Sound of madness || Diabolic Esper

Onderwerp: Sound of madness || Diabolic Esper zo okt 18, 2015 6:21 pm

The endless abyss. Al enkele dagen verbleef Hunter hier. Na de ontmoeting met de demon was hij halsoverkop vertrokken. Diezelfde avond nog. Iets waarvan hij lichtelijk spijt had gekregen. Had hij van te voren Dax niet moeten inlichten? Had hij niet op z’n minst een brief moeten sturen, met daarin de uitleg waarom hij de komende dagen afwezig zou zijn? Het had gemoeten, maar hij had het niet gedaan. En diep van binnen kon Hunter ook wel verklaren waarom. Die Elshard verkrijgen was alles behalve makkelijk. Demonen waren in het spel gekomen. Kortom, het waren problemen waar hij Dax niet mee wou opschepen. Een zachte zucht ontsnapte aan zijn keel. De afgelopen dagen had hij gevuld met plannen, bespioneren, verkennen, klaarmaken, en noem maar op. Nu was het hopen dat alles goed zou komen, want vandaag moest het gebeuren. Volgens bronnen zou de Elshard zich in één van de achterste kamers moeten bevinden, op de eerste verdieping van het kasteeltje waar de demonen zich hadden gehuisvest. Vanachter de bomen waar Hunter zich had schuilgehouden, keek hij recht tegen de achterkant van het gebouw aan. Vanaf hier zou de actie gaan beginnen.
Grijnzend keek Hunter naar de creatie die hij rondom de boomstam had gefabriceerd. Twee dynamiet staven zaten tegen de boomstam vast getapet. Enkele meters verderop stond nog een boom, met dezelfde constructie. Over een paar minuten zou hij beiden aansteken. Daarna zou hij zich schuilhouden achter een aantal rotsen, niet super ver van het kasteel vandaan. En dan, met veel geluk, zouden de bomen bovenop het gebouw eindigen. Hoeveel schade het ongeveer zou aanrichten was hem onbekend. Volgens de explosieven jongen moest het genoeg zijn. Zolang de demonen maar naar buiten zouden komen, dan was het goed. Wanneer dat zou gebeuren, dan zou hij zich een weg naar binnen banen. ’Here it goes,’ mompelde Hunter tegen zichzelf, terwijl hij een aansteker tevoorschijn haalde. Met een simpele vinger beweging verscheen de vlam, die hij meteen bij het lont hield. Dat lont zou hem ongeveer 40 seconden de tijd geven om bij de rotsen te komen. Als hij snel was moest dat lukken. Zodra het lont de vlam aanpakte, rende Hunter door naar de andere boom waar hij de handeling herhaalde. Vervolgens sprintte hij door naar de stapel rotsen, die zich zo’n vijftig meter verderop bevond. Terwijl hij zich de laatste meters afzette, en met een snoekduik achter de schuilplaats gleed, telde de shapeshifter in zijn hoofd mee. ’9.. 8.. 7.. 6..’ Vluchtig bedekte hij zijn oren. ’3.. 2.. 1’ Een keiharde knal weergalmde over de hoge vlakte heen. Vlammen grepen om zich heen. Rook steeg omhoog, gevolgd door luid gekraak. Slechts enkele seconden later herhaalde zich het weer. Net op het moment dat Hunter om het hoekje keek, zag hij door een dikke waas van rook hoe de twee brandende bomen een vrije val begonnen te maken. Zoals gepland landden ze vol op het kasteel, daarbij een toren compleet doen afbreken. Wederom trok hij zich terug achter de rotsen, om niet geraakt te worden door de afgebroken, rondvliegende stenen. Kwade stemmen kwamen opdoemen uit de chaos. Kwaad, opgefokt, maar verrast. Perfect. Dat was wat hij wilde. Wederom keek hij om het hoekje heen, waar hij door de dikke rookwolk enkele figuren kon zien. En dat niet alleen. Door de impact van de bomen was een gat ontstaan in het huis. Daar moest hij doorheen. Meteen haalde Hunter vluchtig een kooitje tussen de rotsen weg. Er bevonden zich enkele ratten in, met elk een dynamiet staaf rondom hun rug getapet. Stap twee: de afleiding. Voor gevaar van eigen vingers greep hij een beestje vast, stak hij wederom het 40 seconden lont aan. Hij wist immers niet waar dat beest ongeveer heen zou lopen. Zolang het de andere kant maar op was. Na alle beesten hun doodvonnis te hebben geactiveerd, en ze los te hebben gelaten, durfde Hunter het aan achter de rotsen weg te komen. Al tijgerend door het gras baande hij zich een weg richting het gespotte gat.
