Deep regrets[mindo]

Vrolijk fluitend liep Dax tussen de stads muren door. Op naar zijn uit kijk post. Lekker stelletjes van verschillende Soul Colours betrappen. Ja, nergens bij horen had zo z'n voordelen. Niet veel later stond hij weer op zijn favoriete uit kijk plaatje. Vlak om een hoekje van L-vormig muurtje. Perfect. Niemand wist dat hij aan de buiten kant van dat muurtje stond. Maar door de kleine gaatjes in het steen kon hij gewoon goed mee kijken. Soms werd hij zelf door iemand ingehuurd om bepaalde personen een tijdje in de gaten te houden. Maar vandaag deed het het toch echt gewoon voor het bespieden zelf. Het was natuurlijk niet onaardig om te weten wat er zich tussen de muren afspeelden. Kon je sommige wezens eens flink wat geld af dwingen. Dax spitse zijn oren. Geluid van voetstappen. Bij de macht der gewoonte draaide hij zich om. Dat had hij beter niet kunnen doen. Aangezien de gene die achter hem was komen staan hem verwelkomde met een harde schop in het kruis. Nog voor hij ook maar kon schreeuwen van pijn had zijn belager een doek voor zijn mond en neus gedrukt. Het ging allemaal razend snel. Van het een op het andere moment had de vreemde hem in een ijzeren greep. Dax wilde schreeuwen en zich los rukken. Maar hoe opstandiger hij werd hoe meer de greep van de vreemde versterkte. Een ziekelijk stinkende geur drong tot hem door. Dat kwam van dat stuk doek. Dax probeerde zijn hoofd nog weg te draaien om er in zijn beleving nog aan te kunnen ontkomen. Maar het hielp niets. Dax was machteloos. Hij zakte door zijn knieën en liet zijn voorhoofd op de straat stenen rusten. Daarna werd het ijskoud. Het laatste wat hij nog mee kreeg was het gevoel versleept te worden.

Geschrokken probeerde hij om hoog te komen. Wat echter een zinloze actie was. Een nare steek in zijn zij en zijn voorhoofd dat tegen een stuk houd aangeknald was. Dat was alles wat hij er mee bereikte. Daardoor drong het al snel tot hem door dat hij zich niet eens in een ruimte waar hij op kon staan bevond. Hij lag in een pijnlijke opgevouwen houding in een veels te kleine houten kist. Dax keek verbijsterd haar de piep kleine ruimte. Zijn ademhaling versnelde zich. "H-hey!" Riep hij met overslaande stem. Een trap tegen de zijkant van de kist was het antwoord. Dat was duidelijk. Ze zouden hem er niet zo maar uit laten alleen omdat hij daar om vroeg. Dax probeerde terug te denken aan wat er gebeurd was. Maar de heft was hij kwijt. Sterker nog hij had geen idee waar hij deze morgen had uitgehangen. Wat hij had gegeten voor ontbijt. Of waar hij afgelopen nacht geslapen had. Dit grote gat in zijn geheugen was wel het mist waar hij zich zorgen over moest maken. Wat was er überhaupt gaande? Waarom zou iemand hem ooit in een te kleine kist willen vervoeren? Was dit een grap? Dax zuchtte. Voorlopig zou hij niets anders kunnen doen dan afwachten in deze verdomd kleine kist.

