I will never return! (+Kai)

Daar stond hij dan. Na een lange reis achter de boeg te hebben gehad stond hij dan hier voor het huis van zijn ouders. Hij had er zwaar tegenop gezien. Alleen hopelijk waren ze nu niet thuis. Zijn plan was om naar binnen te sneaken, spullen te pakken en weer weg te wezen. Oh, en wat geld mee te stelen, want anders zou hij het niet overleven. Het was eigenlijk wel spannend. Jay had nog nooit iets gestolen of gedurfd om iets te stelen. Kai zou buiten hopelijk op hem wachten zonder al te veel aandacht te trekken. Hij kon sowieso beter niet naar binnen gaan want zijn ouders zouden waarschijnlijk zeggen dat hij een zwerver van de straat hadden geplukt. Dat hadden ze over iedere vreemdeling gezegd die hij mee naar binnen nam.
'Goed Kai, blijf hier. Ik ben zo terug,' En met deze woorden opende Jay zachtjes de voordeur met een sleutel. Ook sloot hij deze weer zorgvuldig toen hij eenmaal binnen was. Als er echt iets aan de hand was dan zou Kai waarschijnlijk toch de deur openbreken. Jay sloop naar boven en liep richting zijn kamer. Ondertussen probeerde hij ervoor te zorgen dat hij de vloerplanken die het meest kraakte, niet aan te raken met zijn voeten of überhaupt zijn gewicht erop te zetten. Ook toen Jay bij zijn kamer was aangekomen deed hij voorzichtig de deur open en weer dicht. Hij ging als een gek te werk. Hij pakte allemaal sweaters en broeken uit zijn kast en voor de zekerheid zijn enige paar schoenen. Ook pakte hij nog een aansteker mee -altijd handig- en al snel was hij de deur weer uit. Het enige wat hij nog nodig had was geld en wat voedsel. Naar de keuken dus. Hij hoopte gewoon zo erg dat zijn ouders niet thuis waren. Of dat ze op z'n minst op een plek zaten waar ze hem niet zouden zien of horen.
Zachtjes sloop hij weer de trap af richting de keuken. Ook hier was het volledig stil. Misschien zaten ze boven. Hij keek snel de keuken rond en pakte wat voedsel hier en daar mee. Genoeg om het een paar dagen uit te houden. Nu moest hij alleen nog naar de hal waar een tafeltje stond met daar een bundeltje met geld erop. Hij zou alles gewoon meenemen. Tenslotte zat daar niet alles in wat zijn ouders nog hadden. Hij liep weer richting het gangetje naar de voordeur en zag het bundeltje al liggen. Hij stak zijn hand uit om het zakje te bekijken. Er zaten behoorlijk wat muntstukken in. Perfect! Hij knoopte het bundeltje weer vast en stopte deze ook in de tas die hij bij zich droeg. Nu alleen nog ontsnappen. Hij zou niks meer van zich laten horen en gewoon wegwezen hier! Net toen hij van plan was de voordeur te openen hoorde hij ineens iemand kuchen. Als verstijfd keek Jay achterom. Op de trap stond zijn vader met zijn moeder in zijn kielzog. 'Jay?' Het klonk dreigend en Jay knikte kort. 'Waar was je?' De stem van zijn vader klonk zo kalm dat het eng was. Jay wist zeker dat hij woest was. Tenslotte was hij langer dan drie dagen weggeweest en dat was niet de afspraak. 'Bij een vriend?' Jay had geprobeerd om het onschuldig te laten klinken maar het klonk al niet echt geloofwaardig. 'Jason Mcfarlane! Waar ben jij geweest?' schreeuwde zijn vader inmiddels. Hij begon ongeduldig te worden. 'Weg van huis! Weg van White territory!' riep hij nu terug, ook zijn geduld verliezende. Zijn moeder schrok hoorbaar en keek hem schokkend aan. 'En waar ga je nu heen? Want jij gaat niet meer weg, begrepen!' klonk weer de stem van zijn vader. Jay werd nu pas echt kwaad. Ze snapte het nooit! Altijd deden ze nog alsof hij een klein onhandelbaar kind was dat niet zelfstandig was, maar dat was niet waar. Altijd waren er zoveel regels geweest en altijd moest hij ze volgen. Hij werd het spuugzat. 'Nee,' zei Jay nu uiterst kalm. Hij ging dit normaal overbrengen en gewoon in alle koelte dit rothuis verlaten. Zijn vader keek hem nu verbaasd aan, maar zijn blik veranderde al snel in woede. Zijn vader rende nu naar beneden zodat hij Jay te pakken kon krijgen en hem een mep kon verkopen. Jay rende weg van de voordeur en bleef aan de andere kant van het gangetje staan. 'Als je nu niet komt, dan krijg je spijt, hoor je me!' schreeuwde zijn vader woest, maar Jay schudde zijn hoofd. Mooi niet dat hij nu ging luisteren. 'Oké dan...' hoorde hij zijn vader nog mompelen. Het volgende moment schoot ijs uit zijn handen. Iets wat Jay niet zag aankomen. Het was te laat. Hij had Blue geraakt. IJspegels staken door het vogeltje heen. Verdriet en woede mengde zich toen hij het vogeltje zal liggen. Hij pakte het op van de grond en stak hem snel in zijn sweater. Het volgende moment keek hij zijn vader woedend aan. Vuur spoot in zijn ogen en niks anders dan een waas verscheen. Hij balde zijn handen tot vuisten welke nu helemaal blou stonden. Ook leken zijn helder blauwe ogen nu haast licht te geven. 'Ik had die vogel toch altijd al gehaten.' Hoe durfde zijn vader dat nu nog te zeggen! Met een onmenselijke snelheid vloog Jay op zijn vader af en duwde hem om terwijl ijs zijn handen uitschoot. Echter ontweek zijn vader nog net het schot en Jay hoorde zijn moeder gillen van schrik. Bijna was zijn vader bevroren geweest, maar helaas. Jay keek hem nog steeds woest aan en ijs schoot uit zijn hand. De grond onder hem bevroor en reikte al snel naar de muren van de gang. Het ijs kwam over. Het hele huis bevroor. 'Jay! Stop!' riep zijn vader nog maar hij hoorde alleen een vaag geroep dat misvormd klonk in zijn eigen oren. Hij zag vlekken die ergens bij een andere vage vlek stonden. Hij herkende ze nog als zijn ouders. Hij richtte zijn vuist nu zonder nadenken op hen. Het volgende moment schoot ijs uit zijn handen en waren zijn ouders bevroren. Nog steeds kwaad liep Jay nu de voordeur uit. Hij opende de deur en sloeg deze met een harde knal achter zich dicht. Echter was de deur bevroren geweest en het viel stuk in duizenden scherven ijs. Toen Jay eenmaal weer op straat stond voelde hij hoe afgezwakt hij was. Zijn oogkleur werd weer normaal helder blauw en ook zijn vuisten waren weer zijn normale huidskleur. Alleen zijn zicht was nog wazig, maar dat kwam door de tranen. Tranen hadden zich een uitgang weten te duwen en al snel rolde de eerste traan over zijn wang. Uitgeput viel Jay neer op de grond. Hij liet zijn tranen gaan welke nu een voor een op de grond druppelde. Woede had plaatsgemaakt voor verdriet. Hij was eindelijk vrij van zijn ouders.