Doodstil hield de shapeshifter stil achter een pilaar. Binnen in het huis viel de schade pas echt op. Meubilair was omgedonderd. Hopen stenen waren naar beneden gekomen, daarbij vele delen van het huis bedekkend. Echter bleek binnen dat niet iedereen naar buiten was gestoven. Er bevond zich een meisje. Ofwel, Hunter schatte dat het een meisje was want wat een gedrocht. Ze zat met haar rug naar hem toe, op haar hurken bij een één of ander beest dat deels bedolven was onder een groep rotzooi. Hard beet Hunter op zijn binnenwang. Aan de binnenkant van zijn jas bevonden zich vier mesjes waarvan de punt gedoopt was geweest in gif. Dat was het leukste aan Black Territory. Er vielen dingen te vinden die hij ergens anders niet verkrijgen kon. Geruisloos haalde hij een mesje uit diens schede, waarna hij haar besloop. Ze leek te afwezig om hem door te hebben. Zodra hij de afstand had overbrugd vouwde hij een hand over haar mond heen terwijl zijn andere hand de mes in haar huid liet zakken. Ze siste, maar was al gauw vertrokken. Rustig legde Hunter haar op haar zij. Ongeacht de situatie, respect voor de doden was gewenst. Nadat hij het mesje had losgetrokken, stoof hij de beschadigde trap omhoog.
’Ga rechtsaf. Betreed de tweede duur. Naast het bed zul je een kist vinden, waar de Elshard in zal liggen’ Nu zou zich bewijzen wat van die aanwijzing waar was. Twijfelend stond Hunter stil voor de daadwerkelijke deur. Buiten weerklonken meerdere explosies. Klonken de stemmen haastig. Zolang ze zich daar maar mee bezig hielden. Langzaam haalde hij de hendel naar beneden en duwde de deur zachtjes open. Zover hij de kamer in kon kijken was er niemand te zien. Zijn zelfvertrouwen begon te groeien. De terugkomst van Anna was ineens zo dichtbij en dat maakte hem overmoedig. Onvoorzichtig. Hunter stapte de kamer binnen, zag de kist en rende er haast naar toe. Tot plots de deur achter zich werd dichtgeslagen. Het deed de muren schudden. Stof kwam naar beneden zeilen, gepaard met kleine stukjes steen. ’Had je werkelijk gedacht dat deze kamer onbewaakt zou blijven?’ Klonk het van achter. De stem had krakend geklonken. Zwaar en krakend. Verstijfd stond de shapeshifter in de kamer. Niet ver verwijderd van de kist. ’De mogelijkheid was er,’ reageerde Hunter zo neutraal mogelijk. Voordat hij het door had lag er een warme hand in zijn nek. De plek waar hij had gestaan was ineens een stuk verder weg en toen ontmoette zijn rug de onstabiele muur. Hard was de klap geweest, waarna hij meteen op de grond eindigde. Op het moment dat hij opkeek, zag hij een gelaarsde voet naderen. Een voet dat volop in zijn gezicht landde. Door de kracht werd Hunter naar achteren gedwongen, zodat hij rechtop tegen de muur zat. Bloed sijpelde vanuit zijn mondhoeken naar beneden. ’Was dat het?’ Hunter grinnikte, daarbij bloed ophoestend. Hij zette zijn voeten onder zich en drukte zich omhoog. ’Dat je een paar keer raak had, wilt niet zeggen dat je meteen gewonnen hebt.’ Na die woorden veranderde hij in zijn leeuwenvorm. Ze sprongen elkaar te lijf. Smeten elkaar door de kamer heen. Beten, scheurden vlees los. Tot hij het voor elkaar kreeg de demon door de deur naar buiten te trappen. In die tijd veranderde hij meteen terug, zich stortend op de kist. Het kwam niet eens in hem op om eerst de inhoud eruit te halen. Ruw tilde hij de kist op, die door het raam naar buiten bonjourend. Van buiten af klonk luider gekraak. Het gebouw begon te trillen. Meerdere stenen brokkelden naar beneden. Stond het nou werkelijk op instorten? Hunter keek om, zag de demon weer aan komen stormend. Er viel niet meer te twijfelen. In een opwelling sprong de rood harige man de kist achterna. Tegelijkertijd met het gebouw dar naar beneden kwam.
Hoestend lag hij op de grond. Een stofwolk was opgerezen. De torens die eens de zonnestralen tegen hielden waren met de grond gelijk gemaakt. Grijnzend draaide Hunter zich om, bracht hij zichzelf tot zijn knieën. Stroefjes, door pijnlijke spieren. De kist. Waar in hemelsnaam was die kist? Zoekend scanden z’n ogen de gehavende omgeving, eindigend op een hoopje as gemengd met stenen. Daaronder bevond zich een hendel. Haastig bracht hij zich omhoog. Al struikelend beende hij zich naar het hoopje. Met een ruk trok hij aan de hendel. Het was de kist. Prima. Wegwezen nu. Met de kist in zijn handen wandelde de shapeshifter van het plaatsdelict weg. Pas een enige tijd later liet Hunter de kist op de grond ploffen, waarna hij zelf bovenop de kist ging zitten. Of de Elshard er daadwerkelijk in zat was hem nog onbekend. Om eerlijk te zijn kon hem dat even niks schelen. Wat dat betreft was hij allang blij het deels heelhuids eraf te hebben gebracht. Vermoeid streek hij zijn haren naar achteren. ’Well. Hurry up man.’ Bromde hij.

