Hallo en welkom op Separa!
Als je hier nieuw bent, raden we je aan even de regels en de informatie door te nemen,
ben je hier al bekend, dan welkom terug! Smile

-Het team

Hallo en welkom op Separa!
Als je hier nieuw bent, raden we je aan even de regels en de informatie door te nemen,
ben je hier al bekend, dan welkom terug! Smile

-Het team




 
IndexPortalZoekenLaatste afbeeldingenRegistrerenInloggen

Deel

I'll close my eyes {Open voor iedereen

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden
AuteurBericht
Kyteranne Nuntissa
Aantal berichten : 44

Character sheet
Age: 17 years
Species: Descendant Faun
Partner:: Make my body levitate and take me to heaven.
Kyteranne Nuntissa
BerichtOnderwerp: I'll close my eyes {Open voor iedereen I'll close my eyes {Open voor iedereen Emptyvr jan 01, 2016 3:34 pm




I’ll close them forever



Met een glinstering in haar ogen keek ze naar de grote villa die zich achter het grote hek bevond waar ze voor stond. Haar thuis. Ze was eindelijk weer thuis! Ze kon niet wachten totdat ze haar ouders weer zagen. Die zouden zeker hartstikke bezorgd zijn. Immers was ze behoorlijk lang zoek geweest. Minstens een paar maanden. En in die paar maanden had ze behoorlijk was beleefd. Ze was gekidnapt en afgeleverd in het Black Territory. Nou ja, beter gezegd, daar kon ze zichzelf bevrijdde. Ze had niks op zak. Geen eten en geen geld. Ze had op barbaarse wijze aan haar eten moeten komen. Simpele dingen als dieren op eten, fruit jatten van marktkraampjes en water drinken uit beekjes. Zo kon ze op enige manier nog overleven. De kou was haar overvallen in het laatste stukje van haar reis. Gelukkig had ze nog haar laatste beetje doorzettingsvermogen bij elkaar kunnen schrapen om uiteindelijk toch in de straat van haar familie te komen. Sneeuw lag op de grond. IJs lag in de goten. Het was koud, maar toch voelde Tissa zich warm worden. Eindelijk was ze weer thuis. De kou voelde ze al niet meer. Het enige wat ze had waren haar dunne kleren. Ze waren vies en er zaten gaten in. Net zoals haar haren die in de klit zaten. Het warme bad waar ze al de tijd naar had verlangd, kwam steeds dichterbij. Ze nam een hap lucht. Ze voelde gezonde spanning. Ze hief haar hand en drukte met haar vinger op de knop op de muur. Een piepje was te horen. Tissa opende haar mond om te zeggen dat zij het was. Dat ze uiteindelijk terug was. Maar toen was al een nieuwe piepje te horen. Een piepje dat liet merken dat de microfoon alweer uit was gezet. Tissa keek er wat verbaasd van op, maar al snel bleek waarom het zo ging. De hekken gingen met veel gestoei open. De scharnieren piepten door de kou. Met een bredere glimlach stapte Tissa de tuin in. Ze keek met glunderende ogen om haar heen. Alles zag er nog precies hetzelfde uit! Met een grote glimlach liep ze de paar traptreden op naar de voordeur. Ze balden haar hand tot een vuist en klopte hiermee op de grote houten deur. Een paar seconden gleden voorbij, waarna een jongedame de deur open deed. Tissa herkende haar meteen. Het was Teresa, het dienstmeisje. ”Teresa I’m so glad to see you again!” riep Tissa uit. Ze kreeg de neiging om het dienstmeisje te knuffelen, maar liet dat achterwege. Immers was Tissa vies en was ze koud. Dat wou ze Teresa niet aan doen. Om die reden liep ze langs Teresa het huis binnen. Er ontging Tissa echter iets. Teresa keek behoorlijk verbaasd op van Tissa komst, maar ze hield haar mond. Als elke goede dienaar, sloot ze de deur achter Tissa en boog lichtjes haar hoofd.
Tissa begaf zich ondertussen naar de woonkamer. Daar waar ze het houtvuur hoorde knapperen en waar ze verwachtte haar ouders te vinden. En ja hoor, daar zaten ze. Ieder in een hoge stoel. Naast hen een bijzettafeltje waar wat koffie op stond. In haar moeders handen een boek. In haar vaders handen een krant. ”Mom! Dad!” riep ze uit, waarna ze, met de verbazing van haar ouders. Ieder knuffelde. Haar ouders keken haar stomverbaasd aan. Tissa glimlachte breed naar hen. ”I’m back!” meldde Tissa nu. Ze ging er immers vanuit dat daar de verbaasdheid vandaan was gekomen. Haar ouders keken elkaar even aan, waarna ze zich weer op Tissa richtte. Tissa keek de twee aan met nog altijd die brede glimlach. ”You were gone then?” zei haar moeder