Sick thoughts[open]

Met een zucht liet hij zich in het zand neer zakken. Het was lange tijd geleden dat hij als mens had gezwommen. Gelukkig kon hij het nog want anders had hij hier nu misschien niet meer gezeten. Zat van alles had hij de gok gewaagd en was zonder pardon het water in gelopen om naar de overkant te zwemmen. Of hij überhaupt nog kon zwemmen was hij in het water te weten gekomen. Niet dat hij zou stoppen mocht hij het niet kunnen. Sinds hij de dood recht in ogen gekeken had was hij roekelozer dan ooit. Eigenlijk was het een wonder dat hij hier nog zat. Hij wist nog precies wat Hunter had gezegd. ’Je hebt bescherming nodig. Of in ieder geval iemand die bij je in de buurt is, voor als er weer wat gebeurd. Ik wil niet dat je zoiets weer moet doorstaan, Dax.’ Dax huiverde. Hij stierf nog liever dan dat hij nog een slapeloze moest nacht vol realistische nachtmerries moest doorstaan. Vermoeid ging hij languit op het zand liggen en luisterde naar het klotsende water. Hier kwamen gelukkig niet vaak wezens. Hier was hij tenminste even alleen. Aan de ene kant was dat fijn. Dan kon hij zijn mond houden en rustig over de dingen na denken. Aan de andere kant was hij na drie nachten zonder slaap en een fikse zwemtocht vrij weerloos. Als iemand hem nu iets aan wilde doen zou hij zich daar bij neer moeten leggen. Bij die gedachten verscheen er een klein glimlachje op zijn gezicht. Hij sloot zijn ogen even. Zou het niet heerlijk om zo maar in eens van al zijn problemen af te kunnen zijn? En gewoon voor eeuwig te slapen. Je nooit meer ergens zorgen over hoeven te maken en gewoon een beetje weg kunnen dromen. Dax zag het wel voor zich. Verlangde er eerlijk gezegd wel naar. Niet dat het echt iets was om je zorgen over te maken. Het ging wel weer over. Daar was hij zeker van. Als puntje bij paaltje kwam wenste hij toch echt wakker te blijven. Plotseling hoorde hij geritsel in de bosjes achter hem. Meteen sprong hij overeind. Door dit iets te enthousiast te doen viel hij voor over en was er eigenlijk niet veel veranderd ter opzichte van de houding voordat hij opgesprongen was. Verbaasd keek hij op. Wie had hier nu iets te zoeken?

|Mood: Tired |Words: 401 | Company: Nobody .. i think  |

Enkele tellen bleef hij stom verbaasd in het zand zitten en keek de wolf die voor hem stond perplex aan. Uit alle wezens die hij had verwacht hier was Lyall wel de laatste. Wat moest die jongen hier? Gelukkig leek Lyall net zo verbaasd over het feit dat Dax hier zat en was dus niet doel bewust op hem afgekomen. "Ehh hallo"Gromde de wolf naar hem. Dax lachte een beetje zenuwachtig. Verwachtte je iemand die op je in zou slaan met het liefst een scherp voorwerp, kwam een van je beste maatjes langs. En toen? Hoe moest hij nu acteren? Doen alsof er niets aan de hand was zeker. "Hay..."Zei hij. Het klonk niet somber, maar echt vrolijk was het ook niet. Meer een soort van begroeting waarin naar voren kwam dat hij totaal niet voorbereid was op dit bezoek. "Jij had ook zin om even uit te waaien hier?"Vroeg Lyall hem. Dax knikte langzaam. "Uitwaaien ja..."Mompelde hij. Eerlijk gezegd had hij niet echt een bepaald doel hier. Maar wat Lyall vroeg klopte eigenlijk wel. Even weg van alle problemen. Gewoon even genieten van alle stilte en rust. Dax stond op en keek even richting het water. "Ja, een vlucht naar het niets kon ik wel gebruiken."Vervolgde hij. Waarschijnlijk was het beter om niet weer over alle problemen te beginnen. Dat kon hij er iniedergeval niet bij hebben. Beter zouden iets leuks kunnen gaan doen. Samen op jacht gaan of iets in die trant. Over de problemen had hij al genoeg gepraat. Toen met Hunter bij hem thuis. Verschrikt keek Dax op. "Hunter heeft je toch niet gestuurd hé?"Voeg hij geschrokken. Sinds Hunter die opmerking had gemaakt over dat Dax bescherming nodig zou hebben keek hij geschrokken op bij iedereen die hem plots leek te volgen. Je wist het immers maar nooit. En ondanks dat het allemaal goed bedoeld was accepteerde Dax het niet dat er op hem gepast zou worden. Alsof hij een klein kind was. Maar goed. Hij had het nu gevraagd en zal er snel genoeg achter komen of dit echt toeval was geweest of niet.  

