Autumn is my least favourite season

Ietwat onhandig pakte ze haar mok weer vast, waarna ze snel weer een slok nam om te voorkomen dat ze Lyall weer aan moest kijken. Ze kon niet zo goed verklaren waarom er zoveel bloed naar haar wangen steeg, of waarom haar hart opeens een slag over leek te slaan. Ze vond het dom, onzinnig en het paste ook helemaal niet bij haar. Maar dat bleek wederzijds te zijn. ‘err, dan denk ik dat we ehhh.. nog wat gemeen hebben…’ ze grinnikte nog steeds wat ongemakkelijk maar wel geamuseerd. Lyall had het ook niet makkelijk. ‘het is gewoon zo.. ehh.. dat ik dit nog nooit ehh… eerder heb gevoeld…. Wat ik nu voel bedoel ik… of wat ik van je denk…. Ofzo.’ hakkelde hij voort. Mindo's ogen verwijdde zich ietwat, zich afvragend of hij het daadwerkelijk over het gevoel 'liefde' had. Was dit verliefd zijn te noemen? Of was het simpelweg iets wat de drank bij hen naar boven riep? Ze wist het niet, maar ze besloot het een kans te geven. Wat hadden ze te verliezen?
Er viel een ietwat ongemakkelijke stilte, waarin Mindo haar mede opdronk. Lyall leek ook niet precies te weten wat te doen, hij pakte zijn mok op alleen maar om erachter te komen dat zijn mede op was. Hij zette hem weer neer en keek besluiteloos om zich heen. Een brede glimlach vormde zich om haar gezicht, eigenlijk was hij wel heel erg schattig. ‘duuuuuuuss.’Begon de jongen. ‘zou je nog een keer willen afspreken.. ik bedoel niet meteen hierna maar. Ooit.. ergens….. snel?’ Mindo knipperde een aantal keer met haar ogen. "Eh, ja, ik bedoel, dat lijkt me leuk!"Hakkelde ze voordat ze er erg in had. Haar blik gleed af naar hun lege glazen. "Maar eerst, ben je me nog een tweede glas mede te goed." Met een vonkeling in haar ogen keek ze weer naar Lyall.

Gelukkig leek dat akward momentje over te zijn toen ze over het tweede glas begon. Het was niet dat ze het niet... Fijn vond, alleen had ze simpelweg geen idee hoe ze hier nu weer mee om moest gaan, of wat ze er in godensnaam van moest denken.
‘Jazeker. Je dacht toch niet dat ik dat was vergeten.’ Hij lachte honend en Mindo grinnikte met hem mee. Ze voelde de alcohol al een beetje naar haar kop stijgen, het gaf haar een warm roezig gevoel. Dit zou alleen nog maar erger worden bij nog een glas, maar eens in de zoveel tijd zou dat toch wel eens mogen? Ah wel, ze vond van wel, al helemaal met Lyall. Al betwijfelde ze of het bij een tweede glas zou blijven. Het vervelende was, dat ze niet bijzonder goed tegen alcohol kon, en het nogal snel naar haar kop steeg. Afijn.
Lyall wende zich tot de barman en riep door de kroeg:‘hé barman, nog een rondje voor ons, deze keer wel op mijn kostten. Zoals belooft heh.’ Vertelde de jongen met een klein lachje op zijn gelaat. Het viel Mindo op dat de barman ook aan het stelen was van z'n klanten, hmm, uit gewoonte liet ze haar hand in haar zak glijden. Daar zaten de overige muntstukken nog die ze vandaag had weten te bemachtigen, mooi, die waren nog niet gejat.
Hun pullen werden bijgevuld en Mindo nam gulzig nog een spul van de warme, zoete drank. ‘hmm, hijs niet zuinig geweest met de alcohol die hierin zit.’ Daar had Lyall volledig gelijk in, zodra ze een aantal slokken had doorgeslikt, voelde ze de alcohol lichtelijk in haar keel branden. "God, dat kan je wel zeggen."Mompelde ze, waarna ze zachtjes grinnikte. "Niet dat ik het erg vind, tho."Ze goot nog meer van het drankje naar binnen, ah, het was goed spul. "En Mindo, wat zijn jouw dagelijkse bezigheden om een zakcentje te verdienen.’ Mindo's gezicht vertrok ietwat bij die vraag. Daar had ze het nu liever niet over. Haar ogen bekeken Lyall even onderzoekend. Hij had haar ook een van zijn diepere geheimen verteld, dan had hij eigenlijk ook wel het recht om de waarheid te weten. "Nou eh."Ietwat beschaamd sloeg ze haar ogen neer. Het was absoluut niet iets waar ze trots op was. "Nuja, ik verhandel goederen die ik vind of, tja, wegneem van andere mensen." Bracht ze uit. 'Wegnemen' klonk wat netter dan 'stelen', al kwam het op hetzelfde neer. "Bovendien wil ik nog wel eens dingen... Lenen, zonder toestemming. En zonder het terug te geven." Dat was dus precies het probleem van alcohol, het zorgde ervoor dat ze snel dingen weggaf, en dingen nogal, tja, bijzonder ging verwoorden.