Dax schrok wakker toen de kist met een harde bonk op de grond werd gezet. Waren ze op hun bestemming? Hij hoorde hoe er een zwaar voorwerp op de naad van de kist werd getikt. Even stilte. En vervolgens sloeg het uiteinde van het breekijzer door het houd heen. Gelukkig miste het hem net aan. Gekraak van hout. Dax zetten zich schrap. De bovenkant werd van de kist afgebroken en een overvloed aan zonlicht kwam naar binnen. Dax kneep zijn ogen dicht. Iemand greep hem bij zijn kraag en tilde hem de kist uit. Het was bedoeling dat hij zou staan. Echter werkte zijn benden totaal niet mee. Wat er in resulteerde dat hij voorover op de rotsachtige grond viel. De gene die hem hier gebracht had zetten hem in zittende houding en begon vervolgens Dax zijn benen en armen samen te binden. Omdat Dax nog veels te overdonderd was door wat er gebeurde had hij niet echt in de gaten waar hij zich bevond en wat het wezen aan het doen was. Pas toen hij een stoot van het wezen ontving en daardoor naar rechts rolde keek hij tot zijn schrik in de diepste afgrond die hij ooit gezien had. De grond liep schuin af en de afgrond kwam schrikbarend snel dichterbij. Dax klemde zijn voet om de eerste de beste steen die hij zag en kwam daarmee nog net op tijd tot stilstand. Echter was het wezen het daar niet mee eens en kwam dreigend op hem afgelopen. Dax keek hem geschrokken aan. "Ben je compleet gek geworden of zo?" Riep hij met trillende stem. Angstig keek hij om zich heen. En ontdekte nog net op tijd een klein lusje in het touw. Deze wrong hij uit het zicht om de steen. "I-ik vertrouw je bob."Fluisterde hij tegen de steen die van af nu steen bob zou heten. Even nam hij diep adem en liet zich vervolgens over de rand van het ravijn rollen. Enkele seconde leek het of de dood hem te gemoed kwam storten. Maar uiteindelijk trok het trouw strak en hing hij in een keer doodstil boven de eindeloos diepe afgrond. Maar wat nu? Die vent had heus wel door dat dat touw nog altijd in het gras lag. Wat als hij bob zou zien? En het touw los zou maken? Dax keek heel even naar beneden en wist toch echt heel zeker dat hij daar niet naar toe wilde. Wanhopig probeerde hij zich zelf naar de wand toe te slingeren. Dit bedroeg het risico dat bob hem niet meer zou houden. Alleen wat moest hij anders doen? Welke andere opties waren er nog? Plots verbaasde het hem dat het zo stil bleef boven. Er werd niet met bob gesold. Dan nog met het touw. Zou er iets aan de hand zijn? Daar kon hij maar beter niet op wachten. Dax wurmde eerst een hand met veel moeite los uit het touw. Daarmee greep hij het touw boven zich vast. Toen maakte hij zijn andere hand los. En begon langzaam maar wel naar boven te klimmen.

   

Het bleef ijzig stil boven. Dax probeerde er zich niet te veel op te consenteren. Eigenlijk wilde hij helemaal nergens aan denken. Gewoon de handeling herhalen die hij deed. Dat denken kwam straks wel. Boven komen dat moest hij! En rap een beetje ook. Hij wist immers nog steeds niet of er vroeg of laat met het touw gesjoemeld zou gaan worden. “Ach Mindo toch! Je wilde toch niets met ons te maken hebben?” Klonk het van boven. Dax schrok er van. Mindo?! Wat deed zij hier? Wat als hij daar ook... Nee,niet aan denken. Gewoon door klimmen. Met trillende handen klom hij verder. Het leek tergerend langzaam te gaan. Er werd aan het touw getrokken. Dax klapte zich stevig vast en even dacht hij dat hij er geweest zou zijn tot de stem van Mindo klonk. “Wacht!” Het bleef weer stil. Dax had zijn ogen dicht en hield zich krampachtig aan het touw vast. Het enige wat hij kon doen was afwachten en hopen dat het goed kwam. Op de rest van het gesprek lette hij al niet eens meer. Zijn eigen gedachten leek al het geluid te overtemmen. Niet Dood gaan. Alsjeblieft niet dood gaan. Niet nu!Het was misschien nog wel erger hier zo te hangen dan naar beneden te vallen. Dan was het maar snel voor bij. Maar nee, het ergste moest eigenlijk nog komen. “Ik zie je wel weer.” Hoorde hij dat nou goed? Was dat de stem van zijn overvaller? Wat bedoelde hij daar mee? Snel hervatte hij het klimmen. Op hoop van goede zegen dan maar. Dat het boven de afgrond maar allemaal goed afgelopen zou zijn. Zijn hoop werd al snel vervuld toen hij Mindo boven aan de afgrond zag verschijnen. Blijkbaar was ze dapper genoeg om over de richel heen te kijken. Want met de diepte van de kloof was dat heus geen pretje. “Dax! Dax? Houd vol!” Hij wilde wel wat terug zeggen er kwam alleen geen woord naar buiten. Enkele seconde leek het alsof Mindo zelf ook naar benden kwam. Na een tweede hartverzakking vandaag drong het tot hem door dat ze zich ergens aan vast had geklemd en hem te hulp kwam. Trillend stak ze haar hand uit. Met veel moeite wist Dax die uiteindelijk te pakken te krijgen. Nu de krachten verdeeld waren ging het laatste stukje klimmen stuk sneller. En voor hij het wist stond hij weer boven op de berg. Zo snel als hij maar kon rende hij weg van de richel. Op veilige afstand van de richel begaven zijn benen het en lag hij lang uit op de stenen grond. Echter nam hij daar vreemde mee. Een vreemd soort misselijkheid kwam in hem naar boven en Dax wist niet zeker wat hij van zich zelf kon verwachten. Huilen of overgeven. Waarschijnlijk zou het wel beide gebeuren. En inderdaad, binnen no-time lag het ontbijt er uit. Vervolgens ramde het een na het andere vreselijke besef zich in zijn hoofd. Hoe erg hij het ook probeerde, het lukte hem niet zijn tranen binnen te houden. "V-verdomme."Fluisterde hij met trillende stem. Wat moest Mindo wel niet van hem denken? En de groep? Geweldig werk weer hoor Dax, bijna dood gaan. Dat konden we er ook echt bij hebben als jij dood ging.Nee, hij kon het ze nog niet vertellen. Hij wilde niet dat ze het wisten. Het was om zich kapot te schamen. Dat hij hier zo als een klein kind op de grond lag te janken voor iemand van zwart die nog geen drie weken terug van hem had proberen te stelen. Hij was dan ook niet van plan zich nog om te zullen draaien.    

