele shapeshifter. Maar tot zijn verbazing wende Add zich tot hem. "But yes. I meant my words,"Het wezen kwam een paar stappen dichterbij. "I’m not saying I understand how you feel or how you felt. But I think I can relate to it. You shouldn’t doubt yourself that much, alright? I bet you’re a sweet and nice person to know,"   Dax glimlachte dankbaar. Ergens had hij de neiging om naar Add toe te lopen en hem te omhelzen. Echter deed hij dat niet omdat het duidelijk was geworden dat Add helemaal niet gewend was aan aanraking. Een knuffel zou wel een beetje te veel van het goede worden. "D-dank je. Ik wil niet typisch over komen maar... ik denk dat ik je graag zou willen leren begrijpen. Ik denk je wel een bijzondere persoonlijkheid hebt. Op een positieve manier dan."Zei hij zachtjes. Hij was onzeker over wat hij gezegd had. Wat als Add het verkeerd op zou vatten? Of na deze dag niets meer met hem te maken zou willen hebben? "S-sorry van de steen. I-ik dacht echt dat hij groter was. Het s-spijt me..."Zei hij er verslagen achter aan. Het was aan hem te zien dat hij het meende. In zijn ogen weerspiegelde angst. Angst voor afwijzing. Hij had zijn staart tussen zijn benen en zijn oren een beetje naar achter. Hij gunde het Add zo meer te zullen vinden. Plots voelde hij tranen over zijn wangen gaan. Zijn handen trilde lichtelijk. Het gevoel van acceptatie en vrijheid dat Add hem gegeven had. Hij wilde het vast blijven houden. Hij kon het niet verdragen als Add zich om zou draaien en weg zou gaan alsof er niets gebeurd was. Snel veegde hij de tranen weg. "Ik ben een labiele idioot. Heb je dat dan niet door? Hoe kun je me niet ontzettend maf vinden? Iedereen vind dat. Iedereen denkt toch al dat... dat ik dat maar een beetje acteer om expres sullig over te komen. Als ik had mogen kiezen dan was ik toch gewoon normaal geweest?" Voor hij het wist had hij de woorden al uitgesproken. Hard op gezegd wat hij dacht. Een beetje geschrokken zetten hij enkele stappen achteruit. "Ik haat me zelf soms zo diep."Gromde hij zachtjes.  