Lyall had door dat ze haar zakken checkte. 'geen zorgen hoor. Ik let wel op of hij niet wat meer geld neemt dan hem toebehoort.' Vertelde hij met een grijns. Mindo keek hem met glimmende ogen aan. "Bedankt. Mocht 'ie het toch proberen, met z'n tweeën kunnen we hem vast wel aan."Ze grinnikte zachtjes, haar woorden waren grappend uitgesproken, ze meende het niet. Al lag er toch wel iets van waarheid in, ze zou dat niet zomaar laten gebeuren. Ze was veel kleiner en ieliger dan die barman, maar ze was sneller en had een goed stel hersenen, al begonnen die al minder te functioneren door de drank. Hmm.
Lyall vroeg waar ze zoal haar geld vandaan haalde, waarop Mindo ietwat beschaamd uitlegde dat ze een dief was. Nuja, ze had het wat mooier verwoord, maar het kwam op hetzelfde neer. Haar mok dronk ze leeg, om te voorkomen dat ze Lyall aan hoefde te kijken. De jongen leek echter door te hebben dat ze er alles behalve trots op was. 'Nou, Mindo. Toevallig leent deze jongeman hier ook soms zonder te vragen of terug te geven.' Ze keek wat verbaasd en nieuwsgierig op. Werkelijk waar? Kennelijk hadden ze nog meer in gemeen dan ze eerst had gedacht. De grijns op de jongen's gezicht werd nog breder. 'Het enige verschil is. Is dat ik dat doe in opdracht van iemand, en niet om zelf te verkopen. Maar voor de rest is het in principe hetzelfde.' Ze kreeg een opgelaten glimlach op haar gezicht, het leek de jongen echt geen reet te boeien. Dat was mooi.
"In opdracht? Dus je steelt zeg maar, bijvoorbeeld, iets belangrijks en geeft dat aan je opdrachtgever. En dan krijg je geld?" Vroeg ze nieuwsgierig, met één wenkbrauw opgetrokken. Dat klonk eigenlijk ook zo gek nog niet, al had ze niet zo op het uitvoeren van andermans orders.
Lyall leek nog niet genoeg te hebben gehad en wenkte de man om zijn glas vol te schenken. Mindo twijfelde even, maar kreeg toen ook nog een pul mede in ruil voor wat munten. Maar dit zou de laatste zijn, vertelde ze zichzelf. 'Hmm' mompelde de jongen nadat hij een slok nam. 'Deze keer is hij half koud, maar wel weer minder sterk. Hopenlijk word de volgende weer zo goed als de eerste.'Vertelde hij lachend. Mindo lachte ook en nam een slok van het drankje, waarna ze tegen hem sprak: "Hoeveel mede ben je nog van plan te hebben?"Vroeg ze grinnikend. "Ik voel de alcohol nu al naar m'n kop stijgen."

‘Hah die man daar?’ lachte Lyall. ‘Die kan ik aan met 1 hand op mn rug en het ander uit de kom.’ Mindo maakte een 'tssk' geluidje bij zijn opschepperige woorden en rolde plagend met haar ogen, waarna ze Lyall met een big smile aankeek.