plots. Tissa haar blik ging naar haar moeder. Met een lichte glimlach keek ze haar aan. Tissa snapte de woorden niet. Ze maakte vast een grapje. Tissa grinnikte dan ook lichtjes. ”I’m sorry for worrying you!” zei ze dan er ook meteen achterna. Haar moeder schudde met haar hoofd. Tissa’s gezicht betrok. Ze leek zich te beseffen dat de eerdere woorden van haar moeder behoorlijk serieus hadden geklonken. Haar blik schoot naar haar vader toe. ”Why are you so dirty? What have you done? I told you shouldn’t get outside in this cold!” sprak haar vader haar streng toe. Tissa’s ogen verwijdde zich. Haar mond gleed open. Ieder ander zou misschien denken dat hij een grapje maakte, maar haar vader was geen man die grapjes maakten. Hij was een man die enkel serieus was en zei wat hij dacht. Tissa’s blik gleed over haar ouders heen. ”You.. Didn’t know.. I was.. gone?” bracht ze moeilijke en haperend uit. Haar adem stokte in haar keel. Haar blik schoot schichtig van de ene naar de andere. Hopend dat één van hen een teken zou laten zien dat dit allemaal een grapje was. Dat dit allemaal opgezet was en dat ze haar ontzettend veel hadden gemist. ”Stop playing such foolish games Tissa. You’re a grown woman,” sprak haar moeder. De vrouw schonk haar dochter geen blik meer en ging verder met het lezen van haar boek. Vol ongeloof keek Tissa haar moeder aan. ”Mom.. No you must be joking! This can’t be true!” begon Tissa. Haar stem begon zich te verheffen en zou pakte ze de aandacht van de twee volwassenen. ”I was gone for almost three months! I was kidnapped! I had to survive on my own! I was gone!” zei ze nu vol ontzet. Ze raakte in paniek. Ze snapte dit niet. Haar ogen begonnen te branden. Tranen begonnen zich erin te vormen. Haar vader zuchtte. ”Tissa, don’t read any fantasy books anymore. You don’t have to survive on your own and you won’t get kidnapped. Now go. You should study,” sprak de man en ook hij probeerde zich opnieuw te verdiepen in de krant. Haar gezicht werd bleek. Haar handen trilden. Tranen gleden in de stilte over haar wangen heen. Haar mond stond nog altijd open. Een haperende ademhaling was te horen tussen het knisperend haardvuur. Haar blik bleef haken op haar ouders. Ze meenden het. Ze wisten het echt niet. Ze wisten echt niet dat Tissa weg was geweest. Dat ze was ontvoerd. Dat ze bijna drie maanden weg geweest. Niks. Ze wisten er niks vanaf. Ze hadden geen moeite gedaan om hun dochter te vinden. Ze hadden haar niet gemist. Voor een minuut of twee bleef Tissa zo staan. Totdat ze in huilen uit barstte en de woonkamer uit baande. Ze schoot langs Teresa heen en deed de deur met een klap achter zich dicht. Ze holde de tuin door, de straat uit. Haar zicht was wazig geworden door de tranen en de tranen leken maar niet door gegaan. Ze liep een hoog oud gebouw in. Het was een kerk. Zonder echt goed na te denken, want helder na denken ging op het moment niet, liep ze de eindeloze tollende trappen op, totdat ze uiteindelijk in de klokken toren stond. Ze ging zitten. Haar benen slingerde ze over de rand heen. Ze keek naar beneden, ook al kon ze nog altijd niks zien.
Ze kon het niet geloven. Haar ouders.. Ze hadden haar nooit gemist. De hele reis was voor niks geweest! Het verlangen naar huis.. naar vertrouwen, werd onbeantwoord. Niemand had haar gemist. Ze hadden niet eens de moeite genomen om haar te vinden. Ze voelde de paniek nog altijd door haar heen razen. Haar ademhaling was nog altijd onregelmatig. Wat moest ze nu? Oh wat moest ze nu?! Ze had de afgelopen drie maanden enkel als doel haar thuis gezien. Dat was ook het enige wat ze had! Haar huis.. haar familie. Niks. Er was niks ervan over. Alles was een illusie geweest! Ze was niks meer waard. Met die gedachtes zette ze haar handen op de rand neer. Ze twijfelde niet en zette zich af.

OOC: voordat je reageert gelieve Diabolic Esper eerst een berichtje te sturen via PM
© Sykes
Terug naar boven Ga naar beneden
Arno
Aantal berichten : 152
Woonplaats : In a jar

Character sheet
Age: 29
Species: Halfling (Vampire/Human)
Partner:: Home is everywhere your heart is. I can be that home, if you please
Arno
BerichtOnderwerp: Re: I'll close my eyes {Open voor iedereen I'll close my eyes {Open voor iedereen Emptyvr jan 01, 2016 9:22 pm

