Doors, Doors, and Mystery Floors {DAX}

Verbijsterd staarde hij naar de brief in zijn handen. Daks? Wie schreef zijn naam in hemelsnaam met ks?! Wat was dat voor verdraaide logica? En van wie was deze brief? Toch wel nieuwsgierig naar de afzender las hij verder. Al ging dit vrij lastig. Aangezien hij om de havenklap geen idee had wat er nu eigenlijk stond. Ook wat de schrijver bedoelde te zeggen was totaal onduidelijk. Naarmate hij verder las herkende hij langzaam maar zeker om wie het ging. Niet dat dat hem veel vreugd deed. Saxon... De vreemdste gek die hij ooit had ontmoet. Voor een of andere reden had de knul zich bij het stel pyromanen gevestigd waar Dax toen der tijd bevriend mee was geraakt. En was hem vervolgens blijven volgen omdat hij beweerde dat Dax zo lekker rook. Tot op de dag van vandaag had Dax werkelijk geen flauw idee wat de jongeman daar mee bedoelde. Maar uiteindelijk had hij het maar opgegeven de jongen van zich af te slaan. Er viel niets aan te doen en zolang hij maar niet ging gillen was de jongen nog best uit te staan. Dax las verder. En kwam na vijf maal de zinnen over te hebben gelezen tot de conclusie dat zijn brandstichtende vrienden spijtig genoeg zich zelf ten onder hadden laten gaan. Maar van plan om naar de café te komen was hij echt niet. Ten eerste kon hij niet wijs worden welk café Saxon überhaupt bedoelde. Zodanig mislukt was de naam namelijk opgeschreven. En ten tweede zat hij echt niet te wachten op zijn panisch gillende, alles schoonmakende en constant aan hem ruikende 'maatje'. Werkelijk, er bestond haast geen gek gekker dan Saxon. Meerdere malen had de beste man de drie slaapzalen wakker geschreeuwd tijdens het hebben van een nachtmerrie over nota bene een deur, om zo de volgende ochtend te beweren dat er nooit iets gebeurd was. Daarbij had hij hem zelfs op zijn verjaardag geen moment met rust gelaten. De beste man kende blijkbaar de speciale dagen uit het jaar niet eens en ging gewoon door met even irritant zijn als tijd. Alhoewel hij nog wel geprobeerd had een verjaardagskaart te schrijven... Onmiddellijk hield Dax zijn pas in. Groef in zijn geheugen. Was het geen plattegrond of zo iets dergelijks geweest? Ja dat was ook zo! De begeleiders hadden het hem niet voor niets afgepakt! Het was... het was... Van de overheid. Een plattegrond van alle gangen onder de stad! Als ze die eens terug zouden kunnen krijgen... Ze zouden wellicht bij onder andere zijn gegevens kunnen komen. En alle bewijzen van zijn daden vernietigen. Het was slechts een idee. Iets wat hij van te voren veel beter uit zou moeten denken. Maar een ding was zeker, hij had die plattegrond nodig! Hij zou zijn gehele geschiedenis in een keer uit kunnen wissen. Werk kunnen zoeken en een normaal leven op kunnen bouwen! Dax draaide zich om. Begon haastig richting Harbour of Sins te lopen. herberg het gouwe herd Wat was dat nu weer? Er waren zo veel cafés en herbergen met namen die daar op leken. Welk van alle bedoelde Saxon in hemelsnaam? Eenmaal in de haven aangekomen wandelde hij snel langs enkele cafés met namen die leken op wat Saxon geschreven had en keek daar naar binnen of hij de jongen zag zitten. Na een kwartier zoeken kwam hij dan toch eindelijk bij Herberg het gouden hert. En ja hoor, daar zat Saxon. Dax had hem nog nooit eerder in eigen uitrusting gezien en hij herkende de jongen dan ook nauwelijks. Andersom zou dat waarschijnlijk ook het geval zijn. Met enige tegenzin stapte hij het café binnen en liep richting de tafel waar zijn 'vriend' aan was gaan zitten. "Hallo Saxon." Begroete hij hem met een klein grijnsje. Echter wachtte hij nog even met plaats nemen. Wetende dat Saxon zijn stoel ook zou schoonmaken. Aangezien de jongen het ook niet kon hebben als Dax zich vuil zou maken.