Ze hadden het even over wat ze deden om aan geld te komen, waaruit bleek dat ze beiden dieven waren. Eigenlijk zou het Mindo niets moeten verbazen, hij had er wel de bouw voor. Bovendien was hij een grijze, al hoefde dat natuurlijk niet alles te zeggen. Mindo vroeg hem wat zijn 'werk' nu precies inhoud, waarop hij antwoordde; ‘botweg gezegd wel ja. Het komt er in ieder geval op neer.' Mindo grinnikte zachtjes en twijfelde of ze nog een pul mede zou nemen. De barman vulde Lyall's beker al aan. 'nah kom op joh. Is toch lekker gezellig. Trouwens morgen valt er toch niks ‘te werken’ want het word morgen koud en iedereen zal binnenblijven.’ Ze keek hem met een kleine grijns op haar gelaat aan. "Oké dan, nog één."Vertelde ze meer zichzelf dan Lyall, waarna de barman braaf haar beker vulde en ruil voor wat munten. Lyall maakte nog een opmerking over de mede, wat haar liet lachen. "Hoeveel mede ben je nog van plan te hebben?Vroeg ze hem al lachend. ‘ach het antwoord daarop is simpel" Lichtjes dansten in zijn blauwe ogen. 'Totdat ik de perfecte Mede heb gehad en ik tevreden ben. Of..’ Even was hij stil, bijna alsof hij de spanning wilde opbouwen. ‘tot mijn geld op is.’ Mindo grinnikte opgelaten. Als Lyall zijn woorden na zou komen, was hij helemaal zot aan het einde van deze avond... En waarschijnlijk zou haar hetzelfde lot ondergaan. Mindo vertelde hem dat de alcohol nu al naar haar kop begon te stijgen, wat Lyall liet lachen. ‘tsja bij mij ook maar in jouw gezelschap vind ik dat zo verkeerd nog niet.’ Sprak hij. Mindo bracht een soort giechelend geluid uit, een geluid dat veels te meisjesachtig was voor haar. "Ah wel, dat zie ik als een compliment." Pretlichtjes vonkelden in haar ogen. "Als je echter blijft wachten op de beste mede, zitten we hier nog wel even. De eerste was oké, dit is troep." Om haar woorden kracht bij te zetten zette ze de mok weer op tafel. Ah wel, het viel eigenlijk wel mee. Maar overdrijven op zijn tijd kon niet zoveel kwaad, right?
De barman leek daar echter een beetje anders over te denken, dat vertelde zijn norse gezicht wel.

Lyall volgde haar voorbeeld en zette ook zijn pul met een lichte klap op de tafel. ‘je hebt gelijk, maar toch wil ik nog een pul.' Hij riep de barman al en liet zijn pul weer vol schenken. Mindo keek toe hoe de mede in zijn pul terecht kwam en hunkerde eigenlijk naar nog een glas, maar ze wist dat het dan alleen maar erger zou worden. De verleiding was echter wel behoorlijk groot, en uiteindelijk besloot ze er aan toe te geven. Ze nam nog een pul, en nog een en bij de vijfde besloot ze dat het toch al te laat was. Het tweetal dronk nog enkele uren door, totdat ze behoorlijk lam waren. Een dikke mist hing in Mindo's kop, en opeens was alles grappig. Ze was wel eens eerder dronken geweest, maar zo erg als dit tot op heden nog niet.
Uiteindelijk was het geld van beiden op, jammer voor hen, miste ze echter een paar muntstukken om de laatste pullen mede te betalen. Dat vond de barman niet al te leuk. Mindo stond naast Lyall en keek met een wat stomme grijns op naar de barman. ‘hé luister vriend. Blijf van ons af. Nou en dat we wat missen, we hebben al.. een fortuin besteed aan jouw vieze Mede.’ Lyall trok haar mee naar de uitgang, maar beiden konden moeilijk normaal lopen. Mindo struikelde bijna en wist zich nog net aan een van de tafels overeind te hijsen. Lyall had het inmiddels al een kruk omgegooid. "Hey, luister dude. Laat ons gewoon gaan, het zijn maar een paar muntstukken. Geen rede om meteen zo heethoofdig te zijn, eh?" Bracht ze uit, maar haar grinnikende woorden vielen niet bepaald goed bij de barman. ‘Op 3 rennen we weg.’ Lyall's bedoeling was om te fluisteren, maar dat leek hem niet helemaal te lukken. Mindo knikte bij zijn woorden, al vroeg ze zich af of ze nog wel goed recht kon lopen, laat staan rennen.
De barman leek nog steeds niet de humor van de situatie in te zijn, sterker nog, hij had een scherp voorwerp gepakt dat veel weg had van een mes en leek van plan die te gebruiken. Normaal had Mindo zich zorgen gemaakt en er voor gezorgd dat ze zo snel mogelijk weg kwam, maar op dit moment vond ze alles bijzonder grappig.