I'll close my eyes
With: Kyteranne

Lichtelijk geïrriteerd klopte Arno het overige sneeuw van zijn broek af. Nog geen seconde geleden had hij een schuiver gemaakt. Nee, de sneeuw was zeer zeker geen vriend van hem. De kou die daarbij kwam was niet zozeer het probleem, maar dat alles nat en glad werd, dat maakte dit alles tot een hel. Het bemoeilijkte zijn werk enorm. Via de daken reizen werd nog gevaarlijker dan normaal. Zelfs over de straten alleen al was op sommige stukken spek glad. Even had Arno gedacht de oplossing voor veilig reizen te hebben gevonden: op vampierensnelheid er overheen razen. Nou, dat had hij nog geen vijf meter volgehouden. De ondergrond was onder hem weggegleden, waardoor het schuine dak ineens diende als een glijbaan. Hij had zijn val kunnen breken door zich op een plat dak te rollen, anders had hij nu plat op de grond gelegen. 'Putain,' vloekte Arno binnensmonds. Met kerst was dit weer perfect geweest en daarna had het van hem wel mogen oprotten. Maar tot zijn teleurstelling was dat niet gebeurd. Als hij de kans daartoe had, dan had hij het weer nu wel veranderd. Met een geërgerde zucht zette Arno zich recht. Men kon voor het eerst stellen dat hij écht chagrijnig was. Een stempel die je hem zelden geven kon. Over het algemeen stond hij positief in het leven, ondanks de vele ups en downs. Wat ongemotiveerd klom de jongeman van het dak af, na de omgeving te hebben gecontroleerd. Het was rustig buiten. Hier en daar speelden groepen kinderen. Sneeuwpoppen werden gemaakt, met af en toe een bijbehorende sneeuwballen gevecht. Hoewel hij slecht gehumeurd was, toverde het toch een zuinig glimlachje op zijn gezicht. De liefde voor kinderen was enkel sterker geworden na de geboorte van Edward. Hoe ze zich konden vermaken met slechts kleine dingen. Het waren gewoon die kleine dingen dat kinderen leuk maakten. In een rustige tred liep hij de straat door richting de kinderen. Echter trok één jonge jongen de aandacht. Hij staarde omhoog. Alsof het gefascineerd door iets was. Dat bleek al snel, want het jongetje wees meteen richting de kerktoren.  'Kijk hoe hoog die is!' Riep hij richting zijn vriendjes. Ook Arno staarde omhoog. Er zat iemand. Met diens benen óver de rand heen. Voor een klokkenluider een behoorlijke vreemde plek om zich te bevinden. Na die stelling bekroop een gevoel hem. Zo'n gevoel dat al meteen zei dat er iets niet pluis was. Want wat moest een persoon in hemelsnaam daar? Zijn ogen verwijdden zich, waarna hij meteen naar voren schoot. Hij zette een rot gang op. Eentje waarbij normale mensen hem amper volgen kon. Eentje waarbij ze zouden zeggen dat hij de longen uit zijn lijf rende. Uit alle macht probeerde Arno zijn evenwicht de gehele "rit" te bewaren. Zowel buiten als in het trappenhuis. En net op het moment dat hij eindelijk boven was, zag hij de figuur over de richel heen gaan. 'No!' Bij die schreeuw maakte hij een snoekduik naar voren. Eén hand uitgestrekt naar de gesprongene, de ander klaar om zich vast te grijpen aan een houvast. Eveneens als zijn voorganger schoof hij de richel over en hij leek net op tijd te zijn geweest. Zijn handen grepen beide hun eigen doelen vast. De arm van het meisje en de richel waar ze overheen waren gegaan. Kort kneep hij zijn ogen dicht bij het voelen van zijn spieren, die door deze een actie een flinke knauw kregen.  'Isn't it a bit too early for this?!' Ondertussen hadden zijn voeten steun gevonden bij een rand van een sier ruitje. Altijd had hij het vampier wezen vervloekt. Alleen prees hij het nu wel even naar de hemel, anders was deze positie onmogelijk geweest. 'Don't you dare to start wiggling right now.' Arno spande de spieren in zijn bovenlichaam extra aan, daarbij zich omhoog brengend. Pas toen hij de juiste vertrouwen erin had, wist hij een been over de richel te zwaaien. Op die manier wist hij terug de klokkentoren in te komen, waarna hij met beide handen het meisje volledig op kon tillen. Zodra ze veilig achter de richel zat, nam hij meteen enkele passen afstand. Maar toen hij zag wie het was, viel zijn mond wat open. 'Kyteranne?' Enkele seconden was hij stil. 'Oh dear god, why?' De neiging om haar in zijn armen te nemen was groot. 'What's wrong? I mean, are you alright? Why did you... My goodness..' Nee, natuurlijk ging het niet goed met haar. Waarom zou ze anders gesprongen zijn.  'I thought you were going home.' Arno wist zich niet bepaald een houding te geven. Hij wou voor haar zorgen. Haar troosten en een steun bieden, maar wist niet of ze dat zou accepteren. Zoveel waren ze tenslotte niet met elkaar om gegaan. Toch kon hij de bezorgdheid onmogelijk verbergen. Ze was immers nog een kind.


