Stupid Square [&open]

De wat forsere meneer pakte Dax stevig aan beide schouders vast en duwde hem ruw naar de wat minder forse meneer tegen over hem. Half struikelend bereikte hij de wat minder forse meneer waarvan hij vervolgens een stevige stomp in zijn maag ontving. Nog voor hij weer uit gebukte houding overeind kon komen kreeg hij een trap tegen zijn achterwerk toe waardoor hij vol met zijn gezicht op de straat tegels klapte. Dax verwachtte meer maar gelukkig bleef het stil. Waarschijnlijk waren de twee weg gegaan. Intussen voelde hij hoe de dikke stroom bloed uit zijn neus en mond zich via zijn kin een weg naar de grond baande. Nooit meer te hulp schieten bij een ruzie tussen een zwarte en een witte soul colour. Na die klap op de tegels had hij dat lesje wel geleerd. Dax liet zich op zijn zij vallen en krulde zich kreunend op. Hij hield zijn handen voor zijn gezicht. Maar veel hielp dat niet. Het bloed sijpelde tussen zijn vingers door en vulde de plas op de tegels aan. Ondertussen hoorde hij van alle kanten geroezemoes. Blijkbaar was er een hele menigte in een kringetje om hem heen gaan staan. Wat had dat nou voor zin? Verdomme waarom hielpen ze hem nou niet gewoon? Was het echt zo veel moeite. Dax spitse zijn oren. Dat kon niet! Een gevoel van woede en wanhoop kwam in hem naar boven. Dat was het geluid van een flitser! Er werden gewoon dood leuk foto's van hem gemaakt voor de kant. Zo goed en kwaad als dat ging wist hij zich op handen en knieën te krijgen. Zo snel als dat ging kroop hij richting de rand van de kring. Echter waren overal waar hij keek schoenen. Hoe kwam hij hier uit? Tussen een klein kiertje door zag hij een meisje staan. Ver buiten de menigte. Dax wierp haar een wanhopige blik toe. In de hoop dat ze hem op zou merken.     