Lyall schreeuwde het teken en beide renden ze naar buiten, wat er nogal komisch uit moest zien, gezien geen van de twee nog volledig recht kon lopen. Mindo lachte zich een ongeluk terwijl ze samen met Lyall de vlakte over rende. De man leek nog niet van plan achter hen aan te komen. Mindo draaide zich om en stak haar tong plagend naar de grote barman uit, als zou die het waarschijnlijk niet zien door de duisternis. ‘hé Mindo. Ik weet wel een plek waar we even kunnen uitrusten… en veilig zijn voor die freak daar.’ Mindo lachte opnieuw. "Dat zou wel mooi zijn, ik kan amper nog recht lopen."Vertelde ze met een stem dik van de alcohol. Ja, ze was behoorlijk ver heen. Goed nadenken zat er al niet meer in. Ze liepen verder, waarschijnlijk op weg naar dat plaatsje. Lyall botste echter tegen een voorbijganger op, die hem luid uitschold. ‘’hé kijk uit klootzak.’’Sprak hij met een dubbele tong, waarschijnlijk had hij ook een glaasje teveel op. ‘wie noem jij een klootzak joh, op je woorden letten als je zwak bent kleintje.’ Voordat ze het wist waren de twee in een gevecht verzeild geraakt, eentje die Lyall duidelijk aan het winnen was. Mindo zuchtte verveeld en rolde met haar ogen. Jongens ook altijd.
Ze probeerde Lyall aan zijn mouw te trekken, wetend dat ze hier niet mochten vechten. "Dude, stop, straks krijgen we nog meer mensen op ons dak." Maar haar woorden leken niet veel uit te halen. Lyall tilde de man op en gooide hem weg, zijn arm was veranderd in een enorme wolven poot. Daarna besloot hij dat het nog niet klaar was en bleef hem keer op keer rammen. Mindo sjorde aan zijn mouw maar het haalde weinig uit. Er begonnen al een paar mensen uit hun huizen te komen, die het geweld aanschouwden. Dadelijk werden ze nog de cel in gegooid! Ah wel, was vast gezellig.
Er klonk een naar, krakend geluid afkomstig van de man zijn botten. Lyall stopte en keek Mindo ietwat beschaamd aan. 'we moeten wel snel naar de plek want anders is het te laat. Oh en maak je geen zorgen om die gast. Hij is oke. Hij zal alleen wat buikpijn hebben de volgende morgen.’ Ze barstte in lachen uit. "Beetje buikpijn? Man, je hebt minstens een rib gebroken. Ik vraag me wakker of hij morgen überhaupt wel wakker wordt." Grinnikte ze. Het maakte haar niet veel uit, had die gozer maar Lyall niet uit moeten schelden. ‘kom je mee?’Vroeg Lyall met een smekend gezicht wat er veels te schattig uit zag. Mindo's grijns werd allen maar breder. ‘dan breng ik je daarna thuis, waar dat ook moge zijn.’ Vervolgde hij. "Ik zou niets liever willen! Maar we moeten nu wel weg hier."Er keken inmiddels behoorlijk wat mensen naar hun. De herrie had hen waarschijnlijk gewekt, oeps. "Waar is dat 'plaatsje'?'Vroeg ze terwijl ze opnieuw om zich heen keek.

Enkele wezens kwam hun huizen al uit om te kijken wat er aan de hand was. Ze maakten kennelijk een hoop lawaai, want hun gezichten stonden op onweer. Als ze niet snel weg gingen, konden ze nog wel eens pittig in de problemen komen. Het was namelijk ten strengste verboden om hier te vechten, heck, dit was the core peace center. Hmm.