Story written by: Rose and Safiena @ Separa
Terug naar boven Ga naar beneden
Kyteranne Nuntissa
Aantal berichten : 44

Character sheet
Age: 17 years
Species: Descendant Faun
Partner:: Make my body levitate and take me to heaven.
Kyteranne Nuntissa
BerichtOnderwerp: Re: I'll close my eyes {Open voor iedereen I'll close my eyes {Open voor iedereen Emptyvr jan 01, 2016 11:40 pm




I’ll close them forever



'No!' werd er geschreeuwd. Het ging als een waas langs haar heen. Ze voelden hoe haar voeten van de reling af gleden. Hoe haar armen zich langs haar zijden neer legden. En hoe ze zich over gaf aan de zwaartekracht. Met een vlaag werden haar vieze blonde lokken uit haar gezicht gezwaaid. Haar ogen sloten zich bij het voelen van de ruwe koude wind langs haar gezicht. De wind nam enige tranen met zich mee, maar al snel werden nieuwe gevormd in haar ogen. Haar gedachtes lagen overhoop. In een impuls had ze gereageerd. Maar spijt had ze niet. Nog niet.
Plotsklaps kwam ze tot een halt. Haar ogen schoten open. Onder haar een witte wereld. Wezens hadden zich onder de toren gevormd. Keken omhoog naar haar. Ze slikte eens. Ze besefte zich dat ze niet veel. Haast teleurstellend bedacht ze zich dat ze was blijven haken. Wacht, met haar arm? Ze keek omhoog. Ze zag een man in het zwart. Hij, eveneens, hing over de reling heen. Met zijn ene hand had hij haar arm vast genomen, met de andere houvast gezocht. 'Isn't it a bit too early for this?!' Ze snapte niet waarover hij sprak. Haar blik stond leeg, maar toch enige verrassing was er in te bekennen. De man had steun gevonden bij de siering van een ram. Kort ging Tissa’s blik erna. 'Don't you dare to start wiggling right now.' Haar blik ging terug naar de man. Ze had er niet eens bij na gedacht om te bewegen. Haar spieren voelden als verstijfd aan. Alsof bewegen geen zin had. Alsof ze nog steeds door de lucht heen zoefde.
De man trok zichzelf omhoog, terug de reling over, waarna hij haar erover trok. Beduusd keek Tissa van de afgrond naar haar ‘redder’. Haar ogen verwijdde zich. Haar bewustzijn leek nu pas terug de dringen. 'Kyteranne?' zei hij. Nieuwe tranen biggelden over haar wangen heen. ”Arno..,” wist ze uit te brengen. Haar ademhaling haperde opnieuw. Haar lichaam trilden. Een paar seconden stilte gleed voorbij. 'Oh dear god, why?' hoorde ze hem zeggen. Tissa hief haar knieën op en verborg haar gezicht in haar handen terwijl meerdere tranen kwamen. Ze snikte hevig. 'What's wrong? I mean, are you alright? Why did you... My goodness..' Hij had dit overduidelijk niet zien aan komen. ”Oh Arno,” snikte ze. Ze probeerde de tranen hevig weg te vegen. Zichzelf enige kalmte te gunnen, maar toen kwam Arno met harde woorden. Onbedoeld wellicht. 'I thought you were going home.' Ze barstte in huilen uit. Luid snikte ze terwijl ze haar handen van haar gezicht verwijderde. ”Why didn’t you let me fall?! Why did you catch me?! I’m not worth it!” riep ze hysterisch uit. Haar ogen waren dicht geknepen. Ze legden haar handen op haar hoofd. Haar vingers verstrengelden zich om haar haren heen. Ze knepen erin. Om enige frustratie weg te houden. De harde waarheid kwam in een klap weer terug. De impuls die ze eerder had gehad kwam weer terug. Ze opende haar ogen. Haar blik was neer geslagen op de stenen grond van de toren. ”I went home.. My parents.. No one.. No one was looking for me! They didn’t miss me! They don’t need me! Nobody needs me! I just want to be gone!” Haar stem verhief zich naarmate ze verder praten en uiteindelijk sprak ze de woorden weer hysterisch uit. De tranen gleden ondertussen nog ongegeneerd over haar wangen heen.
© Sykes
Terug naar boven Ga naar beneden
Arno
Aantal berichten : 152
Woonplaats : In a jar

Character sheet
Age: 29
Species: Halfling (Vampire/Human)
Partner:: Home is everywhere your heart is. I can be that home, if you please
Arno
BerichtOnderwerp: Re: I'll close my eyes {Open voor iedereen I'll close my eyes {Open voor iedereen Emptyma jan 04, 2016 9:01 pm