Dax wierp het meisje een wanhopige blik toe. Als of het zou helpen. Maar tot zijn verbazing kwam ze op de groep af lopen. Het zou toch niet echt? Nog een flister ging af. Dax sloot zijn ogen even. Had het nog zin? Hij zou in de krant komen hier mee. Kon wit hem nog meer uit lachen. Een gevoel van leegte en pijn kwam in hem naar boven. Waarom moest dit hem nu weer overkomen? Hij had alleen maar willen helpen. Soms wenste hij dat het systeem er nooit gekomen was. "Rot toch op!"Verbaasd opende Dax zijn ogen. En keek vol ontzag naar het meisje dat voor hem stond. Ze had hem dus echt gezien? En er voor gekozen om hem te willen helpen? Maar dat kon bijna niet. Niemand deed zo iets, toch? Ze pakte zijn hand vast en trok hem om hoog. Een beetje wankel maar wel bleef hij op eigen benen staan. Hij wilde wat zeggen maar voor hij daar de kans voor kreeg trok het meisje hem mee, de menigte uit. Nog onthutst van wat hem overkwam liep hij achter haar aan. Al snel verdween de menigte uit het zicht. Het meisje hield halt en draaide zich om."Alles oké?"Werd hem gevraagd. "Em." Meer kon hij niet uit brengen. Ten eerste was hij veels te verbaasd om wat zinnigs te kunnen zeggen. En ten tweede deed praten pijn. Het meisje haalde een zakdoek uit haar jaszak en voor Dax ook maar iets kon zeggen of doen drukte ze die tegen zijn gezicht aan. Hij verstijfde. En keek haar ontzet aan. Er werd gewoon even zonder pardon een zakdoek in zijn gezicht gehouden door een vreemde. Niet dat hij er niet blij mee was. Heel erg juist. Hij was dankbaar voor haar hulp. Het was hem alleen nog nooit eerder overkomen. En het ging allemaal zo snel. Het meisje controleerde zijn handen. Die hadden het er gelukkig een stuk beter van af gebracht. Ze klopte het stof er af. Nu was de schade beter zichtbaar. Gelukkig niet veel meer dan wat schaafwondjes. Voor het zelfde geld was hij met een ongelukkige zelf reflex vol op zijn vingers gevallen en waren deze gekneusd of gebroken geweest.  "Waar heb je pijn?" Werd hem gevraagd. Maar met een zakdoek in zijn gezicht ging praten een beetje lastig. Verder dan wat gestamel kwam hij niet. Plotseling keek het meisje hem geschrokken aan. Ze haalde de zakdoek uit zijn gezicht en reikte hem deze aan. Dax pakte hem over en hield de zakdoek voorzichtig tegen zijn neus aan. Het meisje deed een stap naar achter. Even viel er een ongemakkelijke stilte. Hij zelf wist ook niet wat te zeggen. Hij kon nog niet eens terug filmen wat er zo juist eigenlijk precies gebeurd was. Laat staan een logisch antwoord geven. "Sorry.. ehm.. Hoi?"Zei het meisje. "Bedankt, ik bedoel er.. hey."Ja dat maakte het dus ook niet echt veel beter. Goed gedaan hoor Dax. Dat was echt wat er nodig was om dit te verbeteren. "Um ik bedoel geeft niet. Eigenlijk bedoel ik het allemaal. B-bedankt dat je me wilde helpen. En bedankt voor um de controle."Stamelde hij. Tja dat was nog eens een dag. Het ene moment genoot je van de zon op het plein. En het volgende moment had je misschien wel je neus gebroken. Zo snel kon het dus gaan op dit plein. "Denk je... denk je dat ik iets gebroken zou kunnen hebben?"Vroeg hij met iets van angst in zijn stem. Iets gebroken zou betekenen dat hij lange tijd niet in een vos zou kunnen veranderen. Aangezien zijn botten mee veranderde was het gewoon absoluut geen verstandig idee. En dat zou betekenen dat hij een tijd lang voor schut zou moeten lopen! Hij was namelijk tijdens de ruzie van vos naar mens veranderd. En aangezien dat onder druk was gegaan had hij zijn staart en oren nog! "Ik ben Dax trouwens." Niet dat dat er veel mee te maken had. Maar nu zou het meisje hem tenminste kunnen aanspreken bij naam.    

Het meisje keek hem met een serieus blik in haar ogen aan toen hij vroeg of hij zijn neus gebroken zou kunnen hebben. Dat maakte dat hij heel even dacht dat er misschien wel iets goed mis zou kunnen zijn. Zo zachtjes had hij de tegels namelijk niet geraakt. Het meisje stapte op hem af en controleerde zijn neus. Het deed wel eens waar een beetje pijn. Maar hij zou even door de zure appel heen moeten bijten om er achter te komen of zijn neus gebroken was of niet. "Nee, volgens mij is het niet gebroken. Maar voor de zekerheid lijkt me het het beste als je het een paar dagen met rust laat en af en toe koelt."Concludeerde ze nadat ze een stap terug had gedaan. Een groots gevoel van opluchting overspoelde hem. Voszijdank. Gelukkig was dat hem gespaard gebleven. Dax knikte. Hij zou haar advies grondig opvolgen. Hij merkte dat het meisje nog eens goed naar hem keek. Een zacht gegrinnik als gevolg. Hij was het inmiddels wel  gewend. Pas toen bedacht hij zich dat hij zich nog geen eens had voorgesteld aan het meisje. "Ik ben Dax trouwens."Zei hij. Het was nog al een flinke verwisseling van onderwerp. Maar dat deed er niet toe. Nu zou ze hem tenminste kunnen aanspreken. Het meisje maakte een kleine buiging. "De naam is Callem."Zei ze. Dax grijnsde. "Aangenaam Callem."Hij mocht haar wel. Ja, dat was zeker. Callem stond bij hem in het krijt. "Ik zie dat je problemen hebt gehad met shiften?"  Dat was nogal een schop tegen het zere been. Dax legde zijn oren naar achter en keek het meisje met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Goh, zou het?"Vroeg hij zwaar sarcastisch. Maar gelukkig bedacht hij zich snel weer dat Callem hem zo juist wel enorm geholpen had. En dat ze het dus verdiende om goed behandeld te worden. Dax zuchtte. "Sorry. Het antwoord is ja. Vanwaar de vraag?"Dat kwam er gelukkig al een stuk aardiger uit. Hopelijk had hij Callem niet al te onbeschoft behandeld.  