Gelukkig leek Lyall dat ook door te hebben, hij leidde haar onder een stel bomen door en samen verdwenen ze in de duisternis, weg van The Core Peace center. Mindo strompelde een beetje en dreigde af en toe te vallen, maar wist op de één of andere manier toch op de been te blijven en met Lyall mee te gaan. ‘tis nog iets verder.’ Vertelde de jongen en Mindo volgde hem braaf en probeerde een beetje een beeld te vormen van de omgeving, maar het was te donker. ‘’waar is dat plaatsje?’’ vroeg ze hem, hopend dat het niet al te ver weg meer zou zijn. Haar benen voelden moe. Lyall wees naar een donker pad dat richting een bos leed. Mindo focuste zich en wist het nachtzicht van haar dierlijke vorm te krijgen, waardoor ze nu redelijk kon zien in het donker. De jongen liep door en Mindo volgde hem op de voet, totdat ze stopten aan de rand van de weg. Een vallei strekte zich voor hen uit. Ietwat bewonderend keek ze ernaar, het was nog redelijk verlicht door de maan. ‘Hier is het.’ Sprak Lyall triomfantelijk.  ‘ooof, eigenlijk is het iets meer naar benede. Hier.’ De jongen stapte soepeltjes op een wat lager gelegen steen, Mindo zelf had wat moeite met haar voeten goed neer te zetten, maar het lukte. Ze probeerde een pad te onderscheiden, die Lyall aanwees. Het leed naar een bos. ‘Het is maar een klein sprongetje dus je red het makkelijk.’ Mindo was dankbaar voor de hand die Lyall uitstak en pakte hem dan ook aan. Met wat hulp sprong ze soepeltjes op de grond en wist haar evenwicht te bewaren.  "Bedankt," sprak ze met een kleine glimlach op haar gezicht. ‘Daarna is het nog alleen maar hier naar beneden en dan is er een grote steen verborgen achter de bomen waar je een geweldig uitzicht hebt.’ Nieuwsgierig liep Mindo naar beneden, de instructies van Lyall volgend. Al snel vond ze steen waar Lyall het over moest hebben. Ze liet zichzelf ietwat wankelend zakken op de steen en keek naar het uitzicht, dat simpelweg prachtig was. "Wow," Bracht ze uit, waarna ze ging zitten en haar armen om haar benen heen sloeg. "Het is inderdaad prachtig."Sprak ze tegen Lyall, die haar waarschijnlijk wel was gevolgd. "Hoe heb je dit ontdekt?"

Mindo liet haar ogen over de omgeving glijden. Ze had haar dierlijke zicht eigenlijk niet eens nodig, de maan was zo goed als vol en verlichtte de velden die zich voor hen uitstrekten. Het was een wonderbaarlijk gezicht, hoe het gras lichtelijk heen en weer wiegde op het briesje en hoe de bomen in de verte zilverkleurig waren door het licht van de volle maan. Terwijl ze nog steeds voor zich uit keek, vertelde ze Lyall dat het inderdaad prachtig was. ‘Dat dacht ik al dat je dat zou vinden.’ Vertelde Lyall. Mindo keek even glimlachend naar hem om, waardoor ze de grijns op zijn gelaat kon zien. Ze vroeg zich hardop af hoe hij dit hier had gevonden, gezien deze steen redelijk verdekt was opgesteld. Je moest er echt naar zoeken, wilde je het vinden. ‘tsja.’ Begon Lyall. ‘ik heb denk ik een gevoel voor mooie dingen ontdekken.’ Vervolgde hij ietwat flirterig. Mindo vroeg zich af of hij het over haar had, of hij haar daadwerkelijk ‘mooi’ vond. Zijzelf deed dat namelijk niet , met haar oude, versleten kleren en haar bruine haren die alle kanten op piekten. Inmiddels had ze het ook opgegeven, mooi zijn was ook niet belangrijk meer. Ze had wel betere dingen aan haar hoofd, zoals genoeg eten weten te verzamelen. Het was ook al eeuwen terug sinds ze een jurk had gedragen. Het was simpelweg niet meer belangrijk.
Ah wel, ze besloot het als een compliment op te vatten. ‘ik heb het ontdekt toen ik eigenlijk vluchtte voor een groep mensen die me had verraden. Toen ontdekte ik dat je hier in de nacht prima uit zicht zit en het ook nog eens mooi is. Als ik moet nadenken of wat dan ook kom ik hier naar toe.’ Mindo glimlachte vaagjes. De frisse buitenlucht zorgde ervoor dat ze iets helderder in haar hoofd werd, al was de alcohol duidelijk nog niet uit gewerkt. "Hebben die verraders je toch nog wat goeds opgeleverd." Grinnikte ze zachtjes.
Lyall liet zich rechts van haar op de steen zakken, waarna ze beiden naar het uitzicht staarden. Mindo dacht erover om wat naar hem toe te schuiven, en dan misschien tegen hem aan te leunen. Maar ze durfde het niet echt, niet wetend hoe Lyall zou reageren. Ook wilde ze niet weer zo'n akward momentje creëren.