I'll close my eyes
With: Kyteranne

Nadat Arno haar terug op "begane grond" had gezet, verlaagde hij zichzelf tot op zijn hurken. Hij verdeelde de evenwicht door zijn armen op zijn knieën te laten steunen. Al wat hij kon doen, was Kyteranne geschrokken aankijken. Geschrokken, gecombineerd met oprechte bezorgdheid. Hoe oud was ze? 16? 18? Sowieso niet ouder dan 20. Niemand, maar dan ook niemand zou op die leeftijd aan zoiets ernstigs denken als zelfmoord. Op geen enkele leeftijd. Wat dreef een mens om zo'n beslissing te nemen? Wat had haar zo verschrikkelijk overstuur gemaakt? Hij wist zich geen houding te geven. Behield zich neutraal op de plek waar hij zich gevestigd had. Maar het moment dat hij Tissa hevig haar tranen zag wegboenen, bood hij haar toch een doekje aan. Dat wat hij altijd op zak had. Puur voor het geval dat. Het leek nu goed van pas te komen. Al was het maar een ieniemienie gebaar. Geen seconde hield Arno zijn blik van haar af. De emoties die haar gezicht tekende hielden hem erbij, liet zijn aandacht geen moment verslappen.   Alsof hij het verhaal van haar gezicht probeerde af te lezen. Gezichten konden immers boekdelen spreken. En dat wat dit "boekdeel" vertelde, beloofde weinig goeds. ”Why didn’t you let me fall?! Why did you catch me?! I’m not worth it!” De hoeveelheid kracht die in haar stem lag, de hysterie, liet eens extra doordringen hoe ernstig dit allemaal was. Hoe ellendig ze zich voelde.  Er werd geen blad voor mond gehouden. Geen masker werd opgezet. Geen "alles is goed, maak je geen zorgen." Geen van die dingen waarmee mensen anderen altijd voorgelogen. Nee, hij had hier te maken met de keiharde waarheid. Met een jongedame die haarzelf werkelijk van haar leven wou ontdoen. 'Nobody is worth falling,' sprak Arno, diens stem zacht. Zijn kijk op zelfmoord was wellicht... Apart. Men noemde het egoïsme, zij die er geen kaas van gegeten hadden. Zij die er slechts over oordeelden vanaf de zijlijn. Zij met een harde kijk. Arno zag het zo; niemand wil zelfmoord plegen. Slechts gered worden. Natuurlijk waren er uitzonderingen, dat mocht hij niet ontkennen. Even hield de vampier diens adem bij het zien van de jongedame haar houding. Hoe ze haar haren had vastgepakt. Hoe ze samen gedoken zat. Zijn vraag over 'thuis' leek haar moeilijk te vallen. ”I went home.. My parents.. No one.. No one was looking for me! They didn’t miss me! They don’t need me! Nobody needs me! I just want to be gone!” Groot werden Arno's ogen. Groot van verbazing. Dat moest een grapje zijn, toch? Nee, nee, natuurlijk niet. Vervolgens vernauwden zijn ogen zich. Een klein stukje bezorgdheid droeg een plekje over aan woede. Waar haalden die mensen  het recht vandaan zichzelf ouders te noemen?! Wat voor "ouders" lieten hun kind zo stikken?! Maar voordat woede de overhand zou nemen, koelde Arno zichzelf af. Wat nu? Wat moest hij haar nou zeggen? Hij kon niet aankomen met dat het niet erg was. Want dat was het wel degelijk. Kinderen hadden eenmaal hun ouders nodig. Jong én oud. Ze op deze manier "verliezen" was nog traumatischer dan ze verliezen door de dood. Er zat niets anders op. Niets anders dan haar pijn mee te voelen. Er simpelweg voor haar te zijn, zonder er iets aan te willen veranderen. 'I'm... Really... Really sorry to hear that, Kyteranne.' Stilletjes rees hij een hand op om wat tranen weg te vegen. Zo lang had ze gevochten om haar doel te behalen, waar ze bij de finish gewoon keihard werd neergekwakt. Maar Arno besloot een andere weg in te slaan. Een weg waarvan hij hoopte dat het enigszins zou gaan werken. 'Come on. Stand up.' Bij de woorden stond hij zelf ook op, met uitgestoken hand.  'Let's go to a place were you can clean yourself and get new clothes. You can sleep in my house if you want. Enough space and rooms left.' Een serieuze blik was op haar gericht. 'And if they don't need you, than make them need you. If that is what you truly want. I offer you my hand with that. My help. You can take it, or leave it. But if you reject it, I will not offer it again.'

