Sound of Silence {D A X}

Het was midden in de nacht. Maar Dax had de slaap weer eens niet kunnen vatten. De geuren en het geluid van klotsende water hielden hem uit zijn slaap. Het was voor hem redelijk gebruikelijk om naar een van de eilandjes toe te varen. En in de vroege ochtend te zullen jagen. Niet perse de kreeften. Die kon hij beter vangen als hij weer mens was. Maar meer knaagdieren. En vogels naarmate die ontwaakte. Het gebied was rijk aan prooi dieren. En er was dan ook een zeer grote kans dat hij niet met lege maag terug zou keren. Nu hij hier toch was kon hij net zo goed al gaan jagen. Hij stond op en verliet zijn schuilplaats tussen de bosjes. Het was niet ver lopen naar het strand. Daar valk bij stonden bomen waar knaagdieren hun vruchten vandaan haalde. Hij zou er een grote kans hebben.

Dax staarde geschokt voor zich uit. Hij bevond zich aan de rand van het bos. En daar tussen de bladeren door. Hij wist zeker dat hij het had zien lopen. Een wolf. En niet zo maar eentje ook. Zwart , met de tekening van een skelet op zijn vacht. De wolf was van uit Dax zijn perspectief enorm. Hij wist niet of het beest kwaadaardig was. Maar beangstigend was hij zeker. Maar. Dax was nieuwsgierig. Hij had het dier nog nooit eerder gezien. En vroeg zich af of de wolf een grijze Soul Colour had. En zo niet , wat voor ziel had het dan? Zachtjes sloop hij het strand op. En volgde de enorme poot afdrukken. Niet veel later verscheen de wolf weer in zijn blikveld. Dax hield zijn pas in. En keek vol bewondering naar de wolf. "Wouw."Fluisterde hij. Hij durfde echter niet dichterbij te komen.       

De stappen achter hem waren niet luidruchtig, maar genoeg om de stilte te verbreken waar de zwarte reu zo van genoten had. Een fluisterend woord van bewondering was hem niet geheel ontgaan, al sloeg hij er weinig acht op.
Een bijna geluidloze zucht verliet zijn bek voordat hij zich op zijn gemak omdraaide naar de persoon in zijn buurt. Op een paar meter afstand van hem, ontmoette hij twee groene ogen. De gestalte van de vos in combinatie met deze vreemde kleur ogen zei hem al genoeg.
"hm?" klonk zijn lage, neutrale stem kort. Het vosje stond daar maar op een afstand. Wilde hij iets van hem? Zeker antwoorden op vragen. Wie hij was, wat hij deed, waarom hij er uitzag zoals hij deed. The usual...
Rigor keerde zijn blik weer even terug naar het maanverlichte water. Ook keek hij kort naar zijn nog tot aan de pols natte voorpoten. Daarna keerde zijn blik terug op de vos. Wat de vos hier kwam doen, daar was hij niet zo nieuwsgierig naar. Hij bemoeide zich niet zoveel met de levenden. Daar kwam alleen maar narigheid van. Het liefst bespaarde hij dat beide kanten. Hij richtte zich vooral op zijn werk. Vooral nadat hij een keer iets ergs had gedaan waar hij liever niet aan terugdacht.
Rigor focuste zich op de vos. Hij waardeerde zo'n beetje alle wezens. iedereen en alles had zijn plek. Ook deze vos. Het was iets waar hij zich over kon blijven verbazen. Iets wat hem een gevoel van vrede gaf.

Dax stond op een klein afstandje van het voor hem kolossale dier. Dat al zijn aandacht trok en hem even zonder adem achter liet. Hij had het nog nooit eerder gezien. Maar het straalde iets belangrijks uit. Iets dat onmisbaar zou zijn. Voorzichtig zette hij een paar stappen dichterbij. Om het dier beter te kunnen bekijken. "Wouw" Fluisterde hij. Toen hij de patronen op de wolf zijn vacht beter kon zien. Het dier had hem zo te zien gehoord. Zijn oren stonden naar Dax toe gericht. "hm?"Zei het. En twee gele ogen keken hem even aan. Dax bleef doodstil staan. En liet de wolf hem observeren. Waarschijnlijk zou het dier het wel door hebben. Dat er niet alleen een vos tegenover hem stond. Toen de wolf zijn blik weer op het water richtte kwam Dax dichterbij. Hij kwam naast het dier staan. En keek ook uit over het water. Ze verschilde nog al wat in hoogte. "Goede avond." Zei hij en glimlachte een beetje. Vervolgens ging hij zitten. En keek om hoog naar de maan. Die over enkele dagen vol zou zijn.    