Een huil doorkliefde de nachtelijke hemel en meteen rechtte Mindo haar oren. Het was een wolf, maar geen eenzame. Ze kon hem half verstaan, genoeg om erachter te komen dat ze op jacht waren. Lyall huilde voor de grap terug, wat de wolf kennelijk in de war maakte. "Arme stakker, die snapt er niets van." Merkte ze grijnzend op. Er viel een korte, maar niet ongemakkelijke, stilte waarin beiden een beetje wegdommelden. Mindo schrok echter weer wakker toen hun oren elkaar lichtelijk raakten. Wat verrast keek ze naar Lyall, die al even verward leek. Een kleur kwam op haar wangen. "Ehh sorry" bracht hij na eventjes uit, waarna hij weer normaal ging zitten. Mindo twijfelde, al was dat niet zichtbaar voor Lyall. Uitendelijk schoof ze toch wat naar de jongen toe, zodat ze lichteljk tegen hem aanleunde. "Het is frisjes." Murmelde ze als goedkoop excuus. Zo koud had ze het eigenlijk helemaal niet, het voelde gewoon fijn om tegen zijn warme lichaam aan te leunen. Zoiets had ze normaal nooit gedurfd, maar de drank liet haar grenzen een beetje vervagen. Haar hart sloeg zonder een goede reden op hol en ze hoopte dat Lyall dat niet door had. Hij was zo dichtbij dat ze zijn ademhaling kon horen. Het verwarde haar, al helemaal omdat ze geen idee had hoe hij zou reageren. Misschien zou hij haar wel wegduwden, dat zou eigenlijk niet zo vreemd zijn. "Eh, waar woon je eigenlijk?" Vroeg ze hem om zichzelf af te leiden. "Ik bedoel, ik weet dat je in grijs woont, maar waar? Heb je een huisje ergens?" Ze staarde strak voor zich uit, durfde hem niet in zijn blauwe ogen aan te kijken.

Ze haalde rustig adem, steeds diep in en uit, in de hoop haar hartslag wat te kalmeren. Het sloeg helemaal nergens op, ze voelde zich nooit zo... Zo zwak, zo meisjesachtig. Het hoorde gewoon absoluut niet bij haar, maar Lyall wist die wat zachtere kant van haar naar boven te krijgen, zoals bijna niemand dat kon. Of het was de drank, dat wist ze niet zeker.
Tot haar verbazing, en blijdschap, liet Lyall het gebeuren. Hij duwde haar niet weg, nee, sterker nog, hij sloeg een van zijn armen om haar heen. "Ik weet het." Sprak hij en trok haar nog wat dichter tegen hem aan. Mindo durfde lichtelijk met haar hoofd tegen zijn schouder te leunen, zoals ze vroeger als klein meisje bij haar eerste vriendje had gedaan. Dat leek eeuwen geleden, een verleden die niet meer belangrijk was, en dat was het ook niet. Enkel Lyall was nu belangrijk.
Mindo voelde hoe ze een beetje aan het insukkelen was en probeerde verwoed er een beetje bij te blijven. Ze vroeg hem dan ook waar hij woonde, ergens een beetje uit het niets, maar ze was bang dat als ze niet aan de praat bleven, ze in slaap zou donderen. "Eh nou zie je..." Begon Lyall. "Ik heb een soort van meerdere huizen.' Ietwat nieuwsgierig draaide ze haar hoofd naar hem om. Was hij misschien rijk? Maar dat leek haar stug, gezien hij beweerde dat hij een dief was. Bovendien kon hij de laatste pul mede niet eens betalen, dus leek het haar sterk dat hij wel meerdere huizen kon betalen. Gelukkig volgde er snel een uitleg, maar niet een zeer duidelijke.‘of nouja.. eigenlijk maar 1 echt huis. Maar meerdere verblijf plaatsen.’ Een frons kwam op haar gezicht. ‘ik woon meestal gewoon onder de sterren hemel bij een meer ergens in the woods of eternity. Gewoon omdat het er echt prachtig is en door het bladerdak het ook waterdicht is. Maar soms overnacht ik ook bij een goede vriend van me. Hij heeft me weten over te halen.’Zachtjes grinnikte ze en keek weer voor zich uit, een ietwat vreemd, maar vredig gevoel in haar. "Onder de sterren hemel blijft het mooiste huis wat er is, als is het lastig in de winter." Sprak ze wat bedenkelijk. Zij had ook een tijd zonder huis gezeten, het was zo slecht nog niet. Als dier kon ze het lang vol houden, maar haar menselijke gedaante had het er wat moeilijker mee. "En jij?" Tja, die vraag kon ze terug verwachten. Ze keek weer strak voor zich uit. "Oh, tja. Ik heb een klein huisje weten te bemachtigen, midden in The Narthodahl Forest." Ze glimlachte vaagjes. "Het is niet veel, maar het is genoeg. Bovendien ligt het heel erg afgelegen, het is amper te vinden. Niemand weet echt dat het bestaat." Ze grinnikte zachtjes. Ze had het huisje gevonden toen ze een keer verdwaald was. Het was waarschijnlijk van een oude jager geweest, die het had verlaten. Het was bijna volledig van hout en was in een niet al te beste staat toen ze het vond. Maar met hard werken had ze het wat verstevigd en bewoonbaar gemaakt en tot nu toe redde ze het er prima.