Story written by: Rose and Safiena @ Separa
Terug naar boven Ga naar beneden
Kyteranne Nuntissa
Aantal berichten : 44

Character sheet
Age: 17 years
Species: Descendant Faun
Partner:: Make my body levitate and take me to heaven.
Kyteranne Nuntissa
BerichtOnderwerp: Re: I'll close my eyes {Open voor iedereen I'll close my eyes {Open voor iedereen Emptyma jan 04, 2016 9:53 pm




I’ll close them forever



Een doekje werd naar haar uitgereikt. Ze keek er kort snikkend naar, waarna ze het langzaam aan pakte. Haar handen namen het trillend vast. Hopeloos probeerde ze een paar tranen weg te vegen, maar zodra ze merkte dat het niks hielp, aangezien de tranen maar bleven komen, barstte ze in een nieuwe vlaag huilen uit. Ze omklemde het doekje stevig tussen haar vingers terwijl ze haar verhaal deed. De woorden die ze sprak deden haar zeer. Een pijn die niet te omschrijven viel. Wat moest ze nu? Wat moest ze nu? Arno zei haar dat niemand het verdiende om zo te vallen. Toch kreeg Tissa de neiging om tegen zijn woorden in te gaan. Enkel omdat ze zo van slag was deed ze dat niet. Wie was er immers nog voor haar? Haar thuis stelde niks voor. Haar ouders waren niet wie Tissa dacht dat ze waren.
Ondertussen had Tissa niet door dat paal voor haar iemand stond die er echt voor haar was. Door de hysterie en frustratie besefte ze het niet. Na haar woorden viel een stilte. Ze hief haar blik niet om te zien wat er in Arno om ging. Om eerlijk te zijn boeide het haar weinig. Ze zat zo in de knel met haar eigen gedachtes dat ze zich nergens op kon concentreren. Ze wou uit die knel van gedachtes komen. Uit dat stomme gevoel dat haar op vrat, maar de enige uitweg die ze gezien had, was al tegen gehouden door Arno. Tissa had eerst woeden gevoeld door die actie, maar langzamerhand begon min of meer het besef te komen. Ook al kon ze de verscheurende gedachtes van haar thuis nog geen plek geven.
'I'm... Really... Really sorry to hear that, Kyteranne.' doorbrak Arno de stilte. Tissa snikte nog. Stilletjes. De meeste tranen waren al geschied. Plots voelde ze de warme huid van een ander tegen haar gezicht. Haar ogen verwijdde zich wat terwijl ze haar blik op hief naar Arno. Ze voelde hoe de man over haar huid veegde. Het liet een tinteling na. Een tinteling die haar huid verwarmde. Ze besefte zich echter al snel dat hij dit deed om de tranen weg te vegen en week kort haar blik af bij die gedachtes. Een nieuwe stilte volgde, maar deze was korter dan de voorgaande. 'Come on. Stand up.' zei Arno en stond zelf op. Ietwat verbaasd keek Tissa hem aan. Haar blik ging vervolgens naar de uitgestoken hand. Licht trillend pakte ze de hand aan en hielp ze zichzelf overeind. Ze keek kort naar het uitzicht dat ze vanaf hier hadden, waarna ze haar blik terug richtte op Arno. Haar blik stond wat vragend. Wat was Arno nu van plan? Wou hij de situatie goed voor haar praten? Want dat ging hem niet lukken. Echter kreeg Tissa het vermoedde dat dat niet iets was dat Arno zou doen. Daar zag ze hem niet voor aan. En ze had gelijk. 'Let's go to a place were you can clean yourself and get new clothes. You can sleep in my house if you want. Enough space and rooms left.' stelde Arno voor. Tissa kon het niet helpen. Ze keek er behoorlijk verbaasd van op. Die blik hield ze vast zodra Arno haar behoorlijk serieus aan keek. 'And if they don't need you, than make them need you. If that is what you truly want. I offer you my hand with that. My help. You can take it, or leave it. But if you reject it, I will not offer it again.'
Kort zweeg Tissa. Ondanks alles, echt alles, vond ze het nog altijd moeilijk om andermans hulp aan te nemen. Maar ze had Arno’s hulp al eerder afgewezen en daar had ze spijt van. Daarbij, wat had ze nog te verliezen? Het aanbod klonk aanlokkelijk. Ze snoof eens, probeerde in die beweging de tranen te stoppen. Ze veegde met het doekje langs haar wangen om de laatste tranen weg te vegen, waarna ze Arno vast beraden aankeek. ”Alright. I will take on your offer. Thank you,” zei ze en bedankte hem ook meteen, ook al wist ze zeker dat ze hem nog meerder maler hiervoor zou bedanken. Opnieuw keek ze kort naar het uitzicht. Ze slikte eens. Nu al had ze geen leuke gedachtes meer bij deze plek. ”Where do we need to go?” vroeg Tissa daarom al snel.
© Sykes
Terug naar boven Ga naar beneden
Arno
Aantal berichten : 152
Woonplaats : In a jar

Character sheet
Age: 29
Species: Halfling (Vampire/Human)
Partner:: Home is everywhere your heart is. I can be that home, if you please
Arno
BerichtOnderwerp: Re: I'll close my eyes {Open voor iedereen I'll close my eyes {Open voor iedereen Emptywo jan 06, 2016 6:45 pm

