Who's there? { Mindo }

Blij dat ze toch nog een stukje natuur in al deze drukte had gevonden liep het katachtige meisje door de tuin heen. De geur van onbekende planten vulde haar neus, maar daar was ze niet zozeer in geïnteresseerd. Planten hadden haar nooit echt geboeid. Met een ietwat verveelde blik trok Kitt een blaadje van een plant met een donkerrode stengel. het blad had een vreemde vorm, een soort ster maar dan maar met 3 punten. Ach ja, het was vast niks bijzonders. Ze liet het naar beneden dwarrelen en liep toen verder. Ze volgde het pad toten het diepst van de tuin en kwam bij een meertje. Hier hield ze even stil om wat te drinken uit het heldere water. Het meertje glom zwart tussen de donkere begroeing, alleen de waterlelies die op het water dreven glansden wit. Kitt wist niet dat het waterlelies waren, maar ze keek er lang naar en lachte stilletjes voor zich uit omdat ze niet wist dat er bloemen bestonden die op het water dreven. Naast het kleine meer lag een groot, bemost rotsblok waar ze bovenop kon klauteren, en ze ging even in het mos liggen uitrusten. Met haar ogen half gesloten keek ze naar de blauwe lucht boven haar. Ze genoot van de rust en vrede van de tuin. Na een tijdje ving ze met haar oren een geluid op, en ze richtte zich op om te kijken wie of wat er aan kwam.

Met haar hand gleed ze langs de vele planten. Iedere had een uitzonderlijke vorm en waarschijnlijk een of andere genezende functie. Zij had zich nooit zo inkruiden verdiept, immers was ze er van overtuigd dat ze geen nut hadden. Ze vond het maar onzin, volgens haar zou een lichaam uit zichzelf moeten genezen, daar had je geen rare plantjes voor nodig.
Maar goed, daarvoor was ze nu niet hier. Nee, ze was op zoek naar de zogehete Elshards die Diabolic Esper zo graag wilde hebben. Nu was het echter niet zo dat Mindo ze voor hen zocht, nee, ze was van plan om te allemaal kapot te maken, zodat hij er nooit met zijn vieze tengels aan zou kunnen komen. Ze wist dat als hij erachter kwam, hij zijn furie op haar zou uitlaten, maar dat was dan zo. Immers had hij bijna Lyall vermoord, en dat zou ze hem niet vergeven.
Haar ogen bleven haken op een meisje, met opmerkelijke rode katten oren en een kleine katten staart. Ze was duidelijk nog jong, maar er leken geen ouders in de buurt te zijn. Mindo liep op haar af en schraapte haar keel, om haar aandacht te vragen. "Mag ik jou wat vragen?" Vroeg ze rustig, al wachtte ze niet echt op antwoord. "Heb jij toevallig een.. Tja.. Soort steen hier gezien? Hij is een soort paarsachtig." Afwachtend keek ze het meisje aan.

Er leek een jonge vrouw aan te komen. Ze schraapte haar keel even om te laten horen dat ze er was. Kitt richtte zich op en keek haar aan. Ze had bruin haar, en goudkleurige ogen. Die oogkleur was niet zo normaal voor een mens, dus het meisje constateerde dat de vrouw waarschijnlijk iets anders was. "Mag ik jou wat vragen?" vroeg de vrouw haar op een kalme toon. Kitt gaf een beweging met haar staart van wel en ging op het rotsblok zitten. "Heb jij toevallig een.. Tja.. Soort steen hier gezien? Hij is een soort paarsachtig." vervolgde ze. Het katachtige meisje dacht even na. Een steen dus.. "Volgens mij niet.." antwoordde ze wat aarzelend. Maar ze was nog lang niet de hele tuin doorgelopen, dus zo'n steen zou hier vast wel ergens kunnen liggen. "Zal ik mee helpen zoeken?" vroeg ze aan de vrouw. Ze had toch niet iets beters te doen..