Ietwat twijfelend beet ze op haar lip. Tot op heden had ze niemand naar haar huisje gelaten, gezien het geheim moest blijven voor de buitenwereld en haar belagers. Maar Lyall leek een uitzondering. "Je zou eens langs moeten komen, dan maak ik wel thee." Ze glimlachte vaagjes.

Ze koesterde dit moment. Het leek volmaakt in ieder opzicht. Lyall voelde warm aan, en ze voelde hoe zijn borst op en neer ging terwijl hij rustig ademhaalde. Het was zo'n veilig gevoel, als ze niet uit keek zou ze zo vredig in slaap vallen.
Lyall vroeg haar waar zij dan woonde, waarop ze hem de plaats van haar onderkomen onthulde. Dat was redelijk bijzonder, gezien zij tot op heden de enige was die er vanaf wist, voor zover zij het wist iniedergeval. Het was echt haar plaatsje, een kleine, veilige haven waar ze naar terug kon keren. Het was alles behalve volmaakt, integendeel, maar het was genoeg. Ze nodigde Lyall na enige twijfel uit om ook eens langs te komen, om dan thee te drinken. "Dat klinkt als een geweldig plan. Graag zelfs." De glimlach op haar gelaat werd zodanig nog breder. Dat was mooi, het verduidelijkte dat dit niet een alleen voor één nacht gelde, dat ze elkaar morgen weer zouden vergeten. Dat zou gelukkig nu niet meer het geval zijn. "Maar eerst telt vanacht nog" Vervolgde de jongen. Mindo wilde op hem reageren, maar plots voelde ze zijn hand onder haar kin. Ietwat verrast liet ze toe dat Lyall haar gezicht naar hem toe draaide... En haar hart sloeg een slag over toen hij naar voren leunde en ze erachter kwam wat hij wilde. Even rees paniek in haar op, paniek omdat ze niet goed wist wat te doen. Maar dat moment van twijfel duurde maar een enkel paar secondes. Nee, Lyall zou ze wel willen kussen.
Ze leunde dan ook naar voren en beantwoordde hem ietwat voorzichtig. Het voelde onwijs vreemd, de gedachte was ook eigenlijk gestoord. Zij, diegene die altijd haar hart altijd had afgeschermd va iedereen, kussend met een jongen die ze deze zelfde nacht nog had ontmoet. Maar ach, wat deed het er toe. Het voelde zo goed, vertrouwd.
Ze maakte zich los van hem, en keek hem met vonkelende ogen aan. Zijn diep blauwe ogen vingen het licht van de maan, waardoor het twee eindeloze poelen leken. Deze nacht kon niet beter "Dat was onzin." Ze knipperde eens met haar ogen, waarna een glimlach op haar gezicht verscheen en pretlichtjes in haar ogen vonkelden. "Do it again,"

Als haar ouders haar nu hadden gezien, hadden ze van haar gewald. En misschien maakte dat het des te beter. Ze hadden haar opgevoed met het idee dat ze een nette, lievelijke en intelligente vrouw zou worden, die net als haar familie een goede baan zou krijgen, met een rijke man zou trouwen en een aantal kinderen zou krijgen. Haar ouders hadden waarschijnlijk nooit kunnen bedenken dat ze hier zou zitten, stom dronken en zoenend met een jongen van grijs die net als haar een dief was.
Ze trok zich terug van zijn kus, waarna haar geel-gouden ogen hem wat verbrouwerd aankeken. "Dit was onzin," Bracht ze naar de waarheid uit, terwijl een grote glimlach haar gezicht versierde. "De beste die ik in tijden heb meegemaakt." Zijn woorden brachten een lichte blos op haar wangen, maar dit keer vond ze het niet erg. Zijn aanraking liet haar zich warm voelen. Ze vertelde hem het nog eens te doen, waarop hij ietwat verward keek, maar vervolgens grijnsde en nogmaals naar voren leunde. Opnieuw roerden zij in elkaars keel gat, een vreemde sensatie dat haar op een of andere manier een gevoel van geluk bezorgde.