Jay had naar zijn ouders huis gewild. Iets at Kai al raar had gevonden aangezien Jay nog nooit een goed woord over zijn familie had verteld. ‘’goed Kai, ik ben zo terug.’’ Zei Jay tegen hem. Kai knikte en liet hem zijn gang gaan. Ergens was hij nieuwsgierig van wat Jay hier wilde doen maar hij hield zijn mond. Jay wist altijd wat hij deed en wat goed was. Terwijl hij maar wat zat te niksen keek hij eens naar de omgeving. Dit was de grootste town van de whites. Maar Kai vond het er saai uitzien. het waren meer tempels dan echt huizen vond hij. Binnen hoorde hij gerommel en zijn nieuwsgierigheid werd alleen maar erger. Na wat een eeuwigheid leek te duren hoorde Kai geschreeuw uit het huis komen. Het liefst was hij naar binnen gesprongen, maar Jay had hem de opdracht gegeven te wachten. Dus zou hij dat doen. ‘'Als je nu niet komt, dan krijg je spijt, hoor je me!'’ hoorde hij hard geroepen worden. Dat stond Kai niet aan. Het plasma kanon in zijn arm begon te branden, en al gauw ontstonden er vlammen in zijn handpalm. De sfeer werd wat chilly buiten. Vreemd. vond Kai. Het geluid of glas brak was te horen uit het huis. ‘What the actual…’ bracht hij alleen maar uit. Het volgende moment stormde Jay naar buiten. De deur was bevroren en brak in stukken door de klap. ‘jay?’ vroeg Kai neutraal. Met tranen over zijn wangen viel Jay op de grond. Hij snapte er niks van. Wat was er daar binnen gebeurd? Hij zou ze hier weghalen. Een seconde had hij nodig om zijn andere arm op te laden, maar nadat die warm was knielde hij op de grond. Zijn handpalmen op de grond gericht. Een lijn vuur kwam los uit zijn armen en een vurige lijn werd getrokken recht om het huis heen. Met een stoot kwam een 10 meter hoge vuur muur omhoog. Luid gekraak was te horen terwijl de stenen braken en afbrokkelden onder de hitte, om vervolgens het hout te laten verkolen. Kai tilde zijn handen op en richtte ze allebei op het grote huis. Het zou met de grond gelijk gemaakt worden. Nog 2 stoten en met een luidde knal vlogen de laatste stukken muur uit elkaar. Dikke rookpluimen kwamen los van de plek waar eerst een huis stond. Nog een eenzaam tafeltje stond overeind. Kai keek weer naar beneden waar Jay zat en schudde zijn hoofd. ‘ik weet niet wat er is gebeurd, maar het is weg.’ Zei hij alleen maar. Ze zouden geen last meer hebben van wat er zich in dat huis bevond. Kai stak zijn hand uit naar Jay. ‘we gaan.’ Zei hij kort. Als Jay kwijt wilde wat er net was gebeurt zou hij het wel zeggen. Dat deed hij altijd. Nu pas besefte Kai zich wat. Dat vogel ding van Jay… ‘waar is blue?’ vroeg hij wantrouwig. Hij geloofde gewoon niet dat Jay hem daar in dat huis had achter gelaten.