Gelukkig leek Callem zijn soort van excuses te aanvaarden. "Ik ben een heks, ik weet hoe irritant transfiguratiemagie kan zijn. Vorig jaar liep ik nog rond met een stel hondenpoten..."Vertelde ze. Dax keek haar vol bewondering aan. Hij had nog ooit eerder een heks ontmoet. Dat kwam omdat zijn ouders hem zo veel mogelijk binnenshuis hadden willen houden omdat ze veel andere wezens niet vertrouwde. Wat overigens maar wat slecht gelukt was. Toch had Dax nog niet eerder de eer gehad om een echte heks te ontmoeten. "Wat gaaf zeg dat jij dat soort dingen kan! Is het moeilijk om nieuwe spreuken te kunnen leren?"Vroeg hij nieuwsgierig. Hij zou wel duizend dingen tegelijkertijd willen vragen. Helaas zou dat niet gaan. Maar hopelijk zou ze enkele vragen willen beantwoorden. Dax wist namelijk nog helemaal niets over hoe magie in elkaar stak. Of het nou echt gewoon uit een of ander stokje kwam. . . Er zou vast wel wat meer voor nodig zijn, toch? Ach ja, gewoon afwachten wat Callem zou antwoorden.  

Het meisje knikte glimlachend op zijn vraag. Dax keek blij verrast terug. Wat geweldig, hij zou gewoon antwoord krijgen! Eindelijk werd hij weer eens een keer serieus genomen. "Dat verschilt per spreuk en bij persoon. Er zijn veel verschillende heksen, die allemaal magie gebruiken op hun eigen manier. Heks is immers maar een verzamel naam voor een vrouwelijk wezen dat magie beoefend. Sommige wezens worden ermee geboren, zoals ik, en andere wezens leren het later aan. Die wezens die het later aanleren, zullen helaas nooit vatbaar zijn voor de grotere magie, aangezien het geen natuurlijk iets voor hun is. Wel kunnen zij natuurtalenten zijn in de wat kleinere magie. De wezens die ermee geboren worden hebben vaak minder moeite met het aanleren van spreuken, maar meer moeite met het in bedwang houden ervan. Maar dat leer je door middel van ervaring. Sommige spreuken zijn simpeler dan anderen. De simpele moet je een paar keer oefenen, maar daarna heb je ze wel onder de knie. De spreuken die tot de wat grotere soort magie behoren zijn lastiger, en daarbij moet je wel een een flinke tijd langer oefenen. Dan heb je nog bezweringen, toverdranken, vloeken, en intuïtieve magie. Elke soort heeft zijn eigen moeilijkheidsgraad. Dan heb je nog de ondersoorten, maar de hoofdtypes van magie zijn kwade magie, neutrale magie en goede magie. Maar daar zou ik nu niet te diep op ingaan."Even bleef hij haar vol verwonderd aan staren. Zo. Dat was een hele hoop informatie in een keer. Hij vroeg zich af of hij zo veel woorden wel in een keer zou kunnen onthouden. Maar goed, nog veel verwonderder was hij over het feit dat ze dit alles zomaar met hem wilde delen. "W-wow."Mompelde hij. Jammer dat niet iedereen zo iets kon leren. Hij zou het er best wel voor hebben net zo lang te oefenen tot hij wat simpele spreuken kon. Wie wist in een ander leven. Als het kon zou hij zich zelf leren vliegen! Want dat was iets wat hij nou altijd al eens had gewild. Plots kreeg hij een idee. "Wacht eens even. Kunnen jullie eigenlijk ook vliegen? Of is dat maar fabel?"Vroeg hij nieuwsgierig. Als ze kon vliegen dat zou hij kunnen vragen of hij een keertje mee mocht! Dat zou pas echt geweldig zijn. Dax zijn blik viel op de bos gedroogde bloemen die Callem bij haar had. Wat zouden dat zijn? Gewone planten, of kon je ze ergens voor gebruiken. Waarschijnlijk zou hij er nooit achter komen. Hij wilde haar ook weer niet te veel vragen gaan stellen. Dat zou hij waarschijnlijk opdringerig over gaan komen. Dus hield hij het even hier bij. Dax keek achterom. Het leek er op dat niemand van de groep hen gevolgd was. Beter zo. In dat soort bezoekjes had hij nu echt geen zin meer.    