|Mood: Labile |Words: 905 | Company: Add |

Toen hij zei dat hij Add wel beter wilde leren kennen keek hij hem verbaasd aan. Een reactie die Dax wel kon begrijpen aangezien het niet het meest logische was om te zeggen. Er was waarschijnlijk nog nooit iemand geweest die iets goeds achter hem had willen zoeken. Maar Dax stond daar voor open. Niemand vertoonde namelijk zomaar een bepaald soort gedrag. Dat wist hij van zich zelf. En van vele die hij in die tijd op school had leren kennen. Ook al was de kans klein ooit achter de waarheid van Add te zullen komen, zou hij er toch een poging voor wagen. Hij had gezien hoe klein het stukje steen eigenlijk wel niet was dat zich hier bevond. Hij had het zich echt groter voorgesteld. En kon zich voorstellen dat Add er teleurgesteld over was. Dax had dan ook zijn excuses willen aanbieden. Alleen hij had de woorden er niet voor gevonden. Er was te veel achter elkaar gebeurd om er rustig over na te kunnen denken. Toen hij dan toch eindelijk op het onderwerp terug kwam verliep dat dan ook niet zo vlotjes. "S-sorry van de steen. I-ik dacht echt dat hij groter was. Het s-spijt me..."Het had verslagen geklonken. Ten eerste had hij op de helft van de zin al door dat hij aan het stamelen was dat er de tweede helft geen vertrouwen toe deed. En ten tweede gunde hij Add gewoon een groter stuk. En voelde het vrij machteloos na een lange hier nu zo te staan met zo'n mini stukje. "It’s alright Dax. I can find more,"Een opluchting om te horen. Dat zeker. Maar er gingen ondertussen hele andere gedachten in hem om. Was het nu over? Add had het stuk steen. Zou het wezen nu weg gaan en doen alsof er ooit iets gebeurd was? Terug naar zijn ziel kleur gebied. En dan zouden ze elkaar nooit weer zien? Dax zijn houding veranderde al snel. Hij stelde zich zelf onzeker op. En daarmee ook een stuk kwetsbaarder. Het liefst had hij Add smekend willen aankijken en vragen of hij wilde blijven. Maar daar had hij het lef niet voor. Hij was bang dat het wezen hem inderdaad niet waardig genoeg vond. En weg zou gaan. De jongen tegenover hem was werkelijk de eerste geweest hij hem geheel zo had geaccepteerd zo als hij was. Hij wilde niet dat zo iemand er van door ging. Nu hij net ergens een beetje hou vast had kunnen vinden. Al was het maar door de dingen die Add zei of hem een geruststellende glimlach gunde. Hij wilde dat gevoel wat de jongen hem gaf niet kwijt. Plots betrapte hij zich zelf er op dat er opnieuw tranen over zijn wangen liepen. Onzekerheid maakte plaats voor woede. Afkeer tegen zich zelf. Snel veegde hij de tranen weg. "Ik ben een labiele idioot. Heb je dat dan niet door? Hoe kun je me niet ontzettend maf vinden? Iedereen vind dat. Iedereen denkt toch al dat... dat ik dat maar een beetje acteer om expres sullig over te komen. Als ik had mogen kiezen dan was ik toch gewoon normaal geweest?" Ramde hij wat hij zo lang voor genoegen had genomen er uit. Hij had zo lang toegestaan. Het gewoon verdragen, zijn schouders er over opgehaald en berust in dit belachelijke beeld wat andere van hem hadden. Het was niet voor niet dat hij overdreven opgewekt gedrag vertoonde. En ja, hij was kinderachtig. Maar na zijn achtste had niemand hem meer opgevoed. Zijn vader wilde hem de pijp uit hebben. En zijn moeder was zijn enigste hou vast geweest. Echter had zij niet veel kunnen doen. In verband met haar zwakke gezondheid destijds. Die hardnekkige kinderachtige kant was het enige wat hem staande had gehouden binnen de muren van die zuiveringsschool. Lachen om de meest serieuze zaken. Anders was het hem nooit gelukt door te vechten tot zijn uitbraak. En nu, meer dan de helft nam hem niet serieus. Vond hem vreemd en nam bij voorbaat liever afstand. Dax had een paar passen achteruit gezet. Het was niet zijn bedoeling geweest Add zo te betrekken bij zijn problemen. Wat moest die jongen er dan ook mee? Het was belachelijk hoe hij Add behandelde. Iets om zich diep voor te schamen. "Ik haat me zelf soms zo diep."Gromde hij zachtjes. En waagde het niet de jongen tegenover hem aan te kijken. "You shouldn’t,"Klonk het. Zachtjes schudden Dax zijn hoofd. Waarom? Dacht Add er echt zo over? Een kleine trilling trok door zijn lichaam. Zijn adem stokte even. Omhelsd... Add had hem omhelsd. Vlug keek hij op. In diepe verbazing gehuld. "Like I said: you’re perfect the way you are,"Meteen na die woorden omarmde hij de jongen. Hij drukte zich tegen hem aan en liet zijn hoofd op Add zijn schouder rusten. Dit idee was bij hem opgekomen. Echter had hij zich ingehouden. Maar nu Add zelf begonnen was nam Dax aan dat het geen probleem was terug te knuffelen. Hij had er niet echt over na gedacht. Meteen nadat Add gesproken had had hij de jongen in alle vreugde en dankbaarheid omarmd. En leek niet bepaald van plan ooit nog los te willen laten. Helaas duurde het niet heel lang voordat Add weer wat afstand van hem nam. De jongen had zijn handen op Dax zijn schouders gelegd en de twee keken elkaar weer aan. Dax was opnieuw behoorlijk aan het blozen. Echter kon hem dat deze keer niet zo veel meer schelen. Add had zo juist gewoon gezegd hem volledig te zullen accepteren. "You’re perfect to me, alright? Don’t doubt about yourself,"Een verlegen maar vooral dankbare glimlach verscheen op Dax zijn gelaat. Hij knikte zachtjes. Waarbij hij voor zich zelf besloot voortaan ook daadwerkelijk anders over zich zelf te gaan denken. Dax wende zijn blik toen hij Add zijn vingers over zijn wangen voelde gaan. Zodat hij de jongen niet aan hoefde te kijken. Het drong kort daarna pas tot hem door waarom de jongen dit deed. Hij veegde Dax zijn tranen weg. "Now don’t cry anymore, alright? Everything is gonna be alright."Zei Add op geruststellende toon. Dax keek op. Een voorzichtig glimlachje ontstond. Hij wist wat hij wilde zeggen. Geen verdere hordes uit het verleden stonden hem nog langer in de weg. Allemaal dankzij de manier waarop Add met hem om ging. "Ik wil niet dat je weg gaat Add. Ik wil je niet dwingen te blijven alleen... alles is zo veel beter als je er wel bent. Ik wil niet dat je je zometeen om draait en weg gaat. En dat ik je dan nooit meer zal zien. Je bent speciaal voor me. Ik wil je best mee helpen zoeken naar verdere steentjes. Blijf, alsjeblieft?"Smekend keek hij de jongen aan. Dit was wat hem bezig had gehouden. Hij had het gezegd. In een keer, zonder stamelen. En dat allemaal dankzij Add. Dax deed een stapje naar voren en pakte voorzichtig de jongen zijn hand vast. Losjes natuurlijk. Hij wilde hem niet het gevoel geven vast te zitten. Onbewust liet hij zijn wijsvinger over Add zijn handpalm gaan. "Ik wil je niet verliezen."Mompelde hij zachtjes.  
   
   

   |Mood: Thankful |Words: 1188 | Company: Add |

   

Add keek hem verbaasd aan toen hij zei hem niet kwijt te willen. Maar Dax liet zich nergens meer door vloeren. Hij maakte zijn zin netjes zonder stamelen af en bleef Add aankijken. Het had smekend geklonken. Dat Add weg zou gaan was wel een van de laatste dingen die hij wilde. Al betekende het dat hij om de jongen te laten blijven voor de rest van zijn leven stenen zou moeten zoeken, hij had het er voor over. Sterker nog, hij zou zijn best voor Add doen om er zo veel mogelijk te vinden. Als dat een van de dingen was die de jongen gelukkig maakte, dan waarom niet? Wat kon er nu voor slechts mee gebeuren? Op een of andere manier wilde hij hem graag gelukkig zien. Add het zelfde gevoel kunnen geven als wat de jongen hem gaf. Al kon hij er zelf nog niet geheel bij wat het was. Maar om het na te vragen, nee. Hij was niet gek. Straks stond hij nog volledig voor paal. En daarbij, hoe zou hij het gevoel ooit kunnen uitleggen? Zodra hij er over zou beginnen zou hij al dichtslaan. "Ik wil je niet verliezen."Mompelde hij zachtjes. Add liet zijn vingers tussen die van Dax glijden. Dax keek er een beetje verbaasd naar maar liet het begaan. Ergens voelde het goed. Alsof de jongen er mee wilde zeggen dat hij Dax inderdaad niet zomaar weer los zou laten en zou gaan.  "I can’t believe someone would say that to me and mean it," Dax slikte even. Was dat goed of slecht? Hij meende het toch echt. Zou Add hem niet geloven? Of was het bij wijze van spreken? Add legde zijn hand tegen Dax zijn hals aan. Opnieuw voelde hij hoe de jongen hem over zijn kaaklijn streelde. In plaats van zich er tegen te verzetten of er voor weg te duiken zo als eerst liet hij het geheel toe. Hij hief zijn hoofd een beetje op. Als een kat die zich onder zijn kin liet aaien. Waarbij zijn hals kwetsbaar was en hij er op vertrouwde dat de ander hem niets aan zou doen. "I won’t leave you Dax."Een golf van opluchting overspoelde hem. Zich nog niet geheel besefte wat de achterliggende boodschap van deze woorden was. En wat hij zelf van Add gevraagd had. Aangezien hij er nog steeds niet helemaal bij kon wat het precies was wat hij zelf voelde. Het volgende moment boog Add zich naar hem toe. Voor hij er ook maar iets tegen kon doen voelde hij Add zijn lippen al op de zijne. Vrijwel meteen voelde hij zijn wangen gloeien. En stond als versteend. Een voor hem niet onbekend warm gevoel verspreide zich door zijn lichaam. Zijn hart begon sneller te slaan. Maar nog altijd durfde hij het niet om terug te kussen. Dax wist niet of hij er wel aan toe wilde geven. Jaren lang had hij gedaan alsof hij net als de rest gewoon voor vrouwen viel. Om zo geen buiten beetje te zijn. Zo lang, dat hij er zelf in was gaan geloven. En het eigenlijk niet meer van zich zelf had geaccepteerd ook gevoelens voor jongens te hebben. Alleen deze keer was het anders. Dat gevoel wat Add hem gaf was onbeschrijfelijk. Beter dan alle voorgangers. Het versplinterde alles wat de wezens uit zijn verleden hem hadden ingeprent. Van het een op het andere moment leek niets hem meer in de weg te staan. Hij drukte zijn lippen zachtjes tegen die van Add. Nam diens gezicht losjes in zijn handen en kuste de jongen onbewust ietsje heviger dan voorheen. Dax sloot zijn ogen en genoot van het moment. Het voelde allemaal veels te goed. Hij kon het dan ook niet verhelpen te kwispelen van genot. Toen hij Add weer los liet drong het pas tot hem door waar hij eigenlijk mee bezig was geweest. Dax zetten een klein stapje achteruit en keek de jongen geschrokken aan. "S-sorry ik... ik liet me zelf even gaan geloof ik..." Stamelde hij. Uit alle macht hopende had hij Add met deze actie niet zou hebben afgeschrikt.