Het moest vast vies voor haar zijn geweest hem zo te zien. En ook vreemd. Een volwassene die op de grond lag te huilen als een klein kind. Dat dat kwam doordat hij bijna dood was geweest telde daarbij in zijn hoofd even niet mee. Hij was zwak maar tegelijkertijd kon hij er niets aan veranderen. Het misselijkmakende gevoel had hem in een klap overheerst. Zijn labiliteit was als een dun houtje in een keer doorgespleten en verpletterd. Er leek niets te zijn dat hem nog zou kunnen bedaren. "I-is alles oké?"Klonk plots de geschrokken stem van Mindo. Ergens verbaasde het hem dat ze er niet vandoor was gegaan. Het was nou niet bepaald veilig om je in de buurt van een indringer te begeven. Ergens zei dat ook wel weer wat. Dat ze dat er wel voor over bleek te hebben. Zachtjes snikkend schudden hij zijn hoofd. Het ging helemaal niet. Er was geen mogelijkheid dat hij zo weer op zou kunnen staan en naar huis zou kunnen lopen. De angst die hem trof toen hij de dood in de ogen keek had zijn lichaam nog altijd in een ijzersterke greep en liet hem van top tot teen rillen. "N-nee. Het gaat niet."Wist hij met moeite uit te brengen. Misschien als Mindo een plaats wist waar ze konden schuilen tot dat het beter ging dat er dan hoop was dat ze niet gezien zouden worden. Hopelijk zag het meisje dat zelf ook in. En bleef ze niet hier in alle hulpeloosheid staan tot dat het lot hen beide kwam halen.    

Dax krulde zich op op het gras. Hij sloot zijn ogen en bleef zo trillend liggen. Al het leven leek bij die bijna val in een keer uit hem te zijn geslagen. De zin van alles was als een dun houtje in tweeën geknakt en alles lag nu in losse splinters uit elkaar. Dax kreeg het ijskoud van binnen. En had het idee nooit meer op te willen staan. Plotseling hoorde hij geritsel in het gras. Mindo was bij hem komen staan. De tijd dieer tussen had gezeten leek uren te zijn geweest. Niet dat hij het haar kwalijk nam. Zij zelf had zich ook bijna over de rand gewaagd. "Komop.. Sta op, we moeten hier weg."Hoorde hij Mindo zeggen. Dax schudden zijn hoofd. Opstaan?! Hoe wilde hij dat zo in eens voor elkaar krijgen? Nu er totaal geen energie meer in zijn lichaam zat. Geen enkel iets zei hem dat hij zou moeten door zetten. Dat hij dat zou kunnen. Dat dat iets zou opleveren. Lopen. . . Hier zo blijk bij die afgrond? Nee, hij moest er niet aan denken. Maar wat wilde hij dan? Hier blijven liggen was ook geen optie. Dat zou alles er nog veel erger op maken. Niet voor zich zelf. Dat maakte al niet meer uit. Maar voor Mindo. Hij moest haar wel volgen. Anders was het zijn schuld dat ze in gevaar kwam. Dax keek op. Hij pakt haar hand met veel moeite vast en hees zich zelf overeind. "Ik weet wel een kort onderkomen hier in de buurt."Hopelijk bedoelde Mindo er mee dat het niet meer dan vijf minuten lopen was. Langer zou hij echt niet vol houden. Voorzichtig zetten hij een paar stappen. En bleef geconsenteerd naar het boslandschap voor hem kijken. Hij probeerde zich in te beelden dat er zich achter hem helemaal geen kloof bevond. Maar het zelfde heuvelachtige beboste landschap als voor. Dat lukte aardig en extreem langzaam maar wel kwam hij vooruit. Eenmaal in het bos verdwenen keek hij Mindo weer aan. "Bedankt."Mompelde hij zachtjes. En glimlachte een beetje. Maar voor een groot deel voelde het toch alsof slechts zijn lichaam hier was. Alle mooie herinneringen, alles wat hem lief was en ziel lagen te vervagen op de koude donkere bodem van die o zo diepe kloof.     

Het lukte hem langzaam maar zeker om vooruit te komen. Het ging zeker niet snel. Maar het was beter dan niets. Het duurde wel even voor hij de bosrand bereikt had. Naarmate hij dichtbij kwam were de grond onder zinn schoenen minder rotzig. De harde uitstekende kiezels maakte plaats voor zachte aarde en gras. Beter, want zo were het bewaren van zijn evenwicht weer een stukje makkelijker. Dax probeerde nergens aan te denken en zich te focussen op het bereiken van de plaats waar ze veilig zouden zijn. Pas toen ze omringd waren door vele dennenbomen durfde hij weer om zich heen te kijken. Alles was hier gelukkig een stuk vlakker. De wandeling viel dus nog alles mee. Dax vertraagde zijn pas en keel Mindo aan. Hij had haar nog geen eens bedankt. Niet dat hij in staat zou zijn geweest om eerder dan dit moment hele zinnen uit te brengen. Maar toch, hij voelde zich er een beetje schuldig over. "Bedankt."Mompelde hij. Meet dan dat kwam er helaas niet uit. Maar Mindo leek het te accepteren. Een zwakke glimlach was op haar gelaat te zien. Niet echt. Maar ze probeerde het. Voor hem. En dat zei al genoeg.  Mindo liep op hem af. Maar war ze precies van plan was was voor hem totaal onduidelijk. Vragend keek Dax haar aan. "Het is niet ver meer... Wacht ik help je wel."Zei ze. Dax wist niet zeker of hij dat wel toe wilde laten.  Maar wat viel er te kiezen in deze situatie? Stilletjes zag hij aan hoe Mindo hem ondersteunde. Het zei zo. Geen van beide had het waarschijnlijk zo gewild.  Samen liepen ze verder. Ze had gelijk gehad toen ze zei dat de hut niet ver meer was. Na enkele minuten voort strompelen kwam het ding al in zicht. Het leek niet veel. Maar goed, alles beter dan een verblijf in de open lucht. Mindo lied hem los en duwde tegen de deur van het ding. Die vervolgens krakend open ging. Dax volgde haar naar binnen. Het was klein. Er stond een kachel een stoel en een bed. Het ding had maar een heel klein mini raam. Daar zou niemand hen door kunnen zien. Mindo pakte een oude deken en reikte deze aan hem aan. "Het is niet veel soeps, maar het zal ons voorlopig uit het zicht houden."Zei ze erbij. Dax pakte het ding over. "If it fits it sits!" Zei hij en grijnsde een klein beetje. Slapen, dat was een uitstekend idee. Ja, dat had hij nodig. Slaap en voedsel en warmte. Dax nam plaats op het bed terwijl hij de deken om zich heen sloeg. Ondertussen had het meisje plaats genomen op de oude stoel. Hij krulde zich op onder de deken. "Dank je" Mompelde hij. Nog geen minuut later was hij in een diepe slaap verzonken. Alle indrukken en emoties van vandaag hadden hem werkelijk gesloopt.

Dax rilde. Hij maakte zich zo klein mogelijk om zo minder warmte te verliezen. Wat was er aan de hand? Was de kachel uit? Nog half slaperig kwam Dax overeind. Het duurde even voordat hij helder kon zien. Het was stik donker in het hutje. Dankzij zijn dierlijke kant waren zijn zintuigen verder ontwikkeld. En kon hij zelfs in het aarde donker de dingen goed van elkaar onderscheiden. Het was zo waar nacht. Hij had geen idee hoe laat precies. Maar zeker een aantal uren na twaalven. Blijkbaar waren ze beide in slaap gevallen. Ondertussen was het vuur in de kachel inderdaad opgebrand. Maar hij waagde het niet het opnieuw aan te steken. Ze zouden zo de aandacht trekken al zouden de dat doen. Een beetje wankel stond hij op. Zo te zien lag Mindo nog te slapen. Hij twijfelde of hij haar zou moeten wekken. Aangezien hij niet wist of ze 's nachts wel konden rijzen. Er zat forst op het kleine raampje van het huisje. Het zou binnen niet veel warmer zijn nu het vuur in de kachel al een aantal uur gelden gedoofd was. Geen mogelijkheid dat hij hier opnieuw in slaap zou kunnen vallen. Misschien was het dan toch beter om te gaan? Hoe eerder thuis hoe beter , toch? Hij voelde zich hier namelijk alles behalve veilig. En de donkere sfeer van het huisje kwam daar nog bij ook. Zachtjes sloop hij naar de stoel toe waar Mindo in lag te slapen. "Psst, Mindo? Ik denk dat we een beetje te laat zijn?" Zei hij terwijl hij haar zachtjes wakker probeerde te schudden.