|Mood: Not looking forward to meet you  |Words: 657 | Company: Saxon |

Hij was het café nog maar net binnen of het was al weer zo ver. Een oorverdovend geschreeuw weerklonk vanuit een hoek van het café. Dat kon er maar een zijn: Saxon. En ja hoor, de beste man was inmiddels al schreeuwend een stoel voor Dax aan het schoonmaken. Het gehele café verkeerde in schok door deze onverwachte uiting en Dax had het idee wel door de vloer te willen verdwijnen. Toch zou het niet onaardig zijn weer wat orde te scheppen. Met tegenzin schraapte hij zijn keel. "Geen zorgen, hij doet niets. Hij is alleen ... enthousiast..."  Na deze woorden gingen de zaken in het café gewoon door. Helaas ging Saxon ook gewoon door. Dax wandelde richting de plaats waar zijn vriend stond. Zich zo klein mogelijk houdende en proberende zo min mogelijk op de gezichten van de andere wezens in het café te letten. Dit was een onmogelijke taak en al snel was hij dan ook rood van schaamte. Hij begroetten zijn vriend alsof er niets aan de hand was. Wel een beetje jammer dat de beste man door zijn begroeting heen bleef schreeuwen. Deed zich er eindelijk een kans voor het om te kunnen draaien naar een enigszins normaal gesprek, ging Saxon gewoon door met schreeuwen. Een beetje ongemakkelijk keek hij toe hoe zijn vriend een stoel voor hem een goede schoonmaakbeurt gaf. "Je ruikt zo GOED!"Werd hem gezegd. Dax glimlachte een beetje. Niet dat dat betekende dat hij deze uitspraak waardeerde. In tegendeel, het was gewoon vreemd. Niks geen compliment. "Je stoel is schoon ga maar zitten."Na die woorden nam Dax plaats. Blij zijnde dat Saxon op was gehouden met gillen. Ze werden dan ook al een stuk minder bekeken dan eerst. Wat Dax wel prettig vond. En dan nu, hij zou een gesprek met deze jongen moeten starten. Een normaal gesprek. Dat zou nog eens een uitdaging worden. Het duurde dan ook even voordat hij de juiste woorden bij elkaar had. "Wat leuk dat je een brief hebt geschreven Saxon. Erg attent van je. Dus, ik ben erg benieuwd naar wat je zoal te vertellen hebt."  Zei hij zo vriendelijk mogelijk. Want ondertussen was zijn geduld al behoorlijk op aan het raken. En dit was nog maar het begin...

|Mood: UCHH |Words: 376 | Company: Saxon |

Het bleek toch nog niet zo makkelijk te zijn als gedacht: het zich vriendelijk blijven gedragen in de buurt van Saxon. De beste man slaagde er dan ook goed in Dax zijn geduld voor hem binnen enkele minuten een stuk naar beneden te trekken. Het was dat hij de jongen echt nodig had om achter die plattegrond te komen. Anders had hij het bij binnenkomst al opgegeven. Of was niet eens heen gegaan. Met moeite wist hij een klein vriendelijk glimlachje op zijn gelaat te zetten en een tweede poging tot een normaal gesprek te starten. Gelukkig ging Saxon er deze keer wel normaal op in. "Ik ga een poëet worden later. Ik ben nu al begonnen. Ik heb al een rijmpje geschreven. Wil je 't zien?" Zei hij. Eigenlijk had Dax helemaal geen tijd voor al deze onzin. Maar voordat hij het aanbod ook maar kon afweren was Saxon al bezig met zoeken. Waarschijnlijk als Dax nu nee zou zeggen zou het ventje weer beginnen met gillen. En dus zou hij het maar gewoon moeten ondergaan. Uiteindelijk kreeg hij een papiertje aangereikt. Dax vouwde het openen en probeerde te lezen wat er stond. Uiteindelijk kwam hij er nog wel redelijk uit. Begreep zowaar waar het over ging. Even keek hij op en zag hoe verwachtingsvol Saxon hem aan keek. Daaruit begreep hij dat hij een compliment in elkaar zou moeten flansen. Aangezien de jongen daadwerkelijk dacht dat hij een meester in het dichten was. "Well um... erg creatief van je."Zei hij met een klein glimlachje. Dan wel niet heel overtuigend maar hé, het was beter dan niets. Gelukkig vatte Saxon het dan ook goed op. "Goed he? Ik heb er nog eentje gemaakt, kijk!"Reageerde zijn vriend. Dax opende zijn mond om te zeggen dat hij na een gedichtje al wel genoeg had gelezen maar opnieuw was hij hier te laat mee. Tot zijn spijt want het schoot allemaal maar niets op en hij had de tijd hard nodig. Ze zaten hier nu al ruim een kwartier en nog altijd had hij zijn vraag niet kunnen stellen. Opnieuw kreeg hij een stukje papier overhandigd. Met tegenzin begon hij te lezen wat er stond. Daarbij in gedachten weg zinkende. Dit ging niet werken. Het zou waarschijnlijk veel langer duren om überhaupt het onderwerp bij Saxon aan te kaarten. Hoe vervelend het ook zou zijn: er moest een reden komen waarom de jongeman hem zou gaan volgen. Net zo lang tot dat hij het antwoord had en hij Saxon ergens kon dumpen. Voorzichtig keek hij op. Zich afvragende of hij dit Saxon wijs zou kunnen maken. Ach ja. eigenlijk kon je de jongen alles wel wijs maken. Dus hij zou het op z'n minst een kans kunnen geven. Een fake verbaasde glimlach tekende zijn gelaat. "Komt dat even toevallig uit zeg. Ik ben uitgever geworden! Dus als je eenmaal wat meer gedichten hebt geschreven wil ik het best voor je uitgeven." Wist hij het opgewekt over te brengen. Ja, dit zou de beste man wel weer laten keren. De vraag was nog wel even of Saxon hem zou geloven. Maar hij ging er eigenlijk van uit van wel. Het zou een grootse beproeving op zijn geduld worden. Maar liever dat nog dan dat de bewijzen gevonden en bewaard zouden worden. Ze zouden hem zoeken, vinden, oppakken en voor eeuwig opsluiten. Liever buiten met een gek dan binnen zonder.   

|Mood: Why am i doing this to myself? |Words: 569  | Company: Saxon |

Dax had goed op de situatie weten in te spelen. De twee nergens op slaande gedichtjes waren een aanleiding voor weer een stapje dichterbij het doel van zijn grote plan. Dax verzon namelijk even ter plekke dat hij uitgever zou zijn geworden en dat hij Saxon's gedichten wel graag zou willen uitgeven zodra zijn 'vriend' hier mee klaar was. Ondanks dat het hem moeite had gekost een beetje geloofwaardige interesse te kunnen tonen leek Saxon hem heilig te geloven. "Yeeey! Dat is leuk!"Riep de jongen. Dax glimlachte enkel wat. Mooi zo, de jongen had nu een reden om hem achterna te zitten. Die plattegrond zou er vroeger of later wel uit komen. Per ongeluk in een of ander gedichtje. Hij moest en zou het hoe dan ook bemachtigen. De tijd met Saxon uitzitten, dat had hij er wel voor over. Hoe veel erger dan dit kon het nu nog worden? Nee dat zou wel goed komen. Dax spotten de verwarde blik in zijn vriend diens ogen en vroeg zich af waar de beste man zo al aan dacht. Hij mocht dan wel voor geen meter kunnen schrijven en niet op normaal niveau  kunnen praten, misschien dacht hij wel het zelfde. Misschien was hij wel heel slim en ergerde zich wel aan dat hij dit niet ook zo kon uiten. Haast zou hij medelijden met de jongen hebben gekregen. Bijna, want toen stamelde Saxon op behoorlijk volume de volgende zin uit: "He Dax, wat is eigenlijk een.... kastematie?" Dax, die wel degelijk wist waar zijn vriend het over had schrok zodanig dat hij bijna van zijn stoel af viel. En hij leek niet de enige te zijn die had begrepen wat Saxon eigenlijk had willen zeggen. Vanuit her en der werden er blikken naar hen geworpen. Dax had opnieuw het gevoel door de grond te willen zakken, alleen dit maal tien keer zo erg. Hij verborg zijn gezicht in zijn handen om zo de blos die daar door schaamte was ontstaan te verbergen. Dat niet alleen, als hij zijn handen niet daar had gehouden dat er nu een van de twee in vorm van een vuist midden in Saxons gezicht. En aangezien hij vriendelijk zou moeten blijven was dat geen best plan. "Oh Saxon van alle plaatsen en momenten op de hele wereld kies je deze?" Siste hij zachtjes maar gefrustreerd. Oké, hij had gelogen tegen zich zelf. Het kon erger worden met Saxon. Nog veel erger. En nu zat hij aan de jongen vast. Heel fijn. Na enkele seconde richtte hij zich op. Hij zou de jongen moeten leren dat dit soort dingen niet oké waren om over te praten. Ja, dat was het! Saxon was niet dom. Dat wist hij zeker. De jongen moest gewoon nog veel leren! Hij wist dat de knul daar in de kliniek geen kans voor had gekregen. Dat had hij zelf gezien. Hij kon Saxons kans zijn. Hij kon Saxon vast wel dingen leren. Hoe moeilijk kon dat zijn? "Beste Saxon dat is niet iets wat je in een openbaar café kunt benoemen!"Probeerde hij het op duidelijke maar niet straffende toon uit te leggen. Achter hen hoorde hij twee gasten met elkaar roddelen. Ze deden het al sinds zijn binnenkomst en Dax was ze om eerlijk te zijn spuug zat. Alsof hij om deze gehele situatie gevraagd had? Alsof Saxon er om gevraagd had zo verkeerd opgevoed te worden? Beide konden ze niets aan de situatie doen. De twee achter hem begonnen tegen elkaar te fluisteren dat hij inderdaad gecastreerd zou zijn en wat voor enorm zielig figuur hij dan wel niet zou zijn. Dax kon er daardoor zijn aandacht niet meer goed bij zijn eigen gesprek houden en was het schoon zat. Ruw schoof hij zijn stoel naar achter en stond op. Hij draaide zich om naar de twee. "Wat, of ik gecastreerd ben? Wil je het zien soms?"Vroeg hij vol sarcasme, hand bij zijn gulp en een uitdagende blik in zijn ogen. De twee schrokken zichtbaar. Het was wel duidelijk dat ze de waarheid liever niet wilde zien. Ze schudden van nee en toen Dax bleef staan stonden ze op en liepen snel langs hem heen naar buiten. Dax draaide zich weer om naar Saxon. Armen over elkaar en een klein tevreden glimlachje op zijn gelaat. Zo veel stelde die vervelende gasten dus helemaal niet voor.  

|Mood: Trial & error |Words: 728 | Company: Saxon |