Meteen had ze de aandacht van het meisje met de opvallende oren en staart. Mindo vroeg zich af of ze een shifter was, maar besloot er niet naar te vragen. Immers had ze een wat belangrijkere vraag die ze eerst moest stellen over de Elshard. Afwachtend keek ze het meisje aan, die even leek na te denken. "Volgens mij niet.."Antwoordde ze enkel. Mindo knikte enkel, zonder echt een emotie weer te geven. Ze wilde zich om draaien en weer verder zoeken, maar het meisje haar woorden waren haar voor. "Zal ik mee helpen zoeken?"Even knipperde ze wat verbaasd met haar ogen, niet verwachtend dat een jong meisje haar zou willen helpen. Ze had nu niet bepaald de meest vriendelijke uitstraling. "Oh, eh, dat zou ik op prijs stellen."Vertelde ze ietwat overdonderd. "Ik ben Mindo, trouwens. Aangenaam."

De vrouw knikte even en maakte aanstalten om weer weg te gaan, maar snel praatte Kitt door. De vrouw leek een beetje verbaasd, waarop Kitt haar ook weer een beetje verward aankeek. Het was toch niet zo'n rare vraag? Of was ze nu naïef bezig? Een beetje nerveus bewoog Kitt onbewust haar staart, maar al snel merkte ze het en stopte ermee. Wat maakt het ook uit, ze had de vraag nu al gesteld."Oh, eh, dat zou ik op prijs stellen." zei de vrouw een beetje overdonderd. Kitt knikte enkel. "Ik ben Mindo, trouwens. Aangenaam." stelde de jonge vrouw zich voor. "Leuk je te ontmoeten, ik heet Kitt." zei ze nu op haar beurt. Kitt sprong van het rotsblok af en liep naar het struikgewas. Ze kneep haar ogen tot spleetjes, hopend tussen de groene bladeren een glimp paars te zien. "Waarvoor heb je het eigenlijk nodig? Of heb je het verloren?" vroeg ze ondertussen.

Ze keek het meisje wat vragend zich aan, niet precies begrijpend waarom dit meisje haar hielp. Maar, bedacht ze zich, dit meisje was nog jong. Op en dag zou ze er waarschijnlijk achter komen dat het helpen van vreemdelingen je niet verder zou helpen.
"Leuk je te ontmoeten, ik heet Kitt."sprak het meisje nu op haar beurt. Kitt, als van kitten? Gezien het meisje katten oren en staart had? Hmm, Mindo besloot er maar niet naar te vragen.
Het meisje sprong van de de rots af en bewoog zich naar het struikgewassen. Mindo volgde haar en hield haar ogen open, opzoek naar een spoor van de waardevolle steen. "Waarvoor heb je het eigenlijk nodig? Of heb je het verloren?" Mindo beet even op haar lip, niet zeker wetend of ze wel de waarheid moest zeggen. "Ik moet ze verzamelen voor iets. Vraag er alsjeblieft niet naar door." Haar stem was niet onvriendelijk, maar duldde zeker geen tegenspraak. "Ik wil niet dat je door mij in de problemen komt."

De jonge vrouw keek haar vragend aan, maar Kitt besloot er niet op te reageren. Het was toch best normaal dat ze hielp? Ach ja, ze had het nu al aangeboden. De vrouw zei dat ze Mindo heette, en Kitt stelde zich ook voor. Na een tijdje sprong ze van de rots af waar ze op had liggen uitrusten en liep naar de bosjes. Ze keek even achterom en zag dat Mindo haar volgde, waarna ze zich richtte op het vinden van de steen. Ondertussen vroeg Kitt even waarvoor Mindo de steen eigenlijk nodig had. "Ik moet ze verzamelen voor iets. Vraag er alsjeblieft niet naar door." kreeg ze als antwoord. "Ik wil niet dat je door mij in de problemen komt." vervolgde Mindo. Licht verbaasd keek het katachtige meisje haar aan, maar vroeg niet door zoals de jonge vrouw vroeg. Ze probeerde een ander gespreksonderwerp. "Woon je hier?"