AND SUDDENLY ➹

I stopped feeling

(c) ELRIC

Onderwerp: Re: Sound of madness || Diabolic Esper zo okt 18, 2015 9:36 pm

Diabolic Esper had de shapeshifter in de gaten gehouden. Echter, zodra de jongen echt de demonen ging benaderen, kon Add niets anders dan afstand houden. Immers zouden de demonen zijn energie voelen. Ze konden de energie van de Elshard herkennen en aangezien Diabolic Esper er wat van had, konden ze hem zo herkennen. De demonen waren erop gebrand om de Elshard bij een te houden en om het te bewaken. Het zou voor de ‘balans’ in de wereld zorgen. Ja ja. Nou daar had Add vrij weinig aan. In zijn ogen wouden de demonen die kracht gewoon voor hen zelf houden. Nou daar zou nu verandering in komen. Tenminste, als die shapeshifter er het levend vanaf bracht. Dat was iets wat Add niet verwachtte, toch bleef hij wachtte in het bos dat eraan grensde. Wat verveeld programmeerde hij zijn Dynamos en paste hij ze hier daar wat aan. Uiteindelijk liet hij de acht Dynamos dan maar weer in een troon vormen en zette hij zich daar wat verveeld op. Hij dreigde wat in slaap te dummelen, totdat hij plots de sterke energie van de Elshard voelde. Meteen schoot hij recht. Zijn ogen verwijdde zich. Zou het? Zou dat scharrel het echt voor elkaar hebben gekregen? Meteen verplaatste de Dynamos zich naar zijn voeten en schoot hij er vandoor. Teleporterend en zwevend, snelde hij naar de shapeshifter toe. Add zijn blik schoot over de grond heen en bleef uiteindelijk hangen bij de rode lokken die hij als eerste opmerkten. Echter werd zijn aandacht al snel getrokken door de kist waar de jongeman zonder pardon op zat. ”Get of off that!” sneerde Add en schoot erop af. Drie Dynamos schoten naar zijn hand die hij uitstak naar de shapeshifter. De drie Dynamos richtte zich op elkaar en vormde een energiebal in het midden. Zonder pardon schoot Add de bal af om de shapeshifter van de kist te krijgen. Add was normaal niet van het direct aanraken van spullen, maar de kist greep hij meteen vast en trok hem van de grond. Vier Dynamos zette zich onder de kist en hielden deze in de lucht. ”Kekeke~” zei Add met een brede grijns. Zijn ogen glommen op. Ja.. Nu zou hij de ware kracht krijgen die hij wou hebben. Nu zou hij over de wereld en meer kunnen heersen. Niemand zou hem nog tegen kunnen werken! Add zette zijn handen tegen de kist en brak het slot open. Hij opende de deksel en zijn blik schoot naar het geen wat er in lag. De grijns verdween meteen van zijn gezicht. Kort keek Add vol ongeloof naar het geen wat in de kist zat, waarna de Dynamos plots begonnen te trillen. Ze reageerden op de woeden en frustratie die Add voelde. Add greep de twee kleine stukjes Elshard die in de kist zaten, waarna hij met een geweldige kracht de kist weg smeet. Het ding viel kapot neer. Add bracht zijn handen naar zijn hoofd. Hij greep zijn hoofd vast. Hij kneep zijn ogen dicht terwijl hij wat in een kroop. Plots opende hij zijn open. Ze laaide paars op. Iets wat allemaal gevaar kon betekenen. De Dynamos laaide eveneens op. Een paarse gloed en elektriciteit flitste er om heen. ”Kuaaaaaahh!” bracht Add plots met een boze grom uit. De Dynamos verzamelde zich om Add in en met de schreeuw die hij los liet, lieten ze een straal elektrische energie los. Iets wat in de verste verte nog te zien zou zijn. Add ontspande zijn spieren wat en richtte zijn blik op de twee stukjes Elshard. ”Kukuku… Only two pieces,” mompelde Add met een gestoorde grijns. Plots schoot zijn blik naar de shapeshifter en teleporteerde hij zichzelf vlak voor hem. Add greep de hals van de jongeman vast en vloog vervolgens wat op. Zijn greep vernauwde zich. ”You pathetic being!” siste Add. ”Two pieces.. Only two pieces!” vervolgde hij. Add kon die twee stukken zelf ook nog wel krijgen. Add kreeg de neiging om de jongeman te laten vallen en deze vervolgens te vermoorden met een flinke energie bal, maar toen besefte hij zich wat. Waarom hadden de demonen maar twee stukken van de Elshard? Was de rest verdeeld? Wisten zij ook niet waar de rest was? Een duistere gloed verscheen over zijn gelaat terwijl zijn grijns breder werd. ”I’ll give you another change to satisfy me,” zei Add met een amusante grijns. ”At least. I take you still want to travel back in time,” ging Add verder. Hij kwam ondertussen terug bij de grond en liet de hals los zodra hij weer op twee voeten stond. ”Give me the other pieces of the Elshard and I’ll let you travel back in time. I don’t take enough with these two pieces!” zei Add nu. Zijn laatste woorden kwamen er snerend uit. Nee hij kon het niet hebben dat hij na al die jaren de Elshard nog steeds niet te pakken had. Add slakte een zucht, waarna hij op de grote roze steen drukte die in het midden zat van zijn pak. De steen opende zich. Erin waren verschillende stukjes Elshard te vinden. Add wierp de twee Elshard stukjes erin. Kort gloeide hij op. Zijn grijns werd breder. Ja hij voelde zich nu al sterker.