|Mood: suspiciously |Words: 350 | Company: Lyall |

"Dan zijn we door het lot om dezelfde reden hier." Dax keek zijn vriend argwanend aan. Het was nou niet bepaald iets wat hij van Lyall verwacht had te zeggen. Maar goed, blijkbaar kon die jongen ook wel eens verrassend uit de hoek komen. Dax dacht na. Hij was niet op het bezoek ingesteld maar vond wel dat hij iets zou moeten improviseren. Anders stonden ze hier maar zo, niets te doen. Na te denken... Wat had het dan voor nut dat ze elkaar hier getroffen hadden? Niets. Nadenken dat deed hij toch echt liever alleen. Plots schoot hem te binnen wat Hunter tegen hem gezegd had. Er zou meer op hem gelet moeten worden. "Hunter heeft je toch niet gestuurd hé?"Vroeg hij geschrokken aan de wolf. In dierlijke formatie was er helaas niet veel emotie bij Lyall te bespeuren. "Nee toevallig ben ik dat niet." Antwoordde zijn vriend droogjes. Een golf van opluchting trok door Dax heen. Hij opende zijn mond om een nadere uitleg te geven maar Lyall was hem al voor. "Zou Hunter daar dan een rede voor hebben om te babysitten op jouw?"Vroeg zijn vriend met een klein vies vals grijnsje. Dax sloot zijn ogen. Het is een irritatie factortje ... Het is een irritatie factortje ... Het is een irritatie factortje ...  Hij wilde wat zeggen maar Lyall was hem weer voor. "Je zou het wel nodig hebben met je roekeloze acties, zoals mij het verbrande bos in volgen." Een kokende massa woede kwam in hem naar boven. Woede die hij eigenlijk op zijn belagers had willen uiten. Op zijn vader, op de mensen van de tucht school, op de wezens uit zijn straat en op alle oneerlijke dingen in zijn leven. Toen hij zijn ogen weer opende hadden ze de dierlijke vorm aangenomen. Niet langer waren ze eikenbruin van kleur, maar mors groen. "Jij, denk jij te weten waarom Hunter dat overwogen heeft?!" Dax voelde dat zijn hoektanden terug waren gekomen. Zijn handen waren voor een kwart veranderd: niet langer menselijke nagels en ook zijn pootkussentjes waren al zichtbaar. Zijn oren waren gelukkig wel geheel veranderd. Shiften uit woede. Het was hem nog nooit eerder overkomen. Maar hij kon stellen dat het zijn meest mislukte verandering ooit was geweest. Dax ademde diep in en langzaam weer uit. Hoe erg hij het ook nodig zou hebben, hij wilde zijn woede hier niet los laten. Niet tegen Lyall. "Ik ben een paar weken terug bijna vermoord. Hunter overweegt niet zo maar iets. Het heeft niets met mijn 'roekeloze gedrag' te maken gehad."Zei hij kort af. Zonder daarbij Lyall echt aan te kijken. Natuurlijk was hij zijn vriend niet zomaar gevolgd. Dat wist Lyall zelf toch ook wel? "En daarbij, ik had je ook daar kunnen laten zitten. Dan waren de dingen waarschijnlijk heel anders gelopen. Ik denk wel een beetje na over de dingen die ik doe." Vervolgde hij gepikeerd. Het zou vast wel lachen zijn voor zijn vriend om zo'n mislukt veranderde versie van Dax te zien. Ja, daar zou Lyall vast een paar mooie opmerkingen over kunnen maken. Hij keerde Lyall de rug toe. En keek uit over het water. Ergers had hij de neiging weg te lopen en terug te zullen zwemmen. Ondanks dat hij wist daar de energie niet voor te hebben. "Ik dacht dat je me op z'n minst serieus zou nemen."Mompelde hij. En probeerde zijn woede uit alle macht voor zich te houden. Al ging dat nauwelijks. Het had nu al zo lang in hem opgesloten gezeten. Als het nu niet gebeurden, dan morgen wel. En anders overmorgen. Of die dag daarna....

|Mood: pissed off |Words: 603 | Company: Lyall |

Gelukkig voor hem ging Lyall zijn shift ook niet helemaal goed. Zeg maar gerust 2x zo erg als dat wat hij zelf had. Maar daar had Dax nu geen aandacht voor. Woede had alle andere gedachten aan de kant geschoven. Hoe kon zijn vriend hem nog altijd zo respectloos behandelen. Zelfs na alles wat hij voor hem had gedaan. Dax maakte dat dan ook op harde toon duidelijk. Vervolgens draaide hij zich om, en gunde Lyall geen blik meer waardig. Geërgerd staarde hij naar het water. Ergens voelde hij de neiging om het water in te lopen en terug proberen te zwemmen. Ondanks dat het onmogelijk zou zijn dat hij nu al weer genoeg energie daarvoor had opgebouwd. Hij zou koppig genoeg zijn om het toch uit te proberen. Had ooit iemand hem serieus genomen? Misschien zouden ze dat dan eindelijk eens gaan doen. Waren ze dan echt te dom om zich te beseffen dat als je hun wantrouwen in hem doordrukte hij zijn laatste restje zelf waarde te water zou laten gaan? Plots voelde hij iets op zijn schouder. Van uit zijn ooghoeken kon hij een glimp van Lyall zijn poot opvangen. Meteen maakte hij een beweging om het van zich af te schudden. Hij wilde even niets met hem te maken hebben. Maar blijkbaar hield zijn vriend vol. Langzaam draaide Dax zich om en boorde Lyall een norse blik in de ogen. Lyall zei iets. Maar het was echt niet te verstaan. Daarvoor sprak zijn vriend veels te zacht en ingetogen. Dax trok een wenkbrauw op. "Hm?"Klonk het bot van af zijn kant.  "Het spijt me! Ik heb je zo vaak laten zitten Dax. Het spijt me voor elke keer, vergeef me alsjeblieft en laat me me als een echte vriend bewijzen."Vol verbazing keek hij zijn vriend aan. Dit was wel een van de laatste dingen die hij verwacht had. Lyall leek wel... emotioneel? "Um Lyall wat-"Maar nog voor hij verder kon praten trok zijn vriend hem naar zich toe. Nog net op tijd wist hij zijn half geshiften handen voor zich uit te houden en kon zich daarmee tegen zijn vriend af zetten. Anders had zijn rug deze brohug onder geen enkele omstandigheden overleefd. "H-het is goed zo.."Wist hij nog net uit te brengen. Dax klauwde zijn nagels door Lyall zijn ter hoogte van de borst in de hoop dat hij dan eindelijk op zou houden. "S-stop straks breek je me nog door midden!"Riep hij er ietwat ruw bij. Gelukkig verzwakte de greep. "Het is al oké, ik aanvaard je excuses Lyall."Vervolgde hij haastig. Hij had nooit verwacht dat juist Lyall zo emotioneel kon worden en daar uit slordig zou handelen. Dat was toch iets wat alleen hem zelf overkwam? En niet zijn vrienden... Ach ja, blijkbaar dus niet. Dax slikte een klein gegrinnik in toen hij zag hoe zijn vriend er eigenlijk bij stond. Wat een afgang. Dat was echt nog erger dan hij zelf meestal had. "Zullen we een 2de poging wagen?"Vroeg hij grijnzend.
   
   

   |Mood: my back hurts but i am glad that we're ok again |Words: 501 | Company: Lyall |

   

Het was allemaal heel leuk en aardig, dat Lyall zijn excuses aanbood. Natuurlijk respecteerde Dax het wel. Het kwam zelden voor dat zijn vriend zich zo uitte. En dus was het een heuse eer dat hij dit voor hem deed. Alleen de overweldigende knuffel die zijn vriend hem vervolgens gaf was een beetje te veel van het goede. Dax wilde wel heel blijven. En kon daarom niets anders doen dan Lyall zo veel mogelijk van zich af proberen te duwen. Helaas, hij had graag terug willen knuffelen. Want zo iets kwam zelden voor in zijn leven. Maar hij wilde toch echt zijn rug heel houden. "S-stop straks breek je me nog door midden!"Na die woorden verzwakte de greep gelukkig. En kreeg hij weer ruimte. "Het is al oké, ik aanvaard je excuses Lyall."Vervolgde hij haastig. Het zou hem niets verbazen als hij het volgende moment wakker zou worden en dit alles nooit gebeurd was. Dit gedrag was niets voor zijn vriend. Hij zou er dan tot op het graf over zwijgen en doen alsof er nooit iets gebeurd was. Dit moest tussen hun blijven. Lyall keek hem met een grijns aan. En Dax grijnsde terug. Zowaar als er net nog een gespannen sfeer had geheerst leek het nu weer goed tussen de beide jongens. Het had iets ... ongemakkelijks. De stilte die hier op volgde. Dax wist dat hij er niet naar zou moeten vragen. Lyall was geen prater. Waarom deze emotionele   kant zich zo in een keer had laten zien wisten ze waarschijnlijk beide niet.  Toen hij zijn vriend lang genoeg aan had gekeken besefte hij weer hoe stom ze er eigenlijk wel niet uitzagen. "Zullen we een 2de poging wagen?"Vroeg hij met een kleine grijns. Graag was het antwoord. En enkele seconde later stonden er twee dieren. En daarna twee normale jongens. Deze keer beide goed geshift. "Zo"Klonk het van af Lyall zijn kant. Dax keek hem aan. Verwachtende dat er wat op zou volgen. "Dat heb ik nou nog nooit gehad, uit emotie shiften en dan ook nog zo vervormd."Lachte de jongen. Dax grinnikte en keek een beetje verlegen weg. "Ach ja, je went er wel aan." Zei hij. Daarmee was het duidelijk dat dit zeker niet zijn eerste keer was dat hij zo erg mislukt was geshift. "Jij bent er ook niet goed aan toe ook als ben ik nog een tikkeltje erger." Dax grinnikte. Daar had zijn vriend wel gelijk in. Dax zelf kon er wat van. Maar hoe erg Lyall in zijn dierlijke vorm was blijven hangen had zelfs hij nooit mee gemaakt. Maar ach, gelukkig konden ze er beide om lachen. "Weet je Dax? Ik denk dat we wat dingetjes eerst recht moeten zetten voordat we echt aan een 2e poging kunnen beginnen voor de groep. Ik wou het wat diplomatischer aanpakken door het aan Hunter te vragen maar hij zei dat het jouw verhaal was en dat jij het dus moest vertellen. Welk moment geschikter dan nu?" Stelde Lyall voor. Verbaasd keek Dax zijn vriend aan. "M-mijn verhaal... nu?" Stamelde hij. Een beetje overvallen door het voor hem onverwachte voorstel. Toen in de haven van het grijze gebied had Lyall er toch heel anders over gedacht? Maar goed, plotselinge kans. Die moest hij dan maar zo goed mogelijk benutten. "Dan kunnen we beter ergens gaan zitten want zo kort is het niet." Zei hij en grijnsde ietwat verlegen. Duidelijk dat hij het wel een kans wilde geven om aan zijn vriend te kunnen vertellen.

|Mood: Just fine |Words: 586 | Company: Lyall |