I'll close my eyes
With: Kyteranne

Zodra haar hand de zijne vastpakte, voelde Arno aan hoe erg ze had zitten trillen. Wat zijn medelijden enkel vergrootte. Niemand verdiende het om op deze manier gedumpt te worden. Maar toch liet hij geen van die medelijden écht merken. Even had hij dat gedaan. Even had hij haar pijn aangevoeld en meegeleefd. Alleen niet te lang. Hij wou niet dat Kyteranne in die depressieve gedachtes bleef hangen. Om daarvoor te zorgen, had hij wat bedacht. Iets waar hij zich, tot nu toe, nooit eerder aan had gewaagd. Haar opleiden tot wat hij was; een assassin. Een opleiding dat zwaar was. Waar opgeven niet zomaar werd getolereerd. In het begin zou er weinig leuks in te vinden zijn. Tot men erin begon te groeien. Dat ze het begonnen te begrijpen. Dat ze de kunsten onder de knie kregen. Vanaf dat moment zou een mens niet alleen fysiek, maar ook mentaal gaan groeien. Zij die de opleidingen gevolgd hadden, en nu succesvol assassin waren, stonden stevig in hun schoenen. En dat was precies wat Arno Kyteranne gunde.  Die zelfverzekerdheid. De kracht om de wereld aan te kunnen. Wellicht was het een stom idee. Zag ze er misschien achteraf het nut er niet van in. Toch dácht hij dat het haar daadwerkelijk helpen zou. Intussen had hij zijn grip rondom haar hand gelost en losgelaten. Afwachtend had hij haar aangekeken. Er leek verandering te komen in haar houding. De laatste tranen werden weggevaagd, waarna een sterke blik hem toegeworpen werd. ”Alright. I will take on your offer. Thank you,” reageerde Kyteranne. Een tevreden glimlach verscheen op zijn mond. Ze had in ieder geval nog niet de hoop in het leven opgegeven, en daar was hij meer dan opgelucht over. Daarnaast was Arno, diep van binnen, lichtelijk verbaast. Verbaast over het feit dat ze nu wél zijn aanbod aannam, zonder enige tegenspraak. Die verbaasdheid hield hij binnen. Het was immers geen klacht. ”Where do we need to go?” Zijn blik gleed over de gebouwen onder hen. Eenmalig wreef hij na denkelijk over zijn kin heen, terwijl hij zo'n 'hmn..' geluid maakte. 'Isn't there a bath house near by? Not that you're forced to go there. But at our first meetings you seemed pretty... Concerned about your looks.'  Hij bracht het rustig, misschien wel wat voorzichtig. Hij wou haar niet kwaad maken, of pissig. 'Or else we can go to my house. The only thing there is that I have no woman clothing.' Een bad was aanwezig. Ze kon er gebruik van maken als ze daar de wens toe had. Evenals alles wat hij in zijn huis tot beschikking had. 'So we must also buy new clothing.' Hij kon haar moeilijk in zijn eigen kleding rond laten banjeren. Tenslotte zou dat veel te groot uitvallen en dat van Edward weer veel te klein. De keuze van waar ze heen gingen lag compleet bij haar. Gebaseerd op haar eigen wil konden ze verder, want Arno zou hij nergens toe dwingen. Hij was voorzichtig met haar. En dat om twee redenen: 1. ze was een vrouw. Vrouwen waren moeilijker te begrijpen dan mannen. 2. ze was een tiener. Hij zou het snappen als ze meer gesteld was op haar privacy. 'Kyteranne, I've got a small favor to ask.' Dat moment keek Arno naar haar opzij. 'I have a son and he's only eight years old. What I'm about to teach you, is one big secret. Every little thing. I don't want him to know anything about it. So could you, please, keep it that way?'  Daar had hij zo z'n redenen voor. Redenen waar ze snel genoeg achter zou komen en het hopelijk zou snappen. Ondertussen liep hij bij de richel vandaan, richting de trappen. Hoe sneller ze van deze toren af waren, hoe beter.

Story written by: Rose and Safiena @ Separa
Terug naar boven Ga naar beneden
Kyteranne Nuntissa
Aantal berichten : 44

Character sheet
Age: 17 years
Species: Descendant Faun
Partner:: Make my body levitate and take me to heaven.
Kyteranne Nuntissa
BerichtOnderwerp: Re: I'll close my eyes {Open voor iedereen I'll close my eyes {Open voor iedereen Emptywo jan 06, 2016 8:27 pm