Er kwam al snel antwoord op zijn vraag. Niet geheel wat hij verwachte. Maar daarom nog niet onindrukwekkend. Hij had altijd gedacht dat dat vliegen toch echt een fabeltje was. Het klonk ook zo onwerkelijk, zelfs een beetje sullig. Dat ze zouden rond vliegen op bezemstelen. Nee, dat hoefde je Dax niet wijs te maken. "Vlieg- en zweefmagie is gevaarlijker dan je zou denken. Als de bezwering verkeerd is uitgevoerd, kun je ineens naar beneden storten."Vertelde Callem hem. Dax slikte even. Hij zou er dan toch nog maar even goed over na denken voor hij mee zou gaan op zo'n vlieg tochtje. Want van vallen van fa grote hoogtes was een nare ervaring wel meer dan genoeg. Callem liet haar bloemen op de grond vallen. Vervolgens verscheen er iets om haar handen en voeten wat Dax met geen woorden zou kunnen beschrijven. Callem zweefde wel veertig centimeter de lucht in. Eenmaal boven opende ze haar ogen weer en keek hem met een kleine glimlach aan. "Meer kan ik niet op dit vlak."Zei ze er bij. Dax staarde vol verbazing terug. "D-dat is toch al g-geweldig!"Riep hij enthousiast. En grijnsde zijn hoektanden bloot. Niet veel later stond ze weer voor hem op de grond. "Misschien dat ik me er later verder in verdiep, maar momenteel ben ik te druk met heling- en tijdmagie." Vertelde ze hem. Het zou wel echt super gaaf zijn als Callem uiteindelijk zou kunnen vliegen vond hij. Maar andere delen van de magie waren vast ook heel gaaf. Dax was er meer in geïnteresseerd dan hij oorspronkelijk had verwacht. "Ik moet helaas weer verder. Het was leuk je te ontmoeten, Dax." Zei ze plots en raapte de bos bloemen van de grond op. "Ow um, van het zelfde."Zei hij haastig. Een beetje overvallen door het snelle afscheid. Het meisje draaide zich om en legde de bos bloemen over haar schouder. "Tot ziens."Zei ze en glimlachte naar hem. "Tot snel en bedankt voor de hulp!"Riep hij haar na. Vervolgens draaide ook hij zich om en begon aan de lange weg naar huis. Beter begaf hij zich de komende dagen in grijs gebied. Nog een gevecht zou hij er echt niet bij kunnen hebben. En zo saai was het thuis ook weer niet. Het was er alleen tien keer zo veilig. Dat was vandaag maar weer eens duidelijk gebleken.

(Yea sure! )