Down to earth

De kruinen van bomen weken opzij onder een steunend geluid, bijna alsof ze plaatsmaakten voor iets onzichtbaars. Alleen als je tussen de bladeren keek en goed aandacht besteedde aan het geheel, kon je een vederdek onderscheiden van reusachtige slagpennen in opgevouwen vleugels. Het wezen dat zich door het woud voortbewoog nam zoveel ruimte in beslag dat je op het eerste gezicht waarschijnlijk dacht dat het een enorme reuzenversie van een soort adelaar was, maar als je geduldig afwachtte tot het wezen gepasseerd was, kon je een lange staart zien die loom zwiepend achter het wezen aansleepte. Eentje die eerder aan een leeuwachtige toebehoorde dan aan een adelaar. De hybride Roc boog zich iets door zijn gele schubachtige voorpoten van een roofvogel en stak zijn grote kop tussen de takken. Voorzichtig, voorzichtig - hij wilde geen bosdieren verpletteren. Zelfs de bloemen wilde hij sparen. Vaak was het behoorlijk handig als je zo groot als een huis was; hij had meer dan eens een dorp vol onschuldige boerenlui beschermd tegen een regen van pijlen in oorlogen door alleen maar een van zijn vleugels over de zwakke hutjes te spreiden. Hij liet de kleinste diertjes, die in feite maar zo groot als één van de nagels van zijn klauwen waren, onder zijn vleugels schuilen als het regende en hielp rechtvaardige vorsten graag met het bouwen van gevesten door stenen tussen zijn klauwen te dragen alsof het veertjes waren. Hij vloog dagen achtereen om verdwaalde reizigers naar de bewoonde wereld te brengen als het moest. Met zijn grootte en kracht kon hij in een oogwenk een legioen soldaten van hun voeten werpen, kwaadaardigheid broeden en plagen zaaien - maar hij deed dit echter niet. Waarom zou hij? Hij leefde alleen om goed te doen. Een Soulless zou het ongetwijfeld een grote verspilling vinden.
Een glimlach speelde op de snavel van de Roc toen zijn heldere oog viel op een hert en haar jong, die op zijn trillerige beentjes een appel van een tak probeerde te plukken. Met een nagel boog Fable voorzichtig (zodat deze niet doormidden brak) de boom door, laag genoeg zodat de bladeren bijna over de bosgrond streken en het jong dankbaar het stuk fruit kon pakken. Daar, veel beter. Hij gaf een warmhartig knikje van zijn kop aan de twee herten voor hij in zijn kalme tred doorliep. Hier en daar schudde hij lichtjes met een vleugel, nog nat van een net overgestreken regenbui, en hij zorgde ervoor dat hij dit precies deed op de plekjes waar het bos dor was. Die beweging was als een kleine regenbui op zichzelf. Hopelijk hielp dat het bos wat vruchtbaarder te maken. Hij had de grens gezien en daar bevond zich een strook woud dat volledig met de grond gelijk was gemaakt door een voor hem onbekende reden. Niets meer dan as en zwartgeblakerd hout, en wat deed het hem pijn om zoiets prachtigs verloren zien te gaan. Was het dat werkelijk waard?

(Voor Rose! ^^)