Jay was via de deur van ijs naar buiten gesprongen. Hij voelde de scherven niet eens die hem langs zijn gezicht raakte. Nee, alles waar hij aan kon denken was Blue. Hij dacht terug aan wat zijn vader gedaan had en hij wilde opnieuw kwaad worden, maar hij was veel te moe. Hij had teveel energie gebruikt terwijl hij het hele huis had laten bevriezen. 'Jay?' hoorde hij Kai naast hem vragen. Het klonk voor hem als een vaag gemompel. Inmiddels lag de jongen nu op de grond, gebroken.
Plots hoorde Jay andere geluiden op de achtergrond. Het klonk als vuur. Iets verbrandde. Toen besefte hij dat Kai bezig was waarschijnlijk het huis te verbranden, hem kennende. Maar Jay keek niet op of om. Uiteindelijk hoorde hij alleen nog hoe het vuur het hout tot as liet vergaan. ‘ik weet niet wat er is gebeurd, maar het is weg.’ bevestigde Kai voor hem. Hij had dus inderdaad het huis in rook op laten gaan. Ze moesten eigenlijk wegwezen hier voor er weer politie kwam, maar Jay kon het nu eigenlijk niet zo veel schelen. ‘we gaan.’ vervolgde Kai terwijl Jay vanuit zijn ooghoek kon zien dat hij zijn hand naar hem uitstak. Jay zuchtte diep voor hij deze vastpakte en overeind geholpen werd. ‘waar is blue?’ vroeg Kai toen die waarschijnlijk al had opgemerkt dat het blauwe vogeltje niet op zijn schouder zat. Nieuwe tranen kwamen op en zonder iets te zeggen pakte hij het vogeltje uit de buidel van zijn sweater. De blauwe veren waren nu een beetje rood gekleurd en de ijspegel zat nog steeds in het borstje van Blue. 'Mijn vader...' Maar hij kon zijn zin niet afmaken. Zijn woorden bleven steken in zijn keel. Hij wilde Blue begraven. Hij wilde hem een vredige plek geven. En hij wist precies waar ze daarvoor heen moesten. Jay was vast besloten hem te gaan begraven in The Forest of Beauty. 'We gaan,' begon Jay terwijl hij zijn moed verzamelde om nog wat woorden uit zijn keel te krijgen. Het leek wel alsof zijn keel dichtgenaaid zat. Alsof het gewoon geen zin meer had om te praten. 'Blue begraven.' maakte Jay zijn zin af. Hij slikte even voor hij een eerste paar stappen zette richting het bos. Ze zouden Blue een mooi plaatsje geven op zijn favoriete plek. 'Kom.' zei Jay kortaf terwijl hij verder liep.

Eenmaal in het bos aangekomen liep Jay naar hun veel bezochte boom. Hier vond Blue het altijd leuk om in te vliegen en ze hingen er altijd veel rond samen. De herinneringen aan deze boom zorgde ervoor dat Jay weer tranen in zijn ogen kreeg. Maar dit keer zou hij ze niet laten lopen. Vlug veegde hij ze weg. Hij moest zich eens vermannen. Blue had hij nog even in zijn zak gestopt toen hij begon met het weggraven van de aarde voor de boom. Al snel had hij een diep genoege kuil. Het volgende moment pakte hij het vogeltje uit zijn zak en keek even naar hem. Het ijs was al begonnen met smelten, maar Jay liet het zitten. Als hij de ijspegel er nu uit zou halen zou het bloeden alleen maar erger worden. 'Goodbye my friend,' Waren de woorden die hij zei voor hij het vogeltje in zijn graf stopte. Vervolgens gooide hij de aarde er overheen en klopte deze aan. Het was klaar nu. Over. Hij was zijn ouders kwijt en ook Blue was er niet meer voor hem. Jay stond op. 'Het is klaar Kai. Laten we maar gaan.' zei Jay terwijl hij de jongen voor hem met leegte in zijn ogen aankeek.

De deur was spontaan in ijs veranderd. Kai vroeg zich af hoe dat kwam. Hij zag Jay naar buiten springen. En op de grond belanden. ‘Jay?’ vroeg hij. Hij had geen idee wat er aan de hand was. Alleen dat zijn vriend gebroken was. Iemand daar binnen had dat gedaan. Langer twijfelde Kai niet. Zonder moeite wist hij het hele gebouw in brand te zetten. Met nog een kleine vuurstoot extra zakte het hele gebouw in. Eenmaal daarmee klaar draaide Kai zich om. Waarom hij het huis in de fik gezet had wist hij zelf ook niet helemaal. Hij wist dat iets in dat huis Jay iets had aangedaan, en dat het halve huis toch al verwoest was. Genoeg voor hem om te beslissen het karwei af te maken. ‘ik weet niet wat er is gebeurd, maar het is weg.’ Zei hij maar tegen Jay. Hij had het hier wel weer gehad. ‘we gaan.’ Besloot Kai voor hun beide. Hij stak zijn hand uit die Jay met een zucht vastpakte en omhoog gehesen werd. Nu pas merkte Kai iets. Of eigenlijk mistte er iets. ‘waar is blue?’ opeens kwamen er tranen in Jay’s ogen. Vervolgens haalde hij iets uit zijn sweater. Een hoopje blauwe veren met een grote ijspegel er doorheen. '’Mijn vader...’' zei jay alleen. ‘oh.’ Zei Kai alleen maar. Hij wilde hier graag weg.  ‘'We gaan,'’ zei Jay onverwachts. Hij leek het moeilijk te hebben met praten. Dacht Kai onbegrijpend. Kai wilde zich al omdraaien om verder te lopen maar jay was blijkbaar nog niet klaar met zijn zin. ‘'Blue begraven.'’ Nu liep jay ook richting het bos. ‘wat jij wil.’ Mompelde Kai. Hij snapte Jay niet helemaal. Vanwaar al die haast voor een dood dier. Hij had al wraak genomen op de daders. Vanwaar nog dat rare gedrag. Vond hij. ‘’kom.’’ Zei Jay kortaf toen Kai achterbleef. Kai liep maar gauw achter Jay aan.