Toen ze zich weer losmaakte, viel haar op dat de zon al weer bijna op kwam. De maan stond bijzonder laag aan de hemel. Zachtjes grinnikte ze wat verbaasd. "Het is alweer bijna ochtend," Bracht ze wat overdonderd uit. Het maakte haar ietwat somber, wetend dat ze binnenkort weer moesten gaan. Ze koesterde deze nacht en had gehoopt dat hij nooit over zou gaan. Maar alas, dat was onmogelijk.

Haar ogen keken toe hoe de zon langzaam boven kwam. Over minder dan een uur zou de wereld ontwaken, zouden de normale wezens weer naar hun werk gaan. Het was eigenlijk een ietwat treurige gedacht. Deze nacht was een van de beste die ze in tijden had gehad, en deze was echt. Of leek echt. Lyall leek oprecht een goede jongen, vriendelijk, grappig en simpelweg alles waar ze naar verlangde. Voor het eerst sinds tijden leek de nacht te kort.
Ze maakte een opmerking over dat de ochtend die al bijna weer was aangebroken, waarop Lyall simpel 'ja' antwoordde. ‘ik moet onderhand is gaan bedenken waar ik de dag door ga brengen om te pitten.’Hij grinnikte half tegen zichzelf. Mindo twijfelde even, maar had geen tijd om een voorstel te maken. Lyall ging weer rechtop zitten en sloot zijn armen om haar middel. Mindo liet haar hoofd op zijn borst rusten, een kleine glimlach op haar gezicht. ‘ik neem aan dat dit alles niet alleen maar voor vandaag gelde, ik bedoel…’ Sprak Lyall zachtjes en bijna onzeker. Een gevoel van geluk borrelde in haar op, gelukkig, hij wilde hetzelfde. "Nee, dat geldt het niet." Mompelde ze, nu toch wel voelend hoe moe ze was. "Weetje," Begon ze ietwat twijfelachtig, waarna ze voor zich uit keek. Een klein deel van de zon was inmiddels al boven de horizon uit gekomen, en wierp een goudachtige gloed op het landschap. "Als je een plaats om te overnachten nodig hebt, je kan op zich wel bij mij slapen."Sprak ze wat onzeker. "Alleen als je wilt natuurlijk... Het is nog wel een klein eindje hier vandaan, maar daar kunnen we ongestoord slapen." Stilletjes wachtte ze op zijn antwoord.

Ietwat twijfelend wachtte ze op antwoord. Natuurlijk hoopte ze dat het een ' ja' zou zijn, en ergens verwachtte ze het ook wel. Maar hoe moest ze het zeker weten? Bovendien zouden ze op hun hoede moeten blijven, gezien hij Grijs was en dus eigenlijk niet in het Zwarte gebied moest komen. Ah ja, momenteel kon het haar allemaal een worst wezen. ‘Dat lijkt me een geweldig plan. Laten we gaan en leid de weg.’ Haar ogen lichtte op en met een brede glimlach keek ze hem weer aan, blij dat hij mee zou gaan. Het was eigenlijk best wel belachelijk, ze nam een jongen mee die ze deze nacht pas had ontmoet. Ach wat, het voelde als het goede ding om te doen.
Zijn armen trokken zich nog even om haar samen, als een kleine hug. Daarna stond Lyall op en stak zijn hand naar haar uit. Mindo pakte deze dankbaar aan en heiste zichzelf met zijn hulp omhoog. Even bleef ze wankelend staan. Door snel op te staan, werd ze eraan herrinerd dat ze eigenlijk teveel alcohol op had. "Ai, heb volgensmij net een glaasje teveel mede gehad." Grinnikte ze met een grimas op haar gezicht. Dat beloofde een fikse kater te worden.
"Na u," Prevelde Lyal. Mindo liet zich dat geen twee keer zeggen. Met kleine moeite verranderde ze naar haar dierlijke vorm, en verwachtte dat Lyall hetzelfde zou doen. "We moeten proberen niet te veel aandacht te trekken..." Dat zou nog leuk worden. Ah ja, ze was al iets helderder doordat ze was geshift, kennelijk kon haar dierlijke brein beter met die overvloed van alcohol overweg. Mindo draaide zich om en begon met een klein drafje richting haar huis te lopen.