|Mood: Falling in love  |Words: 686  | Company: Add |

Dax stond als versteend. Hij zag hoe de jongen zijn ogen weer een beetje opende en naar hem keek. Hij zelf deed niet anders dan stomverbaasd en diep blozend terug kijken. Controleerde Add nu serieus of hij een reactie van hem zou krijgen? Wilde de jongen werkelijk een reactie? Van hem? Een of andere random stuntelige schapeshifter? Wie was hij nou om zo iets überhaupt te gunnen... Maar het klopte. Add dacht niet zo over hem als hij zelf. Dat wist hij. Dat had de jongen werkelijk nog een vijf minuten gelden tegen hem gezegd. Zou het dan echt..? Dax kon het niet langer weerstaan. Van het een op het andere moment werden al zijn herinneringen die hem voorheen zo hadden opgesloten in een verkeerd zelfbeeld versplinterd. Ze waren niet redelijk meer. Want het gevoel wat Add hem gaf overtrof alles. Hij had het er voor over om zijn angsten opzij te zetten en eerlijk te zijn in wie hij was, met alles wat daarbij zou horen. Voorzichtig drukte hij zijn lippen tegen die van Add. De jongen sloot zijn ogen en Dax maakte van dat moment gebruik door over zijn eigen angst heen te stappen en diens gezicht losjes in zijn handen te nemen met de gedachten dat hij dat wel aan kon nu de jongen hem niet aankeek. Onbewust kuste hij Add ietwat intenser dan voor heen. Dax sloot zijn ogen en genoot. De jongen trok hem zachtjes naar zich toe. "Mhf.."Kon het hem schelen dat hij dat geluid gemaakt had? Nee, eigenlijk niet. Waarschijnlijk zou Add er hoogstens uit afleiden dat diens actie Dax een prettig gevoel gaf. Verder was er niets op aan te merken. Het liefst had hij door willen gaan. Maar dat kon niet zomaar. Daarvoor wilde hij weten of Add zit serieus gemeend had. Dat dit geen spelletje was. Maar dat de jongen wel degelijk het zelfde voelde. Voorzichtig liet Dax hem los. En deed een wankel stapje naar achter. Langzaam keerde hij terug tot de realiteit. Zijn angsten en onzekerheden kwamen dwaalde opnieuw door zijn gedachten heen. Maar van binnen gloeide hij nog na. Hield hij dat moment van totale vrijheid nog vast. "S-sorry ik... ik liet me zelf even gaan geloof ik..." Stamelde hij. Hij kon zeggen wat hij wilde. Dat schijnheilige gedrag  had nu toch geen enkele zin meer. Hij had terug gekust. Er was geen mogelijkheid dat Add in een van zijn verzonnen excuses zou trappen. En alsof dat echt was wat hij wilde? Totaal niet. Diep van binnen wilde hij er maar al te graag aan toegeven. Hij had zich al zo vaak in moeten houden. Zich doodongelukkig gevoeld als hij voor de zoveelste keer weer moest acteren in de buurt van vrouwelijke wezens als zijn vrienden er bij waren. Add keek hem eerst een beetje verbaasd aan. Wat hij ergens wel kon begrijpen. Vervolgens glimlachte de jongen naar hem.  "There’s no need to be sorry. I didn’t mind it," Zei hij. Dax haalde zijn schouders op en grinnikte een beetje verlegen. Dat had hij ergens al wel kunnen raden, niet? Even viel er een korte stilte. Dax had maar al te graag willen vragen aan Add waar zijn actie vandaan was gekomen. Echter had hij er het lef niet voor. Misschien had hij het wel gehad als er niet zo veel aan vooraf was gegaan. Maar voor vandaag had hij zich al genoeg vrij gevochten. Voor de komende tijd, eerlijk gezegd. Het zal nog wel het een en ander voor hem na laten de komende weken. Zo diep in gedachten had hij niet door dat de jongen weer wat dichterbij was komen staan. Plots werd zijn hand voorzichtig vast gepakt. Verbaasd keek Dax op. Add had zijn hand tegen diens borstkas aangelegd. Dax klemde zijn kaken op elkaar en keek met groeiende verbazing naar de jongen. Dit... dit kon niet. Hij herkende het. Ritmisch... snel...  "Dax.. What are you doing to me?" Verward schudden hij zijn hoofd. Dit kon niet! Hij had de neiging om zijn hand ruw terug te trekken. Maar stond als versteend. "I-ik... ik weet het niet. Ik hoor dit niet te kunnen doen..."Zei hij en keek vol afschuw naar de plaats waar Add zijn hand had heengebracht. Een brandmerk en alles zou er uit zijn. Hij zou dat effect nooit meer op andere kunnen hebben. Ze hadden het beloofd! Ze hadden het er zo hard in ge ramt. Allemaal voor niets. "Ze hebben gelogen..." Mompelde hij opgelucht. Waarschijnlijk te zacht voor Add om te horen. Hij zweeg. Maar in gedachten lachte hij. Hij lachte ze uit. ”You’re giving me this weird warmth. You’re making me feel so happy and so.. allive. My heart just keeps on beating, more than ever. Do I have a disease?”Klonk de stem van Add. Dax dacht na over wat de jongen gezegd had. Het bracht hem langzaam terug bij zinnen. Het was waar. Add speelde geen spelletje met hem. De arme jongen had zo te horen zelf nog nooit met liefde te maken gehad. Er was geen mogelijkheid dat hij loog. De neiging om toe te geven drong aan. Zijn angsten brokkelde al meer af. Beetje bij beetje begon hij het van zich zelf te accepteren. Hij haalde diep adem. Vervolgens keek hij op en grimlachte warm naar Add. "Absoluut niet. Dit is heel wat anders." Zei hij met een ondeugende glinstering in zijn ogen. Voorzichtig boog hij naar Add toe om vervolgens het volgende in diens oor te fluisteren: "Dat gene wat jij net op zeer schattige wijze hebt omschreven heet liefde."Dax pakte Add zijn handen vast en liet zijn vingers tussen die van de jongen glijden. "Maar geen zorgen. I love you too."Het volgende moment omhelsde hij de jongen. En lachte liefelijk van geluk. Al zijn lasten had hij van zich afgezet. Het was vertelden tijd. Voortaan zou er alleen nog plaats zijn voor Add.
   
   

   |Mood: <3 |Words: 984 | Company: Add |