sorry voor late post : /

Ze keek het jonge meisje strak aan, om duidelijk te maken dat ze haar woorden meende. Het was nu niet zo dat ze Kitt probeerde te pesten, nee, zo zielig was ze niet. Ze wilde simpelweg niet dat Diabolic Esper achter haar aan zou komen. Mindo zelf maakte al geen kans tegenover hem, laat staan dat een jong meisje zoals zij dat kon. Gelukkig nam Kitt haar woorden goed op, het meisje hield erover op. "Woon je hier?" Mindo grinnikte zachtjes bij de woorden, waarna ze haar hoofd schudde. "Nee, ik geloof niet dat iemand hier in deze tuin woont."Sprak ze geamuseerd. "Ik woon een behoorlijk eind hier vandaan. In het Narthodahl Forest, heb je daar ooit van gehoord? Er is een legende van." Ze boog door haar knieën en veegde wat planten opzij, maar er lag geen steen.

Mindo maakte duidelijk dat ze niet door moest vragen over waarvoor ze de steen nodig had. Ach, dan niet. Om het onderwerp te veranderen vroeg ze iets totaal willekeurigs. De jonge vrouw leek het wel grappig te vinden en grinnikte zachtjes waarna ze haar hoofd schudde. "Nee, ik geloof niet dat iemand hier in deze tuin woont." Verward keek Kitt haar aan. "Maar al die dieren dan?" klonk het licht verbaasd. Dieren waren toch ook wezens? Wellicht minder intelligent, maar nog steeds wezens. "Ik woon een behoorlijk eind hier vandaan. In het Narthodahl Forest, heb je daar ooit van gehoord? Er is een legende van." Kitt schudde haar hoofd. "Nee, nog nooit van gehoord." sprak ze. "Legende?" vervolgde ze. Ze richtte haar groene ogen op Mindo en zag dat de vrouw een paar planten aan de kant schoof. Kitt wou net weer haar blik richten op de struik toen ze een dassenburcht achter Mindo zag. Ze kneep haar ogen ietwat samen en zag dat er iets in het hol glom. Blij slaakte Kitt een kreetje en sprong erheen. Doordat ze erg klein was kon ze zich makkelijk erdoorheen wurmen. Haar ogen moesten even aan het donker wennen en zagen toen weer diezelfde glinstering. "Ik zie iets glimmen hier!" riep ze over haar schouder naar Mindo.

Het meisje keek haar een beetje verbaasd aan. "Maar al die dieren dan?" Mindo knikte. "Afgezien van de dieren dan, inderdaad. Maar geen wezens zoals jij en ik." Dieren zoals herten, knaagdieren en ander klein gut woonde hier wel, maar echt menselijke wezens hadden hun huis ergens anders staan. "Ik woon een behoorlijk eind hier vandaan. In het Narthodahl Forest, heb je daar ooit van gehoord? Er is een legende van." Mindo boog voorover en veegde wat planten opzij, maar kon de steen nergens vinden. "Nee, nog nooit van gehoord." Dat was ook niet zo gek, bedacht Mindo zich, dit meisje woonde nog in de stad. Hoogstwaarschijnlijk was ze nog nooit het zwarte gebied in geweest. "Legende?" Mindo ging weer overeind zitten en wilde net het meisje het verhaal vertellen, toen deze plots iets achter haar leek te zien. Mindo draaide zich wat verbaasd om toen Kitt een kreet slaakte. "Wat is er?"Vroeg ze verbaasd, maar Kitt sprong er al heen en wurmde zich een oud hol in. "Ik zie iets glimmen hier!" Opgewonden kwam Mindo er nu ook bij. "Lukt het? Moet ik je helpen?"