Onderwerp: Re: Sound of madness || Diabolic Esper di okt 20, 2015 9:52 pm

Relaxed had Hunter op de kist gezeten, voorover gebogen, zijn ellebogen rustend op zijn knieën. Hij was blij dat dit hele gedoe achter de rug was. De Elshard was in bezit en binnenkort zou hij Anna weer in z’n armen hebben. Daarna zou de ellende over zijn. Ja, dat zag de shapeshifter al wel helemaal gebeuren. Eindelijk zou alles goed komen. ”Get of off that!” Automatisch trok hij een wenkbrauw omhoog. Goed, dat was ook een fijn aankomen. Bijna had hij zijn bek erover open getrokken, dat het ook best wel anders kon, totdat hij die vreemde dingen van positie zag veranderen. Vrij snel ook nog eens, en deze keer leek het op alles behalve een onschuldige troon. Ineens drukte een grote kracht hem naar achteren. Zo snel, zo vlug dat het hem even verbouwereerd liet liggen. Groot had de druk aangevoelt, en het had een soort branderig gevoel op z’n borstkas achter gelaten. Echter deed het niet ziek veel pijn. Minder dan hij ergens gedacht had. Wist hij veel wat die demon er allemaal mee kon. Heel die technologie was abracadabra. ’Drama Queen.’ Met een gerust hart drukte Hunter zichzelf op zijn voeten. Die gast had nu alles wat hij nodig had. Er konden geen addertjes meer onder het gras zitten. Althans, dat was de hoop die hij bij zich droeg. Afwachtend keek hij toe hoe de ander zich met de kist bezig hield. Alsof je een kind zag in een snoepwinkel. Daar leek het haast op. Dat iemand zich zo kon hechten aan voorwerpen. Maar toen zag hij de verandering op de ander zijn gelaat. Het enthousiaste smolt als sneeuw voor de zon. Oh nee. Iets was fout. Flink fout. Waarom uitgerekend nu? Hunter keek toe hoe die vreemde dingen begonnen te trillen. Hoe de kist ruw kapot gegooid werd. Dat was het dan. Al die moeite voor niets. Slechts een paar stukjes. Het was tenminste iets, toch? ”Kuaaaaaahh!” Nope, zo dacht hij er dus niet over. Zwijgend zag Hunter hoe een enorme flits in de atmosfeer opging. Well, als iemand die demon kwijt was, konden ze hem nu in ieder geval vinden. ”Kukuku… Only two pieces,” Hoeveel waren het er dan? Een lichte frons was onbewust op zijn voorhoofd verschenen. Dat wat al snel verdween na de blik van de demon te hebben ontmoet. Alarmbellen gingen rinkelen. Alarmbellen waarop hij besloot niet meteen op te reageren. Een grip sloot zich rondom z’n keel. Het ontdeed hem van zuurstof. Wat al helemaal gebeurde toen de demon wat opvloog. Lang probeerde Hunter zich stil te houden. Sterk te houden, ondanks zijn positie. ”You pathetic being!” Hij gromde benauwd, daar waar hij meteen spijt van had. Het sloeg over in een zachte piep. ”Two pieces.. Only two pieces!” Hoewel het aan de buitenkant er uiterst benauwd uit zou zien, laaide de woede van binnen op. Geen idioot die hem op deze behandelde. Niet meer. Nooit meer. ”I’ll give you another change to satisfy me,” Wat?! ”At least. I take you still want to travel back in time,” Zijn voeten hervonden de grond weer. De greep liet los, wat hem wanhopig deed luchthappen. ”Give me the other pieces of the Elshard and I’ll let you travel back in time. I don’t take enough with these two pieces!” Gevaarlijk lichtte zijn ogen op. Lang had hij geprobeerd kalm te blijven. Iets wat hij langer had volgehouden dan normaal. ’Are you mad?’ Gromde Hunter. ’You gave me the information, I gave you what you asked for. How could I know that that damn thing was broken?’ Een rode gloed kwam over hem heen. Zwakjes. Enkel zij die goede ogen hadden, en de kracht om de aura te kunnen zien, zouden het kunnen. ’I sticked to the deal.’ Zijn hand grist een mes, en gooide die. Vluchtig, net zo gericht dat het langs de demon’s gezicht zou gaan. ’It’s you who failed.’ Lager begon zijn stem te klinken. Kwader. Pissiger. ’And without those things you are nothing.’

AND SUDDENLY ➹

I stopped feeling

(c) ELRIC

Onderwerp: Re: Sound of madness || Diabolic Esper di okt 20, 2015 10:45 pm

Nee Add was zeker niet blij met hoe de situatie zich had uitgepakt. De jongeman had hem enkel twee stukken gegeven. Daar deed Add de moeite voor? Daarvoor had hij die jongen beloofd om terug de tijd in te gaan? Nee. Dit accepteerde hij niet. Dit liet hij dan ook merken, maar de jongeman leek het eveneens niet te accepteren. Add wou nog een deal met hem sluiten. Een nieuwe die de ziel van de jongen nog kon redden, maar de shapeshifter leek het er niet mee eens te zijn. Zijn ogen laaide op. Add snoof meteen wat verontwaardigd. Ging de jongeman tegen hem in?! ’Are you mad?’ gromde de jongeman. ”Ke, yes I am! And I’m furious!” reageerde Add meteen terwijl ook aan hem te merken was dat hij op het punt stond om zich te laten gaan. ’You gave me the information, I gave you what you asked for. How could I know that that damn thing was broken?’ Add trok verontwaardigd een wenkbrauw op. Hij kon ergens dan ook niet geloven dat de jongeman zo reageerden. Add wist dat hij dom was, naïef en zwak, maar zo dom.. Nee. Dat hij zo de waarheid kon veranderen en zo kon denken. Add vroeg zich spontaan af wat er met de jongeman aan de hand was. Add zijn ogen vernauwde zich wat. Hij merkte vaagjes een rode gloed rond de jongeman op. Opnieuw snoof Add eens verontwaardigd. Aangebrande shit. ’I sticked to the deal.’ klonk het nu. Add opende zijn mond om opnieuw een verontwaardigde reactie te geven, maar op dat moment vloog een mesje langs zijn gezicht. Het liet een snee achter. Add zijn ogen waren verwijd. Niet eens om het feit dat er een snee zat. Of het feit dat de jongen de kans had gekregen om die actie uit te voeren. Zijn ogen waren gevuld vol ongeloof. Om het feit dat de jongen het lef had om een mes naar zijn hoofd toe te werpen. ’It’s you who failed.’ sprak de jongen nu. Zijn stem klonk laag, boos. ’And without those things you are nothing.’ Op dat moment leek er iets te knappen in Add. Iets wat vroeger al zo vaak was geknapt. ”How dare you?!” schreeuwde Add uit terwijl hij met een hoge snelheid op de jongeman af schoot. Zijn ogen laaide op. Energie schoot langs zijn lichaam heen. Dynamos vlogen om hem heen. Ze verzamelden zich vliegensvlug naar een hand. Vier aan ieder een hand. In beiden handen vormde ze een grote energie. Iets waar je niet ongedeerd vanaf zou komen, zou je daar geraakt door worden. Add stak zijn rechterhand uit en schoot de energie af. Hij teleporteerde zich in een flits naar de andere kant van de jongeman en vuurde nu de energie af met zijn linker hand. Hij teleporteerde weer naar een andere kant. Opnieuw vuurde hij de energie af. Opnieuw teleporteerde hij. Opnieuw vuurde hij zijn energie af. Plots zweefde hij omhoog. De Dynamos verzamelde zich boven hem. De twee grote kwamen boven zijn hoofd. Ze wreven kort langs elkaar heen, waarna een vonk te zien was en ze uit elkaar gingen. Een portal was te zien. Een portal van een andere dimensie. De acht Dynamos zette zich vlak onder het portal niet. De energie van het portal werd recht naar de acht Dynamos getrokken. Ze vormde een grote bal van energie en Elrios kracht. Een grote bal die enkel verwoesting achter zou laten. ”Say goodbye to your missery life! You will be meeting your sister very soon!” gierde Add nu en de gestoorde grijns sierde rond zijn lippen.

Onderwerp: Re: Sound of madness || Diabolic Esper wo okt 21, 2015 11:04 pm

Dit was geheel anders gelopen dan Hunter gehoopt had. Maar veel erger dan dit leek het ook niet te kunnen worden. Als die demon de rest van de Elshard wou, zou hij zelf op zoek moeten gaan. Of hem geven waar hij eerst naar verlangt had. Tenslotte kende hij de ander bij diens naam niet eens. Waarom zou hij zich dan laten bepiepelen? Waarom zou hij zoveel moeite gaan doen terwijl hij er niks op terug kreeg? Ja, een woord. Het woord van een demon, die had belooft hem terug te brengen in tijd. Beloftes betekenden niets in deze wereld. Zeker niet in Grey. Oh wat dom. Wederom kwam hij later achter een stomme fout. Wederom had hij gehandeld in een opwelling. Er was van te voren nergens over nagedacht. Dat maakte hem enkel pissiger. Grotendeels op zichzelf. Hij had gebruik van zich laten maken. Iets wat hij zichzelf amper vergeven zou. Het zorgde ervoor dat harde woorden zijn mond verlieten. Zochten naar een reactie. En een reactie was wat hij kreeg. ”How dare you?!” De ander naderde razendsnel. Woede was te lezen op diens gelaat. Woede die reflecteerde op zijn eigen gezicht. Dit zou gewaagd worden, hij was zich ervan bewust. Die vliegende dingen bevestigden dat alleen maar. Ze waren vluchtig. Moeilijk te volgen met het blote oog. Maar wát hij er van zag, beloofde niet veel goeds. Er kwam duidelijkheid in. De demon schoot weer zo'n bal af. Hunter zette zich schrap en maakte een duik, waarvan hij de val brak met een zijwaartse koprol. Bij het opkijken was zijn geduchte tegenstander verdwenen. Voor kort en duur. Aan de zijlijn verscheen hij weer. Een tweede aanval naderde. Eentje die Hunter nog op het nippertje ontwijken kon. Echter mislukte dat de derde keer. Door het vele lawaai kon Hunter niet peilen waar de ander zich bevond, met als resultaat vol geraakt te worden. Dat ontlokte een pijnlijke grom, terwijl de shapeshifter lichtelijk in elkaar dook. De standaard reactie. Alleen bracht dat ertoe dat de vierde wederom raak was. Die vierde klap bracht hem omver. Liet hem enkele meters over de grond heen schuiven, tot de grond hem voldoende had afgeremd. Stil bleef hij liggen, wat kort duurde. Pijn deed het, maar er was geen tijd om daaraan toe te geven. Gehavend stond Hunter op. Half zijn bovenkleren waren verdwenen. Verschroeid door de kracht. Hier en daar waren schrammen te zien, kleine wondjes die bloed liet vloeien. ”Say goodbye to your missery life! You will be meeting your sister very soon!” Zijn blik viel op het enorme ding boven de demon. Vanaf de zijlijn was het moeilijk in te schatten of hij zoiets wel aankon. Dat laatste betwijfelde hij sterk. 'Shut up,' kwam er grommend uit. 'It's not my time to die yet.' In de tussentijd had de jongeman twee van de gevallen mesjes opgepakt. Met twee worpen gooide hij ze op twee van de Dynamos af. Of het werkelijk zou helpen was de vraag. De demon was hem te onbekend om goed te kunnen reageren. Vervolgend sprintte Hunter naar voren, veranderde tussendoor in zijn leeuwen vorm en zette zich met volle kracht af. Ontbloot had hij zijn tanden, klaar om zijn tegenstander mogelijk vast te grijpen.

AND SUDDENLY ➹

I stopped feeling

(c) ELRIC

Onderwerp: Re: Sound of madness || Diabolic Esper do okt 22, 2015 3:51 pm

Add wist de jongeman twee keer te raken. Echter wist hij ook dat dit niet genoeg zou zijn. De jongeman kwam weer overeind. Add opende ondertussen een dimensie en liet een gigantische bal van Elrios verschijnen. Dit zou het einde betekenen van de jongeman. Hij zou met de dood herenigd worden en daarbij een grotere kans hebben om zijn zusje daadwerkelijk te ontmoeten. 'Shut up,' klonk het echter. Add kreeg de neiging om de woorden terug te vuren. De jongeman had geen tijd op dit moment te praten, maar de jongeman leek daar anders over te denken en waarom? 'It's not my time to die yet.' Add trok een wenkbrauw op. Waar haalde hij die woorden nou weer vandaan? Wat dacht hij te kunnen doen om te voorkomen dat Add die bal liet vallen? De Dynamos lieten de bal op het moment dan ook los. Plots schoten twee mesjes zijn kant op. Add ontweek naar achteren. Echter was hij niet het punt waar de jongeman op had gemikt. Dat merkte Add wel, zodra hij plots naar beneden stortte. De twee grotere Dynamos werden kort uit hun balans gehaald, wat ervoor zorgde dat ze de dimensie sloten en Add niet meer konden dragen. Add viel zo kort, totdat de acht kleinere Dynamos ten hulp schoten en hem opvingen door middel van vier aan ieder een voet. Add kon zo voorkomen dat hij op de grond zou eindigen. Zijn ogen verwijdde zich lichtjes zodra hij vlijmscherpe tanden hem zagen naderen. De twee grotere Dynamos hadden zich snel hersteld en met die beweging teleporteerde Add nog net weg voordat de leeuw hem had kunnen raken. Tenminste.. Dat dacht hij. Zodra hij was weg geteleporteerd naar achter de leeuw, viel hem de wond op die hij op zijn arm had gekregen. ”Tsk,” reageerde hij kort, waarna hij de acht Dynamos opnieuw bijeen voegde en opnieuw een energie bal af schoot. Nu echter een sterkere. Hij vloog wat omhoog en schoot vanuit daar ook nog verschillende energieballen af. ”Are you finished with me entertaining?” vroeg Add nu met een grijns. Van hem part kon hij door gaan totdat één van hen ten onder ging en Add wist wie dat zou zijn.

Onderwerp: Re: Sound of madness || Diabolic Esper

» Diabolic Esper: The Time Tracer
» Place of the devil [Diabolic Esper]
» Sound of Silence {D A X}