Once In A While (open)

Het voorkomen van de zwarte wolf met de witte tekening in de vorm van een skelet, werd niet veel gezien. Hij liet zichzelf ook niet veel zien. Dat was beter zo, was hij overtuigd. Overtuigd door een ervaring uit zijn verleden. Een tijdje terug had hij zijn eerste ontmoeting met een wezen gehad. Het was niet geheel onaangenaam geweest, maar geheel op zijn gemak was hij ook niet. Ontspannen maar alert was het te noemen.
Zijn poten droegen hem op rustig tempo tussen de bomen door. Hij zocht een specifieke boom op en die moest niet ver van hier vandaan zijn.
De omgevingsgeluiden nam hij in zich op. Het zingen van een klein zangvogeltje leek een constant aanwezige factor. Een roodborst, wist hij. Die waren ook vaak het hele jaar door aanwezig. Een vogeltje dat hem aan de winter deed denken. Het klassieke beeld van een grauw vogeltje met een helderrode borst dat luidkeels zingt op een besneeuwde boomtak.
De boom die hij gezocht had kwam in beeld. Een boom met voor hem een verhaal. Een herinnering die hem de laatste tijd dwars zat. Hij nam plaats onder de boom, ging liggen, sloot zijn ogen en confronteerde zichzelf met zijn verleden.

De grote boom kalmeerde en steunde hem. Vanwege zijn vertrouwdheid met de boom had hij vandaag deze plek uitgekozen. Het leek hem een goede beslissing al vond hij het aan de andere kant maar niks om zo 'open' op een plek te zijn waar anderen kwamen. Liever bleef hij ook verborgen op zijn eigen geheime plekjes. Maar ja, vandaag was dus anders.
De kleine geluidjes van een vreemdeling waren hem noet ontgaan en hij opende zijn ogen nadat hij net was begonnen met waarvoor hij gekomen was. Hij had het kunnen zien aankomen, maar zo snel? Ach, het was zoals het was. Dat moest hem onderhand toxh wel duidelijk zijn als het niet al pijnlijk duidelijk was...
Zij had hem ook al gezien. Rigor zijn oren trokken licht naar achter. Hij nam de geuren in zich op al had hij er weinig aan. Hij probeerde de situatie in te schatten. Had hij nog een kans om rustig op te staan en weg te lopen? Zo niet dan zou hij koste wat het kost zijn afstand moeten bewaren.

Zijn oren waren lichtelijk naar achteren getrokken en haastig probeerde Rigor de situatie in te schatten. Kon hij weg of was het 'conflict' al begonnen. Hij vreesde het laatste en uiteraard werd deze gok de waarheid.
De persoon voor hem sloot de ogen en veranderde in een dier. Hij kon het nu makkelijker in de ogen kijken. De ogen die donker van kleur waren. Iets wat aan ieder ander wezen zou verraden dat dit dier niet een echt dier was, maar iets anders.
Nog steeds trokken zijn oren licht naar achter. Dit werd niet minder toen de persoon en nu dier zijn richting op kwam lopen. Tot zijn grote opluchting stopte het op een goed aantal meters voor hem. Iets wat hij nog als veilige afstand zag.
"Sorry dat ik uw rust verstoor, maar ken ik u ergens van?" luidde de vraag. Rigor keek even terug met een schuine kop. Hij zou niet weten waarvan. Zoals hij kon zien had hij deze hier noiit eerder gezien. En Rigor zelf was een fenomeen dat je normaal niet snel vergat.
Het begon hem te dagen. Boeken. Heel waarschijnlijk boeken. Of een mondeling verhaal. Door de geschiedenis heen was hij wel meermaal gezien en zouden dan ook wel verhalen van zijn voorkomen rondgaan. Zoiets zou het wel zijn, wilde hij geloven.
"Verhalen..." gaf hij met tegenzin antwoord. Hij wilde hier nog steeds niet zijn, maar miste gezelschap wel vaker. Hij was schuw geworden door zijn belevenissen. Hij wilde weg. Maar hij zou maar geduld moeten hebben.