Uiteindelijk kwam de vos toch bij hem zitten om ook over het water uit te kijken. Normaal liet Rigor Mortis zich niet snel zien. Echter eens in de zoveel tijd, werd hij toch gezien of aangesproken. Dit was een van die keren. Maar Rigor was niet van plan een vriendschap aan te gaan. Daar kwam ellende van. Nee, iemand zoals Rigor had niet het voorrecht om vrienden te hebben.
"Goede avond." zei hij met een zwak glimlachje tegen Rigor. Het was inderdaad een goede avond geweest. Hij knikte. De vos had niks nuttigs te zeggen, leek het.
"Ja, dat was het ja." zuchtte hij neutraal. Hij liep een klein stukje bij de vos vandaan om wat meer afstand te bewaren. Hij kon niet voorzichtig genoeg zijn. Hij wilde geen impressie achterlaten bij de vos.
"Deze afstand is goed." zei hij kalm. Het woord 'voorlopig' hield hij er even buiten om geen opwinding of bezorgdheid te creëren. Een paar uur met Rigor zou nog niks doen, maar hij wilde echt niks riskeren. Daarom bleef hij drie meter bij de vos vandaan. Hoe minder in de buurt, hoe beter, dacht hij zo.
Toch keek hij weer even naar de vos. Het deed hem denken aan een gezelschap wat hij ooit had met een jonge draak. Hij miste het gevoel van gezelschap.

Het kwam nog al stug op hem over toen de wolf zei dat het een goede avond geweest was. En vervolgens een stukje van hem vandaan liep. Had hij met zijn aanwezigheid de avond van de wolf verpest? Dat was nou niet echt zijn bedoeling geweest. "Deze afstand is goed."Zei het hier. Dax knikte enkel. Wetende dat hij hier geen keuze in had. Om de wolf van een afstandje te mogen bekijken was al mooi genoeg. Hij dacht na of hij het thuis wel zou vertellen. Het was natuurlijk nog al bijzonder. Hij zou er een overdreven sensatie verhaal van kunnen maken en geld vragen voor het vertellen. Maar dat idee liet hij gaan. Dax wilde de waarde van de wolf in originele staat houden. Het moest geheim blijven. Hij kon deze momenten die morgen herinneringen zouden zijn maar beter voor zich zelf houden. Na een lange stilte wende hij zich tot de wolf en zei : "Bedankt dat ik in u aanwezigheid mocht zijn. Ik zal u nooit vergeten. En de andere zullen van niets weten. Dat beloof ik." Allee dingen die rijmde waren beter. En dus was dit een goede belofte , waar hij zich aan zou houden.  

Rigor had afstand genomen van de vos. Hij vond van zichzelf dat hij misschien wel wat overdreven voorzichtig was, maar beter te veel dan te weinig. Hij was zeer schuw geworden met de jaren om niemand om hem heen te beschadigen. Pas wanneer er iemand op sterven lag of al dood was, toonde hij zich aan die persoon. Alleen ging nooit alles zoals je het plande. Zoals deze avond.
"Bedankt dat ik in u aanwezigheid mocht zijn. Ik zal u nooit vergeten. En de andere zullen van niets weten. Dat beloof ik." Het waren eerlijke woorden. Rigor keek even verrast zijn kant op. De woorden van de vos deden hem goed.
"Dat waardeer ik van je." zei hij voor het eerst met een vriendelijke intonatie, ook oprecht. Zo kwam deze avond toch nog enigszins goed terecht. Iemand die snapte dat niet alles gedeeld hoefde te worden. Sommige dingen kon je beter voor jezelf houden. Iets wat Rigor maar al te graag deed. Nooit vertelde hij iemand een woord over zijn verleden, zijn taken, of zijn fouten. Nooit. En dat was maar beter zo, vond hij.

Na enige tijd had hij besloten dat hij niemand zou vertellen over deze ontmoeting. Hij mocht immers al lang blij zijn dat hij zo naast de wolf mocht zitten en hem kon bekijken. Voor het zelfde geld was de wolf al lang opgestaan en weg gelopen. Dat besluit kondigde hij aan met een mini gedicht. "Bedankt dat ik in u aanwezigheid mocht zijn. Ik zal u nooit vergeten. En de andere zullen van niets weten. Dat beloof ik."De wolf keek zijn kant op. "Dat waardeer ik van je."Zei hij vriendelijk. Dax keek het dier stralend van trots aan. Iets wat hij deed werd gewaardeerd! Dat gebeurde nu ook niet vaak. Hij vond dat hij best trots op zich zelf mocht zijn dat dit gebeurde. Meestal kreeg hij geen wadenering omdat zo wel zwart als wit grijs verafschuwde. Volgens wit waren ze te lui en achterhaald. Volgens zwart te zwak en de schootpuppys van het witte volk. Maar omdat hij tijdens de test eerst naar wit ging en daar later weer uitgegooid was , was er ook thuis maar weinig waardering voor hem. Nee er waren er maar weinig die Dax mochten en hem namen voor wat hij was. Zo als deze wolf. Dan wel niet heel spraakzaam , daar dat zou wel een reden hebben.En de dingen die de wolf zei deden hem goed. Dus hey , hij mocht die wolf wel. Ondertussen begon er aan het einde van het meer een streep licht op de horizon te vormen. De zon. Het zou wel zo rond half vijf in de ochtend in inmiddels. "De zon... Tijd om te gaan jagen." Zei hij zachtjes en keek de wolf aan. Nu de zon al bijna op kwam zou het niet lang meer duren. Jammer maar waar. Hun afscheid zat er aan te komen.