langzaam liepen ze het bos in. Kennelijk wilde jay naar een speciale plek. Weer verschenen er tranen op Jay’s gezicht. Hoe heeft hij nog water in zijn lichaam. Bedacht Kai zich toen hij zag dat jay ze snel wegveegde. Maar besloot er maar geen opmerking over te maken. Eenmaal bij een boom aangekomen begon jay met het graven van een kuil. Kai liet hem maar zijn gang gaan. Het leek hem het beste als Jay zelf de kuil zou graven om het beste over zijn verdriet heen te komen. Toen het eenmaal zover was dat de kuil diep genoeg was legde jay, Blue teder neer en zei: '’Goodbye my friend,'’ Kai knikte als erkenning. Ook al had hij niet veel met de vogel gehad. Toch zag hij hem als een bondgenoot. Kai hielp het gat weer dichtstoppen met aarde en op het eind maakte Jay het nog mooi plat. '’Het is klaar Kai. Laten we maar gaan.’’ Dat vond kai een prima idee. Het had het hier wel weer gehad. Alleen had Jay nu geen huis meer. ‘waar gaan we heen sensei?’ vroeg Kai. Ze zouden zon herberg kunnen zoeken, maar het zou op lange termijn beter zijn zelf een uitvals basis te zoeken. Hij zou opzich wel wat kunnen fixen. ‘ik kan misschien wel een basis voor ons vinden waar we kunnen overnachten enzo?’ vroeg Kai. Hij zou dat binnen een anderhalve dag werken hebben.

Het drong niet echt tot Jay door van wat er zojuist gebeurd was. Of eigenlijk geloofde hij het gewoon niet. Hij geloofde niet dat zijn vader zojuist zijn beste vriend had vermoord. Terwijl hij dat zich weer besefte kwamen nieuwe tranen die rolde over zijn wangen. Hij kon het niet helpen en schaamde zich ergens tegenover Kai. Die zou er waarschijnlijk niks van begrijpen. Soms kon hij beter zoals Kai zijn. Kai voelde geen emoties en dat leek hem soms wel fijn. In dit soort gevallen dus. Bah, hij mocht niet zo denken! Hij moest zich nu vermannen. Nadat Kai zijn hand naar hem uit reek stond hij op. Jay had geen zin om te praten. Kortaf reageerde hij op de vragen van Kai voor hij aan de wandel ging.

Niet veel later kwamen ze in het bos, waar Jay hun favoriete plekje zocht om altijd samen te komen. Kai volgde hem stilletjes op de voet. Nadat Jay eenmaal Blue zijn graf had gegraven en hem vaarwel had gezegd besloot hij dat het goed was nu. Zijn tranen waren inmiddels op en leegte was het enige wat zich in zijn ogen bevond. Jay stond op en klopte de aarde van zijn knieën. '’Het is klaar Kai. Laten we maar gaan.’’ zei Jay nu op een neutrale manier. Dat was niks voor hem, maar momenteel kon niks hem even schelen. Hij wilde nu gewoon even niet praten en denken en voelen.
‘waar gaan we heen sensei?’ vroeg Kai hem. Even dacht Jay na. Een herberg zou een goed idee zijn maar hij had geen zin om geld te verspillen aan die luxe. Ze konden prima een schuilplek zoeken in de natuur. ‘ik kan misschien wel een basis voor ons vinden waar we kunnen overnachten enzo?’ kwam Kai toen met de oplossing. 'Goed idee,' stemde Jay in terwijl hij een random kant begon op te lopen. 'Laten we een plek gaan zoeken. Zeg maar als je iets geschikts vind.' vervolgde hij. Ergens voelde hij schuld tegenover Kai. Alles wat hij nu zei kwam er bot uit. En dat was echt niet zo bedoeld en hopelijk zou Kai dat ook begrijpen.

Topic uit~