Mindo kwam overeind en wou net aan het verhaal beginnen toen Kitt haar onderbrak met een zachte gil. "Wat is er?" vroeg ze verward, maar het meisje was al bezig zich in het hol te verplaatsen. Ze had iets zien glimmen hier, en het zou best wel eens mogelijk zijn dat dat de steen was waar Mindo naar opzoek was. Eenmaal binnen zag ze weer vaag die glinstering. Zo snel als dat mogelijk was kroop Kitt door de nauwe gang. Toen ze wat dichterbij was zag ze dat de glinstering afkomstig was van een groene steen. Een beetje sip pakte ze de steen op. "Lukt het? Moet ik je helpen?" klonk het achter haar. Kitt draaide zich om. "Nee, ik heb hem al, hier is wel een steen," begon ze. "Maar hij is niet paars.." Ze stak haar hand uit om het kristal naar Mindo aan te reiken. Het was waarschijnlijk zeldzaam maar het was niet de steen die Mindo zocht. "Zal ik hier verder zoeken?" Misschien lag de paarse steen hier wel, maar dan wat dieper in de dassenburcht.

Mindo keek Kitt enthousiast na, terwijl het meisje het dassenhol indrong. Ze bood aan om te helpen, waarop het meisje zich even omdraaide en haar aankeek. "Nee, ik heb hem al, hier is wel een steen," Haar ogen schoten wat open, zou het zo kunnen zijn? "Maar hij is niet paars.." Het enthousiasme was al even snel weg als het was gekomen. Mindo zuchtte lichtelijk gefrustreerd, ze wist zeker dat de stenen paars moesten zijn. Het meisje rijkte de steen naar haar uit, en hij was groen in plaats van paars. Mindo pakte het aan en liet het in haar zak glijden, wetend dat het misschien wat geld op zou kunnen leveren. "Zal ik hier verder zoeken?" Mindo gluurde mee naar binnen en knikte toen. "Ja, doe dat maar." Pas toen besefte ze dat wat ze deed eigenlijk best verkeerd was; ze liet dit arme meisje een vies werkje doen enkel voor haar. Maar ze bood het toch zelf aan. "Wacht nee, laat anders maar. Je ouders zullen vast niet blij zijn als je onder de modder thuis komt."

"Ja, doe dat maar." stemde Mindo in. Kitt kroop alweer verder de dassenburcht in, toen Mindo haar weer terug riep.  "Wacht nee, laat anders maar. Je ouders zullen vast niet blij zijn als je onder de modder thuis komt." Kitt aarzelde. "Heb ik niet." ze ze met een spoortje van verdriet in haar stem. Al die jaren helemaal alleen.. Ze had zelfs geen herinnering om haar aan vast te klampen. Gelukkig had Kitt na een lange tijd zelf overleven de stam gevonden. Die hadden goed voor haar gezorgd. "Ik zoek wel verder." Ze wist niet waarom ze Mindo zo graag wou helpen, maar ze deed het toch. Ze kroop dieper het hol in. er was hier weinig licht en Kitt kon nauwelijks haar eigen handen zien. Ze kwam in een soort van nauwe kamer terecht. Opeens zag ze drie glinsteringen. Blij stak het meisje haar hand uit. Toen hoorde ze het gegrom pas. Meteen trok Kitt haar hand terug. Net op tijd, want ze hoorde de kaken met scherpe tanden dichtklappen. Ze gilde en probeerde zo snel mogelijk weg te komen. Dassen waren vijanden van katten. Toen ze nog op zichzelf was had ze ze altijd zoveel mogelijk gemeden en zich verstopt als ze langskwamen. Kitt schopte naar de richting van het beest en kroop door de gang terug naar het licht. "Help!" riep ze naar Mindo.

Even leek het meisje te aarzelen. "Heb ik niet." Oh god, wat had ze gezegd. Ze keek met iets van medeleven naar het meisje, niet precies wetend wat ze moest doen. Ze kon niet omgaan met kinderen, maar ze wist dat ze iets liefs of troostend moest zeggen. De vraag was wat in godensnaam.
"Dat, eh, is rot voor je." Probeerde Mindo enigszins onhandig. Haar woorden klonken emotielozer dan ze had bedoeld. "Ik zoek wel verder." Mindo keek twijfelend naar beneden, zich afvragend of ze dit meisje nu niet in de problemen werkte. Nog net zag ze een staart dieper het hol in verdwijnen en Mindo keek haar na. Even was het doodstil en Mindo schakelde over naar haar dierlijke gehoor, zodat ze het meisje weer hoorde ademhalen. Pas toen merkte ze ook ademshaling van een ander wezen op. Haar ogen schoten op en ze wilde Kitt terug roepen, maar dat was niet nodig. Een ijzige gil klonk gevolgd door een hele hoop geritsel en gerommel. Mindo dacht niet langer na en veranderde in haar dierlijke vorm; een kruising tussen een coyote en een vos. Razendsnel klauwde ze naar binnen, waar ze al snel het meisje vond omringt door een aantal dassen. Haar claustrofobie maakte het er niet makkelijker op, maar ze zou het meisje niet aan haar lot over laten. Met een grauw sprong ze voor Kitt en klemde haar kaken op de neus van een van de beesten. Wild zwiepte ze met haar kop heen en weer, hopend te kunnen achter halen hoeveel het er waren. De conclusie was simpel; te veel. Mindo beet en grauwde om zich heen en wist de meesten weg te houden. Maar lang zou ze het niet vol houden. Met een harde kef probeerde ze Kitt duidelijk te maken dat ze het hol uit moest. Voorlopig zou ze de beesten nog tegen kunnen houden.

Het bleef even stil voor de jonge vrouw antwoordde.  "Dat, eh, is rot voor je." zei Mindo onhandig. Het was oké, Ze hoefde geen medeleven. Ze besloot om er maar niet op door te gaan, en stelde toen vast dat ze verder ging. Stug kroop ze verder weg van de opening. Kitt kwam in een redelijk grote ruimte, en zag 3 paar glinsteringen. Meteen vergat ze waar ze over dacht en stak haar hand uit. Opeens hoorde ze het gegrom, en trok haar hand zo snel mogelijk terug en gilde. Ze kroop onhandig weg. Het meisje probeerde de dassen af te weren door met haar voet in hun richting te schoppen, maar het haalde niet veel uit. Eentje had bijna haar voet te pakken gekregen toen er een soort van vos voor haar sprong. Verbaasd keek ze toe hoe het dier hard in de snuit van de das beet. Ze rook erg veel naar Mindo, dus besefte Kitt dat ze een 'shapeshifter' moest zijn. De vos/coyote kefte hard als teken dat ze weg moest. Meer motivatie had het katmeisje niet nodig. Ze kroop door de opening heen en sprong uit het hol. Kitt draaide zich om en stak haar hand uit naar Mindo, om haar er ook uit te helpen.

Ze beval het meisje naar buiten te gaan, iets wat Kitt gelukkig zich geen twee keer liet zeggen. Het meisje kroop door de opening heen en sprong het hol uit. Ondertussen wist Mindo een das goed vast te pakken. Er klonk een angstaanjagende krak, waarna het beest dood tussen haar kaken bengelde. Een andere das haalde naar haar uit en wist een lichte wond onder haar oog te maken. Mindo grauwde en krabbelde nu ook haastig het hol uit. In een soepele beweging was ze weer een mens en maakte gebruik van Kitt haar hand om weer volledig buiten te staan. De dode das pakte ze met haar handen vast, en toen er meerderen naar buiten kwamen smeet ze het lijk naar de zwart-witte beesten. Deze leken de hint te begrijpen en afgezien van een aantal kwade geluiden lieten ze hen met rust.
Mindo leidde het meisje haastig weg totdat ze op een veilige afstand waren. Bezorgd zakte ze door haar knieën en inspecteerde het meisje. "Heb je jezelf bezeerd?"Vroeg ze haar. Zijzelf had een wond onder haar oog, waar een beetje bloed uit droop. Maar echt een probleem was dat niet, ze maakte zich meer zorgen om het meisje, ookal leek ze niets te hebben.

Ze zag hoe Mindo een das de keel doorbeet. Het beest was een stuk groter dan Mindo's dierlijke gedaante, en Kitt keek vol bewondering toe. Maar al snel nam een andere das wraak door naar haar oog uit te halen. gelukkig raakte het beest niet het oog maar maakte het een lichte wond eronder. Haastig kwam Mindo uit het hol en veranderde weer in een mens. Ze pakte Kitts hand en was nu helemaal buiten. Even leek het erop dat de dassen hen zouden volgen maar de jonge vrouw gooide het lijk van de dode das in hun richting. Ze leken het te begrijpen en kropen weer in het hun burcht. Opgelucht slaakte Kitt een zucht en liep met Mindo een eindje weg van het hol. "Heb je jezelf bezeerd?" vroeg ze terwijl ze Kitt nakeek op wonden. "Behalve een paar krassen, nee. Maar jij wel," Kitt keek naar de wond onder haar oog die inmiddels een beetje bloedde. "En er zat vast veel vuil op de klauwen.."

Met een bezorgde, bijna moederlijke, blik keek ze Kitt aan en onderzocht het meisje op wonden. Dit was ongebruikelijk voor Mindo, omdat ze een persoon was dat vond dat iedereen zichzelf moest redden. Een typisch iets voor een Black One, eigenlijk. Maar een meisje zou ze niets laten overkomen. "Behalve een paar krassen, nee. Maar jij wel," De groene ogen van Kitt gleden naar de wond onder haar oog. Er druppelde wat bloed uit, Mindo kon zich voorstellen dat het er nogal angstaanjagend uit moest zien. Ze grinnikte schampertjes en veegde het bloed weg. Geluk had ze, dat het beest niet ietwat hoger had geslagen, dan was ze nu blind geweest. "En er zat vast veel vuil op de klauwen.." Ze ging weer rechtop staan en haalde haar schouders op. "Maak je geen zorgen om me, het is maar een kleine wond, niet heel diep. Ik red me wel." probeerde ze het meisje wat gerust te stellen. "Het spijt me dat ik je daar naar beneden liet gaan, ik had eerst moeten checken op dassen."

Mindo grinnikte wat en veegde het bloed weg uit de wond. Nog steeds was Kitt niet tevreden. Maar ze kon niet echt iets doen. "Maak je geen zorgen om me, het is maar een kleine wond, niet heel diep. Ik red me wel." zei de jonge vrouw proberend om Kitt een beetje gerust te stellen. "Het spijt me dat ik je daar naar beneden liet gaan, ik had eerst moeten checken op dassen." Kitt schudde haar hoofd. "Het was mijn eigen schuld, ik ging er zelf in." klonk het. Het katmeisje keek even weg. Ze wou niet dat Mindo de schuld op zich nam, Kitt had zelf de beslissing genomen."Dus jij bent een shapeshifter?" Vroeg ze doelend op de vos -of was het een coyote?-.

~Sorry heel kort ._.

Kitt schudde met haar hoofd, waardoor haar oranje katten oren heen en weer deinsden. "Het was mijn eigen schuld, ik ging er zelf in." Mindo grinnikte om haar koppigheid. "Er bestaat iets als verantwoordelijkheid, en ik had de verantwoordelijkheid moeten nemen om jou niet naar binnen te laten gaan. Maar goed, er is nu toch weinig aan het veranderen." Ze glimlachte naar het meisje "Dus jij bent een shapeshifter?" Mindo knikte op die vraag. "Ja, ik kan in een soort beest veranderen dat tussen een vos en een coyote inzit, of een rode wolf. Ik weet ook niet precies wat het nu moet voorstellen, maar ik ben er mee geboren." Ze haalde haar schouders op en drukte haar mouw even tegen de wond, om het bloeden nog meer te stelpen. Vervolgens keek ze naar het meisje. "En jij? Door je oren en staart dacht ik dat je ook een shifter was, of is dat niet het geval?"