I’ll close them forever



Een tevreden glimlach verscheen rond Arno’s lippen zodra Tissa het aanbod aan nam. Tissa besefte zich dat ze voor het eerst een aanbod aan nam, zonder verder te vragen. Je kon zeggen dat ze in de paar seconden al was verandert. Altijd hadden haar ouders haar geleerd om voor anderen te zorgen, om je nederig op te stellen, maar op het moment had Tissa er schijt aan. Het verdriet dat nog in haar rond zeulde maakte meren deel plaats voor woekerende haat en doorzettingsvermogen. Voor eens dacht ze dat ze wel eens egoïstisch mocht zijn. Dat ze een aanbod mocht aan nemen zonder er over te twijfelen. Wat had ze immers nog te verliezen? Ze wou er ook niet te lang bij stil staan. Voordat ze zich als nog bedacht. Immers snapte Tissa nog niet helemaal wat Arno met zijn woorden bedoelde. Wat hij haar wou gaan leren, maar op het moment was het beter dan niets. Arno was de enige op het moment die haar iets gaf en dat was genoeg voor Tissa om die hulp te aanvaardde. Ze besloot te vragen waar ze heen moesten gaan. Gingen ze naar zijn huis? Of was er eerst nog een andere bestemming waar ze heen moesten gaan? Tissa betrapte zich op het feit dat ze Arno waarschijnlijk blindelings zou volgen. Hij was de enige waar Tissa op het moment nog op kon vertrouwen. Haar altijd vertrouwde basis was ingestort en nu moest ze een nieuwe vinden. Arno had deze aangeboden en Tissa zou dat aanvaardde met open armen.
'hmn..' bracht de man bedenkelijk uit terwijl hij met zijn hand over zijn kin heen wreef. Tissa keek hem enkel aan. Ze wachtte geduldig af. 'Isn't there a bath house near by? Not that you're forced to go there. But at our first meetings you seemed pretty... Concerned about your looks.' De woorden klonken rustig. Ietwat voorzichtig. Tissa fronste lichtjes. Op het moment konden haar kleren of haar hygiëne haar weinig schelen. Echter, zodra ze omlaag naar haar lichaam keek, besefte ze zich dat ze wel een bad kon gebruiken. ”A bath would be nice,” zei Tissa daarom, waarna ze Arno terug in zijn ogen aankeek. 'Or else we can go to my house. The only thing there is that I have no woman clothing.' zei Arno en bracht zo een nieuw probleem ter orde. 'So we must also buy new clothing.' concludeerde hij. ”Right,” reageerde Tissa. ”The only problem is: I still don’t have any money,” verzuchtte ze terwijl ze het nieuwe probleem al weer zag komen.
Tissa keek kort over de reling heen, maar ditmaal om de verschillende winkels te zien. Ze wist waar een badhuis was. Dat was waar ze waarschijnlijk als eerste heen moesten gaan. En tja, voor haar kleren moesten ze maar wat verzinnen. Met een beetje geluk kon ze haar eigen kleren nog uitwassen en nog herstellen van de scheurtjes die erin zaten. En als ze dan geld had kon ze nieuwe kopen, maar ze betwijfelde of dat ging lukken. Ze slaakte een lichte zucht, waarna haar blik terug ging naar Arno. 'Kyteranne, I've got a small favor to ask.' Tissa keek op van die woorden. Een vragende, ietwat bedenkelijke, blik stond in haar ogen. De toon waarop hij het zei klonk anders. Serieuzer. Wat was er gaande? Langzaam knikte ze. Als teken dat Arno op haar kon rekenen. Hij verdiende dan ook een dienst terug voor zijn hulp die hij haar gaf. Ondertussen begon hij te lopen. Zonder twijfel volgde Tissa hem naar de trappen toe. Zich nog altijd afvragend wat Arno te zeggen had. 'I have a son and he's only eight years old. What I'm about to teach you, is one big secret. Every little thing. I don't want him to know anything about it. So could you, please, keep it that way?' vroeg Arno van haar. Tissa keek hem kort aan. Dus wat zij te leren zou krijgen, was echt zo groots geheim? Ze had niet verwacht dat ze die eer zou krijgen. Ze voelde zich er spontaan gevleid door. Echter bleven haar gedachtes er niet lang bij hangen. Zijn zoontje wist er klaarblijkelijk niks vanaf en Arno wou het zou houden. Tissa vroeg zich af wat dit geheim toch was en waarom Arno’s zoon er niks over mocht weten, maar wist dat ze niet de gelegenheid had om deze vragen te stellen. Ze respecteerde zijn privasie. ”Of course. I won’t say a thing. It will stay between us,” antwoordde Tissa. Haar stem klonk sterk. Ze meenden haar woorden dan ook tot op het bot. Ze zou de band, voor zover ze die had, met Arno niet weg gooien door het vertellen van geheimen. Sowieso een verspilling van tijd. Geheimen waren geheimen niets voor niets.
Ondertussen was het plein weer in het zicht gekomen. Tissa keek kort om zich heen. Ze hief een hand op en wees in richting van een steegje. ”At the end of that ally is the bath house. But I don’t know where I can get new clothes from. I can maybe make some, but then I still need money for the fabric,” zei Tissa en keek kort opzij naar Arno.
© Sykes
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud
BerichtOnderwerp: Re: I'll close my eyes {Open voor iedereen I'll close my eyes {Open voor iedereen Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
I'll close my eyes {Open voor iedereen
Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven
Pagina 1 van 1
Soortgelijke onderwerpen
-
» Look into my eyes [Hunter]
» Following the nothing (open)
» Let me go! {open}
» Please help [open]
» Once In A While (open)

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
 :: White Territory :: Temple Town-
Ga naar: